장음표시 사용
271쪽
eonvelli, et omne simulationi effugium intercludi. . . .
νγ Quum omnia , - ait Athanasius f Lib. de Soenod .
is queant sucis, lenociniisque sophismatum adullerare, is et pro libidine . mulare, hanc Solam vocem adaperientem ipsorum haeresin reformidant, quam Patres pro in munimento et arce contra illorum impias commenta is tiones in scripta retulerunt . . . . Vid. August. Lib.
II conir. Maxim. Cap. XIV. Ambros. Lib. III de si de cap. VII ubi ait, Verbum οριοουσιος in tractatu fidei
Posuisse Patres, ut eo tanquam evaginato gladio caput nefandae haeresis amputarent. Sed plurimis etiam Catholicis Episcopis vox illa non placuit. Id quidem Verum est. eam ab initio non omnibus suisse probatam, time-hant enim , ne maturae divinae quandam divisionem et sectionem inducere viderentur: verum brevi omnis excus sa est. dubilatio , cum Concilium sensum vocis delerminavit . addita explicatione, ut scire Bul Ius observat, qua omnis divisionis suspicio amola est. RESP. AD Non negamus , fuisse quosdam inter eos, qui Seiniaria i vocantur , qui quamvis a uro sessione homousios abstinendum esse putarint, a labe tamen
artana fuerint immunes. Equidem Diphanius existimat , eos omnes Filium Dei non aliud quam creaturam ab aliis longe diversam omnino credidisse; et si sententiam suam interdum ita exprimebant . ut Catholici viderentur a id eos ita loculos ut simplicioribus sucum facerent. Verum credendum est Athanasis si Hilaris, quorum nulli in hac re testes magis idonei reperiri possunt. Primus in Lib. de . Synodis N. v I scribit. . . . v Noum ut Arianos aggredimur homines, sed disputamus Veis tui fra res cum fratribus, qui eadem qua nos sunt
m Sententia, solo nomine in controversiam adducto ...
Alter in Lib, quem pariter, de Synodis inscripsit, tum mmousianos tum Homolusianos promiscue ita alloqui
272쪽
tur . . . . . m o studiosi Apostolicae , atque Evangeli-- eae Doctrinae viri l . . . m. Itaque dubium non est, eos .
hant , caeterum autem se Nicaenae fidei adhaerere prois fitebantur, Catholicos' suisse, nec pro Haereticis habitos. Inter hos erant Eusebius Ancyranus , Meletius Antimis ehentis, Cyrillus Ierosolymitanus, Eusebius Samosatenus aliique, qui consultius putabant a voce ομοουσιος abstinere . cum pacis et Concordiae fovendae ea ii, a, tum Propter Arianorum clamores, qui toti tendebant Persouae unitatem voce illa significari. Multa hi gravia ab Arianis passi sunt τ ac tandem ad mmousianos penitus accesserunt imperante I iniano, et in Constitio anno 565 Anii oelii se hahilo fidei Nicaenae subscripserunt. Sed ne hi quidem o innes videntur puri fuisse ab omni labe haeretica; imprimis suspecta habetur sinceritas Acacia Caesariensis , et eorum qui eurn vel uti ducem sequebanis tur , quosque conflat Semper ad eam fidem amplectendam paratos fuisse, quam princeps Prosilebatur. Fuerunt etiam inter Concilii illius subscriptores Macedonius, et quidam alii, qui postmodum Spiritus S. divinitatem impugnarunt, verum de hoc dogmate quaestio luno nou
ARGUM. II. Artemon, qui initio saeculi IlI vixit, teste Eusebio Lib. V Histor. Cv. XXVIII assirmavit
priscos omnes , lasosque Αρostolos docuisse , Christum esse purum hominem, et Praedicationis peritatem esse cuin stoditam usque ad rem ora Victoris e nitem ore autem Zephyrini, Pa ne, qui Victoris successorfuit, immutatam fuisse antiquam fidem. Ergo etc. RESP. NEG. CONfEQ. Id quidem asseruit ArtemonNaereticus, sed insani hominis calumniam illo adhue vivente eoustilavit Caius Preshyler Romatius qui tractatum scripsit eoutra Artemonia haeresin. De hoe Ca j o sic
273쪽
habet Pholius. Codlae XLVIII J. . . m De Christio ver
a, Deo aptissime loquitur: quando et ipsam Christi appelis lationem ipsi tribuit . et inenarrabilem ex Patre geneu rationem m... Vid. etiam Euseb. IOco cit. Porro praecipua argumenta , quae Cajus contra Artemonem urget,
haec sunt: Christi divinitas ctare in , sacris litteris et scriptis antiquissimorum Patrum adstruitur. Celebratur in hymnis et canticis longe ante Victoris tempora conscriptis. Victor ipse Τheodotum Coriarium , qui primus
Christum nudum hominem esse asseruit, R eommunione
Ecclesiae ejecit. ARGUM. III. Patres. qui ante Nicaenam Synodum si ruerunt, ita loquuntur de Christo, vel Verbo Dei, ut clarum sit, eos veram tui, et proprie dictam divinitatem non attribuere; nam I.ς Filium dicunt a Patre, Seu supremo Deo Productum; Patrem autem conditorem aut causam Filii nominant. 2.9 Patrem digni late. et potentia Verbo superiorem esse arbitrati sunt. S. R Filium administrum vocant Dei universi conditoris, ae ejus vel uti instrumentum. 9 Nternitatem Filio adjuα- cani ; nam tunc tantum prolatum a Patre dicunt, qua udores universae per Verbum conditae sunt. Atqui haec omiania a fide Nicaena prorsus aliena sunt. Ergo ele. RESPOND. I. GENERATIM DIST. MIN., Haec side Nicaena aliena sunt, si verha in eo sensu Sumuntur, loquo postmodum ab Arianis adbibita fuerunt, concedo ;si in sensu illorum Patrum Sumuntur, nego. Non POSsu.
mus in hoc brevi compeiadio singula Patrum testimonia explanare, quae aliquid videntur continere fidei Nicaenae contrarium et breviter tamen et Summatim quaedam adonotabimus, quae susscere possunt ad ea, quae obseu-riora sunt, elucidanda ; ad emollienda, aut excusanda quae sunt durius , aut minus caute dicta. Primum qui
dem ad ea remitum . quae t Priori capite jam obser
274쪽
vala suerunt, cum de side veterum circa Trinitatem in genera agebatur vid. pag. um et uor in a quibus hase pauca adjicimus. Cum ad cloquendum in effabile Mysi rium nulla humana verba suppetant , et, qua ratione divina dogmata exprimi debeant, nondum usu et judi-eio Ecclesiae determinatum suerat; libere illi et innoce nister multa loculi sunt; cum ea, quae mente conceperant, enari pro suo quisque modo Satagebant. Quae autem nobis nunc obscuriora videntur et ambigua, ea tunc temporis
ex Episcoporum institutio tae et publica Ecclesiae fide optime intelligebant fideles. Neque praetermittenda est haec Theodoreti observatios Dialog. III. J Patres nimirum . eum disputant con lentiosius , saepe videri in alteram Partem Propendere tquod hac similitudine illustrat. . . . Hoc et iis , qui ambores colunt, eoenire solet. Cum enim incia iam Alantamoiderint, non solum ad rectam normam erigunt; sed in alteram quoque partem ultra directum inflectunt, ut Pernimiam in contrarium inclinationem ad rectum statum
Bra P. II. SPECIATIM AD QUAMLIBET ARGUM. PARTEM.AD I. Veteres Theologi ante Concilium Nicaenum Per κτισιν nou creationem lantum proprie dictam , sodomnem productionem intellexerunt. Sic et sacere apud Graecos idem est ac gignere; imo inter Latinos Tertullianus haec verba, nasci, et condi, promiscue usurpati Cum
Ergo legimus Filium πus esse Patris , a Patre Iactum esse; illud improprie dicium pulemus, neque aliud quid significare , qua in Filiu in originem a Patre habere. Sie quoque Patrem causam Filii dicunt, quae impropria erat locutio Graecis familiaris, qui Plerumque Causam cum principio confundunt. AD u.α Si Veteres dixerunt Filium Patre minorem . asse, vel de Filio incarnato loquuntur, vel de sola Per-
275쪽
sonarum proprietate intelligendi sunt, qua Persona Patris aliis eminet, quia in ipsa est fons divinitatis. Pater in is
genitus est, ex se habens omnia; Filius autem genitus est, et quidquid habet a Patre per naturae communicationem aecePit. AI, 5. ni Verum equidem est Iustinum , Irminum et alios quosdam temporum illorum Patres dixisse ; Verisbum Dei in rerum creatione Patri ministrasse; sed mi Distrasse, ut Verbum et Sapientiam Patris, non ut m rum instrumentum. Quod si aliquando dicunt, Patrem usum esse Filio. ul instrumento, aut ministro : cave, ne instrumentum intelligas Deo externum, aut administriam inferiorem Deo universorum conditori. Longe id erat a Patrum illorum doctrina. Sic Iustinus Epist. ad Diodenet. ait. . . . Omnium conditor Deus Verbum suum inter homines locapit. . . non quemadmodum aliquis conjicere possit, misso hominibus ministro aliquo, siue Angelo: sed ψso
Uifice et creatore Omnium . . . tanquam rex mittens f-lium regem , misit tanquam Deum . . . Ireninus contra
Gnosticos, qui mundum ab Angelis sabricatum esse di. cebant , idque praeter summi Dei voluntalem , prohat mundum a summo Deo conditum esse per suam spsius progeniem. Praecepit igitur Verbo, ut m nudus fieret , non ut Dominus servo, sed ut Pater Filio. Unde lib. II. cap. 55. . . . Hic Pater, hic Deus , hic conditor, hic Disceor , hic fecit ea per semet*sum , hoc est yer Verbiam et Sa lentiam suam. AD 4. Quidam Anienteleni Patres duplicem Verbi generationem distinguunt ; unam internaria , ac proprie dictam, qua Verbum ab aeterno erot veluti in sinu Patris inelusum; alteram prolatitiam, externam, et impro prie dictam, quando Verbum quasi ex Patre foras proin diit in rerum creatione. Haee videtur Athenagorari TheO- hili Anthiochoni. et Tertuli nni ontentia suis e. Compnis
276쪽
ratio a eneatis sumpta est. Ne in homine existit rogitatio, seu Verbum in mente conceptum: , quod tamen Proprie ver hum aut sermo Don appellatur, nisi quando exterius
Prosertur, quod tu metire lalehat. Sic horno in utero matris latens verus quidem homo est, et propriam habet subsistentiam; at filius proprie non dicitur , nisi dum
fuerit per partum editus. - 'ScIIoLros. Siquis ulterius objiciat, nos sensum ali rium in Patrum scripta inferre: hutie Vehementer rogamus, ut metite: recta, et ab omni praejudieio aliena Bais rum opera ipse perlegat, ea Sedulo Bnimo retinens, quae de illis Patribus in genere observavimus : atque illud imprimis, quod constet Arianos nunquam ad illos Patres Provocasse. Prosecto nunquam se hinc eripient Anii iri iantiarii nostri. En saeculo IV cum maxime ferveret controversia de Christi divinitate ; cum recens adhue Esset
virorum illorum memoria , qui traditam ah, Apostolis
doctrinam ad posteros transmiserunt; cum omnes Eccle
siae publice fidem prosilerentur, quam ab illis Patrihus
acceperant: cum multa adhuc illorum scripta existerent,
quae postmodum injuria temporum perieruDt; tunc, inquam, nemo Patres illos in Arianismi suspicionem vois cavit; Ariani eos reformida haut . Catholici ad eos pro vocabant: et nune Post quindecim , Saecula Sociniani, et moderni Protestantes vident, quod nemo antea viderat. Gempe illos Patres Ario praelusisse. ABGUΜ. V. Epistolae, quae sub S. Ignatii nomine cir-crim feruntur , non sunt genuinum' hujus Sancti opus. Ergo testimonia ex illis deprompta nullius sunt roboris. ΗΕsp. Quindecim sub nomine S. Ignatii seruntur epistolae; plures ex his merito supposititiae habentur: ut Q pistola una ad B. Virginem , eb duae ad S. Joann. , quae latine lautum obiae Suni; et aliae quinque, ' graeco quidem idio male conscriptae, sed quas sicut ei Iriores Lilla. Tu M. III. Ic
277쪽
S.-I natio perperam adscriptas fuisse iam . passim converit inter erudi ius. Verum longe aliud judicium serendum est circa septem alias huius Patris epistolas , Primaevae pietatis, disciplinae eeclesiasticae, et episcopalis reg minis documeniis plenissimas , quae sunt : ad hesos - ad Magnesios -- ad Trallenses - ad Romanos ad Philade hios- ad Smyrnaeos , et ad S. Polycarpum. Has quoque magno quidem ,.sed irrito conatu iminpugnarunt Sociniani, et quidam Presbyterianae, et Calvinia. nae seelae homines, ut Blandellus, Dallaeus, Salmasιus ete. Fam frivolas eorum eooiecturas prolixis dissertationi-hus consutarunt non Calliolici tantum Doctores, sed et viri inter DProtestantes doctissimi , Usserius . Vossius , marsonitis etc. En quaeda in argumenta, quibus septem illarum epistolarum authentiam Probant. Istarum epis lo- Iarum meminit S. Polycamus ad Philippenses scribens ... istolas Ignatii. . . qum tuscunque αμud nos habuimus, transmisimus Mobis... S. Irenaeus Lib. V eap. 28 ait. . . Sicut quidam dixit ex nostris, yro martyris Christi -mnatus ad bestias: Frumentum ego sum Deis Dentibus be-s iarum molari ..; quae verba extant in ePi Stol. ad Rom.
Testes insuper habemus origenem Homil. VI in Lue. et in Prol. commentarii in Cant. Athanasium , t De
nvmum s Catalam Scriytorum Eccles. ). Duo ultimi epistolas nominatim recensent. CL Natal. Alex. Dissert. XXIII in saeculo I. IsgT T. Iliae etiam septem epistolae , quae genuinae
esse dicuntur, multa continenl ab usu et moribus illiu auatis discrepantiar loca autem a Patribus ex Ignatio citata vel nullatenus continent, vel omnino a I iis verbis.
I rap. Vera haec sunt de epistolis , quales in hibliotheca Patrum leguntur, et quas in quibusdam interpo-
278쪽
ALM suisse concedimusι At nos de epistolis illis loqDimur,
quas Isaacus Vonius ex manu scripto Graeco 'hibliotheem Floreti tinae graece edidit; et quarum antiquam versionem latinam jam antea ex duobus codicibus manuscriptis puis II iei juris sinerat in serius Archiepis. Armaci anus. Uterque cum a Iiis' summost eruditionis viris epistolarin ilis Iarum verilathm tam invictim argumentis stabili erutat, ut nihil amplius habeant adversarii, quot contra objietant. Vide Opera Patrum Apostolicorum a Doctiss. D.ο cote M lier edita duobus Vol. in solio.. . . '
ARTICULUS II. De diuinitate Spiritus Sancti.
I. Λ primis Ecclesiae Christianae ineunabulis suerunt Haereti ei, qui sicut de Christo et Filio Dei, ita de Spiritu Sancto perverse sentiebant. Ignatius Μartyr Epistol. ad Trall. 3 plures commemorat, quorum alii Spiritum S. omnino negabant, alii eundem esse dicebant cum Patre et Filio, alii demum,
279쪽
ut Valentinus Fisum, et Spiritum Sanctum ad Angeloriam sortem et conditionem deprimebant. Ab initio Arianae haeresis nulla de Spiritu Sancto mentio facta est. Hinc et Synodus Nicaeua nihil sere de
Spiritu S. constituit; superfluum eni in videbatur, hac de re multa dispulare, quamdiu dogma divinitatis Christi in tuto non esset. Nam cum Ariani omnem impetum in Filium Dei converterint, atque iisdem fere rationibus et Spiritus S. majestas, et Filii eum Patre aequalitas impeteretur, merito tota virium contentione in asserenda Filii divini late ver-
sati sunt Patres. Diu ergo quaestio de Spiritus Sancti divinitate illi, quae de Filio agebatur, ita innexa fuerat, ut hac stabilita, et ipsa consisteret; haocollapsa, et ipsa dilaberetur. II. Macedonio primus suisse legitur, qui cum
ab Arianis defecisset, uno errore deposito, qui maxime tunc in quaestione fuit, alterum retinuit. Nam cum Filium Patri per o mala similem esse profiteretur, Spiritum S. non modo a consortio divinitatis exclusit, sed eum Patris et Filii cre
turam esse contendit. Hic Macedonius ad Semiarianorum sectam pertinebat. Mortuo Eusebio Nieo- mediensi, qui sedem Cp. ejecto Paulo invaserat, ab Arianis savente Constantio urbis regiae Episcopus creatus, et non sine multa catholicorum caede in hanc sedem ioductus est. Erat in eo cum Brro-
gantia conjuncta saevitia, qua brevi se omnibus ita invisum reddidit, ut anno 26o ab Acacianis quos Imperator tunc fovebat in Conciliabulo Cp. Episco. Patu depulsus fuerit. Ex urbe migrare jussus in ub
280쪽
einum praedium se recepit, ib ue diem ultimam
obiit. Cum Macedonio naulti ex Semiarianis sentie .hant; Monachos quoque non paucos in partes suastruxit. Praeqipuus autem haeresis squior e sectus est Marathonius Episcopus Nicomediensis, et Macedonii discipulus, vir opulentus et liberalis, qui non auctoritate tantum sua, sed et opibus sectum ita propagasit, ut ab eo sicut a Macedonio nometancceperit, et qui vulgo Macedoniani dicebantur, si, et Marathoniani appellati sint. Votali sunt etiam metimatomachi, quia contra Spiritum Sanis e tum pugnabant.
III. Quamvis metianz. Vid. Theod. lib. II hiat.
U. 22'. et lib. V ωρ. D. varias fuisse dicat inlee Haereticos de Spiritu Saucto opiniones s eum 'alii eum merum energiam esse dicebant, alii creaturam alii Deum, alii cuinam attribuendus esset gener ignorabant: communis tamen veterum PDeumata machorum error in eo fuit, quo 1 Spiritum Sanetum personam quidem dicerent, sed alterius a Deo naisturae. et Patri nu Filio dignitate inferiorem .. Vid. Basil. de Spiritu S.' cap. X. - Prima Synodus, in qua damnati sunt, qui Spiritum Sanctum creaturam esse dicerent, suit Alexandrina, cui Athanaissius praefuit, anno 362. Teste Theodoreta sub Vn. Fentiniano habitum est Concilium in illi rico, in quo
Spiritus Saneti diuinitas stahil ita fuit. Ea Synodus habita est anno 367 , et paulo post Liberius Papa obiit. Idem Theodoretias testatur Vid. Theod. Lib.