장음표시 사용
291쪽
haereses cap 22. . . m Nihil indiget omnium Deus. - per Verbum; per Spiritum Sanctum omnia b sa-as ciens . . . et omnibus esse Praestans . . . . Lib.
mitem v ait Spiritum Sanctum in. eo differre ab affatu, quo Adamus animatus est; quod assiatus iste temporalis sit et factus; Spiritus autem incre ius et sempiternus... v Assiatus igitur temporalis,M Spiritus autem sempiternus, . . Ex Tertussi jam quaedam motulimus, quibus Ecclesiae traditio illustra- ur sed innumera sunt ejus. testimonia. Sic contra Praxeato C. XXIV. M Connexus Patris in Filio, et is Filii in Ρaracteto, tres 'ssicit cohaerentes, alte-M rum ex altero, qui tres unum sint, non unus. a. is ad substantiae unitatem, non ad numeri sing
is laritatem S. Curiantis Epist. 73 negathaptismum in solo Christi nomine collatum quidquam essicere , quando ipse Christus gentes haptigari jubeat in plena atque adunata Trinitate. Multa alia veterum loca exhibent non Theologi tantum, sed etiam ex Patribus plurimi, qui post exortas Arianorino et Macedonianorum haereses de SS. Trinitate, aut speciatim de Spiritu Sancto scripserunti Ut Athanasius, Hilarius , Gregorius Nazianz. Ambrosius, et Basilius et
ARGUMENTORUM ADVERSANTIUM DISSOLUTIO '
OPPONUNT CONTRA I. PROPOsITIONEΜ. I.' In Scripturis zoperationes non raro iis ebus tribuuntur , quae omnium iudicio non sunt verae . Ersonae : ergo ex illis
292쪽
certo inferri non potest. Spiritum Sanctum veram et subsistentem personam esse. Sic I. ad Cor. de Charilate dicitur , quod patiens sit . benigna et c. Sanguis Abel clamat ad Deum, Genes. IV. Lex loqui dicitur, Bom. III I9, alque alia ejusmodi multa leguntur. u.' Spiritus
Sanctus in Scripturis saepe vocatur donum Dei. Acior. II . . . . Acc istis donum viritus Sancti. . . . . ea P. III . . . Pecunia tua tecum sit in Perditionem: quoniam donum Dei i Spiritum Sanctum existimasti Pecunia possideri ...... 5.' Mulla de Spiritu Sancto dicuntur, quae cum Persona Non conveniunt; ut cum distribui si effundi dicitur ad mensuram dari , et cum divisioue quadam ; item minui, extingui etc. Ergo etc. RESP. AD I. Si Socinianorum argumentum valeret, Da Patrem quidem Personam esse constaret. In exemplis, quae cita Diur , opertum est verba , quae operationem gi gnificant, in propria significatione sumi non posse. Verum non ita se res habet relate ad Spiritum Sanctum. Primum enim Spiritui Sancto actiones illae tribuuntur, quae puris qualitatibus , aut accidentibus nusquam adscriptae leguntur; v. g. intelligere , velle etc. Nec quidquam adest quod tropum suadeat: de itide de Spiritu Sancto tot et tam diversae operationes enuntiantur, Et tam constanter sine omni tropi indicio : ut si in sensu proprio accipiendae non essent , vel inviti tu errorem
AD II. Spiritus Sanctus hinc inde pro donis spiriis
lualibus ponitur, quia eorum causa est et auctor: P Ditur enim causa pro osse citi. Est autem et ipso donum Dei, sed donum substantiate; neque id divinae illius majestali repuanat; nam et Christus donum Dei dicitur , quem Sociniani non negant esse perSonam ... JOan. III. . . a Sic Deus dilexit mundum , ut Filium suum unigenuum
293쪽
AD III. Cum Spiritus Sanctus auctor gratiae Sit, et
munerum dator, mirum non est, quod interdum pro ipsa gratia nominetur , Posita , ut diximus , causa Pro essectu. Unde effusio aut imminutio, et extinctio Spiritus ad illius gratiam et charismata perlinent. CONTRA II PROPOsITIONEM. Argumentum I. I.' Spiritus Sanctus in Scripturis nusquam directe Deus appellatur. 2.R Saepe in Scripturis nominantur Pater et Filius,
nulla facta Spiritus Sancti mentione. Sic Paulus in Epistolis gratiam fidelibus apprecatur et pacem a Patre et D. N. I. C. . ubi allum de Spiritu S. silentium. Imo Christus Dominus, cum de objecto beatitudinis , quod
Deus est, sermonem habet: Hinc est, inquit, pita aetemna , ut cognoscant te Solum Deum perum , et quem mia
sisti Iesum Christum .... Ioann. XVII. . Ubi iterum Spiritus Sanctus omittitur. Ergo etc. RESP. AD I. Etiamsi verum esset, quod ab adversariis obiicitur , nihil exinde consequeretur. Quam multa adsidem spectant, quae obscurius in sacris litteris contio Dentur ... F, Ex hiis quae legimus, ait S. Augustinus Lib. III coni. Maxim. caρ. 5.), ν aliqua etiam, quae non le- νε gimus, intelligimus ...13. Et Nagian genus Arianis haec eadem objicentibus respondet e t orat. XXXVIIJ . . . is Quomodo ita serviliter adhaeres litterae, et Iudaicamis sapientiam amplecteris, et omissis rebus sylla has con ,, seclarisy . . . H. Sed vide malam fidem Socinianorum.
Multa illi tuentur, quae in propriis, ut aiunt , terminis
nusquam in sacris litteris leguntur. Sic Deum esse in-COrporeum , aut ex nihilo Omnia creasse utique et ipsi admittunt, quamvis id in suis scripturis non reperiant. Sic Christum erenturam esse asserunt; Deum esse Perfricle negant: quamvis primum scriptum non reperiatur; Secundum vero nou semel in libris sacris expressum
veniant. Haec utique sussiciunt ad diluendas ratiunculas
294쪽
ex Seripturae silentio depromptas; quamvis ex iis , quae diximus salis liquet, Spiritum Sanctum perspicue in Scripturis Dei nomine insiguiri. AD II. I.' Apostolus etiam a Spiritu Sancto salutem fidelibus apprecatur , ut a Christo Domino. II Cor. XII . . . Gratia Domini nostri Iesu Christi, et charitas
Dei, et communieatio Sancti viritus sit eum omnibus Mobis. . . Ad id autem, quod minus frequenter de Spiritu Sancto, mentio fiat, respondemus I.' , temere et impudenter agere Haereticos , cum Deo loquendi legem Praescribunt. . . - Iu divinis rebus , ait Hlarius, nonis frequentius dicia, sed tantum dicta sufficiunt. . m. Et si
Scripturae longe Dequentius Spiritus Sancit divinitatem
commendarent; an non ea etiam loca in suos sensus
detorquerent Τ - 2.' Cur Scriptura Spiritum Sanctum non Semper commemoret, cum de Patre et Filio sermo instituitur, ratio in promptu est. Plerumque hoc non erat Apostolis propositum, ut fideles in mysteriis Christianae Beligionis instituerent, quae ore melius tradebantur 1 sed ut illis fidem in Christum inculcarent, quae omnia doctrinae christianae capita continebat. Quod Christus Ioare. XVII ait, non est de visione beati stea intelligendum, sed da ratione eam consequendi , et vita bene instituenda. Scilicet brevi compendio docet, ad vitam aeternam necessarium esse, ut homines relicto Ido lorum cultu solum verum Deum agnoscant et ejus se doctrinae submittant, qui Solus . . . SaDare in PerPestium potest accedentes per semetimum ad Deum . . . He-hr. VII 25. - Quod si uerba illa de visione Dei intelis ligere velis: dicimus, Spiritum Sanctum Dei nomine comprehendi; nam quod et ipse visionis beatificae objectum sit, ex Petro Apostolo liquet, qui Epist. I. cap.
I. v. I u. ait, Apostolos evangelizasse . . . Diritu San-eω misso de eoelo in quem desiderant Angeli prospicere.. a
295쪽
Argument. II. Nonnulla in Scripturis de Spiritu Sancto dicuntur, quae in Deum cadere non Possunt. Er
, PROBAT. ANΤ. I.ς Ad Rom. VIII orare dicitur ... Ipse Spiritus 'ostulat yra nobis gemitibus inenarrabilibus ... Joan. XVI de eodem Spiritu. dicitur . . . Non loque tur a semetipso, Sed quincumque acidiet loquetur. . . Maiili. XI 27 a cognitione Patris et Filii excluditur. . . . Nemo nooit Filium , nisi Pater I neque Patrem quis no-oit, nisi Filius. . . Ergo Elc. REs P. In I.9 textu iterum causa pro esse tu sumitur. nam Spiritus facit nos. orare; sacit, ut secundum Deum postulemus. Sic Chri tus Mallii. X Apostolis inquit. . . . Non pos estis, qui loquimini, sed Θiritus Patris oestri , qui loquitur in Vobis. . . id est D qui suggerit vobis , 'quae loquenda sunt. Ad a.dom respondet Augustinus Tract. XCIX in Ioan . . . . . M Ab illo audiet, a quo procedit 1 audire illi Scire est, Scire Vero ESse. . . H. Ad 5. um Illud Christi: Nemo nopu Filium nisi . Pater etc. . . .
non magis excludit Spiritum Sanctum , quam illud Apostoli I. Corinth. II 3I. J. . . Qiam Dei sunt nemo cognooit . nisi Diritus Dei. . , Filium a cognitione Parii tris excludat. Nec neceSSe est, ut dum 'unius, aut alterius Personae fit menti O . simul omnium habeatur.
CONTRA III. PROPOSITIONEM. I.' Certum est antiquiores Patres Spiritum Sanctum Deum non appellasse, quamvis de divinis Personis contra Arianos dispulaverint: ut Hilarius , qui XII libros de Trinitate scripsit. Bosilius quoque in libro quem integrurn , de Spiri in Sancto conscripsit, non audet eum Dei Domine signare. u.' Synodus Nicaena, quae Filium in symbolo Deum de . Deo declarat, nihil ejusmodi de Spiritu Sancto decernit. Sed ne II quidem Synodus, quae ut dignitatem Spiritus .Sancti tueretur coaeta est, eum appellat Deum. Ergo sic.
296쪽
Brsp. D I. Iam illud a nobis prohatum fuit, ea n
dem fuisse Veterum de Spiritus Saticli divinitate sentenistiam, quae posteriorum temporum suit; quamvis aliqui, ex prudenti oeconomia a Dei appellatione abstinendum putaverint eo tempore , quo animi nimium jam serve
hant ob exortam cum Arianis controversiam. Timebant enim, ne, cum tantum jam incendium excitatum esset, novam igni materiam Subjiecerent. Interim tamen ea de Spiritu Sancto praedicarunt, quae non nisi Deo convenire possunt; atque sedato Paululum animorum fervore, aper te , quod Sentirent, professi sunt. Inter alios S. Basiis
litis sub finem libri in Malili. dum verba illa Christi
enarrat. . . . Euntes, docete omnes gentes etc., Sic Bil. . . .
m Baptigantur autem in nomine Patris, et Filii, et Spirim ius Sancti; ut quorum est una divinitas, sit una larinis gitio, nomenque Trinitatis unus eSt Deu S. . . AD II. Concilium Nicaenum in causa Arii congregatum est, Deque de Spiritu Sancto mota erat quaestio. Conincilium C p. divinitatem Spiritus Sancti salis exprimit, cum Eum Dominum vivi scantem appellat, qui cum Patre et Filio simul adoratur, et conglorifcatur. Porro iidem Patres in Epistola synodica ad Damasum Papam clare et explicate de Spiritus Sancti divinitate loquuntur , eumque esse Patri et Filio consubstantialem asserunt. Quo propius inspicitur hoc argumentum , eo magis apparet, illud tanti momenti non esse. Usque ad Mace donii tempora non videtur, eausam Spiritus Sancti ab ea Filii suisse disjunctam. Nemo unquam repertus est,
qui divinitatem Filio denegaret , et Spiritui Sancto tri hueret : qui autem de Filio recte sentiebant, ii quoque ingenui erant sanctae et individuae Trinitatis cultores. Omnis ergo controversiae cardo in Christi divitii late positus erat; hac admissa mauehat praecipuum Religionis Christianae sundamentum , manebat integra Trinitatis fidus.
297쪽
At quanto Semiariani post Constantii moriem ad Nicaenos
tandem accesserunt . tum demum contigit, ut quidam , . quorum princeps Macedonius erat. De se omnino victos darent, discrimen sacerent inter Filium et Spiritum Sanetum, atque ita una erroris parte deposita, alteram re tinerent. Vix autem impietas haec ita in lucem emissa fuerat, ut jam non pars esse videretur, aut consequent in alterius erroris; sed sola et separatim se Proderet; cum statim reclamarat Ecclesia , eamque Primum in Particularibus Conciliis, tum in Cp. I. solemni Decreto consi-xerit. Similem omnino controversiae statum posteriora harusaecula ostendunt. An non cum Anti trinitariis de sola
Christi divinitate agimus Εt quamvis de Spiritu Sancto
Perverse doceant, eontra fidem expressam Ecclesiae Catholicae; de hoc tamen dogmate vix unquam cum ipsis disceptatur. Omnibus quippe persuasum est, eos, Si S mel Christi divinitatem admiserint, Trinitatis fidem iIlico amplexuros. Pone autem exurgere aliquos, qui Filium tenentes Spiritum negarent, tunc tola statim controversia ita hanc partem converteretur.
298쪽
I. l. icut Trinitalem in uni late veneramur, sic unum Deum in Trinitate agnoscimus, neque confundentes Personas, neque substantiam separantes. Ila igitur a Sabellii errore recedendum est, ut in Oppo sitam Tritheitarum haeresin non incuramus, qui plures admittendo Personas, plures quoque Deos statuerunt. Non est uobis cum illis concertandum.
qui Tritheilae crassiores vocantur, ei ires Deos inaequales commenti sunt. Haec impietas hoc ipso depulsa fuit, quod ostensum fuerit tres esse PersOnas consubstantiales. Arii hic error fuit, et deinde
Apollinaris, de quo S. Gregorius Nazianz. ait Epist. I. ad Gedovd is Eum ex magno, mBjori, et mamae ximo hoc est, ex Spiritu Sancto, et Filio, et Pa-
299쪽
, M tre, tanquam ex Splendore, et radio, et soleu Trinitatem constituere et quod quidem , ut ipse M scribit Deitatis scala est; at non in coelum sub v vehens , sed e coelo dejiciens ... D. II. aritheilae subtiliores tres in tribus personis naturas admittunt, distinc tris quidem, sed persecte aequales , et ita intime unitas, ut nec scientia, nec voluntate, nec operatione possint dissentire ; hanc autem inlimam perfectamque conjunctionem sussi- Core putant , ut recte unus Deus , aut unu Deilas vocari possint Auctor hujus systematis tuter veteres Ioannes quidam sertur cognomine Philoρο- nus ex Acephaloruin Secta, homo in rebus Theologicis parum versalus , Sed supra modum audax et temerarius. Id certum ejus Se clatores, illos imprimis qui Cononitae a quodam Conone dicti sunt, in hoc errore haesisse. Vid. Niceρhor Callistum Lib. XVIII histor. Conon saeculo VIII Episcopus Tarsensis fuit, eidem ac Philoponus Acephalorum
Errorem Cononis larum saeculo XVII renovavit auctor Gallus Petrias Fodit, in lipere Gallice conscripto: ,, Alteration du dogme Theologique sue,, la Trinite par les sausses ide es des Scholasti-υ ques, in quo numericam naturae divinae identitalem tanquam Scholasticorum sagmentum explodit.
Quaesitus: An ergo tres sint DiiΤ Respondit, id inrigore dici posse, sed ex prudenti oeconomia λ ab
eo abstinendum, ne videamur Paganismo savere aut crassiori Tritheismo. Vid. Murnei de Trinit.
300쪽
ait jussu regis in domum S. Laetari inclusus est, tibi, qui parum sanae mentis sunt, includi solent. Novissime in Germania eandem doctrinam sibi tuendam sumpserunt Placidus Stiirmer ex ordine S. Bened. ac Doctiss. Antonius Oehmbs, Theologus Trevir. in opere anno I 89 Moguntiae impresso;
contra numericae identitatis sententiam, quam Evan-
gelio et Ecclesiae Traditioni contrarium esse contendit.
Tres Personae Trinitatis unam habent, eandemque indiuiduam naturam.
Deum Unum esse et simplicissimum lib. I
multis argumentis confecimus; idque vel ratio ipsa demonstrat, et apud omnes Christianos in confesso est. Ergo omnem omnino compositionem, aut collectionem ab eo excludi necesse est: hanc autem sola specifica unitate non excludi, cuilibet rem attentius consideranti patet. Nam si tres naturae forent, improprie tantum unus diceretur Deus ; i re autem tres haberentur Dii, non secus ne Petrus, Paulus, et Andreas tres homines sunt. Ergo etc.
Scripturae et Patres unum in. tribus Personis distinctis naturam ita agnoscunt, ut nonnisi de