장음표시 사용
211쪽
quae non dixit poeta, sed quae vix videatur dieero voluisse. omo enim facito in his quid seu tam aena tyrannide putet de bene factis et meritis quaeri. Quod nutem haec verba negat pertinere ad pilorem sententiam, sed poetam, absoluta digression do oronis viiiis, rediren id, quod inde a versu 1 tractar institu orit, id vix euiquam persuadebit, qui viderit, prorsus do iisdem oronis vitiis et scenicis artibus agi proximis versibus. Quod non dissicito erat videro, venit etiam Rupertio in mentem in comment not. M, sed firmiter comprehensum non est, versum 22 non per o legendum esse, ex quo esticitur absurdissima sententia, sed superiori coniniungendum, nulla propo mutatione dissicillimo enim saepsin codicibus distinguas compendia vocum quid et quodestquo earum perpetua confusio. Scribendum est igitur: Quid enim Virginius armis Dabuit ulcisci magis aut cum Vindico Galba, quod oro tam saeva crudaque tyrannide socii hoc est, quid ex innibus eius lacti. Prorsus idem mendum in eadem orationis sorma irrepsit in verba M. Antonii, quae ex eius litteris profert Cicor in orations Philipp. XII 134, ubi editur: Denique quid non aut probaetatis aut jecistis quid iaciat, si reviviscat Cn. Pompeius ipse Ridiculo utrumquo interrogatur; nam nec
omnia omnino senatores probarant aut secerant, nec illos urgebat inanis quaestio de voluntaio Pompeii, si reviviseeret. Illa eos interrogntio premebat, qua arguebantur, quum Caesaris acta se servaturos iurassent, omnia a ipsi fecisse, quae Pompeius facturus fuisset, a viveret Beniaque quid non aut probavistis au fecistis, quod faciat,
a reviviscat, Cn. Pompeius pae Uni praeiere loco coniectura subvenire conabor in in satira decima est, versu M. Nam exposito, quam
212쪽
prava vota homines concipiant, quam stultis precibus doos sati gent, sic poeta hanc partem concludit: Ergo supervacua aut perniciosa petuntur, Propter quae fas est genua incerar deorum. Volim scire, quomodo haec tot editore et interpretes toleraverint ac tam facilia putarint, ut verbum nultu in dosententia lacorent. Nam dicere, fas esso genu deorum incerare propter ea, quae Superuncua et perniciosa sint,
quae est amenti ronia nutem, quo non dubito quin confugiatur' , qualis haec est, ut simplicissimae veritatis professioni supervacua aut perniciosa per relativum adiungatur contrarium t Laud igitur Rupertium, atque eo magis, quod saepe iam grammatice interpretandi aut certa ratione et firmitor veri investigandi artem ei domisso questus sum, laudo, inquam, quod hic et alibi saltem sensit dissicultatem et ingenue professus est quod autem fas mutat, ut sit mo8, non possum laudaro nimis enim absurdam tautologiam hoc habet: 'perniciosa petuntur, propter quae mos est deos precari' id est, quae mos est
petere. Mihi non dubium est, qui propter hoc ius est
librarii, non animadversa interpunctione, infinitivum unius litterae mutation effecerint ox imperativo. Iuvenalis
enim, postquam quid vulgo fieret, exposuit, gravom addit admonitionem, hoc modo eos compellans, quos sibi adesso et so audiro fingit: Propter quae ius est, genua in cerate deorum.
Locis coniectura emendatis unum subiungam, in quo novam et veram scripturam e codice nondum inspocto proferro licet, aliis prope accedentibus o sortasse sola eorum culpa, qui eos contulerunt, non prorsus confirmantibus.
Νam in sat. XIV, postquam Iuvenniis populi iudicium
213쪽
avarum honi insem tanquam frugi laudantis notavit, ad hoe iudicium patros in filior uin ingeniis formandis a nccommodaro ostendit his versibus 11 sqq. : Et pater ergo uni mi elices credit avaros, Qui miratur opes, qui nulla exempla beati Pauperis osse uini iuvenes hortatur, ut illam Iro viam organt et id om incumbere sectae. Pervorse idem diei in rotativa sententia, quod in primaria: serendum esset, si popin roin verbis amplificans haec iaconiunxisset: Avaros solices credit, opes miratur, ni pe-rom beatum nominem putatV; nunc quasi se sint iuriis, qualis pater avaros felicos putet, nihil liud dicit, nisi umi iudicare, qui ita iudicet. Atqtio nec sane scriptura Pithoeant codicis auctoritate videtur confirmari ot vetoris scholii in quo haec verba qui miratur per sic narrantur qui patrimonio et divitiis gaudet); sed roli qui fers codices, Parisienses quidem omnes etiam duo Hauri in bibl. reg. n. 203 et 2033J, aboro dicuntur mirantur putant Ioriantur; et hoc quidem postremum falsum ost; illa duo rectissima, ut avari describantur, quos selices pater credat, quorii in sectam filios squi volit. Et sic prorsus scribitur in codico membranaceo bibliothecae regiae Hau-
Folicos credit avaros, Qui mirantur opes, iii iilla ex ompla beati Pauporis esse putant; iuvo ne hortatur etc. Λ Extremum rem Iovem por so nitingam, sed in
rum et dilorum non unius Iuvenalis tollore, si fieri possit, operae pretium sit. Saepius enim in summis divitiis signifieandis apud huius aetatis scriptores ieinus sive Licinius quidam sic appellatur, ut unius noti hominis Disiligo b Corale
214쪽
nomino pro exemplo scriptores uii appareat. Do eo ho-ini ne quum alia non viis constanter traduntur, tum nonis si, ut dixi, alibi Licino, alibi Licinio est, videntur- quo nonnulli atque adeo plerique utrumque nomen promiscue poni putare, quod rationi et consuetudini Latinae prorsus repugnnt. Iuvenulis duo sunt loci, prior in sal.
v. 109, ubi libertinus superbiens Ego, inquit, posside plus Pallanis o Licinis; alter in satira XIV v. 305 o 306: Dispositis praedives hamis vigilaro cohortem
Servorum noctu Licinus iubet. 3 Eundem Persius nominat in sat secundae v. 6: Nunc Licini in campos, nunc Crassi mittit in Bgros;
ubi miro Casnubonus do votor illo tribuno Licinio Siolono cogitat, quasi eius grorum mensura, quamvis sua ipse ego damnatus sit, huic aetati optabilis ot eum Crassia dibus comparanda visa sit. Ad orsi Ioeum scholiastes profert epigramma Varronis, ut ait, quod omisso Ructoris nomine scholia Crue- quiana ad Horatii A. . v. 301 nil seribuni: Marmoro Licinus tumulo iacet, at Cato parvo, Pompeius nullo quis putet esso deos Λ Varronis quidem nomen valde est dubium, quoniam is homo, do cuius monumento pretiori operia via Salaria prope urbem ad pec dum videm epigramma compositum ess scholiastes tradit, bonum ceteroquin, ut a
paret, et copiosum nuctorem sequens, M. Varronis super- Utroque oo nupertius de gente Licinia et Licinio Augusti liberto ita loquitur, ut diversa esse nomina obliviscatur. Di ilia i Corale
215쪽
stes uti am et Pol si scholiastos et Iuvenalis ad
sat Ι, . c., ubi in initio scholi propter Pullantis no inon pravo otiam Licinus Claudii libertus dicitur, mox innia copiose explicantur), Licinum, C. Iulii Cresaris servum et dispensatorein, Gallum, ab ipso C. taesar aut ab Λugusto manumissum, deinde Galliae procuratorem, intelligunt estque ea persona piissima. AEundem Licini tumulum Martialis significare videtur VIII, 3, 6 Auaque quum Licini marmora pulvia erunt. Illud dubium idori
potest, recten Horatii scitoliastos undem ess puto Licinum tonsorem in A. P. V. 30 nominatum quamquam neque incredibile est, illam oporn in ante manumissionem Licinum dominis praestitisse satisque id Horatio fuisso ad eum tonsoris nomine et munero ornandum, et Persi quoquo scholiasses tonsorem ac libertum Augusti Caesaris appellat Augustum tamen dieat aliquis vix o homino intuli ministorio busum, quom procurationi idoneum iudicaret, et Horatium tonsore in arto in vulgo exercentem significare. Ergo hoc in cortum. Sed illum Augusti libortum et procuratorei prosa orationis scriptores sero iacinium appellant eoque nomino illi in divitiarum xemplo utuntur. io procuratione rapacigsima notus Dionis est Ioeus in libro IV, 21, D coquo spectant Senecae, Si Seneca sunt, verba in ludo do morio Claudii eap. 6 Lugduni Licinius multos anno regnavit Patronum Augustum et ingonios divitias Macrobius Saturn. II, commemorat. Licinum tamen appellaro idotur Sa- nec in epistola 119, 10 quorum nomina cum Crasso
Galliae praeerat libertus is ugusti, de quo agitur Proeuratora. 16 et 15 a Chr. n. vid. Dio Cass. loco mox citando ;Post procurationem Romae praeda usum, Maerobi narratio signifieare videtur Iuvenalis scholiastes Tiberio imporante obisse dicit.
216쪽
Licinoque numerantur ot 120. 20 Lieinum dieitiis,
Apicium coenia, recenatem deliciis provocant , qui Augustum non nominat, sed, prorsus ut Iuvenalis et Persius, pro ditissimo homine hoc nomon ponit; sed Schweighauserus utroque loco ex omnibus codicibus, quos hahuit praestantissimos, Licinio si Licinium scripsit Restant Suetonius, apud quem in capit m vitae Octaviani, ubi libertos eius gratioso commemorat, editur sero Lici. nium Enceladum aliosque, sed o codicum vestigiis Oudendorpius restituit Licinum, unum, Celadum, quamquam Licinum Licinium no propius ccedat, non dicas, et Sidonius Apollinaris , a quo lib. V epist. permixti enumerantur potentos Caesarum liberti et delatores, Narcissus, Asiaticus, Massa, Marcellus, Carus, Parthenius, Licinur, Pallas; nam sic ibi oditur, Licinus. Quid igitur censebimus Opinor, primum non dubitanter unum hominem in omnibus his locis, Hornti fortasso excepto, intelligendum esse putabimus dein do eius vorum nomen Licinus
apud Oolns, metro de senilente, servatum esse e X ira poetas in pleberrimum Liciniorum nomen mutatum, quiquam proclivis fuerit error, vel inde perspicuum est, quod ut ipsi Porsi ot Iuvenalis scholiastae, quum aliud
nomen in poetae vorsu haberent, sulsum posuerunt aut
corrupta eorum scriptura a librariis est. Ubique igitur apud Lntinos Licinum rostitui iubebo; nam Dionem, non intercedam, si quis dicat Graecum plus duobus oculis post Augustum ipsum uberrasse a vora, cd rara nominis forma, quo cognomino et Porcii et ubi usi sunt.
In paucorum manibus illa Selinuighauseri editio esse videtur quamquam pauet omnino istas epistolas legunt; sed tanta est illorum codicum praestantia, ut, qui illine testimonia sumere velit, satis tuto non sumat nisi Schweighausero adhibito. Video nunc eius editionis praestantiam intelice tam esse a Fietzerto. 812.J
217쪽
De locis aliquot grammatico Latinae
adnionitiones et observationes. )
Νoiuinem arbitror iuro intrari posse, eum, cui Lati me linguiae Lutinarum quo litterarum docendarum munus manis datum sit, de grammatica Latina scribere. Itaque nulla excuSatione pus esse puto, quod iam iterum huiusmodi materium scriptionis academicae deligo, dummodo ea uiIoram, quae novitato liqua et rerum dubiarum aut ignoratarum explication hunc Ioeum mereri videantur. Sed tamen quoniam anton unum quondam locum lute patentem continua disputatione persecutus sum ' nunc miscellas obseruationes et admonitiones propono, dicam breviter, qui me casus et ad hoc urgumenti genus et ad hunc scribendi formam hoc tempore detulerit Carolus Zumplius, prosessor Berotinensis, vir clarissimus, quum graminuticum uam Latinam septimum edidisset a. IMM, petiit a me, ut, si quid sorio mihi librum evolventi occurrisset, quod mutandum augendumve putarem, ei
significarem. Accidit, ui paulo post, aestate a. 1835,
3 Εditae a. 1837. Harum quoque adnionitionum summas nune brevissime eontraetas in Irammaticae Latius institutionibus scholarum usui scriptis posui.J formarum quarundam uerbi Latini natura et usu. . 1835
218쪽
do soloetis quibusdam locis grammaticae Latinae scholasucademicas haberem quarum quamquam tota ratio alia quaedani esse debebat quam quae iis libris convenit, qui scholasticae institutionis causa scribuntur qualis autem fuerit ox illa de usu si natura formarum quarundam verbi Latini disputatione, intelligi sere potest), tamen, quum compararem, quid quaque de ro vulgo in probatissimis libris truderetur, et in eo negotio vel praecipuo Zumpti librum adhiberem quum propter bona eius tum
Propter usum late pervagatum, subnascebatur materia aliqua observationum et nil notationum de eiusmodi rebus. quae non in hoc vel illo libro, sed communi quodnni errore non recte tradi viderentur, et quae Separatim particulatimquo corrigi possent. Itaque quum scirem, um-ptium octavam libri sui ditionem parare, de cro vi x his quaedam seligero eorumque ei copiam lacero, si uti vellet. Simul autem, quod ea aut a communibus opinionibus
abhorrebant aut interdum nitingebant veterum Scriptorum locos non recto ut scriptos ut intellectos, rationes et causas iudiciorum, me in ius modi libro xplicari non possent, plenius perscribendas putabam, ut, quum eae alibi odita ossent, luto sumino ipsae sentcntiarum illic poni possent. Itaque feci. Sed quum tardo rem gerent, tum domu in chartae illae Berotinum venerunt, quum unipii liber tum typis descriptus esset, ut iis uti non posset, nisi in uno folio typis reddito. Ego autem, quiani hoc teniporo liquid denduin mihi sit, omne nute in tempus. quod a muneris publici negotiis superest, ni ius labor
pridem susceptus vindicet, Paratis utendum ratus, quonia in nova institui et perfici non possunt, intorent partem illorum, quae tum plenius pi scrip sprum, nonnullis dona piis ut additis, hic edo. Nec quum huc sim usus prεesai tono, upesitum iri credo, cur, omissa omni disputn-Di0itire by Cooste
219쪽
itono do via ac ratione ampliores grammaticae Latinae loeos tradendi, singularum quarundam rerum veram sormam demonstrandam susceperim. Ac quibusdam, maxime scholarum magistris, haec ipsa magis placitura credo, quod sacilius ei quasi recta via in usum converti possunt.
I. De Orma sententiarum interrugativarum in oratione Obliqua.
Qua lege sententiae interrogativae, quum oratio cogitatio vo aliena narrando oblique redderetur, quod genus apud historicos requentissinium est, alii in infinitivum
transirent, ut in coniunctivum modum haberent, quum superiores purum diligenter quaesissent nec ullam certam regulam constituissent, liquot ni, hinc annos ruegoriis eam rem investigandam suscepit eiusque praecepta, qui postea do granranatica Latina scripserunt, sequuntur ). Putat nuto in is, eas interrogationes, quae tantum larinam rhotoricam habeant interrogniadi significationem nullatentem aut negnnte in in infinitivum transtro, ceteras finitote inpore coniunctivi ni odi osterri. Sed pri iniim vir doctus in maioria colligenda perverse multos loco scriptorum
veterum immiscuit huic quaestioni, qui ab en essent alieni, quum interrogntiva sententi initio posita penderet ab ipso verbo, oratio quo poste demum in obliquam formam dici alion reddendi irnnsiret velut nam uno et alteros xemplo defungi licet in voco quisnam adscripsit Livii verba o libri II c. 4 quonam fato accidisset, mirari
ebor deniseeus. e. infin Baeti Fragemortem , dem Pronometi relat s Wie nacti Coni utietione in de oratio obliqua. Fasci- eulus primus est libri, quoin inscripsit Untersucliungen ausdem Gebiote de Iat. praehlchre editus Brunsvici IMO.
220쪽
se dictitans, et in vo eo ne hae ex libr. XXXVI a ad collegium fetialium rettulit, ipsine Antioch utique bellum
indiceretur ). oindo in ro ipsa a vero liberravit non uno modo. Primum enim, ut interrogationes ad nudamassirmationis aut nogationis gignificatione in redigeret uli- quoties non solum contorto, sed prorsus suis verba scriptorum interprotari coactus est volu Taciti in Annal.
XIII, 3 Cur enim neminem alium delectum esse Significari vult alium deligendum fuisse. Iam hoc ipsum inle est, ut eo modo quidvis ad assirmationem redigi
POSSit, quum non quaeras, quid dicatur, sed eam animi sententiam substituas, a qua oratio orta sit. Verum ne significatur quid om ab accusatoribus, quorum ibi oratio redditur, alium deligendum fuisse; hoc dicunt, mirari se, cur, si vero Suilius a Messalina coactus sit, neminem ullum idem sacer coegerit, eaque interrogatione id, quod Suilius de so dixerat, salsum ess arguunt. Causam igitur requirunt ro in crodibilis, quae Suilii do sension continentur. Doindo alii Ioel omno illud artifici uin respuunt, apertissi in quidem disiunctivae interrogationes, qualis ostapud Tacitum in Hist. I, 50: Nunc pro Othone an pro Vitellio in templa ituros Homines miseri in dubitatio no
Apud Li III, 7 vi, totis passim eastris fremitu ito, quiri
in vasto ne desert astro aeri us tererent 3 --, siqn repente
convellerent interrogandi significatio in si in verbis fremitu orto Libro VI, e. 36 extr. quod nihil oblique refertur praeter interrogationes, non solun in prima sententia, sed etiam in seeunda rotinetur forma interrogationis pendentis ne quis placere scribi malit . Lib. XXXVII, 15, I interpositae in initio orationis alienae voces Quid tandem non prohibent, quo minus prima sententia pendeat. IGtiam apud acitum II. 74 prima haec interrogatio quis ille ille fore etc. rursus subnectitur verbo reputabat,2 14