장음표시 사용
31쪽
SMITH , de medicina sectae methodicae veteris. Minb.
S. 2 l. Etsi schola methodica vigebat, tamen Dogmaticorum non extincta fuit, sed aliam formam accepit, pneumaticam nempe. Secta pneumatica a VESPASIANO usque ad ANTONINUM pium floruit. Dogmatici medici pro
Syneresi atomorum Ρneuma introduxere. Semina Verotheoriae huius apud PLATONEM, SΤOICOS et ERASISTRATUM occurrunt, unde non potest nova doctrina considerari in . Spiritus uti principium vitae et omnis valetudinis
Pector Consideratus est ab ATHENAEO , fundatore scholae istius. Spiritus autem iste nunc Spissus, nunc tenuis, humidus, siccus, calidus, frigidus turbidusque evadit, quo offenso morbus procreatur, penitus Vero compresso homo repente moritur. Introduxerunt in pathologia verbum putredinis, quo omnis adparens corruptio humorum adsignata est. In omni morbo febrili invenerunt talem humorum corruptionem praepululantem '). S. 22. Eodem tempore, quo schola Pneumaticorum Vigebat, alii Dogmaticorum, Empiricorum et Methodicorum systemata simul scrutabantur et neminem in omnibus sequi voluerunt, sed eligebant omnia bona ex dictis systematibus, unde nata est secta Eclecticorum, quos Episyntheticos etiam Vocavere. Fundata est haec secta ab AGATHIL Spartano; Eclectici medici secuti sunt in hoc Syncretismo inprimis philosophos academicos, quorum opiniones cum aliis aliarum Sectarum coniunxere in. Claruerunt in hac schola
32쪽
ARCHIGENns et ARETAEUA CAPPADOX. ARCHIGENES prae- primis emeruit circa theoriam pulsus, atque morborum stadia in acmon et solutionem divisit s=ὶ. An ETAEUs autem Ionge celebris, egregius morborum pictor, de cuius aetate magna inter eruditos controversia est, clare distinxit solida, fluida et spiritus, uti corporis partes integrantes, quae si bene mixtae sint, sauitatem constituant ). Spiritu ad morborum aetiologiam explicandam usus cst ), sicuti etiam theoriam elementorum qualitatis non neglexit ' .
Symptomatologiam tam bene navavit, ut nemo veterum in scriptis melius exposuit, quare a tironibus totus in su Cum et sanguinem Vertatur, uti BLUMEN BACIIIus docet ).
cons. C. G. ΚύΗΝ, de dubia Aretaei aetate. Lipsiae 1779.
Tec. in eius opuscul. Tom. I. pag. 15 - 46. S. 23. Talis vero suit totus Pathologiae status usque ad annum 131. post Christum, quo GALENUS natus est. Hoc tempore sectae omnes, Dogmaticorum nempe, Empiricorum, Methodicorum, Pneumaticorum, Episyntheticorum exstiterunt q), et inter se dimicaverunt, nihilque in medicina utilis aut certi fuit a rixis et contentionibus in
dicorum istorum, sed potius inanes distinctiones et divisiones, hypothesium moles indigesta et rigor quidam, quo utilia ad unum colligi non possunt ' . Ast GALENUS sy-
Stemata Omnia perlustrans acumine magno sequentem sibi
propriam confirmavit ideam de Pathologia.
Ga Lx . de temporib. morbor. c. 2. p. 409. 3ὶ ARET. de caus. acui. morb. L. II. c. 3. P. 16. ed. Boerh. 'γ ARET. aeui. L. I. 7. p. 5. L. II. c. 16. p. 18. Caus. diut. L. I. c. 14. p. 43. L. II. c. 1. p. 48. Curat. aeui. L. I. c. 1. P. 72., C. 10. P. 89.
33쪽
Elementum GALDNUs distinxit a primitivis corporum primordiis, quae sensibus externis non iudicantur ); cuique elemento tribuit propriam qualitatem, uti igni calidam, aeri frigidam, aquae humidam et terrae siccam. Ahele inentis dependent qualitates Primae, quae, eum nunquam
in corpore purae existant, per mixtionem compositae, Secundas qualitates pariunt. Elementorum Varius coucuraus producit quatuor humores cardinales, sanguinem se bilem atram ac stavam et pituitam. Sanitas consistit in certa elementorum commixtione, unde sanitas est corporis constitutio, et legitima partium solidarum ad fluidas pro setio ' . Vires autem vitales primarie ad vitam contribuunt ' . His praemissis desinit morbum esse statum corporis lanctionem laedentem ). Distinxit passionem a morbo,
quae est mutatio et alteratio praeternaturalis in corpore, ex qua deinde symptomata profluunt. Morborum genera summa duo sunt, alterum partium similarium, alterum organorum. Morbi Similares oriuntur e mala propo tione elementorum, et inde octo eorum diversi gradus dy crasiae procedunt; dyscrasia Vero est aut cum materia, aut siue materia. Morbi organici oriuntur e numero, figura, mole et situ vitioso. Solutio continui est communis tam similaribus quam organicis partibus sq). Causa morbi est id, quo I statum praeternaturalem inducit ); causae morbi sicae sunt vel externae, vel internae, remotae Vel Propinquae, Praedis uentes Vel occasionales. Causas procata eticas in copia peccante et corruptione humorum quaesivit
34쪽
GALENUs. Ple thora sanguinis vel absoluta est, vel relativa ad vires; corruptionem humorum putredinem adpellat. Symplomata Sunt essectus praeternaturales et a morbo dependent, aut cum proxime et necessario insequuntur, consistuntque in iunctionum perturbatione, vitiatis qualitatibus sensibilibus ac tandem vitiis secretorum γ. Ea totum systema pathologicum summi GALENI, quod
persectissimum est Omnium Systematum, quae ex antiquitate Caua recepimus, quia non tantum chemicas, sed etiam mechanicas rationes corporis complectitur, neque rationes
Vitales, quas tamen summatim tradit, negligit. Hanc ob rem absurdum est, si a quibusdam GALENUs uti solus Pathologiae humoralis sectator consideratur, quod idem e set, si ARISTOTELES empiricus adpellaretur, uti recte m net DAMEno ' . Etenim admirationem gratam deposcunt conamina GALENI ita Pathologiam, si consideraveris aetatem qua vixit GALEXUS, in qua natura corporis animalis Per physiologiam perparum, per scientias vero auxiliares reli- quaa, Physicam, chemiam etc. tunc temporis plane nondum aperta fuit, sed solo ingenii acumine a GALENO penetrari debuit, sicuti immortalis ΗΑnTMANNUs docte domi . Meritoque BLUMENDACHIus dixit GALENUM
eSSe Virum summum et unicum, et cui sive vasti ingenii acumen, Sive immensum doctrinae ambitum spectes vix alterum universae antiquitatis aequiparare liceat 'γ. S. 24. Defuncto GALENO Pathologia una cum ista m dicina incepit senescere. Successores GALENI parum Curabant medicinam totam perficiendam, sed potius omnes talecticorum modo, sideliter maiorum libros transscribebant ra-
ὶ De dissi symplom. c. 1, 2. P. 49, 50, 53. λὶ Die Elemente der nEchsten Zukunsi der Medicin etc. p. 75. Perlin 1829. 8. . Theoria morbi ed. au. p. 22. Vindobon. 1828. 8. . Introduetio in historiam etc. p. 60.
35쪽
tioneque propria parum usi sunt; coryphaei eorum mymatismum cum Methodo studebant in unum coniungere, unde ortum est systema dogmatico- methodicum. Pathia giae particulam, quae ad quatuor elementorum qualitates et humores cardinales spectat, medici isti pertractaverunt i. Eminent autem in hoc systemate dogmatico- methodico ORIBASIUS, ΑΕΤIUS, ALEXANDER TRALLIANUS, P. AEGINETA, qui et in nosologia et in aetiologia et in sympto-matologia magna cum assiduitate desudavere, nova tamen pauca addidere. Non memoro PALLADIUM, qui febrium theoriae incubuit, praetermitto etiam MICHAELEM PSELLUM, SYNESIUM ac ACTUARIUM, qui in compendium redegit systema GALENI, et excelluit in urinarum expositione, quas magno cum studio pertractavit, atque doctrinam psychol gicam mirifice exposuit, quae sistit ultimum monumentum dignum scientiarum Graecanicarum, quae propter increscentem debilitatem Imperii Bystantini deciderunt .
S. 25. En totum statum Pathologiae Graecanicae, quem ab antiquissimis temporibus ad interitum usque Imperii Constantinopolitani exposuimus. Quanquam multis in locis pathologia Graecanica manca sit, tamen magni momenti est, cum haec basim pathologiae rationalis hodiernae sistat, de quo compendia pathologica GAUBII , ΗΑnΤΜANNI et aliorum Pathologorum, qui non obnubilati suere deliramentis luxuriantis phantasiae, palam loquuntur. Etenim qui
ambagiosa coniectura nitentes caeterum rem medicam totam nihil faciant atque omnia se scire Iactitent, animosque iuvenum cum nefanda Ilac iactantia pervertant celebrantes atque nimis gloriantes de eximiis recentiorum inventis iuratius anatomicis, physiologicis atque chemicis, eos Veteres ignorare, eorumque monimenta diligenter non pervolvisse
36쪽
apparet. Equidem eandide fateor quotiescumque pervolvo
thesauros antiquitatis venerationem meam erga medicos veteres Patriae meae augeri, atque me nunquam probaturum sententiam eorum, qui HIPPOCRATEM reliquosque modicos Graecos, quos et praeterita saecula laudarunt et sutura laudabunt, sordido pulvere eoniam inent. Sed oliel iam satis. Tempus iam nos monet, ut ad litteraturam accedamuS.
S. 26. Historia Pathologiae exposita iuvabit etiam et scripta palliologica Graecorum tam deperdita quam existen-lia enumerare. SCripta vero, quae ab antiquitate accepimus, pauca sunt, atque dolemus de iniuria temporum, qua tot tantasque soboles psycbicas destructioni tradidit, atque GALE No gratificamur, qui non tantum nomina Scriptorum, sed etiam opiniones multas litulosque librorum eloquentia sua nobis servavit. Historia medica eo vitio laborat, quod GA LENI virtutis nullum aemulum nobis sistit, ut maiorum suorum merita Scriptis mandaret, egregie PANAIOTA NICOLAIDE, medico Graeco, monente ' . Qui vero
quibus hausi editiones singulorum auctorum. 'ὶ Ani 1lli veteris chirurgi τα p. 5. IIalis 1799. 4. .
Bibliotheca Graeca, cura HAM. Es, 12. Torn. Ilain b. 1790, 18 12. 'ὶ H. Bormis vr Methodus studii medici ed. I allor 2. Totra. Amsiolodami 175l. 4. Introductio in historiam medicinae litterariam etc. Histo ire de M litteratiare Grecque Profane. 8. Tom. Paris
37쪽
S. 27. SCHOLAE CNIDIA E antiquissimus liber est Kki-διιιι γνωμαι, qui ab Hippocrate se ration. vici. in acui. p. 283. et Galeno laudatur. Auctor sententiarum istarum est Euryphon Galen. de alim. iacui. L. I. c. 1. . Editio altera circa tempus Hippocratis facta est, quae correctior fuit Hipp. I. c. Galen. Comm. ad h. l. . Periit tamen Iuber iste. Co An ScsoLAE liber adhuc extat inscriptus Κωα καὶ προγνωσεις, quae inter Hippocratis Scripta Nunc existunt,
abscriptae ex tabulis Votivis cum addita mentis illius, qui eas exscripsit Clem histor. δε la medec. I. P. L. 1. ch. 2. /vngel Apologis des Bimocr. I. Bd. S. 33. Grarim, Hippocratischo IVenia 2. Τli. S. 568. . Editio graeco-Ia lina Parisiis 1557. cura I. Opsopoei Francos. 1587. cum notis Io. Ionsioni Amstet. 1660. 12. D. Iacotti, Lugdun. 1576. s. interprete et enarratore Durcto, Parisiis 1588. s. 1616. s. 162 l. s. 1658. s. HIPPOCRATES. Aphorismi. Prodierunt graece a Rube- laesio, Lugd. 1532. 8. a nescio, Lugd. 15 45. 8. Glasgov. 1748. 15. Graeco- latine, Parisiis 155 2. ab Opsopoco Francs. 1587. 12. a Paul. OGedi, Romae 1602. 12. ab I. Heurnio, Lugd. Bat. 1602. 12. ex interpreti Foesii et G. Plantii, Lugd. Bat. 1633. 12. cum Verhoota, Lugd. Bat. 1675. 16. Accurante Ι. ab Almeloveen, Amstelia. 1685. 12. cur. Λ. Lorry Parisiis 1759. 12. a. T. B. le Febure de Villebrune, Paris. 1779. 12. a Bosquillon 2. Tom. Paris. 1784. 12. a Mercy, Paris. 181 l. 8. Berotini 1822. 12. De aquis et locis . Graece. Paris. 1536. Graeco-latine a I. Cornam, Basil. 1524. 4. Graeco-srancogallice a beato Corae, 2. Tom. Paris. 1800. 8. alteram editionem doctissimus vir iste pro iuventute Graecanica anno 18 16 curavit. a Nic. Chailly, Paris. 1S 17. 8.Εpidemicorum L. I. et III. edit. a I. Freindio Lo
38쪽
De diaeta L. III. editio singularis nunquam prodiit.
De humoribus. Editionem curav. N. Vigoreus, Lut. et 1555. 4. Lud. Durelus et Girardetus Paris. 1631. 8. iterum recensuit et ind. nov. adiunxit Ι. G. GunE, Lipsiae
1745. 8. De internis assectionibus. Mitio singularis non
De morbis L. IV. Graeco- latine e rec. G. Pylandri Paris. 15 40. 4. a D. Morello, Paris. 1637. 4. Graecogallice a Mercy, Paris. 1823. 8. De mulierum morbis L. II. Prior liber prodiit interprete M. Cordaeo, Paris 1585. s. et ita Spachii Gynaeciis,
Argentor. 1597. s. De iudicationibus. Graeco - latine in edit. opuscu-Iorum aphroristicorum a Z in gero comparata. Basil. 1798. S. De diebus iudicatoriis. Gracco - latine in editione mox laudata Z ingeri. PI. ΑΤΟ. Phaedrus, Graece a Fr. Ne in dorso, 1802. Astio Lipsiae 1810. 8. Timaeus Graeco- latine Paris. 1555.8. Graece in Opuse. myth. Galaei Cantabr. 1671. 8. Commentarii Galeni in Timaeum Gal. de libr. Prop. c. 14. P. 46.ὶ pericvuut. An IsΤOTELES . De partibus animalium; de generatione animalium; ambo libri secundum opinionem Fr. Nic. Titae constituunt partem L. V. Historiae animalium Scboeli, litterat. 3. Tom. p. 291. . De auditis admirandis ed. Bechmann et Heync. Gotting. 1787. Problemata. THEOPHRASTUS. De sudore et Vertigine cum interp. Bona uenturae Grangerii. Paris. 1576. 8.DIOCLES. De passionibus cum causis et curationibus
C. Aurel. Tard. L. III. 8. V. 12. Acut. II. I. B. 20. III. 4. 8. 17.). Galenus laudat librum cum sequenti titulo,
39쪽
ili. Beckius Repert. 1820. M. 2. p. 344. correxit monens
inscribi περὶ παθων, αιτιας καὶ θεραπειας. Liber non extat amplius.
PnΑXA RAS. De morbis C. Aurel. chron. V. 2. p. 566. non existit amplius. En ASISTRATUS. I Ιερὶ λαιρμεων. Fragmenta ex hoe libro quaedam exta ut apud Galenum de Ven. adv. Erasistr. cap. 1.ὶ et A. Gellium X t. attic. L. XVI. c. 3. .
AsCLEPIADIS. Contradictorius C. aur. acui. L. II.
33. , de acutis passionibus ld. acui. L. III. 21. p rierunt exceptis quibusdam fragmentis, quae Gum pertus
SORANI αἰτιολογου αενα a Caelio Aureliano laudata sΤa dar. I. 3. Perierunt. Ru PRUS EPHEsIUs. De melancholia GaIen. de atrabile pag. 105. Tom. V. , si agmentum extat tu editione quam Mathaei Mos suae l806 edidit. De morbis vesicae ed. Goupylus, Paris. 1554. 8. Clincti, Londin. 1726. 4. MOSCHION. De passionibus mulierum. Graece in C. Wolfii Gynaeceis 1566. Editionem correctiorem publici iuris secit F. O. De Ret2. Vienn. 1793. 8.
An ETAEus. De causis et Signis acutarum et
chronicarum passionum, L. IV. Graece a Goupylo, Paris. 1554. 8. Graeco- latine a IIenisichio, Aug. Viu deI. 1603 s. a I. IViggan. Oxon. 1723 s. a H. Boerhaave, Lug. Bat. 1731 s. tandem a venerando sene I lilin, Lipsiae 1828. 8. CAELIUS A UnELIANUs. De morbis acutis, L. III. qui ab Guinterio Andernaco Paris. 1533. 8. edili sunt. De
morbis chronicis L. V. a I. Sichardo, Basil. 1529 s. Utrumque opus Aurelian. prodiit in collectione H. Stephani, Lugd. 1567 s. a Delechampio, Lugd. 1579. 8. ab Amann, Amstelod. 1709. 4. CL. GALE Nus. De differentiis morborum; de causis morborum; de disserentiis sympto matum, Diuit Corale
40쪽
graece prodierant, AntWerp. 1550. S.; de causis proca tarcii cis extat latine tantum in edit. Charterii, Tom. VII. pag. 347. in xl I. Iunt. Class. III. s. 95.; de causis conia linentibus periit; de inaequali intemperie, graeco- latine, Basil. i528. 8.; de plenitudine, singularis editio graecanica non extat; de tumoribus praeter naturam, gra e Parisiis 1557. 8. Vitemb. 1589. 8.; de Ioeis assectis L. VI. Graeco cura Th. Plateri, Basil. 1554. 8.; de disserontiis febrium L. II. Graece Paris. 1557. 8.; de dissicultate respirationis; de tremore, palpitatione, convulsione et rigore; de morborum temporibus; de totius morbi temporibus; de typis; adversus eos, qui de typis scripserunt: de crisibus L. III.; de diebus decretoriis L. III. Ultimi Iibi I septem separatim graece non prodierunt, extant tamen in editione Basilea Charicriana ac Κuliniana.
ORIBASIUS. Συναγαπαί. Graece in collectione XXI. v terum et cla rum medicorum Graecorum opusculorum a
Matthaeo ed. Mosquae, 1804. 4. Latine a Rasario Venetiis 1554. Paris 1554. 8. Opera omnia Oribasii latine Basileae in J. m. 8. prodierunt. AETIUS. Tetrabiblos, seu libri medicinales in XVI. libros divisi. Graece tantum L. I - ΙΙΙ. editus est, Venetiis 1504. s. omnes autem libri prodiere Basil. 1523. Venetiis 1535, 1538, 1543, 15 44. s. Lugd. 1549. 8. 1550. 8. Extant vero et at ineditis fragmenta quaedam, quae doctissimus Α. Mustoxydes et Schinas in Συλλογῆ 'Ελληνικων ἀνεκδοτων. Venet. 1816. 8. et Hebenstreii 'Ανεκδοτων L. IX.