Scientia media ad examen revocata. Per Germanum Philalethen Eupistinum

391쪽

Sequitur secando, veros millimum esse, quod iterum Aeridendo refert P. Annatus ex Joanue a S. Thomascilicet, audito P. Lemos qui is erat eis sim ad Carrinalem metroniam Uustrissime Domine ego dicam omnia quae Calvinus dixit in hac materia, tacuisse Perronium,anntiere visum. Hoc,inquam. probabilissimum esse,patet ex nostris probationibus, quς totam doctrinam Calvini circa praesens punctum ad hoc reducunt, quod docuerit nihil esse in operibus malis quod non faciat Deus, cui prorsus aequivalet quod dixit P. Lemos docuisse Calvinum , nempe, quod tam entitas, quam malitia a Deo causentur. Haecque omnia apprime sciens Cardinalis Perronius, quid mirum, si ad distinctionem P. Lemos dicatur tacuisse, & annuere visus. CCXXVIIJ. Nec contra hanc distinctionem P. Lemos, quae nihil differt a nostra explicatione , quid quam valent qtiae ex Calvino adducit P. Annatus. Im primis adducit secundam objectionem Calvini nuper allatam; quam dicit Calvinus solvere distinguendo entitatem a malitia; ex eo quod de desectione dechm Tri buum a filio Salomonis ad Hieroboam , sic Ioquitur t idemtis ergo ut Dem perfidiam nolenda , desectionem tamen alio sine juste velit. Ex dictis manifestum est,quoaly perfidia, non accipitur pro malitia, ct risectio pro entitate, unum enim & idem est apud Calvinum perfidia, ct ristolio quam non vult Deus quia prohibet. ct vult quia juste decernit. Doctrina enim Calvini constans est, quod decernat Deus feri ea, qua palam pia te'e Teiat. Unde inserius de eadem perfidia, ac descctione absque

392쪽

ARV. ΠJ. DEus NON Esae cisSA PECCATI. 33' distinctione loquens, dicit: Diligenter utrumque expendant LeeDres , clinia placuerat Deo II b manti unius Regi, gubeν- nuri populam; ubi in Das partes scindictir fieri coNTRA rL

imtiuis fuisse divorte. Et paucis interjectis : Ecce ut No-1ENTE DEO laceretur Satra Vnisiis, O tamen vi EODEM voLENTE aliene rur a filio Salomonis decem Tribis. Aliena

prorsus est a minae Calvini in illis locis distincti sentalitatis, de malitiae , cum nihil aliud ita intendat, quam probare; quod unum & idem opus malum Deus nolit fieri , & velit fieri secundum divellas voluntates quas distinguit in Deo. Nihil etiam obest , quod secundo afferi P. Arm,

tus ex lib. de aeternit. Dei praed. Etenim QUATENUS NA-LA suNT, qua malo animo perpeIrant homines, Deo minimo

placere fateor. Hoc nihil aliud probat , quam Deu inhon velle opus malum, quatenus malum est, sicut nec voluntas peccantis tendit in opus malum, quatenuS malum est; Nemo enim intendens malum operatur, ait Dionys. I F. de Divin. Nom. Cum quo stat, quod sicut voluntas peccantis tendit indirecte in malitiam lub ratione boni secundum quid; ita voluntas Dei scitur secundum Calvinum in eandem malitiam iub ratione boni simpliciter, nempe justae vindictae. Haec est ergo Calvini apertissima doctrina, quod una & eadcm malitia, sive unum de idem opus malum fit ab homine tanquarnministro, S a Deo tanquam praecipuo authore: Verum

ob homine fit sub ratione boni secundum quid, v. g. delectabilis, ideo peccat pretiermittendo bonum simpli-

393쪽

CA'. u. PioMENTA scisNT1AE MEO eiter, ad quod lege Dei tenetur: a Deo autem Qb r Ntione justae vindictae, quς est bonum simpliciter, &ideb Deus non peccat, legitimam habem malitiae pecca

tum. ι

Ad hunc sensum optime intelliguntur,quae postre

resere P. Annatus ex lib. 2. instit. cap. 4. num. I. & 2.

Nihil enim ibi aliud vult Calvinus, quam Deum velle, ct operari ipsum opus malum propter bonum finem, qui est executio suorum judiciorum; nec ibi distinguitentitatem a malitia , sed mordicus semper sustinet totum quod facit homo, facere etiam Deum , homo peccando, Deus juste agendo , ut differentia sit non ex parte mali, quod fit ab utroque , sed ex parte finis agentis, & modi operandi, sicut explicatum est et unde concludit: Idem ergo facinus Deo, satanae, homini Uignari vi demus non esse absurdum: μέ varietas in sine, ω mori 6acit, ut illic inculpata Dei institia reluceat, satanae, hominisque nequitis cmnfluo opprobrio se predat. Ex quo tandem dissolvitur argumentum, quod sor

mat P. Annatus contra SalmanticenteS num. I 27.

quorum distinctio coincidit cum P. Lemos, & nostra. sic arguit: Deum, Gr hominem tendere in materiale peto ti formaliter sumptum, quod est tendere directe in malitiam , est tendere eodem' modo , ut per se pater: atqui ex CalaimbDeus oe homo non eodem modo tendunt ergo&c. Respondetur distinguendo Majorem: Deum & hominem tendere in malitiam indirecte est tendere eodem modo, quantum est ex parte emeetias, conceditur: quantum est

ex parte finis, & modi operandi, negatur. Ex Calvi-

394쪽

ART. Π . DEus NON asT eAusA pgecATi j. nq autem habetur, quod nihil sit in opere malo, quod non sit 1 Deo , & homine, & ideo ex parte effectus

tendunt eodem modo. Attamen ex parte finis, & modi operandi non se habent eodem modo, ut ex plicatum est. Nam homo peccat causando malitiam. Deus vero non peccat; ad quod explicandum adducit Calvinus exemplum Solis, cujus radij essiciunt foetorem, nemo tamen illos stetere ideo dicit; ita Deus essiciti peccati malitiam , nemo tamen illum peccare ideo dicet. Lib. r. instit. cap. I . num. f.

Distrimen Angelicae doctrinae a Calvinismo, quantumvis Coidatis manifestum , fusius prosequutus sum, eo quod viderim Molin istas sibi de victoria in hoc articulo applaudere , ubi tamen non possunt esse vi res, nisi simul & ipsi vincantur. Credo quod non ita studuissent vindicare Calvinum a nefanda sua doctrina, si advertissent, se in hujusmodi vindicijs apertὰ docere, non esse de fide quod Calvinus docuerit illam doctrinam, quam in illius sensu Concilium Tridentinum per Canonem 6. sessione 5 damnavit. Nam doctrina in illo Canone damnata dicit: Denm ita ad mala opera, sinit ad bona concurrere. Dicunt modo Molini- istam dominam damnatam non esse Calvini, qui tamen in isto Canone ex intentione Concilij rePi

latur damnatus.

395쪽

ARTICULUS IV.

Anthoritatibus s. Argu=i , in S. Tloma abuthnt. -- sinista ad 4sensionem Scientia Medie. CCXXIX. T Is duobus authoritatum pigmen-1IL tis non prima voluntate usi tunc scienti mediat inventores S desen forcs; ed necessitata compulsi ad ea recurrerunt. Possibilitas praeceptorum, rct libertas arbitrij tam pulchram videbantur reddereicietatiam mediam e corira ego causam peccati tam horrendas reddere videbatur praediiunitiones 3 ut nihil aliud requirerent Molinq; discipuli ad suadendum hominibus amorem l lentiς mediae, & horiorem divinarum praedissinitionum. Unde parvipenderunt. ii- cui ct nunc adhue audent authoritates S. Augustini, ct D. Thomae. Sed postsuam Clemens VIIJ. adstringere statuit totam hanc Disputationem ad normam

S. Ausustini de gratia, eiusque fidelissimi. Discipuli Angelici Doctoris, ut in scripto ejusdem Clementis

resertuI . tunc Qmnes nervos contenderunt Molinistae, ut ostenderent scientiam mediam es Ie utriusque Doctoris. Quam vero sinistra fidς eorum testimoniis ad hoc abuli fuerint ostendent patagraphi i quentes.

396쪽

s. J. Sahitur difficultas de vocatione congrua ex quaestione secunda ad Simplicianum.

Sl quis locus S. Augustini favere scientiae medi vi

detur, maxime est ille, qui ex lib. I. q. a. ad Simplicium obijcitur et qui tamen non nisi ex ignorantia d chrinae Augustinianae potest scientiae mediet accommodari. In illa quaestione secunda saepius facit Augustinus mentionem Vocationis congruς, cujus congruitatem dicit dependere ex modo, quo quisque astectus est, ut vocationi consentiat. Unde ait: H qnamvis multi uno modo vocati sunt, tamen quia non omnes uno modo assecti sunt, illi siti equontur vocationem, qui ei capienda repertuntur idonei, ω illud non minus verum sit: Igitur non volentis, neque currenti sed misexenris est Dei, qui eo modo voca-etit, quo aptum erat eis qui secuti sunt Vocationem. Oportui ergo ut praecognoscat Deus cujusque dispositionem suturam, ut ei vocationem attemperet: ideo iterum inferius ait ' Onus msseretur sic em vocat, quomodo scit ei

congruere , ni Vocantem non reibuat.

CCXXX. Resipondetur, praeclara illa verba nihil aliud sonare quam suavitatem divinae motionis, quae unumquodque movet sicut aptum est moveri: Auxilium enim gratiae non solum cssicax est, scd de suave, quia movet voluntatem secundum quod naturae illius de libertati congruit. Unde cum natura voluntatis iadiversis hominibus diversas habeat inclinationes αdispositiones ut essicaciter simul de covgrue moveatur,

397쪽

debet auxilium gratiae in diversis diversimode movere. Quod potest hoc exemplo declarari. Fortis & timidu3 ex hoste sibi occurrente diversimode moventur: voluntas enim tortis movetur ad pugnain; voluntas vero timidi movetur ad fugam. Eonamus quod uterque ea dem carnis tentatione pullantur Deus phaedissiniens victoriam utriusque predetchminat sortem ad amoren gloria: ςternae, quam superando tentatioDem, acquiret, Timidum vero praedeterminat ad timorem Fen sternae, quam tentationi succumbendo, patietur. Uterque movetur essicaciter, quia uterquς ex divina praeemotione tentationem vincit; & uterque movetur suaviter quia quisque movetur secundum quod suae dispossitioni congcuit. Ad hunc modum mille & mille vias habet Deus .essicaciter simul di congrue movendi voluntatem tam ortis quam timidi; de quibus Rom. i i. dicituro Ahithdo diuiti/rtim Sapientue Oscienti ae Dei et . quam inr. comprehensibili ant judria das, O investigabiles Uia 6us, Quid enim minus comprehendi potcst in omnibus vi Domini id est, in omnibus suis operationibus ad extra, cpiam illi diversi modi, quibus Deus unumquemque movet & applicat cum tanta efficacia, ut fiat quod decrevit Deus, de cum tanta. suavitate, ut ira a voluntate fiat, ac si ipsa sola nullaque adjuvante & applicante illud faceret. Tam lacrete di mirabiliter Deus - prae deterininat ad amorem V. G. gloriae a ternae ut illam putet se habere voluntas ex seipsa & propria ap

plicatiuiae donec per substractionem illius agnoscat se, illum

398쪽

ART. IV. AquΤuNT. MOL. SS. Auta. ET TH. I. Filium amorem Deo donante accepisse.

CCXXX l. Similiter natura voluntatis habet ut abi objecto cognito per diversa signa, sive facta in diversis

diversimode moveatur . S illis vilis vel auditis ad diversos excitetur affectus. Signis ; ut ita dicam , poenalibus movetur timidus , lignis audacibus movetur,

riis , signis honorificis ambitiosus, signis delectantibus luxusosus, signis scientificis philosophus, Sc.

Deus inspirans timido amorem gloriet coelestis utitur signis ei congruis: eumdem inspirans amorem forti,alijs utitur signis ei similiter congruentibus , &c. Imo de timidum potest movere signis quae torti congruunts ciendo de timido fortem. Congruitas illa signoruin, sive, quod idem est, congruitas Objecti piopoliti cum dis politione subjecti non excludit Dei in i pirationem , sed ad eam objective operatur. Nec signa dicuntur congrua, quia voluntas illis excitata ex propria potestate & applicatione se determinat ad sequendum vo- qationem aut ς redendum: haec enim conceptio gratiae Christi est injuriosa sed ideo dicuntur Congrua, quia dispositioni voluntatis congruunt, & Deus m dijs illis objective concurrentibus per GRATIAM SUA Μ

rem , dicitur suaviter & congruenter movere volun-

Hatem.

Quare si timidus audiat concionatorem multa &gravia de poenis inferni disserentem, si nihil aliud adiit, nunquam detestabitur peccatum; verum De inspirante timorem gehennae verbis concionatoris es

399쪽

ficacher excitatur ad detestationem peccati. Ita si avarus , aut ambitiolus, dives aut pauper, nobilis aut rusticus audiant, concionatorem pr clam disserentem, de divitiis aeternis, honoribus a ternis, paupertate Spiritus, nobilitate virtutis, simplicitate fidei; si Deus non inspiraverit amorem divitiarum aeternarum, bonorum Monorum, paupertatis Spiritus, nobilitatis

virtutis, simplicitatis fidei, nunquam hujus nodi verbis

avarus Pecuniam contemnet, ambitiosus honores, dives divitias ; nec pauper amplectetur veram pauperta tem, aut nobilis veram nobilitatem, aut rusticus fidei

simplicitate delectabitur. Quia ut dicit Apostolus, r. Cor. 3. Neque qui plantar eri aliqui/ , neque qui rigat 3

sed otii intrementum dat Deus. Congruitas autem praedicationis seu vocationis in ea se habet ad motum bonum voluntatis, sicut congruitas plantationis ad accretionem ejus quod scritur: quarum utraque quidem valde ad producendos effectus istos utilis est , ct poetae necessaria , sed ab illis tamen leparari potest, si Defidesit praemotio qua effectum voluntatis tribuendo &paturam adiuvando intrinsecus tribuit incrementum. CCXXXll. Ad quid, amabo,recursus ad scientiam mediam Cum haec propositio: Si andita concione de poenis inferni Deus rimido timorem gehenn.e inoraUerir , detestabiIur peccatum. Cum haec, inquam, propolitio nou minus scientia simplicis intelligentiae a Deo cognoscatur, quam ista : Si ligno Deus ignem applicuerit calefiet lignum. Quo te vertet apud Augustinum gratia 1 uiliciens Molinistica ξ cum alienum sit a dotruina Au

400쪽

ARτ. IV, ABuTuNT. MOL. SS. Aua. ET PH. 3Α 'gustiniana , & Gratiae Redemptoris nostri Iesia Christ

Mirecte contrarium, vocationem dici congruam, quod illam efficacςm reddit voluntas ex propria sua dete minatione, Deo lotum exhibente concursum indifferentem ad amorem I odium, voluntate vero illum determinante ad amorem, Sc. Quis hic non timeat Sathanam sium sulDr de coelo cadentem , cernens voluntatem praecipuas habere partes, & de aliquo, quasi non acceperit, posse gloriari Non ἰic Pius & humilis Doctor Cyprianus, qui

dicit IN NuLLO EssE GLORIANDuΜ, CuM NIHIL SIt NOSTR . Tutiores ergo vivimus, sit vocationem ex

xernam efficaciter congruam dicamus esse illam, Quae. Deo inserius prae iter minante asecum Voluntatis , signis congruentibus disibositioni animae movet efficaciter do sintne i etiam vocationem internam essicaciter congruam dicamus illam esse, qna vel affectas υoluntatis praedeterminat juxta inclinationem voluntatis, ut timido timorem, sorti spem, iracundo peccatorum vindictam, dcc. ves illos affectus predeterminat medio iustioindisserenti, ratione cujus voluntas movetur secundiim quod con gruit suae libertati. Tutiores, dico, lic vivimus, quia non partem damus voluntati, S aliam Deo, sed totum ita damus voluntati, ut totum illud , Deo milvi icor,

diter donante , accipiat; sic enim in nullo quasi non . iacceperimus gloriantes, soli Deo honor, & gloria tribuitur.

CCXXXIII. Ad Ermam igitur argumenti sic potest responderi: Isti solum sequuntar do rouem Fi sium irinei,