Meletemata Ignatiana, critica de epistolarum Ignatianarum versione Syriaca commentatio

31쪽

In epistola ad Tr. 4 Ioh et B post verba ρ3ζω - ἡ

αἰωνος τουτου inserunt ὁ διαβολος et verba in recens minore missa καν ἐῆρωριένος ω - μεμαστννον ν ambo habent, deinde ambo addunt τι Verbis rec. min. μηδεὶς κατα τον πλησιον ἐχέτως- at in eadem epistola Ioh cum A eontra B habet cap. 4.οταν scio αν τῆ ἐπισκοπε ποτάσσησθε, mom. ταν cap. φυλάττεσθε ovν του τοιουτου τοῖς τοιουτοιο, B - ναῖάζεσθε cap. 104εμηταί τις B τις ώσηται. - EX P. ad Pol attulit Lipsius locos tres, nos eorum numerum augemus: cap. 2 Ioh et B τα φαινομεν σοι χον cap. 3 το δερεσθαι κa νικαν, A om. τος cap. 6 ριακροθυμειτε, A μακροθυμήσατε; ἐν πρεZττητι A ἐν πρε7οτητι; a Ioh et A cap. 2 habent ἐν πρεZοτητι, Τνα σοι φανερωθῆ, μηδενὸς λειπη B Vero πρεηντητι, φανερωθείσην, μηδέν σοι λειπη, et cap. 4 ἐράτακταν, ναιρέτωσαν, deinde quoque hac in p. ambo Graeci saepissime contra Iob eonveniunt, es conationem nostram, et respice cap. 4 ubi Ioh. verba λχ ει δοξαν του Θεου - tiχανοι iis postponit, quae in recens graecis praecedunt. Hoc quoque est exemplum, quomodo addiderit Ioh. verba, ut sententiae nexu originali rupto intelligi queant, οἱ δουλοι enim in libris graecis non legitur. Idem fecit Anton. elissa Curet. p. 185.

Quodsi in ep. ad Nn Iohannes cum D verba καὶ των πρεσβυτέριον omisit, in eadem epistola cap. 4 cum A habet ἄσπερ καί τινες ἐπίσκοπον μῖν καλουσι, B λθουσι cap. 7 εν- λογον τι φαίνεσθαι ἰδίερ υμῖν B μηδέ τι φαινέσθω sata; et

του φυτείαν ναυτάς μὴ πλανῶσθε ἀδελφοί μου, B ἀδελφοὶ μὴ πλανῶσθε cap. 7 ἐν ρ δέδεμαι, νδ ον δέδεμαι Denique

in ep. ad Eph. cap. 6 Io et Λ καὶ σον βλέπει τις τινωντα ἐπίσκοπον, πλέον Α πλειονως αντον φοβείσθω, B σε υνβλέπετε σιωπῶντα τον ἐπ πλεῖον αντον φοβεισθε cap. 3

Sed hae sufficiant, satis comprobatum est Iohannem minime textum B sequi, conigendum vero est ex exemplis alia tis, Iohannis tempore textum mirum in modum fuisse varie-

32쪽

gatum, id quod et inde apparet, quod Ioh locos laudat, qui hodie apud lanatium non exstant. Vide Curet. p. I 8 -πνε-

νέοις ἐπ&ρεπε . . L Ultimo duos et Antonius Melissa habet, Curet. p. 185, recte igitur Lipsius his scriptoribus eundem textum adtribuit, sed hi non eum Lipsi B eonvenit. Et singulis verbis hi inter se eonveniunt, quibus a textibus grae

eonvenit verbis εἰς τιμὴν τῆς σαρκος του νειον , A τον κορέονταμ σαρκος, reeedit vero a Graecia ambobus omittens verba ἐαν καυχησμαι πώλετο et addena αἰσχραν ad ἐπιθυριων.

Alibi autem Eph. 13 habet καταλυεται, A, B, Ioh. καταρνεῖτο . Sio et Tri. 4 addit cum B et Joh. διαβολος, omittit tamen , quod B habet. aximus deinde loco nostro eum B eonvenit, Ioh. ero pro φν Πουσι legit φυσωσι, recedit autem idem Maximus eum Ioli a Bram. 11, ubi B verbum ἐστὶν Et bis καί addit. Omnibus his locis recte perpensis non possumus Iohannem Antonium, aximum recensionis B admittere testem. on igitur stat Lipsi opinio recensiora omnino non est, Verum variae lectiones mirum in modum fluctuant, ita ut modo hic modo illic forma originalis videatur latere. Quod ut et ab altera parte illustremus, addenda sub finem collatio testium eorum, quos Lipsius recensionis A dicit asseclas, qua id confirmatum iri speramus, quod de recensionibus ab eo statutis

exposuimus.

Primum p. 5 affert Theodoretum, qui Sm. I πεπληροφορημένος - ἐν σαρκί ad verbum cum A eonveniat, exceptis duobus Ioeis, αληθῶς aliter est positum et pro κ- Θέλημα legitur Θεοτητα. Sed audiatur et altera pars Interpolationibus sentet B, quae sunt secemendae, quod ut fieri possit, nobis nunc interpolatoris ratio est describenda, ita ut textum B

quantum p sumus restituamus.

33쪽

Inter polator primum locos bibli eos addit, ut doctrinarum veritatem confirmet. Exempla sunt innumerabilia loeique in edd. adnotati, interdum et inepte locos laudat, es.

Deinde, quae obscure dicta sunt explicat seu a ceu ratius definit, imagines diligentius excolit, et quae comprehensu sint difficilia simplicius proponit, quo facto elegantiam styli valde laedit eumque prolixum reddit, M. Pol 2 δια τουτο ἐκ ροχῆς και σώματος εἴ

σαρκικος και πνευριατικὸς cap. 3 ι, και αντος ἡμας πομείν' αναμείνη εἰς την βασιλείαν addit σνντοριώτερον δραμε Eph. addit αριωμον et του μακαριωτατον, cap. 4 ddit του ποιμαι- νοντος μας cap. 8 paradoxo illud α δ και κατα σαρκα

πρασσετε, τ&ντα πνει' ιατικα ἐστιν ita mutat: μεις δ πληρεις οντες του νέον πν ονδῖν σαρκικὸν ἀλλα πνευματικα πανταγιρασσετε; cap. 9 haereticos anxie depingit; cap. 19 praeter magiam goetiam quoque et mundanam sapientiam recenset, Tr. 9 singula haereticorum nomina dicit, saepissime denique Christi nomini praedicata addit, e g. του κνοίου ιαιῶν l. Tum excursus dogmaticos faeit, doctrinamque suo tempore haereticam, antea Vero non reiectam, emendat, es. r. 9 10, ubi totam serioris aetatis christologiam lanatio intrudit cap. 3 ei non sufficit dixisse, sine diaconis et presbyteris non esse ecclesiam, sed addit contra haereticos quosdam ecclesiam non esse συνάθροισινι- ανίων et συναroorri οσίων Pol 3 singula Christi praedicata ον ωχρο- νον reli certius definit, imo textum, cujus verba offendebat, emendavit, pro ἐν ἡμιατι Θεον Eph. I scribens ἐν Qματι

Denique saepenumero textum mutavit quasi mutandi furore pressus ita ut mutationum ausa dici nequeat, saepe etiam ad restituendum nexum addita mentis corruptum particula δῖ, καὶ ουν alias posuit. Hic praemissis revertamur ad locum nostrum m. 1, ubi

ejectis duobus locis biblicis Col. I, 15 Rom. I, 3 et verbis

πολιτακτσμενον ὁσίως ανεν ὁμαρτίας I Petr. 2, 22 es act. 23,1, quae neque Armenius neque segm Severi Curet. p. 214

34쪽

exhibent, nec minus omissis verbis ἐκ Μαρίας τρο, quae sunt interpretamentum, haec habemus: πεπληροφορημένοtς θώς)αληθῶς εἰς τον τριον ἡμιον Θεον υἱον οντα ἐκ γένους Λαβιδ κατα σαρκα, ἐκ παρθένον, ψαπτισμένον πο μαννω), ναπληρωθῆ πασα δικαιοσυναντα αντον, ἐπὶ Ποντίου Γλλατο καὶ Ἐρώων το τετραρχον καθηλ μένον πῖ ινιῶν ἐν σαρα αλ - Θῶς. Quodsi ejus rei rationem habemus, quod verba εὐννιον cum additamento sunt juncta, ideoque infra omissa, quo facto ordo neeessario debuit turbari et quod verba κατα Θέλημα καὶ δυναμιν χεον γεγενημένον sunt omissa, quae et Arm. Et fragm. Severi eommendant, haud temere opinari licet, interpolatorem eundem habuisse textum, quod si rectum est Theodoretus uno loco πεπληροφορημένον ἀληθως eum Lipsit B, altero αληθως ἐπὶ Ποντ eum ipsi A convenit, Θωτηπα vero pro Θέλημα Syr. . . faIsum est. Sicut ex hoe loco ita et e ceteris colligi non potest, Theodoretum uni aut alteri familiae esse accensendum. Omnino vero hac in re id videtur notandum, quod Lipsius eos locos non multum curat, quubus is testibus suis recedit, eos autem premit, quos B habet, quamvis saepissime non demonstraverit, illos esse originales neque interpolatoris opus. on enim facile diei potest, quatenus interpolator textum adulteraverit, ita ut non sine temeritate de ratione, quae interest inter utrumque textum, certi

quid statui possit. Affert Lipsius Sm 3 quae in B ex hoc

capite Ieguntur cum A conveniunt, Euseb. quoque, qui B dicitur habuisse verba αντον ait ναντο καὶ ἐπιστ adjicit quae desunt propter additamenta videntur eiecta, et hoe quum Lipsius nesciat non debet in suum usum vertere dicens p. 59:Wo namentlicli die letEten Worte o σαρκικος καὶ nicht noth- .endi in olge deriseitern Zusaige des Interpolator hinaus Worsen Eu sein brauchen. Imo non levis est mutatio verborum ultimorum, Theod et Arm. ως σαρκικως καὶ πνευματικῶς ἡνωμένος vim enuntiati pervertunt, quum in verbis συνέπιεν αιτοιο ς σαρκικὸς καίπερ πνευματικως ηνωρι omnia

in oppositione membrorum sint posita, quam illi tollunt. Cap. 4 Theod cum B habet τι δοκεῖν, - δοκειν sic et ἔκδοτον ἐριαντον, ἰαττον Verba denique ἄλλ' ἐννὴς μαχαίρας - μονον ἐν Arm habet, Theod eorum partem non solum omittit,

35쪽

sed sensum enuntiati plane corrumpit, locum communem id ponens quod lanatius ad se suumque martyrium refert habet enim cirrv μαχαίρας ἐννος Θεου. ipsius ea quae A solum habet μετα ει Θηρειν μεταξυ Θεον additamentum habet. Cur Locus est elegantissimus redit enim duplex membrum πνος ριπι et μετά vinare ad praecedentia προ μαχαίραν, προς θηρια, quorum neutrum additum videtur, quum et apud B -- stent. Verba denique quae habet B ἐν σώριατι γέγονεν et φδοκεῖν ἐσταυρωθη inserta sunt pro ταυτα , quod non habet quo reseratur. Loeum impeditum interpolator bene explicuit. Sub finem pro simpΙice Theod ανθρωπου habet inst. νε--μένον, B omnia omisit, ipsius vero hoc in ejus textu rectum

habet p. 59 Cur Cap. 5 Theod et B τί rὰρ ωφελεῖ εἰ ἐμῖ Theod. εἴπερ με), A autem τί rore με ἀφελεῖ τις quod vero

Lips dicit cap. 6 Theodoretum cum A contra B rem habere, nobis nimis videtur audax, interpolator enim textum adeo eorrupit cap. 5-6, ut qualis fuerit dici nequeat. Eph. 7 si ἰατρος ἐστιν Theod. pro γεννητὸς καὶ γέννητος habet εν urarεννήτου, quibus verbis haereticam doctrinam Christum non genitum esse evitat, alii cum A habent γεννητ. καὶ γενν segm.

syr. p. 218 anglie 248 s.. cyo ... , Gelasius factus et

non factus Cod. edic tum habet ἐν αὐρυλπερ γενομενος Θεδς, Theod. Verocia ανθρωπινοεῖς ut Syr. p. 218 aut .

sui et p. Is G, viri, ceterum edic legit ἐν αθανατωργον ἀληθινὴ Latinus in immortali vera vita, alii vero ut Theod. ἐν Θαναπιν, Syr. - - Iorata, quod praestat. Denique Theod cum Gelasio in fine apponito r. q. ist)ρ ηιε. quod A non habet. Cap. 8 habet ἔνα - παθει τὸ οδωρ καθαρίση segm syr. p. II in latio . ,- ur os, Arm.

ut purgaret aquae corruptionem, Theod. vero Τνα τὸ θνητὸν ήμων καθαρίση B penitus corruptum est, nescimus igiturnum ab A fuerit diversum. Quod Theod Eph. 20 habet καιὲ, 63. q. pro A ἐν R. e. et εἴ τι pro τι levius est quam de quo agamus, sic et r. 9 omissum αληθως post verba ἐπὶ Ποντίου Πιλ non curamus. Tamen hoc stat, non levia inter Theodoretum et recensionem minorem esse discrimina, neque dici

Posse, eum hanc ree esse secutum, quum altera recensio propter interpolationes saepissime conserri nequeat. Idem cadit

36쪽

in Gelasium omnino vero rem suam impeditam reddit Lipsius, statuens ipsum eodicem ediceum mendis laborare, nam tum recensionis A nullum habet testem firmum. Quod si metum est tota Lipsi thesis non est defendenda Collationibus

non comprobavit vere duas textus esse familias, ollationibus nostris auctoritatem testium ab eo allatorum admodum imminuisse nobis videmur, ita ut contendamus e lectionum vari

tate, ab illo et a nobis proposita, nihil colligi posse, nisi jam

antiquissimo tempore textum admodum fuisse dubium, additamentisque adulteratum, denique non licere certas duas textus formas distinguere. Hac vero in re Lipsianae argumentationis fundamentum est positum, quo labefacto nobis denique investigandum est in naturam Syri Curetoniani et quaerendum,

num forte alia ratione adhibita eerti quid de eius indole possit definiri. Caput ΘYtium.

ye laesi versionis syriaeae de ille fraguelliis hae trahendis.

Quum eo processerit ipsius, ut de recensione syriaea agat, recte duplicem Uhthorni quaestionem repetit, primum enim quaerendum esse dicit, qualem teritum Syrus verterit, deinde quomodo eum reddiderit. Sed statim asser familias suas, qua in re nos, qui nobis iam persuasimus temere eas esse distinctas, opere laborioso supersedentes, non amplius contra Lipsium in lectionum varietatem inquiremus, sed ordine inverso primum quaeremus quomodo Syrus librum grae- eum verterit, quum soluta demum hac quaestione de textu

quem habuerit judicium feere liceat. Deinde inter fragmenta

gyriaca Curet. p. 197-22 quaedam eosdem locos exhibent, quos et Syrus Curet habet, et cum eo bene convenientia eidem Versioni sunt aecensenda, in eteris vero, ubi Syri rationem cognovimus periculum iaciemus quaerere num et in is

gmentis ejusdem scriptoris manus possit deprehendi.

37쪽

Quaestio nostra quae adinodum intrieata potest videri, quum nesciamus, quem textum Syrus verterit, eam ol causam

fit simplicissima quod capita quaedam integra Graeci minoris et majoris apud Syrum legantur, e quibus eius vertendi ratio facillime potest dijudicari. Conferamus igitur versionem syriacam cum textu omnium epistolarum graecarum.

I. Epistola ad Polycarpum.

In inscriptione Graeci ambo habent ἐπισκοπε κὐησίας ινρναίων Syr. vero , ora fruinciam . omen urbis Smyrnae in eschittho scribitur a circino apoc. I, II 2 8. Latinua cum Syro omittit ἐκκλησιας Ἐπισκοπ πιένυ hara v. Vox zo pro ἐπισκοπειν in esch. adhibetur 1 Petr. 5, 2 ut ἐπλσκοπος 1 Petr. 2, 25 est ico Pro simplice κυριον legitur secundum usum versionis simpl. Eph. I, 2, 2 Cor. I, 2, 1 Cor. , Mete. Cap. I. Ἀποδεχοριενος ουν. Secundum linguae usum structuram participialem solvit inror participium passive est intelligendum is acceptablerio me Curet. in Pesch. pro ἀποδέχομαι ponitur Luc. 8, 40, aci I 5, 4 18, 27; 28 30 Vox vero pro graeco παραλαμβανειν legitur Min. 2, 21 26, 37, r. 10, 32 pro simplice λαμβανειν usurpatura, a th. 17, 27 26, 26 λάβετε φάγετε -- apoc. 6, λαβεῖν τὴν εἰρήνην La. a caro; cf. meo τυ πολε ρω fila, , - 1Ρetr. 1 17 Scriptionem salsam ' bro Codd. - emendant vi Ibro Vox in quae in . T. pro βεβαιον ponitur Rom-15, 8, 1 Cor. I, 6, 2 Cor. I, 21, Col. 2, hic pro ἐδράζω adhibetur. Hoc verbum cum adj. δραῖος lant amat, Ol. 3 Eph. 10, ubi vario modo redditur, Pol 3 et nostro loco M adhibetur cf. 1 Cor. 7, 37 at Eph. 10, δραίοι τῆ πίστει cur rsi armamini fide vertitur. Ut hies nam et vi bracis sic et in . T. coniunguntur pro δραῖος καὶ ἀμετακίνητος 1 Cor. i5, 58 Col.

I, 23. Axisa ochro Ir Particula I Syri graecum re privati-Vum solent reddere, sic et noster Pol 3 - τος -- sh,

38쪽

'Υπερδοξαζέ lo ....tavid hu . , anxie et praepositionem rete exprimit, quae alibi addito A Um ompensatur, bene addit Syr. G, si quod Bunsenius, eterm et Lips in textum receperunt. Καταξιονεσθαι - - radice sciat. ἄξιος cum ompositis f. cap. I. ubique redditur in his epistolis. Μirum in modum hic Armenius cum Syr. nostro conVenit, sic habet pro ἀποδεχομενος acceptabilis apud me in α' aciem, sic pro participio graeco ἐν Θερ ἡδρασμένην relativum adhibet quae firmata est in deo od di sic addit θεῖν glorifico deum in in sis. Apparet eum textum Syr. vertisse. Sic et infra παρακαλέ vertit Iam vero peto a te in Syr.

aro, salsis, qui et hic usum Pesch. est secutus, παρακαλεῖν enim est cla acl. 2, 40 16, 9 19, 31, 1 Cor. 4, 13, Hebr. 3, 13, 2 Cor. 5, 20 eis rarius sis act. 16, 40 Rom. 12, 8. Proe Syr. habet in et Arm. pete pro filiis hominum omisso

Go); ipsius inde restituit πῖ παντων προςενχεσθαι, in fallor errore, ψ enim non habet notionem precandi, quam habet L. equidem in vitium habeo. Vox σώζωνται redditur , --ar, arm ut iVant, sed et hic est usus vers. simpl. quae pro σώζεσθαι ponitu et pro σώζειν - cf. e. g. th.

I 0, 22 18,11 24, 13, 22 Μre. 10, 26 13, 13, 20 16, 16, Luc. 8, 12 9, 34 19, 10, Iob. 5, 34 10, I act. 15,1 Rom.

5, 10 10, 9, t 3 Hebr. 7, 25. on igitur Syr. a Graeco re cedit, ut Lips. p. 184 videtur statuere, sed eum accuratissime expressit. Ἐκδίκει το τον τοπον ML 'in Arm expete convenientia sta, in Ρesch. Rom. 2, 18 respondet graeco διαφέροντα, et act. 18, 14 κατα λογον exprimitur in Sola B. Alius dicit:

s respondet igitur graeco δεῖ pro quo et vere legitur Ioh. 3 7 δε υμα γεννηθῆναι ανωθεν o ML .Frta Io M. Lipsius in textum suum recepit πρέπον ex Petermanni conjectura, quae nobis eam ob causam non videtur apta, quod Syrus hanc vocem, ut alias quas supra Vidimus, secundum

39쪽

Eph. 5, 3, it 2, 1, ol. cap. 5 πρέπει τοπιναριον τι κτλ. ταὼ L. Ceterum et ears onus demonstra It vocem τοπος significare dignitatem et munus Clem Rom. p. 58 7, Orig. in th. p. 279 et ἐκδίκειν est servare defendere Luc. 18, 3, Eus. H. E. 6, 43. Et apud Latinos locus usurpatur pro dignitate Cypr. p. 15 I etc. Τοπος igitur est servandum. et loci quos Curet affert in notis p. 265 hanc opinionem magis confirmant, quum in p. ad Heronem p. 141 nostrum τοπος Voce αβιωμα quasi explicetur. Quod denique dicit hunc vocis τοπος usum seriorem esse non magni est ponderis quum non dici queat, quo tempore epp. lant sint compositae, quarum authentia non constat. Πάντων ανέχον sto ad μArm liberius patiens esto, phrasis syr repetita est ex Hebr.

13, 22 cf. μακροθοριι uo a in Gal. 5, 22, Eph. 4, 2. Προςευχαῖς σχολαζε ὁιαλείπτοις tu stiri, P. Verbum lupositum est ut Curet. p. 266 adnotat ut Col. 4, 2 τῆ προς-

ενχη προςκαρτερεῖτε. on autem cum Curet et Lipsio censemus, Verbum διαλειπτος a Syro esse omissum sive in codice non

repertum vertitur quidem J- sar sed scribitur et hia, res 1 Thess. 2, 13, 2 im. 1, 3 forma tu Syr igitur διαλείπτως

σχολάζειν exprimit. Vox σχολάζειν in Peseli vario modo redditur pro cujusvis loci nexu, th l2, 44 ci tm alibi, κενος Luc. 20 I 0 Rom. 4, 14, κενοδοξία sua. o ludios Phil. 2, 3 sic et Syr. noster, quum certam Vocem non habeat, sibi non stat, nam in fine epistolae Θειν σχολαζε reddit . . Gon s Sari. Addendum denique videtur, et in segm syr. Curet. p. 202. l. 10 ex initio epistolae ad Heronem p. 142 excerpto legi s R. oh o hoόρ tu pro νηστείαις καὶ δεήσεσι σχολαζε, quae verba sine dubio e loco nostro salsarius in p. ad Heronem transcripsit. Cap. II. Παροξοσμοὶ redditur ' Arm abscissiones. In

incitamentum amoris et act. 15 39 Lia. contentio, lis 443-τησι 1 Tim. 1, 4, ερις I Cor. 3, 3. Vox igitur in . . rara libere nec bene redditur, quo facto tota imago turbatur, neque enim Aiaciem ad abscissiones potest pertinere neque innos reεpondere gr. ἐμβροχαις, quae vox in . . omnino non Ie

40쪽

gitur, ideoque a Syro non accurate exprimitur Armenius Syrum ad verbum reddidit, Syrus ipse duce Pesehittho carens id quod Graeco inest peculiare perdidit Petermanni conjectura liae videtur aptissima, at obstat ipsius Armenii testi

monium. Ἐμπλαστρον non accurate is redditur quod est pharmacum utroque sensu veneni et medicinae, quum arab. - Venenum tantum neque medicinam l. significet. Vox in Ν. T. obvia pro θανάσιμόν τι scribitur Ieros hono m. 16, l . In seqq. φρνονιμος γίνον κτλ. sequitur vers. simpl. singularem vero libri graeci restituit. th. 10, 26, et vocem raram ακέραιος do reddit ut Phil. 2, 15. Verba Q, labro graece

non leguntur. Sine dubio Bunsenius recte vidit pro ε αεὶ Syrum legisse εἰς α δεῖ. Tamen haec vix lectio primaria est, quum locus notissimus non facile praesertim sine causa mutetur. obis vero inde colligendum est, jam Syri textum suisse corruptum, Lips. p. 136, nam lectio originalis videtur suisse ως η τεραττερα B. deinde coςει , tum εἰςαει ἡ περ B,

denique apud Syrum se re δελως ἡ περ. Verba o rnon respondent verbis B ἐκ ψηχῆς καὶ σώματος, sed Verb. πν--ματικος καὶ σαρκικος ut in Pesch. 1 Cor. 9, 11 Rom. I4

Ρrov. 1, 10 in . . est δελεάζω Ῥetr. 2, 14, 18, pellicio. Liberius δελεάζω Iac. 1, 14 redditur , V quod est vapulavitaci 16, 23, 2 Cor. 1, 25. Syr. in loco difficili Graecum ad

verbum reddidit, Arm. vero parum accurate se vertit hcqui rere, lucrari. obis neque lectio Β ἐπανορθώσης nec Toupii conjectura κολάους placet, nam membrum opposithm να σοι φανερωθῆ voci κατέχειν simile quid postulat sensus hic debet esse Quae aperta sunt tene, quae abscondita sunt pete, ut revelentur. Id vero graeco κολακευα potest exprimi, quae vox Doer. 4, 155 est adulando aequirere α δελεάζω. - . Lectio igitur graeca est sana, quamvis enuntiati. sensus non clare sit