Observationes ad scholia in Homeri Odysseam

51쪽

1iiuin maxillae ἐν α λλοις si in deliciis. Et δι' λλιον sine interpolatione v fisit p. 201. l. 1 ad . 276 και δι' λλιον

)d. ' . 17), sitiem locum e caeteris attuli, quia in eo explicando cum uti manno sacere non OSSum, haec adnotante: selegendum videtur H 0γος, h. e. haec de Ielena et Deiphobo narratio.' Quae emendatio fortasse necesSaria non est. Potest enim τοπος pro λογος esse dictum, suod et Latini laciunt, quodque e rhetoricae technologia luxit. Est igitur και δι' λλοον δε δ οπος εμ φαίνεται is et alibi lii locus sustus exponitur,' id ipsum, luod uitmannus volebat. Quid

sit si φαίνειν et ita φανίζειν - nam utrumque promiscue usurpatur, apparet . . e pag. 188 9 ἐκ - των κρων καὶ τῆς φεως μὰλιστα α ομ0ιοτητες ἐμφαίνονται,

et de εριφανίζειν ex multis pagg. 48, 32 58, 11 137. etc. hic locis inprimis ad nostrum lacit διὰ πολλὰ multas

3 an παραλειπομεναῖ τῆς 'Iλι ἁδος νυν ἐμφανίζειν,

pag. 197, 7 Seqq. Idem hoc εμφανίζειν restituendum puto in

p. 58, 14 137, 7 etc. In nostris Scholiis saepissime ConsuSa SSe animadverti, v. c. p. 85 l. 29 pro ἐμ μονονἐὰσατε est in ἐν App. p. 739. Ut autem ad propo-Situm redeam, - quum ἀλλαχου et δι' τερουν planissime idem sit, alterum alterius interpretatio habendum est, nec dubia est optio, utrum Sit delendum.

52쪽

Fortasse itiam Helenda sunt Q. 186 κλαῖε με, Ἀργείη Γλε νη κλῶ GD νηλέμαχος τε καὶ Ἀτρείδης πιενέλαος, oi δ' eo πεστ0ρ0ς 10 ἀδακρυτα εχεν οσσε, in iis, quae observat scholiaSta: μη θελων πολλὰκις λεγειν τὰ αντο , τοι τὼ κλαῖε δι' ἁλλου τριπυυ φησί, ea quae induxi, nam pueriliter admodum abundant. Certior res est in scholio longiore ad , 18, ubi Calypso, Herme certior facta de deorum decreto, ut lyssem proficisci sineret, eos criminatur, ut aliis et sibi invidentes, ad quos versus ἐν στατικου alicuius argumenta asseruntur et refelluntur. Incipit scholion ita ἐπιλαμβανον ταί τινες γῆς Καλυφους διαρργ δ 17 ἀναισχυντοι σης et quae Sequuntur. Respondetur ad has criminationes τι υ διὰ τὼ κωλυεσθαι ευνδε ζεσθαι σχε - τλιὰζόι, Uλὰ διὰ τὼ ευλαβεῖσθαι μη ζηλω co προ αυτην ἀποκτείνουσι dii nempe τὴν 'Oδυσσεα cuius opinionis multa adducuntur argumenta. Deinde ita pergit: και τουτου πίστις, του ari διὰ πώθος αἰσχρὰν σχετλιὰζειν' τὰ τοίμως χειν ἀποπεμπειν etc. In hi verba, quae ncini inclusi, non solum abundant et explicant ea, quorum nemo requirit explicationem, quod tu eiusmodi scriptoribus non Satis causae est ad emblema arguendum, - sed perquam incommode interposita sunt,

ita ut, quae arctissime cohaereant, cum Senientiae damno Separentur.

ε. 295. e quo Scholio, ut supra p. 36 significavi, in- dorsus dittographiam γρος ων l. 20 eiecit, et aliud emblema eiiciendum est Verba Homeri haec sunt

53쪽

De horum vocabulorum scribendi ratione multi nil la disputarunt Buti mannus haec observat: EX O potissimum accusativo, nempe κατα κε ναὶ ι' apparet suisse, V Rhianus ch. quae utim ad s. 315 adnotavit Scholi ad N. 772. τ ιν ii δε κρης ιιονοσυλλὰβως et c. sequi hanc formulam ita dividerent: κατα κρας Vel ρλῆς. In Scholio ex E videtur νηος esse deletidum, quod quid huc aciat, non video. Diei quidem potest, in κατ' κρνης Oc. κρης pro adiectivo esse habendi uia, ei, quemadmodum Substantivo ecpαλῆς expletur, ita etiam subst. νηος, ut totum Sit κατ' κρης 'χνος, Sed hoc ideo probandum non St, quoniam in omnibus scholiis, ex QV et ad Il. , 557 ox V eadem explicatio iisdem fere verbis concepta recurrit i), sed in iis nullum subst xj νηος vestigium et quia non stangitur lyssis ναυς sed σχεδιη, cuius rei hic, ubi illi id vocabuli im saepissime repetitur, immemorem suisse scholiastam vix credibile est. 7. 249 τὼ μεν ναυαγῆσαι, ἀνθρωπίνης si νς, τὼ δε πε

μεῖον. Ut ὰπ hic collocatum est, nullo modo neque construi potest, neque recte intelligi. Nam quid, quaeso, Significat: ὀπεριοωθῆναί ἐστιν π ci ς των θ' ω ν i εργεσίας σ=via MorpIgitur, aut απο delendum est, aut, quod mihi verosimilius videtur, post a j collocandum, hoc modo: τὰ δε περισωθῆναι τ=ὶς ἀπ των θεῶν ευεργεσίας και ευνοίας σημειον, quemadmodum in I est: ἐκ τῶν θεων ευνοίας σῆ. i. e.

54쪽

σζμεῖον App. p. 773 quod utrumque exquisitius dictum est pro simplici genitivo. Simili modo turbatum est in scholio ad ζ. 230, in App. memorat p. 769 e B ΤΘ de voc. πα -

i ὰσσον, ἄσσον, in quibus delendum a ex praecedentibus repelitum.

conserre iubet indorfius quae leguntii ad . 1, p. 241 l. 3, eiusdem quidem sententiae, Sed in verbis discrepans alius auctoris scholion. lane iisdem autem verbis, sed sine putido emblemate, quod seclusi, leguntur haec, quae Supra scripsi, in codd. ADL ad Iliad. . I. κ. 69. υτως ὁ δεῖ νοεῖν, τι ἐβδεσταζε τὴν λα νον 'Oδυσσευ μ ε ταξυ τῆς κεφαλῆς καὶ των alacior μέσον γὰρ των ποδων τῶν νω σχε χην δίαν κεφαλὴν ' 'Oδυσσευς .Et in iste digitum intendisse sufficiat. Eiusdem generis mendum commissum est ad . 20. υρεύ-

ψεν IΠρίαμος τῆ μητρι αυτου δωρον 'Aστυοχη χουσην δεμπελον ή δ λαβουσα τὴν δεμπελον τὴν id επε/Opεν ἐπὶ στρατείαν Sic , στρα τὴν Q, praestat fortasse στρατιὰν), ον Νεοπτολεμος - ἀναιρεῖ. In his primum inopportuna sedes cerium indicium est, verbum inclusum e margine irrepsisse deinde quod loci emphasis in vocabulo O rvρ, non in matris nomine est, tandem quod illud omittit cod. , quem Buitniannus Secutus est, cuius miror indorsum rationem non habuisse. ξ. 112. LVOe. σκii φος διχο)ς, καὶ 6 M go καὶ το M φ0ς υνδετέοως . Delendum i δετέρως, cuius generis emblemata in grammaticorum libris ubique deprehenduntur ubique expellenda. Sed gravius assecit praepostera interpolatio longius scholion

55쪽

του του δένδρου . Scripsit in his indorsius θιγεῖν pro λέγειν,

mea quidem sententia glossema emendans manifestissimum. Siabilitur haec suspicio ipsa, quam apposuit Butim anni adnotatione hac: Sic Q et V ed. ant. In recentioribus autem verba haec ita λέγουσαν, ε λὶ θίγειν του ιερου τούτ0 δένδρου, rejiciuntur post illa, μη τουτο ρὼν, Satis probabiliter.' Immo, quod haec verba, caeterum ad Sententiam recte intelligendam prorsus Supervacanea, Sic incerta Sede vagantur, hoc ipsum iam satis est ad interpolationem arguendam et expellendam. Huc accedit

quod, ut verba nunc collocata Sunt, constructio, ut lenissime dicam, impedita est et obscura, τουτον - 437κέτι TO UT O τολμῆσαι, μὴ έθιγεῖν του . T. δένδρου); et, Si coniunguntur ita, ut Butimanno satis probabiliter ' visum est, nempe sic: πελειὰδα - ἐπιτὰξαι μi τουτ δραν, μὴ Τιγεῖν του i. . δένδρου, manifestius etiam fit, prorsus eadem bis dici sive glossem hoc dicendum est, sivo dii tographia. Sic etiam dubius haereo ad utrum interpolationis genu pertineat, quod legitur . I in Xplicatione Oc κνῶδαλον, quod ita exponitur ex constanti sed salsa grammaticorum elerum Opinione: κυρίοo iii τὼ λαλὰσσιον χνοίον τὼ κῆτος , νυν ὁ θηρίον ad κυνῶν ἁλισκιριενον Alterutrum, aut isd

56쪽

i αλὰσσιον θηρίον, aut το κ=ῆτος, abundat, Suidas Hi τος θαλδεσσιον θηριον πολυειδες . quidem XpunXerim o κῆτος, ob consensum omnium sere exieograpilorum, Verbis nostro scholio simillimis voc κνωδαλον interpretantium Hesychius:

τα ει' τῆ λὶ κινου ενα. 'Oμηρος δε ἐπὶ χερσαίουφησίν, ei sic Suidas et tymologicum Magnum et Scholia ad Aristoph. Vespas ad s. 1. Sed Apollonius Sophista in Lex. Hom. p. 490 Vili. κνωδαλα δε τα θαλὰσσια κήτη dixit. Igitur in medio relinquo, utrum sit delendum alterutrum autem delendum 8Se, manifeStum, Credo, St.

Hucusque eas tantum attigi interpolationes, quae molestae quidem erant, sed Sine sententiae detrimento. Et proposui eos ianium locos, ubi ad interpolationis Suspicionem etiam externum aliquod testimonium accedebat, bene gnarus, quanta cautione de hoc mendorum genere iudicandum sit in Scriptoribus, quales sunt scholiasiae nostri. Cuius rei unum proferam Xemplum.

Movetur ad , 06 sutilis quaesito Aristotelis de olvi homiorigine, his verbis ζητεῖ Ἀριστοτελγης πως -υκλωφ 6J

6 HQ. quidem libenter deleverim primum H ς κλωφ, nec facile crediderim ab Aristotele, si modo revera ristoteles harum ineptiarum auctor est, haec ita scripta suisse, Son admodum ingrato propter Κυκλω il illi id te repetitum. Sed cave deleas. Nam in eo libro, unde haec Scholia excerpta Sunt, iam ii suisse, patet ex cod. ad . II, ubi haec eadem ingrata vocabuli At κλωψ repetitione, ad verbum prorsus ita leguntur. Iulio sucilior et evidentior simul res est, ubi additamentis

alieno loco adglutinatis, Senientiarum Ordo et nexus pessumdatus esi, cuius generis nunc nonnulla indicabo.

57쪽

Senserunt, vel potius finxerunt in his dissicultatem quam dum

ου δεν τουτ' ἐθέλοιμι, i ἀλλ' υ του ναντίον τι βασιλευσαιευχεται. Hae igitur graves hercles dissiduitates cita tol

etc. V Hem argutias Sed quicunque Scholiustae rationes aliqua diligentia sequutus est, indorsio adsentietur, credo, de verbis

dentibus colia erent, ni γε , εἰ si γε in uni t ua, nec cum Sequentibus,' unde consecit v. l. aliquid excidisse videri. Superesse potius aliquid videtur. Nam si vel maxime, verbis si is γε

' Ita admodum probabiliter explevit indorsus lacunam, quam post βαοι λείαν indicavit.

58쪽

in εἰ est γε mutatis, illa: υδεν ὴν ατοπον, Cum praestendentibus cohaererent, - quod nunc non OSSunt, nam tum ουδενων Mi cero πον Scriptum portuit, ne Sic quidem, ipso

Dindorso teste ullo modo recte cohaerent cum iis quae Statim Sequuntur. Igitur, me quidem iudicio, verba illa sine ulla dubitatione inducenda sunt. Res haec est demonstravit choliasta, verba Homeri inverso Ordine esse nunciata a Cogitationis ordo postulabat. Collocat haec igitur ita, ut secundum naturae ordinem inter se sequi debere ei visa sunt nempe sic: ου μεν γα τι κακον βασιλευέ χε f iφα τε ι ω 392.)ἀφνειὰν πελεται καὶ τιμ ζεστερ0ς αυτ0 p. 393., καί κεν τουτ' ἐθελοιμ ι Λιος γε διδοντος ἀοέσθαι. 390.)η φηὶς ουτ κὰκιστον ἐν άνθρωποι σι τετυχθαι 391.)Ut autem Homericam vocabuli ipὴς potestatem aequalibus clariorem redderet, usus est eius paraphrasi prosaica η ' γε

sit aliquis, philosophum agens, ουδi x ν τοπον, quo Bdditamento sublato omnia arctissime cohaerent et procedunt optime. Neque hic unicus locus est, ubi illud cerorro Omnia turbavit et ro πως πανυ in textum intrusum est. Factum est hoc iterum , I. παρα λὶν Iro θιαν φασὶν ἐναι TOν γε νορομεν ον ῆδχ ἐν τῆ ακ ci)νικῆ α γαρ Φηραι, ενθα Λιοκλῆς

Sunt haec ut Opinor, admodum παρὰ 1i Gi νταξιν dicta vel potius edita. Prior enim sententia verbo caret, ideoque frustra quaerit inem nec, si a verbis τον υ γενομεν o nova incipit Sententia, Vocabulum υν habet cur addatur. Contra ipsum illud iri documento est, omnia ordine continuanda OSSO, nam' que ita, post interiectam sententiam, verba interfecta Cum Sequentibus connectuntur. Ergo, deleto illo ro ποι', quae

59쪽

manifestius ei inin sit, per ατοπον idem, Sed multo minus distincte, significari ac per παοὰ τὴν ἱστοριαν Ne luis autem vocabuli υν post parenthesin collocati exemplum quaerat, adscribam unum locum, p. 51, 30 qq, φαινεται 'Oμηρος δυνατον νομισαι αν-

ε. l. Intrat Hermes Calypsus antrum, υδ αρ' 'Oδυσσῆα μεγαλγήτορα ενδον τετμεν ἀλλ' b γ' ἐπ' κτλὶς κλαῖε κα- θλήμενος. Ad hos versus scholion legitur in P eiusmodi:

τὼ μεν εἰ τὼ περιπαθες, ιος '0δυσσευς ἐν τῆ νήσω πειλημμενος καὶ διη χερευων ἐπὶ τῆ κτῆ σιωπα δε Hermes του ευπρεπ0υς ὰριν ου γαρ δει περ του παροντος του ἀνδρὼς ἁπερι καλi πτως θεους ἀλλήλοις διαλέγεσθαι Nescio, utrum περὶ του ittographia sit vocabulorum quae statim Sequuntur, παροντος ου, an ortum e quaestione inepta, margini adscripta,

qualem Lehrsius in scholio ad Θ 368 delevit, τίνες ησαν; se labores Herculis.' Sed hoc scio, illo περ του omnem Spem Sententiae recte intelligendae irritam fieri. Et sic iudicavit etiam in dilendis indorsius, monens, p. 76l, ad p. 250, 7

6τ0s aut delendum, aut in uitro D mutandum. V Sed ne sic quidem intelligo, quid sit: υκ δει, περι παρον To Tot ἀνδρὼς - διαλέγεσθαι, vel περὶ Tot r0υ παρον To Tot ἀνδρῖς - διαλέγεσθαι. Immo praestat utrumque Ocabulum, περὶ του, delere et sic locus una litura sanatus erit. Simul malim παρ0ντος Ῥυ ἀνδρος, non τ0υ, quorum Verborum frequens consuSio St. In pulcherrima comparatione, θ. 523 eqst. ώς δε γυνὴ κλαίνησι φίλον ποσιν ἀμ φιπεσον σα

60쪽

το καὶ sert καὶ 4oy ἀποδεύρεσθαι. - επὶ ταε in δεουδε ε ξουσία δεδοται δακοὶ ων, ω επικουφίση ην sit μφ0'oὰν, ἀλλ' i δουλείαν γεται τυπτομενη. In his qui est qui non Sentias, quam egregie confundat omnia istud rei et quam recte omnia habeant, inopportuna vocula remota Unde vitium ortum sit, non facile dixerim sortasse, ut librarius cod. amburgensis T caeteris negligentior est, Haberrantibus eius oculis ad ε res κουφίσri. Scribendum itaque est

λ. II 8 in Tiresiae vaticinio dicuntur haec ἀλλ' i τοι κείνων sprocorum γε βίας ἀποτίσεαι ελθων

quae cita explicantur, ἀποδωσε ιι ωρίαν έτων Dν πραξαν. Licet scholiastis ut Attica, quae dicitur attractione, ι - μωρίαν Ἀον πραξαν. is est. τιμωρίαν τ0υτων ἁ πραξαν, sed 4, istud maioris itiam elegantiae studio dactum iSt, Ut των Dν opuletur mira Sane AES elegantia, quae Sententiam Obscurat. Nerum suspicor, non scriptorem quisquis suit, sed scribam in his culpae amnem esse, et των male abutidare. Ad . 64. ξεινοδοκος iam explicatur: o τον ξενους πυ- δεχομεν0ς, διὰ τ0υ κ άντι του I. ως Gr0δοκος, ii ἀπ0T0υ δεχεσθαι. Eadem sere leguntur in exicographis, Hesyclito, Suida, tym M. Apollonio Sophisia Sed et ipsa, quae citavi, Scholiastae verba, et enim natura, clamant, Seriptum fuisse, non π του δεχεσθαι, quasi ea alia derivati esset, Sed remoto si, διὰ roi di τι τ0D a. - πο ου δεκεσθαι.