Observationes ad scholia in Homeri Odysseam

71쪽

στιχον. In his recto indorsius, - ut monuit in App. p. 791 ad p. 99 l. 28, et του addidit, omisit expungere prius εθος, quod sine dubio dii tographia est, atque non nisi e remoto intelligi potest, cur τὼ exciderit. Nempe in o του quum eadem syllaba et o bis scribenda esset, semel Scripta est, deinde aliquis in his, γηγν0vκ0τας του ποινητου Vocabulum deOSSeratus uide genitivus penderet, ex Sequentibus infersit θος, quod quae emendandi peritia Graecis correctoribus suerit, abunde declarat. Τandem ex , ad . 35 expungenda est parva dii tographia omκ δε ελοί χην ὰσα ευδαιμον α ν άν έχειν ἐνθὰ δε καταστερνησιν λὶς πατρίδος dicitur enim: ευδαιμονίαν χειν et exi ad p. 28. ι τὰ του isto υ λογος Solenne est scholiastis dicere μετα isto υς, quod quavis pagina occurit, et in his duobus locis causa errori in promptu St. Unum nunc indicabo locum, ubi j παρήχησις librarium sesellit ita, ut quod semel scribendum erat, bis lioueret, et sic extruderet aliud necessarium vocabulum, quod tamen certa coniectura revocari potest. Menelaus lyssis memoriam iniicit, eumque iam dudum mortuum esse Suspicatur:

72쪽

Et sic huic emendandi modo, Rui urendo et Aedando sit, finem impono, ad aliud argumentum transiturus Medici enim, ut personali Homeri verbis utar, utrumque est il 5.)ἰois τ' ἐκτὰμνειν, ἐπὶ τ' ἐπια- ὰ21 ακα δεσσειν. 5 Transeo nunc ad prorsus contrarium viliorum genus, nempe ad hos locos, ubi aut in nostris codd. aut iam in eorum archetypis, Sive Scribarum errore, Sive quod situ et madore nonnulla dignosci non potuerunt, singulae syllabae, vel etiam tota vocabula et versus etiam nonnulli Xciderunt. Nonnunquam haec ex aliis codd. possunt restitui, nonnumquam e ingenio, est etiam, ubi omnis supplendi Spes irrita habenda est. Dabo primum ex ingenii multiti illine paucos locos, ubi vera lectio iam restituta est. Si ad P. I pro ως ταν ὀ oni etc. in . est: ρυ sic, omissis liferis τὰ et do). ' Dind. App. p. 767. Correctum est X IIJ Q. Ad 7 6s, pro on κουρον ον ἐκδεκτεον παιδα, αλλα υκ εχ 0ντα κουρον, ἔστι δερρενα παῖδα, in , quod vi credibile, legitur παιδα. App. p. 770. Et illic e aliis codd. vera lectio reposita est. Ad . 335 editum est a Porsono et Butimanno scholion hoco H ορα τι αυτομώτως - τος Θ καὶ δίχα λαγ/ιον αε - TDν ἐπι Πδίοσι προς οὐ κινδι νους Absurdum est δίχα λαοῦ - Ου. Porsonus nihil addidit Bulimaunus monuit Sehaeserum praeserres βαυ εου Verum si quod repperit diruuius cuius

73쪽

perintiliae sunt ingeniosae ad nostra Scholia utendationes, y χα Ἀστ α ob quod merito recepit indoi ius. Sic adi ι. 1. de Scylla et Charybdi pro η δ μεση δεδυκυῖα του σπηλαίον etc. ex II editur apud ramorum λαίου, quod

luid sit, nesciunt omnUS. foteram haec exempla permultis aliis augere, sud Satis Ostendunt quale sit, quod in his agendum superest, nam multum abest, ut uinia huiuscemodi iam praerepta sint. Id tantum monendum habeo, ubi toti versus erant inserendi, me, ut e rei natura Sequitur, verba ipsa Semper praestare non posse, ac Satis habere Si sensum sententiarum lue DXum, qui Saepe miSerum in modum his lacunis perturbatus est, probabili modo restituero. Lacunam deprehendere mihi videor in longo et impedito scholio ad . 215, sed eam lacunam, quae acile expleri potest. Observat Athena, Telemachum sine dubio ipsius lyssis esse filium, cui omnia Similis est: άλλ' γε μ0 τ δε ει π καὶ ἀτρεκεως καταλεξον εἰ mi ἐξ υτοι rogo παῖς εἰς 'Oδυσῆος. Respondet Telemachus:

Dedit hoc insolitum Telemachi responsum uberrimam dubitandi

74쪽

ratiocinandi ordine verborum vitium magis pateret. Nempe λυτικος hoc dicit: Si nemo scire potest, quis sibi pater fuerit, id est, ut nos dicere solemus, si Telemachi dictum in omnes valet, unde tandem liberi patrem agnoscere possent Nam illa μῆτνηρμ εν etc. de elemacho valere possunt, quippe qui patrem, iam tum quum ipse infans erat peregre degae naim, nunquam viderit, de omnibus valere non possunt. Itaque elemachum, quae dixerat, ad Se ipsum restringere, non ad Omnes extendere oportuit. Hanc sententiam elicere quidem ex verbis Graecis possumus, sed obscure tantum et divinando supplendoque quaedam. Primum Verba πως μεν εχ η Suspecta mihi sunt; quae uno tenore cum Homeri VerSH μὴ Tη με et . Oniunguntur. At non solent scholiastae, quantum Observare potui. sua verba mediis Homeri versibus interponere. In citando omittunt nonnunquam quaedam, paraphrasi quoque aliquoties utuntur, Sed nunquam versu Homerico ita addunt sua, ut in unam Sententiam coalescant. Et quam parum necessaria additio seMater quidem dicit, me eius Ulyssis filium esse, quidem autem nescio πως ii εχη. In his igitur nimium est, in iis, quae Statim Sequuntur, parum Nam, unde tandein in his επὶ του Γνηλεμαχον, pendet ἐπί Itaque equidem suspicor verba illa οπως μεν εχη Homero esse adimenda et coniungenda cum Seqq. ita To γαρ μὴτ ηρ ii - ου οἴδα, o ς ε ἐν χει ἐπὶ του νηλε μαχου, quae nunc perspiciae Significant, serecte quidem habent de Telemacho.' Nam pergit: Tε γαραπεδή1ι σε παῖς ὴν μαζ60. Quis 3 Sensus requirit, haec de patre dici. Sed proximunt subiectum fuerat Telemachus. Grammatica igitur ratio postulat, ut, nisi addatur aliud subiectum, haec duo, τε απεδή εησε et παῖς ri ιι α . o de eodem

intelligantur, quod absurdissimuni sciret. Supplendum igitur

75쪽

ditur do α ι τι νε ς dicendum erat, aut numerus est addendus, quod sere postulat Sequens i etc. certum OpiniOnum numerum respiciens. Quid multa Legendum est, iterata prima litora σσαρ ε ς διξ α ι φερονται περὶ Ου 5

ὴ δε κτε. Quatuor enim enumerantur de mundi natura opiniones. In lix illa Telemachi cum procis altercatio inprimis mendorum sera est. Unum iam supra attuli ex codd. seliciter sanatum, aliud nunc asteram, cui videbo an salutem serre possim. Postquam coram toto Ithacensium populo elemachus procos gravissime insectatus est, omnes, ait posita, conticuerunt, nec quisquam ausus est conviciis ei respondere, praeter unum Antinoum, qui et alia quaedam et hoc dicit: σοι δ' υτι ιεν 7στλῆρες Ἀχαιων αιτιοί εἰσιν ἀλλὰ φίλ=7 μ ii τηρ, γητοι περι κερδεα ιδεν. g. 87 8eqq.)Ad haec scholiasta, - ut sunt multae eorum ObservationeSprocorum insolentiam exponentes, - 'περ Tot δια φυγεῖν TOν παροντα λεγ Io Tri μνητρος κατ/7γ0ρεῖ. In his τῆς 1 37rρ0ς Dindorsi debetur, sic in annotatione monenti: μιητρὰς CorreXi pro μηροχ σ3ης quod est in M. Nam in S Verba τος 4. . desunt.' Verum, quod pace viri doctissimi dictum sit, τῆς μητρος aut grammatio ae legibus vim iusseri, aut sententiae. am

76쪽

quum dico, v. c. oeco τον πατέρα, meum ipsius patrem

video. Igitur si dicitur: της νητρος κατηγ0ρεῖ AntinOUS Suam matrem criminari intelligendus est, quod contra mentem Scholiastae est. Contra Si de enelope accipitur, obtruditur Scholiastae peccatum, quod nemo Graecus unquam commisisset. Id quod optimus codex M praebet, τῆς μηρ0υοης, monStrum quidem eSt lectionis, et quantum memini, ne Graecum quidem Oeabulum, Sed inest in eo antiquissim mendo certum, ni fallor, verae lectionis vestigium Antiquissimum autem esse mendum vel ex eo patet, quod verba corrupta mittuntur in S, cuius scriba, quae non intelligebat, mittere maluisse videtur, qua re stabilitur id quod iam in praecedentibus observavi, codicem S eundem habere vel prorsus Similem cum nostris Optimis codd. archetypum, in quo leviora quaedam vitia correcta essent, graviora omnia legerentur. Sic et in nostro loco illa τῆς χηρ0isσης in codicis S archetypo lecta fuisse videntur, quibus emendandis quum Scriba impar SSet, maluit ea non ponere, quamquam sententia imperfecta. Sed addantur duae literulae et omnia erunt sanissima. Etenim

μη πα)ρ0ύσης κατηγ0ρεῖ. Ut praesentem criminationem essugiat, culpam consert in absentem enelopen.

r. 20. Athena elemacho haec de Nestore dicit ψει δος δ'ου ερ ι ει χλα γὰρ πεπνυμενο εστιν. Rogatur ad haec: και

77쪽

ex M similitudo ita me advertit, ut ambo unum idem lues holion iubeam; - haec igitii loca consideranti mihi uti-inanni sententia potior videtur. Quamobrem Suspicor locum ita esse scribendum: καὶ πως 'Oδυσσευς δ πεπνυμένος ἴσκε ψεχ δεα πολλὰ κτε ' αλλα ro κατα και οὐ κατεπειγοντα ψεχ δεσθαι, Tot To pod νησιν ναι φασίν, ἀλλα προς TO μ ν δεν κατεπειγον φενδεσίθαι, τουτο κομιδῆ νηπίου ἀνδρ0ς. Causa erroris

suit, tuo librarius a primo ἀλλὰ ad posterius aberraret, quae

errorum causa requentissima est. Ost quaestionem per καὶ πως inductam, solenne est responsum verbo ἀλλὰ incipere, quemadmodum statim post ad s. 23. και πως is τοῖς ' Ιθα- κλ70ι0ις UTως επαορζσιὰσα ro; Telemachus): αλλ' ἐκεῖνος ιι δε υν ἀναστραφεὶς sunt haec sensu cassa Legendum est: εκεινοις ιεν συναναστραφεις, i. e. cum iis quotidianam consuetudinem habens. ε ι δἐ καὶ προς οργὴν α νως κινηθεὶς παρρησιαζεται, Νεστορα δε συνεσε πανταχίου κηρυσ-σ5l ιδ νον κot'ων ει κοτως αυτο ευλαβεῖται. Si qui sunt, quos

in nostro loco ostendat ἀλλὰ bis post breve spatium repetitum, conserant , I l. 23 ad . 635): εἰ δε καὶ βουν ἐπεν, ἀλλ' ου προ υβριν αυτου ἐπεν, ἀλλὰ iaλλον την ἀνδρείαν αυτ0υ ἐδήλωσε. In libro tertio Nestor multus est in narrandis iis quae sibi et sociis post Troiam eversam acciderunt, quod idem et postea saei Menelaus. luribus locis observant scholiastae, quam Scite poeta ea, quae in Iliadis argumento locum idoneum habere non poterant, hic narrationi inseruerit. Tale quid legitur, vel potius legendum est, in scholio ad . 128 in II ορα δἐ δελιν

ἐπικαιρως τὰ λείποντα τῆ ποθεσει. Apertum est, quamquam mirum, in utro lue Optim codice deesse, unde τί λείποντα pendeat, nam id non ab imperativo ρα pendere, patet. Quid sit inserendum hi loci demonstrabunt: p. 28. l. 20. ad . I 03. γερ0ντι κως is V εστωρ ει κρ0τεραν ποιεῖTαι λὶν ἀποκρισι ἡλλω atques insuper '0ιχντὸς ευκαίρ ως

78쪽

ἐκεῖ, ἐνταυθα λέγει. X his locis, maxime e primo, qui itidem est in IIM, noster locus ita supplendus videtur: o di πώλιν ἐπικαιρως ἄναπεπληρωμ ενα τα λείπ0ντα τῆ ποθέσει. δ. 363 seqq. narrat Menelaus, quomodo, quum in Pharo insula adversis ventis retentus esset, dothea Sibi salutem attulerit:

την ἐγκω χιώζει. Addebat in his utimannus χρῆται, frustra.' iudice indorso, qui conserre iubet quae annotavit ad . 730: pag. 232, nota ad . . isti κρως τῆ διαθέσει. Sic Schol.ε. 489. κρως τῆ ἐπεξεργασία. et Similiter δαιμ0νίως τω ἐπεισοδί ' ad . 336. καλέος τῆ ἁξει ad . 49 τῆ περβολὴ δαιμ 0νίo ς θ. 173. lene ad . 485. δαιμ0νίως τὴ τὰ ξει χογήσατο. ' Verissima sint haec Attamen leve est uter hos locos et nostrum discrimen, non tamen negligendum. Nempe

in omnibus, quos citat indorsus de Iomeri ipsius usu apud Scholiastas sermo est, hic de Menelao, neque est admirationis exclamatio, ut in his ἀκρή0 vel δαι/ιονίως τῆ διαθέσει nempe χρηὶ ται 0ιχντλῆς), sed Xplicatio cur Menelaus non sine iusta causa honorificum epitheton addat role nomini, nempe ciuius filiae ope ipse servatus sit. Ioc nostro igitur loco ρληται mihi quidem videtur addendum, et adduxi causas cur indorsi rationibus accedere non potuerim. Sed dubitanter tantum id propono facile enim seri potest, ut me opinio sesellerit, contra haec, in quae indorsius dedita opera inquisivit, disputantem. Locus iste, de quo modo disputavi, non est unicus, ubi

observatur, epitheta non, ut Saepissime, mera Ornantia esse, Sed Vim Silam Servare et consuli esse addita. Idem fit ad . 18.

79쪽

Aridiverat enelope si limia suum abiisse, cuius rei adhuc nesciusuerat, audiverat Siliaul, lirOCO Celii SS CODSilium, i, Si inulat suo rediisset, insidias struundi liis tantis calamitatibus auditis, plane obstupefacta est:

apparet, et similia sere dicuntur etiam . . p. 111. l. 1. r. 250, ad Homeri verba A γισθος δολομητις κυριως ἐν ' ἁδε τετακται τὰ ἐπίθετον, et p. 176. l. 26. δ. 44 ad δι0τρεφε 0 βασιλῆος ου παρiλκει τὰ πίθετον Sed quid est:

ου κατα τὰ πίθετον Non sane id, quod sententia postulas, κυρίως τε τακται, ου παρελκει, epitheton hic vim suam exercet. Legendum coniicio ori ἀργὰ τ επιθετον, quemadmodum p. 312. l. 30. v. 208 dicitur: ου ἀργως et προ- ανὰκρουσις Causa corruptelae haec suisse videtur, quod quum ν abiisset, ut saepissime actum est in nostris scholiis, et ad sequens voeabulum esset tractum, pro υ καργα, O cabulo nihili, o υ κατα repositum est, verbum bene Graedum. Ita in loco difficillimo β 251, ad verba: ει πλέονες ἱεπυιν TO,

oπαδον ἔχει τινες δε λεγοιτο sic μὰχ0ιτ γοαφεται sic) App. p. 741. Cum his miserrime corruptis conserantur quae X M ad eundem locum enotata sunt . 103. l. 8.

εἰ πλεονες ot ποιντο εἰ πολλ0 αυτω ποιντο, η εἰ πολλοί ς πωδ0υς εχοι τινες δε γελοίως γρὰ φουσι εἰ πλεονεσσιιιδεχοιτο. '' Si prorsus idem Scholion, et sic monstra et portenta lectionum ex cod. facile procurantur. Λ ceterorum quidem mendorum lacilis causa est. Verum undenam pro τινες δε γελοί coin γοα φουσι natum est τινες δε λεγοιτο - γε, δε-

80쪽

φεται Nempe γραφ0υσι quum Solito compendio re scriptum esset, Scriba inde secit γραφεται, quod bellissime ad τινες respondet, deinde quum pro re λ in Oe. γελ0ιως scitanter ero esset positum, Unxit inde λεγοιτο, verbum itidem bene Graeeum. Sic menda nascuntur, et, ut apud Vergilium est, crescunt eundo. Et bonum actum, quod in ceteris codd. proba lectio Superest, quae nisi adesset, si quis ratione tantum ductus λεγοιτο in γελοίως mutare ausus esset, qui tumultus laeti essent, quae querelae de Spreta codicum auctoritate, de audacia criticorum, quidvis pro quovis ex arbitrio reponentium lLeve est, quod animadvertendum ad . 15. υχεται Odys-

bulum ποιητxi excidisse facillimum est, praesertim in , unde hoc soliolion editum est, quum et alibi ποιητ/ὶς sola litera cum semidirculo π' sit scriptium in T. V Dindors App. p. 775.)In notissima Odysseae parte, eam dico ubi Demodocus canit de adulterio Veneris cum Marte, ut venere torum coniunx et adulter in unum, arte viri vinclisque, nova ratione paratis,

in mediis ambo deprensi amplexibus haerent, Ovid. Mef. IV. 82 seqq.)Poseidon haec dicit ad iratum maritum:

Tισειν αἴσιμα πὰντα μετ' ἀθανὰ τοισι θεοῖσιν, θ δέ ses q)ad quae Hephaestus: