Observationes ad scholia in Homeri Odysseam

61쪽

Et sic sensim delapsi sumiis ad alii ut additamentorum genitis, quod tu nostris selioliis non rninus uber vati orali corruptela-ruinque sui solis, dii tographias dico aut Singularum syllabarum aut Verborum totarum sue etiam Sententiarunt. Jrtae Sunt liae partim ex scribarum negligentia et errore saepe excusabili, quum unusquisque, qui uti tuam aliquid exscribere coactus suit, id estari possit, quam Saepe ea, quae e Sequentibus iam mente compleXus erat, antecedentibus male immiscuerit, et confra male repetiverit vocabulum vel terininationem X antecedentibus, deceptus

τῆ παρην σει. Ceteris frequentius, ut supra iam Significavi, impegit in his librarius codicis . quale est, quod ad β. 20, in XIJOSitione Occ. αριστον, δεῖπνον, δορπον, p. 577 l. 5)

ad verbum leguntur ad B. 381 ex Victoriano V). ro his in

P haec unt: προφερεσθαι αi την πρωτην ταυτ γν Sic τ/ὶν τρ0 φήν. ' App. p. 738. Luce clarius est, librarium αυτ θνerrore bis posuisse. Et sic β 263, pro eo, quod est in BZIIQV. ηεροειδεα ποντον - η ἐπεὶ o ἀερα καθορα εστιν ἐν τῶ δατι, legitur in T. η ἐπεὶ καθοραν τον ερα καθοραν sic ἐν τυ ὐ δατι, ' App. p. 71l, ubi vitio repetitum καθοραν eXpulit Verbum εστι, in quo sententia non constat, et sic in pag. Sequenti ad i. 378 etc. Sed saepe totae sententiae bis ponuntur verbis purum aut nihil discrepantibus, in cuius rei originem causamque nunc nolo inquirere, rem notasse ussciat. Praeivit in his expellendis indorsius, qui ad . M. γλωσσας δ' ἐν πυριβαλλον ζήτησαν διὰ τι τοῖς θεοῖς πενεμον ας γλωσσας.

ε θος 'Iωνων aut dii lograpitia aut lacuna laborant. V Mihi prius verosimilius videtur, nam ad sententiam nihil deest. Similiter Buttinantius ditiographiam indicavit, quamquam du-

62쪽

bitanter, in loquaci scholio, Porphyrii sine dubio, ad . I, cuius etiam pars maior legitur in cod. Leidens scholiorum ad Iliadem et indo a Valchenario relata ad I. 308 editaque ad finem Ammonii, monentibus utimanno in Add. p. 562, et Dindorso in annot ad nostrum locum. Disputatur in hoc scholio, quo tandem sensu Homerus lyssem π0λυτροπον dixerit, quod epitheton Antistheni vituperi potius quam laudis iudicium habere vide

ἀλλ' ἄπλους καὶ γεννὰ δα etc. Sed hanc gravissimam dissicultatem Antisthenes ita solvit: λυων υ 'Aντ φνησί) Habet vocabulum τροπος duplicem significationem refertur

enim aut ad mores et indolem, aut ad verborum usum μήποτεουν sortasse H τροπος το μέν τι ση/χαινε τὼ ηθος, τὼ δέ τι σ=ημαίνει χην του λ0γου χρησιν. Igitur πολυτροπος est qui de eadem re, Secundum variam auditorum indolem, variis modis agere didicit: ἐπιστώμενοι πολλους τροπους λ0γων περιTO αυτου πολυτροποι δεν iεν. xplicatur quid hoc sibi velit exemplo Pythagorae. υτω καὶ IIυθαγ0οας λέγεται προς παῖδ&ς ἀξιωθεὶς ποι)ήσασθαι λογους διαθεῖναι προ αντον λιγους παιδικους, καὶ προς γυναῖκας γυναιξὶν ἁρμ0δίους, και προς G2χ0ντας αρχ0ντ ι0υς, καὶ προς ἐς ήβ0υς ἐς χν=ικ0υς. τὰ γαρεκὰ PTOις προσφορον τροπον τ=ῆς Gog ίας ἐξενοίσκειν σ0ψίας

εστίμ In lix τῆς io τίας pro quo aut 0ν λογον oportuit aut nihil' i), delendum est, sine dubio ex distographia ortum), ἀμαθίας δε τὼ πρὼς τ0υς ἀν0lmico εχον Tας sis του λιγου χρ=ῆσθαι μονοτροπω. Sic haec extrema nunc recte e H. constituta sunt, quae olim ita edebantur, ut intelligi non possent. Nempe legebatur iis αθίας δε iναι ὀ θὴς

sentiente Leid. in qua scriptura desideratur infinitivus quocum

y Sic uitulantius, qui in illo stpetito σοφίας se haerere profitetur.

63쪽

constriintur τυγχανον τα ' Dind. Sed sequentia illiu innio

advertit uti in ., V probant Diudorsio, quamquam milii potius corrupta quam desecta videntur. Et luti in annum praecedentia in errorem induxerunt, quibus tum nec caput nec pes constabat, quapropter Verbuin εχ ειν ii Voluit a Tngere. Sed praecedentia nunc sese recte habent, et totius loci Sententia est aperia, nempe haec Sapientis est, ait Scholiasta, exquirere quis colloquendi modus cuiusque naturae et moribus consentaneus sit talepti autem, apud varia hominum genera eodem collo triendi modo uti. Ali quid autem simile in medicina sit nempe pro Varia aegrorum natura varii curandi modi adhibentur. IIaec si sententia corruptis nostris orbis inest, - ut inest in dubio, - emendatio est perspicua et leuissiina. ουτ o cui reseratur, non video emendandum est τουτο, quod ad totam praecedentem sententiam refertur, quorumque vocabulorum requentissima est confusio. Deinde ii σκηκυια in , σκη)κυῖαν mutanduli Censeo relatum ad ατρικλην, mutatione itidem lenissima, ex sigiarum similitudine repotenda i). alii xi σκηκυιας Si SerVatur, coniungatur necesse est aut cum τεχνης, quod contortum, aut cum θεραπειας, quod absurdum. oin igitur locus sic mihi con

i CD. Bast. Comm. Pal. p. 755, et p. 56. - Subst. tot αοις ter quater in nostris Scholiis legitur, sed semper commendandi signiscatione, mi verbo uir νισrάναι respondeat idem signiscanti. de quo

64쪽

dicendo usu venit, etiam medica ars, Si vere hoc nomen profitetur, E, τὴ της τέχν=ης κατ0ρθωσει), ut adhibeat varios

curandi modos, pro Varia aegrotorum natura, quae nunc ententia perspicue verbis emendatis inest. Error ansam dedit, quod non animadversum esset, Sententiam ex oratione directa repente transire in iudirectam, quod quam frequenter, et quam nostro Saepe Sensui inconcinne apud omnes Omnium temporum Graeco Scriptore usu veniat, Sciunt omnes, qui aliquam his literis operam dederunt i). Huius autem rei observatio ortasse salutem asperre potest loco, qui nunc gravi vulnere amictus medicinam exspectat. Mentor, Sive potius Athena, ita apud Nestorem instruit Telemachum, . 23 Seqq.:

Et intes locus τοῖς λυτικοῖς ruberrimam dubitandi materiam

m0nuit utim ad 7. 225 v. c. . 537. Τουτ εἰς ΥσΤασιν os et ρωος κτλ Sed et ea significati0, quam aperte noster l0cus agitat constitutio corporis, substantivo νοτασις - qu0d, si quid aliud, T 0ν πολυορ μων est, sine tibi inest, ut in Stephani Thesauro primum probat ipse Stephanus ex Budaeo, locum Alexandri phr0disiensis asserente, 0nfirmavit deinde indorsus allatis et aliorum l0cis et du0bus Diovis Cassii, qu0rum hic inprimis hanc vocabuli significati0hetis illustrat XXXVIII, 49 in s. γω T0ίνυν πρ orOν ιεν α τὰν

65쪽

praobuit. Dubiistium est, inquiuiis, quomodo Iomorus unam eandemque personam, Mentorem nempe, indueere possit, ii pradicentem , O θεος ' θελωι etc., nunc autem Celarantem,

ne deos quidem moriem nec ab homine iis diluetissimo propol

Exigua dii tographia delenda est in paraphrasi versus , 2

66쪽

inepte bis repetitur τη, quod omittito, in quo et ἐπὶ omittitur, fortasse recte. App. p. 45 ). r. 167. De Telemaclio a olycasta, Nestoris filia, iuvato haec

dicuntur ἀμφὶ δε μ ιν φαρος καλον αβεν id χιτ ωνα, ad quae hoc cliolion St, primum in IIM. ζ1εριο υνταί τινeς οτι ἐν τῆ πυέλ υ οντες περιεβαλλοντο διὰ λαιδρῖσθαι, quam observationem iam supra indicavi Aristarchi esse videri, et quam Statilia haec excipiunt τὼ δμ τερον πρωτον ἐπεν ως τὼ si δ' ἀπελυσε θυtγατρα καὶ Ουκ ἀπεδεξατ δε ποινα, ' quae periinent ad Oce. φαρος et χιτέωνα iuverSO Ordine collocata. Idem

legitur in codd. E. ἐν τῆ λέκδενὶ ἐνεδυοντο διὰ τὰ αἰδεῖσθαι. i malim και ἀδιαφορως ἐπεν, ἐπεὶ inserendum videtur) καὶ ἁλλως τὀ πρωτον ἐπε δευτερον, ω τὼ oi δ' πελυσε etc. Π τὼ πρ υτον εἰπων hi τερον . Quid dii tographia erit, si haec non est Simul pro hi Scripsi και, quae exarantur si a Simisima; nam quid particula disiunctiva sibi velit, non lacile dixerim. Itidem post ἐπεν inserui ἐπεὶ nam et vocabulorum εἴπε, ἐπεὶ et ἐπί constans est permutatio, ita ut aliquoties alterum ab altero Xtrudatur, cuius observationis ructus et postea apparebit. In longo scholio, orphyrii, ut credo, ad , 260, dicitur inferalia bene multa: τὀ ἐπ=ντλὶς δ' ἐστίν παρα λεπος γεγ0νεν , ωσπερ παρα ὀ λογον λογιος ecie dicitur: τὼ ἐπνητεῖς γεγονεν παρὰ τὼ πος, recte item τὼ π ἐστὶ παρὰ τὼ πος, non recte utrumque copulatur. Iterum occurrit ea interpretatio ad p. 332, p. 73, . I seqq. ex cita ἐπ τ ς, λογιος. καὶ σπε δ λόγιος παρα τὰν λογον, Drco καὶ ἐπήτζς παρὰ τὼ πος et Sic paulo post ad verbum sero legitur in Har-

Post ratem a Neptuno diffraciam, lysses, Athena adiuvante,

67쪽

aut suppositio rei, qua seri possit, sed natabat revera Ulysses; luare Xpungendam cenSe molestam voculam ως, quippe X ultima syllaba praecedenti vocabuli COδυσσέως oscitanter repetita ortam. Ulysses, ab Arete, Phaeacum regina, interrogatus, qui ut unde sit, breviter respondet, narrando sua in Ogygia apud Calypsum sata et naufragium quod ab ea discedens propter Neptuni iram passus erat. In his ita narrat suum apud Calypsum

adventum eiusque amoreum

λ Totus hic locus, s 25l-258. spurius iudicatur in scholi ex P. θε -

68쪽

γενεσθαι ἀθαν ατος, requirit verbum eiusmodi; nam saepe vincam, δηλον ἐστι, υ τὰ μὴ θέλειν re νέσθαι θώνατος, άλλὰ et . absurde et soloece et παρὰ λην Ελληνικλην σύν ταξιν esse dictum. Si δῆλον ἐστι Sanum SSet oi To μη θελε ιναυτον γεν. ἀθὰνατον Scriptum oportuit. Deinde, ut iam

significavi uncinis positis, planissime idem bis dicitur. H μέν

γὰρ φασκε ποι σειν, is i υκ ἐπιστευεν recie dictum est. Aliquanto etiam ornatius λὶ μεν εφ. ποιήσειν, d i υχὶ πιστει ων παρ' Tεῖτο Sed quid, quaeso, excogitari potest ineptius et loquacius, quam ita dicere: haec quidem promisit, eum immortalem reddere, illi autem non potuit persuadere, Sed quum non poterat persuadere, honorem deprecatus est Talis, credo, dicondi modus in nullum hominem sanum, ne in ScholiaStam quidem, cadit. Idem tamen commissum est θ', I, ubi Alcinous ita ad Ρhaeaces, in concionem advocatos rit ιεῖς δ ως τὀ παρος πιο, εποτρυνωμεθα π0μπήν, ad quae ScholiaSta Od. . χρησι1ιως ταυτα nempe υς τ παρος περ, quo addito haeacum φιλοξενίαν laudat, ut disertius observat ad eundem locum H προτρεπε γὰρ τους π0Uιτας ἐκπερι θ λὶ ναι πρὰς in εκπεμψιν

του ξένου. Etiam ii delenda distographia, nisi quis putet

reci intelligi posse adhortatur cives suos, ἐκπεμφθῆναι πρὰς τλὶ ε κπεμ ψιν hospitis Equidem ea verba Graece posui, fioniam non modo ea intelligere, Sed ne vertere quidem aliquomodo

Statim post, ad s. 32, legitur in eodem cod. . υδ δελ- λον τινὰ φησι Alcinous των παρ' υτὰν κοντων ξένων πολυν ἀναμ ει ναι χρονον, λυπ0ν1εεν ν Γεν τῆ ελλήσει καὶ βραδυτῆτι των πειιποντων, nTr τὼ ἐπὶ των δελλων θος ευλογον ἐναι βεβαιουν νυν καὶ ψυλὰξαι. Quoniam dicitur λυπεῖσθαι τῆ ιελλήσει, et quoniam quid ε ν hi μελλησει λυπεῖσθαι Sit, ne cogitari quidem potest, resecandum est ob noxium iis, sine dubio repetitum, ut iam saetae lacium animadvertimus, o ultima Syllaba praecedentis λυπονειεν ο ν.

69쪽

γονα, T αντον γεν0 4 να τους αδε Diot Uria καὶ τοι ἐκ γενε σεως νοριαζη. Certissina in iis lolendum quod uncinis inclusi priuauni, quoniana inopi idem dicit ac praecedens τὰ κγονα deinde et quia non ῖν' 1 r αυτου γενος sed τὼ αυτων dicendum erat, nempe To ν τεκνων, ut loci contextus docui. Hanc ob causam dubius haereo, utrum glossa

sit ad κγονα an dii tographia delendum vero esse, nemo dubitabit, ut Spero. Narrat lyssus Phaeacibus ι, 95 seqq. quomodo cum duodecim fidissimis ex comitum numero et cum in Saec pervenerit ad olyphemi antrum. Ad haec hoc scholion est in , qui, quod in transcursu moneo, in libris , aeteris longe uberior est: διὰ τί δωδεκα καὶ γὰο λίγοι, να ii

δοκῆ ως ἐπὶ ri στείαν ηκειν ἐλαττους δ πιχλιν υνο ὶ γεν, ἶνα μὴ ευ κατα νοονητος εἰναι διξη άλλ' υδ οπλα ἐπ pso1-ται, ἶνα μυῆ ως πολέμιος ἐναι δοκῆ. αυτὴς ὁ πια es ετ ηκαὶ Ου πο οπέμπει, ῖνα μὴ φαίνηται δειλὴς τοῖς Ραίαξι. τὰ δ ἀσκὼν οἰκεῖον cpo διον λαμβανει, τὴν ἐνον, ποὰς ποιμενικους καὶ ἀγρί0υς ανδρας διὰ j τι υ κινεῖ τὰν 'Oδυσσε α ρὰ τὼ μὴ πεισθλῆναι τοῖς ταίροις συιιβουλευ- ουσι φυγεῖν οτι γενοlεενος ἐν τῶ π=γλα scio οὐδεμίαν βίου θηριωδους πονοιαν λαβε. EXScripsi totum locum, quoniam quadruplici mendo liberandus est. Primo enim, quid tandem significat: lysses secum arma non seri, να μὴ cos πολέμιος εἶναι δοκῆ Si in his iναι recte habet, o senteni iam peS-sumdat. Nam locus tunc ita vertendus est: ne Videretur Sse, qualis hostis esse Olet V non, ne hostis esse videretur,' quod sententiae nexus unice agitat. Facillimum videtur voculam Ους quum Saepe male adsit, elicere, quemadmodum iam in praecedentibus eandem eieci. Sed illic palaeographica ratio erat,

70쪽

cur abundaret, hic non St. Igitur hoc nostro Oe ως sanissimum iudico, viliumque mihi in i ναι latere videtur. Quod si corrigitur tollitur simul non admodum grata et valde limia eiusdem verbi iteratio in his rνα χν ευ καταφρ0νητος ναιδοξνη, post quae Statim equi θῖνα ει- ως π0λεl ιος ναι δοκῆ, probabile non est in auctore, satis Graece seribendi perito, qualis uoster scholiasin sine dubio est, qui contra dedita opera varietatem quaesiisse videtur. Itaque pro εἰναι ego εναι, ita ἴνα μυχὶ ως π0λέμι0 ἰεναι δοκῆ, quo laeto tollitur repetitionis crimen, Scribitur verbum rei nati irae multo aptius et significantius, tandem illud o non amplius moleste abundat, sed habet quo recte reseratur. Haec si probabiliter disputavi, unum sustuli vitium, sed restant dii alia vulnera, quae videbo an

Secando Sanare po8Sim. Nempe in his τὴν ασκον οἰκεῖονἐ φοδιον λαμβανει τον οἰνον, προς ποιμ ενικον καὶ γριονς ανδρας, ut iam Significavi supra, verba τον ἐνον Stare non pOSSUnt, non Obium, quia nemo ad τὴν σκον explicationem

quaerit, sed quia Separant ea, quae Separari nullo modo possunt, nisi qui neget, τὰν ἀσκον οἰκεῖον cho διον λαμβανει προς ποιμενικους δενδρας, - in quibus πρὼς necessario pendet ab adiectivo οἰκεῖον, ut statim post X Q. εἰκorco καὶ leg. ως πρὼς ποιμ ενας απιων δελφ)ιτα καὶ ἐνον βασταζει. hi χε δε καὶ τὰ οἰκεῖον λ0γ0 πρὼς πειθῶ ita, et οἰκεῖον εφιδιον, ut in omnibus verbis, quae duplicem accusativum adsciscunt, in grammatica constructione post cis βὰ νει collocandum est, - nisi, inquam, quis neget, haec ita cohaerere, ut nullaim vocabulium interpositum patiantur. Deinde multos esse

Suspicor, qui mecum non intelligant, quid sit διὰ τί o κινεῖ

πει quae significare debent, ipse adesi nec alios praemii iii, ne lineaeibus sormidolosus videntur,' non id significant autem,