장음표시 사용
141쪽
VIII. Altera prolandior plaga est concupiscentia. Haec est motus animi ad Duendum se ipso , et rebus creatis non propter Der . Haec igitur affectio animi est inordinata, et mala natura sua. Ipsa a pec Cato est, et ad peccatum inclinat, et licet culpae non imputetur, nisi consentientem habeat voluntatem, malum tamen hoc est, quod nobiscum naseitur , et quod nobis dominatur, donec charitas inspiretur. Hinc homo gratia destitutus peccati servus est, quoniam do minante in eius corde cupiditate, utcumque evira se ferri conetur, semper tamen in se ipsum relabitur, om nia ad se ipsum refert, et ex generali amoris dominantis influxu omnes actiones vitiat et corrumpit . In hoc statu positus homo non habet de suo , nisi pecca, tum, tenebras, vanitatem. Veritates istae durae foratasse videbuntur hominis superbiae, et saeculi pes Iosophiae: veritates tamen sunt, quas Christus do cuit, et ad nos Sancti Patres et Concilia transmiserunt.
IX. Ex hac infelici imagine . filiorum Adae in telligitur, quantum sit pretium Redemptionis Iesu Christi . Ex hac dignoscitur necessitas et emeacia grati ae ipsius. Nisi Domini misericordia lapsum hominem sublevasset, nunquam se se erexisset a lapsu sed sub ruina sua iacuisset oppressus. O aeCallis
in intellectu, et amore sibimetipsi adhaerens nullas habebat vires , quibus se ferret ad Deum, a quo recesserat . Poterat iuste Dominus ipsum in sua in felicitate deserere; voluit tamen hominum misereri . illosque redimere. Sed Redemptionis opus effectus
gratuitus est infinitae ipsius bonitatis : illudque, suculi ei fuerat beneplacitum, ordinavit. Divinae igitur
providentiae oeconomia , qua salvare voluit hum Num genus , non ab hominiim opinionibus atque commentis, sed a divinae revelationis fontibus repetenda est.
142쪽
X. post lapsum hominis promissit Deus, et re
velavit futurum Reparatorem. Consolari voluit humanum genus , proposita spe salutis , quam Iesus Christus erat allaturus. Hinc ad Iesum Christum temdeband omnia vota, et fides illorum paucorum lio. minum, quos eX saeculiicorruptione selegit Deus veluti primitias illius beati temporis, quo abundare debebat iustitia . Sed voluit Dominus humanum genus per varios status pertransire, donec plenitudo temporis perveniret ; atque ut homo propriae cognitioni derelictus disceret de sua coeca ratione dissidere , et ex admissis praevaricationibus superni luminis auxilium desiderare cogeretur, ordinavit. Iste fuit nat me status, in quo nesciebat homo peccatum , et a Concupiscentia, quam non noverat, trahebatur. Proposuit illi Deus legem , per quam peccatum Cognosceret ; Verum cum illam servare non posset, factus est sub lege praevaricator. Hinc delictum magis abundavit, tum quia, prohibente lege peccatum , pec candi desiderium magis inflammatum est, tum quia Praevaricatio, Sive contemptus legis peccato insuperadditus est. Non fecit igitur lex iustos sed praevaricatores , non filios peperit, sed servos, non quidem
ipsius legis culpa, sed culpa hominis, qui legem
habens sine gratia magis magisque peccavit. Verum licet lex cor hominis non sanaverit, effecit tamen. ut mala Fua cognosceret, ut de propria imbecillitate convinceretur , et disceret implorate gratiam Mediatoris . Lex itaque pei Moysen data suit, non ut plagas hominis sanaret, sed ut illum admoneret dupropria infirmitate, et de remedii necessitate. XI. Cum vero plenitudo temporum venit, descendit e sinu Patris Unigenitus eius Filius , nobisque attulit salutem. Lex per Moysen data est, graim vero per Iesum chris m. Ex morbi natura naturam
143쪽
quoque et esticaciam cognoscere possumus medici. natis gratiae Iesu Christi. Ignorantia expellenda erasta scientia , et co racupiscentia a Charitate vincenda .
Gratia igitur nos illuminat, et ostendit bonum, et ad illud sectandum hortatur. Sic intellectus plaga
sanatur. Sed non sussicit bonum Cognoscere , ut Illud sectemur : immo cum in animis nostris terrenus dominetur amor, hoc tantum praestat gratiae lumen, si solum sit; ut status nostri infelicitatem , nostrDque morbi gravitatem cognoscamus. Tunc eumdem
effectum , quem olim lex , gratia producit. Stibo, num quod cognoscitur non diligitur, non agitur, non
suscipitini necesse est, Ut Deus sanctam in comde nostro dilectionem creet, sanctamque delectationem inspiret amori in nobis dominanti contrariam'. Hic sanctus amori, haec sancta delectatio est proprie dicta gratia Iesu Christi: est inspiratio Charitatis , qua cognita sancto amore faciamus. Haec est illa radiX, a qua bonae prodeunt operationes: haec est gratia novi Testamenti, quae a peccati servitute nos
liberat, Deiqire filios constituit, . XII. 'Ex his veritatibus, quas in operibus Contra Pelagianos S. Augustinus docuit, intelligimus, in
quonam humani cordis infirmitas, eiusque sanitas consistat. Intelligimus duos esse in homine amores, veluti duas arbores, ex quibus omnes Prodeunt operationes , cupiditatem nempe , et charitatem : primam esse arborem malam , quae non potest nisi malos .i c-.tus facere, alteram bonam , quae sola facit fructus honos e ubi non regnat charitas , cupiditatem dominari, et vicissim . Secundo ex praeordinata a Deo hominum salute Cognoscimus gratuitam esse Dei gratiam , et praedestinationem Sanctorum : veritas haec Principalis est, quam adversus superbos saeculi sa-
144쪽
Religionis, ceterarumque virtutum fundamentum con-Stituit. Colligimus tertio, quaenam sit gratiae estica, cta , adeo ut ipsa a voluntate nostra non pendeat , sed eam in nobis producat, suaque virtute omnipotenti faciat ex nolente volentem : unde tantum abest , Ut gratia conSensum nostrum expectet , ut illum in nobis creet, quoniam operatur in nobis velle et perficere. Agnoscimus etiam non solum sine illa
nullum bonum opus perfici, sed nem inchoari quidem,
nullamque ipsius cogitationem concipi posse : a primo bonae voluntatis exordio usque ad operis Coinplementum totum esse illius divinae virtutis donum, quae illaesis liberi arbitrii iuribus a peccati servitute no, eruit, et ad beatam operandae salutis libemtatem perducit. Duos igitur Augustinianae doctrinae fundamentales articulos , gratuitam nempe electorum praedestinationem, et intrinsecam gratiae Iesu Christi emcaciam adoptamus. XIII. Hanc, duce S. Augustino, doctrinam si tuere oportuit, ut ail veritates , quae ad mores Pertinent , et in paxi sectandae sunt , descendamus . Si non excusatio, sed poena peccati est divinae logis ignorantia , quotiescumque quis peccat contra Iegem naturalem, sive illam ignoret, sive ad illam x on convertat animum , sive de ilIa dubitet, pec- Cati reus semper habendus est . En igitur ethicae
regulam certissimam. Ignorantia , inadvertentia, et prinhabilitas excosare eos certe non possunt', qui praecepta legis naturalis infringunt. Si intellectus noster obtenebratus est et obscuratus, hoc ipsum iusta poena Peccati est, nec ad peccati eXcusationem est producendum . Igitur ut Veritas. quae actuum nostrorum unica
Tegula est , inveniatur, adiumenta omnia adhibenda sunt, interque tenebras et dubia illa tenenda pars , quae favet legi, et nisi de actionis,honestate ceru-
145쪽
tudo moralis habeatur, nunquam agendum est. Qui
de iusta peccati poena convictus est, clarissime Cingnoscit , Peccati periculum se cavere non posse, nisi supradictas regulas servet, quas recta ratio docet, Sancti Patres tradiderunt, et sine contradictione O, servavit Ecclesia usque ad postrema haec tempora,
quibus, ut Summus Pontifex Alexander VII. observavit , adeo effrenata opinandi licentia, et evangelicae simplicitati, et Sanctorum Patrum doctrinae contraria invaluit, ut inter Iuxuriantes hominum opiniones in omnibus ethicae Christianae partibus agitata Sponsa Iesu Christi per annos plures gemere cogeretur. XIV. Secundo eκ praefinito Redemptionis o dine Iesu Christi, et mysteriorum ad ipsum spectantium fidem necestariam esse colligimus. Hinc quicumque huiusmodi ignorat mysteria, absolutionis in capax erit. Vae tamen Pastoribus, qui populum sibi commissum in christiana fide, quae salutis fundamentum est, erudire non satagiti Perperam vero de iustorum iudiciorum Dei, cui vult fidem concedentis,
cui vult iusto iudicio denegantis, profunditate disputatur . Nobis satis est nosse , per hanc fidem voluisse Deum afferre salutem, et sine hac sperari nullatenus Posse , ut inde et necessariam Dostri populi inStru tionem , et ad recipienda Sacramenta incapaces esset concludamus, qui fundamentalia fidei nostrae myst ria ignorant.
XU. Ex veritatibus in articulo praecedenti exinpositis difficile non est, iustam infirmitatis humariscordis, et iustitiae christianae ideam efformare. Cupiaditas dominatrix animae morbus est, sicut quae t Iam sanat medicina , est charitas. Ex hac notione de cordis sanitate iudicandum . Cum dominantis in
hominis corde amoris non aequivoca Signa Patuerint .
tunc dignum merito iudicabimus, qui ad eam, qua
146쪽
per saeramenta fit, Sanguinis Iesu Christi participa.tionem admittatur. Verum evidenter apparet, timorem poenarum, et attritionem servilem non sussicere ad sanandam animam , quae amore dominante rebus creatis adhaeret. Contraria contrariis curantur . Pecincati amor, nisi amore iustitiae, non vincitur. Timor cohibere quidem manum, Cor vero Sanare non potest . Hinc quae per attritionem factae dicum tur conVersiones , nec emcaCes esse solent, nec diuturnae . Humani Cordis Cognitio, et experientia quo tidiana nos de hac veritate convincunt. Igituriani marum Pastor, ante quam ad Sacramenta suos poenitentes admittat, ad non aequivoca charitatis dominantis indicia debebit attendere . XVI. Monet autem Evangelium, signa, ex qui bus de cordis conversione iudicandum sit, esse fructus bonorum operum : ex fructibus eorum cognoscetis eOS. Haec est igitur in tribunali poenitentiae regula obser vanda . Poenitentium promissa, lacrimae , protestatio nes signa sunt communia cuilibet ad Sacerdotem acincedenti . Soli fructus operum moraliter certum conversionis indicium exhibere possunt. Cum Dei amor animam possidet, operosus et emcax est et amor aut Ope ratur, si est, aut Ii non operatro', non est. Eosdem erga Deum affectus dominans in corde C aritas, qu serga creatas res dominans cupiditas producere solet. XVII. Divinae gratiae oeconomia in salute humani generis procuranda aliam maximi momenti Veritatem Pastores docet, nempe passim a Deo non Disi per gradus conversionem cordis operari. Eam Providentiae rationem , qua voluit Deus, ut hum Dum genus per varios status transiret, donec plenitudo temporum illucesceret, S. Augustinus comparat cum ea, quam in Conversione peccatorum tenet. Tres igitur status considerandi sunt, cum peccato
147쪽
xes a4 poenitentiae Sacramentum accedunt, statuν ignorantiae , status legis , et status gratiae. Pro variis, in quibus ii versantur, statibus remedia applicanda sunt, et de dispositionibus iudicandum Sinon cognoscit peccatum , neque ipsius graVitatem, nec miseri status sui infelicitatem adhuc sentit: tunc instructione , rerum caelestium meditatione , et gra vioribus correptionibus opus est, ut propriam sentiat infirmitatem. Si cognoscit peccatum, et sub servitute malarum ConSuetudinum gemit: plena prudentia et charitate agendi ratio est ipsi tempus concedere seri
tiendi pondus peccatorum suorum, ipsum coram Deo humiliari , et exhortari , ut oret , ac ita gratiae
a servitute liberantis necessitatem agnoscat. denique detestari' peccatum incipit , si cum . suis icbncupiscentiis pugnat, tunc transit ad statum gratiae. Uexum nec Semper ; nec statim haec gratia triumphat. Non unico momento Deus amorem dominantem inspirat . Charitatis adhuc parvulae motibus illum eruindit ad pugnam. Hinc vincere conatur, et recidit Cavendum, ne haec divini amoris semina Sus Ceritur, sed precibus. et pietatis exercitiis nutrienda sunt, donec adulta, et robusta charitas amorem contrarium vincat. Hoc autem Pastor coryoscere in poenitente poterit, si constanter illum a peccato cessantem Vi derit, et bonis operibus ardenter incumbentem . XVIII. Ex natura gratiae, quae cor ConUertit
ad Deum, facile quoque intelligitur , transitoriam
inconstantem, et instabilem non esse, ut vulgo Creditur , veram cordis conversionem: habet ipsa quam dam firmitatem atque constantiam; et quamVis ina- missibilis omnino non sit, non tam facile nec tams equenter amittitur . Si quae affectio animum possideat , cordi dominetur, et ad se nostrarum Cogit M.uum, et Rilectuum maximam Partem trahat se nec
148쪽
passim nec facile subiacet inutationi . Quotidiana terrenarum affectionum eXempla non desunt , quae cum humani cordis dominium arripuerint, id ipsum Commonstrant. Iam vero minor Sane non inest charitati vis, quam ceteris affectionibus: fortis ut mors dilectio. Sancta Dei dilectio nobis divinitus inspirata , si affectibus nostris eam dominari coistingat, tantum habet virium, ut Obstacula Superet, et Contrarias vincat delectationes. Oui illam ita imbecillem credit. ut quolibet tentationis Vento extinguatur et pereat, Charitatis naturam ignorat Prorsus, et iniurius est enicaciae donorum Dei. Hinc,non tam facile fiden-'dum iis poenitentibus edocemur qui licet a peccatiS SutS reSurgere conentur , saepe tamen in ea iam relabuntur, et confessionum et criminum veluti ci culum faciunt. Non fallat istis male concepta humani cordis imbecillitas. Sustentata ab omnipotenti Dei gratia infirmitas hominis fortis efficitur, et robusta , nec tam facile terrenorum affectuum tentationibus cedit. Ad haec principia exigi debet praxis Confessarii erga relabentes in crimina. XIX. Absolutiones praecipites et imprudentes a falsis libertatis et gratiae notionibus maxima ex parte fluunt. Si homo in quadam aequilibrii specie
consideratur aequalibus inter bonum et malum viribus instructus , humani cordis corruptio, et abyssus a nordinatorum affectuum, in quibus nullo nos aequi librio pollere intimus cuiusque sensus, et continuae e Xperientia testantur , non est attendenda . Hinc vera animi humani infirmitas ab oculis eUanescit, et non nisi exteriorum actuum substantia, consideratur . Aliunde vero si gratia a libero arbitrio dependens , et voluntatis Consensui alligata existimaturi, facile nimis est poenitentis protestationibus credere , qui et se poenitere, et nolle amplius peccare
149쪽
testatur. Gratiae versatilis, et reipsa libero arbitrici subiectae praeconceptio viam praecipiti poenitentes absolvendi facilitati aperiat necesse est. Interest e go quam maxime in animarum regimine , ut Consessarii menti semper obversentur iustae notiones servitutis peccati, sub qua post Adae lapsum liberum gemit arΦitrium ; tum gratiae naturae , est,eaciae, gratuitatis, et modi, quo eor hominis sanutati restituitur. XX. Plures alias instructiones pro regula Sacer
dotis et poenitentium ex iisdem principiis dogmaticis eruere licet. A victrici gratiae Iesu Christi viri
tute discimus , de peccatorum etiam pertinaciorum eonversione numquam esse desperandum ; ipsorum imbecillitates, atque relapsus sine fastidio tolerandos; atque instantius orandum Deum, ut in ipsis suarum dominantium cupiditatum victoriam perfecte com- eat. Discimus confortare poenitentes cum Spe coelestis auxilii, ut omnem fiduciam suam in manu Dei reponant, ne licet inveteratis habitibus irretitianimum despondeant. Gratiae gratuitas docet nos Dei iudicia adorare, in administratione sacrament rum praescriptis a Christo regulis adhaerere, miseria eordias Domini patienter expectantes. Inde etiam novimus salutarem timorem in animis eorum incutere , qui in se ipsis nimium confidunt. ut unusquisque cum
timore et tremo e siautem suam operetur. IneXhaianum denique in expositis veritatibus thesaurum habemus , unde opportunas nobis, et animabus nostraeeurae Commissis instructiones desumamus . Super illas omnium christianarum virtutum exercitium vertitur . Illarum ope timor, humilitas, spes, fiducia in Deo excitatur. Per ipsas et gratus producitur erga Deum animus , et Dei proximique charitas inflar
150쪽
XXI. Ηine non est mirum, concussis aetatemestra praeiactis fundamentis omnis religionis chriastianae compago magnum detrimentum passa sit. Immutatis libertatis, gratiae , et praedestinationis notionibus , ipsae, quae ad mores pertinent, sententiae immutatae fuerunt, et effraenis illa absolvendi i cilitas invecta, quae Omnium origo est foecunda malorum, quae ab Ecclesia tolerantur. Verax christianae iustitiae idea abolita , et in charitate consistens religionis spiritus extinctus est ; et vanum pharisaicae iustitiae simulacrum , solumque christianarum virtutum nomen unice Permansit. Per varias hominum opiciones, et arbitraria in his doctrinae capitibus systemata, Babylonicam quamdam ineptarum opinionum confusionem in universam morum doctrinam, Praecipue vero in poenitentiae administrationem , vidimus introductam. Mutationem hanc ex principimrum Connexione contigisse , gravissimi non minus
Galliae, quam Italiae Theologi evidenter demon
XXV. Volentes istur ad praxis simplicitatem ,
et uniformitatem reverti, exposita in articulo secum
do principia adoptare decrevimus. , quae in anima rum regimine nostrae agendi rationis fundamentum eonstituent. Secuti doctrinam Sancti Amstini, quam Ecclesia veluti pretiosam sibique a Deo commi sam haereditatem semper' conservavit, semper Proposuit, et commendavit fidelibus . ut ex variis
decretis colligitur Summorum Pontificum Clementis VIII., Pauli V., Alexandri VII., Innocentii XI., Beznedicti XIII. , Clementis m. de eorumdem princupiorum veritate nullatenus dubitavimus. Sed quoniam postremis hisce temporibus, infinitae suspiciones circa purioris doctrinae articulos , et scriptores certi sime orthodoxos partium studio disseminatae sunt OP