장음표시 사용
211쪽
Ipse vocis Iamiliaris sensus idipsum demonstrat, cum impii iustificatio vulgo vocari soleat Con VerSio , idemque sit iuxta S. Augustinum ac conversio Rcreatura ad Deum .
VI. Cum igitur homo in se ipsum reversus , in
profundo cordis sui , et animae amaritudine suorum affectuum inordinationem Considerat, tunc sanctam concipit iram vivumque status sui odium , et secum ipse irascitur, quod a fine suo recesserit. Gratia, quae in eo primos odii et doloris motus operatur , illum quoque spiritum compunctionis et pietatis excitat, quo ad finem suum redire ardenter cupit, et gemit de servitutis et miseriae statu, in quem Se Se Voluntarie coniecit. En primas dispositiones cordis ad iustificationem aspirantis ; hae sOIae irreligiosa eorum systemata destruere aptae Sunt, qui per manifestam contradictionem peccatorem adultum ad habitualis charitatis statum sine aliquo ipsius
VII. Cum in hoc Ἐumilitatis et confusionis sta, tu pecCator manet, ipsa rei natura postulat, ut Deo satisfacere propter culpam desideret; et qui corporis sensus Voluptati ac peccato . SerVierunt, eos nunc poenae et macerationi subiicere vehementer cupiat . Ipsa humani cordis natura hoc gignere debebat desiderium. Huic principio tam praeclari eXempli innixa erat praxis primorum poenitentium, qui quod servierat peccato, nunquam satis in se ipsis castigare sibi videbantur. Non eXpediebat tamen putablionem hanc liberae fidelium voluntati permittere . Alii enim nimis ardentes christianae prudentiae limites excessissent , alii nimis languidi nullatenus profecissent. Ecclesia itaque Apostolorum, praecipue vero S. Pauli exemplum imitari volens quamdam disciplinae methodum statuit, quae poenitentia Cano-
212쪽
nica vocata suit , communis omnibus , sed omnibus accommodata . Per hanc non solum culpa punienda erat, Sed Praecipue peccatores ad gratiam et ad augmentum ipsius disponendi. VIII. Veritas est certissima, gratiam passim non
operari nisi per gradus; incipit, augetur, perficitur.
Cum primos caelestis Charitatis motus Peccator Sentit , otiandum ipsi non est ; sed operibus propriis ii nutriendi, fovendi , et promovendi sunt. Hi primi divinae gratiae radii per otium et frigidam animi indifferentiam nimium periclitantur. Tunc ergo peccator in solitudinem secedat, voluptatibus ac solatiis valedi-Cat, oratione, et sanctorum librorum lectionibus nutriatur , in ieiunio vivat, et in humilitate ; sicque firmam habere poterit spem , prima hac semina profundas
radices proiectura, et cordi suo dominatura. Haec fuit aequissima Ecclesiae, et magnorum illorum hominum mens, qui poenitentiales Canones sanciverunt; hinc illa prudens moderatio nata, quae inpietate ferventioribus aliquam poenae huius partem remittebat , quae indulgentia vocabatur. Poenitentis ardor et sollicitudo satis ostendebat , charitatem in Corde suo amplius non esse languidam et imbecillem , sed progredi et augeri . Post haec tam mira et Certa experimenta absolutionem , sive iuxta illorum temporum phrasim reconciliationem et pacem per ministros suos Ecclesia concedebat. IX. In hoc miro augustoque ordine huius tam oecesiarii Sacramenti dignitatem omnem cognoscimus , ab iis subtilitatibus liberam , quae temporum Hecursu adiecta fuerunt, quin illud frigidum timeamus Verbum , derogari nempe auctoritati ministe-xii , si multum charitati tribuatur . Novimus et fimmissime credimus , datam Ecclesiae auctoritatem revi
mittendi peccata esse vexam iurisdictionem , per quam
213쪽
quam non solum peccator a criminibus absoliariis declaratur, sed revera solvitur; sed aeque credimus,
indispositioni cordis , et charitatis, sive amoris Dei dominantis defectui nullatenus absolutionem supplere . Quod charitas perfecta etiam ante absolutionem iustificet id certum est; sed isthaec in praesenti gratiae statu numquam est perfecta, nisi ad absolutionem, quae Sacramenti Poenitentiae pars est, desiderio reseratur ; eademque Sacramenti gratia sive essicacia ea plane est, quae nobis huius charitatis augmentum impetrat, quae si desit, numquam ei supplere potest Sacerdotis absolutio . Hoc in sensu verba Patrum et Concilii Tridentini intelligimus, cum asseruerunt , imbecillitati charitatis, quae extra Sacramentum ad
iustificationem non sussiceret, sacramentalem absolutionem supplere. Non huic defectui supplet absolutio , nec Charitatem confert habitualem, poenitentis actibus in imbecillitatis statu permanentibus; sed S
cramenti essicacia actualem charitatem roborat, ut iulum ad iustitiae et sanctitatis statum transferre sum-ciat . Iniusta ergo calumnia est , iustificationem in statu gratiae graviorem dicere, et dissiciliorem , quia praeter charitatem, quae ad reconciliationem Cum Deo ineundam semper necessaria fuit, confessio et
absolutio requiritur. Equidem has novas obligationes ad iustificationem obtinendam nova leκ addidit; sed ipsum hunc charitatis dominantis spiritum per Sacramenti virtutem faciliorem, et magis familiarem reddidit, cum in veteri foedere veluti extraordinarius divinae
omnipotentiae conatus haberetur, paucissimis tantum animabus concessus, quas ut parvum iustorum numerum continuarent elegit Deus, voluitque semPer esse vel in statu naturae et legis , veluti legis gratiae primitias.
214쪽
X. Nunc itaque ad analysin , et ad certas distinctasque regulas revocemus , quae hactenus eX antiquitate , ipsaque Sacramenti natura derivata princi-Pia posuimus, et quaedam maximi momenti Consectaria pro praxi colligamus . I. Ut igitur Sacramentum valide suscipiatur , charitas Dei dominans in corde nostro ProrSUS D cessaria est, et isthaec per omnimodam a vitio se- Parationem , vivumque desiderium puniendi peccatum in se ipso oportet extra manifestari. Conve sto relapsibus interrupta et claudicans non adhuc conversum cor indicat, et languor in exercitiis poenitentiae magnam charitatis nimium parvulae imbe .cillitatem prodit. Cum hoc contingit, ab imperibenda absolutione cavere Sacerdos debet, ne novo crimini se ipsum , et poenitentem obnoxium laciat. 2. Non temporis momento eor hominis ad extrema dilabi solet ; nec rursus ad iustitiae statum pervenit nisi per gradus , sicuti in peccati pro fundum se se non coniicit, nisi multa leUiora pe Cata praecesserint, quae naturalem hominis debilit,tem paullatim Vincentes eo perveniunt, ut sanctifican. te gratia hominem privent. Ergo uti duo theorem in fundamentalia Sacerdos stabiliet; primo, improvisas illas conversiones ab extraordinaria animi comCussione natas Semper esse suspectas, et Potius esse fervescentis imaginationis , quam mutati cordis effectum. Irregularis illius novae consuetudinis strepitus , quam exercitia aut missiones appellamus , et improvisus procellae aut alterius damni temporalis
terror nunquam fortasse, aut Saltem raro persectam Conversionem producere Consueverunt, illique apparentes externae Commotionis actus , nil aliud fuerunt, quam transeuntia naturalis Concussionis fulgura. Secundo, sedulo debet advertere Sacerdos ad quam. dam
215쪽
dam vitae languidae et inertis rationem, quae a pluribuq christianis ducitur. Haec acedia, hic languor argumento sae Re est , non habitare amplius in christiani illius corde amorem Dei summum et dominantem, cum illum, ubi operatur, sollicitum esse Constet ; saepe Vero gravibus lapsibus insensibilis est dispositio . 'Non erit ergo adeo imprudens Sacerdos , ut languentes hos spiritus sinat quiescere , istosque homines debiles et infirmos ad Eucharisticam mensam , quae panis fortium e=t, facile assimittat .
3. Ex supra dicto principio h eo quoque terribilis consecutio fluit, quae certos nos facit , eorum conversiones , qui peccandi consuetudine detinem tur, et relabuntur in crimina, non nisi inanem speciem esse qua facile decipimur . Gratiae status in amissibilis non est, ut No Uatores somniarunt, et transire potest homo a gratia ad peccatum; sed gratiae stati non induitur aut spoliatur homo quasi Veste quadam , ut veteres novique Pelagiani contenderunt, et iuX-ta S. Paulum Sanctosque Patres status stabilitatis est et fortitudinis . Ut a gratia ad peccatum tranSLtus fiat, affectus motusque cordis immutentur necesse est, diligendum est, quod odio habebatur .
et odio habendum, quod hactenus diligebatur. Haeci
immutatio in amore naturali non uniuq momenti esti opus, multo minus esse potest in charitate supernaturali , quae illo fortior et constantior est. Cavebit igitur Sacerdos, ne huiusmodi recidivis nisi post
longissima experimenta , et veram mutationem Vitae absolutionem impertiatur. i hanc regulam negligit, certe indisposito confert Sacramentum, CUm impossibile sit , ut cor Vespere diligat, quod man: Perfecte oderat. Hinc prae oculis semper habebit
Praecepta, quae tanta cum veritate proposuit OP.
216쪽
,traetus δε labm isso Baptismo , in Pastore etc. pariter que S. Caroli Monita , memor tamen propter temporum infelicitatem sanctissimum hunc virum aliqua 'iisum fuisse indulgentia, summopere Vero desiderasse, ut ad aequissimam antiquitatis, et Patrum disciplinam unusquisque magis accederet. re Si charitas ; ab linitio exigua semper est , ut ipsius augmentum obtineatur, plerumque a Sacem dote curandum est, ut illi actus humilitatis et poenitentiae praecedant, qui quolibet aevo ab Ecclesia maxime commendati fuerunt. Hos actus ad paucas preces , aut ad alr uod ieiunium siquis redigit, data iam i absolutione, materiale potius desiderium is prodit nudum poenitentiae nomen huic Sacramento Conservandi , quam prudens et aptum adminiculum praebeat ad illum charitatis fervorem augendum , quem praecedere' absolutionem oportet. Absit, ut praxim imp tiendi poenitentias etiam post absolutionem faciendas improbemus; ac si omnia bona opera nostra non sine 'aliquo vitio sunt, quam metuendum , ne plurimasi in dissicillimo , et maximi momenti opere reconcialiationis nostrae, imperfectiones admiserimus i ceterum, persuasi sumus, haec ipsa opera poenalia ante reconciliationem facta opportuna fore ad illud char tatis augmentum impetrandum , quod ad iustificationem neceSSarium est, et quod postea sperari frustra posset, si antea defuisset. 5. Quicumque tamen status et servor charitatis in poenitente sit, non est absolutio nuda declar tio , ipsum iam iuisse gratiae restitutum , sed verus iurisdictionis actus, quo supra peccatorem illa suprema auctoritas exercetur , quam Christus Eccle siae suisque Ministris suo nomine exercendam comcessit .
217쪽
6. Exerceri autem haec auctoritas . non . Potest nisi ab eo, qui saltem in Presbyteratus Ordine constitutus sit , quorum singulis in imp0sitione manuum , quae ordinatio dicitur , , immediate a Deo consertur . At quoniam potestas haec per modum iudicialis actus exercetur , . ideo Post Di9eseseoni, et Paroeciarum institutionem pat est, Dis nemia nisi
in sibi subditos aut loci aud; personali iure hoc imdicium exerceat. , Si secus fieret, omnia essent comlasa et inordinata . is
XI. De peccatis , pro quibus I danda est a
solutio , quae a Scholasticis Sacramenti materia re NIota Vocata sunt , quam locutionem Sancti. Concilii Tridentini Patres , ut mentem explic/xeut suam, laserasse vel inviti usurpa runt . . . declarantuas nullVin Peccatum nos credere natura sua cirremissibile ;. illam tamen adeo Venerabilem antiquitati su disciplinam, S tis admirari non possumus , quae non tam facile , auciortasse numquam hominem post primum peccatum Primamque reconciliationem in stimina relabentem ad Poenitentiam admittebat. Magnum i Certe esset' pro iis frenum . qui peccati malum parum considerant , minu Sque metuunt, si timenda ipsis esset exclusio a Communione, et a pace etiam in articulo mortis
ςst, et aliquando laudabilis a nos tamen iuxta andia quitatis spiritum optaremus , ut huiusmodi confes- Mones non adeo frequentes essent, ne mimium in Contemptum veniant. Ceterum ab illa absurda muli rum opinione distamus, qui has confessiones, Se Cla-5o directe voluntario contemptu, sacrilegii , periculo nos eXponere docent. Non aliunde profluit extraordinarius iste rigor, quam a perversa Scholae dialecti- Ca, quae in Ecclesia ante Arabum philosophiam ici- audita fuit, quasi crimen esset, absolutionem iri
218쪽
eoncedere, Cui desit id, quod materiam Sacramenti proximam ipsis placuit appellare. Nos e contrario actum humilitatis natura sua' laudabilis esse censemus, proprias .imperfectiones , ubi graves non habeantur. Sacerdoti ape ire , et clavibus Ecclesiae subiicere ; nec possumus intelligere, quomodo illi concessa absolutio, qui in statu gratiae . e St, et qui opus ex se lacidabile perficit , eum gravis peccati reum hac solum de causa em cerei possit, quod formalem et plenissimam illarum imperfectionum detestationem non habet. XIIL Em autem omnino necessarium, uti Sanctum Concilium Tridenisnum docet. Ut omnia peccata' sua mortalia' poenitens Confiteatur, omneSque Cir nastantias aperiat, quae Sacerdotis iudicium aliquo pacto immutare queunt. Si ipse Pater, Iudex , Medicus esκ ia debet, omnes spirituales poenitentis miseriaes et egestates ipsi innotescant oportet, ut iuxta Christianae et charitatisr et prudentiae spiritum eum consoletur et instruat . Licet vero de omnium peccatorum notitia debeat esse sollicitus . diligentiorem tamen illum in cordis dispositicinibus i quam in scru Pulosa et numerica peccatorum serie investiganda cuperemus. Immensus Casuistarum grex, qui tanto Cum ardore peccatis numerandis , ponderandis, et dustinguendis incubuerunt, quin diligentius in quaerendo curandae infirmitatis modo immorarentur, ad eam nescio. quam materialitatem. Ut sic loquar, hoc Sacramentum perduxit A Omissa fidelium instructione, licet in eorum magistros indigestis suis casuum definitionibus .
plerumque Sine . Vocatione ., SeSe ereXerint, sterilem, -litibus plenam'. et problematicam Sacramenti admini--strationem' effecerunt. Hinc Sancta Synodus optat , ut Sacerdotes omnes , quibus animarum cura Coimmissa est iuva antiquam ac nobilem simplicitatem
christianam potius docti Directores, et magistri fie-
219쪽
ri satagant, quam minuti et sophistici peceatorum gravitatis pensitatores , quorum pondus accuratum soluuCordium et perversorum operum malitiae infallibilis .acrutator Deus saepe sibi voluit reservare. XIV. Pro huius tantae rei conclusione , quidpiam dicendum foret de eo , quod Sacramenti fodimam Seholastici nuncuparunt. Hanc in illis verbis et Ego te absolvo a peccatis tuis etc. consistere recenti resi Passim docuere, Credentes absolutionem hanc utp te iudicialem actum non posse sub aliis formulis administrari , ceterasque orationes et caerimonias de-Coris tantum non necessitatis causa admissas iudica, Tu tat. Antiqui Patres et Magistri de hae krmula si uerunt , et de Oratione super poenitentem , et de impositione manuum locuti sunt. Hanc impositionem et orationem praetermittere, quacumque de causa ita more positum esse contigerit, semper, est abusio nis tum repugnans Venerabili traditioni. Quam ob rem Sacerdotibus omnibus praecipimus, ut in danda pomnitentibus absolutione ab his verbis Misereatur tui sol,
mulam exordiantur, solo huius primae orationis tena-Pore manum tenentes supra poenitentem extensam
modo quo poterunt commodiori; hinc alia verba Indulgentiam prosequentes graviter usque ad finem recitabunt quidquid in Rituali Romano legitur , ut
in Rituali novo clarius exponetur . Igitur cavebunt Sedulo, ne regulam hanc transgrediantur, iis rarissimis casibus, exceptis , in quibus omnem explerexitum improvisus eventus non sineret. His in casibus, si tamen aliquando contingant, satius est aliquid utcumque venerandum praetermitte te, quam chri-Σtianum , pro quo Sacramenta instituta sinat, omnino derelim uere . ' .XV. Tandem ilIam formulam, quam recenti
res aliqui conditionalem dixerunt, numquam in P
220쪽
sterum usurpandam esse praescribimus . Nimiam saapiundi novitatem inventa haec antiquitati incognita , puerilibus plerumque argumentis et fallaciis innixa , quae huius sacri ritus gravitatem non parum dedecent .
XVI. Nimis cum Sacramento Poenitentiae In dulgentia coniuncta est, quam ut aliqua de ea principia stabilire hoc loco negligamus ; qui magis absolutam hac de re notionem desideraverint , librum illum adire poterunt cui titulus: Trauato Storico- Dogmatico, Critico sulis Indulgenae si . Indulgentia igitur in proprio suo sensu accepta nihil aliud est, quam remissio partis illius poeni
tentiae , quam peccatori Canones praescribebant. Cum in sanciendis sic appellatis Canonibus poenitentialibus ad peccatoris conversionem Ecclesia respiceret, nollet autem illum nimis opprimere , ita semper benignitate et indulgentia erga illos usa est , qui non aequivoca extraordinarii fervoris indicia Praeferebant. Barbarorum irruptio, temporum ignorantia, Ecclesiasticorum cupiditas, ac denique Cruciatarum Expeditionum furor admirabilem hunc ordi. Nem everterunt, iustasque eius notiones aboleverunt.
Qui successerunt Scholastici, quod hac in re reliquum O s erat,
i Traeims Iste typis editus est pistorii anno per Attonem Bracali; et in ertus quoque est tomo XI. collectio. vis opusculorum ad religionem spectantium , quae ab eodem Typographo publici iuria fit. Vide subiectam Synodo Appendicem n. X.