장음표시 사용
141쪽
Vela termino, at fundamentum omnium istarum est es Sestius i. sentia, terminus omnium persona diuina, ergo pares. M
. u. t. Tertio, Censemus non esse perfectiones simpliciter sim
lationem . υι pliceS, si sumantur secundum illam rationem, quam in-r'o ' inm' telliguntur su per addere essentiae. Nam si sumatur ut in- ia. MD. di cludunt essentiam, nulli dubita est, esse perfectione s simia cree perfectiq- pliciter simplices,cum essentia sit summum bonum. Pro-'. f. b,.M. Datur, quia perfectio simpliciter simplex in quolibet en- Nobiscum im te est perfectior ipsa, quam non ipsa, at in Patre non est ' j. αι. melior filiatio, quam paternitas; immo non potest in illo a. disi ν ε 3. esse filiatio, quia habet Oppositionem cum paternitate, neque in filio melior paternitas, quam filiatio, neque
iij. Ex r.estis OmneS treS simul sunt melioreS in una persona, quam
kai: propria illius relatio, ergo non sunt perfectiones simpli- d. ., b, g. citer simplices. Neque dici potest esse perfectiones sim
puncto r. Sua- pliciter simplices respectu deitatis, cum qua non habent j e .... o Oppositionem; tum quia non sunt de essentia deitatis,at.*. essent, sicut sunt cς ters perfectiones simpliciter simplices; tum quia tam perfecta est essentia sine relationibus, quacum illis, quia est ens infinitum simpliciter ,' ideo comprehendit in se perfectiones omnium relationum, quae sunt tantum infinitar in suo genere. Ex his patet solutio ad illam quaestionem Si relationes dicunt perfectionem, ergo sequitur in una persona csse aliquam perfectionem, quae non sit in alia. Respon. sequi, esse aliquam perfectionem formaliter in una persona, quae non sit formalia ter in alia; sed non sequi, deesse uni personae perfectionsi alterius, quia habet illam aequivalenter, cum habeat essentiam, cum qua sunt omnino idem relationes,& in qua continetur perfectio relationis alterius personae, dc hoc satis est ad perfectain aequalitatem personarum.Contra. Pater habet essentiam in qua continetur perfectio omnia relationum, quia est ens simpliciter infinitum; & praei
rea habet relationem paternitatio formaliter, ergo per elior
142쪽
Libis Secundus mor Filio,qui no habet paternitatem saltem sormaliter. Nego consentientiam, quia perfectio formaliter addita, si non sit perfectio simpliciter simplex,non facit id, quod illam habet formaliter, perfectius alio, quod habet illam
tantum eminenter.Quare Verbum licet habeat humanitatem formaliterino tamen est perfectius Spiritu Sancito, neque se ipso sine humanitate, cum in Verbo contineatur perfectio humanitatis cminenter : quod erit multo magis verum inter essentiam & relationes, quae sunt omnino idem cum essentia, tam re, quam formaliter; nam Irumanitas realiter distinguitur a Verbo. Duertendum quarto totales terminos harum aisti num notionalium esse personas productas. Videamus ergo de his personis. I. Quid significet hoc nomen PII. Quid sit persona P III. An detur subsistentia aliqua communis &essentialis omnibus tribus personis Θ I U. Quomodo diuinae personae constituantur, & distinguantur inter se Θ Quod attinet ad nomen. Larini Authores obverborum inopiam,&disputandi necessitatem , coacti
sunt nomen perfnae accommodare ad Trinitatem, ut d
primere tres illas res, quas in Trinitate confitebantur, personas appellasse, non quia scriptura dicit, sed quia nocontradicit. Et ratio quidem personae, si origine spectes, . non conuenit Deo, ' quia ut Caius Bassus testatur apud δ' ' i' Gellium Ly.c. Boet.de duabus naturis, persona a Thea-- . tris originem traxit, dura est enim a personando, quod
Vox sub persona grauius personet. Ideo in ipso nomine personae producitur media syllaba, quae breuis esse debe- Iet, ad exprimendam ipsam magnitudinem soni. Igitur De Personis in Universum .
143쪽
28 De Beatissma Trinitate quia persona proprie vultum significat ,& ex vultu BIGmus homines internoscere, translatum nomen est ad Ggnificandum individuum, non quod uis, sed rei vultum habentis. Vultus autem no est nisi in rebus ratione utentibus, & sic Cicero aliquando docet,alia rerum,alia personarum attributa esse: sed siue apud profanos Auth res is vocabuli usus sit, siue secus, Ecclesiastici certe multo ante Nycaen. Concit hoc nomen diuinis hypostasibus tribuerunt, ut Tertulan Leom. Prax. Et hoc sensu sumpta persona, Ecclesia uniuersa docet, tres esse personas Trinitatis, idest tres quasdam res distinctas, ratione praeditas, per se subsistentes. Haec de nomine. Quod attinetad secundum , significat persona suppositum naturae intellectualis, & definitur a Boet. lib. de duabus naturis,esse rationalis naturς indiuidua substantia,quam definitionemprobat, & explicat S. Thom. p. p.
Explicemus etiam nos singulas partes. Prima sub am
im qua voce significatur hoc loco non quae uis substa tia, sed completa,ex eodem S.Cho qGo.art. I. Hac parte excluduntur, primo omnia accidentia, secundo, Omnes partes substantiae completae, tam essentiales, quam i tegrantes, hae enim partes quidem substantiae sunt, sed personae non sunt. si Secunda, Indiuidua, quae vox hoc Ioco non solum Ggnificat singularem, sed incommunicabilem,& inassumptibilem substantiam. Hac a. parte excluditur natura humana in Christo Domino, & essentia diuina; quia lis licet singulares sint, incommunicabiles tamen non sunt. Riccardus Victorinus lib.A. de Trinit. cap. 22. clarius eX- pressit hanc secundam partem; dixit enim, personam esse rationalis naturae incommunicabilem existentiam,
idest substantiam. Terua,Rationalis natura, idest ut exponit S. om. oco
144쪽
Liber Secundus. 29 citato,a. I. ad . intellectualis, nam persona reperitur non soluin in natura discursiua qualis est humana, sed in natura Angelica & diuina, quae licet intellectuales sint, nosunt tamen discursi uar. Hac 3. parte excluduntur omnia supposita, & subsistentiae naturarum non ilitellectual Iu,
quc dici bene possunt subsistentiar, hypostases, aut supposita; sed personae dici non possunt, quia hae reperiuntur tantum in natura intellectuali. Ex dictis apparet, personam esse aliquid extra animam positiuum, & reale; ne' stiariae: Lmine enim cogitante sunt re ipsa ita Deo treS personae di- meridio. ι .uinae. Vnde infertur, personalitatem, Ut vocant, non este
solam negationem communicabilitatis, sed esse modum quendam realem, quem deinde necessario sequitur talis negatio communicabilitatis, quod satis clare colligitur ex mysterio Incarnationis, ubi Verbum hypostasi, &personalitate sua sustentat naturam humanam. At nega tio vel ens rationis non possunt sustentare naturam realem,& substantialem; est ergo hypostasis, seu personali- . tas modus quidam realis, & substantialis. His positis de personis in communi, Vt discutiamus tertium, An detur in Deo subsistentia aliqua communis, videamus quid habeat,quantum pertiner ad existentiam, & modos existendi natura diuina a se ipsa, &quid a relationibus. Vt
' Certum est Primo, naturam diuinam existere, quia quicquid est extra suas causas, existit; at diuina natura non habet causas, sed est rerum omnium causa, ergo ma- xime omnium existit. Secundo certum est,per se existere, quia id per se existit, quod est substantia ,& non est in alio tanquam in subiecto sicut est accidens; at natura diuina est praestantissima omnium substantia, ergo per se
etia eAistit.Tertio, videtur nobis omnino dic cdu, natura
Auinam non solum per se, sed etiam in se existere .' Illud. enim dicitur in se existere, quod nullo eget sustentante ad ex L
145쪽
ad existendum perfecte, quod habent res creatae a quodam modo, quem vocant scolastici perseitatis distincto a
natura, &existentia , quod ostenditur in natura hum na assumpta a Verbo, quae existit, quia est extra suas causas,&per se existit, quia non est accidens sed substantia; sed non existit in se, quia caret modo illo perseitatis,& loco illius habet subsistentiam Verbi , in quo Verbo licet non sit tamquam in subiecto, tamen est tanquam in sustentante. At natura diuina, quia est substantia persecti Lsima , & infinita, non debet habere hanc perfectionem perfecte existendi, quod est in se existere,a relationibus, quae sunt extra essentiam ipsius, sed a se ipsa, alioquin noesset perfectissima,& infinita simpliciter: sicut enim ens infinitu essentialiter est,ita etiam cum sit absolutissim ii,&perfectissim si,& per se& in se est. Hinc sequitur Primo, naturam diuinain praecisis etiam per intellectum relationibus, posse assu mere naturam aliquam in illo modo perseitatis, ut ita dicam omnibus personis communi,& essentiali: sic ostendit Suarea, ex communi sent. 3. p. disp. 13. Sect. I. Sequitur Secundo, alio modo naturam diuinam csse in tribus personis, ab eo, quo natura humana est in Verbo; quia natura humana est in Verbo, ut sustentetur ab illo, at natura diuina non est in personis , ut sustentetur ab illis, sed ob suam foecunditatem, ratione cuius communicari potest multis personis ..Non sustentari autem a personalitatibus , vel ex eo colligi potest, quia deis essentia personalitatum est natura diuina, non C contra, ergo potius dicendum est, personalitates sustentari a diuina natura, quam diuinam naturam a personalitatibus. Sequitur Tertio, diuinam naturam cum hoc modo abs luto, & essen tiali, non esse personam, nec semipersonam, adi. licet hoc modo loquatur Caietanus, quia persona constat ex natura, di modo existendi per se,& in se,non quocunque, sed incoinmunicabili, alioquin non est persona: talis
146쪽
talis non est hic modus essentialis,& absolutus, qui communicabilis est. Sequitur Quarto, admisso hoc modo existendi per se,& in se, quem alis vocantsub Hentiam communem, ct essentialem, optime intelligi. Primo. Qua ratione hoc nomen Deusdicet aliquando ex S. et bom.q 39. a. q. supponat pro persona, Vt cum dico Deus generat, aliquando tamen supponat pro indiuiduo dcitatis, ut cum dico Deus creat. Secundo : Qua ratione hoc indiuiduum deitatis sit secundum rationem prius personis. Haec de re ipsa disputata sunt ; Illud disputari etiam solet de nomine 2 An hic modus perseitatis essentialis diuinae naturae, quo existit in se,& per se, vocari possit subsistentia communis , & essentialis P sic vocatur a S. Thom. in quaestionibus disputatis q. s. quae es de personis a. S. ad 33. ubi ait, diuinam naturam secundum se subsistere, & p. p. q 29. a. a. ait aliquid subsi- . esse συμμstere ex eo, quod per se existit, nulla facta mentione in- communicabilitatis, cons. Gentes c. t 8 in hoc sensu dicit,&essentiam, & personam esse subsistentem . Imo Tora. l. de duabus naturis,subsistentiam distinguit ab hy- ais eiam iam postasi,quod haec includat in com nicabilitatem, illa vero non includat, & in hoc sensu usurpatur passim a M. .... s. Scholasticis. DJ bi sumatur tamen subsistentia , ut dicit mutis com praeter oste perse , ctiam incommunicabilitatem, natura odiuina sumpta sine relatione non subsistir, neq; dici de- δε νυνὶhendi.
bet hoc modo sumpta subsistentia dari in Deo aliquam
subsistentiam essentialem. sesivistiora Quarto . Praeter b2 hanc subsistentiam communem, EI Z & es lentialem, poni debent in Deo tres subsistentiae rela- .iaiisa, D. tiuar,quia poni debent tres personae,ergo,& tres subsisto Tho 43'a' tiae incommunicabiles, & relativae: nihil est enm aliud personalitas, quam subsistentia incommunicabilis. Mul Duia. dtiplicatur autem relativa subsistentia, non absoluta, quia haec est perfectio simpliciter,& illa non est; quod vcl q x Dur. i. d.
147쪽
26.q r. Aur. r. d. 26 q δ. qui aserunt, subsit entiam in Deo esse ta
hanc essentialem. que tamEcommeatur svelationes tanquam per tres incommuni μιι traies. Not. asta
3 et De Beati ima Trinitate eo colligi potest a posteriori, quia si esset persect Io sim
pliciter simplex , estet consequenter de essentia diuinae naturae, at si est et de essentia d iuinae naturae, redderet illa incommunicabilem, sicut reddit personam , di impediret maximam perfectionem illius, ecunditatem scilicet& communicationem illius pluribus personis, & per has subsistentias relativas vere subsisteret diuina natura, si non haberet absolutam subsistentiam, quia verae sunt
subsistentiar, nunc autem modificant absolutam, contrahentes illam quodammodo ad rationem personae. Quinto. An vero admitti debeant in Deo tres existentiae relativae, sicut admittuntur tres subsistentiae, Problema est. Negant multi, quia, inquiunt, in Deo est una tantum existentia essentialis; relationes autem ex D masc.LI. c. I r. non sunt existentiar, sed modi illius unius existentiar. Alij vero. 6 concedunt,& asserunt auth rem Ricard. l. . de Trin.c. I 6. ubi saepe dicit esse unam existentiam communem in Deo, & tres existentias incommunicabiles iuxta numerum personarum. Probant deinde idem ratione, tum quia in Deo vere sunt tres c
litates relativae in actu, siue tres personalitates inter sorealiter distinctς, ergo etiam tres existentie relatiuς realiter inter se distinctae; quia existetia nihil est aliud,qua entitas in actu, vel costitutiuu formale entitatis in altu, ut est in actu. Quare sicut ex entitate absoluta Dei infertur existctia absoluta, ita ex tribus entitatib'relativis inferri debet triplex existentia relativa. Tum quia id quod actu producitur, cum sua existentia producitur, ergo realis productio personae diuinae terminatur in aliquam existentia illius, at productio illa non potest habere pro termino existentiam absolutam, quia haec non producitur, ct communis est etiam personae producenti, ergo habet pro termino cxistentiam aliquam relativam propriam
personae productae, ratione distinctam ab absoluta, &quae
148쪽
quae sit quasi modalis quaedam existentia respectu existentiae absolutς. Dixi quasi, quia relatio non potest esse
purus modus; nam purus moduScomproducitur cu re,
cuius est modus. non producitur. At relationes & personae vere, & per se producuntur, ergo no sunt proprie modi; & sic intelligi & exponi debet Damasc. loc. cit. vhi relationes appellat m9dos existentia. Ostendi hoc potest in natura humana Christi, quae propriam habet existentiam distinistam ab ea, quam haberet suppositum humanum, quo caret illa natura; sicut enim suppositum est entitas distincta a natura,& extra suas causas; ita etiam habet existentiam suam distinctam ab existentia naturae. Quamuis autem tres sint existentiae relativae, una tamen est duratio, una aeternitas, qua mensurari intelliguntur existetia absoluta Dei,& tres illae relativae; ratio est, quia in Deo non multiplicantur nisi respectiva; at existentiae relationum sunt respectivae, ideo sunt tres; duratio vero etiam relationum, cum non sit respectiva, non multiplicatur in Deo, sed eadem aeternitate mensuratur respectiva, qua mensuratur absoluta existentia Dei. Hinc fit, ut non dicantur tres aeterni, sed unus tantum aeternus, ut habemus in symbolo. His tribus relationibus & subsistentijs relativis putamus nos cum communi sententia Theol gorum diuinas personas constitui, & distingui. Verum quia haec difficultas de constitutione & distinctione diuinarum personaru maxima est in hac materia, exacte explicanda est. In hac ergo dissicillima quaestione dicimus multar Primo diuinas personas constitui; ratio est, quia vere conueniunt in aliquo, hoc est in ementia, & differunt in proprietatibus, ergo constituuntur ex illo communi in quo conueniunt, & ex illo proprio in quo differunt. II. Hanc constitutionem magis proprie dici rati nis, quam realem, quia ad constiturione requiruntur plu- Ee ra ἐ
149쪽
M sis s.N. ra; est enim constituere simul statuere. Haec autem plura si , . o. α. non sint plura quia realiter distincta, aut saltem ex nati
I Iz ra rei, erunt plura tantum per intellectum, & rationem ,
r. 4. contra ideo constitutio erit tantum rationis, non realis. Vnde imm p δο- fertur primo, hanc constitutionem non obstare summae simplicitati in re, quia est constitutio tantum per ratione, licet ratio habeat fundamentu huius constitutionis: qua-uis enim tam simplex in re sit persona,quam sola essentia, intellectus tamen non habet fundamentum constituendi
essentiam, sicut personam, in qua videtur esse aliquid commune,& aliquid proprium, ut diximus Puncto primo, quod fundamentum non habet in sola essentia. Secundo infertur, posse vocari etiam compositionem rationis, quia neque haec obstat simplicitati in re, licet alij ad compositionem,etiam si sit rationis, requirant aliquid plus, quam
ad constitutionem, nimirum, ut extrema ita sint assi ista, ut unum non includat aliud. Quare cum relatio in se includat essentiam, non componit cum essentia, sed constituit tantum personam; nam in constitutione, inquiunt, Vnum extremorum potest includere aliud. Tertio infertur, licet absolute dicatur, personas diuinas constirui, nocitamen sequi esse constitutionem realem, quia ad reaIem requiritur, ut diximus,distinctio constituentium, aut realiS, aut ex natura rei. Et locutio illa,licet absoluta, in tetiligi debet de constitutione rationis,eo ipse quod dicitur esse in persona diuina, quae non est capax alterius distinctionis,quam rationis. Et tuemur Axioma commune, Per
idem res constituitur 9 distinguitur, quamuis non eodem modo, nam per relationem una persona distinguitur ab alia realiter, & constituitur non realiter, sed tantum per intellectum ad hoc enim requireretur prςterea distinctio, , xζali , aut ex natura rei inter constituentia. IlI. Censemus proprietates constituentes & distimguentes personas, non posse esse absolutas, sed esse relativa a
150쪽
tiuas, hoc est relationes ipsas. μὰ Probatur primo, quia
omnia absoluta sunt essentialia &comunia personis omnibus; at constitutivum & distinctiuum debet esse personale & proprium personae constitutae & distinctae ; hutiis modi sunt relationes, quae cum sint propriae personarum, constituunt personas; & cum habeant oppositionem , distinguunt unam ab alia, cui opponunture Paternitas a filiatione, cui opponitur; spiratio activa, a spiratione passi-ua. Unde constat, relationes creatas,quae sunt accidentia, sapponere personas, quas referunt: At relationes diuinas, quia subsistunt,& non sunt accidentia, non solum referre personas inter se, sed etiam constituere, non supponere. Probatur secundo,quia personae costitui debent proprie talibus, quibus redduntur incommunicabiles, nam inco- municabilitas est de ratione personae ; sed omnis incommunicabilitas in diuinis oritur, ex oppositione relativa, ergo constituuntur per relationes, ut relationes sunt. IU. Censemus personas diuinas dici debere constitui, di distingui relationibus potius, quam originibus, b licet etiam origines intrinsece includant praeter actus essentiales relationem,ut diximus supra. Quod est dicere, Patrem constitui in ratione personae, potius a paternitate, quam ab actu generationis. Tum quia persona significatrem in actu primo, ergo rectius dicetur constitui per relationem,quae concipitur ut forma quaeda &actus primus, quam per Originem, quae concipitur ut via,&actus secu-dus. Tum quia origines supponunt personas: nam gen rare est actio person ς, ergo supponit personam, non comstituit. Sed videri posset constitui originibus personas, quia Pater ideo Pater est,quia generat, non ideo generat quia Pater est, ergo Pater costituitur in esse Patris & perione a generatione, qus fundamentum est Paternitatis. Ad soluendum hunc dissicilem nodum, notauimuS duo. Primum est, ex diuina natura hoc solo, quod natura suta Ee a stan-