장음표시 사용
111쪽
Trimetro usus videtur Euripides in Herc. sur. 9I9. subiecto versu e duobus dochmiis facto: λέγε, τι α τροπον εσυτο λοθεν ἐπὶ μέλαθρα κα-
Saepe, apud tragicos potissimum, antispastus consociatur aliis numeris, iambicis maxime et trochaicis. Ex his iambici re non sunt ex iis, de quibus supra explicatum est, qui per dipodias incedunt, sed ex alio genere, cognato antis pastis. Quod quia ex brevioribus ordinibus constat, et proinde Syllabam etiam ancipitem iis in locis admittit, a quibus in dipodiis exclusa est, unde fractus et debilis incessus oritur, ischior rhogicos iambos vocamus, nomine, quod metrici trimetro Hipponacteo adhibuerunt, huc translato. Eorum prout aut monosyllaba aut disyllaba an aerusis est, hae sormae usitatissimae sunt
Inveniuntur autem hi versus etiam nullo antispasto addito. Exemplo sit carmen antistrophicum in Soph. Electri 104.
112쪽
Aeschylus Suppl. I M. τελευτας δ' ἐν χρόν p
Additur his etiam aliud genus ex choriambo cum ana- crusi monosyllaba et uno iambo compositum:
ἄγαγες αἱ αἰπεινας τανδ' Ouάλίας α γα. In his etsi per metri legem poni potuit στενει, tamen nescio an spondeum, ut θρηνεῖ, praetulerit Sophocles, quum plerumque syllabas syllabis respondere voluerint tragici. f. 2I9. Haec igitur genera saepe copulantur antispasto. Νunc Sic:
Aesch. Choeph. 383. Agum. 416.
113쪽
6. 220. Νunc hac forma, quae frequentissima est:
ἰχθυβολ ι πανα LIoσειδῶν. καὶ Κυπρις, ατε γένους Προματωρ. Quod genus cavendum ne confundatur cum Iogaoedicis numeris, ubi a duobus dactylis incipit, ut quem postremum attuli versum. Sic etiam in Persis 288. ἔκτισαν ευνιδας ηδ' ανάνδρους. Monet autem nunc universa stropharum compositio, quo numero Sint, nunc antistrophicus logaoedicum numerum repudians, ut in Ρersis: εθε γαν, αἶ αῖ, στρατου φθαρέντος.
De hoc metro iisque quae β. 222. afferentur, disseruerunt Rei sigius in eo in ment. crit. ad oed. Col. p. 291. Elmst eius ad Oed. Col. 700. Boeckhius in praefat. lecti. aestiv. a. 1827. Gottholdus in Iahuii Annal. 1828. lasc. 3. Recte iudicavit Herm. Weissenburn in dissertatione de versibus iambicoantispasticis. i
. 22I. Aliud genus, non illud rarum, hoc est: Aesch. S. ad Th. 362. 374. Suppl. 390.
114쪽
Quem ex Supplicibus versum posui corruptus est. Dochmio subiectum hunc iambicum vide infra β. 246. β. 222. Frequentissimae sunt apud tragicos sormae ex iambis istis sine antispasto compositae: quarum quae usitatissimae sunt, has formas habent: Aesch. Ag. 216. Eurip. Alc. 270. Aesch. Ag. 234. 419. Ρers. I 023.
ὁρας το λοιπὸν τοδε τας ἐμῶς στολας. Videtur in his metris posterior pars, certe in postremis duabus formis, ischiorrhogici generis esse, quum, licet rarissime, etiam spondeus pro medio iambo inveniatur. Aeschylus Ρers. IOI3. dubia tamen scriptura: , οῖαι δι' αkῖνος τυαι. Perraro ultima prioris pariis syllaba in hoc versuum genere brevis est, ut in Philocteta v. 1217. Λαναοῖς αρωγος ' ετ' οὐδέν εἰμι.
Coniunguntur antispasto etiam trochaei, sed rarius, ut dipodia trochaica, v. e. in Ρersis V. 982.
115쪽
et tripodia, ut in Choeph. 638. 645.
διακταίαν obπευκὸς οὐτῆ. προχαλκευει δ' αῖσα φασγανουργος. Nam etsi hic versus etiam sic potest compositus videri, tameu verba multo elegantiorem pronuntiationem habent hoc metro,
6. 224. Saepe a dactylis ad antispasticum numerum transitur, sed sere ad dochmiacum, de quo infra. Ad antispastum tran8iisse videri potest Aeschylus Sept. ad Theb. 490.
μαινομ έ- να φοενί, τώς νιν.Sed verisimilius est, ab antispasto ad iambos et in hoc versu et in eo qui sequitur, transiri:
δεῖς νεμέτωρ ἐπ-ίδοι κοταίνων, his formis:
Neutrum enim versum dactylicum esse, omnis Strophae compositio arguit. Disiligod by Go le
116쪽
CAP. - . De versibus dochmiacis. . 225.
Vsitatissimum genus antispastorum do elimia ei sunt, qui constant ex antispasto hJpercatalecto,
Vide Elysi. N. p. 285, 25. de quo loco disputarunt Seid- Ierus de verss. duchin. p. 401. seqq. et Boethli ius de metris Pindari p. 45. Seholiastes Aeschyli ad S. e. Theb. I 29. hunc numerum vocat ρυδειον ὀκτάσηφιον, quia octo tempora habet. Musici duo memorant genera dochmiaca, hoc, quod metrici quoque sic vocant, et illud, quod a metricis Glyconeum appellatur: v. Aristid. Quintil. p. 39. . 226.
uuoniam quarta huius metri syllaba anceps est, ex quo eam aut anaerusin, aut thesin esse intelligitur, triplex constitui numerus dochmii potest: Ex his duo priores admodum ingrati et molesti solent: ultimus vero et elegantissimus est, et apprime conveniens agitationi animorum, cui significandae hoc genus versuum adhiberi solet. Utuntur enim eo lyrici parcius, cumici sere ut tragicos rideant, tragici autem tamquam proprio tragoediae. q. 227 Coniungi solent a tragicis, eurumque exemplo etiam a comicis, dochmii in systemata, perpetuato numero decurrentia, et plerumque sic, ut duo dochmii uno versu comprehendantur.
117쪽
Hinc a fine singulorum dochmiorum in medio systemate et syllaba anceps, et hiatus excluduntur, nisi certis conditionibus, de quibus infra: legitima autem est ultimae solutio. Itaque sorma dochmii in mediis systematis haec est: variationes complectens triginta duas; in sine systematis, aut sicubi dochmio non alii continuantur numeri haec: ex qua variationes novae Sedecim accedunt, ut omnes variationes numero sint octo et quadraginta.
Vbi ultima anceps est in brevem vocalem exire potest vocabulum, si praecedens syllaba brevis est, ut δωμασι και χθονί. Vbi longa est praecedens, curatur ut ultima certe tu consonantem exeat, quod sic commodius morari in ea vox potest, ut
Vix autem talem versum quisquam probaverit, πόλιν καὶ δῶμα. 6. 229. Sunt quaedam classes versuum dochmiacorum, prout vel alacrior numerus, vel lugubrior, vel debilior atque instabilior requiritur. Harum prima has potissimum formas habet:
118쪽
M LIB. II. CAP. XXI. Aesch. S. ad Th. 8I. αἰθερία κόνις με περοερ φανεῖπ', αναυδος σαφὴς ετυμος αγγελος. Alterutra de duabus contiguis arsibus longa manente, Dequentissime prior, multo parcius altera solvitur. Eurip. or. Ita. υπνου γλυκυταταν φερομένω χGριν. Difficilior enim incessus numeri est, crescente, quam remi Niente alacritate. Quare minus displicet utriusque arseos solutio, ut apud Aeschylum l. c.
Secunda classis ea est, quae penultimam plerumque longam habet: eaque omnino iam maiorem variationum copiam solet admittere. Eurip. IIec. 694. ed. Ρors.
ω τέκνον, τέκνον, ταλαίνας ιιατρος, τίνι ιιορω θνησκεις , τίνι ποτιμο κεῖσαι;
προς τίνος ανθρώπιον; Hoc genus saepe adhibetur finiendis systematis. Ceterum non lacile reperias versum huius formae, qui Voce monosyllaba terminetur. Valde enim rudis et inconcinuus hic numeruS, veluti,iti, τλάμων, τευ.
Tertia classis continet sormas ultimam arsin solutam habentes, quod genus plerumque ex solis brevibus syllabis componitur, alibi autem etiam ancipites longas habet, omninoque sere quasvis variationes admittitit: Eurip. Or. ID.
119쪽
οτε τε συριγγες ἶκλαγξαν ἐλθρποι. Quaedam formae perraro inveniuntur, ut haec,
Quum bini sere dochmii uno versu coniungantur, non est necesse, ut singuli pleno vocabulo terminentur, sed saepedi Spescuntur voces, et plerumque quidem ut finiantur vel in prima secundi, vel in penultima primi dochmii syllaba. Aesch. Ρrom. 576. S. ad Th. 489. ὁπο δἐ κηροπλαστος oroβει δοναξ.ως δ' υπέραυχα βαζουσιν ἐπι πτόλει. In antistrophicis versibus eadem plerumque, quae in strophicis, divisio servatur. Etiam ubi solvuntur longae, Saepe prior dochmius in prima vocabuli syllaba finitur. In Rheso v. I 31.
β. 233. In mediis systematis interdum ultima dochmiorum anceps est, et pariter hiatum ac brevem syllabam pro longa admittit. Hoc non modo in interiectionibus fit, ut ἔ ἔ, tib ἰώ, ἐδου ἰδου, sed etiam in allocutionibus per vocativum: Eurip. Her. fur. 875. σον ανθος, πολις, ὁ Λιος ἐκγονος. Et ubi idem verbum repetitur, vel ante repetitionem, Vel post
120쪽
90 LIB. II. CAP. XXI. eam, ilitia utroque loco in recitando pausa lieri solet: Sopli.
ἐγ δ γάρ σ, ἐγω εκανον, ω μέλεος. Euripides Androm. 844. fortasse scripsit: αποδος, ιδ φίλος, ἀποδος, ανταίαν. ΣDeinde ubi persona mutatur, ut in Hippol. 172., ubi sequentem versum alia ex choricis mulieribus habet: v. Elem. d. m. p. 249. Interdum propter sequens nomen proprium. Aesch. Agam. 1l52. ακορετος βοας, φεν, ταλαιναις φρεσιν τυν 'Ιτυν στένουσ Ψιφιθαλῆ κακοῖς. Prior horum versuum a dochmiaco hypercatalecto incipit.
Saepe vero etiam, ubi anceps in fine, aut hiatus inveniatur, caVendum ne, quae plura Systemata Sunt, unum PSS tr damus. Quoniam enim non solent catalexin habere, saepe finis systematis ex sensu tantum atque interpunctione colligendus est. Sic in Aesch. Choeph. 935. tres dochmii systema iaciunt: inde aliud incipit systema dochmiacum. V. Elem. d. m. p. 250. 6. 235. Hiatum, qui fit in correpta longa vocali vel diphthongo, saepe licet admissum videre in utraque brevi solutae primae arseus: Soph. Ai. 349. Electr. 245.
μόνοι ἐμιῶν φίλων.γώ τε καὶ οὐδἐν ων.
V. Seidi. p. 95. seqq. Νec dubitandum videtur, quin etiam nitima arsis, ut quae primae simillima sit, hanc licentiam serat: velut si quis tales versus iaciat: