장음표시 사용
81쪽
DE IAMBICIR TRIMETRIS ACATALECTIS. 5Icommota aptissime adhibita invenitur. Aesch. S. ad Th. 1054. Soph. El. 1036. I038. Eurip. Hec. 387.
Raro pedes secundum et tertium una voce contineri observavit Ρorsonus. Νam durior hic incessus numeri est, ut, si plerumqua non aptus, at aliquando tamen aptissimus sit,
Tertium et quartum pedem numquam uua voce Comprehendi contendit Ρorgonus, corrigenda putans, si qua inveniantur exempla. Non recte. Νam nunc alia caesura duritiem emollit, ut in Persis b00. ἐπει δε πολλα θεοκλυτων ἐπαυσατο στρατος, i ηιερει κρυσταλλοπῆγα δια πορον.Νunc etiam nihil impedit, quiu carere verSum caeSura Statuamus, ut in Aeschyli Agam. 106I. Suppl. 2.2.
Nam crebri sunt versus omni caesura carenteS, quorum singuli pedes singulis vocibus continentur. Soph. 0ed. R. 598. το γαρ τυχειν αὐτοῖς απαντ ενταυρο ἐνι. Turpis versus in Eurip. Troad. 769. φέρετε, ρέπτετέ Hν, εὶ ρίπτειν δοκει,
82쪽
LIB. II. CAP. XIV. si e corrigendus: ἀλλ' αγετε, φέρετε, ρίπτετ', εἰ sin τειν δοκεῖ.
Interdum incisio vel non longe a fine versus, vel paullo post initium laeta, facit ut duorum versuum numeri arctius coniungantur, atque inde et apostropho locus sit, et synaloephae. Quod primus secit Sophocles. Ded. Col. I 164.
Vide Elem. d. m. p. 36. Et in Electra 7 4.
Haec aretior duorum Versuum coniunctio facit, ut etiam voces, quae aliter non iacile in principio versus positae reperiuntur, incipere versum possi ut, ut δητα. Vide quae adnotavi ad Soph. Ai. 965. De alia continuati cum altero versu numeri ratione vide β. I 6 I.
Ad mensuram quod attinet, Porsonus ad Eurip. Hec. 347. et in Supplem. praes. ad Ilee. p. 30. Reqq. observavit, raro tragicos ante quintam arsin vocem ex pluribus syllabis longa syllaba terminare, ut ap. Eurip. in Iniae v. I. Aiλας ὁ χαλκεοισι Hozoti: l OUDανον. quo sane durior sit numerus, de qua re disserui ad Eurip. Hee. 34I. Sed conditiones. quibus indulgent sibi hanc rationem disponendorum verborum, non perspeXerat ΡοrSOnus. Sunt autem tres. Vna, ubi res ipsa videtur numerum maiore cum pondere et diffleuitate incedentem requirere, ut in exemplo, quod attilli: quod parum considerate eorrigi voluit Ρodi sonus in epistola ad Dalaelium: vide Moseum crit. Cantabr. III. p. 332. Secunda videtur esse propter nomen proprium, ut in Persis Aesch. 32 l. νιηι υν, o τ' ἐσθλος 'Αριομαρδος, δεπιν.
83쪽
Dκ lAMBlCIS TRIMETRlS ACATALECTIS. 53 Tertia denique, eaque omnium frequentissima, interpunctio praegressa in tertia thesi, vel, quod rarum, in tertia arsi. Eurip. Hec. blI. Rhes. 7Ib. .
σπευδωμεν, ἐρο-μεν' ἡγου μοι, γέρον. βιον δ' ἐπαιτων ε H, αγιρτης τις λάτρις. Haec enim interpuuetio quum versum in ordines ββ. IM. et 143. indicatos dirimat, natura sua longiuη morari V0cem' postulat in qnaria thesi. Illud autem recte animadvertit Dor- sonus, ubi αν in quinta arsi est, praegresso verbo, cuius ultima eliditur, duas voces unius instar esse, eoque talia exempla non obstare regulae suae, ni ap. Eurip. Ρhoen. I 620. ἐγω δἐ ναίειν s ' -κ ἐασαιμ αν χθονα. Quamquam horum quoque exemplorum nonnulla ab interpunctione ista praesidium habent, ut Soph. Electr. 4I3.
In quinta arsi interpunctio est in Oed. Col. 505.
Anapaestum tragici non nisi in nomine proprio sibi iu-dulserunt, excepto ultimo pede, qui semper purua iambus esse debet. Et usque ad Olymp. LXXXIX. quidem in iis tantum nominibus propriis anapaestum admiserunt, quae aliter versui plane non possent aptari; post eam olympiadem etiam in illis, in quibus alia collocatione verborum declinare anapaestum licebat, ut Eurip. Hel. 87. πιλαμ- Σαλαιὼς δἐ πατρις ἡ θρεφασα με. ε. 150.
In primo pede tamen quaecumque vox sacere anapaestum potest: sed is anapaestus in antiquiore tragoedia non poterat ex pluribus vocabulis constare, neque debebat ex accessione augmenti in verbis natus esse. Post eam Olympiadem autem, quam dixi, etiam plura verba et augmentum facere anapaestum in primo pede potuerunt, ut in Eurip. Or. 888. ed. Ροrs.
84쪽
LIB. II. CAP. XIV. et in Here. sur. 458. augmentum quidem, ubi gravior vis in verbo est: ἐm τωδε δ' ηγορευε Λιο ιηδης αναξ.ετεκον ιιεν ὁμας, πολεμίοις δ' ἐθρπαμην.
Vide quae dixi in praes. Eurip. Hec. p. 56. et in Elem. d. m. p. l2I. et in praelatione Baccharum.
Augmentum, ut Seidlerus observavit, omittere licuit tragicis in iis locis, qui ad epicorum exemplum consormati sunt, quales sunt nuntiorum narratioues, quae ργεις αγγεDκαὶ vocantur: unde aliquot Versus anapaesto, qui eos vitiabat, liberantur. Vide praefationem Baccharum.
Ρorro tribrachi usus in recentiore tragoedia multo frequentior, maiorque omnino in numeris negligentia: ut etiam tribrachum, qui pro trochaeo est, non quemadmodum antiquiores poetae, una Voce aut saltem praepositione et nomine comprehendi, v. c. δι' ἐφιέ, ὁπἐρ ἐμου, δια μαχης, sed ex pluribus cuiuscumque generis vocabulis fieri passi sint: ut Eurip. 0r. 27. 47. M.
Satyricus trimeter servat gravitatem tragici in iis, quae personae heroicae loquantur: sed quoniam hoc genus sabulae gravitatem cnm risu coniungit, licuit etiam anapaestum non modo in primo pede, etiam ex pluribus vocibus eo stantem, Sed in medio quoque versu quocumque in vocabulo usurpare, sed tantummodo in Satyrorum aliarumque huius-m i personarum sermonibus. Vide praelationem Cyclopis. Disiligod by Corale
85쪽
Comicus trimeter minus servat caesuram in quinto semipede, unapaestum autem, praeter ultimum pedem, ubique admittit. Aristoph. Vesp. 973. κατυβα, κατυβα, κατείβα, καταβα, καταβ σοφιαι. Sed non probatur in secunda brevium syllabarum terminata vox, quae in dactylum exit. Vt in Plaut. Asin. IV. I, 26. tecum una Postea aisus Pocula Potitet. Quod scribendum Pocta.
In eodem versu non curatur, quemadmodum in tragico, ut ante quintam aratu vocabulum ex pluribus syllabis brevi syllaba terminetur. Aristoph. Acharn. init. ὁσα δὴ δέδηγμαι τὴν ἐμαυτου καρδίαν. β. I 56. Quae mota est quaestio, an, si quartus pes anapaestus est, vocabulum sniri in prima brevium syllabarum possit, non minus ad reliquos pedes pertinet. Et quum non dubitandum sit, id quod oblivisci plerumque metrici solent, quin poetae sensum suum atque aurium iudicium potius, quam regulas, quae demum ex ipsorum exemplis haustae sunt, consuluerint: sic statuendum videtur, indulsisse eos Aibi istam verborum divisionem, ubi ita comparata esset oratio, ut verba n0n potuerint non in pronuntiando arcte coniungi, ut in Nub. 71.ῶςπερ Μεγακλέης, ξυστίδ' ἴχtυν' ἐγω δ' εινην. Eoque referenda videutur etiam talia, ut in Lysistr. 768.
Nou autem tulisse, ubi vel interpunctio, personaeve mutatio pausam in ea syllaba fieri postularet, ut in Av. I 497.
Uoν κατοπιν ἐνταὐθαι II. μα τον Al , ἐγω μἐν ου. τῶν hvs noτων κλέψαντα I O. ποίαν μυλητριδα; quorum in altero articulus deleuilus, alter autem numerosior erit si την αυλητρίδα scribatur;.vel nihil esset, quod verba Diuitiam by Corale
86쪽
arcte coniungi postularet, ut in Ran. I 307. in Lysistr. 838. in Nub. M.
προς ξνπερ ἐπιτηδεια ταδ' εστ αδειν μΩη. εγωγε ' καστιν ὁυμὸς ακῆρ Κινησίας. περὶ τοὐνοματος ἐντευθεν ἐλοιδορουμεθα. Cuiusmodi versus non dubium videtur, quin eorrupti putandi sint.
Anapaesti admissio in trimetro comico saeit, ni non ubique cum eo pede cohaerere possint tribrachus et dactylus, ut significatum est 6. I 33. Eius rei triplex ratio est. Dipodiis ex grammaticorum sententia, ordinibus ex nostra d scriptis, fieri potest ni hi pedes consocientur:
Ictibus e grammaticorum sententia positis, numeri perversitas oritur, trochaeo in proceleusmaticum mutato:
Positi autem ex nostra sententia ictus repugnant doctrinae grammaticorum, iambo mutato in procelensmaticum: a l - , , , t Oa Atqui Latini poetae, qui quomodo notandi sint ictus non dubium relinquunt, ingenti exemplorum copia nostram ratio-tiem confirmant. Rara apud Graecos exempla sunt, Red eodem dueentia: ut apud Aristoph. Ρlui. 10II., quem versum
assernnt Photius et Thomas M. in ὁποκορίζομαι, Suidas in νηνταριον, Scholiastes Aristidis ap. Fremmelium p. I M. et, ubi ἄν deest, in ed. Dind. p. 432. et ap. ΡIatonem in Schol. ad Eurip. Hee. 838 MI. ed. Matth. .
87쪽
Νemo enim in prima, non in seeunda proceleugmatiet syllaba ictum notabiti Itaque iure statuemus, daetylo trochaei vicem tenenti recte suecedere tribraeham, qui quidem ictum in prima syllaba habeat.
l .; Hic si ex grammaticorum sententia ictus ponuntur, pariter pervertitur numerus, trochaeo mutato in proteleusmaticum: sin ex nostra gententia, laborat grammaticorum deseriptio, iambo in proceleusmaticum mutato: At hie quoque non dubia auctoritate Latini poetae a nostris partibus stant. E Graecis poetis non habeo exemplum huius formae, quod ita certum sit, ut correctionem excludat. Aristoph. Thesm. 285. Damoxenus apud Athenaeum III.
Tertia ratio est haec: Ea non repugnat legibus grammaticorum, sed aperte vitiat
numerum, proceleugmaticum pro trochaeo exhibens: Diqiti eo by Corale
88쪽
Eaque ratio neque apud Graecos, neque apud Latinos, nisi in paucis, iisque corruptis, aut per synecphonesin adiuvandis locis invenitur. Cuiusmodi sunt, ubi benescium, malo tum quattuor syllabis pronuntiantur. Νam ut bena et maia extrita priore vocali videntur protulisse, ita etiam dixerunt vulgo hne iram, --cium. Terent. E un. 1. 2, 69.cvis aliquoa araro amisos bone io meo. Tractarunt hanc rem omnem Reifigius in Conieci. p. M.
Dobraeus in Aristophanicis p. I 26.) et cupidus defensor Rei sigii Hanovius in Exerc. criti in comicos Gr. c. IV. p. m. seqq. cui respondit Frankius in Jahnii Annal. I832. I. p. 44. et parum apte Ritterus in Diurn. schol. 1830. n. 142.
Vna tamen conditione Graeci comici id, quod ad numerorum rationem pravum videtur, proceleusmaticum dico pro trochaeo, interdum non dubitarunt admittere: sed ea conditio talis est, ut removeat perversitatem numeri. Νam versu ca suram habente in fine secundi pedis, arsin huius pedis solvunt, etiamsi qui deinde sequitur ordo, a disyllaba anacrusi incipiat: recte, quia sic iam non Secunda arsis cum Seque tibus syllabis ut cum thesi sua cohaeret, sed istae syllabae
novi numeri auacrusis Sunt: . .
Aristoph. Αch. 47. ἀλλ' αθανατος ' o γαρ Ἀμφίλος es μητρος ην. Ρac. 246. ιδ μεγαρα, Μέγαρ, ως ἐnιτρίψεσθ' αυι α. Vide Νub. 663. Ach. 928. Av. I . Eecies. 315. Id igitur eadem lege, eodemque iure fit, quo in pluribus una perpetuitate continuatis versibus eum, qui soluta arsi finitur, disyllabaanacrusis potest excipere, ut in Acharn. 404. Ευριπίδη, Εὐριπίδιον,
89쪽
DR IAΜBICIS TRIMETRIS ACATALECTIS. 59Νisi priori versiculo addendum quod sequitur au' ου σχολη,
Verbum inter duos versus per iocum divisisse dicitur
ἄλλ' οὐχὶ δυνατον ἐστιν Ου γαρ ἀλλα προβουλευs ια βαστα υσι τῆς πολεc0ς ιιθα. Id nullo pacto credi potest. Immo videtur Eupolis ultima versus syllaba in duas breves soluta scripsisse: αλλ ου, δυνατον ἐστιν' ου γαρ αλλα τι προβουλευμα βαστα μυσι της πολεως ειθα. Sic etiam Aristophanes Ran. l203.
καὶ κωδαριον και ληκυθιον καὶ θι λακιον ἐν τοῖς Ιαειφέοισιν. Apertum est hoc non posse fieri nisi quum omnia uno tenore pronuntiantur.
Spondeum Graeci numqnam in Rede pari, i. e. Secundo, quarto, Sexto pede admiserunt; Latini saepe in secundo ei quarto, numquam in sexto: sed curant illi plerumque, ut ne offensionem faciat spondeus, quemadmodum in Ennii versu, palam mutirs Plebrio piaculum est.
vel in Plauti Mil. II. 6, 22. nisi miai amplicium rimarum do id datur rquem emendavit Benileius ad Terent. Adelph. IV. 2, 52. Eunii versus elegantior fieret hoc ordine verborum, plebeis eoi yiaculum. Vide β. 79. 100. . I 63. Rarius Latini veteres abiecta finali a brevem vocalem eorripiunt in extremo pede senarii, ut Plautus in Rud. II. 6, 2 eheu, Palaestra, algus A elisca, ubi sate nunc8
90쪽
Trimeter claudus, quem σκαψοντα Graeci vocant ab Hipponaete iambographo nomen habet Hipponactei. Eius eadem ratio est, quae trochaici claudi, de quo cap. VlII., i. e. ultima eius dipodia ex antispasto constat,
Sed rarior est in priore huius antispasti parte Spondeus, multum ille de elegantia numeri detrahens, ut apud Theocritum: ὁ μουσοποιὸς ἐνθαδ' 'Inn υναζ κειται, εἰ μἐν πονηρος, μὴ ποτερχευ πω τυμβP. Multo suavior est purus iambus eo loco:ως οἱ μεν αγει Βουπαλω κατηρωντο. Et sie Launi poetae, qui in hoc inetro elegantiae studiosissimi sunt.
Iambographi, quorum proprius est hic versus, plerumque eum nitidissimum secerunt, rarius utentes solutionibus, et plane abstinentes ab anapaesto, nisi quod Babrius hune pedem interdum in prima sede adscivit. In antisprato, qui finitversum; nullam omnino admissam esse solutionem eredibile est, licet Heliodorus apud Ρriseianum p. 1327. Hipponactem multa licentius fecisse dicat: sed quos versus eius in hanc rem profert, de iis v. Lindemann. ad Ρrisc. Dpera min. p. 39I. et meam epistolam p. 398. Νe in quarto quidem pede frequens est solutio, ut in his Ρhoenteis Colophonii apud Athen. XII. p. 530. E.