Godofredi Hermanni Epitome doctrinae metricae

151쪽

6. 3I9. Quinta decima, in fine quinti pedis, improbata grammaticis Graecis: v. Schol. Hari. ad Hom. Od. ι'. 77. Beni- Ieius ad Lucan. I. 23 I. Ohservavit Latinos, ubi hac caesura utantur, sere in ultimo pede duas voces monosyllabas ponere: ut Virg. Ecl. VII. 35.

nunc is marmoreum Pro te ore ne uar- at tu

Sic Propertius in C. Lachmanni ed. I. 9, Ib. I 2, 9. ΙΙ. I, 25. III. 20, l. I9. 24, Ib. 28, 47. IV. I, 3I. 3, I b. IS, 33. 23, 13. Caussa haec est, quod sic ultimus pes, duplici

arsi constans, longius producitur, eoque nimiam membrorum inaequalitatem quodammodo compensat. Quod addit Benileius, disyllabam vocem in ultimo pede sic poni, si aut ipsa repetita sit, aut sensus saltem, qui sit in ea, argutum, non verum est. J Virg. Αen. X. I95. i-gentem remis Centaurum promovet: - ius

g. 320.

Sexta decima, in sexta arsi, si voce monosyllaba versum finiente, quae non est enclitica. Quae incisio iacit, ut ultimus pes mutato numero ex duabus arsibus constet. Graviter Od. o. 69. Dionys. Perleg. 759. Virg. Aen. I. I05. Georg. I. 247.

152쪽

Inelegans est versus, qui quocumque modo partes habet nimis aequales. Vt hi Ennii:

dis ergo ΛOst , - distraho, diduc, - αν do, di M. Lucret. II. 77. avsosunt alisa gentes, alog minuuntur. Aut qualem in hane rem proposuit I. H. Vossius ad Virg. Georg. II. 519. asia cadonis λυensua aratra reliqua in areo.

6. 322.

Latinos observatum est non amare versum vocabulo finire, quod mensura Ionicum a minore refert. Eius rei caussa non in tali vocabulo sita est, sed in praecedente, quia, quum Latina lingua non habeat voces oxytonas, iniucundum eSt Vocem iambicam, spondiacam, anapaesticam eo in Ioco ultima acuta audiri, ubi iam remissior esse, non intensior fieri numerus debet. Vt in versu Lucretii modo allato. Quare curari solet, ut aut Graeca sint ultima vocabula, aut longior sit vox

penultima, quae quod duplicem ictum habet, eum, qui est in extrema syllaba, habet debiliorem:

153쪽

A flion Dircaetis A Aetaeo - Aracyntho lamentia gemituρυε st smineo - ululatu. ambrosias auccos et Odor feram Panaceam. Eadem caussa, quod numeri vim in extremo versu minui convenit, minus elegantes sunt longiores eo in loco voces, ut apud Lucret. III. II. coniure Iicant avidi, caedem caedi accumuLant .

. 323. De mensura disputatum in diss. de aetate Orph. Arg. et a Spitetnero in libro de Graecorum versu heroico. Grammatici abnormes versus commemorant ἀκεφάλους, λαγαρους, μειουρους, δολιχοουρους Sive μακροσκελεις, Προκεφ&λους, προ-

κοιλίους. Vide Athenaeum XIV. p. 620. C. et Scholiastas Hephaestionis. Nihil haec nisi commenta gunt, prosodiae ignoratione excogitata.

. 324.

Eodem reserendus, qui anapaestus vel proceleusmaticus pro spondeo vel dactylo videri potest, contractione in gpondeum vel dactylum mutandus: Βορέης καὶ Ζέφυρος, τώ τε Θρίκηθεν α ον. νέα μέν μοι κατέαζε Ποσειδαων ἐνοσίχθων. πλέονές κεν iumστῆρες ἐν νμετέροισι δομοισιν. εκ δἐ στέατος ενεικε μέγαν τροχον ἔνδον ἐοντος. Iliad. ι, 5. φ. I95. 0d. ι. 283. s. 246. φ. 178. I83. Eunius tamen et proceleusmaticum et anapaestum in primo pede admisit in his versibus p. I 35. 159. ed. HesSel.

154쪽

LIB. II. CAP. XXV.

6. 325. Trochaeum pro spondeo Homerus indulsit sibi paucis quibusdam in locis, et quidem in primo quartoque pede. Od.κ. 493. ιι. 267. hymn. A poli. 373.

Etsi, quum suerint, qui Ἀσκληπίου pronuntiarent, hoc quidem ab accentu veniam habere potuit. Vide Elem. d. m. p. 56. Alia, quae huc trahi possunt, v. supra ββ. 7I. 83. et 3 7.

6 326.

Quintus pes ut plurimum dactylus est. Apud Latinos quidem si spondeus est, fieri hoc solet cum gravitate quadam. Virg. Εcl. lV. 49. Propert. ΙΙ. I 4, 49.

cara deum sobolea, magnum uvia Acrementum. sunt apud Afernos tos millia formosarum. Nullus Latinorum hoc exitu tantopere delectatus est, quam Catullus. Ac plerumque curant Latini, ut finis versus fiat voce quatinor syllabarum. Trisyllaba vox inr minus probetur, intelligi potest ex β. 322. Itaque minor elegantia in his est Catulli LXVI. 57. et Virgilii Aen. VII. 634. . Φsa suum Zmisritis eo famulum legarat. aut levis ocreas Ierito ducunt amcnto, quam in his eorumdem poetarum, Georg. III. 276. Aen. VIII. 679. Epithal. Ρel. et Thet. 44. 96. 29S.

8axa Per et acopulos et GPressas convallis. Cum PoPulo, patribusquo, Penatibus, et maguia dilaregio, fulgenti a tendent auro atquct omento. svr sua curvis a littoribus Pirae .

cum thiaso Satyrorum et Maigonis Silonis. Diuiliam by Co le

155쪽

Recentiores et Graecorum et Romanorum poetae caverunt, ne ex solis spondeis versum sacerent. Vnde Albinus ap. Maximum Victorinum p. I919. dicit, Dilem moniles totum concludere veraum. Homerus tamen saepius tales habet: ἈτρMει' τευ δ' αιτ' ἐκ δίφρου γουνάζέσθην.

Vide Iliad. 1. 130. ap. 221. Od. o. 333. φ. I 5. χ. I75. I92. ou Chius in Brunck. Anal. T. I. p. 162. D. II. 5. Ennius: olli respondet rex Albai Longat. et saepius. Lucret. VI. 1133. Catuli. CXVI. 3. Rari sunt etiam hi versus, qui paucos ab initio dactylos habent, et deinde in spondeos exeunt. Catuli. LXVIII. 87. Virg. Georg. I. 276.

Quoniam in fine cuiusque versus pansa sit, praetulerunt poetae eas verborum sormas, quae longa syllaba finirent versum, iis, quae brevi. itaque et v paragogicum addiderunt, et εἶναι, cilii, quam αἰέν, in fine versus ponere maluerunt. V. de emend. rat. Gr. gram m. p. 22. Se l. et praefat. ad Orph. p. s.

6. 329.

i Graeci semper integra voce versum heroicum terminant. Vnde vetus poesis multa truncavit Vocabula, ut ηλ, δω, κρῖ,

de quibus v. Strabonem VIII. p. 364 Lb60ὶ. Sed gram. mali et Iliad. O. 206. ξ. 265. ω. 331. dederunt- οπα Ζῆν, quod pessime quidam seribunt ultima littera sequenti versui addita. Nam quum elisio neque apud Graecos, uequo apud Lati-

156쪽

LIB. II. CAP. XXV. nos caesuram impediat, apertum est, praecedenti vel versui vel membro attribuendam esse syllabam, quae eliditur. Fuisse, qui Ζῆν monosyllabum scriberent apud Homerum, colligas ex Eustathio p. 984. init. Iique recte. Alteros Virgilius, exquisitae doctrinae laudem affectans, secutus: Georg. I, 295. aut dulcia musti Volcano aes Oguit morem, et otiis iandam te idi demumat aheni.

Vide II. 69. 344. III. 242. 449. et Macrob. V. 14. . 330.

In parum utilibus grammaticorum subtilitatibus numerandus versus, quem κατ Donλιον vocant, qui ex duorum dae lorum et gpondei iteratione tonstat, ut Iliad. α. 357. ως φατο δακροχμων, του δ' εκλωε ποτνια Metrum κατ ἐνοπλιον, de quo v. Sehol. Hephaest. p. 9l

Ire.). Eustath. p. 1890, 60. Schol. Aristoph. Νub. 951. et quas ibi adnotavi, quibus addendi Ρlato de rep. III. p. 400. B. et Scholiastes eius p. Ib5., de quo disputatum in Elem. d. m. p. 352. has videtur sormas habuisse:

Alium versum grammatici λογοειδῆ vel πολιτικὸν vocant, quod ad prosam orationem accedat: Il. 1. 679. Innους δὲ ξανθας ἐκατον καὶ πεντήκοντα. Ae sane est quoddam genus versus heroiei, in quo, nulla gravitatis ratione habita, hoc tantum curatur, ut ne prorsus rudes atque ineptos numeros habeat. Eo usi sunt, qui leviora argumenta et B0n multum supra prosam orationem elata aliquo tamen metro comprehendere volebant, ut Archestratus, euius poema saepissimo Iaudatum ab Athenaeo, et Horatius Diuitiam by Corale

157쪽

LIB. II. CAP. XXvI. DR HEXAMRTRO HIOYHZI. I 27 in Epistolis, ac magis etiam in Sermonibus. Vide Morgensternii diss. de satirae atquo epistolae Horatianae discrimine p. 28. Seqq.

CAP. XXV .

Versum με τρον metrici vocant, cuius ultimus pes py rhichius vel iambus sit, qualem esse dicunt hunc Il. μ. 20S. Tρωες δ' ἐῆρθησαν, οπως ἴδον αἰολον οφιν. At in hoe versu onφιν pronuntiandum esse, iam veterum quidam monuerunt. .. a

. retrat

158쪽

IM LIB. II. CAP. XXVII. Non sunt isti versiis Livii Andronici, sed videntur Laevii esse, pro quo Livium nominatum Terentianus invenerat. Vsurpavit hoc metrum Lucianus in Tragodopodagra v. 3I2. Iepide imitatus incessum hominis repentino dolore ex podagra claudicantis: Exemplo sint hi versus: ουτε Λιὸς βρονταῖς Σαλειον νέος ηρισε βια, οὐκ ἐρίσας ἐχαρη ωοιβω σατυρος Μαρσυας.hmori εἶ πανδηιιιε, φέροις αλγχνια, ΙΠοδάγρα, κοακνον, ἐλαφρον, αδριμο, βραχυβλαβες, ευωδυνον. Correxi ultimum versum, in quo ἁνώδυνον legebatur.

De penta metro elegiaco. 6. 334.

Ρenta metrum elegia cum suerunt qui compositum putarent ex duobus dactylis, spondeo, et duobus anapaestis. V. Quintilian. IX. 4, 98. Terentian. Maur. p. 242Ι. Schol. Hephaest. p. 94 I683. Caesura quae inviolabilis est in tertia arsi, dubitare non sinit, quin unice vera sit ea ratio, quae Hephaestioni probata fuit, duo πενθημιιιερῆ dactylica in hoc versu coniuncta censenti. Sed non est hic versus asyn- arietus, ut placet Hephaestioni, si quidem sic ea appellatione utendum est, ut supra β. 42. iudicavimus. Nam tertia arsis in qua caesura est, neque hiatum admittit, nisi qui

159쪽

DE PENTAMETRO ELEGIACo. Ita nisi qui in dactyliea poesi Graecorum non habetur pro hiatu, neque syllabam ancipitem, adeo ut perraro brevis syllaba caesurae atque arseos vi eo loco producatur. Vide diss. de aetate 0rph. Argon. et Iacobsium in Aciis Monacens. vol. I. Fasc. II. et III. et in praefat. ad Anthol. addendisque ad ad eam; ac Friedem annum in diss. de media syllaba penta- metri Graecorum elegiaci. 6. 335. Νon nisi nominis proprii necessitas, et huius quoque compositi, excusare neglectionem caesurae potest. Vix aliud hodie exstat exemplum, quam Callimachi D. I92.

νῶν δὲ Λιοςκουρίδεω γενεη. Elisio neque apud Graecos neque apud Latinos obest cae- Surae. Meleager XII. 4. τον τριπανουργον 'φωτ' επλασεν ἐν κραδία.

Catuli. LXVIII. 82.

guam Noniana πιιa atque altera ruraua hiema.

vide ibidem v. M. et LXXV. 8. XC. 4.ε. 336.

Spondei in prima, non in secunda parte admittuntur, quia finem numeri commodius et facilius incedere, non augeri tanto pondere convenit.

6. 337. Inelegans versus est singulos pedes singulis vocibus comprehensos habens. Theogn. 448. Catulli. LXXVI. 8.

160쪽

6. 338.

Prima pars versus elegantior est dactylo spondeum, quam spondeo dactylum praecedente. Dix Priamus tanti totaquo Troia his. res eat soli citi pimia timoria amor.

6. 339.

Romani hoc in versu elegantia superarunt GraecoS, maxime vocibus, in posteriore potissimum parte, apte dispositis, cuius rei haec caussa est, quod Latina Iingua non habet vocabula oώτονα. Omnium minime probatur versus trisyllabo vocabulo finitus: Catuli. LXVIII. 98. Nec PrOPs cognatOδ co saltum cinores. Melior, sed non optimus habetur, qui vocabulo quatiuor vel quinque syllabarum terminatur. Ibidem v. IS. 66. quas dulcem curia miscet amaritiem. talo fuit nobis Mianiaua auxilium. Sed si Graeca est ea vox, probatur, ut saepius apud Ρ pertium. Optimus est versus bisyllabo vocabulo terminatus, pedum fine in medias voces incidente: ros est sol scili plena imoris amor. Ne reor a iacia, Casiis ea inuit. uuare minus elegans hic est: Dii Priamus tant. totaino Troiu fuit.

ltimam syllabam, si natura brevis ost, consonante terminari curant, quia sic tacilius produci potest. Νοn est elegans vocali brevi terminata. Catuli. LXVI l. 2.aa s, tegus bona δ' iter auctet 's.

Vide v. 6. I 0. LXVIII. 70. LXXX. 2. XCI. I. Tibull. 1.3, 92. 1, 66. 8, 48. 9, 78. vel,