장음표시 사용
161쪽
LIB. II. CAP. XXVIII. DE VERSIBUS AEOLICiS. 13I
Solet hic versus hexametro heroico subiici: quod antiquissimum est stropharum genus. Nomen ei elegorum. Semel usurpatum est in tragoedia, apud Eurip. Androm v. I 03. seqq. . 342. Propter aequalitatem membrorum non est hic versus talis, qui solus saepius repeti possit. Νeque hoc sactum, nisi in Philippi Thessalonicensis epigr. 4. in Brunck. Anal. T. II. p. 2l2. s. Anth. Ρal. XIII. I. et in illo Virgilii lusu,
Versus Aeolicos metrici dicunt ex puris dactylis, praeter catalexin, eomponi, primum autem pedem habere quemcumque pedem disyllabum. Ex quo apparet, esse hos VerSus dactylicos cum basi. Scholiastes Hephaestionis p. 90 I773. etiam spondeos pro dactylis agnoscit. Videntur duo genera constituenda esse horum versuum, id, quo Dorica poeSis usa est, quam Sequuti sunt Reenici poetae Atticorum, et illud, quod Aeolenses lyrici usurparunt. Dorica illa poesis a basi pyrrhichium excludit, solis iambo, trochaeo, Spondeo locum concedens, post basin autem pro dactylis etiam spondeos recipiens. Aeolenses vero etiam pyrrhichium in basi posuerunt, ceteros pedes videntur puros dactylos servasse. V. Theo
162쪽
criti carmen XXIX. Iniuria hos poetas reprehendit Bentleius ad eprigramma mei ris Horatianis in Ρasiphaen scriptum, deceptus a veteribus metricis. 6. 344. Genera Aeolicorum versuum haec memorat Hephaestio: trimetrum, qui rectius dimeter vocabitur, catale et i cum in disyllabum: θυρωρ υ ποδες ἐπιορόγυιοι, τα δἐ σάμβαλα πεντεβόεια '
Tetra metrum, rectius trimetrum, acata lectum.
Ρenta metrum, rectius tetrametrum, catalecticum in disyllabum: τέον P, ω φίλε γαιιβρε, καλως ἐῖκάσδω;ῖρπακι βραδινψ σε μαλιο ἐίκάσδω.
Penta metrum, rectius tetrametrum, acata lectum.
Sappho: γρύφιαν μιν ἐγὼ σέθεν, 'Arm, πάλαι noκα. Alcaeus ap. Aristoph. Vesp. 1232. Theocr. carm. XXIX.
163쪽
Hexametrum, rectius pentametrum, catalecticum in disyllabum, quem metrici veteres ἔπος --κὸν vocant: κέλOsrici τινα τὸν χαρίεντα Μένωνα καλέσσαι,
εἰ χρη σου Hrοσίας ἐά oνασιν ἐμοὶ γεγενῆσθαι. . 349. Plures, et quosdam praelongos huius generis VerSus, sed admissis Dorico more etiam spondeis, posuit Aeschylus in Persis v. 866. seqq. de quibus v. Elem. d. m. p. 363. Seqq.
CAP. xx A. De dactylicis toga oedicis.
6. 350. Loga oedici versus dicti sunt, qui ob dactylici et
trochaici numeri coniunctionem medii inter cantum et communem sermonem viderentur. In quo genere metri quoniam dactyli et trochaei uno ordine periodico continuantur, puros conservari dactylos consentaneum est.
ΡIerumque duobus trochaeis terminantur. Vt Aleaicus versus apud Hephaestionem, και τις ἐά ἐσχατιαισιν οἰκεῖς, et Ρraxilleus, o δια των θυρώων καλον ἐμβλέποισα,
164쪽
Formae Iogaoedicae inveniuntur plurimae. Aesehylus in Prom. I65. numerum coadidit ex trochaico monometro hypercatalecto et Iogaoedico, qui septem dactylos et dilos spondeos complectitur. Brevissima forma apud Pindarum exstat Ol. I.
6. 353. In arsin exeunt hi. Ρind. Νem. Vl. epod. 4.
ιοιρα καθαμεια φθίνει, φθίνει.
f. 354. In tres trochaeos terminantur hi: Soph. Oed. C. II R
I nolaci cis γενεα ταλαινα, νυν σε.
Videri saepe possunt logaoedici esse, qui alios numeros habent, antispasticos maxime et choriambicos, in primis apud scenicos poetas. Produnt se hi tum mensuris in antistrophaa logaoedico numero alienis, tum consociatione cum aliis numeris, quae eos his potius, quam logaoedicis adnumerandos ducet. Id fieri solet in his potissimum formis:
165쪽
Praemittitur etiam hasis Iogauedico numero. Cuius generis sunt Glyconei et Ρherecratei, de quibus lib. III. dicetur. Alius nobilissimus versus est Ρhalaeceus hendecasyllabus, male a metricis ad antispastos relatus. Is hoc
Ρind. 0I. XIV. αἶτε ναίετε καὶ λίπεθλον Πραν. In basi non memini pyrrhichium invenire. Ceteri pedes puri servantur. Catullus in solo carmiue LV., ad quod pertinere etiam decem versus, qui in codice p. 28, 2I - 30. leguntur, Lachmannus monuit, aliquoties pro dactylo spondeum posuit, de industria ipsis numeris se satigatum quaeritando ostendens:
In eodem Catulli carmine, quod alibi non factum, basis tribrachiam habet in hoc versu: Camerium mihi ρcssimos 'Euas. Idem poeta ultimam versus hypermetri syllabam in sequentem versum elisit XL. I. quaenam is mala meus, m selle navi , regit praecipitem A meos iamboa.
Apud tragicos saepe hic versus invenitur, θηξίθυμον ερωτος υνθος. Diuitizod by Cooste
166쪽
LIB. II. CAP. XXX. Aesch. Ag. 752. Qui ubi iambum vel spondeum ah initio habet, inierdum non logauedicus, sed hoc numero est,
6. 358. Vna syllaba longior hic est apud Pind. Isthm. VII.
De versibus anapaesticis. l. 359. Versuum anapaesticorum duo genera sunt, unum, quod per dipodias incedens plenam habet mensuram arSeDS, unde spondeum, dactylum, proceleusmaticum recipit, hac
alterum, qui cyclii anapaesti vocantur, quod ex longioribus ordinibus constat, et arsiu habet irrationalem; unde et solutio arseos exclusa est, nisi sorte in nomine propri0, nec dactylus pro anapaesto admittitur. De his v. Dionys. Hal. de comp. Verb. p. 226.
167쪽
6. 360. Eorum, qui per dipodias incedunt, saepe invenitur,
m seno meter acata lectus: κατα γαν οἰκειν.
Aesch. Eum. 841. 844. 846. Frequens hic est in systematis dimetrorum, ubi basis anapaestica vocari solet. Synesius tres hymnos hoc metro seripsit, in secundo pede, quoniam ultimam contra morem veterum ancipitem esse statuebat, etiam tribrachum et trochaeum sibi indulgens.
Trimetro catale et ico Simmiam integruae tarmen scripsisse testatur Hephaestio: Ἱστια αγνα, αά ἐυξεί-- μιμα τοίνυν.
Plures anapaesticorum versuum formas enumerat Servius in Centimetro. V. Gaiss. ad Heph. p. 290. seq.
De anapaesticis dimetris. q. 363.
Continuatio numeri eiusdem per systemata quum iu omnibus numeris, tum maxime in anapaestico scenicorum poetarum propria est. Haec anapaestica Systemata, nuncanti Strophica Sunt, nunc non antistrophica: nunc Dorica dia- Iecto, nunc communi, nunc promiscue utraque scripta. Sunt autem alia systemata legitima, quae finiuntur versu catalectico, Diuili od by Cooste
168쪽
LlB. II. CAP. XXX . qui paro emi acus vocatur; alia Ilou legitima, quas liberiorem conformationem habent: et haec plerumque Dorica dialecto scripta sunt.
In legitimis systematis perpetuitatem numeri, e clusamque a sine versuum Syllabam ancipitem primus animadvertit Benti eius in epist. ad Millium set diss. de Ρhalaride. Cetera persecutus est Ρor sonus in praes. ad Hec. p. 45. Se s. quamquam hiatus et syllaba brevis, quae quidem in consonantem exeat, interdum in fine versus, ubi vel persona mutatur, vel finis sententiae est, admissa invenitur. Vide Soph. Oed. C.
αγε νυν συ με, Παι, ιν ων ευσεβιας ἐπιβαίνοντες.
Nusquam vero Creticum in fine versus poni licitum. 6. 365. Eum hiatum, qui sit longa voeali diphthongove ante vocalem corripienda, non nimis raro invenias. Aesch. Ρere. 39. 542.
Et in dactylo anapaesti locum tenente, v. 61. et ap. Eurip. Hec. I 25.
169쪽
Caesuram paroemi acns nullam, sed acatalecti dimetri legitimam habent in secunda arsit Πλαμόνιε παῖ, τῆς ψιπιρυτου. Saepe tamen caesura fit in brevi syllaba, quae hanc ars in Sequitur. Aesch. Αg. 52. πτερυγων ἐρετμοῖσιν ἐρεσσομένη. Exempla collegit Gaissord. ad Heph. p. 279. Vtraque caesura non plane neglecta putatur, si fit in commissura verbi compositi. Aesch. Ρrom. 172. Aristoph. Thesae. 49. καί μ Οἴτε ιαλι - γλωσσοις πειθους. μολει γαρ ὁ καλλι - επης 'Aγαθων. Sed haee rara snnt. Apud comicos tamen interdum, sed pedi raro, negligi videtur caesura: Aristoph. Ρae. I 002.
Quod in Avibus v. 523. legitur,
ν δ' ἀνδραπον, ἀγχιθιους, Μανας, censor nescio quis in diurnis litterariis Ienensibus a. I 823. n. m. eiectis quae interpretes adscripsernnt, recte iudicavit Sic emendandum esse, postulante etiam versu antithetico, qui est 6II. ν δ' αἶ Μανας. Vitiosum est etiam quod ibidem invenitur v. 536.
Corrigendus finis systematis hoc modo: κατ ἐσκέδασαν θερειον φορούν
170쪽
Rarissime vocabulum etiam ultra versum una brevi syllaba protenditur. Aristoph. Vesp. 750. 7ν ο κῆρυξ, φησί' τίς αφῆφι-
Hic enim, si priorem versum monometrum 1aetas, in hoc illa voeabuli divisio admittenda erit. Plerumque, apud tr gicos potissimum, monometro constituendo vitatur haec divisio, ut in Agam. 1564. ἀλλ' 'Lριγένεια νιν ἀσπασι ς θυγάτηρ, ως χρή,
Atque ubique, si antistrophica carmina sunt, etiam antistrophatali distinctioni favet, quae saepe, sensu postulante ita sa-cienda est, ut plures monometri uno in systemate sint. Vide Aristoph. Nub. I0I2.6. 368. Ρroceleugmatieus apud tragicos non invenitur in legitimis systematis pro anapaesto. Rarissime apud comicos. Aristoph. Νub. 9 6. διὰ si di φοιτuν. . 369. Anapaestum in legitimis systematis apud tragicos non antecedit dactylus in eadem dipodia; apud comicos raro. Aristoph. Ρac. I . καὶ μυρον ἐπιχεις; ως τὶν τι πεσών. V. Ephippum ap. Athen. VII. p. 322. E. Sed sinitae daetylo dipodiae recte succedit apud tragicos anapaestus. Eurip. El. 13Is. θαρσει, II λάδος ὁσίαν ῆξεις.