장음표시 사용
251쪽
De quo carmine dixit Ritschelius in Museo Rhenano a. I 84I. I. p. 30I. Sic igitur composita suerunt etiam Latinorum antiquissima carmina, ut aliquo quocumque modo numerum reserrent iambici dimetri catalectici, quem sequeretur trochaicus dimeter brachycatalectus, nec iusta mensura syllabarum observata, neque hiatu vitato, nec nullis admissis elisionibus, aliquando etiam tribracho vel dactylo in trochaei locum recepto idque in ipso ultimo pede, in quo etiam recentiores poetae Itali, raro tamen, raptim pronuntiandum tribrachum posuerunt, ut Ariosius in Rulando Furioso II. 56. X. 76. Sed progredior ad exempla. Varro de L. L. VII. 27. 28. assertex carmine Saliari:
Certissima sunt quae in monumento Scipionum sunt inventa, quae Niebulirius in Historiae Romanae vol. I. p. 263. Secundae editionis, et paullo aliter in tertia editione p. 286. sed in neutra satis probabiliter distinxit. Ponam ego quoque obsoletae scripturae robigine detersa, distinctisque alia litterarum formit, quae lapicida neglexisse visus est: Corn Idus Lucitis Soωμ Barbatus Gnaeνo Patro prognatus mortis vir ovianagras cultis forma Distrati μάν Dauma tui consul censor asduis quί iuit a uia Dos. Taurasiam Cesarenam S mnium isse cePit. sub is omnem Lucanam ίbaidosque ab cit.
Lucrium Scinionem tutam Barbati.
252쪽
Aliud: gui vicem insigna Maias Faminis gessisti, moro perfecit,
tua ut Eagent Omnia brevia, hono3, iam , virtuastus gloria algus Monium, guibus si in longa iacuisset isii retiar Uita, Dosis au erasaea gloriam maiorum.
guarg Iubena te A gremium, Scinio, reemit terra Publi prognatiam milio Corissia. Ex his existimari potest fideliter rettulissa T. Livium, quae eo metro apud Vetustiores scripta invenerat, ut oraculum Delphicum V. I6.
Romano, aguam Albanam cava lacu continaeri, cavs m mare manara otio frumAs ainctoremfagam Per mroa rcgabis, dissipatam risis exstingues: tum tu maisto audax Aostium muris, memor quum per tot annos obsidea iamurhem, ex ea tibi Aia guas misc panduntur otia Dictoriam datam. beuo perfecto donum a Ium νictor ad mea tem uia portato εa rogus Patria, guoriam eat semisto cura, Aetaurato, atque sic ut ariolet ea facito.
Et Marcii vatis carmina, XXV. I2. Amngm Troiugena Cannam Romano iuge,
res ιδ alienigenae cogant in ca Oniamedia conserera manua: aeae tu ne credra mihi donec eo Leria sangui eam ummultaqua milia tua Gmarat occisa amnis in Pontum magnum terra frugi ra
253쪽
is Gua asus alatis a bus ierisquaquas terras incolunt, eis ret Mat Mea caro tua: nam ita umiter mihi matust. Et alterum ibidem atque apud Macrobium Sat. I. ITuost , Romani, si ex agro emetiare Donis, si vomicamquc, genitam guas venit longe, ossini Donendos o seo Iu ' qui quotanniis comiter Apoliani sunto, quum po ulus sx Publico dederit Partem, partem privati ut conferant Pro δε auisgue. eis Iuris faeirendis pragerit is Prostor, qui μονυμ με ρlebesquo dabit summum. Me Diri Graeco ritu Aoatias sacra jaciant. flaec as recte laxitis, gara bilia ac fr,
Ultimo versui, nisi in medio aliquid excidit, sortasse deest m Mns. Abstineo manum a tabula Itegilli, quam Livius XL. 52. exhibuit, quoniam nimis eorrupta Scriptura est, quam ut sine melioribus libris videatur restitui posse. Venio ad Livii Andronici Odysseam, cuius initium fuit:
Distim mihi, Camena, ειδεca vergutum. Fragmenta illius operis posui in Elementis doctrinae metri- eae p. 618. seqq. quibus ex gmio libro addenda esse, quae Charisius p. 178. non nominato auctore assert, expressa e.
v. 295. 296. vidit M. Hauplius: sis manens aedeto, donicum videbis
Debebam autem Odysseae fragmenta non ad recentioris prosodiae leges exigere, sed servare vetustae pronuntiationis morem. Ita exempli caussa integri Saturnii sunt hi:
254쪽
Uuae nympham Atlantia i iam Caly sonem. mercet ius cumqua eo filius Latonas. Videtur tamen iam ipse Livius vertendis Graecorum tragoediis auctor fuisse severioris versuum elaborationis, ita ut etiam qui deinceps Saturnios versus sacerent, mensuram syllabarum observare accuratius discerent. Idque, nisi fallor, in Bello Ρunico secit Naevius, cuius carminis quae servata sunt fra- euta ei rei fidem faciunt, colorem reserentia eum, quem habet epigramma, quod eum tumulo suo incidendum reliquisse scripsit Gellius I. M. Mortalis mortalis in s at moret fas, fur e ditiae Cam nas μήν um poetam. lagus ostquam est ortano traditus thesauro, oblui atini Romae loquin Laisna Gngua. Postremus Romanorum, qui hoc metro uteretur, Varro suisse videtur in satiris.
CAP. N. De versibus secundum antipathiam com post iis. . 526.
Quae a metricis μέτρα κατ' αντιπαθειαν μικτα vocantur,
de quibus V. supra β. 454., compositiones sunt diversorum numerorum. Commemorant illi haec. Epichori ambie uin Sapphicum hendecasyllabum, quod ita metiendum:
De eo infra dicetur β. 183. seqq.
255쪽
Epionicum a maiore Alcaicum hendecasylis labum:
αναξ Ἀπολλον, παι μεγαλω Λιος.
De eo vide infra O. 586. seqq. . 529. Epioni eum Aleaicum do decasyllabum:
Epionicum tetra metrum catalecticum:
256쪽
De numeris concretis. . 533. Ex numeris coneretis, de quibus dictum 6 . 2I. et
456. duo potissimum genera notanda sunt, unum, quod e dactylico genere ad paeonicum augetur, alterum quod e trochaico ad spondiacum. In his metris quoniam diversi numeri uno ordine periodico cohaerent, . posterior Rutem maior est priori, arsin posterioris sortiorem esse necesse est, ut quae nova Viaugeri debeat ad procreandum ordinem, qui maior est eo ordine, quem alioqui productura eSset.
. 534. Et illo quidem genere, quod ex dactylico tu paeoni eum
transit, tragici potissimum usi sunt, dactylicos numeros ita finientes,
Illustre exemplum, tu quo haec dactylici metri forma cum versu paroemiaco alternat, est in Deὸipo Cul. 2I6.
257쪽
τo τε Aαβδακιdαν γένος ; X. ω Ζευ. OL αθLον Οἰδιποδαν; A. οὐ γαρ οδ' εἶ; m. δέος ι αετε ριηδεν ω αδδω. Ad eum locum G. Din dorsus magnopere errare ait, qui hoc metrum ita nil dixi metiantur: nam ex irimetro catalectico in syllabam et paeone quarto compositum esse eo cognosci, quod et Sophocles et qui integrum hoc metro carmen con diderit Boethius eaesuram diligenter ante paeonem Servarint, qua neglecta Naximum Planudem in interpretatione Graeca carminis Boethiani valde minuisse numeri venustatem. Ρe suasit hoc undero. filiis vereor ne non solum mira eSse,
sed etiam parum firmo landamento niti videatur haec dactylici catalectici et quarti paeonis coniunctio. Νam in tredecim illis Boetsi i versibus unus certe putandus erit imperitissime
iactus esse, qui caesuram ante Vocem encliticam haberet: falce rulos silicem gue r scat. Omninoque nec metricis ista caesura nota fuit, quum Terentianus Maurus v. 1988. daetylico tetrametro catalectico syllabam addi, sed ita, ut penultima brevis sit, Servius autem in
Centimetro p. 1824. apud Gaissordium p. 374. in hoc metrum,
quod Faliscum vocant, ex tribus dactylis et pyrrhichio con- Stare dicat, nec, quem eius auctorem memorant, Septimius Serenus observasse illam caesuram videatur: quae etsi in quattuor Sereni versibus apud Terentianum v. 2001 - 2004. ante pae0nem est, tamen, si Serenus omnes versus ad istud exemplum secisset, non est verisimile id metricos ita latuisse, ut nec Terentianus v. I996. I99S. scribere Dei si ponitur unus aiau talia docta Vaias a Legimus, nec Servius huc exemplum ponere dubitaverit: Metis Falisca, Sorans, re araδ.
258쪽
Eadem ratione in anapaesticis numeris uiuntur. Eurip. Androm. li M. I 197.
Alterum genus numerorum concretorum, quod commems-
ratione dignum est, in epitritis secundis cernitur, qui vulgo in trochaicis metris numerari solent. Dictum de his in diss. de metrorum quorumdam mensura rhythmica, quae etiam libello de metris Ρindari in repetita editione Heyniana inserta est. Hos epitritos non esse dipodias trochaicas, non solum eX eo apertum est, quod spondeus, quo finiuntur, legitimus pes est, sed postulat id omnis carminum, in quibus usurpantur, conformatio, quaei rochaici numeri levitatem plano adspernatur, confirmatque rem harmonia Dorica, quam iis adhibitam esse ex Ρindaro conStat.
Et quoniam hic numerus ex trochaeo et spondeo in unum ordinem coniunctis tactus est, quorum Sp0ndeus, ut maior pes, nova vi araeos adiuvandus est, apparet, sorti 0rem esse Secundam arSin epitriti, quae propterea etiam proprio letu notatur:
quod contra in dipodia trochaica sortior est prima arsis, quia alter quoque pes pro trochaeo numeratur:
0mninoque, quum musici veteres numerum epitritum improbaverint, non incredibile est, mensuram spondei qui in his epitritia est, plura quam quattuor tempora habuisse.
259쪽
Hinc explicandum videtur, quod spondeus iste solutionem quae in trochaeo qui praecedit saepius invenitur, aut non admittit, aut rarissime:
Vnicum apud Pindarum exemplum est in Isthm. lΙ. epodis:
ωνον ἐμον ηθαῖον ελθης. Dubitari tamen de eo potest, quia in prima epodo libri omnes ανδεισθαι habeni poteratque poeta in Secunda ου μελι- φθογγων αοιδαν, in tertia ἐριον ζεινον ευτ ηθαῖον ne νῖς scribere.
Vltima epitriti syllaba nou aliter anceps est, i. e. brevem pro longa admittit, quam aut numero alio gequente, ut dactylico, vel Cretico, ut apud Ρindarum Di. VI. 30. X l. I 6.
aut membro alio ex epitritis facto. Quare emendatione indigere videtur secundae strophae primus versus in Pind. Isthm. III.
Ρlerumque duo, sed saepe etiam tres epitriti uno membro comprehenduntur, ut in Pind. Ol. III. Λωριω φωνὰν Dαριιοςαι πεδιλω.
Syllaba anceps quoniam in mediis membris epitritorum admitti non potest, videndum, sicubi invenitur, ne aut Scriptura Diuitiam by Cooste
260쪽
vitiata sit, aut membra non recte descripta. Sic in Isthm. IV. quod vulgo quintum carrien numeratur, de quo infra dicetur:
De hae re pluribus dictum in diss. de mens. rhythm. et in Elem. d. m. p. 650. Seq. . 542. Fiunt hi numeri etiam cum anacrusi iambiea, quae ple-rnmque longam syllabam habet, ut aptiorem tam gravi numero. Ρind. Ol. III.
Consociantur hi epitriti sere cum dactylicis numeris, aptam membrorum longitudinem habentibus, et aut in syllabam, aut in disyllabum catalecticis. Huius generis quosdam versus Hephaestio male in asynarietis posuit. Hi sunt primo versus en comi ologicus, quem ille ex quinque dactylicis totidemque iambicis semipedibus compositum putat: sed est hic versus ita potius metiendus, ut ap. Pind. Ol. III. 25.