장음표시 사용
281쪽
DE STROPHIS TERTII ET QUARTI GENERIS. 25
αλλ' ἐτι νυν γ απυρος ' ταχα δἐ πλέος ετνως, οἷον ὁ παιι φάγος ωλκιιὰν πώθη χλιερὸν πέδα τας τροπας. οἰ τι γὰρ Ου το τετυγμένον εσθει, αλλὰ τὰ κonis γάρ, εοςπερ o du ιος σενει. Quae stropha utrum ex septem versibus constiterit, ita ut verbo ζατευει alia stropha incipiat, an octo habuerit versus, quorum octavus esset heroicus, incertum est, siquidem in alio huius carminis metrive fragmento ultimus ille versus aeque hexameter esse, ac tetrameter elim parte sequentis catalectici
potest. Id fragmentum invenitur p. 44. ex Athenaeo XI. p. 498. F.
Vtrumque fragmentum sie emendatum dedi in Diar. liti. Ienens. Ι8l6. m. Augusti n. I M.
β. 595. Alcmanem Hephaestio p. 74 IM). etiam carmina ex
quattuordecim strophis scripsisse ait, quarum septem poSteriores alio metro essent, quam priores.
l. 596. Simili modo poetae hucolici, metrum quidem illi idem
servantes, sed variantes in Iongitudine stropharum, aliquot strophis ex certo versuum numero eumpositis alias ex pluriabus vel paucioribus versibus saetas subiiciunt, quae nunc verau
282쪽
LIB. III. CAP. XVII. interealari, qui vocatur, ut in primo et secundo Theocriti carmine, nunc etiam fine orationis, ut in tertio, distinguuntur. Sic in secundo carmine octo Strophas quinque versuum sequuntur tredecim strophae Sex Versuum. Magis variat numerus versuum in primo carmine, turbatus ille, ut videtur, in quibusdam strophis librariorum culpa. In tertio carmine autem quae caprarius canit a v. 6. primo quattuor strophis ex duobus versibus procedunt; deinde sequuntur decem strophae ex tribus versibus. Nam vel Sus 24. extra carmen, pausaeanendi lacta, recitatur.
Quartum genus stropharum illud est quo pers elissima poesis lyrica et tragoedia ad graviores vehementioresque animi motus exprimendos usa est. Id numeros partim granditate severos et magnificos, partim varietate inaequabiles et rapidos habet: cuiusmodi strophae ob easdem caussas ipsae quoque plerumque longiores sunt. Cernitur autem et granditas et varietas tum in natura numerorum: nam aut tardi severique sunt, aut concitati et alacres; tum in comparationibus eorum: nam aut aequali proportione divisi sunt, . aut brevia membra longis miscentur.
Quoniam longiores esse hae strophae sulent, etiam pamtes earum sere longi ures Sunt, et non tam VerSibus, quam gystematis varios numeros habentibus constant.
Strophae numeris graves, comparatione membr0rum aequabiles, sere ex epitritis constant, dactylico numero temperatis, et Cretico, admissis etiam quibusdam trochaeorum iamborumque et antispasticis formis, tum etiam trochaeo Semanto. Harmoniam hae strophae habuerunt Doricam. Vnde Dori eas strophas vocamus. Ρiud. Pyth. I.
283쪽
αν πτέρυγ αμφοτέρω - θεν χαλαζαις. Tragicorum proprium est has strophas finire versu ithy-phallieo, quem non inveni in Iyricorum strophis Doricis. Aeschylus Ρrom. 533. ιηδ' α1hoιιιι λογοις' μάλα μοι τον ἐυμένοι καὶ
ουκέτι δυςκέλαδος φαμα γυναῖκας M. Et in eadem sabula v. 634. 989. Quemadmodum ubique apud Ρindarum, atque, ut credi par est, apud eeteros quoque lyricos longae syllabae in duas breves solutio, breviumque in longam contractio non est nisi in nominibus propriis concessa, sic etiam in strophis Doricis haec lex observatur. Quare Ρyth. V. 2. lX. 44. Isthm. V VIJ. 10. 23. emendatione indigent. In Nem. V. antistropha prima et Isthm. III. epodo quarta sublatum est vitium scribendo: Ἐνδαδος ' ἀρίγνωτες υἱοί, ναον Ποσειδανος σφ' ερέπτοντα συθοι. Spondei epitritorum prima longa, cuius solutae mentio facta est 6. 538., nno tantum in earmine admissa est, Isthm.
284쪽
LIB. III. CAP. XVII. II. in fine epodorum. Quamquam, quum in prima epodo librium nes habeant πώιπεν ανδεῖσθαι σελίνων, ubi critici αναδεισθαι scripserant, quumqne omnino Isthmiorum carminum minus certae geripturae sint, dubitari potest, utrum, quod sane facillimum est, ἀναδεισθαι praeserendum sit, an mutatum aliquid fuerit in reliquis duabus epodis, siquidem in secunda scribi potuerat ου ριελιφθογγων Goιδαν, in tertia autem hιὸν ξεῖνον εντ ηθαιον ελθει. Anceps est altera longa epitritorum tantum ubi aut d etyli, aut ehoriambus, aut Creticus sequuntur: vide f. 539. et dissertationem de metroram quorumdam mensura rhythmica
in Opusc. vol. II. p. III. tum etiam tu nomine proprio, ut iv Isthm. II. epod. 4. V. stroph. 4. Corrigenda sunt Ol. VII. 2. ubi αμnίλου ἔνδον vera scriptura est; Al. 4. ubi συνμοχθω; XII. 6. ubi ταὶ δ' αἶ κατ υ; Νem. V. G. ubi ἐν δίκα τ ου serj κεκινδυνενμένοmi IX. 75. ubi ἰ, τοι τώ κεν; III. ubi οὐκ Iστιν το noρσω; Isthm. V VI . 52. ubi κορυσσε seribendum. Isthm. III. IV. I. etiam ordo verborum mutandus est: εστι Tol μοι μυρία παντα κελευθος λων Dατι.
Νon est hae reserendus primus stropharum vergus in Νem. X. qui ex his videtur membris composituS reget
' . ριτες. Neque Isitim. IV VJ. stropharum versus secundus, qui singulari ratione ex ordine trochaico et choriambo videtur
σέο f ἔκατι καὶ μνασθενῆ νομίσαν,
285쪽
DE STROPHIS TERTII ET QUARTI GENERis. 255 ut versus m. m. sic seribendi videantur:
Θεοδότων κέλευθον εργων αν καθαράν, Ισαριπι ι ανέρων χαλαζαενδι φον 9, initium tertiae strophae autem v. 55. 56. sie: τοισιν Aιγιναν προφέρει στομα νασον διαπρεπέα πατραν - τετDχισται δὲ παλαι.
Trochaeus epitriti saepe in tribrachum mutatus invenitur, constanter in omnibus strophis servata hac mensura: Dactylica membra plerumque duos dactylos habent. Itaque Ol. VI. secundus epodorum versus in duos dividendus est:
Ac videtur etiam addito ν tertius dactylus tollendus esse in epodo ol. XII.
Inveniuntur tamen tres deinceps dactyli Pyth. IV. bis in strophis, semel in epodis; Νem. I. semel in strophis, bis in epodis, V. in ultimo versu epodorum. Isthm. V. in strophis. Quin semel etiam quattuor dactylos coniunxit in strophis Ρyth. IlI. Semel etiam ab anapaestis exorsus paeonem immiscuit hoc numero, Ol. VII. in epodis
Denique in his Doricis strophis non dubia etiam silentii exempla inveniuntur, non eius, quod Graeci musici
λειμμα et προμεσιν Vocant, quod est tempus sono vacuum, sed illius, quo cantus interpellatur atque aliquantisper conti-Diuitirco by Cooste
286쪽
LIB. III. CAP. XVII. eescit, quod nostri generat auas appellant. Eius duo apud Pindarum luculenta habemus exempla, unum in prima syllaba epitriti, alterum in dactyli prima syllaba. Intolerabiles enim essent, planeque corrumperent Doricos numeros hi versus ol. VI. et Ρyth. IX. βωmii τε μαντεω Λιὸς ἐν Πίσα, συν βαθυζωνοισιν αγγέλλων,
nisi silentio adhibito iusta ratio appareret. Versus enim isto modo distingui postulant syllabae ancipites, nisi, quod sane praestat, in medio versu silentium aliquo signo notare volumus. 0lymp. VI. enim in stropharum versu quinto hic
in Ρyth. IX. stropharum secundo autem hie: sed silentium fit his in locis:
Coneliatiores autem strophae, membraque inaequalia habentes, multitudine brevium syllabarum insignes sunt, numerosque habent vel natura vel solutionibus celeriores, totaque compositione inaequabiles et rapidos. Quo in genere primas tenuere dithyrambi. Has strophas, quod sere Asol iam harmoniam habuerunt, Aeolias vocamus. Pind. Pyth. II. . ,
287쪽
DE STROPHIS TERTII ET QUARTI GENERis. 257 Μεγαλοπόλιες ω Συρακοσαι, βαθυπολέμου
μέλος ερχομαι αγγελίαν τετραορίας ἐλελίχθονος, ευάρματος 'Iερων ἐν α κρατέων νηλαυγέσιν ἀνέδησεν 'Oρτυγων στεφάνοις, ποταμίας εδος Ἀρτουδος, ας - Ουκ ατερ κείνας ἀγαναῖσιν ἐν μορσὶ ποικιλανkυς ἐδάφιασσε πωλους.
. 60I. Mediae inter has sunt eae strophae, quas ab Lydiis modis Lydias appellamus, neque gravitate tanta, quanta in Doricis est, nec motu illo insignes, qui est in Aeoliis. Vt Pind. 0 I. V.
De stropharum in membra sua distributione. β. 602. Magnam saepe difficultatem habet distributio stropharum
in membra sua, quia et ambigui quidam numeri sunt, et aliter atque aliter describi partes eorum possunt. Quo magis curandum, ut sciamus, quae in hoc genere tutissima via sit.II
288쪽
Ac primo videndum, ne nota et usitata metra delitescant. Sed quoniam multae metrorum formae nondum in lucem protractae silui, augeri deinceps horum metrorum numerum necesse est, multaque metra olim tu notis et usitatis habitum iri, quae hodie nondum satis cognita sunt.
Deinde attendendum ad interpunctiones et sines sententiarum. Consentaneum est enim, cum Sententia Verborum vel partibus eius plerumque etiam versuum fines convenire. Quamquam non ea est huius rei necessitas, ut non etiam in media sententia versus finiri possit. Quin interdum etiam virtus quaedam in eo est, si ultra metri terminos producta est oratio.
Apud poetas scenicos saepe etiam mutatio personae, ut quae cum pausa aliqua coniuncta esse soleat, index est versus finiti.
Ρorro etiam finis vocabuli indicio est versum finiri. Et systemata quidem ac stropbas omnino integra voce terminari necesse est. Eademque regula observatur in versibus iis, quos non nexos nominavimus. Νisi quum breviores sunt, ut sine offensione, immo interdum etiam eleganter coniungi duo versus diviso vocabulo possint, ut in stropha Sapphica. Similiterque etiam in longioribus versibus est ubi vocabuli divisio, si vocabulum compositum est, et propterea tacilius in duas partes distrahi potest, admittatur. Ρindarus Di. XIV. ποτνι ' λαα, φίλησέ-
289쪽
DE STROPHARUM IN MEMBRA SUA DISTRIBvT. 259
Diligenter etiam attendendum est ad sy Ilabam brevem in fine versus positam. Νam quum ultima versuum syllaba etiam ibi, ubi natura brevis est, multo saepius longa, quam brevis esse soleat, de qua re dictum in praefat. ad 0rphica p. 9., saepissime brevis syllaba indicium est numeri nondum siniti, sed longius progredientis. Quare si quis versus aeque in stropha atque in antistropha brevi syllaba finitur, plerumque continuatum eum Sequentibus videmus numerum, nec finem versus eo loco constitui posse intelligimus, idque tanto certius, quo plures sunt strophae, ui apud Ρindarum.
Νon repugnant autem huic observationi ii versus, qui systematis comprehensi in brevem syllabam exeunt, ut dimetri dactylici, sed potius confirmant eam. Etenim hi terminantur quidem brevi syllaba, sed hanc ipsam ob caussam,
quia numeri eorum cum sequentium versuum numeris unuperpetuitate cohaerent.
Certissimum finiendi versus indicium praebet syllaba continuationem numeri impediens, quia haec uno numero sinito alium incipere ostendit. Est autem syllaba -continuationem menSurae impediens ea, quae aut hiatum habet, aut mensuram ancipitem. Sed et mensuras ancipites et hiatus tantummodo eos intelligi apertum est, qui in quoque genere illiciti habentur, de qua re in libro primo et in singulorum metrorum explicatione dictum est.
Cavendum vero, ne, quae diu obtinuit opinio, quoniam ultima versus cuiusque syllaba anceps censetur, etiam medias Vocabulorum syllabas putemus antipites esse, si sunt in arsi, aut si in thesi alia quam trochaica vel spondei epitritorum;
290쪽
LIB. III. CAΙ . xvIII. quod fieri nullo modo potest. Non enim alia, quam ultima vocabuli syllaba anceps numerari potest, id est, si natura vel positione longa est, ubi metrum brevem requirit, brevis; sin brevis natura est, ubi l0ngam metrum poStulat, longa. Eadem ratio est syllabae, quae sinalis quidem est, sed invocabulo, quod cum Sequente voce ita cohaeret, ut cum ea pene unam vocem e Sciat. Ita nemo non videt, male turbata iusta pronuntiatione apud Aristophanem Nub. I 349. vulgo
ctλλ' εhF ortia θρασυνεται' δῆλον γε τολ ijsι' ἐστὶ τανθρυλπου. Sic enim ut longa syllaba pronuntiandum, et pausa a nomine λημα, quocum pene unius vocis instar est, divellendum
omnia si paucis comprehendimus, in versibus non nexis et seminexis, sive asynarietis, regula haec est, mensuram ancipitem in sine vocabuli indicium finiti numeri esse in arsi cuiuscumque numeri, in thesi autem ea tantum, quae est ex pluribus syllabis vel temporibu S. aestu brere- si is honorem decutit, Levare diris pectora - aollicitudinibus. και βησσας ορέων δυςπαιπάλους - οἷος ην ἐφ' ri N.
Νam in media voce servanda est iusta mensura: των ἐχορηγησεν κυκλον μελέ- γηρυν 'μπονικος.
Temporum plurium theseos exempla sunt in epitritis Doriis, do quibus dictum β. 199. Et in Ionicis a minore, ut apud Aristoph. Vesp. 280.