장음표시 사용
261쪽
Porro versus Ρlato uicus, ex his membris:
Vsi sunt his epitritis, quorum gravitas sere semper dactylico numero temperatur, augeturque interdum trochaeo Semanto, de quo infra β. 563. se l. lyrici maxime ii, qui gravissimum et splendidissimum genus lyricae poeseos coluerunt, ut Ρindarus et Simonides. Vide β. 590. Rarius tragici,' quod hi numeri tranquilliorem et sedatiorem severitatem habent, quam quae plerumque in tragoedia requiritur. Rarius etiam comici usi sunt.
Omnis carminum condendorum ratio continetur electione, quae est in inveniendo genero numeri rei cuique apto, et tractatione, quae in apta horum generum consormatione et coniunctione versatur. Diuiliam by Co le
262쪽
Do electione multa et musici veteres, ut Aristidesuuintilianus p. 97. seq. et rhetores disseruerunt. Ea noutam regulis quibusdam comprehendi possunt, quam sensupercipiuntur, unde infinita eopia observationum colligi potest. Meminisse autem oportet, saepe idem genus numeri, prout aut ipsum aliter tractatur, aut aliis consociatur numeris, aliam et saepe contrariam naturam induere.
q. 510. Tractatio partim in singulis numeris, partim in plurium numerorum coniunctione cernitur. In singuli s numeris continetur terminatione, eaque et totius numeri et membrorum eius: tum mensurarum vicibus; denique licentiis quae sunt in caesurae observatione, in mutatione mensurae, in temperamento pro Sodiae. In plurium autem numerorum coniunctione tractatio versatur in congruentia numerorum, in ne Xu, in proportione, quae aut longitudinis est, aut pon- . deris.
Terminatio totius numeri, quoniam sinis numeri cuiusque, resonantibus in aure aliquamdiu novissimis, iisque speciem totius numeri perscientibus sonis, distinctius exactius- 'que exauditur, praecipua cura indiget. Vnde non solum diligentissime mensura observari solet, sed multum etiam reseri, quam numeri consormationem habeat terminatio. Elegantissima est terminatio, quae fit ordiae catalectico, ut remissior in fine. Sed in trochaicis numeris, quod genus nou eSt Vehemen1, etiam acatalectus ordo offensione caret. Vehementior dactylus est: unde rarior in hoc numero acatalecta terminatio. Multo vehementior paeon primus: quare hic nusquam finitversum. Magnam contentionem requirunt ordines hypereatalecti, ob eamque caussam valde rari sunt. Est etiam ubi
263쪽
DE COMPOSITIONE NVΜΕRORVM. 233aeatalectus ordo, quoniam qui praegressi sunt, magnam vehementiam habent, leniorem exitum, quam illi, licet catalectiei sint, praebeat, suavior tamen et mollior, si alio modo remittatur, ut in his:
In singulis partibus numeri, sive membris, terminatio caesuris apte constituendis variandisque continetur: de qua re in singulis versuum generibus dictum, maxime in trimetro iambico et versu heroico.
Men Surae conformatione quam diversa vis sit eiusdem numeri, in iisdem metris, tum etiam in anapaesticis signifieatum est. Pertinet hue etiam illud, quod elegantius in sine versus vox in longa syllaba requiescit, praesertim ubi numerus longam requirit, ut in pentametro elegiaco.
Licentiarum usus in caesurarum observati D ne vel neglectione, modoque men Surae verSatur, quum alia argumenta minus severe custodiri caesuras, pedesque admitti irrationales patiantur, alia diligenter regulam obse vari postulent; tum etiam in prosodiae temperamento pro aetate, genere, urgumentoque carminis.
ΡIurium numerorum coniunctio ita tractanda est, ut primo congruentia Spectetur. Nam versus per se optimi si ita coniungantur, ut numeri non apte c0ngruant, non videbuntur recte unum quoddam ac totum efficere. Vt haec stropha Alcaica, una syllaba addita, una dempta: Diuii tred by Cooste
264쪽
LIB. III. CAP. XII. Macenda caelo, es dio, ago, tibia regina Ioviam Caliausa meras,
Secunda pars tractationis in nexu numerorum posita est, qui gradu, modo, conversione differt.
Gradus nectendi tres sunt, eon se eutione, quum finis versuum finis est etiam numeri, quos Vereus non nexo RVocamus: ra συναρτησία, quum m0do perpetuatur, modo non perpetuatur numerus, qui fiunt versus seminexi sive asynari et i; cohaerentia, quae συνάφεια a Graecis vo- satur, quae perpetuato numeris persecta coniunctio est.
Modi nectendorum numerorum hi sunt: ex argi inars in, quae sortis et muscula coniunctio est; ex thesi in arsin, quae levissima omnium et suavissima est; exarsi in anaerusin, quae inter has media est; ex thesi in ana crustu, quae debilis et soluta est. De his v. iuisa
Conversio, quae a tragicis inventa videtur, usurpatur in systematis uno genere numeri decurrentibus, quorum in sine, abrupto numero, in alium et plerumque in oppositum transitur, et quidem aut ex arsi in arsin, aut ex theSi in una- erusin. Vt apud Eurip. Hec. 213. τὸν hiὸν di fori λώβαν λυιιαν τ
265쪽
V. Eurip. 0rest. 1004. f. 560.
Tertia pars tractationis in proportione versatur: quae aut longitudinis est, aut ponderis, OmninDque melo p o e i a P.
Multum autem reseri, quae Sit membrorum versuumque longitudo, ne eiusmodi membra versusque coni ungantur, quorum non apta sit inter ipsos comparatio. Quod quum in stu-gulis versuum generibus observari potest, tum in plurium versuum coniunctione, maxime tu Strophis, quae ex epitritis et dactylicis membris constant. Eiusdem rationis est, quod clausulae in comicorum iam his trochaeisque nec brachycat Iectae sunt, neque hypercalaleetae. Verum ubi argumenti natura exigit, recte etiam diversissimae longitudinis membra copulantur: ut in Aesehyli Prom. 183.
f. 562. De pondere cap. Seq. seorsim dicetur. Sed ad me Io poetam pertinet ei para cataloge de qua dictum. ββ. M. 268. et pausa, de qua ββ. b2. et bae. .
266쪽
De orthio, trochaeo Sem anto, Paeone epibato.
Musici mensuram temporum subinde vel accelerabant, vel tardabant, quae ratio υγωγὴ vocabatur: unde idem pes alibi mulio brevior, alibi multo tardior erat. Ρraeterea vero etiam mensuris utebantur pluribus quam metrici v. β. 29.): in quo genere memorabiles sunt pedes orthius et trochaeu8 Semantus, quorum uterque ex duabus partibus, una quattuor, altera oeto temporum constabat, breviore parte in orthio praecedente, in trochaeo gemanto sequente: unde hic, ut ipsum nomen indicat, trochaeo, ille autem iambo similis est.
Hos pedes etsi metrici, qui sulam Syllabarum mensuram respiciunt, nihil curant, tamen est ubi usurpatos eos esse ipsa versuum ratio monstret. Νam quum in quibusdam stropharum generibus unus duove spondei ita positi reperiantur, ut, Si commvuem mensuram habeant, comparatio membrorum vel insolens, vel etiam inepta exsistat; quuntque eos Spondeussere tu vocabulis etiam ad sensum gravibus et magnam vim habentibus adhiberi videamus: consentaneum est, exiStimare, non esse eos vulgares spondeus quaternorum temporum, Sed trochaeos gemantos duodenorum, quibus ea membrorum proportio et comparatio restituitur, in qua nihil est, quod reprehendi possit. Inveni autem usque adhuc tantum quos trochaeus Semantos, nondum quos orthios esse probabile videretur.
267쪽
LIB. III. CAP. XIV. DE STROPHIS.
uui paeon epibatus a musicis vocatur utrum duorum an plurium temporum syllabas habeat, non est traditum. De eo Aristides Quintilianus p. 38. παίων ἐπιβατὸς, ἐκ μακρας θέσεως και ιακρας υρσεως, καὶ δυο φιακρων θεσεων και 1ιακρυς υρσεως. Et pag. 98. τουτων δ' ὁ ἐπιβατὸς κεκίνηταιιι αλλον, συνταράττων φιεν τῆ διπλῆ την astra W ἐς νηνος δὲ τω st πέλι των αρσεων την διάνοιαν ἐξεγείρων. Eius
mentio est apud Ρlutarchum de musica p. 1141. A. II 43. B. Fortasse hoc numero est apud Sophoclem in Antigona II 21.1I32.
Sex longae syllabae coniunctae sunt apud Pindarum ol. IV. 4.
C P. X v. De strophi S. 6. 565.
Versuum, systemalum, stropharum definitiones metri ei eas posuerunt, quibus perturbari magis et eonfundi notiones, quam explicari atque distingui necesse sit. Quare nos aliis definitionibus utimur. Versus est numerus unus et integer, qui uno spiritu pronuntiari potest.
268쪽
Versus aut nexi sunt, quorum plures una perpetuitat numeri cohaerent: aut non nexi, qui inter se pausa vel silentio disereti sunt; aut heminexi, quorum plures, ut libitum est, vel continuato vel per pausam interrupto numero continentur: qui vocantur etiam asynarieti.
Systema est numerus perpetuus e versibus nexis cohaereng.
Stropha est numerus e versibus utcumque consociatis compositus.
Commune itaque systematis et strophae est, quod ex pluribus versibus constant; propria sunt, quod in systemate versus nexi sunt, unaque perpetuitate numeri cohaerent; in stropha autem non est necessarium, ut nexi sint, sed et nexi et non nexi et seminexi, et partim nexi, partim nonnexi, partim seminexi esse possunt. Quod si omnes una perpetuitate nexi sunt, Stropha uno Systemate constat, et non differt a systemate. Indidem sequitur, ut stropha plura systemata continere possit, non etiam systema plures
τελειαν περανουται speetat ad versus nisu nexos,
quorum in fine, quia ibi pausa fit, etiam vocabulum finiri
oportet; non ad versus nexos, per quos idem perpetuatur numerus; neque ad Rem in ex θη, quoniam in his ut possit cum versu siniri numerus, tamen non necessario finitur. Iia sit od by Corale
269쪽
LIB. III. CAP. XV. DU GRΝκRIBvS STROPHARvΜ. 23sque et stropham omnem et systema omne integra voco finiendum est: sed qui systemate continentur versus, non opus est ut integra voee finiantiir; qiii R tropha continentur, tum demum, si laon noxi sunt, cum ipsa voce finiri debent.
De generibus stropharum. f. 57I.
Stropharum genera sunt quattuor. Veteres, n0n numeratis epodis, duo ponunt, ni Dionys. 1 al. de comp. verb. c. 19. Corruptissimus locus in fragm. cum Censorino odi solito c. s. p. I 40. ita emendandus videtur: Are Hochus etiam commata vergibus iamiacando Dariaxit epodiar er plurimaa vectes ascuit Alcman numeroa et --mλυit: carmen hinc Posticas melicaor ac TMeat ostiam Argisa minutiores edidit numersa: guas vectes quum iam dia liceret et integra brevior videretur,
magniturino P naari adserta est, qui etiam liberis
Ρrimum et antiquissimum genus stropharum ex duobus versibus constabat, uno longiore, altero breviore: qui appellati sunt epodi, Graeei ἐπωδοι genere masculino, quo nomine proprie secundus versus designabatur. Horum untiquissimum est carium elegia eum, Sive elegi. Alios d iude versus hune in modum copulavit Archiloebus, nunc duos simplices versus coniungens, ut, πατερ -κ ιβα, ποῖον ἶ ρωσω τόδες τίς σὰc παρήειρεν φρένας;
270쪽
LIB. III. CAP. XV. nune vel priorem satiens asynarietum, ut, ποιος γαρ φιλοττητος ερως υπὸ καρδ61' ἔλαψ ὶς πολλην κώ πλυν δμματων εχευεν vel posteriorem, quod imitatus est Horatius: Aorrida tem satas caesum contraxit, et imireanities gus deducunt Nemr nunc mars, nunc siluas; nunc utrumque, quod fecit Simonides: πολλακι δη φυλῆς Ἀκαμαντίδος ἐν χοροωιν Ωραιαν ὐλολυξαν κισσο ponoις ἐπὶ διθυραμβοις.
Et ut minor versus praecederet, quod quum sit, προουδος ille genere masculino dicitur: Petti, nihil mes, sicut antea, iuvat
Ρropius ad eas, quae vulgo strophae appellantur, Reeedit triam non nexorum versuum consociatio, ut in hoc Theocriti:
Ad quem modum etiam longioribus strophis luserunt poetae quidam, syringis, arae, securis, alae, ovi speciem eXprimentes. V. Anthol. vol l l. p. 603. ed. Iacobsit sec.
Seeundum genus stropharum illud est, quo Aeolenses poetae, Alcaeus, Sappho, et ex Ionicis Anacreon, nsigunt, quod breve est, et fere ex quattuor versibus, numero similibus, eompositum. V. Dionys. Hal. de comp. Verb. e. I9. p. 262. Carmina horum poetarum sere monostrophica gunt, i. e. eamdem gemper stropham repetitam habent.