Godofredi Hermanni Epitome doctrinae metricae

271쪽

Ad ea pertinent etiam, quorum strophae saetae sunt καταπερικοπρο ανοιιοι o/ιερῆ, citiusmodi exemplum vido φ. 580. Epodis, quae seminino genere dicuntur, de quibus infra β. 576., raro hi quidem poetae, eodem Dionysio teste, usi sunt. An etiam carmina secerint κατα στίχον, i. e. uno genere versus repetito, et non in strophas disposito, dubium est. Nam Hephaestio p. 61 Il73. secundum et tertium librum Sapphus et κατα στίχον et κατα συστημα p0Sse factum esse scribit, pro uti quis casu aut consilio numerum versuum nusquam imparem inveniri credat: in antiquis libris autem binos semper esse coniunctos. Tale est, quod inter Theocritea habemus, XXIX. Quamquam nulla κατα στίχον ab Uri eis iacia esse carmina prorsus incredibile est. Cuiusmodi suisse, quae Phalaeceis hendecasyllabis aliisve similibus metris scripta sunt, vel Latinorum poetarum, ut Catulli, exempla docent. Fuit fortasse ex eo genere illud, quod in Theocriteis est XXVIII. γλαυκας, ω φιλεριον αλακατα, δῶρον Nθαναας, quod ex 25. versibns constat, nisi forte id singulari artificio

παLν οδικὸν est. Nam si sententiarum ratio spectatur, modo hini, modo terni versus cohaerent, idque certo ordine, hoc modo:

Tertium genus Atropharnm iam et numerorum varietatem maiorem et artificiosiorem compositionem habuit, pluribus, quam ante solitum erat, versibus una stropha coniunctis: quod genu exeoluerunt Aleman, Stesichorus, de quo

v. l. 576., Ibycus.

272쪽

LIB. Ill. CAP. XVI.

unarium denique genus eas complectitur strophas, in quibus, quod a choris canebantur, summa et metrorum et modorum musicorum ars et varietas adhibebatur. Quales sunt Ρindari, Simonidis, Bacchylidis, tragicorumque strophae. Et lyrici quidem etsi etia in monostrophi ea carmina faciebant, i. e. in quibus eadem semper stropha repeteretur, tamen plerumque epodis, quae feminino genere dicuntur, usi sunt, duas strophas iisdem metris, tertiam aliis laetentes, easque vicissitudines iisdem metris per totum carmen servantes, hoc modo. A. A. B. A. A. B. Invenisse hane rationem dicitur Stesichorus: unde τα τρια Στησιχορου in proverbium venere. At Suidas: ἐπιοδικὴ γαρ πασα ἡ του Στησιχορου ποίησις. Tragici epodis rarius usi sunt, et sere tantum in fine tarminis una: iidemque non nisi duas strophas iisdem metris sacere solent, exempli caussa hoc modo: A. A. B. B. T. T. B. B. E.

CAP. - . Do strophis primi et secundi generis. 6. 577.

Antiquissimi lyricorum poetarum, nisi sorte etiam καταστίχον carmina condiderunt, strophas faciebatit ex versibus aut idem aut simile metrum habentibus.

Alias harum stropharum plane ex eiusdem vera repe iiiione constant, ita ut, si metram dumtaxat spectetur, κατta στυον composita videri pos int carmina. Eiusmodi sunt nonnulla in Anacreonteis carmina, in quibus aequalis distributio

273쪽

DE ATROPHIS PRIMl ET SECvNDI GENERIs. 243 versuum, aut verburum eorumdem repetitio stropharum indicia suppeditat. Vt in carm. XXXIX. euius strophae, quae ex

quaternis versibus constant, omnes huc versu incipiunt.

Hoc genus imitati sunt poetae bucolici, de quibus dicetur

. 596. Horatii earmina, quae illum omnia ad Graecorum

exempla composuisse constat, magnam partem aut κατα σταχον saeta esse, aut strophas ex duobus versibus constantes habere putabantur. Sed quum non videretur casu factum esse,

ut, praeter IlΙ. IZ quod est ομοίων imitations Alcaei factum, omnia in quaternos versus dividi possent, primus A. Mei nekius ea sic descripsit. Idque eum reeie fecisse puto. Nullum est enim, quod eam divisionem repudiet, quaedam autem valde confirmant, ut I. 13. I9. III. 28. IV. 7. maximeque omnium III. s. ipsumque primi libri carmen primum, quod, ut in dissertatione ostendi, quam de eo carmine scripsi, recisis primis duobus duobusque ultimis versibus non modo

elegantissimum est, sed etiam strophas quaternum versuum recte distinctas habet, ita ut nesciam an primitus sine duobus istis distichis conditum fuerit. Aperte vitiatum est IV. 8. in quo non dubito quin recte uosmannus Ρeerlkampeiectis versibus I 4-I7. coniunxerit haec: non incisa notia marmoria publicis

elua, qui mitra nomen ab Afrisa lucratus rediat, clarius indicant, lauiaea, guam Calabrae Pieri ε. Νam quum incisa notis marmora ρublicia non possit nisi de titulo lapidi inscripto dictum esse, prorsus ineptum est quod in libris sequitur, per quas visistia et Oita redit honis sat mortem ducibus: quod hic ne de statua quidem recte praedicari poterat, sed dicendum erat de earminibus. Ex quo nascitur Suspicio, quum lacerato antiquissimo libro reliqua essent haec verba, yer quaa miritus et milia rodia bonis Post mortem, infelici suecessu laeunas ab imperito correctore

274쪽

LIB. III. CAP. XVI. esse expletas. Recte enim apteque illam quam posui stro pham haec excipiet: nequo, si chartas sitiant quod lens ieceris Per quas viritus et vita redit bonis

sat mortem, . . . . . . in

mercedem tuleria.

. 579.

Aliae strophae G eodem numero per systema continuato constant, ita ut tota stropha unum Systema sit, quod διιοίων vocant metrici. Sic Horatius III. I 2. in illo, miserarum sat neque amori, Alcaei exemplo decem pedes Ionicos una Stropha c0mprehendit. Imitati sunt hoc tragici, sed sere in fine variato numero, quo facilius termini Stropharum apparerent, ut

Aliae strophae ex pluribus systematis constant, ut apud Anacreontem: γουνοτιι αἱ ae, ἐλαφη βολε, ξανθη παι Λιός, αγριων δέσποιν ρτε ιι θηρων. . κου νυν ἐπὶ Aηθαίου δοῖσιν, θρασυκαρδι ν δ'

Aliae ex versibus non nexis, nn merum habentibus eumdem, sed magnitudine vel sorma diversis fiebant, ut haec: Diuitirco by Cooste

275쪽

DE STROPHIS PRIMI ET SECvΝDi GENERIS. 245 quem tu, Mel omene, gemelnaacentem lacido lumines videris. iuum non labor Isthmiua clarabit Pugiam, non equu3 impiger.

6. 582.

Aliae, eaque frequentissima ratio suisse videtur, ex quaternis versibus, quorum aut tres aut duo eodem metro essent, componebantur, ut haec: acriberia Vario mortis et flostium Distor Maeonii carminis aliis, yuam rem Oumgus ferox navibus aut equis miles to duce geδδerit.

Vel, quia multa gracilis ta uer in roga per sua si Nidis iamrest odoribus groto, Pyrr/a, aut antro fleui Hatiam religas comam fl

f. 583.

Ex his tres, quae maxime memorabiles Sunt, commemo- . rabimus. Primo Sapphicam stropham, quam Sappho ita eum posuit, ut huic Versui,

ter repetito adiiceretur Adonius. Ac Sappho recte quum caesura, si qua opus est in tam brevi versu, in quarta syllaba facienda esset, et secti hanc ea esuram, et neglexit, Syllabamque ipsam passa est ancipitem esse: ποικιλοθρον αθύνατ Ἀφροδθα, παι Λιος δολοπλοκε, λισσομαι σε, μὴ ψ ἄσαισι, ιιμ υνιαισι dit νia,

276쪽

LIB. III. CAP. xVI. Eiusque exemplum secutus est Catullus. Eadem, si verba duorum versuum arctius cohaererent, non dubitavit elisionem in fine sacere, et tertium quartumque versum diviso vocabulo

Vtrumque iacit etiam Horatius, ut II. 2, I7. I 6, 34. IV. 2, 22. et I. 2, 19. 2b, II. II. I 6, 7. III. 27, 26. IV. 2,

23. carm. saec. 47.

Sed hie sibi, partim ut magis masculos redderet numeros, partim sermonis Latini commoditate adductus, severam iacit legem, ut Iongiores versus semper ab epitrito secundo inciperet, eaesuram autem saceret in prima dactyli, interdum etiam in eiusdem pedis secunda syllaba: Ateger Uitas - aceleriossus Pur :Mercuri lacundo - ne os Atlantia. Et hac caesura quidem quae in sexta syllaba est, in quarto libro saepissime eum usum videmus, quum eam in prioribus libris raro admisisset.

In tragoediis Senecae adscriptis etiam strophae ex pluribus quam tribus Sapphicis versibus, ut ex octonis subiecto deinde Adonio, inveniuntur. Sed hi parum commendandi

lusus gunt.

Secunda, quam accuratius considerari oporteat, stropha Aleaica est. Eius duo privii versus hoc metro sunt:

277쪽

DR STROPHIS PRIMI ET SECUNDI GENERIS. 247tertius hoc:

quartus hoc:

Nam elementa totius compositionis sunt hi ordines, qui variis modis inter se iuncti haec metra praebuerunt. Ex quo apparet, plane falli, qui duos priores versus in ordinem logasedicum exire sibi persuaserunt, quo omnem venustatem numerorum perditum iri necesse foret. Et metri ei quoquo veteres consensu duobus dactylis terminari hos versus tradiderunt.

Caesura ne hi quidem versus indigebant, sed si qua facienda erat, conveniebat in fine ordinum eam esse. Fecit caesuram neglexitque Alcaeus: ωει μώ o Zευς, ἐν δ' ορανli μέγας

ιμών' πεπάγασιν δ' ἔδατων ροαί. Horatius strenne in primis duobus versibus caesuram obse vavit, curans ille etiam, ut ea semper in longa syllaba fiereti Raro in voce composita migravit caesuram: hostile aratrum exercitua Maolena.

v. l. I 6, 2I. 37, 5. II. 17, 2l.; semel in non composita,

Meetan a G certamima Martior et sortasse I. 37, I4. mentemquo ἰν fiatam Mareotico. nisi a Marsotiso scripsiti

278쪽

LIB. III. CAP. XVI.

Idem etinin in tertio versu quintam syllabam constanter longam servavit, plerumque in sexta huius versus syllaba, aut in septima incidens, ut, de romo qua mum - Sabina, aedes Atlant vagus finis, sed saepe tamen etiam in ipso ordinis prioris fine, ut, Proeliantea, - Neo cureδεii raro, quia durius hoc est, in quarta syllaba verbum finiens, ut, hunc Lesbio - sacrars PDctro. Sed hoc quidem a Graeco vocabulo excusationem habeti Quorum nihil curavit Alcaeus: ut

Anacrusin Horatius in tribus prioribus versibus sere semper Iongam habet; raro autem brevem, ut in hoc, vides, Ni alta stet nives candidum. Puer quis ex aula ca tuis I. 20, 7. de quo versu prorsus mira disputavit Fr. Linde- mannus in Friedemanni Misceli. erit. IV. p. 743. Alcaeus et anacrusin saepissime, et quintam syllabam brevem posuit: Προκονομιες γαρ ουδἐν ασάμενοι.

. 590. Quoniam et versus ipsi harum stropharum non longi sunt, et proinde oratio plerumque arctius coniungi plures versus postulat, raro fines et initia versus apud Horatium hiatum faciunt, ut II. 13, 7. et Penetralia

279쪽

DE STROPHIS PRIΜI ET SEC DI GENERIs. 249 ubi haud paullo elegantius scripsisset et Penetral ua var-llage nocturnos cmorea homilia; sed tertius et quartus versus per elisionem potius, Alcaei exemplo, nounumquam copulantur, ut II. 3, 27. III. 29, 35.

aora exitora, et noa m aeternum exsilium GPositura cymbae. cum Paco delabentis Etruscum in mare, nunc lapidea a Mass. Vltimam vero strophae syllabam in primam sequentis Strophae non recte quis elidat, nisi verba arctissime cohaereant.

Nam II. 13, 7.

flospitiar illo venena Colchisa, et qui uiae usquam conci itur nUaδ, recte correxit Benti eius, Colcha scribens.

Ceterum, ut in omni genere versuum, curandum ut et durior, et nimis debilis verborum collocatio vitetur; durior, ut si in uno ex primis duobus versibus vox monosyllaba in caesura est: IlI. 29, 27. non Eεt meum, at mugiat A ieis; nimis debilis, ut si quis in ultimo versu duo verba amphibrachum praebentia ponat,

. 592.

Tertia est stropha, quae apud solos Graecos invenitur, ut multis in scoliis apud Athenaeum XV. p. 694. et apud Aristophanem in Eccles. 938. seqq. Eius duo priores vergus sunt Phalaecei hendecasyllabi:

280쪽

LIB. III. CAP. XVII. in basi non admisso, ut videtur, pyrrhichio. Tertius hoc metrum habet ruuarius hoc:

CAP. - . De strophis tertii et quarti generis.

Tertium et quartum genus stropharum eas continet, quibus liberior iam atque altius assurgens poesis lyrica et longioribus et maiore numerorum vi ac varietate distinctis usa est. Ac tertium genus, usurpatum illud ex parte saltem, ut videtur, in carminibus ino nostrophicis, eorum poetarum est, qui mediae aetatis lyrici fuerunt, Alcmanis, Stesichori, Ibyei. Horum strophae iam versibus constabant pluribus, quam Sapphus, Aleaei, Anacreontis, Corinnae, numerosque habebant magnam partem dactylicos, eosque valde longos, quorum exempla vide f. 30Ι. seqq. et integrae strophae β. 305.

. 594.

Aliud exemplum strophas ab Alcmane usurpat e hoc est, totum ex numeris dactylicis compositum, fragm. p. 38. ex Athenaeo X. p. 4 6. C.