Godofredi Hermanni Epitome doctrinae metricae

291쪽

Excipienda est arsis numeri dactvlici, quae quum iu quibusdam versibus suapte vi producat brevem Syllabam, productio huiusmodi non est versus, sed membri eo loco sinitiindicium.

Alia ratio est versuum nexorum, qui quoniam una perpetuitate numeri cohaerent, non ubi numerus finiatur non finitur enim nisi cum ipso systemate , sed ubi paries eius disterminandae sint, quaeritur. Et primo quidem usus observandus est, qui diligenti uotatione optimae membrorum divisionis colligitur. Vt ubi epitriti cum dactylicis numeris consociantur, veluti ita sere membra divisa esse intelligimus, ut, quae syllaba aut thesis finiens membrum, aut anacrusis membrum incipiens esse potest, thesis p0tius eme Soleat,

quam anacrufis,

Deinde etiam in versibus nexis mensura anceps finem membrorum indicat, sed tantum in thesi spondia ea epitritorum, et in thesi antis p astica. Et in utraque quidem non solum in sine vocabuli, sed etiam in media voce. Pindarus Ol. VI. 30.

Aeschylus Pers. 282. 288.

292쪽

Magnum urgumentum porro a divisione vocabulorum depromitur, cuius haec Virtus est, ut numerum vocabuli Salvum esse patiatur, quia sublato eo vel interrupto aut aliud aut duo vocabula exstitura essent.

Et quum in omni vocabulo aut arsis et thesis alternent, aut duae arseS cuni unguntur, anacrusis autem non nisi in initio vocis Iocum habeat: apertum est, in universum hanc principalem esse regulam, ne, si fieri possit, an ac rusis in media voce aut in fine eius constituatur. Ρotest autem anacrusis in media voce tribus modis constitui: aut post arsin: l Ἀχαι-μ ένης

294쪽

LIB. III. CAP. XVIII.

Apparet, numerum horum nominum, si sic dividantur, corrumpi. Sed tacilius tamen sertur anacrusis arsi subiecta, quia sic coniungi tamen duo numeri in pronuntiando possunt: deterior est theseos et anacruseos coniunctio, quia pausam in inedia voce fieri postulat: et peior etiam, si anacrusis finiat vocem, quia sic pars vocis ultima omni numero caret: sed est tamen hoc usitatum in antispasticis numeris, qui natura sua fractum incessum habent, ut quod v. 6I4. allatum est:

ἐκτισαν ευνι - δας ηδ' ανανδρους. Pessima vero est anaerusis alii an acrusi addita, quia sic, praeterquam quod pausa in media voce fit, utraque pars expers est numeri.

Ex his consequitur, optimas vocabulorum divisiones esse, primo, qua arses et theses in eadem voce alternant: χρυσέα φοριπιγξ Ἀπολλω

Deinde, quae arsin arsi subiectam habent: και σοφοι και χερσὶ βιαταὶ περίγλωσσοι τ εφυν. Denique quae anacrusin habent ante arsin: ἐκ θεων γαρ ι παναὶ πα- σαι βροτεαις αρετυῖς.

β. 619. Ex reliquis dividendorum vocabulorum modis illi meliores sunt, qui pronuntiationem vocis minimum aut interpellant

aut eorrumpunt.

β. 620. Itaque quum prior versus arsi finitur, posterior autem ab an ac rusi incipit, duobus modis dividi vocabulum potest,

295쪽

DE STROPHARUM IN MEMBRA SUA DISTRIBUT. 265 primo, ut pars, quae in seqdente versu est, auacrusin et ar- sin complectatur, quo pertinent f. 616. exempla I - 4. quae non plane incommoda divisio est, ut si in Pind. 0l. III. IT

283. ita dividas:

Deinde ut illa pars vocis, quae est in secundo versu, nihil nisi anaerusis vel pars anacruseos sit: vide exempla I 5-20. Ea vero prava est divisio. Sic olim in Pind.Ρ3th. III. 97. dividebatur:

σθω χρυσος ἐν χερσὶν gανείς. f. 622. Si antem in thesin exit prior versus, quattuor sunt divisionis modi. Primus in utraque vocabuli parte arsin habet, ut in exemplis 5- S. ex quibus pessima sunt 1. et 7. ut olim in Ρind. Ρyth. VIII. Ita.

et VI. 3I.

ρειον γαρ 7ππος αρμ ἐπέδα. Quae sunt omnino reiicienda. Facilius autem pronuntiantur exempla 6. et 8. et si qua his similia sunt, quia minus turbant propriam vocabuli pronuntiationem. Vt Pind. ol. IV. I 6.

296쪽

. 623. Secundus modus est is, quo prior quidem pars vocabuli ars in habet, secunda autem in anaerusi consistit, ut in exemplis 21. - 29. quod genus divisionum pessimum est, ut olim in Ρind. Ρyih. X. 16

τέλος απα τε δαι ἐυ - νος ορνυντος, αυξεται.

et peius etiam, qualis constituebatur in Sophoclis Auti g. 112. ων δἐ ναους χοροις παν- χοις πάντας ἐπέλθωμεν. Sed sertur haec divisio, ubi longam thesin brevis anacrusis exeipit, quae ratio prope accedit ad uqitatam vocabuli pro-mmtiationem, ut in exemplo M. Sic Ρindarus Pyth. VIII. 20. μνῖς Λίλιο ἔκατογκρα-νος ου μιν ἄλυξεν. 6. 624. Tertius modus est, quum prior vociS pars arsi caret, non autem secunda, ut in exemplis s. - 4. Haec prava divisio est, ut olim Ρind. Ρyth. II. M. ἐμθ τ ἐν IIα-Lhυ σφυροις, ἐκ δ' ἐγένοντο στρατος. Et peior etiam, si longa est anacrufis, ut Nem. IV. M. Νεοπτολεμος δ' α-

πειρω διαπρυσια.

uuartus modus, isque omni ex parte peSsimus eSi, quum utraque vocabuli pars ictu caret, eaque re tota vox in duas numero destitutas paries diffluit. Vt apud Pind. 0 l. L 3.

297쪽

et Ρyth. VIII. 63.

f. 626.

Praeterea videndum est, ut quoque in loco, si opus est diviso vocabulo, ea divisio adhibeatur, quae elegantissima est, minimamque offensionem habet. Qua in re multum refert, eonSiderare, quam arcte nexa sint membra. Νam si ita sunt coniuncta, ut Singula recte unum versum ConStitualit, i. e. ut, qRamvis cohaereant cum alio membro, tamen per se absolutum quoddam ac tutum praebeant, mulio minor c0ncessa est libertas, quam quum arctius nexa, non sola per se, Sed coniunctione sua cum aliis totum aliquod essiciunt. Vt illud, quod modo ex Ρind. ol. I. asserebamus, ατε διαπρέπει --κτὶ μεγανορος ἐξοχα πλουτου, quia haec unum versum faciunt, idoneam excusationem habet, qua careret, si duo potius versus essent, Male vero membra sic distinguerentur,

non solum quia proportio haec membrorum parum apta foret, sed etiam quia pleraeque strophae in Septima syllaba vocabulum finitum habent. Similiter tu illo Pyth. Vlli.

298쪽

LlB. tu. CAP. XVIII. comparatio membrorum non apta laret, si liaec membra constituerentur:

imino interpunctiones in ceteris strophis ita, uti supra dixi mus, distinguendum esse docent:

Vbi apertum est, elegalitiorem esse divisionem vocabuli, si παισί, quam Si πιυσιν scribatur. Νullo modo autem serri potest illud Isthm. ult.

tuod peius etiam sit, voce enclitica tu principio secundi membri posita:

l. 627.

Quo magis autem membra talia sunt, ut singulos versus e0nstituere videantur, i. e. quo facilius pausa aliqua distingui postulant, tanto magis illae tantum divisiones vocabulorum adhibendae sunt, quae minimum offensiouis habeant: ut in Aesch. Agam. I477.

Hinc intelligitur, cur in quibusdam versibus saepe ita coniuncta sint membra, ut voces etiam iis modis dividantur, qui aliter, i. e. maiore pausa iacia, improbandi essent. Quod fit maxime in versibus ab antispasto incipientibus, et in iis, qui duo penthemimere iambica continent. Aeschylus Septi ad Theb. l2I. Pers. 2M. Agam. 217. 200. seq.

299쪽

DE STROPHARUM IN MEMBRA SM DISTRIBVT. 269

β. 629.

Denique in membris versuum distinguendis etiam sensus multo usu subactus acrique iudicio confirmaius accedat necesse est, qui quid usitatum, quid aptum, quid venustum sit,sacile animadvertat, diligenterque expendat. Exemplo rem illustrabo. In Soph. 0ed. R. 660. Εrsurditus ita versus distinxit:

Et in antistropha v. 690.ci, ναξ, s oν μἐν Ουχ-Mπαε, μονον, ισλ di παραφρονιιιον, - ἄπορον ἐπὶ φρονιμα πεπανθαι εἰ ἄν, .a- σε νοσφίζομαι. Horum primum membrum iambicum isehiorrhogicum, secundem monometrum iambicum, reliqua dochmiaca sunt. At quum primus versus et in stropha et in antistropha brevi syllaba terminetur, iam hoc indicio colligi potest, non ea in syllaba finiendum esse numerum, sed ulterius produci debere. Deinde ut antistrophicum versum interpunctio eo in loco finiri patiatur, at in strophicis verba unam notionem efficientia, Θεον πρηιον ζ λιον, male divellerentur. Ex quo apparet, Versus omnes uno systemate cohaerere, et iambicum ischiorrhogicum excipere dochmiacos uno admixto Cretico. Iam quaeritur, ubi Creticus ille constituendus sit: utrum in initio secundi versus, ου τὸν πάντων θεῶν - λὸν Πρηιον Ἀχιον ἐπέὶ ἄθεος, - α ροχος, ὁ τι πυριαTOν 'et in antistropha,

300쪽

270 LIB. III. CAP. XVIII. an in principio tertii versus, ἐπεὶ ἄλος, αφιλος, - o G πυματον ὁλοίμαν, φρόνη - σιν εἰ τάνδ' ἔχω et in antistropha:

an denique in fine secundi Versus,

et in antistropha: cI ' ναξ, έ ον ι ἐν ora-απαζ μονον, ἴσθι δἐ

Apparet vero, in prima harum divisionum non eleganter

coniungi postulat, in duo membra divelli; in secunda autem multo peius etiam Creticum in syllabis non integras voces efficientibus, multoque minus sensum aliquem praebentibus constitui. Quod contra quam tertio loco posuimus rationem, ita elegantem esse videmus, ut eam merito ceteris praeferre debeamus. Νam neque membrum habet ex syllabis sensu earentibus compositum; et quae coniungi sensus postulat, λον ποδιιον Ἀλιον, et αθεος αφιλος, et παραφρονιμον, πο- ρον, coniuncta sunt; et Cretieus eo loco, qui aptissimus est, iisque in vocibus, quae singularem vim habent, constitutus cernitur; postremo, si hi versns secundum hanc membrorum divisionem recitantur, nihil est usquam, quod auditor non modo statim percipiat, sed etiam ita apte et graviter collocatum animadvertat, ut sua singulis verbis ac sententiis vis

et virtus constet. Disiligod by Go le