Godofredi Hermanni Epitome doctrinae metricae

61쪽

540. Suspectum antem γεννων apud I'ind. Pyth. IV. 40l 2253. Sed απιυ ἐρικυδἐς est in oraculo apud Herodotum VII. 220. et alios. Apud Latinos Davus, navem saepius in linam syllabam contrahuntur. Tenuis autem etiam epicis disyllabum

usurpatur.

Negat ι synecphonesin sacere Porsonus ud Phoen. 16. , Recte. Νisi sorte in quibusdam cumi compositis verbis baee praepositio una syllaba pronuntistia fuit. Sed ζαπρέπον Aeschylo et tribus locis κυρων obtrusa relinquentur iuventori. Corrupta sunt in Euripidis Ion. 284. Herc. sur. I 295. Macch. 996. Πύθιος, 'Oλυμπιοι, οργια. Admiseruut talia mali poetae necessitate eoacti, ut Πηλιαδα Sotades ab Hephaestione et aliis citatus, Oειδίας et Ἀπολλογνίας apud Pausan. V. I 0, 2.22, 2. Latini abietibus, connubium, comitium interdum littera L pene consonantis vicem tenente usurpant.

Νotabilis est synecphonesis seu potius elisio i dativi singularis tertiae declinationis, ut apud Homerum:

In his quidem exemplis grammatici docent non elidi ι, sodagnoseunt tamen λανθ' ἶς Iliad. XI. 5M. Vid. Spitanori excura. VI. ad Iliad. Sed et ii pnd Homerum hos rarnm est, et rarius apud Atticos sv. Matthias ad Eurip. Alcest. I 28. , qui etiam in daticis pluralibus elisionem vitant: v. Porson. Append. ad Toup. Em. in Suid. p. 450. et Monthlyueviem I 789. Septemb. p. 244. . 95. Latini veteres in vocabulis brevi syllaba in liuetam sexeunte terminatis saeps abiiciebant a prupter metriiiii, ostia tua in . Desino. Scenici poetae raro hoc secerunt in iis versuum locis, qui

diligentem iustae mensurae observationem requirunt. Diqiti eo by Corale

62쪽

6. 96.

Accontus apud veteres epieos plurimum valebat et ad producendas syllabas, in quibus positus esset, et ad corripiendas, quas vel sequeretur, Vel praecederet. Produci saeit syllabam penultimam, si ultima longa est, in thesi, ut δωρα παρ Αἰολου ιιεγαλήτορος 'μποταδαο, Odyss. κ. 36. V. Elem. d. m. p. 56. Si brevis est ultima, in arsi: Il. ιι. 208. n. I 45. Tρωες δ' ἐρρίγγαν, οπως ἴδον αἶολον οφιν. Ἀπους δ' -τοιώδοντα θοως υγνυμ ν ανωγεν. Antepenultimam, si brevis est quae sequitur, in arei: ut Ouς,ῖμεναι, αρπιεναι odyss. ι. 42b. Iliad. v. 365. Hesiod. D. et D. 22.6. 97.

Corripitur vocalis propter sequentem accentum in Oxytonis quibusdam trisyllabis, ut ἐπειη, μεμαως, Ἀχιλευς, 'Oδυσευς. Et in tetrasyllabis, quae ab his declinantur, ut ιι ερια-οτες, Avλέος, 'Oδυσεος, quae Seribuntur ιυιαωτες , 'Aχιληος,

Corripitur propter praecedentem accentum penultima maxime in couiunctivis, ut αγεψομεν, μισγεαι, βουλεται, ἀπο- Θεὰιιαι, quae Sic scribuntur pro ἀγειρωμεν, μισγηαι, βουλη- ταε, υποθείωμαι. Raro, ubi brevis eSt ea Syllaba, quae accentum habet, ut in αλἈαι Iliad. λ. I92. Huc referri debet etiam commemorata a grammaticis correptio penultimae in te tia persectorum, ut λελόγχασι, quae tamen ex Homeri H si odique carminibus hodie expulsa est. V. Elem. d. metr. p. M.

Vlticia eorripitur tantum in εως apud Homerum, quod scribi deberet δος, ut saepissime in illo ειυς ὁ ταυθ' ωρ. μαινε. Od. L 233. τ. 367.

63쪽

Iliad. τ. IS9. scribendum: τω αυτολ τέως, ἐπειγοιανος περ ' Ἀρηος. V. Elem. d. m. p. 59.

Similia multa habuit familiaris sermo Latinorum, quae usu cognoscenda, duce maxime Benileio in schediasmate demetris Terentianis et adnotationibus ad Terentium. Ρraecipue tenendum, licet grammati ei dicant, nullum Latinae linguae voeabulnm in quarta a fine syllaba accentum habere, tamen tetrasyllaba omnia, quae tres breves ante ultimam habent, ita in versu collocari, ut ictus in primam incidat, ut familia, miseria, migero, o riderit. Deinde ubi nitimam duas longae praecedunt, elisa ultima, retrahi Meentum in tertiam a fine: octa guum rimum animum ad δ' ondum n putat. In primis etiam attendendum ad dictiones encliticas, quas Latina quoque lingua multas habet.

In initio orationis, et ubi quid significanter dici volumus, Vocem magis solemus intendere. Hinc intensio vocis in prima arsi versus heroici producendae brevi syllabae aliquando inservit, ut Iliad. δ. 155. ε. 359. χ. 379. ψ. 2.

φίλε κασίγνητε,

Eodem pertinet in nominibus propriis lacta productio, ubi pondus aliquod in iis inest. Aeschylus S. ad Th. 494. 553. Sophocles ap. Priscian. p. I328.

64쪽

LIB. l. CAP. X.

6. t M. Inter punctio denique quoniam consistere vocem et aliquam pausam fieri postulat, in quibusdam generibus versuum, ut in dochmiacis, interdum facit ut syllaba finalis, quae brevis est, producatur. Quod post compellationem p0tissimum, et exclamationem, et interrogationem seri, observavit Seidlerus in epistola ad Lobeck. Aiaci huius adiuncta p. 435. Seqq. et de verss. dochm. p. 79. seqq. Et apud Romanos quidem Scenicos etiam tu trochaicis numeris, ut in Ρlauti Milite III.

2, 34.

numquam Edmia vidi promerer verum hoc erat. Non minus etiam est ubi hiatui excusaudo serviat interpunctio.

Vide 66. M. M. M. De quo qui disputavit, Car. Lingius,

in libello supra β. 80. commemorato, mod sim in hac re excessit, quum non modo in caesura, sed aliis etiam in locis Versuum admissum esse hiatum contendit. Indiget haec res adhue diligentiore pervestigatione. Illud certum videtur, ubi cumque in recitando etiam extra metrum pausa fieri solet, ferri hiatum. Sic in Asinaria IV. I, 19. an illam ferro Mneri-atii CUMALOmninoque illa scena plena est exemplis hiatuum, quia lente distincteque recitatur syngraphum, quod condi iusserat Diabolus. Eadem ratio est in enumerationibus plurium rerum

similium. Vt in Aul. III. 5, 34. Men. III. 2, II. Merc. IV. 4, 5. V. 2, II.

Dubitari potest de illo Pseud. I. I, 17.

65쪽

DE PROSODIA.

re. Tum etiam in repetitione similium verborum hiatus interdum etiam necessarius est, ut in Mercat. I. 2, 68. A. Eloquar, quandoqui em ms oraa. tuua Pator CH. gulae m a pater νώ. tuam-amicam Cu gusta eam ἔν A. Oidis. Cutisdie ' Das misero mihi.

υμ re CH. Omnem Um tenea. E V. tuam-amicam m. nsmium mustum acis. E V. tuis ingratiis. Naevius quidem satis indiligens in hoc genere fuisse videtur, ex quo Cicero in Orat. 4, haec hiatuum exempla assert: Dos quLaccolito Tatrum in Dium atqus algidum. guam numquam vobis orni a res barbari. Νotavimus hiatus inserta inter votes lineola, ut veterea sa- ciebant. V. Elem. d. m. p. 149. Eoque signo etiam iusta

saepe utemur. . i. D. . .

66쪽

De metria gimplici Bu8.

CAP. F. De generibus metrorum simplicium. . I M.

Metra simplicia vocamus, quae uno genere uumeri proce dunt. Et quum numeri omnes aut sola tantum arsi contineantur, aut thesin habeant ex temporibus mensura vel paribus arsi, vel minoribus: tria apparet numerorum genera esse, primum ex solis arsibus; secundum ex paribus temporibus, qui sunt numeri pyrrhichiaci, tribrachici, proceleu-smatici, spondiaci, Molossiet: tertium ex imparibus temporibus, qui sunt numeri trochaici, dactyliet, paeonici: qui quod plurimum varietatis et suavitatis habent, longe sunt omnium usitatissimi.

Raro ars is nuda usurpatur. Omninoque metrum ex solis arsibus compositum inconcinnum et asperum foret. Diuitiam by Corale

67쪽

LIB. II. CAP. II. DE ARSI NUDA ET BASI.

Sed aliquid huiusmodi invenitur in basi. Sic vocamus numerum ex duabus arsibus compositum, qui in principio quorumdam ab arsi incipientium numerorum usurpatur, uldactylicorum quorumdam, et choriambi eorum, et logaoedicorum.

Constare autem hasin ex duabus arsibus, ex eo cognoscitur, quod utraque sFIlaba incertam mensuram habet. Νam si alterutra tantum arsin haberet, ex lege numeri certa deberet comparatio e8so mensnrarum. Vtraque nutem si arsis eSt, iure ambae auripites sunt, quia utraque simul et initium et finis numeri est. Unde promiscue pedes disyllabi omnes admittuntur: ἰ

Ita quidem lyrici Aeolenses, ut Sappho apud Ilephaest. p.

Sed poesis lyriea Doriensium, quam tragoedia et comoedia sequitur, exclusit pyrrhichium. Idque videntur etiam Aeolenses quidam fecisse, ut Corinna. Hi igitur quum alteram

utram arsin necessario longam esse voluerunt, cui Sentaneum erat, solvi posse hanc ursin in duas breves; unde prouti ea prior vel posterior argis est, hae sormae natae: Distiirco by Co Ie

68쪽

LIB. II. CAP. Ill.

Itaque et anapaesto et dactylo locus est: sed raro his duobus pedibus, nec frequenter tribracho utuntur, solique, ut videtur, poetae scenici post 0lymp. LXXXIX. Propter hanc varietatem mensurae in describendis numeris basin ita notamus,

Duplicem hasin habet Pindarus Nem. IV. v. b. et 6. str0pbarum.

Inveniuntur, sed raro, numeri ex solis brevibus vel solis longis temporibus compositi, maxime autem ex brevibus. Sed videntur plerique saltem horum numerorum ex solutionibus vel contractionibus numerorum imparia tempora habentium orti esse: ita ut non possint certae eorum formae constitui, quae non eaedem sint, atque illae, quae imparium temporum

numeris contineantur.

Attendendum in his numeris ad commodam pronuntiationem, ex qua iacile plerumque colligitur, utrum ad trochaeos, an ad iambos, an ad anapaestos, an ad dochmiaeos, in quo genere usitatissima est longarum omnium solutio, pertineant. Trochaici generis exemplum est ap. Eurip. Iph. T. I98. φονος ἐπὶ φοHo, ἄχεά τ αχεσιν. Iambiei in Aesch. Prom. 903. iαπολεμος οδε γ δ πόλεμος, αΠορα πορι εος. Anapaesti ei apud Hephaestionem p. 27 48,. τίς ορεα βαθυκομα τάδ' επέσυτο βροτῶν.

Dochmiaci apud Sophoclem Ded. R. 13I3.

69쪽

Spondiaci numeri fere ad anapaestos pertinent. Molossici inusitati sunt, licet eommemorati a Mario Victorino p. 2545. seq. qui hoc exemplum ponit: Lis o Spartas Prmorea lauato nunc Pnroaδ --

CAP. XV. De versibus trochaicis.

Trochaici numeri sunt hi:

trochai est'. iambicus.

Trochaici et iambici numeri sere ex ordinibus periodicis duplicibus; i. e. ex dipodiis constant. Metriei veteres, qui eos ita in pedes describunt:

non habent, quomodo explicent, quod trochaei in locis paribus, i. e. in Secundo, quarto, Sexto, octaVo pede, iambi autem in imparibus, i. e. in primo, tertio, quinto, Septimo spondeum admittant. Ex nostra doctrina qui et finem ordinis et brevem anaerusin ancipitem esse ostenderimus f. 66. seqq.), sp0nts intelligitur, et numerum utriusque generis eumdem, et legem eamdem ancipitis esse:

70쪽

LIB. II. CAP. V.

Creticos et Bacchia cos numeros musici et metrici ad genus paeonicum reserunt. Sed Creticum manifestum est dipodiam esse trochaicam catalecticam. Bacchiacus autem substitutus est amphibrachico, qui propter mollitiem improbatus suit.

Antis pastus compositus est ex iambo et trochaeo: ex quo numero, quia asperior est, ita condi versus solent, ut et catalexi aliqua et consociatione aliorum numerorum asperitas eius leniatur.

CAP. V. De numero trochaico. 6. II b. Troebaici plerique per dipodias incedunt: quarum iusine anceps admittitur i . II2. , arses autem solvi licet. Inde dipodiae trochaicae haec forma est,

Quidam trochaici ex longioribus ordinibus constant, quorum maxime memorabilis est it hypallicus, qui eat ex or

dine triplici:

Quare in hoc non secundus pes, ut qui tu medio ordine Sit, sed tertius spondeum admittit. 6. M.)