장음표시 사용
81쪽
accidentalem dumtaxat per inhabitatio nem Verbi, aut unitatem assectus, aut per operationem, quod homo in Christo esset Verbi instrumentum , non substantialem ,& hypostaticam assereret - Ecclesia autem Catholica sic naturam humanam in Christo cum divina in unitate personae conjunctam
esse decrevit, ut utraque maneret inconfusa, & idem esset Deus, &homo. Quare in hoc maxime sita erat Nestorii haeresis , quod negaret veram uatonem , & physicam
inter naturam humanam , dc Verbum squodque naturam humanam assumptam esse sui juris pertenderet : sic duas personas in Christo admittebat , & unionem hypostaticam negabat esse substantialem, &physicam. Insi. Natura humana in Christo vel aliquid amisit, vel nihil ; si nihil ergo ut ante unionem hypostaticam personae nomen, o rationem habuisset, ita & unione peracta . Quod si aliquid rei amisit: ergo personae ratio est quid politivum naturae superveniens, dc ab ea distinctum. D. Naturam humanam nihil rei ami-isisse, sed additione novae substant lae,quae antea suisset sui juris, & completa,jam unum si it cum Verbo , & totale agendi principium , & ad sublime fastigium , qub majur.
nullum concipi potest, evecta fuit. Contra, inquira, natura humanχin Christo est sui juris, cum sit liberrima; et litem individua, oc singularis: ergo nihil ei deest quominus persona dici queat'. Quid enim ei abesse potest cum subsilientia non sit quid reale a natura disti iustum f
82쪽
F. Naturam humanam in Christo esse fui juris, & liberrimam partis, ut ita dicam , nomine , C. in ratione totius, N. Non enim , ut saeph diximus, ea est tota-j le , & singulare agendi principium . Est item singularis, & individua logich , cum de multis non praedicetur . sed non est individua physico , cum in alio persectioris existat, nec sola operetur. Nec demum eii quidquam deest quominus . subsistat , nisi
substantiaqis quaedam extensio: ut de gut-l ta aquae diximus , ubi cum Oceano confunditur. i Alii dicunt subsistentiam humanam quo- ad entitatem non distinguia natura : tametsi connotative , & formaliter ea non me maneat in Christo : ut in gutta aquae s Oceano affusa manet entitative illius tota- Iitas , non formaliter, cum non habeat amplius rationem totius. Sic person 1 significat naturam integram , , & separata a nobiliori . Quare in Christo non remanet persona humana. Elementa v. g quae per in subsistunt , in mixto, ut in lapide unu Πν quoddam constituunt, in animali vero partem tantum illius, nemp8 corpus essiciunt,
quod rationem non habet suppositi . Sic in homine corporis , & animae conjunctio personam solet constituere , non item in Christo , quod tertia adsit substantia , cui corpus , & an a substantiali modo conjungitur . Sic accessione novae substantiae fit novum suppositum , vel hyposta- sis , utimultis in locis explicat Sanctus
Thomas a Instant. Inter .duo entia completa nulla
83쪽
potest esse unio substantialis : sed natura humana tam est quid completum , quam homo, s subsistentia nihil sit nisi negatior ergo inter Verbum, & naturam humasam non est unio substantialis. Naturam humanam in Christo es- lis completam in ratione naturae, non in ratione suppositi, nisi quatenus cum Verbo conjuncta est : tum enim principium est totale , & singulare actionum humanarum, is
quo ratio personae constituitur.
Illud lapienter observat Thomassinus hoc ipsum ab iis qui detractione existentiae
aut realis entitatis personam eradi putant, objici argumentum, quo olim utebantur Apollinaristae , qui unam in Christo ex carne , ct Verbo coaluisse naturam eOm- menti sunt et Quod nimirum ex duobus persectis, ct completis non emergat unum perfectum , & completum. Cumque huic .rgumento responsum fuit Patribus, non id allatum est, naturae assumptae quippiam deesse, aut a Verbo suppleri saltem Met 'physcum di sed illud statuerunt ex duobus persectis, saltem in rebus spiritalibus unum quoidam persectum exurgere . Utraque natura in homine persecta est. Perfectum in idem est ac totum. Binarius in suo genere perfectus est, additione tamen a crescit, & in aliud totum evehitur. H
rno cum Deo comparatus, imperfectus est. Hinc Sanctus Bonaventura in 3. distinct. 3ι artic. 2. quaest.2. Natura assumpta in Christo oo ipso in nobilim , quod in nobiliori persona sabilit- , quia non in persona creata , sedis 'sona inreara : undo ordinario ad ἀ-gnius
84쪽
Inius quamvis auferat rationem suppositi , t men non aufert dignitatis proprietatem . M
litis es enim subisse superiori , quam praeesse alicui inferiori ; oe perfectior est anima .iam possidetur a Deo , quam ea n pusidis res
dictoria assirmari non possitnt ; sed dicimus Verbum divinum assumpsisse naturam humanam, non assumpsisse personam : ergo natura humana, & persona non sunt una ct eadem reS .
Resp. dist. min. Verbum divinum assumpsit naturam humanam jam ad aliud pertinentem , seu alieni juris, C. completam ,& solitariam ac sui juris , N. Quod utique jam abunde eli explicatum. Accedit igitur Verbo humanitas , non ut pars parti, sed ut accessio toti . Neque absorbet deitas humanitatem , sed fovet eam, & ad summum evehit fastigium. Nem
que ex utraque natura una quaedam coa
lescit, ut somniarunt acephali , aut Semi- Euthychiant i qui nec mutationem unius naturae in alteram, nec confusionem admittebant , sed utramque in unam coalui me fingebant, uti animam, & corpus in hominem. Quod si enim ita esset, ea natura nec Deus t et, nec homo, ne consubstantialis esset Patri ratione deitatis , nec matri consubstantialis ratione humanitatis. Anima quidem est pars hominis, seu
naturae compositae, non item deitas . Itaque una fit persona non natura , unitaS Per
sonae humanitatem subjicit Verbo; uni tri. D I natu-
85쪽
vaturam dejiciendo extenuaret, humanam -extollendo destrueret Duplicis naturae in unam velut conjugalis copula alteram alteri . totam addicit. Sic totum fit corpus animae, . & vicissim anima totam se corpori vindicat, At vero tota deitas intra humanitatis limistes coarctari se non patitur. Hinc Rusticus in disputatione contrRA ephalos, id causae praeter caeteras affert, cur humana natura in Christo rationem, non habeat personae , quod sui gratia non sit, sed tantummodo propter Verbum in . que adeo fuerit antequam Verbo uniretur . . Non enim esset naturale, & substantiale . naturae, quod jam natae, & formatae s
Pervenisset. Atque ea ratione utitur se ta Synodus Act. I 8. Non quod, inquit, , μν- so aliud M quam natastris ; Ied in Verbi Θp si tortas humanitatis formata natura , et quae siua sunt, indeminute operante cum eo cui unita est bposarisὸ. Non aliud esse ait personam, quam naturas : cur autem per na humana non adsit, eam affert causam,
quod seorsum non sit creata , sed in ipsa Verbi hypostasi sormata. Utrum autem im- possibile fuerit, aut indecoram ut Uerbam
naturam humanam prius formatam inuin aet, hoc loeo non inquirimus . optime Petrus Pictaviensis par. . summae sentent. proposita hac quaestione respondet . Aus musam quisionem nti iam novimus soluti m , nisi quam Augusinus docet. Non fu- mus , id quod non εν, ne id quod es , non Axoniamus. Ergo ei m Mius satim animum , in corpus visumpsit, ex quo fuerunt, non qu ramui quid Aerer , si prius esent earo, ω au
86쪽
ma, iam essent assumpta . Formnim impossibila. uisio factum. '. v. .
De aecidentibus ει modis. ACcidentis nomine intelligimus nos solum id omne quod non deessentia xei, sed ei contingenter advenit, quo que accidens Logicum dici solet: verum etiam id quod ita inest substantiae , ut per se nomsubsistat ψ sed inhaereat tantumm do:idque MeldensPhysicum vocitatun tama quidem substantialis, ut forma equi inest subjectis: sed in eo subsistit, ut pars itullus : non item accidentalis forma, ut auhedo, quae nec subjecti, nec totius pars dicitur ν nec dat efferet: sed tantum esse aut quale, aut quantum, aut esse secundum quid, ut ajunt, non simpliciter. Q. Hinc bene definitur accidens ast in alio non tamquam ejus para, sim subjecto naturaliter e se non potes. Non' enim subtassit, nec sui juris est, sed alieni - Iam vero utrum dentur hujusmodi accia dentia , magna hoc tempore contentione certatur: plerique enim recentiores in ea sunt sententia, ut putent quae nos acciden. tia dicimus, nihil esse praeter modos subis stantiae, qui non re, sed cogitatione tantum a substantia ipsa distinguuntur . Contra quos sit .
87쪽
Dantur accidentia Physica , quae realiter subjectis distinguuntur. Probari solet uncis M. I. Quia in Sacrosancto Altaris Sacramento manent panis, revini accidentia, ipsa panis, & vini substantia non superstite - Ergo accidentia ream ter a substantia distinguuntur: quae enim possunt separari, & separata existere, rea liter inter se distinguuntur. Non dissimili ratione dantur habitus supernaturales, ut
in Morali ostendimus: atque haeCargumenta fusus exponentur, cum corporiS natura
1 is affectiones, & accidentia prosequemur quaeque huic rationi responderi soleans, eo loci excutiemuS. Frobatur i. Ex eo quδJcognoscam, mi hi est manifestum cognitionem meam eXs steres quae cum mihi adveniat, palam est eam non esse substantiam , sed accidens . Ergo tam mihi certum', re evidens videtur esse accidens quoddam, quam substantiam
existere ; neque enim sum mea cognitio: ta metsi nondum satis constet an cognitici sit accidens, aut modus. Pe On m. Accidentis idea nullam involvit contradictionem, uel nec idea substistiar; aut si quae sit contradictio, afferatur . Ergo non dubium est quin accidens dati possie. Qui bd si ita est , vix negare possiimus, quin existat, cum adaequata sit divisio entis in substantiam, & accidens Hactenus Omnes pene consentiunt dari quaedam accidentia: sed plerique id perten- 4 dunt,
88쪽
aunt, quae nos dicimus accidentia, nihiIesse praeter modos, qui nullam rebus ipsisentitatem superadditam, sed diversos tantum rerum status des gnant: cujus generis sunt figura , di motus. Sit igitur
. praeter modos dantur accidentia quae dam a subjectis distincta .Fωbatur Cone o I. Quia modus dicitur sne quo res esse, di concipi potest , sed non ieissim: ut rotunditas sine quantitate esse nullo modo potest: sed dantur accidentia, quae sine subjecto divinitus esse possunt, ut de speciebus panis & vi ni in Sacramento altaris jam ostandimus. Ergo praeter modos dantur accidentia quaedam realiter a su ecti8 distinctar ut antitas ipsa, impetus lapidi impressus, ut calor fortasse, & l
men de quibus suo loco. , r l.
m Hobar. a. ex multiplici quod mire aec, ns di modum intercedit discri me . Nam accidens sine subjecto concipi, &d, mitus esse potest, nomitem modus , decu jus ratione est ut subjectum assiciat, & hvic
x. Modus propriὸ non est actuosam quidenam quiddam prhter seipsum subjecto con ferret, si vim haberet actuosam . Sic λgura quae est Modus c poris , nihil eff-
Quamobrem accIdens non modalg deaeoncipi di definiri potest per ordinem ad illud quod essicit . Sic impetus , si . Acci
89쪽
dens est quoddam, de quo suo loco , octo definitur per motum quem exigit; odefiniri potest qualitas motiva. Unde subjectum non est de essentia aut Conceptu accidentis, & sne subjecto divinitus esse potest: quamvis accide temper exigat subjectum cui inesse postulat.- .
Modi a rebus ipsis, quarum sunt modi, realiter sunt:distinctit: sed ii positivam entitatem rebus noni addunt. Probaturpars' conclusionis prio . Illa distinguuntur realiter ω quorum unum non est aliud, audquorum unumcitra alterum es
se potest M & de quibus contradictoria vero ct Phy sice dici possunt . Sed res non est m dus , eaque saepe est sine suo modo, ut corpus sine hac fi gura. Unde dc contradictoria de re & modo affirmantur , cum res sine
modo esse quear,. non modus sinere; nec res semper sit eodem modo, sed alio, at-Que alio I quo manifesse evincit rem dive iam esse a modo. Probatur pars altera conclusionis. Qui enim modi sunt respectivi, nullam rei entitatem positivam addunt,. ut offendimus cum de Relatione ageremus: plerique alii sunt ne- gativi, ut figura quae nihil rei addit praeter negationem ulterioris extensionis: mOtus autem, vel actio non sunt entitates a
rebus ipsis distinctae, ut suo loco expen
90쪽
sones, in Physica maxime explicari potaunt, non erit alienum hanc paulo uberius, ex viri cum viveret acutissimi P. Pardies mente explicare, simul & demonstrare. I. Id liquet per modos intelligi solere attributa , quae rebus conveniunt, iis adveniunt , & eas intime quodammodo assici unt,adeo ut iis modis affectae ali ter se ha-
ζVt Huju generis sunt. motus, figura,
actio. Cum res movetur, quae antea qui
scebat, aut novam figuram induit, non dubium est quin etiam intrinsece aliter se habeat, . quam priuS. Iam vero id probatum est modum aliqua ratione distingui a re cujus est modus: neque enim res est modus quo assicitur, nec corpus est motus sine quo antE exist
a. Id quoque effectum est , hanc distinctionem non pendere a cogitatione nostra, eamque adeo esse realem. Nam motus adinvenit corpori , & an tea non erat g nec corpus eli motus , aut vicissim Iac demum cor
pus motum, vel includit aliquid preter motum, vel nihil . Hoc utique dici non potest: nam ubicumque esset corpus, ibi esset&motus. Quod si aliquid includit prς ter corpus lolum, id ipsum vocamus modum, qui
reas iter a corpore distinguitur, cum v mat , cedat manente eodem corpore.
3 Pistinctio illa modalis es quidem reain lis : led tamen non est rei ab alia redistinctio. Non enim modus est res, vel entitas quaedam quantumvis minima: adeo ut ex naotu v. g. & corpore fiat unum compositum : ut ex corpore ct anima. Nam tota essen