장음표시 사용
111쪽
noti in gratiam creditorum heredis , quibus ea separatio negatur : quoa adeo verum est , ut quaelitum scribat Ulpianus 3. F., an interdum euam heredis creditores pol κ separationem impetrare , si sorte. ille in fraudem ipsorum adietit hereditatem. Et nullum, inquit, remedium est proditum . sibi enim 4mputent, qui eum Iasi contra erunt. Et quam am Ulpianus eo tinuo haec adiiciat , ns s extra ordinem putamus Praetorem isdi essus eali dιratem ejus subuenire, qui Φalem frauiam commentus est , tamen .ct aliud
subjicit, quod non facile ad sum es.
Videant autem creditores hereditarii 4 ne sbi noceant separatione 3mpetrata , Potest enim res elle periculi plena.s quod pulchre explicant pausus, S Ulpianus: hic in eit. L. I. g. IT. , ille in L. si ereditores s. aod. Utriusque verba iuvabit adscribere, non enim omnia, quae huc pertinent, sunt apud ingulo . Ait Paulus , .Si creditores hereditarii separationem bon rum impetraverum , O inveniatur non idonea hereditas , heres autem idoneus , aeon poterunt reverti ad heredem I sed .eo, quod semel postilaverunt, stare a
bent. Sed si post impetratam separationem aliquid heres adquisierit , si quidem ex hereditate, admitti debebunt ad id, .quod adquisium est illis , qui separationem ampetraxerunt. Sed f illis satisfactum fuerit, quod Aperest , tribueris
propriis heredis ereditoribus . Aι s ex alia caussa heres adquiseris, non ad muκntur hereditarii crediιores A Quod se propria ad solidum pervenerunt , uiuod supereris, Iribuendum herediιariis quidam putante mihi autem id non visetur , quum enim separationem perierum , recesserunt a persona heredis, O bona sequuti sunt , O quas defuncti bolla Uenriderunt, suae augumenta subauis di , adventitia .ct exuinseca, uti bene Gothostedus ) non possunt recipere, homogenea enim , ut idem Gothostedus loquitur, qualia sunt fructus , reciperent a. Idemque existimo dicenium, etiam s eirca separationem bonorum deeepti minus eonsequuti sum, quam proprii heredis preditores et proprii auram heredis eressitores habene prostria ejus bona , O pergonam, quae potest, δε- me Mirit, adquirere. Ait Ulpianus, Bem sciendum est, Muigo. platere , creditores quidem heredis si suid superfuerit ex bonis testatoras , posse habere in
suum debitum . erevirores vero testa soris ex bonis heredis nihil e eujus rei ratio
illa est, quod qui impetravit separationem . Di debet imputare suam Deilit e , s eum essem bona idonea heredis, illi maluerint bona potius defuncti sbi
separari: heredis autem ereditoribus Me imparari aeon ptisti. At s ereditores defuncti demerent, ut etiam in bonis heredis subsatrantur . non sunt audiendi pseparatio enim , quam ips pesierunt, eos ab istis bonis separavia . Si tamen remere separationem petierunt eredito es defuncti, impetrare Meniam poDηι justifisma silicet ignorantiae eausa allegata. Quam Ulp. νeniam appellat , ea est in integrum restinuio , quae majoribus etiam quandoque indulgetur, Tit. exquib. eaus major . Sed videtur vix aequum quod Paulus S Ulpianus aiunt impetrata a creditoribus hereditariis honorum separatione, ne id quidem iis tribui, quod , dimissis propriis heredis creditoribus , superfuerit. Et vero contra sensit Papinianus in L. debitor h. a. . Sed in quolibet alio ereditore, qui separationem impetravit, probari eommodius est . ut ii solidum ex hereditare sereari non pust, ita demum aliquid ex bonis heredis
ferat, s proprii ereditores heredis, fuerint dimi quod sine dubio admittendam es eirea creditores heredis dimissis hereditariiι. Ad Papinianum certe spectat
112쪽
το quidam putant apud Paulum in eis. L. f., qua eadem formula Papini num suppresta is reverentiam nomine etiam desgnat in L. lecta D. de reboered. , in L. 8. UUn quemadmod. eaνeat, O in L qui heredi S. s duorum da eond O dem. Paulum, itemque Ulpianum Papiniano invidisse , nemo est qui ignorat. Sed rem ipsam agamus: Ulpianus S Paulus aperte dillentiunt a Papiniano. Hic aequitatem, illi subtile ius sequuntur. Το eommodius es apud Papinianum aequitatis est nota , & multo satius est in hac re aequitatem praeserre. Ita Cuiacius in eit. L. 3. ex lib. aT. quaest. Papin. Aliorum in dissensione ista componenda inutilis labor. Euctenus dicta intelligenda sunt de creditoribus chirographariis , se . Iersonalibus, qui tantum personam debitoris habent oblisaiam , non de ypothecariis, qui separatione opus .non habent, namque iis satis et cautum act one hypotbecaria, quae in rem est. Vid. a. δεθα de σα Pagnu
vici solum creditoribus, sed etiam heredibus interdum conceditur se. paratio. Ita datur heredi necellario contra creditores hereditarios: qua de re idem Ulpianus tu eit. L. I. g. HL, Item sciendum est , necessiarium beredem servum eum libertate istitutum impetrare posse separationem . sciliat, ut snm attigerit bona patroni , i. e. si non dum bona eius administravetii λin ea eaussa sit . ut ei quidquid postea adquisierit, separaretur; si O squid ei 'a testatore debetur. Et nihil caussae ell, cui id creditoribus hereditariis iure displiceat , suisicere enim debet, quod talis eorum conditio sit, qualis sitisset nullo necellario herede scripto: quo casu postulare potuissent non alia bona vende, quam quae reliquisset defunctus. Quod de servo cum libertate instituto scribit Ulpianus, pertinet ad veterum Iurisconsultorum, disputationem de ea reis Proprios servos etiam non adscripta libertate recte institui, liherox heredesqire futuros aiebat Atilicinus teste Paulo in suis ad Sabinum, O Plautium librtr- C ira nota alited , quam adfersepta libertate institutionem valere, creditum a plerisque et unde Plinius Lix Io, eam Φ., Contulle, inquit, eum Prudentibo. Convenit inter omnes, libertatem non deberi, quia non si data. Adeo autem vicit ea sententia in s ro . ut eam quasi ius Certum proponat Vlpianus ita Hagm. Tuis XXII. g. 6. Tandem Iustinianu, milietne opinionem confirmavit in L. peis. C. de ne e. Ier. heris quum favore libertatis , tum ex coniectum voluntatidi testatoris, qui quum nore debeat videri in rct seria nugatr, praesumituC, Mein voluit heredem, eum & liberum voluisse, exemplo eius, quoa de servo tinoruscripto sine libertate docet Tribonianus in f- ra. insito qui iesi. tui. da
post . Ergo quod Ulpianu, ita est. f. iaci scribit de servo cum libertate instititio, nodie verum est, etiam si sine libertate sit iniuiuius. Quid ea autem, quod in eiα ultis inquit Ulpianus, servo heredi scripto sepurari se quid ei a testatore debetur. Nec servum quidquam debere posse, nec servo polle debeti sci:hit idem Ulpis in L. nec seruus r. in de pecvio Tacent Interpretes is Ego casum, quo dominux servo heredi scripto debeat, ita posse fingi aio. Gaius Stichi dominus quum Tilioe centum deberet stipu ami Titio promisi , se quod ilir debebat. Nicho ,. quum libet esset soluturiun . tum Stichum sbi necessarinm scripsti heredem
Num idem de suo herede jus est ' Huc pertinet nobilis Papiniani sin
113쪽
bereditatem haberet. Ad baec extraneo hereditatem recia sanie destituitur testameitui in , & per consequentias evanescit substitutio pupillaris . quam tamen , filio se abstinente , nudum sui heredis nomen tuetur. Sed interest , num illius, cui fuit pupillariter substitutum , paterna hereditate abllinuerit , nec se unquam immiscuerit hereditati , an abstinii erit se ea, postquam se immiscuerat , quod sacere impuberibus licet, L. ne. ressariis s7. de adquirend. her. Posteriole hoc casu Libstitutum in omne aes alienum etia ire patris invitum obligari ait Iavolenus in eis. L. paterfamilias, quia tune hereditas O patris D siti una est. Unam mixtio illa secit .
Priore casu separat substitutus hereditates, nec paternis ereditoribus obligatur, quia abstentionem inixtio illa non praecessit, aC proinde unam non
fecit patris & lilii hereditatem , id argumento ducto ex coatrario sensu videtur tacitus docere idem ipse Iavolenus, qui mixtionis illius diserte meminit; ex eaque conficit, unam esse hereditatem patris L silii. Nee Iavos eno obilat Ulpianus, qui in L. a. de adq. her. substitutu in silio , qui abstinuit, oneribus eximit hereditatis paternae; nam quoniam Ulpianus abstentionis meminit, non mixtionis, est locus eius ad priorem casum re serendus, quo illum recti ili me refert Cujacius. Ita pupilli abstentio, quam nulla mixtio praecessit, prodest subistituto et mixtio, quamvis abstentio sequatur , nocet.
His, quae dicta sunt, graviter obstat perdifficilis, ac prope despera.
tae interpretationis locus Ulpiani in L. quaestum o. de ad . vel o t. her. Quaesitum est, inquit, an licet quis paternae heredιtatis nihil attingat, aliquid
tamen propter patris voluntatem habeat, vel faciat, an aereditoribus paternis eo-gatur reoondere, ut puta s impuberi fuerit subsitutus. In qua speete Iulianus libro XLVI. Digellorum seripsi, ineidere eum in edictum .s se immiscuerit impuberis hereditati, nam qui judieiam parentis oppuguaverit, non debet ex eadem hereditMe quidquam consequi. Sed Marcellus eleganter disinguit , multum imrerese virum ex asse fueris insitiatur.in patris tegamento , an ex parte , ut sex parte, potuerit sne metu, remota patris successione, impuberis hereditatem amplectι. qui iur Ulpianus de eo. quod pater lain ilias primis tabulis i bi, se cundis filio impubeti heredem scripsi s atque illud fuisse quaestum ait . num si is paternae hereditatis nihil attingat, puta hereditate patris omissa, aliquid tamen propter patris voluntatem sabeat, vel laciat: habeat ex is, stitutione, ut bene Accursus, quae licet silii testamentum sit , patris tamen iudicium est, L. 8. f. sed eo D. de inus: quo verta ita explicato, ni hil necesse est pro eo legere eapiae, quod secit Cujacius: faciat se pro herede impuheris gerendo, uti recte Cujacius in eis. L. I a. de s u . , num, inquam , is paternis creditoribus cogatur respondere : tum subjicit Iuliani sententiam . qui Lib. XXVI. Digesorum scribit, eum , si se immiscuerit imp heris hereditati, incidere in edictu in , hoc est cogi eum paternis creditoribus respondere : eamque rationem sane elegantem addit, nam qui iudicium parentis oppugnavit, puta hereditate eius o mi in , non debet ex eadem , h. e. paterna hereditate quidquam consequi . Postremo Marcelli notam proponit . Non laudat Ulpianus librum Marcelli, ex quo notam decripsi: nec prostat is liber in Indice Justiniani; sed satis constat ex L. I., S ex epia
graphe L. II. Quod metus caussa, scriptis te Marcellum notas in Libros Digesorum P duli Diuitigod by Coos e
114쪽
Juliani, quibus Iuliannm eastigat, quo factum , ut IurisconsuIti aliquid certi iuris elle obndant ea formula Iulianus hoe dicit, O eonsentit Mareellus , L. si servus f. sed eum is qui servum D. ad L. Aquiliam . O L. a.
in sis. de nox. act. Marcelli nota haec ell , multum line ella, num ex a Dia suerit i institutus in patris testamento, an ex parte, ut si ex parte, P tuerit sine metu, remota patris successione, impuberis hereditatem amplectr, nec paternis creditoribus cogatur responderρος si vero ex asse, secus. Iam
videtis quid distet a Iuliano Marcellus. Sententia Iuliani est heredem p tris . eumdemque impuberi filio substitutum , si paterna hereditate omissa impuberis hereditati se immiscuerit, semper cogi paternis creditoribus respondere. Sententia Marcelli eli, ita demum cogi si patris heres ex asse insti tutus sit. Sunt haec multo obscuriora , quam fortasse videri possitnt , ac se uolam interpretem desiderant : fierent iamen perspicua , si fingi sacile posset species , quam tractat Ulpianus . Sed hoc opus, hic labor . Prodeat omnium prima species Viviani. Filium impuberem, & e traneum heredes scripsi, tum filio extraneum ex pupillari formulli substitui. Filius heres est pro sua parte, & nondum factus pubes moritur: extraneus partem surun, sicque hereditatem meam repudiat, vult tamen papillo ex substitutione sticcedere. Nunc illud quaeritur an pupillo substitutus, qui hereditatis meau partem repudiavit, crepito ibus meis pro parte, quam re savit, cogatur respondere: & ait Iulianus, cogi , perinde ac si hereditatem meam pro ea parte adiisset. Secus esse inquit vivimus, si duos extraneos filio exheredato heredes scripsi , unas lue eorum filio substitui, alter autem pro parte sua adiit hereditatem. Vivianuq igitur heredem patris , eundemque filio substitutum prorsus extraneum fingit. Sed primum is notam Marcelli videtur omnino negligere , quam i men adprobat Ulpianus: tum speciem fiogit , in qua locus esse non pintest edicto C in quod substitinuin incidere inquit Iulianus . Edictum istud verecundissimus Accarsus, adiecta dubitarioliis nota forte, suspicatiar esse Edictum , de quo est peculiare CapiIt in Pandectis, Si quis oresa 'eatisa testamenii, quod & Cujacio Lib. I 8. Obs e. 8., & Martio Gordonio Praetermis jur. e. 3 3. est visum. Sed continuo Accursiam deterret is obex , quod Iulianus hoc loco de pasernis creditoribus loquatur.. qmina tamen ex Rr . , ac tota Tir. si quis omissa eaussa exploratilliintun sit, eo Edicto ligatariis quidem & lideicommilIarris , non ereditoribus suisse consultum . Hinc addit, Edictum Iuliani prorsus aliud fuisse , quod aetatem non tulit. Hanc Posteriorem coniecturam arripuit Bartolus, qui novo huic edicto hanc sententiam attingit, qui quis paternam here litatem repudiaret , pupillarem habere non posse. Antonius Faber de est. Pragm. dee. 32. er. I. & novum i:lua Edictum ridet, & priorem Acratai coniecturam resellit . Verum is no meliora in t diuiti profert, sed hostem fingens, quem seriat, noridi Ediei nugas magno Culacio placitisse ait: quum tamen C actus totus sit in eo, ut Iuliani Edictum esse Edictum si quis omian caulla demonstret : &sane tradit, quod Julianus fetita hoc loco , substitutum incidere in Ed, dum , ita esse accipiendum , quasi diceret , incidere eum in seni iam
Edisti ; ct si enim soli legalatii , ae lideicommissarii verbis Lillai Coiu-
115쪽
prehendantur, ex sententia tamen Edicti, & per consequentΤas, creditoribus paternis tenetur, qui legatariis tenetur, quibus Post creditores de mutupraestari impia comperiissimi ij iis est. Nunc, ut ad Viviani speciem revertar, dubitabundus aio, vix esse, ut hahere locutir possit, si ad minum s quis omissa musta referatur . Certe edictum illud contra eos est, qui omisia caussa testamenti ab intestato posissident hexeditatem , ut ex ipsis tituli verbis compertum fit. At vero si lino gas, heredem patris euntemque substitutum filio prorsus eraraneum esse. quo pacto posset is hererit: a: eio ab illivs io possidere, plane non intelligo. Selo quidem Pandectarum caput ita inserit l, s quie omissa eaussa testamenti as intestato , νel alio modo possit hereditatem; sed & illud scio verba illa , et alio modo reserri debere ad alias caullas, seu titulos possidendi uni. versales practer caussam intellatae Faccessitonis ex iure civili, quales caussae sunt bonorum potasiones. Quomodo autem extraneus hereditatem , quae iam ad heredes legitimos peri: iri , ex universali caulla possidere possit . ego non liquere promincio, nisi si quali praedo possideat hereditatem fingens stii aliquem titulum ab intestato possiessionis, ut inpianus loquitur iaL. i. s. si . eod.: qin rarissimus est casus. P. . , Iam quod de filio nil bere atque extraneo scriptis heredibus, idem osse addit V vianus, si singas . extraneum filio exherede scripto ex asse institutum, tum silio , ex pupillari formula substitutuar . Atque hanc speciem fingit Iae. Cujacius Obs I 8. c. 8. εSed & Vivianus, & Cpjacius m hac specie labuntur, si enim fingas.
extraneum ex asse institutum paternam hereditatem repudiasse , Uia ratione possit pupillarem substitutionem amplecti , non video . Quoniam eritin post longam disputationem obtinuit tandem , pupillarem subititutionem palerni restamenii partem esse & accessionem, ut Tribonianus tradit tib. Inst. de pupil. DU. g. liberis f., consectaneum illud est, paterno testame to destituis pupillares tabulas corruere: qua de re sua dictum in Comm. de Mulg. O pup. subs. Mortuo igitur, unicquam in suam tutelam veniat. filio imputare , hereditos legitimis desertur heredibus, atque omnis de sub stituto inutilis est quaestio . Id quidem vitium prior Viviani species non habet, nam s fingas substitutum filio coheredem datum, quod extraneus partem suam recuset, id niail quidquam obiurbat, nam silius heres est .& quidem suus, qui nullo facto suo, sed iure lati est heres.
Franciscus Duarenus in D. de adse vel omis. her. Db siti. contendit. etiam unum suisse testamento patris scriptiam heredem , ct impuberi filio exheredato substitntum, sed eum tamen suisIe impuberi filio fratrem: quod videatur Ulpipnus de instituto loqui tanqua a de filio, ibi, Faaestum est,
an licet quis paternae hereditatis mhil attingat , aliquid tamen propter patris Moluntatem habeat, ereditoribus paternis cogatur respondere. Et mox , Nam qui judicium parentis oppugnaveris et & denique rem ea patris Decessione, quae minus proprie ad impuberem ipsum reseras, quo ea refert Cui acius in tas Alius qui patri ra. de vulg. ex lib. 3. quaes. Pap. Duatenus ali ar umento, quod ex hoc iAso ioco suppeti, idum piobare ; de si in tuto enim sc habet Ulpianus, Iulianus seribit incidere eum in Elisum , s se immiscuem impuberis hereditati. Verbum immiscuera inomentosum ea: Immascere
116쪽
sapient. . Interdum tamen verbis abusi sunt ; quod hoc uno exemplo Piobatur satis. Certe gerere gestoris negotiorum proprium eli , non Procurat Ii , eo tamen verbo ahuius est Ulpianus L. 33. de Procurat. Martius Gordonius loe. eiti contendit heredem patris impuberi substitutum suilJe statrem testatoris, adeoqile impuberi patruum . in hac specie fit locus edicto , quoniam enim substitutus agnatus est , recte potest ab imiestat olossidere, licqtie , quod in fraudem edicti pollideat , creditoribus Paternis respondere cogi. Perperam Gordonjus ; namque omissa a patruo inlli tutione , s is erat ex asse scriptus , pupillaris substitutio evanescit , patriique hereditas filio desertur ab intestato. Sed qualis tandem erit in specie Iuliani heres patris filio impnheri substitulus e Ego de hoe loea sollicitus tandem ita flatui apud me. Iuliani species ita singenda est , ut heres non sit extraneus, cui sit coheres filius impubes . . namque is pcissidere ab intestato non Potest: non extraneus 'selus, quum quia possidere non pntest ab intestato , tum quoniam , corruente ob non aditam hereditatem substitutione hereditas ad legitimos redit :non frater testatoris easdem ob caussas: non denique frater impuberis idem. que filius testatoris, namque is separatione impetrata metuere sibi ab edicto non potest. At haec si vera sunt. quid aliud nobis est reliquum. quam ut de loci istius interpretatione desperemus. Unum ex his tribus affrmes necesse est, heredem patris , eundemque impuberi subsit tinum, aut prorsus eXtraneum sui Ise, aut adgnatum, aut suum. Quidquid dixeris, abs
Videamus quid in hae re conatus sit A. Faber . Ait is, locum bun
iuris . nisi a Triboniano cor iupium dicamus , plane explicari alias non ponis. H S autem argumentis suam adsiluit conjecturam . Principio Julianus
ait, substitimam incidere in Edictit in . At quodnam est Edictum istud Non aliud , nis Edictum si quis omissia caussa testamenti. Anne iὲ itur eo Edicto creditoribus consultum p Ex verbis Edicti legatariis tantum N fidei commissariis, ex sententia autem creditoribus. Ita ex Cui acto interpretes. Sed quem iocum iuris in eam rem Cui acius landat Nullum , nec laudare uialum poterat, nam creditori hus considere ex mente Ed di non est . Legatariis & fideicommissatii, subveniendiis putavit Praetor , ut eonservare tur legata , ct fideicominissa , quae alioqui deserto testamento ipso iure in tercidiisent. Creditorum salva se imper res est. Omittitur cauila testamen iuLegitimi heredes creditori hus respondent . Ab intestato etiam repudiatur hereditas e Praesto est missio in possiessionem , ac bonorum venditio , ThQuib. ex cauissis in postes. Vacantia bona Fiscus occupat ex L. Iulia , Fiscus creditoribus facit satis , L. i. O passim de juri sis. At vero detur
iacio Edicti sententiam ad creditores pertinere; pertinebit certe , ubi hereditas caeperit ab intestato possideri: quae species cum Iulimi loco non Convenit , nam loquitur Iurisconsulius de eo substituto , qui & nibit paternae hereditatis attin qat, X aliquid propter patris voluntatem habeat, ac
Proinde de illo, qui successit impuberi ex subsili inione pupillat. quae li-Cet testamentim filii, iudicium iamen patris est. Deinde quod ex hoc loco 3 Perii striae paret, Iuliani sententiam suilla a Marcello nota iam , salsum ense contendit Faber, aitque Marcello bene convenire cum Iuliano et cuius
117쪽
iam si iam , miam is habebat in potestate: ab eoque multa legata relicta. Extraneum illuna nUnit Pthinia tuis si omissa institutions , ne legata a se re-l:cta praestaret, fili, m iiislii adire ex sithstitutione , legata ab ipso data ex sententia edicti praestaturum . Ergo qui omittit institutionem , atque heredi- laicin amplactitur ex siththiotione facit contra sententiam edicti, quamvis extraneus si, et ii possidere non licet ab intestato. ita posset spei es poni in exl laneo. Sed qconiam in cit. L. quaesitum. distinguli tir liver heredam ex dile , ct heredem ex parte insit uti iis , queec intelligat , quod ibi Nard lur, extraneum ex esse heredem, qui remota pair s successione liereditatem impuberis amplexus est , creditosi hus paternis respondere compelli tDestituto patris te Lunemo ruit omnino substitutio pupillaris: Ecce nunc tibi coriccturam , quam facio. Non loquitur Ulp. de herede , qui pater nam braeditatem recusauit, sed de heie de , qui nihil attigit pruernae hereditatis, b. e. de eo, qui potetnam hereditatem nen dum agnovi ἐ- ac Prini Dd. de eo, qui adhuc deliberat. Eo adhue deliberante, nec do .n deler to Potris testaminato mo. pupillum singe, huiusque hereditalem extranetin sul liuirim ampli di, ium pupilli heredem iam factum paternam heredi diem recusare. Hanc Ipeciem iractans Iulianus incidere eum ait in Edisfium, quia horeditatem ample tis ex subsilinione institutionem omisit , ac patris creditoribus respondere regi, quas hereditatem patris iam aurgisset; Dcc enim ipso, quod an plexus est subsit iusionem, quae res ementi pater ni pars est, bereditatem ratris agnovisse intelligitur. Marcellus autem , si exuaneus ex osse scriptus est . I eres, conseruit cum Iuliano, si ex parte , ἰDP teneri latai tutum i quit paternis creditoribus respondere, nam recusata hereditatis pars adcrescit coheredi, qui ereditoribus respondebit. Ita sub-s tutius uno casu pro herede est, alaero non est, heres patris. Ita L. quae sium qO. non obsimi L It Aius ra. , aliaequae iam superius explicatae. Lex quaesuum qo. de herede extraneo recipienda est in inim modum, qui
P Opositus est: Lex stius ia. de 3 iam . O I. s situs de ad . heri accipiendae omnino sunt de filio suci hesede . uti sulit seriplae. Ut ut si redeamus ad Iulianum. Ait is, cog3 substitutum paterniscr. e Pribus respondere ea ratione, nam qui iudicium patris oppugnaverit recuina poli aditain heredita m pupilli hereditate paterna γ non debet
ex eadem heiecit tale quidquam consequi. Hic certe non est serendus Fa her , qui de decis er . I. reprehendit ea verba ex eadem hereditate , quod
Pri et Domine h4 3itatis venire hic utramque hereditatem patris ac tilii et quo nihil dici sali iis polrss. quum extra dubitationem si postum , patris ac filii duas eme hereti, uir u iri amenti Ecquis est, qui nol vide' , verba illa ex eadem hethditate ad hereditatem patris referri e nisi quis malit hereditarem interpretari tessum qium, quod pinavit post Fulgosium Cu- iacius. Testamento patiis A et ius titulus hereditatem filii, quam est am Plexus : hanc autem non mere inr, qui testamentum patris opprecat. Quo niam vero semel adita pupilli li Freditas ret diari amplius non potest . L. - Γ ε . C. de repud. vel abs het. , qua Re te elegantillime Faber in Iurior. Paphia tis. 6. pr. s. illat. 8., hinc fit, ut vel invitus pro herede patris habeatur.
. Magna cura haud infeliciter defuncti pergamus ad alia . Edictum de
118쪽
separationi lan ad alias etiam caussas Principum constitutionibus, aut . prudentii in interpretatione productum est. Et vero beneficium separationis est datum heredi rogato hereditatem rellituere , si compulsus adiit, ac persona deficit, cui rellii uatur. Si quis, verba sunt Uliani in L. r. g. 6. de separat. , suisectam hereditatem dicens compulsus fuerit adire , O resi tuere hereditatem , deinde non sit, cui resιικα , ex quibus easibus solet hoe evenires casus erit, si fidei cominilsarius nullo herede decedat , ut in L. apud L.
Fderanti sueturri sibi adversus ereditores hereditarios , subveniemus . me ODivus Pius rescripsi; ut perinde testatoris bona venirent , atque s adita hereditas non fulset. Creditoribus quoque hujusmodi heredis desiderantibas , hoe idem praestandum puto ; licet ipse non desideravit, ut quas Ieparatio quaedam praestetur. Locum hunc Ulp am a Triboniano corrupium putat Faber lib. I 8. Conject. cap. 8. Fabrianas coriecti iras expendere temporis angustiae vetant . Datum est itidem creditoribus castrensibus . Si siti familias θο-na Meneant, qui castrense peculium habet, eiusdem Ulpiani verba ut in eis.
L. I. g. 9., an separatio fiat inter e lienses, eaeterosque Mideamus . Simia ergo admittentur . dummodo , s qui cum e eontraxerunt , antequam milita
reι , fortasse debeant separari: id postulant hiis creditoribus castrentibus, in quorum gratiam fit separatio: Quod puto probandum . Ergo qui ante contraxe. ηι , s bona eastrensia disrahantur, non poJam venire eum eastrensibus er duoribus . Irem δε qvid in rem patris Mersum est, forte poterit ese ereditori eon. tra diei, ne ea trense peculium inquietet , eum possit potius cum patre experiri. Hunc quoque Iocum male habitum a Triboniano contendit Faber in D. rior. Papin. eit pr. s. illat. 3. Mihi Fabriana argumenta incudi reddere per
Est & illud genus separationis inluctae per novas Iustiniani constituistiones in L. ult. C. de jur. deli L. , O μν. I. de heredib. O fuleid.
quibus cavetur, heredem rite facto inventario supra vires heredita iis non teneri. Hinc consequitus, ut postulantibus non creditoribus defuncti , ut
olim ex Edicto de separationibus, sed creditoribus propriis heredis, huius
hona separentur bonis desuncti Vid. Fabrum cit. m. s. iliati I. O a. Separationis commodum creditores hereditarii amittunt , si novandi animo ab herede stipulentur , aut satis , pignusve accipiant , ita enim heredem sequuti Rir , eligumque, L. I. g. ro. IL, O I s. de separat. Sed iure novo non aliter novatio admittitur, quam si contra fientes specia liter remiserint priorem obligationem, O hoe ea referint: s hoc non sit expresssum, nihil penitus prioris cautelae innovari, sed anteriori sare , O po- stiriera illis aeeedere inquit Justinianus in L. ult. C. de noxat. Amittunt itidem. Po:leaquam bona hereditaria ita sunt cum bonis heredis commixta & confusa, ut pene impossibilis sit separatio: si qua tamen separari
possunt , eorum separatio impetratur, eit. L. I. b. II. Denique amittunt
poli lapsum quinquennii ab aditione numerandi , eit. L. f. II. Sed pinu remum hunc separationis mittendae inodi.m non puto pertinere ad genus illud separationis, quae secto ab herede inventario creditoribus ejus datur. In L. debitor 3. de separat, quae sane ele8antem continet Papiniani disputationem ex QuaeIlionum lib. XXVII. Via. Cfaciam in suo Pa piniano , atque A. Fabrum lib. I. Conject. cap. I 6.
119쪽
IN LlBROS PANDECTARUM XXX, XXXI, AC XXXIL
DE LEGATIS ET FIDE DCOMMISSIS .
N ea iuris civilis parte, quae de legaus, & fideicommissis agi , veteres Iurisconsulti tantum operae, quam tum vix in alia , posuere . Bene multos de ea re libros scripsisse Aburnium Valentem, Gaium, Pomponium , Volusum Maelianum, Ulpianum , Paulum , & Modestinum, testis est index Iurisconsultorum Pan. dectis Florentinis piaefixus . Quod autem gravissi uti illi viti indignum ducebant tempus iis tractandis impendere , quae dissicultatis, utilitatisque parum haberent , tot eorum libri argumento sunt plane maximo , in ea nos hoc anno tractatione juris versari, quae ingenia vestra erregie praeter Ceteras exerce-hit , vobisque Ductus uberrimos pollicetur Pauca haec ad diligentiam vestram exacuendam praelatus, rem ipsam quod bene feliciterque vertat; ingredior. Commentarii quatuor erunt paries. Prima legatorum fideicommillarumque naturam exponet. secunda modos , quibus dantur: Tertia regulas, quibus deseruntur: Quarta causias, quibus aut minuunὲur, aut Pereunt.
DE LEGATORUM FIDEICOMMISsORUMQUE NATURA;
IN tribus Pandectarum libris , quos interpretandos adgredior, separantur legata a fideicommissis. Et vero multis olim differebant inter te: tum differentias noxiam jus sustulit ; sed eas tamen operi suo adspersi Tribo nianus ἰ unde vetus aeque ac novum ius nosse necesse est .
120쪽
' Gge fiant: cuius rei klustre exemplum habes in L. miles Ita f. r. ad L. Iul. de adulti maeita fidei inmissa rediebantur in fiscum ex S. C. Planis eiano, de quo Hein cius ad L. DL ω Pap. lib. a. cap. 6. R. 6. Acce si S altera fideicommi florum inducendorum Caussa . Interdum peregre ma orientibus Oopia non erat septem civium Romanorum, quibus testibus face. rent testamentum. Caepere igitur codicillis, seu epistolis 'futuros sibi heredes rogare , ut aliquid facerent : quod temporibus Augusti primum a Lucio Lentulo factum, auctor est Tribonianus , pr. tit. Inst. de eodicit. Quod autem fideicommissis publica aucto itas deerat, nullo iuris vinculo continebantur: proinde quamvis heredem fides, ac pudor moneret , nulla Lex tamen cogebat invitum . Quod heres sacere non tenebatur , quae fuerat ro.
gatus, iaciendo beneficium dabat: quo reser illud in veteri marmore apud Reinesium Inscr. Clas II, 73., L. Cestivi qua m parte ad eum aereditas M. Agrippae munere peremit Oe. Primus Augustus consules iussit auctoriis ratem Aam interponere inquit Tris. F. I. Insi. de Meleom. heri , h. e. h redes testamenio codicillisve rogatos cogere, ut restituerent: quod paulla trim, r. e. sub 'claudio, eonversum es in asiduam jurisdictisne', b. e. ia iurisdictionem Qn quotannis a Principe demandari solitam , uti ante tempora Claudii factum narrat Suetonius in Claudio cap. 23. , sed in perpe- ruam , & ex ossicia competentem: quam eandem iurisdictionem etiam pre Provineias Potestatibus, i. e. Praesidibus ab eodem Claudio datam Met tirus addit. Creatum subinde scribit Tribonianus Praetorem proprium, qui
de fideicommissis ius diceret. Hie est Praeior ille , qui Praetor de me, commissis in veteri titulo apud Gruterum , & fideicommissarius dicitur in
multis Iocis juris apud Britanium. Praetores duos meminit Pomponius iaL. a. g. 31. de O. I. Quod nemo allus praeter Pomponium Praetores duos meminerit, id Pomponio non abrogat fidem . Qui Praetorem unum meminere , ii scripsere post tempora Tati , quem de duobus de traxisse unum. auctor est idem Pomponius : Quod legisse in Suetonio Heineceius inquit. Praetores duos a Claudio eonstitutos, id ego neutiquam legi. Apud Sumtonium mentio est Magisratuum, quo vocabulo recte possitnt designari Co sules , ac Praetor unus; cave enim putes, ereato Praetore fideicommissario desiisse a Consulibus ius in urbe dici de ea re . Praetores a Claudio adjectos scribit Pomp. in L. I. f. 3α de O. I. Etiam Ulpinium. UT a. cum Consulibus coniungit Praetorem . Summae Praetoria cognitione majoris persequendaeque apud Consules meminit Quintil. Inst. Oraz. m. 6. , unde quantitate sola alier m ab altera iurisdictione rectissime separant, Cujacius inbs XXL , 3 . , ac Metillius sis V. H. In L. 26. de probat. Imp. Commodus de fideicommisso magnae quantitatis cognovit certe e appellatione. Ita fideicommissis publica auctoritas accessit: auctoritas Magistratus, non item iuris stricti: quae duo sunt separanda. Iuris stricti auctor,tas in eum exercetur, in quem recte potest actio intendi, tantium eum, qui iure civili stricto tenetur . Auctoritas Magistratus in quibusdam caudis ei soccurrit, cui nulla iure civili stricto prodita est actio ; est tamen natu-Ia aequum aliquid dari, praestari. Dixi , in quibustiam caussis ἰ namque eorum , quae iuris gentium sunt, quaedam civile ius pudori hominum rolinquit, quaedam sua lacit , S prodita actione confirmat et uuaedam mera