장음표시 사용
301쪽
de caeteris damnatis, de quibus paria in sacris litteris non legun
VIII. Uerum institiam suam , dum ita respondet, maxime prodit nuperus Author, praecipuumque Origenistarum fundamentum, immo totum syllem a penitus subruit. Si enim fieri posse existimat, ut Deus nunquam ad talicitatis statum revocet Proditorem Iudam, sed suppliciis plectat aeternis; igitur neque bonitas Dei, neque lais Pientia, nec aequitas id necessario exposcunt, ut hujus in tali eissimi hominis cruciatibus, & miseriae finem demum imponat; igitur, sal-llem aliquo in casu , ex ipsius consessione, conciliari poterit aeterni. Eas absoluta poenarum cum divinis hisce attributis. Cur ergo tot ex Postulationes, atque clamores excitat in suis Epistolis adversum poeianarum aeternitatis assertores, ac si de Deo, ejusque perfectionibuuPerverse sentiant, neque rectam ullam imbiberint justitiae vindiei sideam Θ Quaecumque sane proferre potest, contra poenarum aeterniis ratem argumenta, aut nihil probant, aut Probant etiam ipsus Iu
dae aeque ac caeterorum Damnatorum restitutionem. Cur enim caeteiari damnati in Dei regnum, S gloriam restituantur, Iuda flammis ceternis ablegato, cum plures saltem ex illis, vel parem, vel etiam majorem poenae reatum suis noxis contraxerinte Quod si idem quoque de his omnibus affrmet, quare horum miserorum poena non pugnat eum justitia, di reliquis Dei perfectionibus R Aut cur Dei b nitas ct sapientia non exigunt ut creaturas omnes ad eum finem taniadem Perducat , propter quem creatae sunt 8 Quod est potissimum hu juste Aut horis argumentum, quo catholicum dogma subvertere nia
IX. Qitae addit Author idem in sua Epistola, virum exhibent pro-Friis se anti logiis passim eonficientem. Fatetur Iudam dubio procul ignorare, an tormenta, quae suffert, finem tandem habitura sint sa). Igitur juxta suae doctrinae principia, nihil habet in talicissi inus homo, Made agnoscat justitiam poenae, qua a Supremo Iudice damnatus est ob proditionis seelus, di hae cognitione se ad salutarem poenitentiam di ponat. Quoniam, ut haec poena justa sit, si eidem credimus, finem habeat, necesse est. Propterea quandiu Iudas de fine supplieii sui lucertus erit, continuas evomet in Deum blasphemias, clamabitisque hujusce Aut horis verbis, se injuste nimiμm, crudeliterque puniri, seralem poenam non esse promeritum , amplius a sc exigi in supplicio , quam commilsum fuerit in delicto Sc. Quo ergo pacto istiusmodi desperationis, ac blasphemiae vocibus ad eam conversionem , sive, ut appellat, purificationem disponetur, quam ille comminiscitur, & prorsus necessariam judicat, ut in meliorem, faelicioremque statum restituatur. Quod si hoe de Iuda , idem nemo difflebitur de caeteris damnatis,
302쪽
quorum melior caussa,& conditio jure nullo constitui potest. Interisti itaque & ipsi erunt de suae damnationis sine. Quare horrendis su plieiis adacti in pares erumpent desperationis voces, Deumque ipsos percutientem , nedum ut justum Iudicem non agnoscent, & colent, sed potius tamquam insensissimum hostem, & ultorem injustum conviciis ac blasphemiis proscindent: atque ita graviora perpetim oppo nent obstacula propriae purificationi, & restitutioni. X. Cone ludo itaque eum laudato Scriptore de Roches, ex quo plura , quae hoc capite proposui, delibasse me ingenue fateor, vel hoc uno Iudae Proditoris exemplo recentium Origenistarum sustema
penitus dirui, manifestaeque falsitatis convinci, ac tum Iudae, tum cae interis quibuscumque ad inferna damnatis non alia de caussa melius
fuisse non nasci justa Christi Servatoris verba, nisi propter horribilia tormenta , quae in omnem aeternitatem sustinere debent, absque ulla spe veniae, ac salutis.
PecuIiare quorumdam Origenistarum effugium ad laudata Seripturarum loca praeeluditur. Nullam illud impaenitentibus immis conferre υalet probabilem spem υitandi aeterna supplicia . suamquam Deus absoluIa potesate damnatos ab aeternis poenis eripere queat, id praestare nequis potesate ordinaria , sive ordinata . Decrerum Dei de malis perpetuo punien dis absolutum est, non mere comminatorium. Si justum non esset poenam aeternam pro peccatis infligere, nec comminari illam Deus debuid et .
Obiectio DIυitur, quam ex faecto Nisiυitarum Adυersarii conficiunt. L Estimonia , quae hactenus ex penu divinarum litterarum proinduximus, adeo perspicua, gravia, dc ineluctabilia visa suntri non paucis eorum , quibus caeteroqui non displicet recenistium Origenistarum hvpothesis, ut ingenue fateantur inepta esse, quaecumque isti reponere solent, ut eorumdem vim elevent, aut e sinfugiant. Quare alio se receperunt, novamque ea eludendi viam exis cogitarunt, quam faciliorem, S commodiorem arbitrantur. Horum sensum exponere placet verbis duorum celebrium inter novi hujusce
effugii promotores . Titot sonus Anglus postquam Serm. 33. sententiam a Christo in die supremo ferendam illustravit, ejusque sensum legitimum adversus tum Socinianos , tum Origenistas vindieavit, ita disiserit de ejus executione quoad poenae aeternitatem e post haec illud , , animadvertere fas est , liberum esse minas intentanti, eas ad effe-o ctum haud quaquam perducere, si hoc sibi videatur. Hoc enim M versatur inter promissiones , ac minas discrimen observatione diri gnum, quod promissor jus alteri tribuit adversum seipsum , adeo,, ut juxta regulas justitiae, di fidelitatis promissis stare teneatur ,
303쪽
verique nominis iniuriam irroget, si ea exacte non impIeat. Nonis eodem modo se res habet de illo , qui minatur. Ius enim in ipso, , remanet minas eXequendi, vel non exequendi, ac citra alieujus is injuriam potest non uti jure suo, ac debitum dimittere. ,, Ex quo inseri, quod tametsi Deus poenam vere aeternam denunci et in terri. bili illa sententia, quam proseret in die judicii, non sibi libertatem ademerit rigorem illius in executione temperandi, damnatosque ex igne aeterno liberandi. II. Ejusdem vestigia premit Ioannes Clericus, eamdemque sentenistiam tradit pluribus in locis . Primum in notis ad Caput 8. Iib. I. Thes. dogm. de Angei. P. Petaυii ita Origenistas sentire refert: fa lentur, inquit, illi Deum intendere peccatoribus contumacibus poenas aeteranas in Scriptura υariis de rationibus, quas proferre niuil attiner : Sed aisiunt propterea Deum jur remittendarum poenarum nequaquam ammi se . Sie careeri perpetuo addicuntur rei, quos postea summa potestas, si velit, Iiberat: Sic leges feruntur aeternae , quas tamen Legislator abrogare potest. Sed noIo Origenistarum causam agere , quam tamen alibi exprem deissendit. Nam lom. 7. Biblistb. Selictae art. 8. citatum Tiloisoni sermonem , ejusque propositam sententiam approbat , additque notum satis esse nunquam minas ad effectum perduci eo in rigore, quem praeferuηt , dataque opera Principes legum suarum obserυantiam magna urgere seυerita- rate, ut subditos ab iis υiolandis deterreant, S in oscio contineant. Duais propter, subdit, non est cur de disinae Iustitiae rigore conqueramur, cum neismo sciat, quo pacto Deus executurus hi in die judicii sententiam , quam modo denunciat. Plura adjicit Tom. 9. ejusdem Biblioth. , quae hue recidunt omnia: non pota ex Scripturis tametsi perspicuis certo colligiis poenarum aeternitatem , nosque ignorare quemnam soriaci mo- dum minis a se factis apponet piissimus Deus, qui licet delinque n. , , tes punire debeat , nulla tamen lege adstringitur eo rigore puni- re, quo minatus est, sed ex arbitrio, di libertate sua poenam salis
D tem ex parte condonare potest.
III. En igitur postremum Origenistarum effugium ipsorum verbis propositum, quod, ut facile quisque intelligit, illud idem omnino est , quod jam proposuerat Antonius Collinius in pestilenti libro delibertate cogitandi, alibi a nobis memorato, hoc dumtaxat intercede niste discrimine, quod ille ab In te de futurarum poenarum existentia , hi vero de sola earum aeternitate loquuntur. Quare quae Cap. 13. primae Differt. dicta sunt, aeque militant adversus horum opinationem, eamque vanam & inanem eta manifestant . Atque in primis hujus modi evasio nullum impiorum spei probabile fundamentum praebere potest. Ex eo namque, quod aliquid contingere potest, colligi prudenter nequit , quod non ita reapse continget . Potest , inquiunt, Deus comminari aeternas poenas ad terrorem tantum incutiendum :potest, utpote creditor, damnati. aeternum supplicium non infligere,
304쪽
sed ex sua liberalitate dimittere . Sed nonne etiam potest tale supplietum irrogare Θ Cur igitur potius infers sperandum esse , quam desperandum de remissione λ Potest creditor donare tibi centum numismos aureos, quos ipsi debes : sed potest etiam exigere. Potest Princeps te legis transgressorem morte non damnare: sed di damnare potest. Nunquid ex hae sola utriusque potestate in spem aliquam erigeris, quod vel debitum non persolves, vel capitis poenam effugies e IV. Sed praeterea eum dicunt, potest Deus ex sua libertate condonare aeterna supplicia, vel loquuntur de potestate illa, quam Theologi vocant absolutam, eaque spectat, quae esse non repugnat : vel de potestate, quam ordinariam, vel ordinatam appellant, quatenus de rebus
omnibus disponit juxta regulas a se constitutas. Si de priore sermonem habeant , libenter largimur ipsis Deum ne dum aeternum , sed etiam quo deumque supplicium rem ittere posse peccatoribus quamquam contumacibus . At vero quis, nisi amens, ex hac potestate sibi landamentum aliquod sperandi confingat e Quis unquam sibi persuasit se mortem sortassis evasurum , quod in Deo summa potestas est ipsum a morte liberandi Θ Quod si de posteriore loquantur, de ea nimirum, quae spectat in rerum ordinem praefinitum, legesque a sapientia divim a constitutas, iam praeter Dei potestatem quidpiam aliud assignent
oportet, unde spem aliquam concipere liceat, non esse reprobros homines puniendos suppliciis aeternis . Sed ut ut in omnem se partem contorqueant , ae penitissime cuncta rimentur , nihil prorsus invenient, quod opinationi suae vel tantillum suffragetur . Nam quid eia se possit de Damnatorum sorte, juxta ordinem legesque a Deo statutas, non ex iis definire debemus, quae nobis arrident, aut magis consentanea videntur, sed quae extant in sacris libris, quorum oracula certissima sunt. Porro si Scripturas consulamus, nec vola, neci vestigium in ipsis occurrit, unde eruere liceat, Deum poenas fortata se non inflicturum aeternas e quin eae potius spem omnem de poena aliquando finienda praecidunt. Proponunt illae quidem terribile supplicium, ut mortales ejusdem timore concussi a via mala recedant, virtutemque amplectantur . Quod si praestent, spem eisdem faciunt de divina misericordia impetranda, ac aeterna salute obtinenda; si autem in peccato obfirmati ex hac vita decedant , nullum amplius iis tribuunt poenitentiae spatium , nullum salutis locum, nullum sempiternae damnationis remedium . Qua ergo ratione, quo fundamento diei valet forte aeternas non futuras improborum Poenas, quia Deus tamquam creditor eas remittere poteste
V. Ulterius spes nulla , Adversariis fatentibus, subesse potest , quod finem sortasse habitura sint in serni supplicia, si Scripturarum oracula , quae illa aeterna esse pronunciant, non sint merae comminationes,
aut terricula, sed absoluta de iis inserendis decreta . Hoc posito velut omnibus explorato, sic arguere licet : nullae concipi locutiones, nullae
305쪽
nullae phrases , sormulae nullae valent, quibus absoluta Dei voluntas exprimitur, clariores, efficacioresque, quibus usa est divina Seriptura in exprimenda poenarum aeternitate : igitur non merae commina istiones , aut terricula, sed absoluta decreta credenda sunt. Prior illa propositio manifesto constat legenti ea testimonia, quae tribus integris capitibus a nobis producta suere : quae non aliam plane ideam ingerunt, quam definitae praedictionis eorum, quae eventura sunt imis piis post mortalem hane vitam. Ne omnia iterum oculis subjiciamus, unum vel alterum duntaxat consideremus, ac praesertim verba illa ,
quae supremus Iudex se prolaturum testatur in die judieii , discedite
a me maIedicti in ignem aeternum Quaero enim ab Adversariis , feretur ne hujusmodi sententia in eos , qui a sinistris erunt , vel non fere is ture Si ferenda non est, ergo increata Veritas, sapientia Patris falis Iaeibus nos verbis decepit . Quod si serendam esse concedant : ergo juxta ipsius verba reapse impii discedent a Christo in ignem aeteris num : idque eodem in loco affirmat divinus Salvator, dum subdit completo iudicio : S ibunt bi is supplicium aeternum : iusti autem in viis
tam aeternam : quibus in verbis non minae aliquae exprimuntur, sed executio sententiae, quam se laturum praedixit. An sorte dicere audebunt totam eam historiam ad inane, vacuumque effectu terriculamentum incutiendum a Christo confictam esse Θ Igitur eodem te meis rario ausu effutire poterunt neque fortasse futurum extremum Dei judicium, sed ad terrorem tantummodo fuisse conficium : neque eis nim istud luculentiore sermone praedicitur, quam aeterna impiorum poena . Quod si judietum certissime suturum admittunt, cur non eistiam certissime eventura concedunt, quae in eo peragenda eadem divina Veritas eodem Ioco , textuque praenunciat pVI. Idem pariter observare est in aliis locutionibus, ubi simpliei ter exponitur quid de futuro impiorum statu jam ab aeterno decreverit Deus, ut e. g. Verba illa, vermis eorum non morietur, ct ignis eo ram non extinguetur , prolata ab Isaia, & a Christo Domino eodem loco ter repetita, ut vehementius veritatem eorum commendaret e dc
illa Ioannis in Apocalypsi non semel adhibita, eruciabuntur die ac miscte is saecula saeculorum : ubi illud fas est animadvertere, quod jussus fuit scribere joannes cap. 2I., & 22. haec υerba fideIissima sunt, ct --ra, omnia scilicet , quae tibi Deus per Aurium reυHaυit, cinter quae ea praeeipua sunt, quae de cruciatu impiorum in omnia saecula duraturo patefecerat , ita prorsus eisnient, ac praedicta tibi fuere. Si comminanis di tantum caussa , non exequendi animo aeternum illud supplicium praenunciasset, ita ne loqui potuisset y Ejusne verba, quibus non resis ponderet eventus, fidelissima ac vera serent, an potius sublesta, immo deceptoria λVII. Nec solae locutiones, sed etiam exempla, quae extant in saera Scriptura, hoc ipsum validissime confirmant . Praeter illud Judae
306쪽
LIB. TERT. ADvER. NUPEROS ORIGENI&TAS ETC. 26sProditoris , quod jam superiore capite satis expendimus , ad rem quam maxime facit, quod de Divite Epulone fato jam functo legimus. Illum namque Christus Dominus nobis exhibet ob voluptatum amorem , dc animum in pauperes immisericordem in Gehennae suppliciis immaniter cruciatum, ac ardoris sui refrigerium aliquod frustra efflagitantem. Abrahamum subinde repraesentat nedum, quod il- Ie petebat, minime elargientem , sed omnem tum ipsi, tum caeteris, qui in loco eodem versantur, consolationis spem adimentem verbis kllis r in his omnibus inter nos S -s ebaos magnum firmatum est, ut bi , qui istant bine transire ad υor, non possint, neque inde buc transmeare. Ut ut admittamus hanc non esse historiam , sed parabolam, rem tamen ipsam omnino certam supponit, divites nempe crudeles, aliosisque nefarios homines hunc demum exitum consequi, ut ad inserorum supplicia detrudantur, spe omni illinc exeundi sublata 2 alio
quin tam excellens Parabola nihil plane significabit, aut Chrisua Cam proponendo nos fefellit. VIII. His accedunt omnia illa testimonia , quibus diserte asseritur
nullum reprobis post mortalem manc vitam superesse spatium poenitentiae, aut boni aliquid operandi, unde ad veniam, & misericordiam eonsequendam se disponant. Fatentur Adversarii finem habere non posse damnatorum miseriam , nisi de noxis, di sceleribus, quibus eam pro meriti sunt, renitentiam agant, ac piis actibus, di affectibus dignos se venia ac misericordia impetranda constituant. Si igitur nullus iis salutari poenitentiae loeus reliquus si , neque ulla reis Iiqua est consequendae salutis via . Porro in sacris litteris res adeo clara , compertaque est solius vitae praesentis tempus a divina Providentia destinatum fuisse hominibus, ut agant poenitentiam, piisque actionibus salutem suam operentur : suturum vero nou poenitentiae es.se, sed retributionis, praemii scilicet, aut vindictae, ut nihil clarius, ac certius desiderari queat . Quare autem sacrae litterae aditum omnem ad obtinendam salutem damnatis praecludunt, nisi ut certiores nos reddant aeternum impiorum exitium firmo ab Iulo Dei deeret ciconstitutum esse RIX. Nonnulli ex Adversariis his adeo convincuntur, ut sincere nisteantur, nihil esse in divinis Scripturis, unde colligere liceat Decretum Dei de aeterna Mena inferenda non esse absolutum, sed commi- Natorium. Quapropter missa tot authoritatum discussione ad huma-Dae rationis lumen se recipiunt, in eoque se firmum fundamentum reperisse obganniunt, unde Scripturae verba non absolutae praedictionis, sed minarum loco duntaxat habenda sint : quia nimirum, inquiunt,s poenarum aeternitas cum purioribus justitiae vindicis id eis conseratur, cum iis omnino pugnare deprehenditur. X. Nemo est, qui non videat Λdversarios hae responsione causam suam ab uno ad aliud tribunal evocare, quodque magis mirere, non LI . ut
307쪽
ut fieri solet ae debet , ab inferiori ad superius, sed a superiore ad
inferius. Verum huc eos modo non sequimur, ne eXtra orbitam nobis praestitutam divagemur. Hoc solum nunc animadverto, quod ad hane evasionem intercludendam abunde est. Si aeterna impiorum poena revera justitiae vindicis Iegibus repugnaret, necdum Deus absoluisto deereto talem poenam infligere minime statuisset, sed neque illam eomminatus esset . Siquidem poenam, quae secundum justitiae Ieges irro σari non potest , neque fas est comminari : ac perverse se gere. ret qui pro aliquo delicto supplicium minaretur, quod, spectatis omnibus circumstantiis, majus est ipsius gravitate, ac merito. Unde nee probus Rector, aut Princeps poenam minatur, quam juste non potest inflisere . Si igitur , ut ajunt Adversarii, aeterna poena temporario peceato non deberetur, ac justitiae legibus repugnaret, non solum Deus absoluto decreto, sed neque mere comminatorio eam statuere debuisset: adeoque perperam confugiunt ad repugnantiam , quam ipsi coneipiunt, eum legibus justitiae, ut clarissima Scripturae testimonia ,
quae aeternam poenam peccatoribus de nunciant, non tamquam absolviata Dei decreta , sed ut meras comminationes habeant . verum haede re infra.
XI. Tiloisonus in ipsa etiam Scriptura landamentnm aliquod opiis nationis suae se invenisse putat, in celebri nempe Ionae Prophetia de subversione Ninive . Iussit si quidem Dei citra expressam ullam eonis ditionem , Propheta praedixit impiae civitatis excidium post dies quadraginta eventurum adbuc quadraginta dies , S Niniυe subυertetur :neque tamen eversio consecuta est, ut suerat praedictum . Quidni ergo etiam sperare liceat Deum quidem denunciare hominibus aeterna lupplieia, quae tamen non sit irrogaturus e XII. Mirum profecto est hunc Authorem catholicam de poenarum aeternitate sententiam hocce stramineo telo concutere voluisse. Pessio me in primis ratiocinatur ille, dum ex uno facto arguit adversus in ianumera, quae pro alia parte conspirant. Si Ionae Prophetia mere comminatoria fuit , nec effectum habuit, sexcentae aliae, quae in iisdem Scripturis extant, non merae comminatoriae fuerunt, sed absolutae, effectumque obtinuere . Cur ergo ex unica illa spem esse colligis Deum non inflicturum poenas aeternas, sed duntaxat comminari , se ex aliis innumeris, quae non mere comminatoriae, sed absolutae fuerunt, non potius concludis pinnas easdem reapse inflicturum , nee
esse de remissione sperandum λ Audi Ioannem Chrvsostomum spem 'illam tuam conterentem homil. 23. in epist. ad Rom. Sed hae eom. minationes tantum sunt, inquies . Et quomodo, quaeso , tantam, , rem audes pronunciare , di ex te ipso calculum ferre ρ Ego enim , , & ab iis , quae dixit , & ab iis, quae fecit Christus , eontrarium' ' demonstrare valeo. Si enim propter futura supplicia non eredis, saltem ex iis, quae jam facta sunt, crede . Nam, quae facta sunt ,
308쪽
Li3 TERT. ADvER. NUPEROS ORIGENISTAS ETC. 267D & in opus exierunt, minae non sunt & verba. Quis ergo sub Noe is orbem totum inundavit , di grave illud naufragium curavit, tori tamque generis nostri perniciem y Quis postea fulmina illa, di in. cendia immisit in Sodomorum terram y Quis AEgyptum totum in is mare demersit st Quis sexcenta hominum millia in deserto eonsum.
psi te Quis Synagogam Abironis combussit φ Quis jussit terram osis aperire, di Core, Datan & socios absorbere/,, Ez pIuribus a Iiis
commemoratis exemplis concludit: quemadmodum minae tantum non fuerunt horum omnium praedictiones, ita neque solas minas reputari posse, quae de aeterno impiorum supplicio praenunciata fuere. XIII. Ulterius verba, di circumstantiae Prophetiae de Niniis subvertenda satis indicabant eam comminatoriam, aut condicio natam ecia. Ideo enim Deus Ionam misi e ad Ninivitas, ue eos comminatione seralis excidii a via mala revocaret , dc spatium dierum quadraginta concessit, ut poenitentiam agerent, atque ita calamitatem, quae imis pendebat, evitarent, ipsique Nini vitae sub hac conditione, nisi paeni. Irntiam agerent prophetiam complendam intellexerunt. Quare invicem dicebant : quis scit, si conυertatur , Et ignoscat Deus, reυertatur a furore irae suae, S nox peribimus e E contra in praedictionibus de suturo contumacium peceatorum aeterno exirio, nihil est, unde tacitam aliquam conditionem vel suspicari liceat : sed tum verba, quibus conisceptae sunt , tum circumstantiae omnes, quas supra perpendimus , tum exempla, quibus declarantur , apertissime ostendunt definitivum, di absolutum esse divinum decretum de hujusmodi poena impiis ominnibus infligenda, qui ex hac vita sine paenitentia decesserint. XIV. Denique, quod rem plane conficit, nonne Deus reipsa praeossitisset, quod Ninivitis praedixerat, eorumque Civitas certissime subisversa esset, si non egissent paenitentia me Quis hoc inficiari audeat ζΙgitur id quoque citra dubium omne Deus ipse praestabit, quod peccatoribus minatur, nisi paenitentiam egerint eo temporis spatio, quod ipsis ad paenitentiam reliquit. Cum itaque poenas aeternas impaenitentibus de nunciet, nullumque esse agendae prenitentiae spatium In futura vita exerte declaret, effectum omnino habiturae sunt hujusmodi minae, si nihil ex iisdem modo proficiant concumaces homines νneque a via mala discedant, sed in ea ad mortem usque perseverent.
Quia Nini vitae , inquit S. Ioannes Chrysost. a , paenitentiam egerunt ,
mιnas in wrbis Iaatum sisti cur erunt . Vis tu id tantum comminationem
esse ζ In tua potestate id situm est. Melior eυade, ef eomminatio sistitur . Si vero, Fod absit, minas spreviris , in experimentum υenies . Qui dilotirempore erant, si minas timuissent, rem non experturi erant. ει ηos , si minas timeamur, experimentum nos babebimus . Et S. Augustinus cum sibi exemplum idem Nini vitarum objecisset lib. M. de Ciυit. Dei Cap. LI 2 18,
Homi l. s. in Epist. ad Philem.
309쪽
I 8., ita respondet Cay. 2 .: ,, Caeterum eos, qui putant minaciteris potius , quam veraciter dictu me discedι te a me maledicti in ignem ae . , , te visi: & , ibant bi in supplicium aeternum : & , reuelabuntur in faecula ,, saeculoriam: &, vermis eorum non morietur, o ignis non extinguetur, &,, caetera hujusmodi; non tam ego, quam ipsa Scriptura divina pla- , , nissime , atque plenissime redarguit, ac refellit. Nini vitae quippe in hac vita egerunt poenitentiam , & ideo fructuosam velut in hoe is agro seminantes, in quo Deus voluit cum lacrimis seminari, quod
,, postga cum laetitia metere ἶur dic. D
Alia ad eamdem missionem amplius intercladendam argumenta. Pugnati illa eum immutab/Iitate diυiri decreti, quod juramento suo Deus com firmaυit. Tiloisoni, o Clarici responsiones inutiles demonstrantur. Pugnat etiam cum ditana veracitate, qκae, admissa Adυersariorum Θ-pothesi, conciliari nequis cum iis, quae de aeterna impiornm miseria reis
velata sunt. Ae demum pugnas cum ipsa Dei sapientia, ae justitia eadeoque impossibilis a decumque es conficta illa sempiternae paenae reis missio. I. , T Anam,& inanem prorsus esse Adversariorum evasionem jam expositam, ex iis, quae superiore capite dicta sunt,
v adeo evidenter apparet, ut nemo nisi plane delirus spem inde concipiat aeterna fortasse non futura supplicia , quae Sacrae litterae tam saepe denunciant. Nihilominus, quoniam hoc est praecipuum reeentium plurium Origenistarum fundamentum, eoque dejecto fatentur nihil impiis sperandum superesse de poenae tam terribilis reis missione, novis maehinis it Iud adoriri placet, penitusque convelle re. Hoc est itaque, quod illi veluti principii certissimi loco ponunt, atque ad ravim inculcant: quamquam Deus in sacris libris poenas ae serras comminatus fueris verbis fatis disertis , atque perspicuis , non exboc tamen sibi facultatem eripuit, moderandi deerreum suam. Demadis modum oe humani Principes, aut Iegumlatores, licet poenas gravissimas ac perpetuas saepe decernant a resum legum transgressores, non sibi potestatem
adimunι υeniam reis concedendi, aut poenarum s eritatem temperandi. P
rerit ergo Deus supremo hoc suo dominio uti , ct damnatis tandem ignossere, eosque ab aeterno funIicis liberare. Ita C Ierieus ut supra, & alii. II. Ut igitur hoc sundamentum omnino conteram , illud proba nodum suscipio, remissionem illam aeternae poenae, quam possibilem jactant, positis iis, quae nobis a Deo revelata sunt in Scriptura, esse impossibilem , utpote pugnantem eum praecipuis divinis attributis .immutabilitate, veracitate, sapientia, atque justitia: adeoque necessarium esse, sin necessitate absoluta, saltem necessitate, quam vox,
310쪽
LIA. TERT. ADUER. NUPEROS ORIGENISTAS ETC. 269 eant suppositionis , ut Deus poenas illas reprobis infligat, ae nunquam
III. Ut primum id ostendam ex Dei immutabilitate, illud tamquam omnino exploratum, constituo, quod si semel decreverit Deus punire impios contumaces sempiterno supplicio, jam hoc decretum fixum & constans permanebit, & effectum certissime habiturum est ;non enim, inquit S. Thomas sa) , potest esse quod Deus aliquid se faei v. rum disposuerit, quod postmodum ipse non faciat : alias ejus dispositis
esset mutabilis . quod est impossibile. Nam tune υoluntas mutatur pergit ille si aliquis incipiat inlle , quod prius non Doluit , υA desinat ves Ie quod Doluit; quod quidem accidere non potest , nisi praesupposita mutarione , vel ex parte cognitionis , υel circa dispositionem substantiae insius issentis: unde concludit, quod cum & substantia Dei, & ejus selen.
tia sit omnino immutabilis, immutabilem quoque eme ejus voluntatem necesse sit. Quare ad rem plane non tunt exempla, quae proserunt Λdversarii ex iis, quae in humanis saepe contingunt. Ideo enim Principes , aut Magistratus leges, vel decreta, quae condiderant, nonnumquam abrogant, poenasque non infligunt, quas decreverant: quia
novo aliquo adveniente motivo, aut circumstantia, quam minime
praesciverant, vel affectione ipsa mutata, consilium quoque mutant, quod coeperant, desinuntque velle, quod antea voluerant. Idem de Deo cogitare nefas: non est enim Deus quasi homo , MI mentiatur, neque
xt filius bominis, ut mutetur b). Nam neque novi aliquid nosse potest, quod semper non cognoverit, neque ullam in se ipso subire mutationem , unde velle desinat, quod prius voluerat. Si ergo Deus ab aeterno decrevit punire impios aeterno supplicio, fieri nequit ut haec unquam mutetur dispositio, aut impii constitutae poenae remissionem aliquando consequantur. IV. Porro si saeras litteras legimus, unde divinae voluntatis dispositiones nobis innotescunt, adeo manifestum est tale a Deo factum fui me de impiis puniendis decretum , ut vix quidpiam aliud manifestius occurrat, nihilque supersit unde decreta Dei cognoscere Iiceat, si ea, quae produximus testimonia, illud satis non manifestant. Quae
supra jam obserum sunt, repetere nolim. Unum duntaxat ad cumulum animadverto, Deum non solum decrevita aeternam impiorum damnationem , sed etiam decretum suum juramento firmasse , quod fixam di constantem voluntatis suae dispositionem amplius declarat. Sic enim legimus in Psal. 9 .: Hi non cognoυerunt vias meas , ut iuravi in ira mea, si introibunt in requiem meam: hoe est, ipsi non cognoυerκης
semitas, in quibus bomines ambulare praecepi, sive leger contempserunt, quas iisdem imposui: propterea ego illis jura υi , seu irreυοeabilem senten-ιiam protuli, quod non im ibunt in requiem meam, ides in locum consolationis ν