장음표시 사용
321쪽
tur, nemo tamen prudens s bi persuadebit ipsum in ea suisse sententia , ut malos omnes Christianos ab aeternis suppliciis ereptum iri crediderit, qui serio perpendat, tum ea loca, quae affatim infra producemus, in quibus nedum Daemonum, sed di caeterorum quorumvis qui ex hac vita lethali culpae obnoxii decesserint, aeternam puniistionem expresse asserit, ac tamquam fidei dogma profitetur : tum ea duntaxat, quae docet in eodem commentario Isaiae. Nam cap. s. cum verba illa Prophetae dilatatat infernus animam suans , ad Iudaeos retulisset, quos ait infernum absque ullo numero O satietate deυοrasse in peris petuum puniendos, continuo subjicit : quidquid de populo diximus Drio. rum , tropologice referri potest ad eos , qui saeculi deliciis occupati, nee resepicientes opera Dei, captiυi ducun. ar in Peocatum , es non babent frientiam Dei : cI idcirco fame, S siri pereuηt bonorum operum aIque tartutum : e Taetrabeatur in Gebenaam , ibique AETERNIS crueiatibus depurati , potentiam , S superbiam miseria cernent, es humilitate mutari. Et eo isdem capite objecto : in eo peccator mala fictus erit, quod incorrupIo eoris pore poenas patieIur aeternas: ubi vides Hieronymum universim loqui
de peccatore , sive infidelis sit, sive Christianus . Et paulo post idem repetit de omnibus praevaricatoribus , seu qui Dei leges non custodiunt. Quae di alia hujusmodi adeo clara sunt, ut Petavius nihil aliud reponendum duxerit , quam Hieroumum saepe pugnanIes invicem sentextias variis in Iocis ponere consuevilis. Sed quis crassam adeo incogitantiam admiserit in Sancto Doctore, ut etiam pugnantia scriberet in eodem commentario , immo in eodem commentarii capite λXIII. Quare alia plane responsio adhibenda est obiecto ex commentariis ici Isaiam testimonio. Et primo quidem generatim respondet Sanctus ipse Hieronymus disputans contra Rumnum talia quaeindam eidem objicientem, se in commentariis, ut se habet lex re consuetudo commentariorum mesta ex aliorum sententia non approbando, sed referendo tamum dixisse : quod & repetit in praefatione commentarii in Hi remiam. Ut hanc responsionem confirmet U. Cl. Dominicus Vallarissus ad locum citatum adnotat verba Hieronymi dicentis ibidem :porro qui υMunt supplicia aliquando finiri Sc. bis utuntur testimouiis, subditque : ,, plane igitur injuriosi in Hieronymum sunt, qui eum conis, , sentire calumniantur illis, qui terminum habitura malorum ho- , , minum tormenta somniant, & probare conati sunt. Liquet enim, , , non suo illum sensu , sed tantum ex Commentatoris ossicio testi- , , monia in eam partem hic recitare. , , Caeterum quod praecipue attinet ad opposita verba, ea non hujusmodi sunt, ut in catholico sensu , quem saepe alibi Hieronymus disertissime tradit , explicari commode nequeant. Duplicem siquidem Damnatorum elassem distinguere oportet ad Hieronymi mentem , quorum alios, quos ille impios vocat, sive graviorum criminum reos, aeternis, alios quos sim in
322쪽
pliciter appellat peccatores ast, sive quos aut peccatorum paenituerit, aut leviora crimina obstrinxerint, finiendis aliquando cruciatibus deputat. Sed quae his, aut illis obtingant haec diversa supplicia merito docet, debere nos Dei solius scientiae derelinquere, qui n is quem , quomodo, o quandiu debeat judicare. Quod autem addit peccatorum, atque impiorum, S tamen Cbristianorum , quorum opera in igne probanda suηt , atque purganda, moderatam arbitrari se , S mixtam clementiae sententiam Judicis, manifestum est de iis dici, quos scelerum suorum paenitue.rit, & purgatorius ignis mundabit. Neque enim ignorabat Hieronymus Gehennae ignem non ad delicta purganda, aut probanda hominum opera , sed solum ad punienda destinatum esse . E contrario Diaboli, oe Omnium negatorum, atque impiorum , qui dixerunt in corde suo
non es Deus, non dubitat aeterna esse tormenta, in eamque damnationem venire S impios Christianos, qui operibus Deum negaverint, si in peccatis obierint. Nee absimili sensu docuit in Dialogo contra Pelagianos, Diabolum , O satellites ejus , omnoque impios, Spraeυaricatores perire perpetuo: Gbrissianos υero si in peccato, Ieviore scilicet, di juxta illud, quod adludit Pauli testimonium I . ad Cor. ωρ. 3. , quod Purgatorio igne mundari queat, praeventi fuerint, falυandos esse pin pernas. Qui plura de hoc desiderat consulat Natalem Alexania drum Tom. 3. Histor. Ecclesiasticae in dissertationibus contra Origenem, & laudatum Uallarsium in notis ad citata loca.
Nedum terminum babiturae nunquam sunt impiorum poenae, sed neque aliquam mitigationem, sive baee per decrementum , sive per intermissionem Aciarus explicetur. Contrariae aliquorum sententiae υalidi mis Scripturae textibus confodiuntur. His non suffragantur , ut falso autumat Pelavius, aut S. Augustinus , aut Joannes Cbrasiostomus , alitis Patres et quorum genuinus sensus nitide exponitur. I. a Utho res quidam inter Heterodo Xos cum plenam aeternar fA poenae remissionem conciliari non posse videant cum perin
spicuis saeri eloquii sententiis, illud non improbabile putant aliquam saltem futuram demum esse ejusdem poenae mitigationem, sive relaxationem : quam alii ita intelligunt, ut post acerbiora supplicia diu tolerata , mitiora succedant : alii vero ut quibusdam temporum intervallis pro meritorum qualitate vel brevioribus, vel
323쪽
diuturnioribus intermittatur. Horum opinionem, praeter alios, instruat saepe citatus Franciscus de Roches Gene vensis Epist. 37. , in eamque ipse propendet inquit enim : Nescimus an inferni poenae, , aeque atroces semper laturae sint, an vero aliquando de atrocita- , , te remittent. Nescimus an sint habiturae quasdam interruptiones, , , & quandiu haec intervalla durabunt, quove in statu miseros dam- , , natos relinquent ca) .is Quibus verbis satis declarat, nihil esse quod prohibeat quominus admittamus talem poenarum inferni mitigationem , qua vel earum acerbitas tandem minuatur, vel cruciatus inistermittatur etiam per diuturna temporum spatia .
II. Haec sententia vel eo solum titu Io rejicienda foret, quod ex genio & arbitrio eonficta sit absque ullo penitus sacrarum litterarum fundamento, quod nec hactenus protulerunt, qui eam sequuntur , nec sane proserre unquam poterunt. Sed praeterea improbabilem esisse, falsam , ac divino verbo repugnantem facile evincitur, quocum que modo explicetur poenarum inferni mitigatio, vel per earum diis minutionem , vel per frequentes interruptiones . Nam in primis , si de poenae diminutione sermo sit, haec certe nunquam futura est quoad poenam, quam damni appellant, in privatione Dei , sive aeternae talicitatis omniumque bonorum positam: quam omnium gravissimam merito censent Ecesesiae Patres . Si enim Damnati nunquam ex in-
serni carcere liberantur, ut consentiunt ii, quos nunc refellimus, sicut semper Dei visione carebunt, ita nullum deere mentum rectis piet eorum poena ex tanti boni carentia profecta .
Siquidem reprobi , cum finali Christi sententia in ignem mittantur aeternum , semper in igne sint, oportet, adeoque semper etiam in cruciatu ab eodem igne illato. se inde Isaias de impiis testatur, quod
Vermis eorum nox morietur,'ignas eorum nos extinguetur, quam sententiam authoritate sua tertio confirmavit divinus Salvator. Haec autem verba, quocumque modo explicentur voces ignis, & vermis, illud certissime designant nunquam desituras positivas impiorum poenas, sed , ut sine fine , ita sine mutatione , aut mitigatione duraturas. Ulte Tius permanente eadem caussa , idem quoque necesse est permaneat effectus, qui ex ea naturali quadam consecutione suboritur . Porro in damnatis perpetuo manebit peecatum, quod est caussa meritoria supplicii, nec ipsius pravitas ullo unquam tempore minuetur. Ergo, idem etiam citra ullam diminutionem perpetuo manebit supplicium peccato debitum. IV. Haec eadem momenta Iabefactant modum alium explicandi
324쪽
poenarum in serni mitigationem per intervalla quaedam, ae veluti Diarias. Sed de aliis praeterea momentis convellitur. In primis enim, ut inquit Clarissimus aEstius ιη . dist. 46. I. 3. , , haec ab Origenis senten ,, tia non discrepat, nisi quod hic vicissitudines faelicitatis, di mise- , , riae posuit: illi vicissitudines poenarum , di intermissionis, seu pauisis sationis earum; adeoque haec doctrina reprobatur per ea omnia is sere , quae eontra Origenem dicta sun z de aeternitate poenarum se- , , eundum scripturas . Vicissitudo enim & intermissio rei eujuspiam, , prohibet eam esse Perpe uam . , , Quibus addit Scripturam edicere nedum reprobos mittenὸ os esse in ignem aeternum, sed etiam ituros in supplicium aeternum , sive ut Augustinus legit in combustionem aeterisnam: quae verba intermissionem poenarum exeludunt.
V. Idem aperte colligitur ex exemplo Divitis Epulonis, de quo
refert S. Lucas, quod cum esset in tormentis, ab Abrahaino poenae suae mitigationem aliquam Petierit, nec ramen impetraverit, ut vel unius gulae aquae in ejus linguam infusione acerrimus ardoris sui eruisciatus, vel tantillum minueretur. Hoc enim facto Scriptura eIare manifestat nullius generis poenae relaxationem ne brevissimi quidem temporis intervallo sperandam esse miseris damnatis. VI. Sed praecipue neutram poenae mitigationem unquam futuram convincunt, quae in Apocalypsi leguntur tum Cap. I . V. II., ubi de his, qui bestiam adoraverint, ac imaginem eju , dicitur: ct fumus tormentorum eorum ascendet in saecula saeculorum, nee babent requiem dieae nocte, tum C . ZO. c. I . de Diabolo, ejusque sectatoribus: ermetabuntur die ae nocte in saecula saeculorum. Si damnati requiem nullam
in suppliciis habebunt: Si nocte ac die cruciandi dicuntur in saecula frieulorum , sive in Omnem aeternitatem , nulla plane concipi debet pinnae ipsorum diminutio, nulla intermissio, nullum temporis spatium aut intervallum nec breve, nec diuturnum , quo eruciatus expertes sint. Hae si quidem phrases durationem indesinentem ac perpetuam enunciant, omnemque rejiciunt interruptionem, Sic e. g. dum Cap. . e. 3. ejusdem libri Apocalypseos refertur de quatuor animalibus, quod requiem non babebant die ac no te dicentia Sandius, Sanctus , SamBus Dominus Deus omnipoIera, hymnodia illa caelestis nunquam interia rupta , aut interrumpenda designatur, qua sacrum illud trisagium Deo coneinebant. Sic dum Cap. 7. c. I s. de Sanchis, qui υenerum ex
magna tribulatione, V sunt anIe rbronum Dei , dicitur , quod ferυiunt ei die ae nocte in templo ejus, denotatur perpetuus famulatus, ac obsequium , quod jugiter exhibent divinae majestati. Et eodem in sensu eadem verba usurpantur ab Apostolo I. ad Thessalon. Cap. a. c. 9. oeCv. g. c. Io , ου 2. Cap. 3. c. 8., & passim in aliis Scripturae locis .
quarum genuinum sensum exponere necessum est , ut omne adversariis eripiamus sui commenti praesidium. . Illas proponit Petavius N n 2 lib.
325쪽
Iib. 3. de Angelis e. 8., iisque adductus est, ut crediderit Patres, quos reseri, a communi Ecclesiae doctrina hae in re dissensisse. En ejus verba, & diis cultas, quae ex Patrum sententiis oritur, integre exisposita. , , Aligustinus, inquit, in Enchiridio, damnatorum animas, D etsi non omnino a poenarum aeternitate solvantur, sublevari tamen ,, vivorum auxiliis, eorumque mitigari supplicia , credit. Cum ergo,, sacrificia, sive altaris , sive quarumcumque eleemosinarum pro baptizais, , ris defunctis omnibus offeruntur , pro υalde bonis gratiarum actiones, , funt : pro non valde malis propitiationes sunt e pro υalde malis, etsi,, nulla sunt adjumenta mortuorum , qualescumque visorum consolationes,, sunt. Quibus autem profunt , aut ad boc prosunt, ut sit plena remissio et
is aut certe ut tolerabilior fiat ipsa damnatio. Et in Cap. II1. de hoc Psalmi versiculo, Non enim obliυiscetur misereri Deus, aut continebit, , in ira sua misericordias suas, sic eum interpretari vetat, ut damna. D tos e poenis eximi aliquando putemus; concedit autem ut mitiga , , ri aliquantum eas arbitremur : sed poenas, ait, damnatorum certis D temporum interυallis , exsiment, fi boc eis placet, aliquatenus mitiga -
, , ri. Etiam sic quippe intelligi potest mauere in illis ira Dei, boe est
D ipsa damnatio. Haee enim vocatur ira Dei, non divini animi perinis turbatio, ut in ira sua, hoc est, manente ira sua , non tamen ,, contineat miserationes suas, non aeterno supplicio finem dando, , , sed levamen adhibendo, vel interponendo cruciatibus. ,, VIII. Ab hac opinione non videtur abhorrere Chrvsostomus, , , qui, cum plerisque locis sempiternas eme Daemonum, ac damna. , , torum poenas egregie disserat, tamen homil. in Epist. ad Phili p., , , fidelium preces, eleemosinas, ct sacrificia, quae pro mortuis in ,, Ecelesia Aeri solent, ait exiguum aliquid damnatis afferre so Ia-
, , tium . Hortatur enim populum, ut in luctu mortuorum modere iari tur sibi; ac deflendos quidem, & perpetuo planctu prosequendoso, eos, qui in peccatis objerunt, velut infideles, cathecum e nos, di- , , Vites, qui cum peccatis suis compensare charitatis, & largitatis, , officia noluerunt: atque hos ipsos duntaxat, qui eum fide Chri- ,, stiana decessierunt, levi illo quidem, sed nonnullo solatio juvanis dos . Ploremus igitur , inquit, istos , opitulemur ipsos pro υiribus: er in ,, gitemus opem illis aliquam , parυam qhidem , sed quae juvare nilal
o minus possit. cuinam sud , ct qaa ratione λ Ut oe oremus ipsi , e
, , alios bonemur , κI pro illis orationes faciant, S pauperibus pro illis, , largiamur assidite. Affert ea res solatii aliquid. Mox de Cathecume- , , nis ista nect it: Uerum hoe quidem pro iis agendum, qui in fide decus , , runt. At Carbeeumeni ne boc quidem soIatium percipiunt : sed ea omni, , ope destituuntur, ana tantum excepta. qua tandem y Licet pauperibus,, pro ipsis erogare. Nonnullam ea res tonsolationem ipsis tribuit.,, IX. Ergo preces, di largitiones in pauperes, fideles damnatosis nonnihi) sublevant, ut levius tantummodo torqueantur: Cathecu
326쪽
is me nis vero solae eleemosinae opem afferunt, si vere ista scripsi eis Chrysostomus. Est non absimilis ea de re opinio Ioannis Damari sceni in libro de Defunctis, in quo etiam damnatorum animas ut iis ,, litatis aliquid, & laxamenti capere vivorum ex precibus, ac piis, , operibus, ostendit; et si post judicium nulla sit filiis adhibenda da
is Denique Prudentius in hymno s. per festum Paschale, Daemo- , , nibus, di inserorum incolis pusillum requietis, di relaxationis in. D dulgeri , versibus istis cecinit: Suri 6 spiritibus saepe noeentibus Poenarum celebres sub Stue seriae
Illa nodie, sacer qua rediit Deus Stagnis ad superos ex Acberuntiis , Sc. Marcent suppliciis Tartara mitibus , Exultatque sui carceris otio Umbrarum populus liber ab ignibus,
Nee ferυent solito flumina sulphure.
Haec P etavius, qui subin.le recte observat hane opinionem a cominmuni sensu Catholicorum esse alienam , & adversus eam maximum esse praejudicium , quod nunquam Ecclesia pro Damnatis orare conis
suevit, quod profecto faceret, si levari saltem illorum cruciatus possent, etsi penitus terminari non possent. X. Antequam objectioni respondeo, illud animadverto Iaudatos Patres tametsi eo sensu intelligantur, quo intelligi vult Petavius , non idem sentire, ac sentiant Author es , quos modo refellimus. Quippe illi cum dicunt Damnatorum poenas levamen aliquod, aut mitigationem recipere ex fidelium preeibus, sacrificiis, & eleemosinis , ut summum loquuntur de statu eorum ante finale judicium, &supremam Christi Iudicis sententiam: cum nuperi scriptores maxime de reproborum statu post universale Iudicium loquantur , & post illud etiam tempus reproborum poenas mitigandas existiment: quod Patres citati, si fortasse Augustinum excipias , potius diserte negant. XI. At enim vero nimium proclivis fuit Petavius in ea opinione affigenda laudatis ab ipso Patribus, eum citra vim ullam ab ea vinis dicari possint, eorumque verba in catholico sensu explicari. Quod attinet ad priorem Augustini locum, somniculose nimium, & oscit an ter eum legisse videtur Petavius. Attento namque Lectori statim perspicuum est loqui S. Doctorem in objecto textu non de Damnatis ad ignem Inferni sempiternum, quibus vivorum suffragia prodesse potius exerte negat, sed de Desunctis in temporario, ac piaeulari supplicio detentis, quem medium statum, a Catholicis Purgatoriam nuncupatum, agnovisse Augustinum dubitari nequit. Sic enim seri
bit eodem Ioco: non omnibus ea suffragia γ prosunt. Et quareis non omnibus prosunt, nisi propter differentiam vitae quam qui G
327쪽
,86 DE FUTURO IMPIORUM STATU . Io que gessit in corpore . Cum ergo sacrificia sive altaris , sive qua .
o rumcumque eleemosinarum pro bapti Zatis omnibus offeruntur , pro, , valde bonis gratiarum actiones sunt . pro non valde malis propi. tiationes sunt: pro valde malis, etiamsi nulla sinu ad jumenta moris, , tuorum, qualescumque vivorum consolationes sunt. , , His verbis
distin iiit aperte S. Augustinus tres hominum vita sunctorum elasses. Alii υalde bosi sunt, nihilque gerunt , quo vel temporaliter puniri merdantur : ae pro istis vivorum suffragia gra larum actiones sunt, ne que enim indigent, ut a Poenis releventur, quas non patiuntur, eum jam sempiternis gaudiis in caelesti Patria fruantur. Λlii υalde mali πω sunt, sive gravium delictorum reatu non tenentur, sed levium duntaxat, ac venialium : ac pro iis propiriatisnes sunt fidelium sussea lia , sive prosunt , ut vel a poena, quam eluere deberent, ei lius ii erentur, vel saltem eorum cruciatus mi igetur. Alii demum tiat mali funi, seu extorres a Dei gratia , di Charitate, ac lethalium flaiagitiorum rei : S pro istis oblata suffragia nulli penitus sunt ad jumento, sed tantum qualescumque fum υiUorκm consolationes. Hi ne eum subinde docet : quibus autem profunt, aut ad boc pro Dor, ut sit plana remisis , aut certe ut reserabilior sit ipsa damnatis, de desunctis secundae classis intelligendus eis, quibus duntaxat asseruerat suffragia illa e Te propitiatoria , seu prodesse vel ad liberationem , vel ad mitigationem
poenarum, quibus obnoxii sunt: non autem de defunctis tertiae elata sis, quibus nihil prodesse conceptissime docuerat . Et certe si de his etiam ea verba aecipiantur , dicendum foret nedum S. Patrem eredidisse suffragia vivorum prodesse damnatis ut tolerabilior, seu mitior sit ipsa damnatio , sed etiam ut plena fiat pa α remissio , atque adeo ab
inseris liberentur: utrumque enim eadem sententia complectitur. Hoc autem ab Augustini mente alienum esse quis ambigat 3 At Pe-tavius deceptus videtur voce damnationis , quam adhibet S. Doctor , non advertens eam ad temporalem etiam punitionem significandam posse referri . Ita enim Lueae cap. 13. accipitur verbis illis a Sancto Latrone prolatis : neque tu times Deum , qri in eadem damnatione es :Et cap. 2 . quomodo eum tradiderunt summi Sacerdotes , o Principes nostri in damnationem mortis: S Matth. 12. , ex υerbis tuis condemnaberis , gum de poena verbo otioso debita sermo sit. Sic etiam reos ad carce in
Fem , exilium, vel mortem damnatos dicimus. Igitur di Augustinum eodem sensu hie vocem damnationis usurpat , loquiturque de animabus in purgatorio loco existentibus , quibus prosunt fidelium suffragia, vel ut mox Iiberentur , vel ut mitius puniantur, donec ipsae tandem saltem in fine saeeu Ii plenam obtineant remissionem. XII. Hane esse Augustini mentem tum ex hoc ipso loco, tum e.
aliis clarissime enitescit , in quibus tanquam certum omnino ponit Ecclesiam non orare pro damnatis ad sempitermim exitium. Consuisti potest inter aIia loea eap. 24. Lib. 21. de Cnisi raci, ubi seribit:
328쪽
Li A. TERT. ADVERA NUPEROS ORIGENISTAS ET C. 287
Ecclesia nunc pro eis orat, quos in genere bumano babet inimicos, quia tempus est paenitentiae frucIvosae. Nam quia maxime pro eis orat, nisi ut det illis Deus, sicut dixis Apostolus , paenitentiam, oe resipiscant de Diaboli laqueis , a quo captiυi renretur secundum ipsius υoluxtatem si qui
autem usque ad mortem habebant cor impaenitens , nec ex inimicis conυertenis
tur in filios , nunquid jam pro eis , idest pro talium defunctorum Spiritibur orat Ecclesiast uuid ita δ Nis quia jam in parte Diaboli computatur , quidam essu in corpore, non es translatus ad Cbrisum. Eadem itaque ea aest cur non oratur tunc pro hominibus aeterno igne puniendis, quae causa est , Mi neque nunc, xeque tunc oretur pro Angelis malis: quae itidem cavissa est, Mi quambis pro bominibus, tamen nec nunc oretur pro infidelibus , impiisque
defunctis. Nam pro defunctis quibis iam ψι ipsius Ecclesiae, Hι quorumdam piorum exauditur oraIio : sed pro bis, quorum in Cbristo regeneratois rum nec usque adeo υita in corpore male gesta est, ut tali misericordia ju-Aicentur digni non esse , nec usque adeo bene , ut Ialam misericordiam repeinrianIur necessbriam non babere . Poterat ne Augustinus clarioribus verbis mentem aperire suam , palamque sacere de quibus ipse loquatur , dum in Enebiridio tradit fidelium, di Ecclesiae suffragia aliqui. bus prodesse post mortem, vel ut sit plena remi o, vel saltem ut tole rabilior fiat ipsa damnatis p Si expresse negat Ecclesiae, & fidelium pre ces non exaudiri pro infidelibus, impiisque desunctis, immo nec pro ipsis orari testatur, quomodo de his asserere poterat beneficium ali. quod ex fidelium suffragiis consequi, ut nempe mitius puniantur δXIII. Atque ex his colligi potest solutio alterius testimonii , quod Petavius opponit, deprompti ex cap. II 2. ejusdem Eubiridii, si praeis sertim attendatur etiam ad scopum, quem sibi in eo loco praefixit Augustinus. Totus est ibi S. Pater in astruendo dogmate de poenarum inferni aeternitate, quod plures tunc temporis, ut ipse resere, sicut di nunc, pro suo motu mollire studebant, di in leniorem flectere seaten.
tium ea, quae Scripturae minabantur, putantes in eis terribilius esse di. Lia, quam υerius . Ostendit itaque adversum ipsos non posse aliter,
quam sonant, intelligi Scripturarum verba : & objecta sibi aut horitate Psalmi 76., cui maxime illi caussam suam fidebant : non enim O. bliυOcetur misereri Deus, aut continebit in ira sua misericordias suas, ita respondet : is hoc quidem in Psalmo legitur sancto : sed do his sine M ullo scrupulo intelligitur , qui vasa misericordiae nuncupantur res quia di ipsi non pro meritis uiis, sed Deo miserante, de miseriari liberantur : aut si hoe ad omnes existimant pertinere , non ideo 1, necesse est, ut damnationem opinentur posse finiri eorum, de qui, is bus dictum est : ibunt isi in supplicium aeternum e ne isto modo pu- is tetur habitura finem quandoque faelicitas etiam illorum, de qui- , , bus e contrario dictum est : justi autem in υitam aeternam. Ac PO- stea subjicie objecta verba, sed poenas damnatorum certis temporum iure; vallis existiment, si hoc eis placet, aliquateaus mitigari oec. Quibus ainsaret
329쪽
paret non hoc Augustinum absolute probabile judicasse, sed solii momodo non ita esse aperte haereticum, & Ecclesiae fidei contrarium , sicut illud quod Adversarii afferebant, finem scilicet habituras Da
XIV. Quod spectat S. Ioannem Chrysostomum, non ita e Te Ioeo
laudato intelligendum, quemadmodum exponit Petavius, ex eo liquet, quod, Petavio ipso teste, nunquam consuevit Ecclesia pro aeternum damnatis orare , nedum sacrosanctum offerre Sacrificium :quam Ecclesiae consuetudinem ignorare certe minime potuit Chrysostomus. Quare cum pro vita lanctis orationes fieri ait in Ecclesia, di eleemosinas erogari, immo ab Apostolis sancitam esse, ut in celebratione venerandorum miseriorum memoria fiat eorum, qui hinc dis cesserunt, ut rein leventur, haec profecto fieri intellexit non pro omnibus, quos antea memoraverat, nempe pro impiis & infidelibus defunctis, di ad Tartarum damnatis, sed pro aliis, quibus eluenda superest in alia vita poena levioribus noxis debita, vel gravioribus haud sufficienter expiatis, di pro iis praecipue , quos postremo loco nominaverat , qui in 'ditariis mortui sunt, S nibu consolationis fuis ipsaram animabus ex diυiriis suis procuraverunt. Id etiam eruitur ex verbis , quae ibidem habet
S. Pater : ηουerunt illis multum bine nempe ex orationibus, eleemo-
sinis, & Sacrificiis) emolumenti fieri , mkltum utilitatis e stante siquidem
universo populo , manus in caelam extendente cietu item sacerdotali , verendoque posito sacrificio , quomodo Deum non placaremus pro istis Orantes ζVerum i Iud quidem de illis dicimus, qui in fide discesserunt . Quis non videt loqui S. Episcopum de iis, qui cum in fide discessierint e vita, sperandum est in loco esse salutis, licet pro poeeatis solvendum ipsis aliquid supersit justitiae vindici in poenis Purgatoriis e
XU. Atque eadem responsio adhibenda est authoritati , quam solum Petavius insinuat, S. Ioannis Damascent . Nec quemquam movere debet , quod Damascenus Ioquatur de animabus , quae sunt tu Inferno, sive in bade. Nam ut recte observat Cl. Vir Ludov. Antonius Muratorius in praeclaro suo opere de moderatione ingeniorum oec. Iib. 3. cap. 9., tum veteres, tum recentes Graeci saepenumero, sicut di nonnunquam Latini , usurpant νοῦ-, & inferorum vocabula non tantum pro loco impiorum , sed etiam pro loco , in quo piorum ani-rnae purgandae detineri ex ortodoxae Ecclesiae doctrina creduntur. Ex qua etiam observatione clarescit sensus dogmaticae eonsessionis Grae corum , in qua legitur : cerae multi peccatores a υincuIis Φῆ L inferni Iiberantur , videlicet ut subditur, propter visentium pia opera, oe eleem Anas , o Ecclesiae pro iis fusas orationes. N pori mum propter incruentum sacrificium. Non est enim ibi Mes proprie Gehenna, sive aeternus damnatorum Iocus, sed claustrum illud, quod nos Latini Purgatorium appellamus, Graeci vero Schismatici nomine quidem negant, at cum Patribus re afficinant . Quod si etiam pro Gehenna accipere velis,
330쪽
pergit laudatus Author , nihil moramur : adhue enim apud Graeeos flare vides catholicum dogma de animabus quibusdam levium pecea istorum reis, di post mortem in aliquo tormentorum loco purgandis. Quare haud reiae Schismatteos Graecos cuIpare visus est Thomas Smiis thus in Epist. de Eerisae Graeeae hodierno statu, ubi illos in errorem Origenteum de animabus impiorum ex is terno taxim liberandis prolapsos
XVI. Ad Prudentii denique Authoritatem respondeo, ea ipsum Ue ha protulisse non dogmatice, sed poetice, sive fictione quadam poetica, ut Dominicae Resurrectionis diem, & gloriam coneelebraret. Neque ignorare debuit Petavius fictiones hujusmodi tum ipsi Ptuis dentio, tum caeteris Poetis admodum esse familiares.
Scripturarum Ioea explicantur , qxae adυersus dogma Catholieam προηκην Origenistae : ae praesertim textus Apostoli Pauli I. ad Corinth. cap. Is., in quo potiss-m caussie suae praesidium eoIIoeant. Legitimus ejus sensuralius Iove est ab eo, quem Usi assunt: quemadmo um s verborem D. Feret Actuum cap. S., quibus eumdem confirmare nitumur. I. n mersus Cathosseum dogma tot validissi mrs Seriptu rarum momentis communitum, plura ipsi quoque Origenistae ex I iisdem Scripturis opponunt testimonia, Ne causa, quam propugnant , et anto Praesdio destituta omnino videatur. Atque inprimis ea loca obtrudere solent, in quibus tum de voluntate Dei salvandi omnes, tum de universalitate gratiae, dc amoris divini, i
temque de universalitate di pretio Redemptionis Christi, sermo fit,
quorum veritatem neutiquam consistere garriunt, si tam pauci ex hominibus ad salutem aeternam perveniant, qui eum caeteris compar
vi , qui, juxta receptam sententiam , in omnem aeternitatem ejiciendi , ae damnandi sunt, minimam faciunt humani generis partem. II. Verum hosce omnes textus iam pluries diluerunt Ecclesiae Patres, ae Theologi et iam ostenderunt posse Deum voluntatem habere salvandi omnes homines , quiri tamen reapse salvent r. Eatenus qui P. re Deus omnium hominum vult salutem , quatenus media omnibus subministrat ad eam consequendam necessaria . Sed quia alias eorum non aufert libertatem , eontingit haec media resperui plurium inutitia esse, effectuque cassa , quin tamen affirmari queat Deum haud siniseere velle ipsorum salutem. Ostendunt itidem, quae de universalitate gratiae, amoris divini, meriti Christi Redemptoris, ejusque pretio infinito, dieuntur satis sibi constare , modo cuncta juxta ordinem a divina Sapientia, & Providentia constitutum intelligantur. Manet utique gratia Dei universalis, seu in universos homines diffusa: mainoo neu