Joannis Miltoni Angli Artis logicae plenior institutio, ad Petri Rami methodum concinnata, adiecta est Praxis annalytica & Petri Rami vita. Libris duobus

211쪽

ea non reperiuηηsir quae voluptatis nomen habent qaaeq; vitiosa μη , in quo ipsam luxuriam raperire ηοη potes, in eo te ambram luxuriae repem thram patas r Hujus etiam stilogismi partes pr sylldgismis exornantur. Propositionis sententia his verbis continetur, iη tempe Iisi convivii iac :quam prosyllogismus praecedens illustrat a contrariis, nemo fere saltat sobrius &c. assi ptio per partes eXplicatur, nustum turpe convivium, Rc ; minoribus quibusdam illustratur: cujus etiam prosyllogismus praecedit, reprehensionempe Catonis, quod pQuularet consequens, non Probato antecedente. postremo loco ponitur conclusio, quae negat Muraenam esse saItatorem,

repetendo quaedam quae in assumptione prae, cesserant e, M interrogatione sortius negando. Ηoe judicii modo Ovidius I. Trist. eleg. I, tripliciter concludit, dum carminum suorum eXcusationem eAponit: carmina provenigni animo dedacta sereno , , nubila μηt subitis tempora nostra malis. carmina stoesiam scribentisct otia qharaxi. Me mare, mρ venti, me fera 3actat Mems. caraei niι' metus orenis abs, ego perditus ensem h Aram IVulo ram puto iamque m o. Haec quoq quae facio, Judex mirabiter quas , scriptaq; cam veηia qualiacuPq, leget. Τres hic syllogismi sunt qui in unum sic reduci possunt : ut quis possit carmina bona Icribere, oportεt is laetin sit, otiosis , securus: ego nec laetus sum, nec otiosus, Iec securuue 3 ergo bona carmina

noη stribo. Pro assumptionibus propyllogismi 1 dissentaneis L Impediantibus causis ponuntur.

212쪽

ata x. M M. Lib. 2.

Deinde conclusio sequitur, non ipsa quidem sed ejus consectarium 8, mirum esse s bona sunt , sed potius cim venia esse Iegenda, quia non sunt

bonas

Proprius primus est, cujus propositio negatur: ut, Agesilaus non est pictus ab Apelle 1 Alρx- Udρν est putus ab Apelle ; Alexander igitur ηοη ιβι Agesilain. Proprius secundus est, cujus assumptio negatar: ut, cesar oppressit patriam : Tussiuε ηono' prosit patriam ν ergo Tullius ποη est Caesar. Sophismata hic duo sunt; quorum unum utriq; explicati speciei commune est, altem' primae speciei proprium: Commune est, cu' propositio est particularis; quae eX commvul eNplica-etorum regula generalis .aut propria esse debuit. Sophisma prima seeciei Iroprium est, cum a gumentum tertium in alterae parte antecedentis Non negatur, ut definitio primae speciei praecipit: unde illud vulgo dictum, Ex duabus amrmatis in secunda figura, nihil concluditur. Excipiendum tamen est, si propositio sorte axioma reci- Procum sit: ut, homo est animal rationale: Socrates est animal rationale , ergo: Socrates est homst.

Vertim hic potius inversio partium propositionis intelligenda est 3 animal rationalι est homo : atq; ita ad sequentem speciem syllogismi reseretur.

C A P.

213쪽

CAP. XII. . De Meunia hyecie Syllogismi simpliso .

explicati.

quando argumentum antecedit in pro

positione, sequitur Uirmatum is assump-

Haec species ab Aristotele, prima figura dicitur ;sed naturae ordine est postrema. Cum enim in reliquis speciebus dispositio quaestionis cum argumento tertio mylex M uniusmodi sit, in hac specie duplex eu , in propositione enim

argumentum antecedit quaestionis consequentem, utpote specialius 3 in assumptione sequitur quaestionis antecedentem, utpote generalius 8, unde sorte medius terminus in hac solum figura proprie dicitur. Quod autem propositio nunquam particularis, concluso semper antecedenti simi- Iis aut parti debiliori est, id habet commune cum eXplisata specie priore; hoc etiam cum Contracta ammatum esse in assumptione ; nisi di contracta, quaestionis antecedens ut generaliatis' de argumento ; in hac, argumentum de a tecedente quaestionis ammatur. Haec maxime figura fundatur dicto illo de On-ηr ia nullo r antecedens enim sive subjectum Propositionis continet genus, adeoq; est semper. generalis, s ectum assumptionis continet spe-

214쪽

ciem quae de illo genere ammatur. Assumptio itaq; semper esse debet ammata. ΕX quo sequitur, quicquid degenere in propositione dicitur, id de eo quod in assumptione species esse illius generis ammatur, in conclusone rectissime concludi. Quod fi genus illud subjectum scit. propositionis termino infinito negante, seu

- topice contradictorio eNprimitur, non negataeontinuo censenda erit allumptio, quamvis esse videatur; assumit n. tantummodo genus ex

propositione termino illo topice duntaxat contradictorio repressum , . ipsa 'nihil axiomatice negat: ut, quisquis non credit, damnatur: aliquis Ddaein non credit e, ergo aliquis Judaeus damnatari. Hic propostionis subiectum est genus qui quis non credit, r. e. Omnis non credens sive infidelis: Dium est ex numero sive specie non credentium, id quod assumptio non negat, sed affirmat aeque acsi sic diceret, aliquis Iadaeus s non credenS. Ex hac autem ammatione sequitur, nullum argumentum ab antecedente quastionis dissentaneum, in hae secunda specie locum habere. De cytero, haec species neq; ad particulares quaestiones, ut contracta, neq; ad negatas, ut prior species explicati , restringitur ; sed ad omnia quaestionum genera concludenda recte adhibetur. Restant hujus speciei modis ; qur quanquam partim amrmati limi partim negati, plures t men non sunt quam in altera 'ecie, uni omnes erant statim negati. AEqualitatis ratio est quod assumptionis affirmatio, M solius inde propositionis negatio negatorum numerum minuit.

Nodi igitur hujus meciei sex itidem sunt; tres

215쪽

aifirmati, tres item negati,utrique rursum sunt generaleS, speciales M prcprii. Primus est ammatus generalis: ut, om

iustum Ut utile: οτηρ boxsum est justum ; omne ieitur hmestum es utile. quod Cic. a. Of. ita concludit: quicquid jassim sit, id etiam uirile esse censent: iram qκod boη - , id3m iustum : ex quo sititur, ut qMicquid honesis sit, id vi sit

utile. Propositionis prosyllogismus a testimonio Stoicorum primo in loco ponitur, deinde omnes partes syllogismi ordine sequuntur. Partes hu-3us syllogismi. sunt avitomata relatae essentiae quae smplicium aκiomatum vim habent.: Secundus modus est negatus generali r rimi- λε non est liber: avaruε est timidus , avarusitati; non est, liber. Hoc ita concluditur ia judicatur ab Horatiok epist. l. I. I 6. nuit melior servo quo licteriaη sit avaras, in triviis fixum, cκm se demittit ob assem, ηιMi video. Nam qui cupiet, metuet quoq3: porro qui metilens vivit, liber miri non erit axquumo

In hoc exemplo duplex est crypsis, inverso Partium M prosyllogismus. Primo in loco poniatur conclulao, eaq; duabus prosyllogismis illustratur; primo a pari, quod avaras non sit Itb rior servo : secuneo ab effectis, quod se demiuitis astae. Tum ponitur assumptio, qui cuiet, metuet quoque. Propositio postremo in Ioco ponitur,

qui netvens vivit, liber mihi non trit xyqsiam

216쪽

habet assum, eam costio regere ηοη poteS. In amore haec omηia insunt vitia 3 iniuriae,s biciones, inimicitiae, inducrae, lestis, pax rursum: lacerta haec si ta post les

ratioηe certa facere, ηihilo plus agas, ham si des operam, xt cum ratiθηρ insanras. In hoc exemplo propositio suo loco est, quae res in se &c. Pro assumptione ponitur ejus p syllogismus variorum amoris adjunctorum, quae consilium impediunt 3 amor consilii eXpers est, quia sn amore haec tetant vitia, &c. Conclusis sequitur, incerta haec, c. Cujus sententia com- Paratione parium comprehenditur, ergo si amorem consilio regere vis, nihilo plus, C. Wrtius modus est ammatus specialis et eoη-mes propter virtutem fabii, stadiose remp. ineri debent: Cicero es propter virilitem factus consul cicera ieitar 'udiose remp. tueri debet. Sic orat diligentiam sham, Agr. a. concludit ia judicat: Nam c m omnium consulum, ait, gravis in repub. stodienda, chra ac diligentia debet esse, tum eorum maxime , i qui non in . incuηabulis , Ied in

campo μηt coories facti. Nusii populo Rom. prome majores nostri sposponderκηt mihi creditum est rame petere quod debeo, me ipsum appe Pare ciebetis. Ωκεmadmodum cum petebam, nulli me auffores . generis mei vobis commendarunt: sic Ra id deli-gδἐrρ, ηhra suηt imagiηV, qae mi ὸ vobis depre-

217쪽

remp. vieilanti homiηi, non timido, diligenti, non ignoo, comminis. Partes hujus syllogismi prosyllogismis ornantur. Propositio a minori Illustratur : cujus sententia est comparationis redditio, diverm illustrata nam cum omηium coημlxm gravis, c. tum eorsim maxime: diversa sunt, non in incunabulis, sed in campo. Assvm- Ptio sequitur, nasii populo Rom. &c, quae iisdem rursus diversis illustratur , M a simili meis, non majorum meritis ; in campo, non in incunabulis : similitudo his verbis continetur quemadmodum cκm petebam, iaci Tandem conclusionis sententia sequitur illustrata, prisum testimonio promissa, obligationis vim habentis, polliceor, &c. Deinde diverso ia disparato ; quare modo, &C. Ergo Cicero erit vigilans, non timidus ;diligens, non ignaVus. Aliud exemplum: quod optatum redierit, eratam est: Lesbia carasto optata rediit e, grata ieitur est.

Si quicquam evidiq; Optantiq;obtigit κηquamoinsperanti, hoc eratum est animo proprie. sua τε hoc est gratum, nobis quoq' chariβs auro, quod te restituis, Lesbia, mi cupido. Re tituis cupido atqi in peranti ipsa refers .e. ηobis,3 lucem candidim e nota Inyis me vηo vivit felicior, aut magis hac quid optandum vita dicere quis poterit Z In hoc exemplo propositio videtur esse comin Osit simplex tamen est,& syllogismus simplex; quia

218쪽

quia sim ex est dispositio argumenti cum partibus quaestionis. inplex hic crypsis est, inver-λ redundantia. Primo loco est propositiosi quicquam cupido, &c. i. e. quicquid cupido ;si enim non semper connexi nota est. Assiim-ptio est in quarto k quinto versu, Lesbia catalis Optata rediit. Conclusio est versu tertio illustrata a minori, quare hoc est gratum O auro charias. Τribus postremis versibus iteratur sententia concIuλnis, primum ab adjuncto tempore, h lucem e deinde a pari, nemo me felicior, t magis hac quid, &c. Quartus modus est negatus specialis: deceptor amantis paege non est laudandas : Demophooη 'deceptor amaη θ pitella Demophooη igitur ηon est . taurandus. PDilis apud Ovidium ita judicat Demophoοηπm laudandum non esse. Fallere πρdρηπm ηοη est operosa paellameloria: simplicitas digna faυore fuit. ' '- S ' decepta tuis Θ amaηs in seminat verbis 3

dii faciant Iaaris summa sit salvae.. Propositio suum obtinet locum cum pro*II gismo adjuncta simvlicitatis, ut causiae cur deceptor non sit laudandus. Assumptio sequitur, sum decepta tuis, iac. Conclusionis sententia im- Precatione continetur, dii faciant, Re. Antvs modus est amrmatus proprius: ut, Octavias s keres Caesaris : ego sam Ootavius 3 sum igitsir haeres Caesaris. Sextus modia est negatus proprius: ut, Axtonius non es filius caesaris : tu es Autonium, non

219쪽

Hujus itaq; speciei laus est prae caeteris, quod

omnia quaestionum genera concludat 3 nempe

generales, speciales vel proprias, easque vel affirmatas vel negatas ; ia praesert:m generalesam alas: ob quam potissimum causam Arsoteles speciem hanc reliquis anteposuit, quod primus ejus modus nempe avfirmatus AeneraIis sit diaxime scientificus, post. l. H. cum praecepta artium solus demonstret, la reductionem reliquarum ad hanc figuram sive speciem laboriose M subtiliter excogitavit verum non sic praestat haec species caeteris duabus, ut earum idcirco ad hanc reductio cum tanta ut fit, al8habeti veXatione elaboranda fuerit, quandoluidem ia reliquae species non imperfectae sunt , nec minus necessario concludunt. id enim syllogismi speciebus commune cunctis est, quaestiones denique

illas, quae ad ipsarum judicium recth reseruntur, interdum aptius concludunt, Phm in hac specie , concludi queunt. Nerito itaq; Galenus, i. a. de placit. Hippoc. 8t Plat. reductionem hanc omnεmq; ejus supellectilem a celariam tanquam vanissimae subtilitatis doctrinam inanem ae sutilem post Antipatrum M chr sippum explodit. Et Tycherma ηnus ipse , in P. Ramum fere

iniquior, reductionem tamen illam quam V eant per impossibile, ad eos duntaxat refutandos inventam, nomines sane absurdos se raro admodum repertos, qui utraq; praemissa concessa, conclusionem negent, fatetur se potius propter consuetudinem scholarum, qui1m propter magnum ejus usum rei muisse. At consuetudo ceraegnaviter nugandi ejici enda e scholis posus, quam

retinenda erat.

220쪽

Tres hic paralogismi refellendi sunt; quorum duo sunt utriq* speciei explicatae communes, propositio nimirum particularis, conclusio partis non dibilioris: utriusque exemplum hoc esse potest: quoddam allimal es rationale: bestias animale ergo bestia est rationalis. Et praeterea totum medium, nempe quoddam animal, non assumitur.

Proprius in hac specie paralogismus est argumenti negatio in assumptione: ut, omnis homo saηimat: eqhud xon es homo ergo equus non s

Hic etiam solus M unicus pro negandi partieulis habendi sunt 3 pariterq; reddunt assumptionem captiosam: ut quicqκid ψ in mea domo, est in oppido r unicus foηs est in mea domo ergo unicus

fons est in a ido. Sic, quicquid es risibile, saηimale solvi homo est risibilis ergo Drus homos animal. Tam enim hae particulae quam negatio in minore, ostendunt non reciprocum esse majorem; adeoq; conclusionem eX majore per minorem, vel generale eX proprio non se

Expendenda porro hic definitionis verba sunt i, quae non tam assumptionem ipsam quin argumentum in assumptione ammatum fgnim Cant. Cum enim propositionis antecedens quod tertium argumentum est negatione infinita topica duntaMat eXprimatur, assumpti nis consequens quod etiam etertium argumentum est ) eandem negationem Letinere debet ;alioqui non sequeretur argumentum affirmatum in assumptione, sed contradictione sublatum. Negatio fitem haec non dicenda est vel assumptinuis vel argumenti negatio, sed argumenti