장음표시 사용
571쪽
Callicanam repraesentantes Ecclesiam , obtulerunt Carolo VII. Galliaraim Regi, qui statim praecepit ut in toto suo Regno observaretur , & Megias in inter Constitutiones desciabereturdulsit etiam idem Rex Curiae Par lamenti, aliisque Magistratibus, ut hanc Pragmaticam Sanctionem a Personis Ecclesiasticis N Saecularibus observari, de executioni mandari curarem, gravi poena rebellibus irrogata . Promulgata autem fuit Pragmatica Sanctio in Senatu Parisiensi die xt i I. mensis Julii anni mille in simi quadringentesimi trigesimi noni. Id aegra admodum tulerunt Romani Pontifices , . & ad Pragmaticam illam Sanctionem penitus abrogandam suas omnes curas adhibuerunt. Eugenius Pontifex Maximus huic Pragmaticae Sanctioni i tercessit , eamque vehementer improbavit , ut constat ex ejus Litteris ad Carolum VIL Galliarum Regem datis,quas dxstripsit Odoricus Radinaldus ad
quod anno MCCCcLIx. indixit Mantuae, Pragm ticam Sanctionem graviter perstrinxit, & mortuo carpis . ejus fiuium Ludovici XI. Christianist. Regem,ad abroga udam Pragmaticam Sanctionem pertraxit, indeque incredibili laetitia affectus , ut refert Gobelinus Tomo v I I. Commentariorum, R mae, ob tam faustum de abrogata Pragmatica Sa ctione nuntium, indi it triduo justitium, Er sunt rationes per omnia templa fieri, oe pompas Sacrorum per urbem duci. Dimisso conmorio, univiersa Curiab. ursis. populus exultavit Q ad noctem lucere ignes ,
Tanere tuba , campana resonare omnes , saltare juvenes , choros ducere, caritare viri, ac Maes inter se
gloriar qui priusquam inverentur, uist a ratam
572쪽
tieam vidissent: Laudare Pontificem, eujus tempore id donum datum esset: vgem extollere, cujus mentem
tanta incessisset pietas: Tanto res videri dignior, que admirabilior , quanta minus sperata fuisset . Neque quisquam erat, qui post quatuor-viginti annos inleteratum Pragmatica morbum sub Pio Pontifice auferri posse consideret:Satis consultum iri Apostolica Sedi exiuimabant omnes, si malum non ingravesceret. Verum, Pragmaticam Salactionem, quae sub Christianissimis Regibus Ludovico XL de carolo VIIL in Galliis aboleri omnino non potuerat, revocavit Ludo laus XIL Galliarum Rex , & Caroli Mia. succestor , qui ι ob infaustu in diisidium , quod cum Iulio IL Pontifice Maximo habuit, Edictum anno ΜCCCCx IX. promulgavit, quo sanxit, ut iauniverso Galliarum Regno ad summos juris apisces observaretur Pragmatica Sanctio, quae proi de eo Regio roborata Edicto viguit, donec tanqdem Franciscus I. Rex Christiani stimus, & Ludoviaci ML successor,ea in integrum sublata,compulerit Gallos ad recipiendum concordatum, quod ipsi Bononiae in Italia inierat cum Leone X. Pontifice Maximo, moxque in Concilio Lateranensi. v. fuerat appaeobistum anno-xv I. Porro, in hoc Concordato , quod Gallicam vocant, adimitur Capitulo , vac4nte Sede Cathedrali, facultas eligendi Episcopum, jusque Nominationis ad Praelaturas Galliarum Regibus confertur sub certis conditionibus , quas . hic breviter annotabimus. Prima conditio est , .ut Christianissimi Reges nominent ad Episcopatum vacantem virum gravem , Doctorrem, vel Licentiatum in Theologia aut in Jure, in
celebri Academia,qiu vigςmum septunum aetatia
573쪽
annum ad minus attigerit . Ad istas ramim graduum scholasticorum leges non adstringuntur Principes Regiae stirpis,& natalium spendore clari Proceres, qui subinde ad Ecclesiae Pretiaturas nominari & provehi possunt, etsi nullos gradus in Universitatibus iuerint assecuti.Excipiuntur etiam
Religiosi vindicantes, vel alii Regulares, qui doctrinae praestantia insignes, iis inscripti sint Collegiis , vel Ordinibus, ubi ad gradus non adspiratur. Altera conditio est, ut habeatur inquimtio in mores perisnae a Rege Christianissimo nominatet coram ipsius ordinario,vel Nuntio aut Legato sedis Apostolicae, eaque Inquisitio una cum Nominatione Regia Romam deseratur, quo Summo Pontifici constet, nominatum a Christianissimo Rege iis pollere dotibus, quae sacris Canonibus praescriptae sunt . Quod si Rex Christianissimus nominet aliquem, qui his careat dotibus, potest quidem Summus Pontisex illum repudiare,sed tres alios menses Regi Christianissimo concedit, intra
quos alterum nominare de summo Pontifici Can
niud instituendum praesentare potest . Tertia conditio est, ut Rex Christianissimus nominet intra sex menses a die vacantis Beneficii numerandos , ne videlicet diuturna Ecclesiarum vacatione: salus animarum grave pateretur dispendium . Quarta
conditio est, ut Summus Pontrix si aliqui Regni Galliae Praelati in Curia Romana moriantur -- minationem habeat ad eorum Epistopatus, da vacantia Beneficia. His conditionibus limitatum est in Concordato Gallico ius a Leone x. Pontifice Maximo Woncessum Regi Christianissimo nomi
nandi ad Prauaturas . Md. quia ius Regia Nomis
574쪽
. nationis ad Praelaturas Provinciae& A moricae non erat in Concordato Gallico expressinn, Leo x. Pontifex Maximus speciali Indulto jus Resiae N minationis ad Praelaturas in Provinciam & Λre- . moricam e tendit, dum viveret Rex Francisius
quod ejus seccetaribus alii Pontifices confirmM. runt . Ext ni duo Pu Pontificis Maximi ea de re Diplomata Carodo Nono Galliarum Regi anno MDLxxv.data apud Clarissimos Puteanos in historia concordatorum. Observavimus in sexto Colloquio in Historiam Saeculi XV. Galliarum Regem non νnominare adAbbatias Montalium in vim C. Ordati Gallici, sed in vim Pontificii Indulti, quo clemens VII. jus ad illas nominandi Francisco Lc-ςessit . . Ibidem etiam advertimus , jus eligendi Abbates & Prior :s ad Regem Christianissimum per Concordatum Gallicum suisse, quidem translatum , illud tamen jus Regiae Nominationis no extendi ad illa Monasteria, quae sitos Abbates aut /Priores eligendi singulari gaudent privilegio, cui nec Summus Po'tifex , . nec Rex Christianissimus quidquam derogare voluerunt. Quocirca, Regiae Nomipationi Monasteria illa in Galliis non tu
sunt quae per Generales Praepositos reguntur,
quibus adjungendae fiunt quatuor Cistercensis Ab-
Datiae filiae, Pontiniacum, Feritas , clara uis , ω Mori mundus. Item Abbatiae, sive Prioratus, quorrum caput est Casa Benedicti in Bituricensi Dioecesi,
Gallice chesse tu, & celebris altera Abbatia in
Suburbio ηiturigum S. Sulpitio consecrata. Hae
quippe Abbatiae , sive Prioratus, antiquam suos Abbates vel Priores eligendi libertatem sartania tectam hactenus c servarunt. Sed de abolitio Pragm
575쪽
Pragmaticae Sanctionis, & de Concordato Gallico prura legetis apud jam citatos clarissimos Puteanos jn Historia lConcordatorum , apud Francisium Pinssonium in lib. De Pragmatica Sanctione , & in Notis ad Indulta , & apud Do alium in Specimine
Iuris Ecclesiastisi . D. Quibus potissimum de causis abolita est in Galliis Pragmatica Sanctio ἶ-
' M. Duabus praesertim de causis abolita est In Galliis Pragmatica Sanctio . Primam infinuat Leo X. Pontifex Maximus in Concordatis/Titulo quarto , ubi testatur, Electu,nes in Galliis ianuictu eo devenisse, , ut pleraeque per abusam ferularis potestatis' tumultuosae violesatae essent,' vel Sim niacae . vel carnis & sanguinis pIuribusque aliis cupiditatibus sordidatae , vel implicatae periurio , quod Electores,' quanquam iuramento constricti ad eligendum magis idoneum, privatis nihilosecius indulge fetit aflectibus; vel precibus & blanditiis amicorum delinirentus y unde gravissima mala emergebant , quae, in dies radices altiores agebant , nec ullo pacto extirpari poterant. Altera ratio,cur in Galliis abolita fuerit Pragmattea Sanctio, petitur ex sublata libertate Electionum , quae a Capitulis ad nutum Regis ut plurimum fieri solebant. R., siquidem saepius preces in amperium vertebat, ac subinde necessitatem imponebat C pitulis, quae suis electionibus aliquid hinc etiam, praesidii fore sperabant, & Iu,ertatis umbram is
tem aliquam, si 'uos Rex commendaret hos eligerent . Hinc Illustrissimus Petrus de Marea, Λr-xhiepiscopus Parisiensis, libro v I. De concordia Sav
576쪽
vel apertas factiones & artes , quae in Galliis ii rejusmodi Electionibus frequentissiime occurrebant, ipsas inseper Regum Christianissimorum preces imperiosas vim attulisse Electionibus. Iure itaque optimo abolita est Pragmatica Sanctio , & in eius
locum subrogatum est Concordatum Gallicum,cujus benesicio restituta ac firmata est Ecelesiae Romanae cum Gallicana exoptatissima concordia,quae Pragmaticae Sanctionis defensione haud parua sturbata erat; sublata itidem est Reservationum gratiarum Expectativarum olim introducta consiletudo; praecisae penitus omnes ambitionis de Simoniae Occasiones, quibus creberrime Electorum suffragia rogabantur,a Laicis Principibus concilia- bantur, & interdum extorquebantur. Praeter liqccommoda, quae ex Pragmaticae banctionis aboli.
tione , & Concordati institutione & promulgati ne percepit Gallicana Ecclesia , aliud Petrus de
Marca loco mox a me laudato adducit magnum
Ecclesiae Gallicanae de Regni ex receptiove Concordati secutum emolumentum, per quod finis impositus est litikMs, quas in mana Curia contestari receptum erat sumptibus immensis , ut electionum nullitas
discuteretur. fiebat, ut partes contendentes adiηopiam redigerentur , regno incommoda importaren-ιur , O Ecclesiae ob id diu vacarent. Hic tamen Obirer advertere debes, quod , licet abrogata in Galliis Pragmatica Sanctione, multa secum com moda advexerit Concordati Gallici institutio , nihilominus Senatus Parisiensis abolitioni Pragmaticae Sanctionis , de Concordati Gallici promulgaVtioni diu ac fortiter restitit, Academia etiam Parisiensis aper te reclamavit, clerus Gallicanus, yi
577쪽
dumtaxat ac metu compulsus,prsdicti Concordati promulgationem passus est,quandoquidem Rex ita iubebat, sed eam liberis suffragiis non approbavit , imino Regibus Christianissimis Henrico III.& Henrico IV. saeper supplicavit, ut, hoc Conco dato Gallico abrogato, revocaretur Pragmatica Sanctio, & restitueretur libertas Electionum. Duo etiam illustres Scriptores Ecclesiastici & Cleri Gallicani Episcopi, Genebrardus , & Spondanus, hanc Concordati Gallici promulsationem ore & calamo improbarunt. Prior, seu Gilbertus Genebrarindus, Archiepiscopus Aquensis, librum De Saerarum Electionum jure o necessitate ad Ecclesia Galliaeana redintegrationem edidit; & libro I v. Chro- nologiae ad annum MDxv II. Coneordatum Gallicum vocat Usterium iniquitatis, quo perditam Ecclesiam Gallicanam cernimus. Et rursus et .anno, inquit, millesimo quingentesimo deeimo sexto abrogata est ista Galliis Pragmatica Sanctio, σ concordata, ut voeant , substituantur, fremente universo curo, Sebolain sicis , Petulo , bonis denique doctis hominibus . Alter vero Scriptor, seu, Henricus Spondanus, Ap pamiarum in Gallia Narbonensi Episcopus , haec habet ad annum MDxv. num. x. Sic autem , sublud penitas Saninone Pragmattea, ejus loco facta sunt capitula illa , qua Concordatorum nomine promulgata fuere Sessione xi. concilii Lateranensis , non tamen sine omnium Gallia ordinum gravissima conelamatione rmiνantibus multis vehementissimὸ, quod eism Pontifex fratrum suorum cardinalium suffragiis eligatur , Episcopos in alios Praelatos eligendi potestatem, iis ad quos pariter de jure competebat,ademerit, O in vgesrrandulerit; atque infaustd permutatione, temporatu
578쪽
sibi reservato , spirituale abdicavierit. Verum , etsi Clerus Gallicanus, Academia Parisiensis, Αmplissimus Senatus, & nonnulli Scriptores Galli, quos inter reponi debent Genebrardus , di Spondanus, hoc Concordatum Gallicum , speciosis quidem , sed reapse falsis rationibus freti improbarint, nec statim novam illam Disciplinae mutati
nem concoquere potuerint, attamen postquam, semoto partium studio & abdicatis omnibus prae iudiciis, rationum, quibus nitebantur, levitatem agnoverunt, di Concordati Gallici commoda sutat experti, tandem lubentissime acquieverunt, ultroque fassi sunt, hanc novam per Concordatum
Gallicum inductam Ecclesiae Disciplinam non fore incommodam, sed potius utilem , modo Rex Christianissimus,sicut ei ex Concordato incumbit, nominaret, seu designaret ad Episcopatus & Λ batias viros doctrina & pietate conspicuos, di gnos tanto munere , & ferendo oneri, quod Angelicis humeris formidandum est , pares. Quod cum Reges Christianissimi summa cum laude &pietate hactenus in rem Ecclesiae executi fuerint, nullum multis abhinc annis auditum est in Gallita
murmur adversus Concordatum, secundum quod
Gallicanae Ecclesiae Politia disponitur ac regitur , omniaque Beneficia pacifice conferuntur. D. Cedo, si placet, praecipuas rationes , quibus Clerus Gallicanus, Academia Parisiensis , de aliqui Scriptores Galli movebantur, ut tanto cum studio Pragmaticam Sanctionem defenderent , & ex adverso tam fortiter concordati promulgationi obsisterent. M. Tres praesertim rationes adducebant hi,
579쪽
qui in Galliis Concordati promulgationi obfirmatis animis intercedebant. Prima ratio petebatur ex novitate Disciplinae, quae, abrogata Pragmatica Sanctione, per Concordatum in Ecclesiam inducebatur . Haec , inquam , Disciplina novitate sua Gallorum animos percellebat, adeo ut in hac maxinid causa locum habuerit haec praecIara LAugustini Sententia Epistola Craxa a mutatio consuetudinis etiam qua adjuvat utilitate, novitate pertur. bat. Verum , haec Gallorum ratio nullius roboris erat, quia haec Disciplina , quantumvis nova videretur , obviis tamen ulnis excipienda erat eo vel solo nomine, quod praesentissimum adferret remedium multis malis & corruptelis, quae sacras Electiones ita infecerant, ut vix sanari possent, nisi Electiones ipsae abrogarentur, quae per se quidem honae, hominum tamen ad vitia proclivium malis artibus noxiae magis, quam utiles Ecclesiae progressu temporis evaserant. Galli itaque, qui hujus Disciplinae per Concordatum invectae novitate fuerunt perturbati, trepidaverunt timore, ubi
non erat timor. Altera ratio, quam contra Concordatum opponebant Galli, in hoc maxime sita erat, quod sibi persuaderent, Leonem X. Pontificem' Maximum concessisse Regi Christianissimo, eiusque succeslbribus, Spiritualia Ecclesiarum jura, dum eis ius indulsit nominandi, vi Concordati, ad Episcopatus Galliarum Regni. Verum, vana di falsa omnino erat haec Gallorum persuasio. Neque enim vi Concordati data unquam sunt Regibus Christianissimis Spiritualia Ecclesiarum jura, s Q solum eis concessum est jus Patronatus, seu Praetentationis ad Beneficia Regni
580쪽
Galliat. Unde, sicut penes Episcopos summa semper est potestas in minora Beneficia, maxime quoad jus spirituale , quanquam ea conferant ad nominationem Patronorum Laicorum , ita penes Summum Pontificem residet iii omnia Beneficia Ecclesiae, maxime quoad jus spirituale, potestas, Iieet Regibus Christianissimis jus impertiatur nominandi , vi Concordati, ad Episcopatus & alia Beneficia Galliarum Regni. Quod quidem novum
non esse fatetur ipsemet Spondanus loco mox a me laudato, ubi haec habet: etiam Leo X. Pon . ei sex Maximus eidem Francisio I. Regi Christianissimo concesserit ac fuccessoribus in perpetuum , Ecclesiarum Cathedralium ac Monasteriorum nominationem , qua prius ab electione Collegiorum ae Comventuum pendebat, baud quidem id novum fuit, cilis alias viderimus, id jam olim Zachariam Romanumis
Pontificem permisesse Pippino Caroli Magni parenti in
Sancto Ludovico I egi Alexandrum Horruit tamen iste , seu S. Ludovicus Rex, eo quanquam sponteiblato jure uti, quod intelligeret, ut dicebat, non se posse illud suscipere absque periculo animaesua σ Ψ-gni. Jus itaque a Leone X. concessum Francisco Galliarum Regi, ejusque successoribus, nominandi ad Episcopatus, aliaque Beneficia, non est novum,nec sese extendit ad spiritualia Beneficiorum Iura, sed est dumtaxat jus patronatus, seu praesentationis ad Beneficia, quod certe Viro Laico con cedi posse in confessis est apud omnes Theologos ,
nec alia unquam fuit Ecclesiae sententia ante mille annos , ex quo locus nimirum fuit Laico Patronais tui . Tertiam tandem rationem contra Concoris datum desumebant Galli ex Sacris Canonibus ac Tom. VII. N ia De-