장음표시 사용
31쪽
,, de ux si I . En igitur ut ita dicam , mutua illa servitus, quae intercedit sacerdotium inter & imperium ,
ex qua mutua profluunt officia, quae necessaria sunt ad pacem servandam, maxime vero ubi agatur de rebus,
quae vulgo mixtae dicuntur. Quum enim ipsae respiciant plurimum utramque hominis partem animam scilicet& corpus, hominem Civem & hominem Christianum, Deum & mundum , temporale 3c eternum , hinc necessario fiet, ut vel Ecclesiae status, vel Imperii turbetur , si pars altera totum ius atque rei inspectionem integre sumat, altera inconsulta et nam sibi arrogat quod suum non est, sed alteri tribuendum . XIX. En ergo qui sunt nexus Religiosem inter &Imperium , & qui sunt istius connexionis maximi esse-etiis, propter quos Grotius non immerito vocat religionem Propugnaculum Potestatis ac Legum o honestae disciplinae vinculum et . Quare malissime argumen. tatur ex hoc Ticinensis Auctor , Religionem subditam esse Imperio, & Civili potestati, cum potius concludere deberet etiam cum ii retico viro Balaagio 3 ;Civilem potestatem subditam esse Religioni & Ecclesi cui est tota religio Divinitus concredita. Est enim Ecclesia Christi ut docet sanctus Paulinus Nolanus) faninctissima illa hominum societas , in qua omnes unum su
reus tanquam in una domo viUentes . . . . Servantes uniatatem Spiritus in conjunctione pacis , ut unum corpus
ci 3 Bossuet. Pqlliique tirae de l'Ecriture Iiv. . art. s. I 1. Prop. Vid. et. Proc. Verb. de I oo. & Deseris. Declar. par. I. lib. I. sect. a. cap. 33. aὶ Grotius de poenis lib. a. cap. a.. s. sq. n. 3.
32쪽
unus spiritus ut Sociali inoiceis membro nobis collaboreiamus, ut crescamus in illius eorporis aedificationem, cujus caput Christus est i).Quare definiri solet Ecclesia Christi si eaetus hominum ad Christi fidem vocatus, quem ,, interius quidem animat fides, spes & Charitas; ex- ,, terius vero eiusdem Christianae fidei professio, &,, eorumdem Sacramentorum Communio, sub legi - timis Pastoribus, ac praecipue sub uno capite, o Chri 1li in terris Vicario & Divi Petri successore adunat et) . XX. Igitur duo in Ecclesia distinguenda sunt, aiunt Ultraiectenses illi, quos magnopere extollit Adversarius. I. Suod veram fidem teneat. a. Suod sit societas Cisibilis, cujus membra exteriori communione coale-μwnt. Iisdem enim participare Sacramentis, unitatem
minisserit a christo inistituti agnoscere , iisdem adesse conetentibus, iisdem legibus adstringi , se unius ejusdemque corporis membra profiteri, in primisque simul Orationibus vacaret in his exterioribus ae publicis Religionis actibus posita est eommunio exterior . Unum etiam aliud communionem illam exteriorem praecipue adstruito denotat, nempe cathedra Petri communione con
XXI. Quq cum ita sint nemo est qui non videat vidit enim Balaagius q), eius naturq atque indolis Christianam esse religionem , ut postulet hominum caelum atque congregationem , qui ad instar Reipublicae per varios a Deo ipso statutos ordines & ossicia sapientissime sint distributi; quique seorsim ab imperio Civili. sedeant
33쪽
26 sedeant ad custodiam dogmatum, Legum, cultus , Rituum & eorum omnium , quae Religionem necessi, rio respiciunt, vel ad eam pertinent, eique comitantur. Haec omnia nisi sint hominibus ejusmodi divinitus concredita , minime valerent ipsi contra furentium impetum tempellatum quq inter homines excitantur ., inviolatam Religionem custodire, ne unquam privaleant superbae porte infernorum. XXII. Sociabilitatem ergo si quis cum Grotio, Pu-fendorsio, & Burlamachio considerare velit, ex eaque maxime pendere doceat hominum ossicia , si falsa non ducatur Philosophia , opus ei erit concedere , hominem Christi medicinali Gratia sanatum, maXimam
consequi perfectionem intra claustra Ecclesie, forinsecus vero nihil esse prqter virtutum spectra, prster vitia & peccata sa) . Verumtamen ex hoc fit ut ossiciorum nostrorum alia sint hominis & Civis, alia verosnt viri Christiani. Priora Summo Imperanti ac potestati Civili subjiciuntur, posteriora non item . Sed Vidimus superius Religionem Christianam ex natura sua
perficere Societatem atque sanare, nunquam vero Civilem societatem hominem Christianum reddere perfectiorem . Ex quo satis superque intelligimus hominem prius natum esse Religioni quam Societati; proptereaquod ossicia erga Deum p rq cedunt ossicia erga homines . Itaque Sociabilitatis principia quemadmodum nullam haberent virtutem ad Religionem perficiendam , etiam in hypothesi quod ipsa perfectione careret, ita Religio perfecti mima, & Divinitus
data ad reparandam naturam humanam , fugat quodlibet vitium , levioresque defectus, quibus posset humana turbari societas. Ex naturali & ex divina simul institutione non Religio Christiana subiicitur Societati , sed humana quetque societas Christianorum sub -
34쪽
iicitur religioni. Quare Christiana Religio prout religio est, pendere nullomodo potest a Summo Imperante, sed Summus Imperans pendere debet a Religi ne, ut rectissime societatem gubernet ac regat. Et cum Potestas Civilis humana ratione se gerat, Ecclesiastica vero auctoritate Divina, quae a Divina Revelatione procedit; rursusque in Ecelesia Catholica, ut docet S. Augustinus , nihil fiat salubrius quam ut rationem praecedat auctoritas cr): hinc sequitur Potestatem , Ecclesiasticam prςcedere debere Civilem. Ergo Ticinensis auctor vel ut fateatur necesse est, totam perire argumentationem sibi propositam, vel infamia sui nominis blasphemare deberet, Christum Dominum humane Societati nocuit se potius quam iuvasse , ac datam hominibus religionem pugnare cum perfectiori Philosophia. Quod refellitur etiam a Pusen dorso. XXIII. Sed in Ecclesia aeque ac in Imperio duplex aestinguenda est vis atque potestas ; ea scilicet, quae leges condit, & quae mandat executioni; seu Legislativa, ut aiunt, & executiSa . Utraque in Ecclesia perti net ad ordinem Hierarchicum, & praecipue ad Episco, pos & Romanum Pontificem , qui omnium Caput est& Princeps. At in nonnullis tamen rebus, qui uti que sunt Ecclesie, vis quae executiva dicitur ne dede eet quidem Catholicos Principes. Verum ipsorum essem ullo modo potest vis legislativa, quam Christus dedit Petro ceterisque Apostolis, quibus mandavit gubernandam Ecclesiam. Imperantibus autem dedit Deus res quae temporales sunt, quaeque finibus circumscri buntur humanis , atque in iis habent summi Imperan tes vim legislatietam , pque ac executivam . Sed quem. admodum Principes Τemporales cedunt aliquando
Episcopis unam vel alteram , ita etiam Episcopi suam
35쪽
aliquando eedunt Principibus Catholicis . Utraque tamen pars quamquam soleat aliquando erga alteram connivere propter Harmoniam , Christianam con-eordiam & Christi Pacem , tamen neutra potest sese omnino abdicare auctoritate sibi divinitus data . Quare vim legislativam nemo cedere solet , neque cum una pars alterius leges adoptat. Non enim per hoc
probari potest Ecclesiam vel Imperium amittere suam auctoritatem & iurisdictionem. Etenim praeter tur ham fidelium , eerta membra sua ait S. Optatus Mi levitanus habet Eeclesia , Episcopos, Presbyteros , σDiaconos , ad quos pertinet totius Ecclesiae regimen jure Dietinitus datum I . XXIV. Ecclesia igitur nunquam abiicere potest ori
ginalia jura, quae Deus rerum Dominus dedit custodienda. Quando vero hqc fortiter sapienterque tene mus quae mutare non possumus, mihi quidem non svidentur posse ullo modo convelli. Quare SummdsImperans, ratione sui Principatus nulli bi potest sese immiscere in rebus Ecclesiae, potest tamen iure prote et ionis, audita prius Ecclesiastica potestate, cui de iure divino pertinet de rebus Ecclesiae iudicium ferre. Itaque Summus Imperans nunquam potest sibi tribuere vim legislativam Ecclesis, sed solam executivam, subministrare potest, ut opituletur Ecclesie, cuius es Filius, O eujus bonus Imperator, ut ait Divus Ambro- sus, quaerit auxilium. a Ut autem plura vitentur incommoda qui ex Varia Legum Legislatorumque natura solent oriri, in primis necesse est, ut status Civilis Societatis continuo sequatur Religionem , non vero Religio Societatis naturam seu statum . Insuper etiam generatim loquendo, necessaria est Religio quaedam , quae
a 3 optata Mileu. eoni. Parmen. lib. a.
36쪽
2squae sit natura sua immutabit Is, quaeque hominum S cietatem perficere valeat, nec non Divinam quamdam praeseserat seconomiam , quae Divinam arguat Religionis naturam, & Religionem ipsam Divinitus nobis datam ostendat, non vero ab hominibus adinventam
superstitionem. Religio quae sit huiusmodi, quamlibet
hominum Societatem perficere natura sua valet, viacissitudines Imperii neque timet neque sequitur, omnem falsitatem respuit, nova dogmata non admittit,n vum cultum necessario fugit,& novam damnat morum seientiam .
XXV. Vel generatim ergo .eI speciatim de Religione loquamur . Quemadmodum Principibus tempor libus sanitas corporum est divinitus concredita, ita& Sacerdotibus animarum sanitas, propter quam tota Religio Divinitus data est; ideoque ad Summum Imperantem religionem nul Io modo pertinere latissime patet. Contra vero Potestas Ecclesiastica necesse est, ut duplieem cultum Deo exhibendum, interiorem &exteriorem dirigat & moderetur. Quoad interiorem non habet Ecclesia alia media in sua potestate quam persuasibilia, praedicationes scilicet, admonitiones, praeces , suffragia , & alia similia , quae exhibere valet ad populorum regimen. Sed quum istorum omnium privata executio & complementum eo remaneat in hominis cuiusque arbitrio, ut Ecclesia quq de internis iudicare non valet, ad regendos populos suum no a possit formare iudicium, nisi illa omnia exteriora fiant; hinc Divina potestas Ecclesiae non minus hominem interiorem quam exteriorem opus est ut respiciat. Ut autem exteriorem dirigat, habet quidem templa, &populi caetus, habet Sacramenta , Ritus, cti indulge ' tias, & habet etiam poenas Ecclesiasticas , quibus culpatos puniat, atque vitia coerceat. Itaque Bossuetus
optime scripsit m is Pour lespei nes, l' Eglise adroit
37쪽
3 d en imposer de tres-rigore uses auae penitens: & elle M a droit avssi de les temperer ec.,, Ι)XXVI. Quae cum ita sint nonnisi evidenti lumine veritatis coactus Ticinensis Auctor concedit pag. 313. saltem Novi Testamenti Sacerdotibus, Christum non
solum executionem Sacrortim,sed etiam cognitionem ac
iudicium de rebus ad religionem spectantibus concredi- Attamen deitruit paulo post quando assirmat.o R ,, ligionem cum politico ac civili societatis bono ita ,, connecti quoad exteriorem disciplinam, ut haec , , necessario sub ingrediatur ordinem rerum politicum is atque Civilem . Ergo prosequitur) dempta Fidei, se morumque doctrina, uuam Christus per legatos ,, suos annuntiavit, ac dempta saerorum administra- ,, tione, quq sacra Christus instituit; quarum rerum ,, complexio religionis substantiam , ac ipsius interio,, rem ut loquuntur disciplinam constituit ,quod reliqu- ,, um est in Ecclesia id totum sub ordinatum esse intel- ,, ligitur Regiae Majestati Hinc ejus est convo- ,, care concilium ad lites finiendas, invigilare su per, , Ecclesiae Pastores, ut rite absque societatis perturba - , , tione muneribus suis funganxur, ut omnes Eccle-M siasticorum coetus in ossicio contineantur & quae,, societati oneris sunt, vel detrimenti, supprimantur, ,, ut nihil demum in Ecclesiastico regimine contin- ,, gat quod Vel minimum societatis bonum i de re pos- ,, sit . . . . Ex quibus intelligitur rerum naturam non ,, bene perpendisse, nec jura Principum rite novisse, ,, qui eos se immiscere rebus Ecclesiae posse existi- ,, mant, non quatenus unice Principes sunt, sed qua-
, , tenus sunt Christiani , . et XXVII. Posita ergo Scriptoris Ticinensis doctrina ,
38쪽
3IPrinei pes Infideles, ipsos Ethnicorum Imperatores ratione sui Principatus idem ius habere dicendum erit in Christi Ecclesiam, quod in rebus nonnullis exercent, vel ipso judice exercere possunt Imperatores Christiani o Quare iure suo fungebantur ipsi in Exordio Ecclesiae cum impedire conarentur quominus Religio Christiana publicae praedicaretur, quandoquide se Chri ilus& Apostoli, Judaeorum Ethnicorumque judicio, sua
praedicatione perturbare nitebantur publicam fidem& cultum , ac proinde peccabant adversus societatem, ac Veluti publicae quietis perturbatores haberi merito poterant, uti revera habiti sunt. Judaei enim Christum ipsum accusantes ad Pilatum dicebant. Hunc invenimus subvertentem gentem nostram . . . . CommoSet populum docens per univieuam Iudaeam I in . Etenim occasione novae doctrinae, oriebantur tumultus, contentiones , & pri ilinae Religionis , seu potius Superititionis ruina. Praeterea cum juxta Ticinensem quilibet pro Veritate pugnare existimet, r) ac Summi illi
Imperantes putarent religionem, qua erant enutriti veri issimam esse, optime se gesserunt ergo ipsam tuentes; contra vero malissime egerunt Apostoli eorumque Successores, atque adversus iura Societatis peccarunt, cum novam religionem praedicarent, non dicam absque licentia Civilium Magistratuum,sed ipsis etiam invitis . Ait enim- Id unum iure postulat societas, ut , , cum libera sit in religionis delectu ,eam quam ipsa ,, amplexa est nullus perturbet impediatque 3). XXVIII. Verumtamen unicuique patet duplici Tatione hominem posse peccare , contra jura Civilis Societatis & contra iura Ecclesiae. Quae sunt contra societatem iure ordinario punire potest Summus i Luc. cap. v. a. de S. δὲ Pag. 3 qa. . 3 Ibid. pag. 36 Diuiti eo by Corale
39쪽
mus Imperans tantum,qui tueri debet publicam quietem , Maiestatem Imperii & ipsa iura Societatis. Peccata vero quae sunt contra religionem punire potest sola Ecclesia; cum sola a Deo receperit custodiendam religionem , & potestatem ligandi atque solvendi. Si autem simul sint contra religionem & contra societa, tem,ab utraque simul potestate puniuntur. Verum accidit , ut quemadmodum Ecclesia est semper in Im rio, ita etiam Imperium sit aliquando in Ecclesia, cum scilicet Summus Imperans & Civiles Magili ratus C tholicam profitentur religionem. Ex hoc res illa: pr fluunt, quae vulgo Mixtae dicuntur, in quibus qui Dquis peccat, non tantum peccat contra iura Ecclesiae, sed etiam contra jura societatis; quoniam societas ejusmodi etiam Catholica religione coalescit. Sed cum ista haud originaliter profluant ex natura Imperii, quandoquidem ad illud pertinere non possunt, nisi per derivationem ab Ecclesia, cujus interest iura sua cust dire; hinc est quod imperium nunquam potest inconsulta Ecclesia, parte scilicet Hierarchica & Legislativa eiusdem , vel novas condere leges , quae res Eccle, sae respiciant, vel animadvertere in peccata, quae non ab homine tantum Cive, sed ab homine Christiano pa. trantur, maxime vero ab eo qui dicitur Ecclesiasticus. Si secus enim se gereret, videretur procedere iure potius originario quam derivato. Summus vero Imp -τatis qui est intra Ecclesiam, O filius Ecclesiae, consti
tueretur supra Ecclesiam, non quaereret auxilium Eccle fide, sed refutaret, eamque eonvelleret, ut monet sanctus Ambrosius si . XXIX. Si ergo verum esset quod Scriptor ille docet, Religionem scilicet generatim sumptam de iure natu,
m ad summum Imperantem pertinere; quomodo non
40쪽
pertineret etiam de iure divino & positivo , cum veritas nunquam pugnet cum veritate , & cum testetur Christus se non venisse ut solveret legem scriptam, eo vel minus Legem Naturalem,quae immutabilis est , ac veluti particula legis aeternae λ Clarissime ergo evinci, tur ex hactenus dictis, jus illud Aegia Majestatis in sacra, de quo affrmat ille dubitari non posse, neque reperiri in Philosophia, neque in certissimis Christanae religionis principiis, cum quibus pugnat . Inferius autem videbimus pugnare insuper cum Evangelio &cum doctrina Sanctorum Patrum, & ne haberi quidem in Gentium historia, vel in republica Hebraeorum et reperiri tamen apud quosdam non antiquioris temporis Haereticos qui ad instar omnium Novatorum is a reo,, liquo corpore separati suos sibi magistros ut aiebat ,, S. Pacianus & propria instrumenta constituerunt, ,, ut quid insolitum argumentarentur, & quid novi,, iuris adinvenirent I . Sit ergo.
De Nullo jure Summorum Imperantium in Sacra chrisiana secundum E.angelii O Sanctorum Patrum unietersalem doctrinam . I. Τ Idimus superius potissimam rationem , quam V profert in medium Τicinensis auctor ad amerendum ius Imperantibus in Sacra Religionis, eam esse quae probat, homines cum in Societatem coluerint ut beati viverent, cumque publicam personam elegerint, in quam singuli sua iura transferrent, eidem communi populi voluntate , curam concredidisse publicae quietis, & rerum omnium administrationem, maxime C vero