장음표시 사용
101쪽
M. I9. Saurinora nouae legum pura conficimtra ministr re, quam pernicissisn ip sis ministris: O de eorum ictu.
Sed quamuis Deus sacramentoruin auctor,&dispensator sit , ea tamen non per angelos, uerum per homines ministrari in Ecclesia uoluit. non minus enim ministrorum oricio, quam materia, & ma, ad sacramcnta conficicnda opus esse, perpetua sanctorum P, trum traditione confirmatum est. Atque hi quidem ministri, quo
niam in sacra illa fimctione non sitam, sed Christi personam gerunt,
ea re fit, ut siue boni, siue mali sint, modo ea forma, & materia utantur, quam ex Christi initituto semper Ecclina catholica seruauit, idque facere proponat, quod Ecclesia in ea administratione iacit, uere sacramenta consciant,&conserant: ita ut gratiae fructum nulla res
impedire possit, nisi qui ea suscipiunt, seipsos tanto bono fraudare,& spiritui sancto uelint obsistere. Hanc uero in Ecclesia certam, &exploratam lcntentiam semper fuisse, sanctus Augustinus in ijs dis putationibus, quas aduersias Donatistas conscripsit, clarissimed monstrauit. Quod si etiam scripturae testimonia quaerimus, ipsum Apostolum, his uerbis loquentem, audiamus: Ego, inquit, plataui, Apollo rigavit: sed Deus incrementum dedit: neque. n. qui plantat, est aliquia, neque qui rigat, sed qui incrementum dat DLs. ex quo loco satis intelligitur, quemadmodum arboribus nihil obest eorum improbitas, quorum manu satae sunt: ita nihil viiij aliena culpa contrahi illis posse, qui malorum hominu ministerio Christo insiti sunt.
Quare, ut ex D. Ioannis cuangelio sancti patres nostri docuerunt, Iudas etiam Iscariotes plures aptizauit: ex quibus tamcn neminem iterum baptizatum Lisse legimus: ita ut praeclare D. Augustinus scriptum reliqueri n. Dedit baptismum Iudas,& non baptizatum est post Iudam: dedit Ioannes, S: Daptizatum est postloannem: quia, si ii tum est a Iuda, baptisnia Christi erat: quod autem a Ioane datum est, Ioannis erat: non Iudam Ioanni, sed baptismum Christi etiam per Iudae manus datum, baptismo Ioannis, etiam per manus Ioannis dato, recte praeponimus. Neque uero Pastores, alij ue sacramentoruin ministri, cum haec audiunt, satis sibi esse arbitrentur, si, posthabita morum integrit te, conscientiae munditia, illud tantum cogitent, quo modo sacramenta ab illis rite ministrentur. id enim etsi diligeter curandum est, in hoc tamen omnia, quae ad eam functionem pertinent, posita non sunt. Meminisse autem semper debent, suramenta diuinam quidem uirtutem, quae illis inest, numquam amittere, at uero impure caministrantibus aeternam perniciem, & mortem afferre. Sancti enim, quod semel atque iterum ac saepius admonere oportet, sancti
102쪽
&religiose tractincla sunt. Peccatori, ut est apud Prophetam, dixit
Deus: Quare tu enarras iustitias meas, &assumis testimentum meuper os tuum Z tu uero odisti disciplinam. Quod si homini peccatis
contaminato minus licet de rebus diuinis agere: quantum ab eo scelus concipi existimandum erit, qui sibi multorum scelerum coscius est, nec tamen Acra mysteria polluto ore conficere, uel in foedas in nus sumere, contrectare, atque alijs porrigere, &nainistrare uereatur cum praesertim apud sanctum Dionysium scriptum sit, malis symbolas ita enim sacramenta appellat ne contingere quidem permissum esse. Sanctitatem igitur sacrarum rerum ministri in primis sectentur, pure ad sacramen in ministranda accedant , atque ita se ad pietatem exerceant, ut ex eorum fiequenti tractatione, &usu, uberiorem in dies gratiam, adiuuante Deo, consequantur. Sed iam, his rebus explicatis, docendum erit, quinam sacrametorum essectus sit: id enim sacrameti definitioni, quae supra tradita est, non parum lucis allaturum uidetur.ij aute duo praecipue numeratur. Ac principem quidem locu merito gratia illa obtinet, quam usitato a sacris doctoribus nomine iustificantem vocamus. ita enim Apostolus apertissime nos docuit, cum inquit: Christudii exisse Ecclesia,& seipsum tradidisse pro ea, ut illam sanctificaret, mundans eam lauacro aquae in uerbo. Quo autem pacto tanta res, de tam admirabilis per sacramentum efficiatur,ut,quemadmodum saneti Augustini sententia celebratum est, Aqua corpus abi uat, de cor tangat; id quidem humana ratione,atque intelligentia comprehendi non potest. Constitutum enim esse debet, nullam rem sensibilem suapte natura ea ui praeditam esse, ut penetrare ad animam queat. At fidei lumine cogno1cimus, omnipotentis Dei uirtutem in sacramentis inesse, qua id ess-ciant, quod sua ui res ipsae naturales p stare non possunt. Quocimo, ne ulla umquam huius essectus dubitatio in animis fidelium resideret, cum ministrari sacramenta coeptum est, uoluit clementissimus ' Deus, quid illa interius efficerent, miraculorusignificationibus declarare, ut eadem perpetuo interius seri constantissime crederemus, quamuis longe a noliris sensibus remota essent. Itaque, ut omiti mus, saluatore nostro in Iordane baptizato, caelos apertos esse, dc spiritum sanetiam columbae specie apparuisse; ut admoneremur, eius gratiam cum salutari fonte abluimur, in animam nostram infim di: ut hoc inquam omittamus, magis enim ad bapti lini sanistificationem, quam sacramenti administrationem pertinet nonne legimus,
cum Penthecostes die apostoli spiritum tactum acceperunt, quo deinde
103쪽
. 1 De excello ita suo amentorum noua
torum: O de charactere. a. ad cor. I.
deinde ad praedicadam fidei ueritatem,adeundaque pro Christi glo
ria pericula alacriores, & fortiores fuerunt, tunc, ficto repente de cael0 sonitu,tamquam aduenientis spiritus ueheinentis, apparuisse illis dispertitas linguas quasi ignis i ex quo intellectum est, sacramento confirmationis evnciem nobis spiritum tribui, ca'. uires addi, quiabus pos limus carni, mundo, &Sathanae, perpetuis scilicet hostibus nostris, sertiter repugnare, & resistere . Atque haec miracula, quoties apostoli sacramenta ista ministrarent, initio nascentis Ecclesiae aliquandiu uisa sunt, donec, firmata iam fide, & corroborata, fieri desierunt. Ex ijs igitur, quae de priori sacramentorum essectu, gratia scilicet iustificante, demonstrata sunt, illud etiam plane constat, excelletiorem, & praestantiorem uim sacrametis nouae legis inesse, quam olim ueteris legis sacramenta habuerunt: quae cum infirma essent, egenaque elementa, inquinatos sanctificabant ad emundationem carnis, non animae. quare, ut signa tantum earum rerum, quae myst riis nostris elscienda essent, instituta sunt. At uero sacramenta n uae legis ex Christi latere manantia, qui per spiritum sanctum senae ipsum obtulit immaculatum Deo, emundant conscientiam nostra ab operibus mortuis ad seruiendum Deo uiuenti, atque ita eam gratiam, quam significant,Christi sanguinis uirtute operantur. Quocirca si ea cum antiquis sacramentis coseramus, pr. eterquam quod plus efficaciae habent,&utilitate uberiora,& saochitate augustiora esse inuenientur. Alter uero sacramentorum effectus non quidem omnibus comunis, sed trium tantummodo proprius, baptismi, confrinationis,&ordinis sacri, est character, quem animae imprimunt. nam cum Apostolus ait: Unxit nos Deus, qui & fgnauit nos, & dedit pignus spiritus in cordibus nostris: voce illa, Signauit, non obscure characterem descripsit; cuius proprium est, aliquid signare, ¬are. Est autem character ueluti insigne quoddam animae impressum, quod deleri numquam potest, eique perpetuo inhaereti de quo 'ita apud sanctum Augustinum scriptum est. An minus serte sacramenta Christiana, quam corporalis haec nota, qua scilicet miles insignitur, poterunt Z illa namque militi, ad militiam, quam deseruis.set, reuertenti, non noua imprimitur, sed antiqua cognoscitur, Mapprobatur. Iam uero character hoc praestat, tum ut apte ad aliquid sacri suscipiendum uel peragendum eis ciamur, tum ut aliqua nota alter ab altero internoscatur. Ac baptismi quidem charactere iitru mque cosequimur, ut ad alia s rameta percipienda reddamur idonei,
104쪽
&eo propterea fidelis populus agentibus, quae fidem non colunt,
distinguatur. Idem autem in charactere confrinationis, S: sacri ordinis licet cognoscere: quorum altero ueluti Christi milites ad eius nominis publicam confestionem, & propugnationem, ac contra in stunobis nostem, & spiritualia nequitiae in caelestibus armamur, atque instruimur, simulque ab iis, qui nuper baptizati, taquam modo g niti infantes sunt, discernimur: alter uero tum potestatem sacrameta conficiendi,& ministrandi coniunctam habet, tum eorum, qui eius. modi potestate praediti sunt, a reliquo fidelium coetu distinctionem ostedit. Tenenua igitur est catholicae Ecclesiae regula, qua docemur, tria haec sacramenta characterem imprimere, neque ullo umquam tempore iteranda esse. Haec sunt, quae generatim de sacramentis tradenda erui; in cuius argumenti explicatione, Pastores duo potissimum essicere omni studio conentur. Primum est, ut fideles intelligant, quanto honore,&cultu, & ueneratione haec diuina, & caelestia munera digna sint: alte
rum uero, ut, quoniam a clementis limo Deo ad comunem omniu
salutem proposita sunt, iis pie & religiose utantur,atq. ita Christianae perseistionis desiderio exardescant, ut, si paenitentiae praesertim&Eucharistiae saluberrimo usu aliquadiu careant, plurimum damni sese cisse existiment. Haec autem facile Pastores assequi poterunt, si, quae de sacramelorum diuinitate, & stuctu supra dicta sunt, auribus fidolium saepius inculcabui, primum a Domino, saluatore nostro, a quo nihil niti perfectissimum proficisci potest, instituta est cryraeterea, cuministrantur, spiritus sinisti intima cordis nostri permeatis effracis
simum numen praesto esse: deinde, admirabili, & certa curandarum animarum uirtute praestita esse: tum, per ea immensas illas Dominiacae passionis diuitias ad nos derivari. Postremo uero ostendent, totuChristianum aedificium firmissimo quidem lapidis angularis fundamento inniti, uerum, nisi uerbi Dei praedicatione, & sacramentoruula undique fulciatur, magnopere uerendum esse, ne magna ex parte labe statum concidat. ut enim Per sacramenta in uitam suscipiamur: ita hoc ueluti pabulo alimur, conseruamur, augemur.
Ex iis quidem, quae hactenus de sacramentis uniuerse tradita sunt, cognosci potest, qua necessariu sit ad Christianae relinonis uel doctainam percipientim, uel pietatem exercenda, intelligere,quaec de illorum
105쪽
de illorum singulis credenda catholica Ecclesia proponin sed,si quis diligentius Apostolum legerit, sine d u bitatione ita statuet, perfecta baptismi cognitione a fidelibus magnopere requiri: adeo no solu frequeter, sed grauibus uerbis,& spiritu Dei plenis eius mysteri j memoriam renouat, diuinitatem comendat, atq. in eo redemptoris nostri mortem, sepulturam, & resurrectionem nobis ante oculos tum ad
contemplandum, tum ad imitandum costituiti mare Pastores numquam se satis multam operam, & studium in huius sacramenti tractatione collocasse arsitrentur: uerum, praeter eos dies, in quibus more maiorum diuina baptismi mysteria potissimum explananda eliciat in sabbato magni Pasci ae, & Penthecostes, quo tempore Ecclesia summa cum religione, maximisque caerimoniis hoc sacramentum celebrare consueuerat, alijs etiam diebus occasionem captent de hoc argumento disserendi. Atque illud in primis tempus maxime opportunum ad eam rem uideri poterit, si interdum, cum baptismus alicui ministrandus sit, fidelis populi multitudinem c5uenisse animaduerterint. tuc enim ficilius multo erit, si minus liceat omnia capita, quae ad hoc sacramentum attinet, persequi, unum saltem,aut alterum docere, cum fideles earum rerum doctrinam, qua auribus percipiunt,
simul etiam si cris baptismi caerimoniis expressam uident, pioque dc attento animo contemplantur. Ex quo deinde fiet, ut unusquisque, iis rebus admonitus, quae in alio geri uideat, secum recordetur, qua
se sponsione Deo obligauerit, cu baptismo initiatus est; simulq. illud cogitet, an uita, & moribus talem se praebeat, qualem ipsa Christiani nominis professo pollicetur. Vt igitur, quae doceda erunt, dilucide- exponantur; quaenam sit baptismi natura,& substatia, aperiendu est , si prius tamen ipsius uocis significatio explicetur. Ac baptismus quidem graecum esse nomen nemo ignorat: quod etsi in sacris literis nosolum eam ablutionem, quae cum sacramento coniuncta est, sed etiaomne ablutionis genus, quod aliquando ad passionem translatu est, significati tamen apud Ecclesiae scriptores non quamuis corporis ablutionem declarat, sed eam, quae cum sacramento coniungitur, ne
sine praescripta uerborum forma ministratur. qua quidem significatione Apostoli ex Christi domini instituto frequentissime usi sunt. Alia quoque nomina ad eandem rem significandam sancti Patres usurparunt. Sacramctum enim fidei appellari, quod illud suscipientes, uniuersam Christianae religionis fidem profiteantur , D.Augustinus testatur. Alii uero, quia fide corda noura illuminantur, quam in baptismo profitentur, hoc sacramentu Illuminationem uocarun
106쪽
nam & Apostolus ita inquit: Rememoramini pristinos dies, in quibus illuminati magnum certamen sustinuistis passionum: tempus nimirum, quo baptizati erant, significans. Chrysostomus praeterea in oratione, quam ad baptizatos trabuit, tum expurgationem, quia per baptismum expurgamus uetus fermentum, ut simus noua conspersio, tum sepulturam, tuni plantationem, tum crucem Christi nominat: quarum omnium appellationu causani ex epistola ad Romanos scripta licet colligere. Cur autem D. Dionysius principium sanctis limorum mandatorum uocauerit, perspicuum eth; cum hoc sacranientuna ueluti ianuasit, qua in Christianae uitae societatem ingredimur, atque ab eo diuinis praeceptis obtemperandi initium 1 cimus . Atque haec de nomine breuiter exponenda erunt. Quod autem ad rei definitionem attinet, cui multae ex sacris scriptoribus afferri possunt, illa tamen aptior, & commodior esse uidetur, quam ex uerbis Domini apud Ioannem,& Apostoli ad Ephesios licet intelligere. nam cum Saluator dicat: Nisi quis renatus fuerit ex aqua, & spiritu, non potest introire in regnum Dei: de Apostolus, eum de Ecclesia loqueretur Mundans eam lauacro aquae in uerbo: ita fit ut recte, de apposite definiatur, Baptismum esse sacramentum regenerationis per aquam in uerbo. Natura enim ex Adam filii itae nascimur, per baptismum uero in Christo filij misericordiae renascimur: si quidem dedit hominibus potestatem filios Dei fieri, iis, qui credunt in nomine eius, qui non ex sanguinibus, neque ex uoluntate carnis, neque ex uoluntate uiri, sed ex Deo nati sunt. Sed quibus. cumque tandem uerbis, baptismi natura explicari contigerit, docendus erit populus, hoc sacramentu confici ablutione, cui ex Domini saluatoris instituto certa, dc sol nania uerba necessario adhibentur, quemadmodum semperiancti I es docuerunt. quod apertissimo illo D. Augustini testimonio semonstratur: Accedit uerbum ad et mentum , & fit sacramentum. Id uero eo diligetius monere oportebit, ne forte fideles in eum errorem inducantur, ut existiment, quod uulgo dici solitum est, aquam ipsam, quae ad coliciendum baptismuin sacro fonte asseruatur, sacramentum esse. tunc enim sacramentum baptismi dicendum es hcum aqua ad abluedum aliquem, additis uerbis, quae a Domino instituta sunt, rei plauti muridam uero, quoniam singula sacramenta ex materia,&Brma costitui initio diximus, cum generatim de omnibus sacrametis ageretur, iccirco, quae utraque sit in baptismo, a Pastoribus declarandum erit. Materiam igitur, siue elementum huius sacramenti, esse omne naturalis aquae genus ,
S. Dio sius. Baptis prasacramenta
107쪽
siue ea maris sit, siue si uuii, siue paludis, siue putes, aut sentis, quae
sine ulla adiunctione aqua dici solet. nam &Saluator docuit: Nisi I η. 3. quis renatus fuerit ex aqua, & spiritu , non potest introire in re-λεμ. 1. gnum Dei. &Apostolus inquit ; Ecclesiam lauacro aquae mun-1.1 .f. datam esse. Et in B. Ioannis epistola scriptum legimus: Tres sunt,dui testimonium dant in terra, spiritus, aqua, & sanguis. Quod etialis sacrarum litterarum testimoniis comprobatur. Quod uero a Ioanne Baptista dictum est, uenturum esse Dominum, qui baptizaret, in spiritu sancto, & igne, id quidem nullo modo de baptismi m teria intelligendum eii: sed uel ad intimum spiritus sancti effectum, uel certe aa miraculum referri debet, quod die Penthecostes appa-- ,. ruit, cum spiritus sanctus e caelo in apostatos ignis specie delapsu, est: de quo alio loco Christus dominus noster praedixit; Ioannes quidem baptietauit aqua: uos autem baptigabimini spiritu sancto non post multos hos dies. reuma. O Verum idem quoque a Domino tum figuris, tum prophetarum prophetu ση oraculis significatum esse, ex diuinis scripturis animaduertimus. T 'Diluuium enim, quo mundus purgatus est, quod multa malitia hoGrai. 6. minum esset in terra, dc cuncta cogitatio cordis intenta esset ad malum, huius aquae figuram,& similitudinem gessisse, apostoloruint .Pre. 3. Princeps in priori epistola ostendit. Et maris rubri trasitum eiusdemi Ad cos. i. . aquae significationem habuisse, D. Paulus, ad Corinthios scribens, exposuit. ut interim omittamus tum Naaman Syri ablutionem, tum/- Τ' probaticiae piscinae admirabilem vim,& alia id genus multa, in qui-Dus huius mysterii symbolum inesse facile apparet. De praedictionibus autem dubitare nemo potest, quin aquae illae, ad quas tam libe-Esss raliter Isaias propheta omnes sitientes inuitat, uel quas e te plo egre-Eae. r. diens Ezechiel in spiritu uidit: tum praeterea sens ille , quem domui Dauid habitantibus Hierusalem paratum in ablutioncm pecca-zae. 13. toris,&menstruatae Zacharias praenunciauit, ad salutarem baptismi aquam indicandam, atque exprimendam pertineant. Q qantumue ro baptismi natur. e,&uirtuti consentaneum fuerit, ut eius propria D. Hierima materia aqua institueretur, pluribus quidem rationibus D. Hier - - nymus ad Oceanum scribens demonstrauit. Sed quod ad hunc locum attinet, Pastores docere in primis poterunt, quoniam hoc sacramentum omnibus sine ulla exceptione ad consequendam uitam necessisium erat, iccirco aquae materiam, quae numquam non praesto est, atque ab omnibus facile parari potest , maxime idoneam Disse. Deinde aqua effectum baptismi maxime significat . ut enim aqua
108쪽
aqua sordes abluit, ita etiam baptisini uitia, atque essicientiam , ruo peccatorum maculae eluuntur , optime demonstrat. Acce it illud , quod , quemadmodum aqua refrigerandis corporibus aptissima est , sic baptismo cupiditatum ardor magna ex parte restinguitur. Illud uero animaduertendum cst, quamuis aqua simplex, quae nihil aliud admixtum habet, materia apta sit ad hoc sacramentum conficiendum, quoties scilicet baptismi ministrandi necessitas incidat, i men ex Dostolorum traditione semper in catholica Ecclesia obseruatum eue, ut, cum solemnibus caerimoniis baptismus conficitur, sacrum etiam chrisma addatur, quo baptismi effectum magis declarari perspicuum est. Docendus quoque erit populus, &si aliquando incertum esse potest, utrum naec an illa uera aqua sit, qualem sacramenti perfectio requirat, hoc tamen pro cem
to habendum esse, numquam ex alia materia, quam ex aquae naturalis liquore, baptismi sacramentum ulla ratione consci posse. Sed duarum partium, ex quibus baptismus constare debet, post- qua altera, hoc est materia, diligenter explicara fuerit, studebunt Pastores eadem diligentia formam etiam tradere, quae est altera cius pars maxime necessaria. In huius autem sacramenti explicatione, eo
maiori cura, & studio elaborandum putabunt, quod tam sancti mysteri j notitia non solum sua sponte fideles uehementer delectare potest, quod quidem in omni diuinarum rerum scientia communiter euenit, uerum etiam ad usus fere quotidianos summopere expetenda est. Cum enim saepe incidant tempora, quemadmodum
suo loco planius dicetur, in quibus tum ab alijs depopulo, tum smpissime a mulierculis baptismum ministrari oporteat; ita fit, ut promiscue omnibus fidelibus ea , quae ad huius sacramenti substin-tiam pertinent, cognita, & perspecta esse debeant. Quare dilucidis, & apertis uerbis, quae facile percipi ab omnibus pos lint, Pastores docebunt, hanc esse perfectani &absolutam baptismi serinam, Ego te baptizo in nomine patris, & fiiij, & spiritus lancti. Ita enim
a Domino ,& saluatore nostro traditum est, cum apostolis apud Matthaeum praecepit: Euntes docete omnes gentes , baptizantes eos in nomine patris, & filii, & spiritus sancti. Ex illo autem uembo, Baptizantes, catholica Ecclesia, diuinus edocta, optime intellexit, in huius sacramenti serma actionem ministri exprimendum esse: quod quidem fit, cum dicitur, Ego te baptieto. Ac quoniam , propter ministros, tum illius personam, qui baptiet tur, tum principalem causam, quae baptiunum essicit, significare Κ 3 oportebar,
adiam sit necessaria forma baptismi
109쪽
oportebat ; iccirco illud pronomen, T a , & distincta diuinarum per
sonarum nomina adduntur, ut absoluta sacramenti serma ijs uerbis concludatur, quae modo exposita sunt, Ego te baptizo in nomine
patris,& fiiij,&spiritus sancti. Neque enim sola filii persona, demi. r. quo a Ioanne scribitur; Hic est, qui baptizat; sed simul omnes sanactae Trinitatis personae ad baptismi sacramentum operantur. Quod autem, In nomine, non, In nominibus, dictum est; hoc plane declarat linam Trinitatis naturam,& diuinitatem. Etenim noc loco, Nomen, ad personas non refertur, sed diuinam substantiam, uirtutem, dc potestatem quae una &eadem est in tribus personis, significat. Seci in hac forma, quam integram, & perfectam esse ostendimus, obseruandum est, quaeda prorsus necessaria esse; quae si omittantur, sacramentum confici non potest: quaedam uero non ita necessaria, ut, si desint, sacramenti ratio non constet; cuiusmodi est uox illa, Ego: cuiusuis in uerbo BAPTIZo cotinetur: immo uero in ecclesiis Graecorum uariata dicendi ratione praetermitti consueuit:
propterea quod nullam fieri oportere ministri mentionem iudicarunt: ex quo fictum est, ut in baptismo hac serina passim utantur, Baptizatur seruus Christi in nomine patris, & filii, & spiritus sanctita quibus inmen perfecte sacramentum ministrari, ex Concilii Florentini sententia,& definitione apparet, cum iis uerbis satis explicetur id, quod ad baptismi ueritatem attinet, nimirum ablutio, quae tunc re ipsi peragitur. Quod si etiam aliquando tempus fuisse dicen, dum est, cum apostoli in nomine tantu domini Iesu Christi bapti 1as. rent , id quidem spiritus sancti afflatu eos secisse, exploratum nobis esse debet; ut initio nascentis Ecclesiae Iesu Christi nomine praedic tio illustrior fieret, diuinaque, &immensa eius potestas magis celebraretur . Deinde uero rem penitus introspicientes, facile intelligemus, nullam earum partium in ea serina desiderari, quae ab ipse Saluatore priaescriptae sunt. qui enim Iesum Christum dicit, simul etiam patris personam,a quo unctus, & spiritum sanctum, quo unctus ethsignificat. Quamquam dubium sertasse uideri potest, an huiusmos. libra diserina apostoli aliquem baptizauerint, si Ambrosii,&Basilii, san με σῆ ctissimorum, & auissimorum patrum auctoritatem sequi uolumus, qui ita baptismum in nomine Iesu Christi interpretati sunt, ut dixerint, iis uerbis fgnificari baptismum, non qui a Ioanne, sed quia Christo domino traditus esset, tametsi a comuni, & usitata serina, quae distincta trium personarum nomina continet, apostoli non di-kederent. Atque hoc loquendi genere Paulus etiam in epistola ad
110쪽
Galatas usus uidetur, cum inquit: Quicumque in Christo baptizati estis, Christu in induistis ; ut significaret in fide Christi, nec alia tameserina, quam idem Saluator & Dominus noster seruandam praec perat, baptiZatos esse.
Hactenus igitur de materia, & serma, quae ad baptismi substantia
maxime pertinent, fideles docere satis fuerit. Quoniam uero in hoc sacramento consciendo, legitimae etiam ablutionis rationem seruari oportet; iccirco eius quoque partis doctrina a Palloribus tradenda est, atque ab eis breuiter explicandum, communi Ecclesiae more,& consuetudine receptum elle, ut baptismus uno aliquo ex tribus modis confici posset. nam qui hoc sacramento initiari debent, uel in aqua merguntur, uel aqua in eos infunditur, uel aquae aspersione tinguntur. Ex his autem ritibus quicumque seruetur, baptismum uere perfici credendum est . aqua enim in baptismo adhibetur ad significandam animae ablutionem, quam essicit: quare baptismus ab Apostolo lauacruni appellatus est. Ablutio autem non magis fit, cum aliquis aqua mergitur, quod diu a primis temporibus in Ecclesia obseruatum animaduertimus; quam uel aquae effusione, quod nunc in frequenti usu positum videmus, uel aspersione, quemadmodum a Petro fietum esse colligitur cum uno die tria millia hominum ad fidei ueritatem traduxit, & baptigauit. Vtrum uero unica, an trisnaablutio fiat, nihil referre existimandum est. Vtrouis enim modore antea in Ecclesia baptismum uere confectum esse, & nunc confici
posse, ex D. Gregorii Magni epistola, ad Leandrum scripta, satis apparet . Retinencius est tamen a fidelibus is ritus, quem unusquisque in sua ecclesia seruari animaduerterit. Atque illud praecipue monere oportet, non quamlibet corporis partem, sed potissimum caput,
in quo omnes tum interiores, cum externi sensus uigent, abluendum, simulque ab eo, qui baptizat, non ante, aut post ablutionem uerba sacramenti, quae mrmam continent, sed eodem tempore, quo ablutio ipsa peragitur, pronuncianda esse. His expositis, conueniet praeterea docere, atque in memoriam fidelium reducere, baptismu, quemadmodum & reliqua sacramenta, a Christo domino institutum esse. Hoc igitur Pastores frequenter docebunt,explicabuntque duo diuersa tempora baptismi notanda esse; alterum, cum Saluatoreum instituit; alterum, cum lex de eo suscipiendo sancita est. Ac, quod ad primum attinet, tunc a Domino hoc sacrametum institutuesse perspicitur, cum ipse a Ioanne baptizatus sanctificandi uirtutem aquae tribuit. Test 1ur enim sancti Gregorius Naran Zenus,