장음표시 사용
181쪽
ut ii ficiunt, qui laetantur cum malesecerint, aut omnino enarrata,
ut si rem aliquam gesturi otiosis auditoribus deleelandi causa exponamus . Verum accusatorio animo ita enumeranda sunt, ut ea etiam s.cbus . nobis uindicare cupiamus. Veniae autem impetrandae causa, pescata confitemur: quoniam hoc iudicium longe dissimile est forensiabus capitalium rerum quaestionibus, in quibus consessioni poena&supplicium, non culpae liberatio, & errati uenia costituta est. In eandem fere sententiam, quamuis aliis uerbis, sanctissimi Patres uidem s. Antisti, tur confessionem definisse: ueluti cum sanctus Augustinus inquit, i. Confessio est, per quam morbus lates spe ueniae aperitur:&sanctus s Gregor- Gregorius; Confessio est peccatorum detestatio: quarum utraque, quod in superiori definitione continetur, ficile ad ea referri poterit. Sed iam, quod omnium maximi ficiendum est, docebunt Parochi, ac sine ulla dubitatione fidelibus tradent, hoc sacramentum a Christo domino, qui bene omnia, & unius salutis nostrae causa fecit, ob eius summam Donitatem, dc misericordiam institutum esse. Apostolis enim, post resurrectionem unum in locum congregatis, insuffa-I Mn. 16. uit, dicens: Accipite spiritum sanctum: quorum remiseritis peccata, remittuntur eis; & quorum retinueritis, retenta sunt. Cum igitur Dominus potestatem resinendi, & remittendi peccata sacerdotibus tribuerit; perspicuum est, ipsos etiam ea de re iudices costitutos Docti. fuisse. Atque idem significare uisus est Dominus, cum apostolis id
negoti,dedit, ut Lazarum, a mortuis excitatu, a uinculis soluerent, , quibus constrictus erat. nam sanctus Augustinus cum locum ita e
planat: Ipsi, inquit, sacerdotes plus iam possunt proficere, plus con-ntentibus parcere, quibus crimen remittui: Dominus scilicet per ipsos apostolos Laetarum, quem ia suscitauerat, obtulit discipulis sol- uenaum, ostendens potestatem soluendi esse concessam sacerdotiabus. Quo etiam pertinet, quod iis, qui a lepra in itinere curati sunt, praeceperat, ut sacerdotibus se ostenderent, illorumque iudicium suoirent. Cum igitur Dominus potestate remittendi, & retinendi peccata sacerdotibus tribuerit; perspicuum est, ipsos etiam ea de re iu- . Triti. dices constitutos filisse. at, quoniam, ut sancta Tridentina Synodus
sapienter admonuit, de qualibet reuerum iudicium fieri, atque in repetendis criminum poenis iustitiae modus teneri no potest, nisi plane cognita, & perspecta causa fuerit; ex eo sequitur, ut paenitentiumcofessione singillatim peccata omnia sacerdotibus pateficienda sint. Haec igitur Pastores docebunt, quae a sancta Tridetina Synodo decreta, ac perpetuo a catholica Ecesta tradita senti Si enim sanctissimos
182쪽
Patres attente legimus , nusquam non apertissima testimonia occurrent, quibus confirmetur, hoc sacramentum aChristo domino institutum esse, & confessionis sacramentalis legem, quam illi Gomolegessin, & exagoreusin graeco uocabulo appellant, tamquam euangelicam accipiendam esse. Quod si etiam ueteris testamenti figuras exquirimus ; sine dubio ad peccatorum confessionem uidentur pertinere uaria illa sacrificiorum genera, quae ad expianda diuersi gen tis peccata a sacerdotibus fiebant.
Sed quemadmodum consessionem a Domino saluatore instituta ne ritibus esse fideles docendi sent: ita etiam monere eos oportet, quosdam ri σtus, & solemnes caerimonias Ecclesiae auctoritate additas esse; quae Μ ε risi etsi ad sacramenti rationem n5 spectant, eius tamen dignitatem ira, bono. gis ante oculos ponunt, & confitentium animos pietate accensos, ad Dei gratiam racilius consequendam praeparant. Cum enim apem to capite ad pedes sacerdotis aoiecti, demisio in terram uultu, supplices manus tendentes, aliaque huiusinodi Christianae humilitatis signa dantes, quae ad sacramenti rationem necessaria non sunt, peccata confitemur, ex his perspicue intelligimus, tum in sacramento caelestem uim agnoscendam, tum a nobis diuinam misericordiam semmo studio requirendam, atque ectagitandam esse. Iam uero, nemo existimet cosessionem a Domino quidem institutam, sed ita tamen, ut eius usum necessarium esse non edixerit. Etenim sic statuant fideles , oportere eum, qui mortali scelere premitur, consessionis sacramento ad spiritualem uitam reuocadum esse: quod quidem pulcherrima translatione a Domino aperte significatum videmus ; cum huius sacramenti administrandi potestatem, clauem regni caelorum ap Maras. is.
pellauit. Vt enim locum aliquem ingredi nemo potest, sine eius
opera, cui claues commissae sunt, sic intelligimus neminem in c.
tum admitti, nisi fores a sacerdotibus, quorum fidei claues Dominus tradidit, aperiatur. Aliter enim nullus plane clauium usas in Ecclesia esse uidebitur: ac stustra is, cui clauium potestas data est, qu piam caeli aditu prohibebit, si tamen alia uia introitus patere queat. Hoc uero praeclare a sincto Augustino cognitum est, cum inquit: S. Amst Nemo sibi dicat, occulte ago apud Dominum paenitentiam: nouit 'Deus, qui mihi ignoscat, quid in corde ago: ergo sine causa dictum, quae solueritis in terra, soluta erunt in caelot ergo sine causa claues da Matib. ig. tae sunt Ecclesiae Dei Atque in eandem sententiam sanctus Ambro- s. sius in libro de paenitentia scriptum reliquit, cum Nouatianorum haeresim couelleret,qui soli Domino potestatem peccata remittendi
183쪽
reseruandam asserebant: Ecquis Deum, inquit, magis ueneratur, qui ne mandatis illius obtemperat, an qui resistiti Deus nobis iussit, eius ministris obtemperare: qujbus cum pareamus, honorem soli
Deo deserimus. Sed cum minime dubitari postit,c6sessionis legem ab ipso Domino latam &constitutam esse; i equitur, ut uidendii sit,
quinam, quo aetatis, dc anni tempore ei parere debeant. Primum. itaque ex Lateranensiis Concilii canone, cuius initium est, Omnis utriusque sexus, perspicitur, neminem confessionis lege adstrictum
esse ante cam aetatem, qua rationis usum habere potest: neque tamera aetas certo aliquo annorum numero definita est. Sed illud uniue se statuendum uidetur,ab eo temporc consessionem puero indictam
esse, cum inter bonum, & malum discernodi uim habet, in eiusque mentem dolus cadere potest. Nam cum ad id uitae tempus quisque peruenerit, in quo de salute aeterna deliberandum est; tum primum sacerdoti peccata confiteri debet; cum aliter salutem sperare nemini liceat, qui scelerum conscientia premitur. Quo uero potissimu lenipore c5fiteri oporteat, eo canone, de quo antea dix im us, sancta E clesia decreuit: iubet enim semel saltem quotanis fideles omnes peccata sua confiteri. OVerum si, quid salutis nostrae ratio postulet, consideremus; profecto, quoties uel mortis periculum imminet, uel aliquam rem tractare aggredimur, cuius tractatio homini peccatis contaminato no conueniat, ueluti cum sacramenta administramus, aut percipimus, toties cosessio praetermittenda non est. Atque idem omnino seruare oportet; cum ueremur, ne nos alicuius culpae, qua admiserimus, obliuio capiat. Neque peccata confiteri possumus, quae non meminimus: neque peccatorum uenii a Domino impetramus, nisi ea paenitenti. e sacramentum per confessionem deleat.
Sed quoniam multa in consessione obseruada sunt, quorum alia ad sacramenti naturam pertinent, alia non ita necessaria sunt; de his accurate agendum erit. neque enim desunt libelli, & commentarii, ex quibus facile est, horum omnium explicatione depromere. Illud autem in primis doceant Parochi, in confessione curandum esse, ut integra, & absoluta sit. etenim omnia mortalia peccata sacerdoti aperire oportet. nam uenialia, quae nos a Dei gratia non diuellunt, &in quae frequentius labimur, tametsi recte, atque utiliter, quod piorii usus demonstrat, confitemur, tamen sine culpa praetermitti, multisque aliis rationibus expiari possiant. At mortifera peccata, ut iam diximus, singula enumeranda sunt, quamuis etiam occultissime lateant, ut eius generis sint, quae duobus tantum extremis Decalogi
184쪽
capitibus interdicuntur. Saepe enim euenit, ut ea grauius anima uulnerent, quam illa, quae aperte, ac palam peccare nomines solent . ita
uero a sancta Tridentina Synodo definitum, atque a catholica Ecclesia sem Per traditum est, quemadmodum sanctorum Patrum testimonia declarat. Est enim apud sanctum Ambrosium in hunc modum: Non potest quis iustificari a peccato, nisi confessus fuerit peccatum. Sanctus etiam Hieronymus in Ecclesiaste idem plane confirmat: inquit enim: Si quem serpens Diabolus occulte momorderit nullo conscio, eum peccati ueneno infecerit, si tacuerit,& paenitentia non egerit, nec uulnus suum s atri , aut magistro uoluerit confiteri,
magister, qui linguam habet ad curandum, prodessc non poterit. Praeterea sanctus Cyprianus in sermone de lapsis apertissime noc docet , his uerbis: Quamuis nullo sacri scii, aut libelli facinore constricti sint, quoniam tamen de eo cogitauerunt, id ipsum apud sacerdotes Dei dolenter confiteantur. Denique haec omnium Ecclesiae doctorum communis uox est, atque sententia. Sed in consessione summa illa cura, & diligentia adhibenda est, qua in rebus grauissimis ponere solemus, omneque studium ita eo conserendum, ut sanemus animae uulnera,& peccati radices euellamus. Neque uero solum peccata grauia narrado explicare oportet, uerum etiam illa, quae unumquodque peccatum circumstant,&prauitatem ualde augent, uel minuunt. inaedam enim circumstantiae adeo graues sunt, ut peccati mortiseri ratio ex illis tantum constet: quare naec omnia semper confiteri oportet . Siquis enim hominem interemerit, explicandum est, utrum ille sacris initiatus, an profanus fuerit. Itemque, si cum muliere concubuit, matrimonij ne lege libera, aut alterius uxore, audpropinqua, aut alicuius uoti sponsione Deo consecrata, aperiat, necesse est. haec enim diuersa peccatorum genera costituunt, ita, ut primum quidem simplex fornicatio, alterum adulterium, tertium incestus, quartum sacrilegium a diuinarum rerum doctoribus appelletur. Furtum etia in peccatis numerandum cst: uerum si quis aureum num um furetur, leuius omnino peccat, qua is, qui centum, uel ducentos , uel ingentem aliquam auri vim, praesertim uero qui sacram pecuniam abstulit. Quae etia ratio ad locum, & ad tempus pertinet, quorum exempla notiora sunt ex multorum libris, quam ut a nobis commemorentur. Haec igitur, ut diximus, enumeranda sunt: quae uero prauitatem rei magnopere no augent, sine crimine omitti possunt. Sed ad consessionem adeo necessarium est, ut, quod antea diximus, integra, & absoluta sit, ut, si quis dedita opera, alia quidem ex ijs, quae
185쪽
ijs, quae explicari debent, praetermittat: alia uero tantummodo confiteatur, non solum ex ea consessioneis commodum nullum consequatur, sed etiam nouo scelere se obstringat: neque eiusmodi peccatorum enumeratio confessionis nomine, in qua sacramenti ratio insit, appellanda est: quin potius paenitenti confessionem repetere est necesse, seque ipsum illius peccati reum secere, quod sacramenti sanctitatem simulatione consessionis uiolauerit. At uero, si alia de cauti confessioni aliquid defuisse uideatur, uel quia paenitens nonnulla
crimina oblitus fuerit, uel quia conscientiae suae latebras non ita accurate perquisiverit, cum tamen illud in animo haberet, ut integre peccata omnia confiteretur; nihil ei Opus erit confessionem iterare; sitis autem habebit, si quando peccata, quae oblitus erat, in memoriam reduxerit, casacerdoti alio tempore confiteri. In quo tamen animaduertendum cst, ne sorte nimis dissolute, &remisse conscientiam nostram scrutati simus, adeoque negligenter peccata admissa memoria rc petere studuerimus, ut ea ne recordari quidem uoluisse
merito uideri possimus. id enim si fictum fuerit, consessionem ite
rare omnino oportebit. Praeterea curandum est, ut consesso nuda,
simplex,&aperta sit, non artificiose composita, ut a nonnullis fit, qui potius uitae suae rationem exponere, quam peccata confiteri uidentur. Ea enim cofessio esse debet, quae nos tales iacerdoti aperiat,3uales nos ipsos nouimus, certaque pro certis, ac dubia pro dubiis emonstret. Quod si uel peccata n5 recensentur, uel alieni a re, qua
tractamus, sermones inferuntur ; perspicuum est, consessionem sacvirtute carere. Uchementer etiam commendandi sunt, qui prudentiam, de uerecundiam in explicandis rebus adhibent. neque enim nimis multis uerbis agendum est, sed, quae ad cuiusque peccati naturam , & rationem pertinent, breui oratione, quae modestiam coniunctam habeat, aperienda sunt. Illud uero tum constenti, tum sacerdoti maxime laborandum est, ut eorum sermo in confessione secreto habeatur. Quare fit, ut nemini omnino neque per nuncium neque per litteras, quoniam ea ratione nihil iam occulte agi potest; peccata confiteri liceat. Sed nulla res fidelibus adeo curae esse debet quam ut frequenti peccatorum consessione animam studeant ex piare. Etenim cum aliquis mortifero scelere urgetur, nihil ei magis silutare esse potest, ob multa, quae impendent, uitae pericula, quam statim peccata sua confiteri. Nam , ut sibi quisque diuturnum uitae spatium polliceri queat, turpe prosecto est, cum in cluendis corporis, aut uestium sordibus tam diligentes simus, non eadem altem
186쪽
saltem diligentia curare, ne animae splendor turpissimis peccati in culis obsolescat. Sed iam de ministro huius sacramenti dicendum est. Eum autem sacerdotem esse, qui ordinariam, aut delegatam absoluendi potestatem habeat, ex ecclesiasticis sanctionibus satis apparet. habeat enim oportet non solum ordinis, uerum etiam iurisdictionis potestatem, qui hoc munere stingi debet. Illustre uero huius ministerij testimonium praebent illa Domini uerba apud sanctum Ioannem: Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis; & quorum retinueritis, retenta sunt. neque enim omnibus, sed apostolis tantum haec dicta suisse costat, quibus in hac fumstione sacerdotes succedunt: idque etiam maxime consentaneum est. nam cum omne gratiae genus, quae hocs cramento tribuitur, a Christo capite ad membra derivetur; merito
debent corpori Christi mystico, idest fidelibus illud administrare,
qui soli uerum eiusdem corpus coficiendi potestatem hiabent ; cum praesertim fideles hoc ipso paenitentiae sacramento ad sacram Euch ristiam sumendam apti, idoneique reddantur. Verum quanta olim religione in antiquistinia Ecclesia ius ordinari j sacerdotis conseruatum fuerit, ex ueteribus Patrum decretis ficile intelligitur , quibus cautum est, ne quis Episcopus, aut sacerdos in alterius parochia aliquid gerere auderet, sine eius auctoritate, qui illi praeesset, aut nisi magna necessitas cogere uideretur. Ita uero ab Apostolo sancitu est, cum Tito praecepit, ut in singulis ciuitatibus sacerdotes costitueret; qui scilicet doctrinae,& sacramentorum caelesti pabulo fideles aleret,& educarent. Quamquam si mortis periculum imminet, & proprii sacerdotis ficultas non datur; ne hac occasione aliquis pereat, in Ecclesii a Dei custoditum suisse, Concilium Tridentinum docet, ut uni- Trid. θα cuique sacerdoti liceret, no solum omni peccatorum genere, cuius cumque potestatis sit, illacodonare, sed etiam ab excommunicationis uinculo soluere. Iam, praeter ordinis,& iurisdictionis potestatem , quae prorsus necessaria sunt, in primis opus est, ut huius sacramenti minister tum scientia, & eruditione, tum prudentia praeditus sit. iudicis enim, & medici simul persona gerit. Ac quod ad primum attinet, satis constat, non uulgarem scientiam neces lariam esse, qua& peccata inuestigare, & ex uarijs peccatorum generibus, quae grauia, quae leuia sint, pro cuiusque Cominis ordine, & genere iudic repossit. ut autem medicus est, summa quoque prudentia indiget. Exs Basilis etenim diligenter prouidendum est, ut ea remedia aegroto adhibeantur, quae ad illius animam sanandam, & in posterum contra inorbi
187쪽
uim muniendam aptiora esse uideantur. Ex quo poterunt fideles in telligere, cuiuis maximo studio curandum este, ut eum sibi facerdotem deligat, quem uitae integritas, doctrina, prudens iudicium coinmendet; qui, & quantum in eo ossicio, cui praeest, ponderis ac momenti sit, &quae cuique sceleri poena conueniat,& qui uel soluendi, uel ligandi sint, optime nouerit. Sed quoniam nemo cli, qui nouehementer cupiat, scelera, & turpitudinem sua occultari; monendi sunt fideles, nihil esse, quod timeant, ne ea, quae ipsi confessione patefecerint, a sacerdote ulli umquam indicentur, neue aliquod ex ea periculi genus sibi ullo tempore creari possit. sacrae enim lanctiones grauissime in eos sacerdotes animaduerti uoluerunt, qui secc ta omnia, quae aliquis eis cofessus fuerit, perpetuo, & religioso silentio compressa non tenuerint. Quare in Cocilio Lateranensi magno ita legimus: Caveat omnino sacerdos, ne uerbo, uel signo, uel alio quouis modo prodat aliquatenus peccatorem. Sed iam ordo rerum postulat, cum de ministro dictum sit, ut quaedam praecipua capita explicentur, quae ad consessionis usum, & tr ctationem non parum sunt accommodata. Magna enim fidelium pars, quibus uulgo nihil longius uideri solet, quam, ut dies illi, qui ecclesiastica lege consessioni praefiniti sunt, essiuant: tantum absunt a Christiana perfectione, ut uix peccatorum suoru meminerint, quae sacerdoti patefacienda essent, nedum cetera diligenter curent, quae ad diuinam gratiam cociliandam uim habere maximam perspicuum est. Quare cum illorum saluti omni studio succurrendum sit; hoc primum sacerdotes in paenitente diligenter obseruabunt, si ueram peccatorum suorum contritionem habeat, certumque illi sit, ac deliberatum in posterum a peccatis abstinere. Quod si ita animo assoctum esse antinaduerterint, moneant, & uehementer hortentur, ut pro tanto, & tam singulari beneficio maximas gratias Deo agat; ab eoque caelestis gratiae praesidium petere nuinquam desinat ; quo munitus, ac tectus, sicile poterit prauis cupiditatibus resistere, ac repugnare. Docendus est etiam, ut nullum patiatur esse diem, quin alia quid de passionis Domini nostri mysteriis in editetur, ad euque imutandum , & suinina charitate amandum ipse se excitet, atque instaminer. hac enim meditatione assequetur, ut ab omnibus daemonis tentationibus in dies se tutiorem este sentiat. Neque enim ulla alia est causa, cur ta cito, uel leuiter ab hoste impugnati, animo, & uiribus succumbamus, quam quod ex caelestium rerum meditatione diuini amoris ignem concipere non studemus, quo mens recreari, atque
188쪽
erigi nossit. Sin autem sacerdos intellexerit, eum, qui uelit confiteri,adeo peccata sua non dolere, ut uere contritus dicendus sit; c netur magno contritionis desiderio eum assicere, ut deinde huius
praeclari doni cupiditate incensus, illud a Dei misericordia petere,
decHagitare in animum inducat. in primis autem reprimenda est quorundam si perbia, quis elera sua excusatione aliqua uel defendere, uel minora sacere nituntur. Nam exempli causa, cum aliquis Eleatur, se ira uehementius commotum nisici statim huius pertum
bationis causam in alium consere; a quo prius sibi iniuriam factant esse queritur. Monendus itaque est, hoc elati animi, & hominis peccati tui magnitudinem uel de bicientis, uel plane ignorantis, signuesse: tuni uero eiusmodi excusationisgenus, ad augendum potius, quam minuendum Deccatum pertinere. nam qui ita factum suum probare contendit, hoc uidetur profiteri, se tunc patientia usurum
csse, cum anemine iniuria laedetur. quo quidem nihil homine Christiano indignius esse potest. Etenim cu illius uicem dolere maxime debuerit, vi iniuriam secit: tamen non peccati prauitate comm
uetur, sed staret irascitur, ac, cum es praeclara occasio oblatas ierit, Di Deurn patientia colere, de sutrem masuetudine sua corrigere possit, salutis materiam ad perniciem suam conuertit. Perniciosior autem est illorum culpa existimada, qui stulta quadam uerecundia impediti, peccata confiteri non audent. Iis igitur hortando animos addere oportet monen ue sunt, nihil esse, quod uitia tua aperire uereatur, nulliquemirum uideri debere, si intelligat homines pe care: qui quidem communis est omnium morbus,&in humanam imbecillitatem pro rie cadit. Alij sunt, qui, uel quod raro peccata confiteri solent, uel quod nullam curam, & cogitationem in peruestigandis suis seeleribus posuerunt, nec commissa consessione expe dire, ne' unde eius ossicii initium ducendum sit, satis sciunt: quos
certe acrius obiurgare opus est, atque in primis docere, priusquam ad tacerdotem aliquis adeat, omni studio curandum A, ut pecca- torum seorum contritione commoueatur: id uero praestari nullo
modo posse, nisi ea reminiscendo sigillati in recognoscere studeat. Quare si sacerdos huiusmodi homines prorsus imparatos esse cognouerit, humanissimis uerbis a se dimittet. hortabiturque, ut ad cogitanda peccata aliquod spadium sumant, ac drinde reuertantur: lu'd si forte Armauerint, se in eam rem omne studium, Mdiligentiam suam contulisse; quoniam sacerdoti maxime uerendum est, ne semel dimissi, amplius non redeant audiendi erunt,
189쪽
t praescrti in uero si emendandae uitae studiunt aliquod praeseserant,adducique possitat, ut negligentiam suam accusent, quam se alio tempore diligenti ,& accurata meditatione compensaturos promita talia quo tamen magna cautio adhibenda est. Si enim, audita conses.sione, iudicauerit, neque in enumerandis peccatis diligentiam, iamque in detestandis dolorem paenitenti omnino defuisse; absoluieterit. sin autem utrumque in eo desiderari animaduerterit; auctor
illi, & suasor erit, ut maiorem curam, quod antea dictiam est, in excutienda conscientia adhibeat, hominemque, ut blandissime poterit, tractatum dimittet. Sed quoniam interdum contingit, ut mulieres, alicuius sceleris in priori confessione oblitae, iterum ad sace dotem non audeant redire ; quod vereantur, ne uel in suspici nem magnae improbitatis populo ueniant, uel singularis reli onis la dem quaerere existimentur: saepe tum publice, tum priuatim docet dum est, neminem tanta memoria esie, qui omnia sua secta, dicta, & cogitata meminisse queat: ouapropter fideles nulla re deterrendos esse, quo minus ad sacerdotem reuertantur, si in memoriam alicuius criminis redierint, quod antea fuerit prietermissum. Haec igitur, atque alia huius generis multa in consessione a sacerdotibus
Besulim Nunc ad tertiam paenitentiae partem, quae satissectio appellatur, '' vi niendum est. Primum itaque satisse, onis nomen,& uis exponenda est. hinc enim catholicae Ecclesiae hostes amplam oc onemo e se dissidij, & discordiae, cum maxima Christiani populi pernicie, arripuerat. Est autem satisfactio, rei debitae integra inlutio: nam quod sis est, ei nihil uidetur deesse. Quare cum de gratiae reconcilia tione loquimur, idem satista ere significat, quod alteri tantum praestare, quantum irato animo ad adiscendam iniuriam satis enie possit: atque ita satisfietio nihil aliud est, quam iniuriae alteriati latae compensatio. Quod autem ad hunc locum pertinet, satisfructionis nomen diuinarum rerum doctores ad declarandam e compensationem usurparunt, cum homo pro peccatis commissis
Deo aliquid persoluit. Quo in genere quoniam multi gradus esse' possunt, hinc fit, ut satisfustio uarie accipiatur. Ac prima quidem,& praestantissima illa est, qua pro scelerum nostrorum ratione, etiasi Deus summo iure nobiscum uelit agere, quidquid a nobis debe tur , cumulate persolutum est. Haec uero eiusmodi esse dicitur, quae nobis Deum propitium, & placatum reddidit, eamque uni Claristo domino acceptam ferimus , qui in cruce bretio pro peccatis nostris
190쪽
nostris siauto plenissime Deo satisfecit. neque enim ulla res creata tanti esse potuit, quae nos tam graui debito liberaret, atque, ut iam ctus Ioannes testatur, ipse est propitiatio pro peccatis nossi is, non pro nostris autem tantum, sed etiam pro totius mundi. Haec igitur plena, & cumulata est satisfictio, scelerum omnium rationi, quae in noctaculo commissa sunt, pariter, aequaliterque respondens: cuius in pondere hominum actiones apud Deum plurimum ualent, ac sine
eo nulla prorsus aestimatione dignae haberentur. Atque huc Dauidis uerba uidentur spectare: qui postquam, secum ipse reputans, illud protulisset, Quid retribuam Domino pro omnibus, quae retribuit mihi a nillil praeterhac satisfictionein, quam calicis nomine expresst, dignum tot, tantisque beneficijs inuenire potuit: quare subiscit: Calicem tautaris accipiam, & nomen Domini inuocabo. Alterum satisfictionis genus, quae Sr canonica appellatur, & certo tem- poris spatio definita perficitur. Quare antiquissimae Ecclesiae usu receptum est, ut cum paenitentes a peccatis soluuntur, poena aliqua eis irrogetur, cuius poenae solutio, satisfictio uocari consueuit. Eodem uero nomine quodlibet etiam poenae genus significatur, quam pro peccatis non quidem a sacerdote constitutam, sed sponte nostra iu- sceptam, atque a nobis ipsis repetitam, sustinemus. Verum haec ad paenitentiam, ut sacramentum est, minime pertinet, sed illa tantum sacramenti pars censenda est, quam diximus ex praecepto sacerdotis Deo pro peccatis dependi; hoc adiuncto, ut statutum cum animo, .& deliberatum habeamus, peccata in posterum omni studio uitare. ita enim nonnulli definierunt: satisficere, est Deo debitum honore impendere. Quod autem nemo debitum honorem Deo possit tribuere , nisi qui peccata omnin' uitare constituat, satis apparet. Et iatisfacere, est causas peccatorum excidere, & eorum suggestioni aditum non indulgere. In quam sententiam alijsenserunt satisfustione
esse purgationem, qua eluitur, quidquid sordium propter peccati
maculam in anima resedit, atque a poenis tempore definitis, quibus tenebamur, absoluimur. Quxcum ita fuit ;ficile erit fidelibus per suadere, quam necessarium sit, ut paenitentes in hoc satisfactionis studio se exerceant. Docendi enim sunt, duo est e , quae peccatum consequuntur, maculam, & poenam: ac quamuis semper culpa dumissa , simul etiam mortis aeternae supplicium apud inseros con-
. stitutum condonetur; tamen non semper contingit, quemadmodum a Tridentina Synodo declaratum est , ut Domi ius peccat vidis . rum reliquias,& pctaram certo tempore definit , quae peccatis