장음표시 사용
341쪽
DA Nos 1 S. Quantam hae duae uocesinateriam praebeat ad colidi
tandum fideles, ut infinitam Dei potentiam pie, sancteque cinnr,& uenerentur, in cuius manu sunt omnia, & ut nefariam illam Sata- LM. . nae ostentationem detestet Itur; Mihi tradita sunt omnia, de cui uolo do illa ; nemo non uidet. nam unius nutu Dei disti ibuta cuncta, α conseruantur,&augentur. Sed quae diuitibus haec est impostanecessitas, dixerit quispiam, petendi quotidianum panem, cum rebus omnibus abundent 8 Haec illis neccstitas est orandi in . modum, non ut dentur eis, quorum Dei be0ignitate habent copiam, sed ne, quae abunde illis adsunt, amittant i Q amobreni, ut scribit Aposto- t. ad Tim. s. lus, Hinc discant diuites non sublinae sapere, neque sperare iniim certo diuitiarunt, sed in Deo uiuo, qui praestat nobi, o mimaabunde ad fruendum. H uius autem necessariae petitionis hanc causam affert sanctus Chrysostomus, non Elum ut nobis suppetat etania, seduxeum nobis suppeditet Domini manus, quae, salubrem, atque adeo salutarem uim inserens pani quotidiano, ciscit, ut &cibu=. corpor a ri prosit, & corpus animae seruiat. Sed quid cst quai 'obrem,eli
DA NOBI , numero multitudinis dici naus, noni autem , mihi
Quia proprium illud est Christianae cliaritatis; non ut qui ue dui uno sollicitus sit, sed ut praeterea de proximo laboret , o in. ςura supputilitatis meminc it etia aliorum . accedit eo. quod . quae alicui vinistra diuinitus tri suuntur, no idciri tribuuntur, ut sebi adi est ros, sideat, uel in illis luxuriose uiuat , sed ut cuin alijs comuni cria 'ux Ambri ex necessitati superfuerint: nam inquiuisancti Basilius,& Ambrosius: panis est, quem tu detines: nudorum induimmunissi, M si . quod tu recludis: miserorum redemptio est.&ubsolutio, Wcunia, quam tu in terram defodis. Η o Dip. hdmonet nos haec up comunis infirmitatis. quis enim est, qui, si minus sua unius opera prouudcre se posse sperat in longinquum tepus necessarios uiuesiimptus, saltem in diem uictus iubsidia paraturum no confidatὶ Sed ne huius quidem fiduciae facultas nobis a Deo permittitur, quinos singulorum etiam dierum cibum a se petere iussit, Quae sententia habet illa
. . v tibi necessariam rationem, quia quotidiano pane egemus omnes, quotidie etiam Dominica precatione singulis utendum esse. Haec depa ne, qui ore perceptus, corpus alit, atque sestentat, 'ui cona Daunis
M tib.,. fidelium, & infidelium, piorum, & impiorum, admirabili Dei bonitate, qui seloni situm oriri facit super booos, &nialos, pluit super iustos, S iniustos, omnibus impertitur. Reliquus est spiritualis panis ; quem etiam hoc loco petimu allo signjsicaptur omnia, quae
342쪽
eumque in hac uita ad spiritus, & animae salutem, de incolumitatem requiruntur. ut enim multiplex est cibus, quo corpus Mitur, & su stentatur: sic non est unius generis esca, quae spiritus, &animae uita continet. na & uerbum Dei cibus est animae: sapientia enim inquit; Uenite, comedite panem meum; & bibite uinum, quod miscui uobis. Huius autem uerbi ficultatem cum adimit Deus hominibus, quod essicere solet, cum grauius nostris sceleribus ossenditur, timedicitur premere genus humanum . sic enim est apud Amos: Emittafimem in terram, non semem panis, neque sitim aquae, sed audien di uerbum Domini. Ut autem illud est certum propinquae mortis signum, cum n5 possint homines uel cibum sumere, uel sumptum retinere: sic magnum est desperatae salutis argumentum, cu uel non quaerunt uerbum Dei, uel, li adsit, non sustinent: et illam impie
tatis uocem in Deum etandunt ; Recede a nobis, scientiam uiarum tuarum nolumus. In hoc furore animi, & mentis caecitate uersantur
illi, qui, neglectis iis, qui legitime eis praesunt, caesaolicis, &Epidiscopis, & sacerdotibus,&a sancta Romana Ecclesia desciscen tes, corruptoribus Dei uerbi haereticis se in disciplinam tradidet ut . Iam uero panis est Christus dominus, animae cibus: inquit enim ipse de se , Ego sum panis uiuus, qui docaelo descendi. Incredibile est, quata uoluptate, ac laetitia perfundat piorum animas hic panis tum, cumaxime terrenis molestiis, & incommodis conflictantur . exemplo nobis est sanctus ille chorus apostolorum, de quibus extat; Illi qu, dem ibant gaudentes a conspectu concilii. Referti sunt huiusmodi exemplis libri de uita sanctorum homilium;& de intimis his bonorum gaudiis ita loquitur Deus ; Vincenti dabo manna abstoditum. Praecipue autem panis . noster est ipse Christus dominus . qui in mento Eucharissae substantialiter continetur. Hoc inexplicabile pi gnus charitatis dedit nobis rediturus ad Patrem, de quo dixit: Qui manducat meam carnem, & bibit meum sanguinem, in me manet, α ego in illo. Accipite, & manducate, hoc eit corpus meum. Ea petent Parochi, quae ad fidelis populi utilitatem pertinebunt, ex eo loco, quo separatim huius sacram enti uis, ac ratio cotinetur. Et uero dicitur hic panis noster, quia fidelium modo hominum est, id est eorum, qui cnaritatem cum fide coniungentes, paenitentiae sacramen to sordes eluunt peccatorum ; qui non dimittentes memoria, se Dei filios esse, diu in uni sacramentum sumunt, & colunt, quanta maxima possunt sanctitate, ac ueneratione. Quotidianus uero quam
obrem dicatur, in promptu duplex ratio est, altera, quod in sacris Christianae
343쪽
Christianae Ecclesiae mysteriis, quotidie & offertur Deo,or datur pie, sancteque postulantibus; altera, quod quotidie sumendus est, uel certe ita ututa um, ut quotidie, quoad cius fieri postit, digne suin re queam us, A udiant, q ui contra sentiunt, nisi longo interuallo solutaribus his epulis animae uesci non oportere, quid sanctus dicat Ambrosius: Si quotidianus est panis, cur post annum illum sumis εSed in hac petitione ad illud praecipue cohortandi sunt fideles, ut,
cum recte & consilium, & industriam suam posuerint in comparat dis rebus uitae ncccssarijs., rei exitum Deo perinittant, suumqued siderium ad eius reserant uoluntatem, qui no dabit in aeternum suctuationem iusto. Nam uel concedet Deus, quae petuntur,& ita suiloptatum consequentum, uel non concedet; & id erit certis limum argumentum, nec salutare illud esse, nec utile, quod pijs a Deo nes tui, cui magis cura est de eorum siluis, quam illis ipsis. Quem locum instruere poterunt, explicandis ijs rationibus Parochi, quae a sancto Augustino in epistola ad Probam praeclarc colligutur. Extremum illud erit in huius tractatione petitionis, ut meminerint diuites facultates suas. Scopias Deo acceptum reserre, cogitentque se idcirco illis bonis esse cumulatos, ut illa distribuant indigentibus. In quam sententiam conueniunt; quae in prima epistola ad Tinaotheum ab Apostolo disseruntur: unde magnam uim Parochis petere licebit diuinorum praeceptorum ad hunc locum utiliter, ac salutariter illustrandum.
ET DIMITTE NOBIS DEBITA, NOSTRA, SIC v TnET Nos DIMITTIMUS DEBITORIBUS NOSTRI s.
Cum ita multa sint, quae infinitana Dci potentiam, cum pari si trientia, ac bonitate coniunctam, significent, ut, quocumque ocuos, cogitationemque conuerteris, certissima signa immensae poto statis, ac benignitatis occurrant l, nihil profristo cst, quod summum eius amorem, & admirabilem in nos charitate magis declaret, quam inexplicabile mysterium Iesu Christi passionis, unde. perennis ille fons ad eluedas peccatorum sordes erupit l, Quo periundi, & expiari, Deo duce, ac largitore, exoptamus, cum illud ab eo petimus, Dimitte nobis debita nostra. Continet aut ii haec petitio summa in quadam eorum bonorum, quibus per Iesum Christum cumulatum est humanum genus. id enim docuit Isaias: Dimittetur, inquit, inuquitas domui Iacob,&iste omnis fructus, ut auseratur peccatu Cius. quod David etiam ostendit, beatos praedicans eos, qui salutarem illum fiuctum percipere potuerunt, pis uerbis: Beati, quoru remissae
344쪽
sint iniquitates. Quare est accurate, ac diligenter Pastoribus huiusliostulationis animaduertenda, & exponenda sententia, quam ad caeestem uitam consequenda tantum ualere intelligimus. Ingridimu autem nouam precandi rationem . nam laactenus a Deo non si, tuniaeterna, & spiritualia bona, sed caduca, & quae ad hanc uitam pertinent, commoda petiuimus: nunc uero mala deprecamur &animae, α corporis, & huius, & sempiternae uitae. Sed quoniam ad impetrandum, quod postulamus, requiritur recta pollulandi ratio ; quo modo assectos esse oporteat eos, qui Deum hoc orare uelint,diccndum uidetur. Monebunt igitur Parochi fidelem populum, primum necesse esse, ut is, qui ad hoc petendum uelit accedere, suum ipse pec catum agnoscat , deinde, ut eius sensu, ac dolore comoueatur; tum, ut sibi omnino persuadeat, Deum in hac esse uoluntate, ut iis, qui peccauerui, ita, ut diximus affectis, & comparatis ignoscat; ne forte acerbam delictorum recordationem, ac recognitionem illa ueniae desperatio cosequatur, quae olim Caim,&Iudae animum occupauits qui Deum modo uindicem, & ultorem, non etiam mitem, & misel Mati V cordem, existimarunt. Ergo in hac petitione sic asscisti simus, oportet, ut dolenter peccata noli rareeognos tes, ad Deum, tamquani ad parentem, non quasi ad iudicem confugiamus, a quo, non ut ex iustitia nobiscum agat, sed ex misericordia, postulemus. Faci te autem adducemur, ut peccatum nostrum agnos alis sty si ipse iii audierimus Deum nos in sacris litteris huius rationis ad nidnen remi . .
est enim illud apud Dauidem: Omnes declinauerunt, simul inutiales ficti sunt: non est, qui ficiat bonum. nbn est usque ad unu a1n eandem sententiam loquitur Salomoti; Non est homo iustus in terra, qui faciat bonum, &non peccet 'Quo illudetiim puti Prauer. αο.net; Quis potest dicere, mundum est eos meum .purus sum a pecacato 3 Quod idem a sancto Ioanne, ad deterrendos hosti ines ab lirrogantia, scriptum est; Si dixerimus, quoniam peccatum nota ha Mi Ist . . semus; ipsi nos seducimus,&ueritas in nobis non est. Et a Haereia Τmia , Dixisti absque peccato, S in noces ego sum:&propterea auer latur furor tuus a me: ecce ego iudicio contendam tecum , eo quod tdixeris, non peccaui. Quorum sententias omni uiri idem, qui eas
illorum ore protulerat, Christus dominus hoc petitionis 'praestria pro confirmat, quo iubet nos delicta nostra consteti I id entiri secus interpretari prohibuit auctoritas Mileuitani Concilii in hunet Mileui .coe. modum: Placuit, ut, quicumque uerba ipsa Dominicae or tioni Iubi dicimus, Dimitte nobis debita nostra, iti uult a se ictis dici e
345쪽
ut humiliter, non ueraciter hoc dicatur; anathema sit. Quis enim serat orantem, & non hominibus, sed ipsi Domino mentientem, qui
labijs sibi dicit, dimitti uelle, & corde dicit, quae sibi dimittatur debita, non habere 3 Verum in necessaria recognitione peccatorii non est satis, illa leuiter recordari. nam, ut acerba nobis sit ea memoria, ut cor pungat, animum stimulet, & dolorem inurat, necesse est. Quare pertrachibunt locum hunc diligenter Parochi, ut non solum ficinorum, ac flagitiorum suorum meminerint fideles auditores, sed ut moleste, dolenterque meminerint, ut, cum angantur intimis sensibus, conferant se ad patrem Deum, a quo, ut inhaerentes euellat scelerum aculeos, suppliciter petat. Nec uero solum erratorum tu
pitudinem studebunt subij cere oculis fidelis populi, uerum etiam indignitatem, ac sordes hominum, qui, cum nihil simus, nisi putida caro, nisi summa seeditas, incomprehensibilem illam Dei mai statem, Se inexplicabilem praeliantiam, incredibilem in modum audeamus offendere, praesertim a quo procreati, liberati, innumerabilibus, maximisque beneficiis aucti simus. Vt quid Z Ut abalienatia patre Deo, qui summum bonum est, turpissima peccati mercede, Diabolo nos addicamus in miserrimam seruitutem. neque enim dici potest, quam crudeliter ille dominetur in eorum animis, qui, repulso suavi iugo Dei, ruptoque charitatis amabilissimo nodo, quo parenti De' spiritus noster adstrii igitur, ad hostem acerrimum desciuerunt; qui eo nomine princeps, & rector mundi,& princeps tela brarum, & rex super uni itersos filios superbiae, dicitur in diuinis litteris. In eos autem, qui Darmonis tyrannide opprimuntur, uerec uenit illa uox Isaiae; Domine Deus noster, possiederunt nos domini ab . te. Haec si nos minus mouent rupta isdem charitatis, moupat certe calamitates,&aerumnae, in quas per peccatum incidimus. vi Iatur enim sanctitas animae,qua Christo desponsam esse stimus. protinum fit illud idem teplum Domini, quod quic5taminant, in eos dicit Apostolus; Si quis autem templum Dei uiolauerit, disperdet illum Deus. Innumerabilia sunt mala, quae peccatum inuehit in limminem: quam pene infinitam pestem Dauid his uerbis expressit; Non est ianitas in carne mea, a ficie irae tuae: non est pax ossibus meis, a Scie neccatorum meorum . Nimirum norat hanc plagae vim, cum nullam sui partem pesti sero peccato intactam fiteretur. peruaserat enim in ossa peccati uirus, idest, rationem, & uolunt rem, quae maxime selidae sunt animae partes, insecerat . hanc late patentem pinein indicant secrae liticrae, cum peccatores, claudos, surdos,
346쪽
surdos, mutos, caecos, & omnibus membris captos appellant. Sed praeter dolorem, quem ex peccatorum quasi scelere sentiebat, magis etiam angebatur David ex ira Dei, quam in se propter peccatum co- motam intelligebat. Bellum enim est sceleratis cum Deo, quorum sceleribus incredibiliter offendituri inquit enim Apostolus: Ira,& ad Rom. x. indignatio, tribulatio, 6 angustia in omnem anima hominis operantis malv. na &si trasierit actio peccati, tamen peccatu macula & reatu
termanet; cui semper immines ira Dei illud insequitur, inquam umra corpus. Cum igitur David his uulneraretur aculeis, ad petenda delii horum ueniam excitabatur: cuius & exemplum doloris, & doctrinae rationem, ex quinquagesimo eius psalmo depromptam, pro ponent Parochi fidelibus auditoribus, ut Prophetae imitatione, S: ad doloris sensum, idest ad ueram paenitentiam, &ad ueniae spe crudiri possint. Quanta habeat utilitatem haec docendi ratio, u t ex peccatis dolere discamus, illa Dei apud Hieremiam declarat oratio, qui
cum Israelem ad paenitentiam hortaretur, admonebat eum, ut in
lorum sensum perciperet, quae peccatum cosequuntur: Vide enim, inquit, quia malum,&amarum cst, reliquisse te doininum Deum tuum, & non esse timorem mei apud te, dicit dominus Deus exercituum. Qui carent necessario hoc recognitionis, ac doloris sensu, ij apud Prophetas, Isaiam, Ezechielem,&Zachariam, cor durum, Illi. g. lapideum,&adamantinum habere dicuntur. sunt enim instar lapia 3ε-
dis, nullo dolore molliti, nullum uitae, idest salutaris recognitioia 'nis sensum habentes. sed ne peccatorum grauitate deterritus, se populus ueniam impetrare posse desperet, ipsum ad spem uocare Parochi debebul his rationibus; quod & Ecclesiae Christus domin us potestatem dedit remittendi peccata,quemadmodu ira sacrosancti Symboli articulo declaratur, & hac petitione docuit, quata esset Dei bonitas, ac liberalitas in genus humanum . nisi enim promptus esset, ac paratus Deus ad codonandum peccata paenitentio us, numquam
nonis hanc precandi sermulam praescripsisset; Dimitte nobis debita nostra. Qiramobrem illud fixum in animis tenere debemus, sere, ut is paternam misericordiam nobis impertiat, qui ipsam his precibus iussit exposcere . nam omnino sub hac petitione, illa est subiecta sententia, sic esse in nos assectum Deum, ut uere paenitentibus libenter ignoscat. Est enim Deus is, in que, abiecta obedientia, peccamus, cuius ordinem sapientiae perturbamus, quantum est situm in nobis, quem offendimus, quem fictis, dictis q. uiolamus.Uerum
idem est ille beneficetissimus parens, qui, possit omnia codonare, G G 1 non
347쪽
non modo se id uelle declarauit, sed etiam impulit homines, ut a se ueniam peteret,&, quibus uerbis id facerent, docuit. Quare nemini dubium esse potest, quin, illo auctore, in nostrapotestate sit, nobis Dei gratiam reconciliare. Et quoniam haec testificatio propen ad
ignoscendum diuinae uoluntatis fidem auget, spem alit, charitatem inflammat 1, operaepretium est, ornare hunc locum non ullis diuinis testimoniis, & hominum exemplis; quibus maximorum scelerum paenitentibus Deus ueniam concesserit. quam sententiam quoniam persecuti sumus, quantu res serebat, in prooemio huius precationis, ct in ea Symboli parte, quae est de remittendis peccatis; inde assumet Parochi, quae ad hunc locum instruendum pertinere uidebuntur, reliqua hauriet ex diuinarum litterarum sentibus: tum uero eodemutantur instituto, quo in ceteris petitionibus utendum duximus ;ut intelli set fideles, quid hic, Debita, significet; ne serte decepti ambiguo, aliud ab eo, qua quod petendum sit, postulent. Primum autem scire oportet, minime petere nos, nobis ut remittatur amor ex toto corde, ex tota anima,& ex tota mente nostra, que omnino Deo' debemus, & cuius debiti solutio est ad salutem necessaria. Neque uς
ro, quia debiti nomine, etia obedientia, cultus, ueneratio, & ceterδhuius generis ossicia continentur, postulamus, ut no amplius ea de
m. ita beamus, sed precamur, ut liberet a peccatis: sic enim S. Lucas est interpretatus: qui peccata pro debitis posuit, ob eam causam, quod illis comittendis rei efficimur Deo, & debitis poenis propositi, quas TIM.6s. uel satisfaciendo, uel patiendo pendimus. Huius generis debitum nisi quod Christus dominus locutus est ore Prophetae; Quae non rapui, tunc exolvebam. Qua Dei uerbi sententia licet intelligere, non selum nos debitores esse, sed etiam no esse soluendo, cum peccator per se satissicere nullo modo possit. Quare confugiendum nobis etsi ad Dei misericordia: cui quia par iustitia respondet,cuius est retinentissimus Deus, utendu erit deprecatione, & patrocinio passionis domini nostri Iesu Christi; sine qua nemo umqua ueniam delictorum impetrauit; a qua omnis & satisfaci edi uis, & ratio inquam ex sente profluxit. nam pretiu illud in cruce a Christo domino persolutu, Mnobiscum per sacrameta, re, uel studio ac desiderio adhibita,c5municatu, tanti est ut nobis impetret,& taficiat, quod hac petitione postulamus, ut peccata nostra remittatur. Quo loco no id modo pro leuiabus erratis, & facillimis ad impetranda ueniam, sed pro grauibus, α mortiferis peccatis deprecamur. quae precatio in scelerum grauitate
podus non habebit, nisi id a paenitetiae sacrameto, re, uel certe desse derio
348쪽
suscepto, ut iam dictu iri est,asi umpserit. Dicimus aute, Debita nostra, longe aliter, atque Panem nostruim, antea dixi in us . nostersnim ille est panis, quia nobis Dei munere tribuitur: at peccata nostra sunt, quia illoruin culpa residet in nobis: nan ostra uoluntate suscipiuntur; quae peccati uim non haberent, nili essent uoluntatam . , lNos igitur, eam culpam sustinentes, S consitentes, ad expiandum peccata necessariam Dei clementiam imploramus. In quolion uti- inur excusatione cuiviqiua, nec caulain in quemquam trabierimus, .ut primi homines Adam,& Eua lacerunt ; ipsi nos indicamus, illam, Cri. 3.1i sapimus, Prophetae precationem adhibentes, Non dcclines' cor meum in uerba malitiae ad excusandas excusiti es an peccatis. Nec uero dicimus, dimitte inibi, sed nobis; quod fraternae necellitudo, charitas, quae inter omnes homines intercedit, a nobis singulis stulat, ut de comuni proximorum salute solliciti, cum pro nobis eces facimus, pro illis etiam deprecemur. Hunc Grandi morem,u Christo domino traditum, deinceps ab Ecclesia Dei acceptu, per petuoque seruatum , ipsi&maxime tenuerut Apostoli, &, ut ceteri adhiberent, auctores fuerunt. Huius autem flagrantis studii, de cu siditatis in deprecando pro salute proximo ru, habemus in utroque testamento sanctorum Mosis, & Pauli praeclarum exemplum: quo
jum alter sic Deum precabatur I. Aut dimitte eis hanc noxam, aut, Exia. 31. si non fuis, dele me delibro tuo: alter in hunc modum; optabam ad Ism. s. esto ipse anathema esse a Christo pro fratribus mei ..i
illud, Sicut, dupliciter intelligi potest: nam &snulitudinis uim baibet, cum uidelicet a Deo petimus, ud, quod modum nos iniuriam . et tu
Mesitui Aras remittaliciis iis, a quibus laesi sumus, sc spse notat peccata condonet. Est praeter condicionis nota: in quam sententiain
Christus dominus eam formula interpretatur; Si enim dimiseritisi i Maub. s. inquit homitribus peccata eorum, dimittet & uobiς pater uester: iustis delicta uestra; si autem noduni seritis homini:bus nec falco uocter dimittet 'obis peccata uestri. Verum habet nter osenlus camidem lenoscendi necessitatem: ut, si uolumus Deum nobis utariam iconcedere delictorum, pareamus illis ipsi noceta sit, a quibus imriuriam accepimus. sic enimi Deus obliuionem iniuriarum, quq liud ilina,& amorem requirit a nobis, uel eorum, qui .in aciam non sunt reconciliati , dona, ac sacrificia reiician 6 alper Metur. Est etiam. naturae4me sancitum , ut tales nos praebet mus- , quales eos in nos esse cupimus diuere ut impudentissimus
349쪽
ille sit, qui postulet a Deo, ut sui sceleris poenam praetermittat, cum ipse in proximum animum retineat armatum. Quare parati, & pr pti ad ignoscendum esse debent ij, quibus impositae sunt iniuriae; cum & urgeantur hac precandi formula; &apud sanctum Lucam id iubeat Deus ;Si peccauerit in te frater tuus, increpa illum; & si paenutentiam egerit, dimitte illi; & si septies in die peccauerit in te, & septies in die conuersus fuerit ad te, dicens, paenitet me, dimitte illi. Et in euagelio sancti Matthaei sit: Diligite inimicos uestros: di Ap stolus, & ante eum Salomon scripserit; Si esurierit inimicus tuus, ciba illum ; si sitit, potum da illi ; & sit apud sanctum Marcum euangelistam ;Cum stabitis ad orandum, dimittite si quid habetis aduersus
aliquem; ut & pater uester, qui in caelis est, dimittat uobis peccata uestra. Sed quoniam deprauatae naturae uitio nihil aegrius fit abii mine, quam ut inferenti condonet iniurias; omnem conserant P rochi animi,&inpenij uim ad commutandos, &flectedos animos fidelium ad hanc lenitatem ,& misericordiam, Christiano homini
necessariam. Commorentur in tractatione diuinorum oraculorum
in quibus audire licet imperantem Deum, inimicis ignoscendum. Praedicent id, quod uerissimum est, magno esse argumento hominibus eos esse Dei filios, si ficile remittant iniurias, & inimicos diligat ex animo. Elucet enim in eo, quod inimicos diligimus, similitudo quaedam cum parete Deo, qui sibi inimicissimum, & in illissim unigenus hominum, filii sui morte ab aeterno exitio redemptum, rec ciliauit. Sit autem huius cohortationis, & praecepti clausula illud linperium Christi domini, quod rec' sare non possumus sine summo dedecore, & pernicie; Orate pro persequctibus, &calumniantibus uos, ut sitis filii patris uestri, qui in caelis est. Verum hoc loco non uulgaris Pastorum prudentia requiritur, ne quis, cognita huius diLscultate, ac necessitate praecepti, salutem desperet. Sunt enim, qui, cum se debere intelligant conterere iniurias obliuione uoluntaria, α eos diligere, qui laeserunt, id cupiunt, & pro uiribus finiunt, sed uniuersam memoriam iniuriarum sibi exhauriri non posse sentiunt. nam resident in animo quaedam reliquiae simultatis. quamobrem magnis agitantur conscientiae fluctibus, uerentes, ne, parum simpliciter, & candide positis inimicitiis, Dei iusso non obediant. Hic igitur Pastores contraria studia carnis, & spiritus explicabunt, quod illius sensus sit ad uindicationem procliuis, huius ratio propensa ad ignoscedum, hinc inter ipsos perpetuam turbam, ac rixam exister: quare tauti minime dissiciendu esse demonstrabut,a eclamitaxibus,
350쪽
&aduerlantibus rationi, corruptae naturae appetitionibus, modo spiritus perstet in ossicio,& uoluntate remittendi iniurias, proximumque diligendi. Quod autem aliqui sertasse fuerint, qui, cum nondum animum inducere possint, ut obliti iniurias,ament inimicos, propterea deterritica, quam diximus, condicione huius petitionis , Dominica precatione non utantur ; duas has rationes ancree Parochi, quibus exitiosum hunc errorem illis eripiant. Nam quiuis unus e fidelium numero preces has ficit, totius Ecclesiae nomine, in qua pios esse aliquot necesse est, qui debitoribus ea, quae hic commmorantur, debita remiserunt. Accedit eo, quod id a Deo petentes, . et . .et una etiam petimus, quidquid ad illud impetrandum in eam petitio. nem a nobis necessario conferendu mest. petimus enim deueniam peccatorum, & donum uerae paenitetiae: petimus iacultatem intimi doloris: postulamus, ut a peccatis abhorrere,&illa sacerdoti uere, ac pie confiteri possimus. Itaque cum necesse etiam nobis siparcere iis, qui damnum, aut malu aliquod dederint, cum, ut nobis inua ignoscat, precamur, simul oramus, ut Multatem largiatur recones,liandi nos illis, quos odimus. Quare deterressi sent is ea opinione, qui inani, & prauo illo timore commouentur, ne sibi Deum reddat offensiorem hac precatione ; contraque etiam cohortiat ad stequeatem precationis usum, quo a parente Deo postulent, ut sibi det eam mentem, ut iis, qui laeserint, ignoscant,&inimicos diligant. sed, ut precatio omnino fiuctuosa sit; primum haec in ea est cura, med ratioque adhibenda, nos Deo iupplices esse,& ab co ueniam petere, quae nodatur, nisi paenitenti: itaque nos ea charitate, & pietate praeditos esse oportere, quae paenitentibus conueniat; cina uenire autem
maxime iis, subiecta qud oculis propria flagitia. atque ficincita lacrymis expiare. Cum hac comtatione coniungenda est cautio in pio serum earum rerum, inqui ouffiit aliqua occasio pecca di, quaeque nobis ansam dare possint ad offendendum parentem Deum. Innis . curis uersabatur David, cum dicereri Et peccatrum meum cotra me vol. 1.. est semper. Et alio loco; Lavabo pensingulas noctes lectum me- v .ε. .lacrymis meis stratum meum rigabo. Proponat. sibi praeterea unu
quisque ardentissimum orandi studium eorum, quia Deo precibus impetrauerunt ueniam delictorum, ut publicani illius, qui longe. α consistens prae pudore, ac dolore, reo lis humi defixis, latum pul sabat pectus, eam habens orationem, Deus propitius ino mihi pec- Me i s.catori: Tum illius teccatricis mulieris, quae Christo domino, retro I .r. simi , rigatos a se eius pedes, capillu etiam abstersos osculabatuc: