장음표시 사용
281쪽
orationem impii, quae novum peccatum sit, puta ,spetat complameυ-trem alicujus peccati. Cujus doctrina nititur Eeeis A. cap. 3I .versat & 23. Immolantis ex iniquo oblatio es maeulata, et nonsunt beneplacita subffannationes injustorum Dona iniquorum non probat Altissimus. Nee respicit in oblationes iniquorum. Hoc & habet Auguri. serm. I 6. dicens: Si oras mala tuis ,oratio tua et in peccatum: di ad rem nostram
Psalm. io8. Oratio ejus fiet in peccatum illi, quia non fit per orsum; quem noluit sequi ,sed persequi; quod de rada tradisore dixit Sanctus
Doctor. Et cap. q. idem repexit de his, qui resistunt Ecclesiae, his verbis: Haec omnia munis congruentiiss de illis dicuntur, qui contra Ecclesiam
Dei, toto, sicut promimum es, Orbe diffusam, altare fui Scbismatis
erexerunt, quod eos sacrilegium omnes inviolviit, fer quilibet ubilibet Hyert Saeri cium tali eorde, .et sottis, haec ut audire meretur, perui ciem sibi infert. Quid ergo mirum , quod illi Ecclesiae resistenti oratio sit novum peccatum, di quod nihil ex illa ohtineat, nisi novum Dei ju, dictum Errat ergo, dum non discernit xuesnemus , quae sunt Oper
lucis, , quae sunt opera tenebrarum a dum non separat actus lucis a te nebris, quod eximie praestat D. Thomas a. a. quaest. 83. art. 16. ubi in
ruirit: Utrym peccatores orando, aliquid impetrent is Debes Cui responet: Si ergo orando peccator aliquἰd petat in quantism peccator , laesi, fecundum desiderium peccati, in hoc a Deo nιn auditar ex misericordia, sed quandoque auditur ad vitidictam; orationem vero peccatoris ex hoIonatura de eriρ procedentem Deus audit, non quas ex justitia a quia peccator boc non meretur, sed ex pura Dei misericordia: observatis tamen quatuor conditionibus'. ut scilicet pro se petat, necessaria adsalutem, pie , ct perseveranter . l .aec est doctriria, quam Fides Catholica docet, quani communiter SS. PP. docent. Audiendus D. Gregorius Magnas lib. 2. in Evang. Hom. 27. num. 7. Pen te, quaeso, petitioves .eseras ττidere ,si nomine PDIetitis, id est,st gaudia salutis aeternae postulatis In domo enim BD risum non quaeritis, si in aeternitatis templo importunὰ pro temporalibus oratis. Ecce alius in oratione quaerit uxorem,
a ius petit villam, alius populat vesem, alias dari sibi deprecatur alimentum . . . . Et haec itaque is BD petere non eΗ errane, si tamen nounimiὰ petantur. Sed adhuc, quod Ggravitus. alius posulat mortem inimici, eumque; quem gladio non potes persequi, persequitur oratione .... quisquis itaque ' orat, in ipsis tuis precibus contra Conditorem pugnat. Si ergo accedit peccator ad Deum , postulans pollulanda, oratio accepta est Deo. At Q nellius, etiam his quatuor adimpletis
conditionibus, peccatoris orationem elle peccatum asserit; quippe quia a charitate non manat oratio ι cui doctrinae 34. Baii prop0sitio: omne, quod agit peccator sive servus peccati,peccatum est,conlentat. En quam justiti. e, ac aequitatis plena eli censura, ac damnatio hujus propositionis. Sed ad propositiones alias accedamus.
Iol. Frequenter etiam visitat Deus, dc vocat obiiciendo peccatorum oculis enormitatem criminum , brevitatem praesentis vitae. aeter
nitatem naturae, justitiae suae timores, ut se a peccatis contineant, S ad
282쪽
De damnatis ouesellii propositionibus .
Faenitentiam eonvertamur . Hoc probat Ninivitarum exemplum, quo utitur Tridentinum, ut probet, p:aenitentiam recte a timore incipere: me enim timbre utiliter concussi Ninivitae , ad Duae praedicationem plenam terroinibus paenitentiam egeruui. O misericordiam is Domitio impetrarunt. Comiat ex illo Matth. o. v. 26. Timete eum, qui poterianimam , ct corpus mittere in gebeunam . De quo Dei timore dixit
Augustutis super PDI. ra . Ille timor Nondum caseus praesentiam Domini , er paruas timet, timore facit quidquid boni facit, non timcire amitteudi bonum illud, sed timore patiendi illud malum a non timet, ne perdat amplexus pulcberrimi Sponsi, fed timet, ne mittatur in gehennam: bonus star iste timor , utilis est. Et Psal. iso. Nisi timore incipit homo Deo credere, nou perveniet ad amorem . En timor nedum utilis, sed bonus, qui ctim cadus non fit, servilis eli, poenas metuen, peccantibus imminentes, per quem timorem quis se continet 1 peccato.& est diversus ab alio turpiter servili, scilicet mundano , qui ex line Scobjecto suo, malus S perversus est; de quo cupius loquens Augustuus,
a iterit esse inimicum legis, intus reum ede, liberum non esse, nequ2 alienum a voluntate peccandi, non timentem peccare, sed ardere . qui metuens gehennam a peccato ab linet: quo , timores RUDellius, seu ignoranter, seu malitio ,e confundit i quos tamen charissime Aous Einns distinguit. Quod firmant SS. Patres. Clemens Alexandrintis lib. a. Stroniat. ait. Deducit ergo talis metur ad paenitentiam , ODem. Divus Ambrosius lib. a.de vocat. gent. cap.9. Gratia Dei in omnibus justi- Mationibus principaliter praeeminet Dadeudo exhortalionibus, m inruda exemplis, terrendo periculis. S. y anu. CMU. ΗOmil. i. si bonus emet timor, non multos Chririus impendi et sermones, ct longos desilla poena. O supplicio loquens. D. Nomas a. a. q/I . art. 8. Aliquis ita introducitur ad amandum Deum per boc, quod timens ab ipso puniri e fatis peccato. Quare damnatur prop. G. dicens: Si Iuus supplicii timor animat paenitentiam, quis haec magis est violenta , eis magis ducit ad desperationem. Contra id, quod expresse contra Luthe.
definivit Tridentinum allerentem, timorem accendere magis cupiditatem, erigere mentem hominis contra Dei praecepta; facereque hominem magis peccatorem per acriora desideria interiora, elli foris componeret mauum , componeretque hominem ad quamdam apparentem sanctitatella, sive hypocrisina: quem errorem damnat sed . s. de j ii. ilisc. can.8. Si quis dixerit, Rebenuae metum .... peccatum esse, aut
peccatores priores facere, anathema stri & seli 34.cap. statuens, donum Dei esse, ct Spirissis Sancti impulsum non adhuc quidem inhabitantis, sed tantum moventis a qusparuitens adjutus viam sibi ad DHitiam parat . Sitndisque est propolitio illa propositioni is. ab Alexandro VlII.
damnatae, asserenti, quod attritio ex gehennae, O poeuarum metu con-eepta non es bonus motus, ac supernaturatis . omodo enim edet bonus motus, ac sii pernati aratis, bc non pejnres peccatores faceret timor
ille . qui eos in desperationem duceret Merito ergo damnatur nues sessius , qui, ut ex intra dicendis constabit, timorem ex Theologica non
283쪽
Ortum charitate reiicit, ut ad desperationem dueentem 1 quidquid sit dσsententia gravissi inor uin Theologorum, qui hanc, non ex Theologico justitiae amore, sodox hqnesti, rectiqite forma exortum requirunt. ioa. Fidem nidentini Concilii oraculo non minus repugnat Pro positio sequens 6 i. qua VHDelius alteriit Timor nonnisi manum cobi het, cor autem tamdiu peccato addicitur , quandiu ab amore justitiae non ducitur. Hic loquitur ine ellius de timore Dei, clim in propolitione immediata expres e loquatur de timore illius, qui potest animam mittere in gehennam: quasi timor excludere solum pollet peccatum
externum, non tamen allectum peccandi; cir in insinuet Concilium, timorem dari polle, per querna peccati, abstinemus, juxta verisiunam Sacrae Scripturae sententiam Eccles. l. v. i . Timor Domini expellit peccatum . Et cap. I a. V. IS. Deum time , mandata eius obfersa, hoc est enim omnis homo . F t baiae 26. juxta o. dicitur: timore tuo concepi mus, dr peperimus uiritumsalutis. In quo etiam adversatur Uue Bur certillime utriusque S. Doctoris Augustui, & Thomae sententiae; di, cit enim Augustuus serm. I S. cap. I 3. Timor est semus charitatis : ne possideat Diabolus cor tuum, praecedat fersus. Non dixit, ne possideat Diabolus manum tuam, sed cor tuum. Et serm.4s. Timor hominum frVte corpus potes ab immunditia temperare i animam autem nun nisi timor Dei. Et tract. 9. in Epiti. Daun. opus e=r, ut intret timor primo, per quem veniat charitas. Cui lustragatur expresse Divii, Trabmas in 3. dist. I. q. I. art. a. dicens: AEterna poena non tantum manam , sed etiam animum eo&het . Etiam D. Bonaventura opula. de gratia fanhi caute
cap.4. Timor servilis donum Spiritus Sancti es; nee ι amen est eum Spiritu Saveto: sicut aurora es a Sole, nee tamen eum Sole es: Timor jer' villis Spiritui Sanflo locum praeparat, er eum sicut sera introducit: Timmor fervilis duo facit: primum est, qu)d viam praeparat charitati 3se'
cundum, quod retrahit a peccato metu poenae tantum. io g. Eamdem falsitateria, idemqiae virus pr.h continet pro γ 62.ὰ mala non abstinet, nis timore poenae, illud eιmmittit in corde suo, G jam es reus coram Deo. uitae sane propositio aeque virulenta, ac noXia, maximeque devitand est. Si namque peccata externa timore gehennae peccator omittens, illa in corde suo committit, di apud Deum se reum constituit, non sane animus timore supplicii a peccati, revocatur: contra id, quod expresse docet Catecbimus Romanus pari. a. cap. s. nec non
D. Augustinus serm. I 8. cap. a. Adhuc enim , inquit, ile timor, ille servilis es, custosque malorum ut abstineantsed malis, O abstinenduigni sint, ad se admittere charitatem. At, quod magis eii, in maximam Dei blasphemiam pronunciare potuit ejus temeritas, quod legitur pro p.66. vult Deo appropinquare, nee debet ad ipsum .enire cum brutalibus pUlanibus, neque adtici per infrinctum naturalem , aut per
timorem , sicut bestiae, sed per dem, oe per amι rem, sicuti filii. En
qualiter timorem, quem ex Deo elle docet D. Thomas 3. p.q. 83'. art. I.adet. dicens; Motus timoris procedit ex actu Dei convertentis eor, meque
hus elle pallionem brutalem firmat. Et quod execrandum magis, Deum
284쪽
De damnatis sellii propostisnatus .
infundentem timorem non repraesentat, nisi Dominum durum, imperiosuin , injustuin, intractabilem. Sic expresse prop. 6 . Tin MIemilis non sibi repraesentat Deum, usui Dominum durum, imperiosum έ Ἀμ- sum, intrauabilim cum tamen timor servilis, qui non est aliud, quam timor poenae , secundiim suam substantiam bonus sit, teste D. ωma 2.2. q.29. art.A. ubi inquirit: Utrum timorserviaissit bonus Cui asfirmative respondet: nec non art. 6. id explicat dicens: Alio modo timor poenae difiringuitur quidem secundum fabriantiam a timιre casio ;quia scitiset homo timet malum paenale, nou ratione separationis a Deo; sed in quantum eri socivum propνii boni ; nec tamen in illo bono confiii- tuitur eius uir, unde neque illud malum formidatur tamquam princi- . pale malum, quibus constat, qu6d ejus servilitas sol uni mala sit; ut expresse resolvit S. Doctor citat. art.4.-verbis: Sic ergo timor fervitis. in quantum semilis es, contrariatur charitati: etsi enim quis non im- Pleat opere vitium , quod tamen amore prosequitur, mallet, si feri posset, non elle quod timet, ut ii here faceret .quim occulto desiderat . vel malus est, quia quis poenam timet, ut summuin malum 3 atque adeo plus quam ipsim peccatum; quod solum provenit ex inordinato amore quo quis proprium bonum plus diligit, quam Deluia, sive bonum divinum , quod D. Nomas servilitatem dicit, quae contrariatur charitati: at servilitas haec non est de ratione , seu essentia timoris 3 sicut nec informitas est de ratione fidei, ut ibi docet D. Thomas. antimi ergo insaniae, quantum sacrilegae impietatis habeant propositiones istae, nullus est, qui facile non animadvertat i cum nonnisi per insigne opprobrium
pietatis, ilic inisericordiae Dei hoc affirmari valeat.
34. Gratia Adami non producebat nisi merita humana . 3 i. Gratia Adami es sequela creationis, O erat debita naturae saπa,
36. Disserentia ementialis inter gratiam Adami , ct Harsis innocentiae, ac gratiam Chrsianam es, qu)d primam unusquisque in propria persona recepisset s tua vero non recipitur, nisi in persona oririt, eui uniti fumus.
37. Gratia Adami sancti eando illam in semetipso, erat illi proportio- nota; gratia Christiana nos sancti eando in risu Christo, es omnipotens , edi digna Filio Dei. Io4. Ir sniant primo In medium propositiones 34. & 3s. quas quis V quis aequo animi judicio a partium studiis alieno considerarit, pessimum earum doenia agnoscet perspicue. Quis enim non stupeat, Tom. V. K κ gra- Duiligod by Cooste
285쪽
gratiam Adami non producere nisi merita humana 3 esse creationis sequelam, & debitam naturae sanae, di integrae; quod perinde est ac si die ret , gratiam naturalem, naturalemque supernaturalitatem Z quo nihil absurdius, nihilque magis rationi ad versum . Non tam nova elinellii a Catholicae veritatis luce hallucinatio, quam veteris erroris cata, nunc, bc in aeterniam damnatissimi revocatio. Docuit hoc hareticum dogma Lutherus in I. cap. comment. Gen.: Statuamus justitiam non fuisse quoddam aeonum, quod ab extra accederet separatum d natura δο-miuis a sed fuisse vere naturalem: ita ut natura Adae est. Diligere Deum, inquit ille, credere Deo tam naturalia fuerunt in Adamo , quὰm naιurale est, qu)d oculi videant. Eumdem errorem propugnat Bajus pro p. 7. Wrimi hominis intepi merita fuerunt primae ereationis munera ,sediuxta modum loquendi Scripturae Sacrae nou rem vocantur gratia; quo sit, ut tantum merita , non graria debeant nuneapari. In eadem est sententia prop. a I . Humanae natura sublimatio, ct exaltatio tu confortium Divinae natura, debita fuit integritati primae conditionis, di proinde naturalis dicevda eri, edi non operuataralis. Quod iterum exprimit prop.26. Integritas prima conditionis non fuit insebita naturae humanae exaltatio , sed naturalis ejus conditio . Fuit namque apud Bajum certissimum principium, merita fuille nonnisi humana,
ex non Dei dona: & quod nec Angelia nec primi hominis adhue integri. merita recte vocantur gratia:& quod bonis Angelis,& primo homini,si
in illo statu perseverallent usque ad ultimum vitae,felicitas esset merces, non gratia. Queam convenienter cum illis in eundem errorem conspiret
BuIutur, constat ex lib. 2. de grat. ChriHi cap. 9. Veris Θ, proprii meque iuriitia θι minis, justitia hamana, meritum humanum phrasibus Augustini nuncupari di bet . Et cap. rs. Ad merita Adami , di' Angelorum concurrisse gratiam habitualem extra coutroversiam est, imo er actualem influxum apertis Θ, certissimeque Augustinus doceri. O tamen illa fuisse merita humana , non data, fuisse merita liberi ambitrii , non dona Dei, tradit - En ex quibu, pestiteri, fontibus dimanat detestabilis inesnellii error , quorum vestigia secutus est; ut ne a Baii& γιnseisii in minimo recederet sententia, qui conitanter negant posu-bilein elle statum naturae purae. Sie expresse Panseuius lib.2. cap ig. dicens: Nuli mori d Deo creante puram naturam euhferri posse creaturae: sutumque illum esse Deo injurio um , ct impossibilem . Quare ejusdem erroribus involutus a Demus concludir, Di i gratiam sequi naturam in sua creatione, sicut proprietas sequitur ellentiam: oc elle illi debitam , sicut dona connaturalia sunt debita naturae . os. Verum, ut justissimam utriusque propositionis damnationis poenam, Lector Christiane, agnoscas, observa primo non allerereae e bellium gratia in naturae san. e,& integrae debitam, 'utile naruralem eo letasu, quod ei convenit a principio conditionis, in quo sensu aliquid naturale potest dici,teste D. oma S. pari.q.2.art. ra. dicente:Naturale
posse dici, quod is priueip is sui esse contenti alicui, esu non sit ortam is
privcipio intrinseco: quE de causa dicitur: Eramur natura Filii irae.
286쪽
Dι damnatis auesnellii propositionisus .
In quo vero sensii gratia unionis dici ρ'test naturalis Chriso Domino ut homini, quia nempe in ipso exordio, quo natura elle coepit, fuit Verbo Dei copulata , ac proinde gratia subitantiali exornata antiae gratia unionis quodam inocua naturalis , non autem absollite dicitur ab λ-gusino in Enchir. cap. V. sic in natura humana feret quodam mιδε ipsa gratia illi homini naturalis. In quo etiam sensu lib. a. de Gen. ad litteri vocatur ab Augustπo gratia concesta Adamo naturalis, dum dixit , Adamum per peccatum amisisse posse, naturam, ct pumilitatem ad bonum. At mesueuius loquitur de gratia vere di proprie naturali,qua: secuta est creationem, tamquam debita naturae; quae erat ipsi prinpria , ct ex eius intrinsecis dimanans, quae non producebat nisi merita humana. En horrendum paradoxum, novum humani ingenii commentum , SS. Patribus , Theologisque in universum omnibus incognitum , confundens gratiam Dei proprie talem cum natura. Si enim gratia Adami sequebatur creationem, in erat naturae sanae, S integrae debita : ergo non est gratia. Consequentia eli S. lib. de dono perseu. cap. 8. dicentis: Nulli enim daretur ratuitis, s natura debita redderetur . inod iterum firmat lib.2. de pecc. orig. dicens: Non enim gratia Dei , gratia erit ullo modo, nisgratuita fuerit omnimodo: sed quod
debetur, licet non ex meritis, secundum tamen conditionem natura:
non est omnimodo gratuitum a cum non omnino detur gratis, quin po- tilis debitum, quod tale eii secundum conditionem naturae, majus est debito secundum rationem meriti a illud enim est physicum , hoc mor
te I aliquam conditionem ex parte praemiantis requirens: ergo ex te
minis repugnat, quod gratia sit gratia , si est debita naturae integrae , oc innocenti secundum condition in natura .
Io6. Hic namque est juxta omnes Theologos conceptus formatissimus gratiae adversus: qui non formidabat vocem gratia, sed gratiam confundebat cum natura , & naturam, quae opus est creationis, appellabat gratiam creationis: quem egregie explicat D. Thomas I. a. q. Io9. art. a. dicens; Virtute Dratuita Iuperaddita virtuti naturae, indiget homo in Hatu naturae inte3ra, quantum ad unum, ides, ad Uerandum , ct molendum bonam Iupernaturale a sed institu naturae corinruptae , quantum ad duo ,scilicet ut sanetur, ct ulterius, ut honum fu- pernaturalis virtutis operetur, quod es merit rium: ulterius autem
in utroque flatu indiget homo auxilio Divino, ut ab itso moeteatur ad benὸ agendum . Et prosequitur: Maniferium es, inquit , qu)d illuubiectio corporis ad animam, O inferiorum virium ad rationem non erat naturalis; alioquin pori peccatum manui et reum etiam in Daemonibus data naturalia pori peccatum permanserint:ut musius dicis cap. de Divin. nomin. Quod repetit S. Doctor q. III. art. l. ad a. ibi rem hanc clarissime exponens: Dicendum, qu)dgratia , secundum qu)dgratis datur, exeludit rationem debui . Potes autem intelligi duplex debitam unum quid)m ex merito proveniens ...secundum ilh d ad Rom. l. Ei autem , quι operatur, merces non imputatur secundum gratiam, sed δε- aundum debitum. Aliud es debitum secundum conditionem naturae, ut
287쪽
si dieamus, debitum esse homini, quod habeat rationem, O alia, qua
ad humanam pertinent naturam .... Dona igitur naturalia careot primo debito, non autem carent fecundo debito: sed dona supernaturasia utroque debito carent,oideo specialius sibi nomen gratiae vendicant et uibus apertis Itine docet, gratiam nediun excludere debitum meriti ,ed etiam debitum secundum conditionem naturae. In qua doctrina perpetuus ,& constans est S. Doctor, ut videre est opust. I .cap. 2Iq. ubi
eandem doctrinam subjicit dicens : Duplex gratia distinguisolet: una Riocet, qu.e fui/m gratis es data ; alia, quae etiam gratam facit. Gratis autem dari dicitur, quod nequaquam est debitam . Dupliciter autem aliquid debitum exsit: uncquidem modo fecuNdum naturam; alio mod ecundum operationem . Secundum naturam quidem debitum eriret, qu)d ordo naturalis rei illius exposcit a sicuti debitum est homini, quod habeat rationem, manus, edi pedes. Secundum operationem aurem ,sicut merces operanti debetur . ergo dona Ianι hominibus di- ωiuitus gratis data, quae er ordinem naturae excedunt. er meritis nouacquiruntur ; quaedam ver3 d na hominem Deo Dratum reddunt, or ei conjungunt; hujusmodi dona noufolism gratiae dicuutur ex eo , quod gratis diantur, sed etiam ex eo, au)d hominem faciunt Deogratum:
suibus verbis duplex distinguit debitum; illud nempe, quod debet ut
ecundiim conditionem naturae, ut sunt dona naturalia, quae exigentiam, S proportionem naturae non excedunt, ut sunt facultates animae, intellectus, voluntas, recta ratio , bona indoles Sc., quae passi in vO- cantur nomine gratiae: dc debitum , quod debetur secundum operati nem , ut sunt dona supernaturalia, exigentiam , S. proportionem naturae excedentia, quae nec debentur ex meritis, nec secundum conditi nem naturae: ergo vel neganda est gratia, quae hominem in statu naturae
integrae Deo gratum reddat, vel illa non eli debita secundum conditi
I . Secundo ex isto antecedonti tot partibus vitioso, quae non horrendae eliciuntur consequentia: Pi imo sequitur, quod fi gratia Adami erat gratia sequens creationem,& ex vi ejiisdem debita naturae inteSrae, sicut creatio naturali, est. & gratia Adamo collata fuit naturalis: quoa fallillimum est, Sc expresse adversatur Concilio ΙΙ. definienti can. l9. Natura humana, etiamsi in illa integritate , in qua esseoudita, permaneret, nullo modo fe inam, Creat re tuo non adjuvante, servaret. Unde c8 m e Rratia Dei salutem non tos te odire, quam
accepit ; quom G sine Dei gratia poterit reparare, quod pe diditὶ Qtiod
S rejicit Augusinus in Enchir. cap. ios. loqiu'ns de natura integra his verbis: aeuumvis sine gratia, nee tune ultim meritum esse potuisset; quia etsi peccatum in His libero arbitrio erat eoumtutum ; non tamen justitiae retiuendae sinciebat liberum arbitrium, nisi participatione immutabisis boni Divinam adjutorium praeberetur. In quibus tam Arausicanum Conci l. ouam S. Doctor loquuntur de gratia supernaturali natur.e humanae indebita, & merita supernaturalia producente: quae duo
288쪽
sussicientia . Non ergo donum hoc supernaturale, ab extrinseca Divina largitate praeveniente, fuit, aut potuit elle creationis sequela. io8. Secundo sequeretur,quod si debita fuit gratia naturae integrae, ct debita millet visio beatas eui enim naturaliter debetur consortium , S participatio alicujus naturae, debentur etiam operationes propriaetat is naturae; sed videre Deum est operatio propria naturae Divinae rergo si naturae integrae elset debita participatio Deitatis, ratione gratiae , pariter elliet debita visio beata: quod nequit ellie, nisi quis fingero velit in statu naturae imegrae hominem elle Deum; ut concludit D. Thomas I. par. q. I a. art. q. in corpore his verbi S: Relinquitur ergo, quδd
cognoscere ipsum es Iubsissem, sit eonnaturale Ioli intellectui Divino sedi quod sit Iupra facultatem naturalem cujuslibet intellectri creati squia titilla creatura eri suum esse, sed habet esse participatum . Non igitur potest intellectus creatus Deum per essentiam videre,nisi inquantum Deus per suam eratiam se intellectui erecto conjungit, ut intelligibilem ab ipso . Et art.f. ad 3. Dispositio ad formam ignis non potes esse naturatis non habenti formam ignis et unde lumen gloriae non potes esse Naturale, nisi creatura esset Naturae Divinae, quod eri impossibile.
Io9. Tertio sequeretur, quod debita ellet naturae integrae sublimatio, bc exaltatio ad statum adoptionis filiorum Dei; quae provenita gratia, iuxta illud Aposi ad Rom. 8. v. as. Non accepistis Diritum servitutis ,se piritum adstiouis Itorum Dei: quibus ostendit gratia, dc charitate in cordibus distis,a, homines effici Dei filios adoptivos. Quare illud Aporioli ad Rom. s. Charitas Dei diffusa efr in eordibus nostris per Spiritum Sauctum, qui datus es nobis, in quo charitatem
ratia habitualem , quam actualem elle donum a creatione distinctum al- firmat , praeclare, ac luculenter ad statum naturae Angelorum pertinere docet Auguriinus lib. la. de Civit. Dei cap o. dicens tonfitendum est igitur eum debita laude Creatoris, non ad ΝΩs fauctor homines pertinere, verum etiam de sanctis Augelis posse diei, qubdebaritat Dei diffusa es in eordibus nostris . An ne ergo h. aec elevatio di sublimatio naturae integrae ad honorem adoptionis, quae fit media communicatione Spiritus Sancti, potest dici debita naturae integrae secundum condition m naturae , cum non hierit dehit a naturae Angelicae,
sitque donum a creatione distinctum Absit error ille proscriptu, in Baio dicente: A Oanis, ct otiosis hominibus fecundum insipientiam Philosophorum excogitata est sentenria, hominem ab initio sic conAit ι- cum, ut per dona naturae superaddita fuerit largitate Conditoris fallimatus .in Dei sium adoptatus. Item: Integritas primae creationis xου fuit indebita humauae naturae exaltatrio, sed naturalis eius conditiυ; qui error juliis sine damnatus est ab Ecclesia a si enim homo gratia sibi naturaliter debita eslet filius adoptivus, non gratuito, & ex libera Dei voluntate assumptus ellet in adoptionem filiorum Dei, qliod falliis munielle probat Aueustinus lib. 3. conrera Maximinum cap. I s. dicens: Homo ad Dei ilitudinem factus est: tamen onia nou est uuiur . eiusdemque substantiae,uos eri verui Asiani er is o sit gratia Aius, quia ποσω natura. II C. Tan
289쪽
r Io. Tandem rejicienda venit postio , quae falsissime aseserit, gratiatu in natura integra fuille seqtiel ui creationis ; soliun quippe sequela creationis dicitur perfectio illa, quae per se consequitur ad terminum it Iius, sive quae aci ejus coinplementum in elle talis requiritur : quod veri sicari nequit de gratia sanctificante, suae nec per se con sequitur ad naturam, nec illius pars erat, nec ad ejus complementum requiritur ea ratione, qua est terminus actionis creativae: cima non dλ-hatur ad perficiendam naturam in naturalibus 1 sed , ut supra diximus, ut per illam elevetur ad naturam ordinis superioris, ex in novo, atque divino elle ollentiae, naturaeque collocetur: ergo falsum est dicere, ouod gratia suerit statili inteFritatis naturalis, & debita, creationem sequens, di quae non produxillet nisi merita humana: quae sane ita constant, qtiam quod aliquid purioris lucis apud Lectorem, suae mentis compotem, desiderari possit. ii. Non agit me nellius inprop. 36. de aliqua differentia accidentali , sed de disterentia ellentiali, quae datur inter gratiam fiatiis in nocentiae ,-gratiam status naturae lapsae a statuens, qu6d si eeseveras' set innocentia, gratiam unusquisque inpropria persona recepillet , qu utamen non recipitur in hominibus lapsis, sed tantum in persona vis Christi resuscitati. Quare sensus obvius, S germanus hujus propoli
tionis est, quod Adamus gratiam recepit in persona propria, nos LMmen eam non recipere in propria perlona 3 ciuia gratiam recipiamus nonnisi in persona Christ. En primus error, qui sub oculos confutan dus apparet, quem reficit Tridentin. sess. 6. Can. I i. damnans Luthe
ri sententiam: Si quis dixerit, homines jussi cari Oelsela imputatiουν sitiae Chrisi, Celsela peccatorum remissone, exclusa gratia, ct cha
ritate, quap in cordibus eorum per Spiritum Sanctum di=undatur, atque in illis inhaerear, aut etiam gratiam , quousi camur, esse tanr m D'vorem Dei, anathema sit. Quibus constat, quod gratia per Spiritum Sanctum diffunditur , atque nobis inhaeret; sicque in propria persona unusquisque eam recipit. Quod idem luce clarius, patet eX his, quae habet eaciem seis. 6. cap. 2. Ver/jurii nominamur, σfumus juslitiam in nobis recipientes unusquisquebam , secundum mensuram , qua maSpiritus Santius partitursngulis, prout vult,infecundum proprio meriusque dispositionem, er eooperationem per hiritum Sanctum a charitas Dei di unitur in eordibus eorum, qui jus cantur, atque in ipsis
inhaeret .quod sane clarissimum Tridentini testimonium,nullos nec cavi, lorum fumos,nec aliquas verborum depravationes patitur. istare Summi Pontifices Pius M, Grer ortus XIII., S Urbanus VIII. ciamnarunt sequentem Baii propositionem: Furiitia , quE jum eatur per Memimpius , eonuit firmaliter in obedientia mandatorum, quae es operum
julltitia, non autem in gratia aliqua animae infusa, quε adoptatur homo in filium Dei, Oseeundum interiorem hominem renovatur, ac Divi nae natura conseri e itur, ut se per Spiritum Sanctum renovatus,
290쪽
De damnatis crinemi propositonibus . a σ3
lib. I. cap. 3. dicens: Non potes homo boni aliquid Qelle, nisi adjuvetur ab eo, malum non poteri velle, hoe eri, gratiε Dei per rufum Gristum Dominum nostrum. Hanc recipi in propria persona docet, subdens: Nemo igitur potes habere voluntatem justam, nisi nullis prae-
c. dentibus meritis acceperit veramurae est aratuitam defuster gratiam.
id est accipere veram desuper gratuitam gratiam , si gratia, quae infunditur humano arbitrio lapso, Sc infirmo, in eo non recipitur 3 Quininodo namque gratia acciperetur, dc reciperetur ad volendum, si in propria Operantis persona non ellet, ut operetur, accepta 3 Idem dincet, ac profitetur D. Nomas I. a. q. I . art. io. ad 3. Dicendum ,
qu)dsicut Augustinus dieit in lib. de natura, & grat. homo in primo
satu aecepit donum, per quodperseverare posset, non autem accepit, ut perseveraret: nunc autem per gratiam Chrisi multi aeeipiant, σdonum gratiae, quo perisverare possunt, alterius eis datur, quod perseverent. An ne expressius docere potuit Angelicus Magister donum gratiae in utroque statu fuisse in propria persona acceptum ad per severandum in honoὶ Cum hoc solum discrimine, quod in primo statu fuit recepta in Adamo, in pr. vsenti vero quicumque perseverat, eam in propria persona recipit. Et sane, si pro statu innocentiae rectus, jullus non erat Adamus, nisi per justitiam in ipso intrinsece receptam, etiam dato, at numquam concesio, quod eontendit 'esuellius, illius rectitudinem, & integritatem mille juxta conditionem naturae integrae: quomod6 in statu natura: Iapsae homo infirmus, ct intrinsech vulneratus sanabitur absque irma intrinsece recepta, qui in statu innocentiae jultus numquam suillet per rectitudinem, S justitiam ei extrinsecam, sive qua Deus rectus justuq est 313. Hujus alsertionis argumentum efficacissimum, aliis pluribus
locis omissis, proponit D. Thomas in a. sent. dist. l. q. l. art. a. quae-
suunc. l. ad I. dicens: Gratia , cdi virtutes sanant firmaliter, sicut sanitas: sed Sacramenta quodammodD sectiv/, sicut medicinae quadam . Si gratia formaliter sanat, oc homo per ipsam famis Erinaliter eli: ergo intrinsece habet formam sanitatis; nemo enim vere sanatur, si forma sinans est ei extrinseca, S in alio recepta. Eo nempe quod Medicus Divinus sanans donat nobis sanitatem, & tribuit naercedem, ut inquit Uugusti rus de verb. Apost. serna. ia. Medictis nostrer Osanitatem nobis donat, O mercedem insuper largitur . Dat ergo Deus pro hoc statu gratiam sanantem , S mercedem beatificantem e si ergo non beatificamur per mercedem in Christo receptam , sed in nobis; nec sanamur per sanitatem, quae tantum sit in ipso Medico Grario recepta , di non in nobismetipsis. M 4. Hoc ursetur magis, attento conceptu formatissimo gratiae, quo in statu naturae lapsae regeneramur in filios Dei, ut inquit Amriο- Ius ad Romavos 8. v. 16. Ipse evim Spiritus testimonium reddit Spiritui nostro quodsimus Filii Dei. Si autem Filii, haeredes: haeredes quidem Dei, cohaeredes autem Cisi '. qutid luculonter explicat D. Thomarin 3. sent . diit. Io. art. a. q. I. in corp. Adoptio requirit, ait S. Doctor,