장음표시 사용
231쪽
Secunda sententia communiter reijcitur a Thomistis. Primo:quia se-. queretur locutionem esse actionem voluntatis volentis sormare illa λgna, non vero intellectus. Secundo , quia esici actio transiens a voluntate in intellectum; cum tamen S. P. lib. I s. de Trinitate cap. Io. doceat esse actionem intellectus; dicit enim
ibi,locutionem cordis esse cogitationem, & cum eo communiter sen
pterea necesse sit, eam esse actionem.
immanentem, sic Theophilaetus ad illum locum S. Pauli. Si linguis bo. minum loquar,st velorum, ait linguam Angelorum esse potentiam intelligendi, qua inuicem communicant sensa. Theodoretus ibi Angelorum linguas non sensu, sed ii relligentia percipi docet, perquam Deum laudant, I inter se disserunt.
Item Venerabilis Beda lib. a. in Iob ad illud cap. 7. si bito apparu/t
rorari dicit Angelorum locutionem non fieri sine intellectus enunciatio. ne. Tert io cum huiusmodi signa omnibus pateant, sequeretur unum An. gelum non posse loqui alteri, qui omnes audirent a quod videtur esset contra rationem societatis, & amicitiae. Si dicas cum Molina, denegari. a Deo concursum alijs, ne audiant, quia sic oportet fieri; contra est,quia hoc modo violenter illi ab auditione impedirentur, cum habeant ta'
lium signorum species;& sic esset mi raculum Perpetuum, quod' illi num.
quam audirent; quod poni non debet sine vigenti necessitate; quapropter melius videntur sentire, & explicare alij, qui hanc sententiam sequuntur, dicendo, haec signa essta etiam in intellectu audi estis; ita ut
sicut in nobis est aliquid, quod alternaturaliter percipit,verbi gratia vox
exterior, & aliquid, qnod secundum se percipi non potest ab omnibus puta conceptus interior mentis, & hic. innotescit perdignum exterius, idest per vocem, aut nutum; ita in Angelis est aliquid, quod omnes videro possitnt, idest signum intellectuale, aliud vero, quod non possunt omnes, idest motus voluntatis. Ita tria Angelis locutio formaliter consistit
in expressione, aptatione, & ordinatione conceptus mentis per ordine
ad signum intellectuale; tali modo, ut ex illa ordinatione illud signum, naturaliter cognitum etficiatur significativum interioris conceptus, ct manifestativum illius: quo paeto loquens latine cum vno, qui nouit linguam, esto alij, eam ignorantes limguam audiant, nihilominus ille se. luS percipit conceptus, qui callet linguam, alij vero solum perciplut ma-tcrialem vocis sonum; neque enim
illa verba sunt ordinata, di aptata corum cognitioni. Hic modus sic explicatus probatur a suis asterioribus. Primor quia non implicat dari huiusmodi signa intellectualia, siue di
232쪽
A Neamus, ea significare ex institutione diuiaa, sicut dixerunt aliqui, quod signissi abant illa verba,quibus Ada
utebatur; sive dicatur, di melius, illa significare naturaliter, eo quod non videatur impolisibile, dari qualitates spirituales, quae sint naturales imagipes conceptuum, sicut ipsi conceptus sunt spirituales, di naturales
imagines rerum; ita tamen, ut sit in potest ite loquentis,illa ita aptat c,&Οid mare, ut solum percipiantur ab
iis, ad quos diriguntur, sicut data
proportione nos aptamus voces,nu
tus, & scripturas, ita ut, licet alij intelligant materialitatem eorum, illi tamen soli percipiant conceptus, ad quos dirigimus illa signa, ut dictum est. Probant sc cundo: quia hoc modo faciliter soluuntur dissicultates de locutione Angelorum; sic enim explicatur quomodo unus loquatur uni, & non alijs, quia scilicet huiusmodi signa sunt tantum eorum, qus spectant ad Angelos, ad quos diri
gitur locutio, ac proinde, cum Angelus, ut docet S. Thomas in secundo dist. undecima articulo tertio ad
quartum, & ad 9. & qu. s. de Ver rate artic. q.ad ii. semper sit in acta cognoscendi se, & omnia, quae ad se pertinent, & locutio ista sit de pertinentibus ad ipsum, ad quem dirigutur; statim ac Angelus aptat, & Ordinat suum conceptum, uti sit conformis, & simi lis signo intellectuali, quod alter habet, hic statim audit
loquentem, caeteri vero minim E iquia licet habeant signa intellectualia locutionum, non tamen illius co-ceptus, qui ordinatur ad talem audiuetem, & non ad alios. Sic etiam explicatur recte quomodo unus potest audire plurimos Angelos loquotes; quia scilicet illς locutiones ordia nantur ad splum, & sunt de pertinentibus ad eius flatum. Praeterea ficclarum quomodo unus possit loquialteri distanti,quia scilicet talis locutio, & auditio,cum essentialiter co sistant in actionibus pure spiritualiabus, puta intellectualibus, abstrali ut a loco, situ, & tempore. Deniquo quia hoc modo explicatur quomodo non sit necessarium, ut semper
Angelus loquens manifestet alijs
suos conceptus praetereum, ad quem dirigit locutionem. Haec sententialsie explicata non displicet in alio, nisi in eo, quod videtur frustra multi. plicare illa signa maxime si ponat es, te omnino realiter distincta ab ipsis
conceptibus, quos Angelus vult manifestare, ut ponere debet,si vult co- sequenter loqui: cum suscienter sine praedictis signis realiter distinctis salvetur ipsa locutio Angelorum in sententia S.Thomae iam ex plicata,&non sint multiplicanda entia, absque
Tertia sententiai quae est Nomu
mistis, & a pluribus alijs, primo quia
ex eorum modo explicandi sequiniretur
233쪽
retur locutionem esse actionem tran alteri solum, dirigendo scilicet ad ip seuntem, & non immanentem ullo modo, qualis debet ella vera locu tio, quae cum sit actio vitalis, secum dum sua piςdicata primaria,& estentialia, debet esse immanens; sequela Patet; quia productio illa cum suo termino reciperetur in audiete. Rei citur secundo, quia talis cognitio ab obiecto facta elt naturalis, & cons quenter deberet recipi in omnibus Angelis, & sic unus Angelas non post et loqui solum uni Angelo. Te tio. quia non posset Angelus malus mentiri. Quarto, & vltimo rehcitur, quia supponit posse naturaliter cognosci cogitationes cordium, quod supra vidimus repugnare. Quarta sententia, quae est Dura di, reijcitur communiter primo ex
eo; quod S. Paulus distinguit inter
linguas hominum,& Angelorum essentialiter, quod non esset verum, si& ipsi uterentur vocibus, sensio ilibus in sua propria locutione, sicut &nos: dixi in sua propria locutione ς
nam in corporibus assumptis,non dubito eos p γsse producere Voces senis
sibiles: sed hoc fit propter nos, non propter alios Angelos; & praeterea non est locutio, quae sit actio vitalis, de qua in prae rati quaeritur. Reijci. tur secundo: quia non posset unus
Angelus loqui alteri,quin ab alijs audireturi nec valat dicere cum ipso Durando, posse eo modo, quo Vmas
homo in praesentia aliorum loquitur'
sum tautum intentionem loquendi; tunc enim dicitur loqui solum cumis illo, licet ab alijs audiatur: sed re vera absurdum est, ut obseruat Ualcn-tIJ, non tribuere Angelo eam facultatem, quam habet homo, ut scilicetum tantum pro arbitrio sermonem suum maniscitet, nullis alijs audientibus, ut recite arguit S.Thomas prima parte qu. lo7. artie. I. Rehcisit tertio'. alii hanc sententianΣ, qui is semper esset necessariaen, ut Angelas, cum vult loqui, reItaqueret ca lum, Se ad regionis aerem se conferret, ut posset formare huiusmodi voces, quae non possunt formari nisi in corpore fluido, eo modo, quo est aer. Verum hec ratio est debilis;nam primo posset dici, quod in multorusententia caelum ipsum est corpus fluidum, non vero solidum. Secundo quod in empyreo est corpus pro portionatum locutioni: nam & ibi Beati homines cum corporibus suis
existentes loquentur: I exaltati0nes Dei erunt in faucibus corum, ut
obseruat Arriaga. A fortiori reij tenda est sententia ilIa, quae docet loqui Angelos alijs per quasdam figuras,& characteres, quos imprimunt caelo. Primo quia hoc esset potius scribere, quam loqui. Prieterea, cum esset actio tran sient, non esset locutio vhalis, quam quaerimus. Denique
illae figurae essent signa ad plaeitum, di sie oporteret, quod per alique alium
234쪽
alium locutionis modum innotescerent Angelis,ut scirent,quod ad hoc, aut illud significandum essent libere ab ipsis Angelis, vel aliquo illorum institutae. Quinta sententia, quae est Scoti, reijcitur. Primo, quia Angelus inferior non posset loqui cum Angelo
superiori; nisi admittatur insertatem liabere actionem physicam in natu, ram sibi superiorem,quod est incon-meniens. Secundo: quia mandeste repugnat sententiae S. P. qui lib. is. de Trinitate cap. to. ut supra nO Mui, dicit in spiritualibus ide .n omnino e ste audire, & videre, licet in cor. poralibus unum sit diuersum ab alior ait enim ibi S. P. Foris cum per compus h.ec uiant aliud est locutio aliud inis
sio,intus autem cum cogitamus virum
que Unum es. Sicut auditio, o visio duo quaedam sunt inter se distantia iis sensibus corporis; in animo autem Non es aliud, atque aliud videre, se audμre. At Scotus aperte distinguit re liter in Spiritibus Angelicis auditio. nem a visione. Tertio: reijcitur eaderatione, qua reiecta est sententia Nominat vim, quia videlicet etiam haec locutio non esset actio tinnianens, de vitalis, sed tran siens. Q aarto: quia
si admittitur unum 4ngelum posse produ ere intellectionem in intellectu alterius, hoc se habente solum . passine, sequitur etiam, quod possit Producere volitionem, etiam si iste esset superior, de unum posse cogere , ELI s. a Ialterum; ac etia posse essicere, quod amet incognitum,cum non sit malorratio de intellectione, ac de voliti ne. Denique sequeretur intellectum posse intelligere sine specie impressa,si admittatur Angelum possc producere cognitionem, se ti conceptu in intelleetu alterius non impressa specie; Si dicas imprimi speciempri-uS; contra est, quia tunc in illa auditione, seti conceptione Angelus audiens non se haberet amplius passi
ue solum; ut vult Scotus J sed deberet concurrere active simul cum illa specie ad producendum talem conceptum. Praeter praedictas sententias antia quorum,Recentioles quidam, ut vi
di in quibu dam M. SS. eruditis, alia
sententiam, & modum excogitaue tunt, dicentes. Angelum loqui ait ri Angelo producendo speciem sui actus in illo, & talem speciem prodivci actione spirituali, non exigente medium, & directive procedente ab intellectu,imperative a voluntate,&executive ab actu intellectus,vel voluntatis formando conceptum; que vult alteri manifestare: ita ut triplex, actios fluat a tali actu; duae necessariae una scilicet, quae producit speciem sui in loquente, ster quam re cordatur cognitionis habitae. altera, qua producit habitum. Tertia est liabera subiecta voluntati,qua producitur species in alio Angelo. Tribuunt
hane sententiam Alens,Alberto Magnos
235쪽
retur locutionem esse actionem tran alteri solum,dirigendo scilicet ad ip seuntem, & non immanentem ullo sum tantum intentionem loquendii modo, qualis debet esse vera locutio, quae cum sit actio vitalis, secum dum sua piςdicata primaria, & estentialia, debet esse immanens; sequela Patet; quia productio illa cum suo termino recipere tui in audiete. Relicitur secundo, quia talis cognitio ab obiecto facta est naturalis, est cons quenter deberet recipi in omnibus Angelis,&fic unus Angelus non oposset loqui solum uni Angelo. Tetatio: qtua non posset Angelus malus mentiri. Quarto, & vltimo rehcitur, quia supponit posse naturaliter cognosci cogitationes cordium, quod supra vidimus repugnare. Quarta sententia, quae est Dura di, reijcitur communiter primo ex
eo; quod S. Paulus distinguit interlin suas hominum,& Angelorum essentialiter, quod non esset verum, si de ipsi uterentur vocibus, sensio ilibus in sua propria locutione, sicut &nos; dixi in sua propria locutioneis;
nam in corporibus assumptis,non dubito eos posse producere voces senis
sibiles: sed hoc fit propter nos, non, propter alios Angelos; & praeterea' non est locutio, quae sit actio vitalis, de qua in praesenti quaeritur. Reijci. tur secundo: quia non posset unus
Angelus loqui alteri,quin ab alijs audireturi nec valet dicere cum ipso'Durando, poste eo modo, quo unus. homo in praesentia aliorum loquitur 'tunc enim dicitur loqui solum cum illo, licet ab alijs audiatur: sed re vera absurdum est, ut obseruat Ualin tia, non tribuere Angelo eam facultatem, quam h ibet holno. ut scilicet uni tantum pro arbitrio sermonem sumn manifestet, nullis aliis audientibus, ut recte arguit S.Thomas prima parte qu. io 7. artio 3. Reilcisit tertio: alii hanc sententiam, qui semper esset necessariaen, ut Angelus, cum vult loqui, relinqueret ca luna,& ad regionis aerem se conteueret, ut posset formare huiusmodi voces, quae non possunt sermuri nisi in corpore fluido, eo modo, quo est aer. Verum hec ratio est debilis;nam primo posset dici, quod in multorusententia caelum ipsum est corpus fluidum, non vero solidum. Secundo quod in empyreo est corpus pr0- portionatum Iocutioni nam & ibi Beati homines cum corporibus suis
existentes loquentur: & exaltati0nes Dei erunt in faucibus corum, ut
obseruat Arriaga. A fortiori reij ien da est sententia illa, quae docci loqui Angelos alijs per quasdam figuras,& characteres, quos imprimunt caelo. Primo quia hoc esset potius scribere, quam loqui. Praeterea, cum esset actio tran si iis, non esset i scutio vitalis, quam quaerimus. Denique
illae figurae essent signa ad saeitum, di sic oportaret, quod per alique alium
236쪽
. . D E Analium locutionis modum innotescerent Angelis,ut scirent,quod ad hoc, aut illud signisi audum talent libere ab ipsis Angelis, vel aliquo illorum institutae. Quinta sententia, quae est Scoti, reijcitur. Primo, quia Angelus inferior non posset loqui cum Angelo
superiori; nisi admittatur inseriolem liabere actionem physicani in natu, ram sibi superiore quod est incom. ueniens. Secundo: quia manifeste repugnat sententiae S. P. qui lib. is.cle Trinitate cap. to. ut supra notaui, dicit in spiritualibus id e .n omnino esse audire, & videre, licet in cor. poralibus unum sit diuersum ab alior ait enim ibi S. P. Foris cum per compus hac siunt aliud est loculis,aliud λ-
que υnum est. Dcut auditio, or m duo quadam sunt interse distantia iis
sensibus corporis; in an mo autem non
es aliud: atque aliud videre, or aud re. At Scotus aperte distinguit realiter in Spiritibus Angelicis auditio. nem a visione. Tertio: reijcitur eaderatione, qua reiecta est sententia Nominalium, quia videlicet etiam haec locutio non euet actio immanens, &vitalis, sed transiens. Q aarto: quia
si admittitur unum 'ngelum posse produ ere intellectionem in intellectu alterius, hoc se habente solum . passine, sequitur etiam, quod possit Producere volitionem, etiam si iste esset superior, di unum posse cogere GELIS. a Ialterum; ac etia posse essicere, quod amet incognitum,cum non sit maior ratio de intellectione, ac de voliti ne. Denique sequeretur intellectum
posse intelligere sine specie impres-la,si admittatur Angelum posse producere cognitionem, seu conceptu in intelleetu alterius non impressa
spetici Si dicas imprimi specie ri-uS; contra est, quia tunc in illa audiatione, seu conceptione Angelus a diens non se haberet amplius passisue solum; ut vult Scotus J sed deberet concurrere actiu e si mu l cum illa specie ad producendum talem con
Praeter praedictas sententias anti, quorum,Recentiores quidam, ut vidi in quibu dam M. SS. eruditis, alia
sententiam, & modum excogitaue tunt, dicentes. Angelum loqui ait
ri Angelo producendo speciem sui actus in illo, & talem speciem prodit ci actione spirituali, non exigenti medium, R directive procedente ab
intellectu,imperative a voluntate,&executive ab actu intellectus,vel voluntatis formando conceptum; quuvult alteri maniFestare; ita ut tripleκ, actio profluat a t*li duae necessariae una scilicet, quae producit speciem sui in loquente, Per quam re cordatur cognitionis habitae. altera, qua producit habitum. Tertia est lia bera labiecta voluntati,qua producitur species in alio Angelo. Tribuunt
hanc sententiam AlenRAlberto Ma
237쪽
retur locutione m esse actionem tran alteri solum,dirigendo scilicet adip seuntem, & non immanentem ullo sum tantum intentionem loquendi; modo, qualis debet esse vera locutio, quae cum sit actio vitalis, secum dum sua piςdicata primaria,& estentialia, debet esse immanens; sequela Patet; quia productio illa cum suo termino reciperetur in audiete. Re ij citur secundo, quia talis cognitio ab obiecto facta eli naturalis, est cons quenter deberet recipi in omnibus
Angelis, &sic unus Angelus non post et loqui solum uni Angelo. Tetatio: quia non posset Angelus malus mentiri. Quarto, & vltimo rehcitur, quia supponit posse naturaliter cognosci cogitationes cordium, quod supra vidimus repugnare. Quarta sententia, quae est Dura di, reijcitur communiter priino ex eo; quod S. Paulus distinguit interlin suas hominum,& Angelorum essentialiter, quod non esset verum, si dc ipsi uterentur vocibus, sensio ilibus in sua propria locutione, sicut &nos; dixi in sua propria locution O: nam in corporibus assumptis,non dubito eos p γsse producere voces se sibilesi sed hoc fit propter nos, non ., Propter alios Angelos; & praeterea' non est locutio, quae sit actio vitalis, de qua in praemii quaeritur. Reijci. tur secundo: quia non posset unus
Angelus loqui alteri,quin ab alijs audireturi nec valat dicere cum ipso'Durando, posse eo modo, quo unus. homo in praesentia aliorum loquitur 'tunc enim dicitur loqui solum cur illo, licet ab alijs audiaturr sed re vera absurdum est, ut obseruat Ualcntra, non tribuere Angelo eam facultatem, quam habet homo, ut scilicet uni tantum pro arbitrio sermonem suum manifestet, nullis aliis audientibus, ut recte arguit S.Thomas prima parte qu. io 7. artici I. Reiscitit tertio'. alii hanc sententiam; qui iasemper esset necessariaen, ut Angelus, cum vult loqui, reItaqueret crluin,& ad regionis aerem se conferret, ut posset Armare huiusmodi voces, quae non possunt sormari nisi in corpore fluido, eo modo, quo est aer. Verum hee ratio est dei, nam primo posset dici, quod in multorusententia caelum ipsum est corpus fluidum, non vero solidum. Secundo quod in empyreo est corpus pro portionatum locutioni: nam & ibi Beati homines cum corporibus suis
existentes loquentur: & exaltati0nes Dei erunt in faucibus corum, ut
obseruat Arriaga. A fortiori reij i ea da est sententia ilIa, quae docet loqui Angelos alijs per qtiasdam figuras,& characteres, quos imprimunt cae lo. Primo quia hoc esset potius scribere, quam loqui. Praeterea, cum esset actio tran siens, non osset locutio
vitalis, quam quaerimus. Denique illae figurae essent signa ad plaeitum, di sic oporteret, quod per aliquem alium
238쪽
, . D E Analium locutionis modum innotescerent Angelis,ut scirent,quod ad hoc, aut illud significaudum estent libere ab ipsis Angelis, vel aliquo illorum institutor. Quinta sententia, quae est Scoti, reijcitur. Primo, quia Angelus inferior non posset loqui cum Angelo superiori; nisi admittatur insertatem habere actionem physicam in natu, ram sibi superiorem,quod est incon-meniens. Secundo: quia mami este repugnat sententiae S. P. qui lib. is. de Trinitate cap. to. ut supra notaui, dicit in spiritualibus idem omnino e ste audire, & videre, licet in cor. poralibus unum sit diuersum ab alior ait enim ibi S. P. Foras cum per corpus hac siunt aliud est locutio abud ω-
m,intus autem cum cogItamus utrum
que unum est. Sicut auditio, ct w duo quaedam sunt interse aestantia iis
sensibus corporis; in anImo autem non
es aliud, atque aliud videre, se aud re. At Scotus aperte distinguit realiter in Spiritibus Angelicis auditio. nem a visione. Tertio: ieijcitur eaderatione, qua reiecta est sententia Nominalium, quia videlicet etiam haec locut io non esset actio immanens, divitatis, sed transiens. Q aarto: quia
si admittitur vi in 'ngelum posse produ ere intellectionem in intellectu alterius, hoc se habente solum . passine equitur etiam, quod possit Producere volitionem, et iam si iste esset superior, di unum posse cogere ELI
alterum; ac etia posse essicere, quod amet incognitum,cum non sit maior ratio de intellectione, ac de voliti ne. Denique sequeretur intellectum posse intelligere sine specie impressa,si admittatur Angelum posse producere cognitionem, seli conceptu in intelleetu alterius non impressia specie; Si dicas imprimi speciena pri-uS; contra est, quia tunc in illa audiatione, seu conceptione Angelus a diens non se haberet amplius passiue solum; ut vult Scotus J sed deberet concurrere active simul cum illa specie ad producendum talem com
Praeter praedictas sententias anti, quorum,Recentiores quidam, ut vi
di in quibu dam M. SS. eruditis, alia
sententiam, & modum excogitaue tunt, dicentes. Angelum loqui ait ri Angelo producendo Ucciem sui actus in illo, & talem speciem prodiici actione spirituali, non exigenti mediuin, & directive procedente ab tutellectu,imperative a voluntate,de executive ab actu intellectus,vel voluntatis formand oeconceptum; quuvult alteri manifestaret ita ut triplex . actio profluat a tali actu, duae necessariae una scilicet, quae producit speciem sui in loquente, Per quam re cordatur cognitionis habitae. altera,
qua producit habitum. Tertia est liabera labiecta voluntati,qua producitur species in alio Angelo. Tribuunt hanc sententiam Alensi,Alberto Magnos
239쪽
Secunda sententia communiter reijcitur a Thomistis. Primo:quia se-. queretur locutionem esse actionem voluntatis volentis sormare illa signa, non vero intellectus. Secundor . quia esit actio transiens a volunta te in intellectum; cum tamen S. P. lib. et s. de Trinitate cap. Io. doceat esse actionem intellectus; dicit enim ibi,locutionem cordis esse cogitationem, & cum eo communiter sentiunt alij PP & plurimi DD. ac pro- pterea necesse sit, eam esse actionem. immanentem, sic Theophilactus ad illum locum S. Pauli. Si linguis hominum loquar, velorum, ait linguam Angelorum esse potentiam intelligendi, qua inuicem communicant sensa. Theodoretus ibi Angelorum linguas non sensu, sed ii relligentia percipi docet, per quam Deum laudant, de inter se disserunt. Item Venerabilis Beda lib. a. in Iob
ad illud cap. 7. WAιto apparuIt l. 6. rora,, dicit Angelorum locutionem non fieri sine intellectus enunciatio. ne. Tertio cum huiusmodi signa omnibus pateant, sequeretur unum Aia gelum non posse loqui alteri, qui omnes audirent . quod videtur esse contra rationem societatis, & amicitiae. Si dicas cum Molina, denegari. a Deo concursum alijs, ne audiant, quia sic oportet fieri; contra est quia hoc modo violenter illi ab auditio ne impedirentur, cum habeant i
lium signorum species;& sic esset mi. raculum perpetuum, quod' illi num.
quam audirem; quod poni non debet sine vigenti necessitate; quapr 'pter melius videmur sentire, & explicare alij, qui hanc sententiam se quuntur, dicendo, haec signa ess et lain in intellectu audientis; ita Vt sicut in nobis est aliquid, quod alternaturaliter percipit,verbi gratia vox
exterior, & aliquid, qnod secundum se percipi non potest ab omnibus puta conceptus interior mentis, & hic.
innotescit per simina exterius, idest per vocem, aut nutum; ita in Ang lis est aliquid, quod omnes videropositat, idest signum intellectuale, aliud vero, quod non possunt Omnes, idest motus voluntatis. Ita inis Angelis locutio formaliter consistit
in expressione, aptatione, & ordin tione conceptus mentis per ordine ad signum intellectuale; tali modo, ut ex illa ordinatione illud signum natural ster cognitum efficiatur significativum interioris conceptus, manifestativum illius: quo pacto loquens latine cum vno, qui nouit linguam, esto alij, eam ignorantes limguam audiant, nihilominus ille Q. lus percipit conceptus, qui callet linguam, alij vero solum perciplut m terialem vocis sonum; neque enim illa verba sunt ordinata, di aptata corum cognitioni. Hic modus sic explicatus probatur a suis assertoribus. Primor quia non implicat dari ii
iusmodi signa intillectualia, siue di
240쪽
camus, ea significare ex institutione diuitia, sicut dixerunt aliqui, quod signifieabant illa verba,quibus Ada utebatur; sive dicatur, di melius, illa significare naturaliter, eo quod non videatur impollibile, dari qualitates
spirituales, quae sint naturales imagi es conceptuum, sicut ipsi conceptus sunt spirituales, & naturales imagines rerum; ita tamen, ut sit in potestate loquentis,illa ita aptaic,&Oidinare, ut solum percipiantur abhs, ad quos diriguntur, sicut data
rus, & scripturas, ita ut, licet alij intelligant materialitatem eorum, illi tamen soli percipiant conceptus, ad quos diligimus illa signa, ut dictum cst. Probant sc cundo: quia hoc modo faciliter soluuntur diis cultates de locutione Angelorum; sic enime κplicatur quomodo unus loquatur uni, & non alijs, quia scilicet huiusmodi signa sunt tantum eorum, qus spectant ad Angelos, ad quos dirigitur locutio, ac proinde, cum An-geIus, ut docet S. Thomas in secundo disi. undecima articulo tertio ad quartum, & ad 9.&qu. 9. de Ver rate arti c. q.ad ii. semper sit in acta cognoscendi se, & omnia, quae ad se pertinent, & locutio ista sit de pertinentibus ad ipsum, ad quem dirigitur; llatim ac Angelus aptat, & ordinat suum conceptum, ut, sit con
formis, & simi lis signo intellectuali, quod alter habet, hic statim audit
loquentem, caeteri vero minim E iquia licet habeant signa intellectualia locutionum, non tamen illius co .ceptus, qui ordinatur ad talem audiuetem,& non ad alios. Sic etiam explicatur recte quomodo Vnus potest audire plurimos Angelos loque-tes; quia scilicet illς locutiones ordinantur ad ipium, di sunt de pertinentibus ad eius flatum. Praeterea fidclarum quomodo unus possit loquialteri distanti,quia scilicet talis locutio, & auditio, cum essentialiter co sistant in actionibus pure spiritualiabus, puta intellectualibus, abstrabuta loco, situ, & tempore. Denique quia hoc modo explicatur quomodo non sit necessarium, ut sempedAngelus loquens manifestet alijs suos conceptus praetereum, ad quem dirigit locutionem. Haec sententiai sic cxplicata non displicet in alio, nisi in eo, quod videtur frustra multiplicare illa signa maxime si ponat es, te omnino realiter distincta ab ipsis conceptibus, quos Angelus vult manifestare, ut ponere debet,si vult co- sequenter loqui: cum sufficienter λne praedictis lignis realiter distinctis salvetur ipsa locutio Angelorum in sententia S.Thomae iam ex plicata,&non sint multiplicanda entia, absque necessitate. Tertia sententia; quae est Nomunalium;reijcitur communiter a Th mistis, & a pluribus alijs, primo quia ex eorum modo explicandi sequeretur