장음표시 사용
171쪽
De Gallia Romanorum provincia reppendix.
tradit, primum non obscure libr. II, 26, tum aperte c. 27, ubi agens de senatu, qui Cal. Mart. anni 50 habitus est, sic scribit:
quo habitus est genatus, i. e. Cal. Mari. finiri imperium colligit, parum recta rursus utens interpretatione; nam ελτευ ὀχρόνος est appropinquubat flnis tr oris, exibat tempus. Quare tantum abest Appianus ut Cal. Mart. anni 50 exisse tradat. ut post eum diem exisse doceat. Veruntamen contemnit HOsinnianus hos auctores, quamvis soli ex omnibus de imperii Caesariani exitu non significationem aliquam obscuriorem, sed aperium testimonium habeant.
Displicet ei totus annus 50, idque multis de causis, ex quibus quattuor nominat p. 13. Et primum quidem, inquit, qui quinquennium Caesaris imperio logo Pompeii et Crassi additum esse putat, idem decedendum fuisse Caesari anno 50 contendere non potest; contenderet enim ea, quae non essent apta et
inter se convenientia. Nimirum a Cal. Mart. anni bi, qui legis Vatiniao dies suerat, ad annum 50 quadriennium tantum fit. Itaque Dionem quidem excusat Hosmannus, qui cum de triennio tradidisset, ad eum annum aliqua ratione pervenire potuerit.
At Appiano quid taciamus 3 Tradidit do priore Caesaris quinquennio, tradit de altero, tamen anno 50 finit imperium. Immemor, inquit, guae in alienam sententiam transiit nec quid quisque dicat, sed quid cuique consentaneum sit dicere, id
nos Spectare Oportet. Numeros, opinor, nesciebat aut tam
supinae erat OScitantiae, ut quod modo dixisset, id ipso oblivisceretur. Nonne ipsa haec vitii, quod ei tribuitur, absurditas, ne quemquam Omnino ita peccasse arbitraremur, efficeredobuit 3 Alterum, quo Dionis error convineatur, argumentum petitur ex Suetonii Caos. c. 26: Gesar egit eum tribunis plebis, collegam se Pompeio destinantibus, id potius ad populum ferrent, ut absenti sibi, quandoque imperii tempus rapieri coepisset, petitio sectines constitatus daretrar, Ex quibus verbis Hosmannus petitionem illam extraordinariam ad ultimum imperii annum pertinere colligit: iam Caesarem anno b0 petere voluisse Consulatum, efficique, ut ante comitia anni 50 non exierit imperium. Diqiitreo by Corale
172쪽
De Gallia Romanorum provincia appendix. 163
Redargui igitur Dionem, qui de Cal. Mart. anni 50 cogitet.
Haec ratio nititur tota et illo qui putatur Dionis erroro, ot ea opiniono de petitione consulatus, quam infra rosulabimus, et denique interpretatione Suetonii parum vel subtili vel nocessaria. Nam quandoque imperii tempus pleri coepisset cur ad ultimum imperii annum pertineat 3 Immo ad eum qui expletum imperium proximus insequitur annum pertinet: coeperat
expleri imperium postquam exiit. Ultimum quidem imperii
annum cur potius intelligamus quam primum aut secundum
aut quemvis denique 3 Initium enim explendi imperii primo
eius anno magis etiam factum est quam ultimo. Reliqua igitur, de quibus aut diximus aut postea dicoro debebimus, si omittamus, parum accurata interpretatione hoc quoque argumentum
Verum Cicero et Caesar, gravi8simi Omnium auctores, annum L0 Dionisque sententiam redarguunt. Ille ad Att. VII, 9 extremo Decembri anni 50 de universa republica sic scribit: De rellinis quid est deterrimum Z Concedere illi quod impudentissime postulat. Nam quid impudentius ' Tentiisti prouinciam
per decem annos, non tibi a senatu, sed a te ipso per vim et factionem datos. Praeteriit tempus non legis, sed libidinis tuae. Fac tamen legis: tit succedatur decernitur Impedis et ais: Haba mei rationem. Habe tu nostram. Exercitum tu habens diutiusquam populus iussit invito senatust IIaeo verba cum OXeunte
anno 50 scripta sint, tamen non ad id tempus, quo scripta sint, sed ad id quo do provinciis Caesaris senatus futurus erat i. e. ad ineuntem mensem Ianuarium anni 49 pertinero censet Honmannus p. 14. De suturis igitur rebus quod agebat Cicero, futuris, opinor, temporibus usus est. Non usus est, posuit perlaeta et praesentia, tamquam de re praesenti loqueretur; sed quod Caesar provinciam per decem annos tenuisse dicitur, ideo Hosmannus, qui anno 50 decem annos imperii Caesariani ullo modo praeterire potuisse neget, novam hanc rationem OXc gitat , ut Ciceronem alio tempore scripsisse, alio cogitasse censeat. Sed lac vorum sit, quod vix quisquam poterit credere, ut Cicero tamquam posita furore abreptus aliud dixerit, aliud cogitarit: pauci enim omnino dies inter extremum menSem 11.
173쪽
164 Da Gallia Romanorum provincia Rppendix.
Decembrem, quo epistola data est, et inter initium mensis Ianuarii, quo senatus habitus est, intercedunt: reserantur Ciceronis verba ad tempus senatus habiti. Νumquid rρctius Caesar decem annos explesse dicitur 3 Nostra quidem ratione, qui non vulgares annos, sed duo quinquennia, quorum prioris sex prope menses perierint, intelligamus, et exeunto anno fidet ineunte 49 decem anni praeterierant, Hosmanniana autem, qui Cal. Mart. anni 49 alterum quinquennium finiat, si de senatus die atque ineunte mense Ianuario anni 49 intelligatur, tamen duo menses ad decem annos desint. Quid igitur iuvat tam contorta et Obscura interpretatione uti, si tamen quod velis non assequare 3 Sed est etiam hoc apud Ciceronem praeteriit temptis legis, quod si ad mensem Ianuarium anni 49 referatur, quicquam confirmationis Dionis sententiae afferri Hosmarinus negat. Et recte negat, sed et Dionis sententiae, quam ipse sibi finxit, non ex testimoniis incorrupte traditis offecit, sed ita, si interpretationem illam, quam modo reda guimus, probemus. Nos vero hoc de quo disputavimus Ciceronis loco vix ullum Censemus esse posse certius te8timonium
ut mense Decembri anni 50, quo epistola scripta egi, alterum Caesaris quinquennium iam expletum fuisse intelligamus. Postulata Caesaris exponit Cicero. Tenuit provinciam per decornannos. Quid potest eAge minus obscurum 3 Praeteriit tempus legis Pompeiae Liciniae, quae ut Caesari gratificaretur, alterum quinquennium addiderat. Potest successor mitti et mittitur. Numquid potest esse apertius 3 Contra Caesar impediens non exi8Se tempus suum negat, sed ait: Habe mei rationem i. e. absentis comitiis consularibus anni 49. Quid potest expectari
certius, cum mense Decembri anni 50, cum imperium Caesaris exi Aset, hoc tantum actum esse intelligamus, utrum eiu8 Rh- sentis ex lege tribunicia in consulatu petendo ratio habenda esset necne. Veruntamen desciscens quodammodo a se ipBO ac rediens eo, ut epistolam de eo quo scripta est tempore intelligat, Hosmannus, quae sequuntur, inquit, Mercitum tu huleas diutius quam populus itissit invito senatu, perspicue significant extremo anno 50 imperii tempus nondum suisse circumactum. Aliis sit hoc perspicuum, nobis quidem non est. In coniunctivo Diqii tred by Corale
174쪽
De Gallia Romanorum provincia Upendix. 165hisbeat illud inosi, ut non debere Caesari diutius concedi provinciam Cicero censeat; utrum habeat illo iam diutius necne,
Paulo plura de Cicerono diximus inviti, pauca dicemus de Caesare boli. civ. I, 9, qui ineunte anno 49 ad Pompeium
sic scripsisse se narrat: Doluisse se quod populi Romani bene-feium sibi per contumeliam ab inimicis extorqueretur remioque semenstri imperio in rarbem retraheretur, cuius absentis rationem
haberi proximis comitiis populus iussisset. Do his ita Hosmannus p. 14 disputat, comitia proxima dici aut ea quae antecedant anni 50 aut quae insequantur anni 49; quare cum semenstre imperium ereptum esse narretur, ad initium aut anni 49 aut anni 48 perveniri, nullo modo ad initium anni 50, do quo Diocredat. Nimirum gi semenstre imperium vel omnino quod tempus ad comitia consularia pertinebat, imperio lego Pompeia dato comprehendi oporteret; sed id Hormannum ex Suo-tonii loco minus recte explicato effecisse Ostendimus. Ac tota haoc ratio ad errorem qui salso Dioni imputatur refellendum pertinet. Verum Omnia haec, quae adhuc examinavimus, in anno b0 reiiciendo versantur: quae proficisci intelleximus ab Dionis loco parum recte explicato, propagari ad inultas minus subtiles interpretationes errorumque a Se ad alios magnas translationes. Sequitur deinceps apud Hosmannum p. 15, ut suae de Caesaris imperio opinionis rationem reddat, quam admodum simplicem esse video et eam, ut tot hominea in re tam aperta unquam peccare potuisse merito mirere. Decem annos, inquit, Caesari datos esse constat; item prius quinquennium Cal. Mart. anni 14 exisse. Adde alterum quinquennium, consecta S est, pervenietur ad Cal. Mart. anni 49. Nimirum illud omisit nec unquam cogitavit, in quo tota ratio nititur, alterum quinquennium ab consecto priore necesse esse incipi. Id contragese habere supra p. 84 ostendimus, iterumque postea aliis argumentis confirmabimus. Cadit igitur haec ratio, quae si Vera e88et, Eola rem conficeret. Dissidebat inmon vir doctus ipse quodammodo tantae rationis simplicitati eamque duobus aliis argumentis quasi commendandam esse putavit. Primum Diqitigod by Corale
175쪽
166 De Gallia Romanorum provincia appendix.
tria cogitari posso ait, ut Caesar initio aut anni 50 aut 49aut 48 docedero debuerit, sed cum duo reliqui anni excludantur, unum relinqui 49. At cur tandem ineunte anno imporium exierit necesse est 3 Cur exeunte aut medio anno aut
quovis denique die finiri non potest 3 Hoc frustra quaeras: unum illud de dio legis Vatiniae videtur sequi. Deinde a Suetonio c. 26 hoc dici datum esse Caesari, ut ultimo imperii
a Pompeio dati anno congulatum peteret, petere autem voluisse anno 50: ita effici, ut ante comitia anni 49 decedere debuerit. Hoc quoque simplicissime concluditur; sed nec Suetonius illud dicit nec Caesar unquam do Knni 49 consulatu cogitavit : illud paulo supra ostendimus, hoc postea in IIosmanni opiniono re- sollenda docebimuS. At onim multa opinioni Euae obstare videt Hosmannus, ex quibus quaedam iam examinavimus, alia postea loco commodiore commemorabimus. Neque in eo quod Hirtius bell. Gall. VIII, 39 narrat, longi erimus, qui cum anno bi prope exeunte unam ueltatem ad bellum gerendum Caesari reliquam fuisse resori, post aestatem anni 50 eius imperium exisse significat, nihil aliud. Magnam vero in universa hac quaestione
auctoritatom habet Cicero epist. VIII ,1l, quo loco imprimis nos supra p. 84 ad diem imperii Caesariani definiendum usi sumus. Scribit enim Caelius ad Ciceronem mense Aprili anni b0, Pompeium cum senatu in id incubuisse, ut Idibus
Novembr. eius anni Caesar decedat: Maena rei totius haec: Pompeius tamquam Caesarem non impugnet, sed quod illi aequum pulet, constituas, ait Curionem quaerere discordias. Do his dupliciter, ut debebat, Hosmannus disputat, primum ut post illas Idus imperium exisse doceat, deinde ut cauaam, cur eum tamen diem Pompeius constituerit, reperiat. Initium autem ducit hinc: pro ipsa die quam lex Pompeia Licinia praescripserit, Idus Νovembres non posse haberi, quin omnes rationes suae plane perturbentur. At perturbentur sane, dummodo quod Verum est, reperiatur. Caesaris imperium aut ante Idus Novembres aut ipsis aut post exi Ese. Rectissime. Si ante exisset, Pompeium non aequum, sed admodum liberalem fuisse futurum. Rectissime hoc quoque. Si ipsis Idibus Nov. exisset, Diqitigod by Corale
176쪽
De Gallia Romanorum provincist appendi .
Pompoli aoquitatom intelligi, sed Curionis tribuni plebis, qui
Caesaris causam tuebatur, non perspici querelas nec cur ille alterum Pompeii consulatum exagitare dicatur; hoc enim addit Caclius. At quaeroro illum ait discordias Pompeius, nihil osso quod iusto succen8eret, Propterea quod ipso quod aequum esset, servaret. Exagitandi Vem Pompeii causam maximam nos quidem inventinua. Nam Pompeio ipso aggentiente tribuni
plebis anno 52 Caes. boli. civ. I, 32 tulerant, ut Caesaris
absentis ot provinciam retinentis in consulatu anni 48 petondo ratio haberetur eamque ob rem ille usque ad comitia anni 49 Ne revocaretur: quanta igitur erat eius inconstantia, qui iam cuius tribuendi ipses auctor fuisset, id eriperoty Unde copiosa Pompeii insectandi materies sumi poterat, imprimis ex secundo consulatu, in quo ille ampli88imarum provinciarum accipiendarum causa plurima violenter fecerat. At Hosmannus cum nisi de tempore, quod lege datum erat, aliquid ademisso dicatur, nullam Pompeii vituperandi causam suisse putet eamquo ob rom Caesari Idibus Nov. anni 50 diem exire potuisse neget, unum relinqui ait, ut imperium ultra eum diem pertinuerit. Veruntamen quo iam abit illa aequitas, qua Pompeius glorii
batur 3 Qui si de eo tempore, quod sua ipse lege a populo
Romano dandum curaverat, aliquid adimere voluisset, nonne summa suisset non modo iniquitate, sed superbia ac prope insania 3Nascitur enim hoc loco haec quaestio minima. Faciamus
imperium Caesari usque ad Calendas Martias anni 49 datum suisse: num fieri potuit, ut senatus Pompeiusque id oi Idib. Nov. anni 50 eripere vellent 3 Redit enim tota res illo, num
senatui ea quae populus iusserat, reprehendere licuerit; nam ad populum de altero Caesaris quinquennio latum erat, senatus autem solus de successore ei mittendo decrevit. Iam id nemo qui reipublicae Romanae more leviter imbutus erit, dicet: everteret enim Omnia. Tot latae sunt leges perniciosae ab tribunis plobis, quarum tollendarum summa cupiditate senatus flagraret, tot res plebis opera perrogarunt Gracchi, Saturninus, Drusus, Clodius. Earum num unquam tactum est, ut ulla senatus consulto tolleretur vel ut contra ullam decerneretur 3 Contra Diqiitreo by Corale
177쪽
168 Do Gallia Romanorum provincia appendix.
rempublicam id suisset; nam populus Romanus summum habet omnium rerum arbitrium, qui quicquid rite sanxerit, id cum ab reliquis, tum ab senatu obgervari debet. Decrevit aliquando
senatus, quae apud Populum acta PSSent, rite lata non esse, ac leges esse negavit, quae e88o viderentur, Red nunquam
contra ea, quae ab populo rite iussa nec tamquam vi vel vitiolata essent reprehensa, decrevit. Iam haec de imperio Caogaris lex non erat tribunicia, sed consularis atque ab ipso Pompeio lata, reprehendere igitur eam quasi minus rite latam nec senatus poterat nec Pompeius. Quare si senatus Cal. Nov.
anni 50 successorem mittore Volebat, necesse ost aut ante eRA
Idus aut ipsis dios logis exierit peccabuntque insigniter omnes, qui Cal. Ian. anni 41 aut omnino post Idus Nov. anni 50 imperium Caesaris lego Pompeia datum finioni. At senatus Pompeiusque quam primum decedere volebant Caesarem ipsaque aequitate servata legem tenere, nihil ultra concedere. Ideo efficitur, ut ipsis his Idib. Novembr. Cnesaris imperium exierit. Veruntamen ipso Hosmannus quam Iduum Novembrium
rationem reddit 3 Nullam, quantum equidem video, nec quicquam reperit, cur in Idus Novembres senatus cum Pompeio potius incubuerit quam in quomvis alium exeuntis anni 50 diem. Suspicionem profert, quam suspicionem esse ipse latetur. Pompeius, inquit, has condiciones tulit, ut Caesar si consulatum anno 50 petero vellet, antea de provincia decederet, comitia Vero, ne Caesar ultra quam satis premeretur. in Idus Novembres reiicerentur. Sic igitur suturum erat, ut usque ad Idus Novembres anni b0 Gallias rogeret, tune consul designatus Cal. Ian. anni 49 consulatum gereret. Has condiciones, quaeSO, cur tandem Caesar non accepit 3 Quid unquam plus postulavit 3 Tantum si Pompeiani concessissent, certe nullum bellum civilo extitisset. Quare, etiamsi Caesarem ante expletum impurium rotrahi in urbem potuisse et anno 50 consulatum petisse et reliqua omnia, quae salsa esse docuimus, verissima esgo fateamur, ad huius loci scopulos Hosmanniana opinio elicitur tota.
Adiungit autom huic de Caesaris imperio disputationi HOLmannus a p. 18 alteram de imperio Pompoti logo Trebonia
178쪽
Do Gallia Romanorum provincia appendix. 169
dato quaestionem, in qua sic ratiocinatur: Pompeii imporium, quod Crassum collegam eius inense Novembri anni b5 in provinciam exisse constet, coeptum esse ante Cal. Μart. anni fi4, unde alterum Caesaris quinquennium deducit, sed, ut eius potentia Caesari exaequaretur, ultra quinque annos Vulgares ad easdom Cal. Mart. anni 49, quibus Caesar coercetur, e83 propagatum. Quinquennium nutem etiamsi quid extra quinque annos accedat, tamen appellari ΙΙΙ virorum reip. const. exemplo, quod nos in commentationibus epigraphicis Vol. I p. 24 exposuimus, ostendit. Contra haec multa disputari possunt, sed duas res assorre satis erit. Primum Dio XXXIX, 'fi unodio et a C. Trebonio do Pompeii Crassique imperio, et a Pompeio Crassoque de Caesaris altero quinquennio latum osse scribit, deinde Pompoto sex consulatu tertio prorogatum est imporium nec mirum, si id multo longius quam Caesaris pertinebat. Ita tota haec qua stio alia fit. Diximus do uno rundamento digputationis Hosmannianae, quod cum everterimus, ne quae consequuntur quidem, probari potorunt. Sed persequitur ille omnia etiam minima singillatim, incipiens a Pompeii consulatu tertio i. o. anno 52, de quo dum disputat, imprimis legoni illam decem tribunorum plebis, qua ipso Pompeio adiuvante Caegari datum est, ut absenti consulatum petere liceret, illustrat. Quamquam vellem hercle denuo pluribus quid in en suisse censeret, exposui8set: soringse
ad veriorem gententiam osset deductus. Nunc contentus estiis quae de Sueton. Caes. c. 26 dixit, quae minus subtili interpretatione orta esse supra p. i52 docuimus, creditque anni 50 consularibus comitiis ei absenti petitionem datam esse. Sed contra hanc quam putat legem Pompeium ait quattuor res insidiose gessisse. Earum prima in nova lege, quam de iure magistratuum tulit, collocatur. De qua lege universa, si quae
p. 24 et 2b sunt, conseras, minus recte HOMannus videtur iudicare; nam una praescriptum e8se putat, ut magistratus quinquennio post exactos honores provincias sortirentur, alia et diversa, ne absentes peterent. Imo una eademque lex detur magistratuum lata utrumque habebat. Veruntamen hoc minus ad hane quaestionem portinet. Insidias autem in eo Diqitigod by Corale
179쪽
170 I a Gallia Romanorum provincia appendi .
suisse putat Hosmannus p. 25, quod Pompeius ubi a petitione
honorum absentes submovebat, sciens et dolo malo, quamvis paulo ante legem tribuniciam ipse adiuvisset, Caesarem non excepit. At Suetonius o. 28 per oblivionem Caesarem non exceptum esse ait Oblivionemque ostendit, quod lege iam in aes incisa et in aerarium condita Pompeius errorem correxit: quod quis faceret, qui ea ratione Caegari , nocero cuperet 8 Pugnat igitur II osmanniana auctoritas cum Suetoniana, pugnat etiam quodammodo cum probabilitate, sed illud tamen certum est, ea obliviono Caesaris inimicos ugos esse. Nam M. Marcellus cos. anni sit ideo absentis rationem habendam esse negavit, quod plebiscito Pompeius postea obrogasset Suet. Caes.
c. 283. In hac re omne momentum collocandum erat: haeunao sunt insidiae Caesaris imperio factae, non voluntate Pompeii, sed casu: hinc origo belli repetenda est. Reliqua tria,
quae Hosmannus affert, coniecturis efficiuntur parum rectis. Putat enim legi tribunicino, qua secundi consulatus petitio data est, ascriptum fuisse ne petitionis en usa maturius et imperfecto adhuc bello decederet; itaquo Pompeianos dixisse, cum Caesaris littorae et supplicationes bellum consectum esse o8tonderent, decedendum Oi esse ante exitum imperii. Non quaero, quam
hoc apto legi, qua imperium mandetur, possit ascribi; nam cum in certum aliquod tempus potestas tribuitur, sponte hoc inest, no ea ante id tempus deponatur. Sed suerit ita in lego: numquid qui impersocio bello docedere vetatur, persecto iubetur de odoro 3 Atque illam logis cautionem undo colligimus 3 Suetonius c. 26 egisse Caesarem scribit cum tribunis plebis, ut absenti sibi consulatum petere liceret, no ea cauga maturiu8 et imporsecto adhuc bello decederet. Nimirum Caesar ut et ipse honestum aliquem praetextum haberet et amicis quod apud populum Prae Se ferrent, praeberet, bellum Gallicum ingens esse dictitabat nec posse ante annum 49 totum confici; quare ne ante tempus consecti belli decedere cogeretur, darent sibi, ut absens et provinciam retinens peteret. Haec causa Caegari erat petendi, tribunis logis serendae, ascripta fortasse etiam in eius prooemio, sed Hosmannus parum vera interpretatione Suetonii is enim ne maturius decederet Caesarem egisse ait
180쪽
De Gallia Romanorum provincia appendix. 17 ldeceptus causam legis in legem ipsam vertit. Sane M. Marcellus anno bl retulit ad senatum, quoniam bello confecto pax esset ac dimitti deberet vietor exercitus Suet. Caes. 28ὶ, ut Caesar ante tempus revocaretur; sed faciebat id invidiae excitandae causa, ut ipsi milites Caesaris in Otium et domum redire
cuperent, Volebat sortasge etiam de ea re ex senatus consulto
sorri ad populum, qui ut dederat, ita adimere poterat imperium: sed licebat id otiam, si nulla eiusmodi quam Hosmannus putat, cautio legi ascripta reperiretur. Tertio loco quae p. 27 de Pompeianorum insidiis disputantur, qualia gint, infra examinabimus: quarto loco p. 28, cum quibus quae p. 3l sunt, Coniungemus, reS Sane magna agitur, quae cum verbis Ciceronianis efficiatur, rursus eo redit, ut minus recta interpretatio adhiberi videatur. Ait enim Pompeianos ita cavillatos esse, absentilleoro Caesari petere consulatum, retinenti exercitum non licere, utiturquo Cicerone ad Att. VII, 7, ubi ille per speciem sermonis cum Attico habiti nullos in republica bonos esse scribit, plerosque ne regnum quidem timore, dummodo otiosi sint. Tum Atticus: Quid ergo' Mercitum retinentis cum legis dies transierit, rationem haberi placet' Cicero: Mihi vero ne absentis quidem, sed cum id datum est, illud tina datum est. Atticus: Annorum enim decem imperium et ita latum placet' Cicoror Placet igitur etiam me e uisum et agrum Campanum perisse et adoptatum patricium a plebeio, Graditanum a Mytilenaeo, et Labieni divitias et Mamurrae placent et Balbi horti et Tus
laniam 8 Quo de loco quaeri ait Hosmannus, quid sit quod, cum plebiscito Caesari datum sit, ut absens, illud una datum
esse dicatur, ut retinens eXercitum consulatum peteret. Aperte autem rem a Cicerone significari. Alterum enim una cum
altero ideo dici datum esse, quod imperium Caesaris suisset decem annorum. Neque id posse intelligi, nisi ut plebiscito
cautum esse Statuamus non Solum, ut absens Caesar consul
tum peteret, sed etiam ut peteret antequam imperium esset finitum. Una hac ratione offici, ut absens idem significet quod retinens exercitum: effici etiam, ut potitio consulatus Caesari ultimo imperii anno i. o. anno 50 data sit. Omnis haec ratiocinatio ab interpretatione Ciceronis proficiscitur. Ideo datum Diqiitreo by Corale