장음표시 사용
91쪽
ries, tuae ad ministerium baptizandarum mulierum eliguntin, tamininisae AH ad ineium, ut possint opto, Iuno sim ne docere
imperitas, rusticas mulieres, tempore, quo baptizandae sunt, qualiter ba taurei interrogatae respondeant, di qualiter ac Nobaptismate visam. AIterum, quoti diaconissis in primitiva ecclesia obeundum fuit, munus, est unctio, quam peregerunt, ne Vere cundae corporis partes in unctionis ritu denudandae oculis diacono rum libere obiicerentur conspiciendae, ct voluptatum excitarentur
illecebrae. Eum prorsus in finem in Constitutionibus Apostoliciat haec leguntur relata: Diaconis, siquidem foemina ad multos inusi lemus. Ac inprimis quidem eum baperiantuin morieres, diaco nus tantum earum fiontem tinget oleo sancio, post, Haemim eas illinet: non enim opus es, ut foeminae aspretamur a viris. Quae constitutio tam plana est& pervia, ut mearum non duxerim esse par.
expositionem adferre commentationes. Teretium ministerii diaconi sis peragendi locum occupat custodia, quam ad fores & limina tem. pli agere solebant, quorsum IGNATI US xὶ respicit, quando ita scribit ad Antiochenos: άσπάζομι- τας - των ἁγίων πυλωτω, εν Xρπω διακονους : saluto custodes sanctarum μα-- morso, diaconi f. tandem rem connrmant constitutionum Apostolicarum conditores, qui ita decernunt γ): Diaconissa non benedicit, sed duntaxat ianuas custodit. Patescit ex hoc canone, diaconissas quondam Vestibulorum gessisse curam, & eminis accedentibus assignasse locum, quin & iptis, quo omnia ex ordine & pie peragerentur in
ecclesia, praesulisse, sed postea, uti BALSAMON & ZONARAS a) ex Canone XI. Concilii LAODICENI colligere satagunt, ob
arrogantiam huc officio fuisse privatas. His sacris negotiis accessit officium minus sacrum, quod in cura pauperum & maxime aegrotarum mulierum consistebat, cuius provinciae meminit Constitutio, quam appellare consuevimus, Apostolica a . Satis nunc de diaco. nissarum officiis dictum est, praesertim quum non desint viri, quos
. t vid. Constitui. Apostolie. Lib. III. Cap. XV. p. a 87. q. Cotelerit Pal. Aposto lor. Vol. i. v vid. Syndic. Canon. Apostolic. a Concit. Vol. II. in Beueregii Annntat. P. I 8. leq. x vH. Patr. Apostolicor. Vol. II. in Epistol. ad Antiochen. p. III. edit. Coteler. y vid. l. e. Lib. VIII Cap. XXVIII. p. 4 I. E vid. Synod. Vol. I. ad h. Can. p. 4s 8. a vid. l. e. Lib. III. Cap. XV. p. 2 7.b vid. de V. ct Nov. Eccles Discipl. Tom. I. Part. I. Lib. III. cap. L. P. 7ιε.
92쪽
so De stabili pi imitiuae Ecclesiae
ODELEMIVS c , qui hoc argumentum dextre eXposuerunt. Num vero PHOEBE his omnibus suam operam praestiterit negotiis, non diiudicamus, quia credibile non est, ecclesiam Cenchreensem ea, qua vixit Phoebe, aetate, iam ita fuisse comparatam, ut diaconissae omnes, quas diximus, ossicii partes obire potuerint. Licet autem titulus quo PHOEBEN mactavit Paullus, illam multum iiivare pt tuerit, adiecit tamen nomen , ut demonstraret, PHOEBEN non solum diaconissae munere in ecclesia egregie defungi, sed & tam in. signem S assiduam omnium piorum agere curam, ut patrona S mater sit appellanda, quae suis opibus advenas ct egenos pie alereti Quid igitur aequius erat, quam illi parem reponere calculum, & hoe illustre mulierum decus honesto dignari hospitio . Sententiam nostram de hospitiis sacris extemplo confirmamus canone XIII. concilli
CHALCEDONENSl S, qui ita fluit: Clerici, qui praeficiuntur ptoebus, vel qui redinantur in monasteriis basilicis mororum, sub episcoporum, qui in unaquaque civitute sunt,secundum sanctos umpatrum traditiones, potesate permanent, nec per contumaciam ab
Episcopo suo dissi iant. d innuit hic canon, secundum illorum
temporum ecclesiaeque Christianae consuetudinem, exstructa suisse Plochotrophia, seu domus hospitales, receptacula pauperum, &asyla pupillorum, aegrotorum, & hominum adversa sorte conflictan. tium, quibus praesees fuerunt sacerctotes & clerici, ut illorum, qui
in hanc se receperant tutelam , agerent curam. Duplex illis ineu.huit provincia, altera animae, altera corporis respectu. Utraque cura primitivae ecclesiae proceribus haud perfunctorie vide hatur tractanda. Ne exules, aegroti & advenae, qui per impedimenta publicos conventus adire non poterant, spirituali carerent pabulo, iliaconi &ς ατίας lacrae ministri sunt constituti, qui rerum sacrarii in inscios hospite que instituerent, infirmos & in sana doctrina parum firmos confirmarent, & miseros suo reficerent auxilio. Pari inra etiameirca alimenta & medicamenta his minit ris erat vigilandum, ne necessariis vitae humanae alendae & conservandae uestituerentur ad. iumentis. Inde aediculae & domicilia ad hospites recipiendos passim sunt constrii ta. Quem morem nunquam non laudandum hociequoqi.e observant Romanense , quorum ex institutis omnibus, cuius demum cunque fuerint religionis, aegrinis & advenis hospitalitatis beneficium in suis mon. steriis ad statum aliquod in regulis sui ordinis tempus haud denegatur. XLV.
93쪽
Itura itaque ad Romanos PHOEBE, hanc Paulli receperat epistolam, in qua sub calce fidelibus, qui Romae degebant, de me liori commendatur: recipite Agam in domino, τοῦ, ἀγί-: sicut sanctis dignum est. Pauca circa horum verborum senium audere arridet. Scite observant BEAVSOBRIVS S INFANTIVS, haec verba duplicem sustinere sensum ; unum, sicut decet, sanctos recipere advenas; alterum, sicut dignum est sanctis peregrinis, e)seu modo re ratione digna sanctorum personis. Utraque expolitio textui vim haud infert. Sanetos enim oportet, quin imo decet, Peregrinos suae fidei prosetares peramanter recipere. At veritati naudabsimile videtur, si excellentius & benignius aliquod hospitalitatis in. telligamus genus, quo illi imprimis digni erant, qui sancti & de repubaica christiana optime meriti aestimabantur. Consentientem ha. heo hoc in argumento St. CHRYSOSTONIVM, qui hunc, quem
tractamus, locum his illustrat commentationibus: ινα αυ ηνεν κυρ -των αγίων : Tκτίτι-τον κυριον, λα τιμης άπολαυ-
iliam suscipiatis in domino, sta ut decet sanctos. Hoc est, propter dominum,ut honore potiatin Uud vos. Nam qui propter domi myus sis, etiamsi nm magnum quempiam suscipiat, diligenter tamen suscipis. Quum autem ista sancta etiam esset, teretende, quanta fuerit habenda j eitudine V cura. Propterea re adiicit, sta tu decet nctos, ut decet eos, qui tales sunt,suscipi, nam duplici nomine a vobis curari debet ,
Mimo , quod Christi est, ut orsus in ea suscipiatur: deinde, quod di sancta est. f) Urget itasve sanctus CHRYSOSTOMVS hane
Phoebes pietatem , ob quam singillari studio erat a Romanis recipi. enda. od singulare hospitalitatis beneficium Concilium CHAL. CEDO NSE, ut postea demonstrabo, personis dignitate S m ritis claris assignavit. Merito insigniori amovis & pietatis documento
bene de ecclesia merentes erant excipiendi, quos inter in ecclesia Cenchreensi nyn ultimum occupavit locum PHOEBE, foemina fide
virtute & pietate satis illustris. Na f. XLVI.
e vid. te. Nouv. Testain. Tom. II. Epitre de S. Paul aux Rona. Chap. XVI. v. a. p. si . f vid. H. Op. Comimentar. in Paul. Epist. Tom Liminit. XXX. adn. loe. p. 3r i. edit. Paris
94쪽
. De sabili primitivae Melesiae
Ceteroquin provida Paulli cura, qua Phoebes opera in emittenis dis literis ad Romanos usus ust, laude non careti Recte enim observat laudatus FERRARIVS g , tabellariorum munere non nisi emclesiasticos viros in primitiva ecclesia esse periunt tos. Quin & ipsi Apostoli in suis epistolis plerumque ipsorum, quibus hanc provinciam tradiderant, tabellariorum faciunt mentionem, quia ecclesiis de apostolorum constaret conditione, neque hae ipsae in detrimentum ec.
clesiarum inte*iderent epistolae. Circumspecte proinde Apostolis in exarandis & emittendis litteris erat agendum, & viris aut mulierisculis de re christiana optime meritis hoc negotium tradendum Paullus duxiti Quantum ex EpistoIae ad Romanos capitibuS I. V. I - XV. V. . . colligimus, inierat Romanos salutandi, & illos in fide corroborandi conmium, summoque flagrarat illos coram videndi desiderio, sed remoram ipsi divina iniecerat providentia, quae ipsi amplissimum. in Achaia veritatem divinam disseminandi aperuerat campum. Obi tam nunc per Phoeben occasionem satis tutam S commodam arripv. it , & tanto maiori animi confidentia ad Romanos scripsit, quanto ceristior fuit de fide iam iam inter illos sparsa, quia illustriores fidei Christianae socios Cap. XVL digitis indicaviti Phoebes fides S integri.
tas satis explorata erat, inde sine periculo has litteras ipsi deserendas tradere potuit Paullus. Adiiciendam in fine statuit Paullus Phos hes commendationem, ut fideles, qui Romae commorabantur, Pho bes studiis libenter inservirentiq. XLVII. His ipsis litteris conmendatriis instructi TIMOTHEUS, STRPHANAS, FORTUNATUS & ACHAICUS , cum priori epistula
ad Corinthios a Paullo sunt emissi, ut I. Corinth. XVI. IO. I . & lso I 6. II. i8. legimus relatum. Quibus addimus Marcum, qui litteras ct mandata ad Colossenses detulerat, Se propterea benigne ab iis erat excipiendus, quod Paullus in laudata epistola ad Colois. IV. io. sedulo inculcad Quae excitata dicta tanta radiant luce, ut mea non indigeant commentatione. Tota porro epistola Paulli ad Philemonem dama commendatitia, qua fugitivus & sii bdolus ONESIMUS iam nunc per fidem multum mutatus ab illo, Philemoni commen.
datur, quod prolixe demonstravit B. JO. FECHTIVS. h Rediturus ad suum clominum , a quo furti seu commissi damni ergo am
95쪽
fugeret, ONESIMUS litteris commendatitiis erat augendus, ne pericinium incurreret. Enarrat in hac, de qua agitur, epistola Paullus fidem, quam amplexus erat Onesimus christianam com . Io. grami sitam in vinculis meis. Tradit uitensissimum, quo hunc Onesimum complectitur, amorem; com. ra. Commendat eius integritatem in obeundo servitio sibi praestito, com. iI. Serio tandem adhortatur Paullus Philemonem, ut Onesimum libere & amanter recipiat, non amplius ut servum, sed finirem, qui nunc ad pileum vocatus, fraterni inter fideles amoris nota esset dignus, com i 6. Verba huius epistolae in se tam plana sunt & pervia, ut illa illustrare idem esset, aesoli lucem accendere. Tota denique tertia epistola St. Ioannis est commendatisia, qua omnes fideles ad beneficium hospitalitatis libere exercendum sedulo admonentur, ea tamen, ut in Il. Epistol. v. io. legimus, lege S omine, ut ad Venae, quam abApostolo hauserant, adferrent Ieu doctrinam. In primis DIOTREPHES diaconus ecclesiae satis asperum sese ostenderat St. Joanni, & maleferiatum, qui non solum ipse fratribus denegarat hospitalitatis beneficium, sed &suos auditores dehortatus erat, ne advenas fideles reciperent in hospitium, com. Io. Scri i ecclesine , sed amanΤ primatum ectere ipsorum Diotrephes, non recipit nos. Propter hoc si venero, δε- nebo eius opera, pιae facit, verbis malignis garriens, is nos, se non
contentus in his, neque ipse si cipit fratres, ου volentes prohibet, aede recina eliret. Qualis &quanti vitaretii fuerit hic DIOTRE PHER prolixe quidem demonstravit B. Id T lGlVS i sed gratis Haere. siarchis annumeravit, quem sectius est B. JO. BENED. CAR VIVS k aliique viri, Bedae forsitan iudiciq stiliteti. Haud consti.
tutum est, nostros transilire limites, & fusius de hoc DIOTREPHEeiusque dignitate agere, quum hoc εmumentum a laudato HEU MANNO ad unguem sit exasciatum, cui assentimur Omni ex parte, quippe qui argumentis satis firmis demonstravit, hunc DIUTRE PHE N, neque haereticum , t neque urbis 'aesidem m x neque denique episcopum ecclesiae n), sed istaconum & bonorum ecclesia. Ricorum administratorem fuisse, qui tamen in alendis advenis &peregi inis nimis parcus S morosus extitit. o b Nulla proinde voritati, specie se tuetur CALMETI P) sententia, qua DIOTR N 3 PHES,
96쪽
ς De stabili imitisa Ecclesiae ope litterar. communicat. Pon M. PHES episcopus fuisse fingitur. Episcopi enim huc in ecclesia prumitiva supersederunt labore. Certum itaque est, hanc officii de. mandati provinciam magis diacono , quam episcopo, respoudere. Inde nullus huic subscribere sententiae dubito. Nihil ceteroquin hac primitivorum Christianorum pictate, qua bonorum communitatem inter sese aluerunt, & sitis opibus egenorum sublevarunt inopiam, nobis videtur illustrius & Chri itiano nomine dignius. Laudamus ipsorum morem, quo, teste Luca, Omnia sua bona diviserunt, prout unusquisque opus habuit, & omnia habuerunt communia. Actor. cap. I l. eom. MAE quod institutum deinceps saluberrima cepit incrementa, ubi certi cli-aeoni,qui viduarum & pauperum agerent curam,& ex aerario sacro quo. tidiana egenis si ibministrarent stipendia, ex Apostolorum decreto sunt conitituti, Act. VI. r. a. Quae bonorum, in primaeva Christianorum ecclesia, comm unio res Chrissianas feliciter iuvit,& insignis mutui amo.
ris Rconsuetudinis fuit tellis. Judicium igitur St. CHRYSOSTOMl q)de hae bonorum communione tanto viro adprime est dignum , quod ita fluit: Τ πάντα avs κοινὰ, παντες δί-ουχ ο-ο δεποMτ- αγγελικη uηδἰν άυτῶ. λέγειν:ῖίαν μνω. Et omnia habebant coin via, OmUes atatem, inquit, non iis quidem habebat, Age vero non habe.bat. Haec erat angelica respublica, nihil dicere sibi o=rium esse. Tam
sacra fuit Christianorum respublica, qua propriam utilitatem eiurarunt, ct omnes suas opes ad commune ecclesiae emolumentum contulerunt.
angelos imitati, qui suavissima inter sese gaudent communione. Qua de bonorum communione erudite egerunt B. SCHELGUIGIUS r) ct svener. IV. LAURENTIUS MOSI IMlVS s) in calce huius argumenti merito excitandi. Nec obelo notandus est s. r. JO. GEORG. WALCHIUS i , qui pro eo, quo valet in argumentis & theologicis& historicis explanandis, iudicio,Heganter & dextre demonstravit, magnum inter Pythagoraeorum 9 Platonicorum & Chri sitianorum bonorum communionem esse constituendum discrimen, quum vivendi &agendi Christianorum ratio a sapientum supra laudatorum institutis, qua fontem, & finem huius benignitatis, toto diiserat coelo. Hic itaque laedem figo, &in altera huius commentationis parte ad historiae eccloiasticae progredior, de litteris communicatoriis commmendatitiisque,
97쪽
g. XLVIII: I xcussis nunc illis, quae sacer potissimum Codex protensa nobis
. Obtulit manu, argumentis, iisque non ex rei quidem dignitate,' , sed instituti ratione, nec non modulo ac pede noltro delibarius, meditatio nostra in Antiquitatis sanctioris&Historiae ecclesiasticae documenta est transferenda. Nulla prorsus nobis est dubitatio, quin multa nobis occurrant testimonia, quae ut introspiciantur penitius, adprime rerum digna aestimantur. Praeclara, ct laudis encomto haud privanda sunt, quae offendimus, Primitivae ecclesiae ad ineundam & conservandam omnium fidelium unionem, instituta, a primaevis Christianis bene ac sapienter inita. Quo enim demonstratum darent ecclesiarum proceres, Omnes ecclesias in diversis terrarum tractibus disseminatas, unam tantum agnoscere matrem, a cuius gremio, commercio, & praesidio neutiquam essent divellendae, communitatem cum omnibus, imo remotissimis, servarunt ecclesiis, quas una mater tanquam filias agnosceret. Ea sane est ecclesiae verae r tio, quae est fontis, e quo multi emanant rivuli, & decurrentes se iterum in suam effundunt scaturiginem. Quae ecclesiae unitas, cum ex mutuo particularium ecclesiarum nexu,tum ex suavi diversorurn ecclesiae membrorum societate arctissimaque omnium,quotquot verae ecclesiae dederunt fidem,Christianorum coniunctione satis belle apparet. Ecclesiarum particularium si consideras vincula, doctrinae, quum tenebant, unitate nihil est illustrius, excellentiusque. Quae ab apostolis acceperant sanetiuoris doctrinae arcana, unanimi consensu receperunt, propagarunt eis nixius, & propugnarunt tenacius. Nulla neque Orientalis, neque occidentalis ecclesia, illa aetate, aliquem dignitatis & excellentiae affectavit prae altera titulum, ut verum dixeris illud Curtur Hrmi a es inter pares amicitia , ef vident in pares, qui nou fecerunt periculum etinium. Duravit haec dulci, totius ecclesiae unio usque ad saei ultim secundum , nec ullis , quae Pallim eXOrtae sunt, circa
ritus 9 caerimonias ecclesiasticas, soluta eli patrum dissensionibus. Victoru vid. Iab. VII. Cap. VIII.
98쪽
s6 De stabili primilisae Melesiae
Victo , Romanae ecclesiae episcopus, primus est, qui haec ἰ unionis dissecuit vincula, & veluti poma natare desideravit. Res ad examen in conciliis & synodis propositae, ad alias remotas delatae sunt e .ciesilas, quin imo facinora albo lapillo notanda , a s notitiam aliarum
ecclesiarum per litteras communicatorias pervenerunt, Ut omneSec
clesiae, quae particulari acciderunt, fata sive prospera sive sinistra, resciscerent. Bene se res hariret, si haec unio ecclesiae in ecclesia PrO- testantium esset rediviva, quam in usum revocatam esse, & valide quidem florere, contendit MATTH. LARRO QUANVS. b Altera huius unionis ratio, ipsos ecclesiae Christianae cives attingit. Diversi nominis, diversorumque locorum homines ad Christianorum accesserunt civitatem, quorum omnino ratio erat habenda, illique certis quasi notis & signis. ut ab aliis discernerentur, erant notandi, quo anpareret, quiu distent aera lupinis. Inter ea unionis, quae GVlL.
CAVEUS ei & es. JO. GEORG. PERTSCHIVS di, uberius tradunt
signa, praeter solemne fratris nomen, & amoris mutui osculum, haud postremum occupant locum litterae S. communicatoriae , ct commemdatisiae, quarum usum tam homines dignitate sacra non ornati, quam ministri ordini sacro adscripti, in rebus agendis perceperunr. Ad utrumque Christianorum genus pium hoc foectavit institutum, quia homines plebeii ob unionem omnium Chrimanorum hoc emolumento neutiquam erant defraudandi. Ea enim est societatum publicarum natura & conditio, ut omnes uni societati addicti, in opera conferenda & fructu percipiendo, pari fruantur iure. Monuisse tamen iuvabi teste FERRARIO d), DPs olim in ecclesia viguisse communionis formas, communionem videlicet in convictu, communionem in precibus, & commvnionem in sacramento. Nemo non videt, hos communionis gradus inter se di Surre, summumque unionis fastigi. um esse, si Vel homini peregrino plebeio, vel etiam ordinis sacri socio, ad sacram eucharistiam, cum illis, quos salutavit, Christianis accedendi data est facultas. Utraque igitur, & totius ecclesiae, &Omnium membrorum, unio nunc mihi erit tractanda prolixius. Ne vero extra orbitam prolabi videar, eum tenebo ordinem, ut primo de litteris communicatoriis, quae ad ecclesiam spectabant, agam, ShoCb vid. Consorinite de l. Disciplitie Ecclesiast. des Protestantes de France avee eelledes Aiaciens Cliretiens. Chap. siviente: de I' union des Eglises. p. Is S. a Rouan. M DCLXXVIII. e vid. Primaev. Christianism. Pari. III. Cap. H. p. 47 a. seq.d vid. Hist. Ecclesiast. ad See. II. Cap. V. g. XXXVI. p. Ibs. seq. e vid. L e. Lib. I. Cap. VII. p. Αο. Disili.
99쪽
ve sit levarum eommmeatoriarum tamvlio. P. LI. hoc argumentum illustri Smyrnensium epistola de Sti POLYCARPI martyrio uberius explicabo. Porro ad litteras communicatorias Vel clericis vel laicis ad fidei testimonium datas me conferam. Exponam uiserius discrimen harum litterarum . quae in communicatorias dispescuntur & commendatitias. Tuan penitius harum litterarum originem& aetatem indagabo. Enucleabo deinceps illarum usum, nec praeteribo, earundem emolumentum, quod ecclesiae praestiterunt, admodum im fgne. Demonstrabo denique, vana sint & levia, quae inde Petunt Romanenses de vili bili ecclesiae capite, & unione cum Roma na sede tenenda, praeiudicia. Dabo igitur vela antrorsum. Stabo nunc promissis, & illustre litterarum commumcatoriarum, quae in usum totius ecclesiae vergebant, in scenam producam documentum, nec solum adducam, sed uberiori quoque donabo luce.
g. XLIX.-ΕxcelIens huius rei documentum offendimus in epistola S --nensum de St. POLYCARPI martyrio, ad alias, quae nomen Chri. stianum professae sunt, ecclesias. passim constituras, emissa, quam
nobis exhibet IOANNES BAPTISTA COTELERIUS. xctum haud agam, si hane epistolam examini submisero, & ad oculatam fidem clemonstravero, illam litteris primitivae ecclesiae communicatoriis, ad propagandam fidem, S unionem inter omnes ecclesias, hinc S inde dissitas, declarandam, recte annumerari. Equidem non dubito, fore nonnullos, qui me in iudicium vocaverint, quod hanc Smyrnensium epistolam primo posuerim loco, quum CLDMENTIS & PII primi litterae encyclicae illa sint aetate maiores. praestantioresque; sed horum scrupulum paucis dissolvam, ubi lau. datam epistolam, qtiae palmam prae omnibus, quotquot adserunt Romanenses, fert, accuratius enodavero, & argumentis, variis dubiis S gryphis laborantibus, auxiliatrices attulero manus. De ipsa hac, quam sub iudicium mittimus, Smyrnensium epistola nullum exquisiiti & limati iudicii viris est dubium , quin illa sit genuina. Ex
ipso vero argumento planum est ι hanc Smyrnensis ecclesiae epistolam appellandam esse communicatoriam. Primo consideranda est inscriptio, quae nostram confirmat sententiam Illa ita fluit: ηἐκκλησια τοῦ Θεοῦ, η παροιαῖσα-τν ἐκκλησία τοῦ θεοῦ, τῆ παρομ
100쪽
ς 3 De stabili primitivae Melesiae
καὶ καθολικῆς ἐκκλήσίας παροικίαις, ελεος, εἰρηνη, ναμ αγάπη ἀπο θεοῦ πατρος . καὶ τοῦ κυριου-Iησῶ Xριςοῦ πληΘωΘέη. Ecclesia Dei, quae habitat Sm nam, Ecclesiae Dei, quae Philadelphiae est, is omnibus GDque terrarum sanctae er catholicae ecclesiaeparoeciis, mν ericordia, pax, b caritas a Deo patre, di domino nostro Pesu Christo multiplicetur. flHabes hic illustre litterarum encyclicarum, quae a cyclo, circulo, & Orbe nomen traxerunt, teste FERRARlO g exemplum. Operae pretium duxerunt Smynenses, tristi issimum, quod ipsis acciderat, fatum, ecclesiae Philadelphiensi & omnibus hinc ct inde dillitis an nunciare parin hiis, quihus cum summa fidei unione erant iuncti, praesertim quum Philauel. phienses huius martyrii historiam a Smyrnensibus anxie petierint. Illustris ecclesiae Murnensis praesul, St. POLYCARPUS. omnium propemodum in Alia praesulum coryphaeus & episcopus longe fidelissimus, acerbum mortis subierat supplicium, quo ipso ecclesita Christiana maximam perpessa erat iacturam. Haud ignotus fuit reliquis in Asia ecclesiis S. POLYCARPUS, cuius epistola, ad PHILIPPENSES data, adhuc apud citelerium prostat. Sugillant BLO DELLVS, DALLAEVS, & MOYNIVS, qui ultimam partem
suppositam esse putant, huius epistolae fidem auctoritatemque, quam
laudati viri ad hanc deducti sunt persuasionem, qua quidem nun omnem fidem huic epistolae detraxerunt, sed illam novis tantum accessionibus auctam esse crediderunt. g. L. Nemo id inficiabitur, si attentius historiam POLYCARPI, ab in. eerto quodam PIONIO compilatam, legerit. A veritate haud aIienum eli, multa, eaque quandoque fabulosa, successu temporis esse addita, ad augendam in praelectione huius historiae, in corona saera,