장음표시 사용
131쪽
commentarius Historieo-Theologisus. rostducere licet, quominus de solis Cantoribus interpretanda sin asserendo Laodicenos Patres per Cantores, clericos omnes si, gnificare voluisse , praecipue cum addant, qui ambonem Ueemcunt, quem ascendere clericorum omnium erat , ut antiqua
produnt Concilia : nam primo id sine alio fundamento ad. ferre, hariolari est , non canoni legitimam adhibere inte pretationem deinde omnino antiquae Ecclesiae disciplinae reis fragatur responsio, qua ut sedulo cavebatur, ne quis alte rius ordinis, & institutionis usurparet in publicis ossiciis mxercitium , ita Patres , & Concilia in assignandis Ecclesiasti. eis ministeriis eo accurate utebantur nomine , quo proprius minister iis defungendis destinatus , non alius designaretur. Cum igitur Cantorum, non Clericorum, quod facillimum sitisset, vox adhibeatur incitato canone , exploratum est non omnes de Ciero, sed peculiares tantum ministros ibidem deis
At Concilii Laodiceni decreto aliqua adversus canentes in Ecclesia emersit prohibitio r non contra eos, qui de cle ro erant f ergo contra populum. Non hoc negam , dummodo intelligatur inhiberi eorum eantum, quae sibi illegituma aut horitate vindicarat populi licentia , non eorum, quae legitimo usu canere consueverat plebs . Ut itaque , quid Ct ca praedicti canonis verba sentio , aperiam . Puto interdici Populo canere ea, quae canonicis Cantoribus erant in ambone peculiaria, ut Sacrum librorum tum in missa, tum in
ossicio Lectiones, Hymni ante oblationem, Responsorium post Epistolam, & alia hujusmodi, quae sibi praeter Psalmodiam ,
pluresque jam expressas cum Clero voces communia velle aggrediebatur populus , qui non nisi aegre in ossicio continetur uno concesso, multorum licentiam sibi frequentet arrogat. Vim nullam allato textui inferre hanc interpretationem , sed satis congruere satebitur, quicumque mecum
animadvertet prohiberi ibidem cani ab aliis, quam Cantoribus non quaecumque , & quae aliquando memoriter , ut Psalmi,& parvae in Missa res,nsiones cantari solebant 1 sed quae
Cantores ambonem ascendentes, atque ex membrana, ut nos
ex libro, psallentes cantabant: ita canon. Non oportet prat r sanonicos cantorer, qui ambonem ascentant i di, ex Membrana
132쪽
eantant,es suos alias eanere in Ecel a r igitur eum solum a nobis asserta ita per Cantores psallerentiar , quod de Epistola , de Evangelio, primum a Lectoribus , deinde circa octavum Saxulum a bubdiaconis, & Diaconis stabili ministerio in Missa decantato , de Leehionibus ossicii, & Hymnis nemo in d hium vocat s de Responsorio tinst Epistolam,qiiod colligo ex ordine Romano. Postquam Su/diaconus legerit Epistoiam , usim dant cantores eum Cantatoris , s hoc est tabula , in qua serrupti erant versus post Epistolam canendi I ct dicunt respons rium , cum, inquam, ea tantummodo sic canerentur 3 reliquum est , ut eorum canendi usurpata iacultas solum dicatur ab hoe Concilio erepta populo 3 non secus ac gliscentem in re seis re simili libertatem cohibuit Synodus Quinciexta c. 33. , qua nimirum multi nondum ab Episcopo detonsi, sibique legendi publies in Ecclesia , atque ex sumes tu canendi ossicium
vindicantes, arcentur imposterum ab exercendis Cantorum, Leetorumque vicibus r utque Septinis Generalis Synodus Nicaena II. removit ab ossicio legendi in ambone nonnullos, qui sola parentum oblatione Ecclesiae mancipati , nigrisque utentes vestibus nondum accepta Episcopi manuum impontisne,divinas Scripturas e suggestu legere non canonicὸ praesemebant. Huc spectare censeo damnatam ab Ecclesia Encrat icarum corriptellam, qui seminis ad Clericale ministerium assumptis, d bant legere exsuggestu Acta Apostolorum Ioannis, Andreae,& Thomae , Aeta ad Apocryphorum Classem postmodum rojecsta a Gelasio Pontifice Μaximo in Concilio 7α Episcoporum, anno 49 . Romae celebrato.
Quidquid tamen de Laodicena prohibitione sit, quam sal- tem usu receptam non fuisse pluribus in locis consentire omnes debent, etiam si omnino canendi consuetudinem p pulo eripuisse contendatur. 1llud pro certo statilo, eum esse presentis Ecclesiae usum ab omnibus iuxta Angelicum , & in omnibus aemulandum , ut promiscuh a Laicis Psalmodiam exerceri non permittat. Huic ergo consuetudini fasces su mittere par est quemlibet catholicum, a qua multum abhorrent Calvinitarum conventus, ubi Laici omnes viri , & seminae indiscriminatim cantant. Abhorret pariter Iansenta
ni gregis doctrina procaciter in Ecclesiam debaccantis, quod
133쪽
Commenta tur H orieo-Tυologicui. Ir lveteri dissentiens, populo eripuerit solatium iungendi vocem suam vocibus Ecclesiae. Sed facile hue usque allatae , & in hane rem asserendae Bostea querimoniae evanescent, si statuamus, quod vel ipsi Ian senistio dissimulare nequeunt , nempe ex iis unum hoe
esse, quae ad disciplinam spectant, &subinde, quae ab E elesia institui, aboleri , mutari possitiit pro locorum , pro
temporum, pro hominum indole, ac necessitate 3 quemadmodum pietas, prudentia, & optimum regimen, divinique cultus ratio postulet. Cum itaque externum Religionis Catholicae exercitium, atque cultus maxime eluceret antiquiistus , nec quid ejus decoris imminueretur a populari cantu, ritum hujusmodi ab Apostolis usque arcessitum, commenda. vii vetus Ecclesia , peculiaribus etiam statutis imperavit. At abusibus, aperto ostio, dedecore pro majestate in sacrassularictiones irrepente ex hoc cantu, recentior Ecclesia veluti quid conducibilius diversum usum introduxit , priorem abrogavit . Certe ante susceptionem Euch. sibi invieem in signum pacis oscula figebant antiqui fideles: qui ex Evangelica professione convenerant intra Ecclesiam, appositis mensis relicis bantur post participatam Synaxim r a tiptismo sacramen. ta Connrmationis, & Eucharistiae non separabat Ecclesia.
stiea disciplina: populorum lassiagia admittebantur in Cle. ricorum, atque Episcoporum electione: nemo divinis Myst, iis assiliebat, quin simul de sacra mensa participaret, vel ei sumendae clerici saltem omnes ministrantes adstringebam tur primis quinque integris saeculis r in manus laicorum diavinam Eucharistiam dari mos fuit, & centum hujusmodi, quae immutare, ant abolere iustis de causis sibi Religioni non duxit Ecclesia, neque arguunt ipsi Iansenistae: eur erisgo reprensioni obnoxium volunt ius, quod in re simili populorum Psalmodiam antiquando sibi usurpavit Eeelesia Verum haereticis, & Iansentano coetui praesertim ars peculiaris haec est . Fucum populo faciunt, ut Ecclesiae creent, invidiam, secatam, & adscititiam pietatis speciem praes
avnt, in moribus rigorem exigunt, ut liberius in membra Ecclesiae grassentur, suosque errores disseminent. Hunc es.se corticem, hos fructus talis vineae testatur Clem. XI. in
134쪽
dogmata latenter insinuanter , introducunt seoarperditionis, sub imagine sanctitatis. Mirum itaque non est, hanc etiam de admittendo populo ad cantum Ecclesiasticum ab iis dispergi propositionem inter alias,quae severiorem primaevae Ecclesiae diasciplinam, & rigorem instaurant circa sacramentalem A solutionem , Satisfactionem , & Eucharistiam , quas dudum Alex. VIII. diris devovit in Bulla Sanctissimus anni Isso. α nuperrime Clemens XI. in cit. Constit. Unigenitar confixit
hane inter Quesnellianas 86. Eripere Implici populo Me sol
tium sungendi vocem suam voci totius Ecclesiae est Uus eonis νitis praxi Apostolicae , ct intentioni Dei . Caeterum nihil a Clemente, ut fingit Qitesnellus, constitii tum hic est contra Psalmodiam in nonnullis Europae partibus, & praecipue in Galliis , ut audio, usitatam , qua Laici, perinde ac Cler, ci eanentes divinis indulgent laudibus . Hoc decreto eos unich damnat Pontifex , qui generalem Ecclesiae praximhac in re improbant, nullam de novo legem instituit ; nec quid proscribit, aut immutat eorum , quae in peculiaribus locis vigent. Si quod adhuc antiquitatis vestigium alicubi supersit, nec superstitioso errore det tirpatum, licet cuipiam propriae Ecclesiae consuetudinem sectari juxta monitum A brosii ad Augustinum . Ad qaam forte Ecclesiam veneris, ejuν morem serva , F cuiquam non vis esse scandalo , nee quemquam sibi . Santo ergo magis Ecclesiae ad quam non venit, sed
in qua vivit, & commoratur poterit quisquam servare consuetudinem .
Et quandoquidem ad priscam Ecclesiae praxim cum mesnello provocant Ian senistae , juvat retroacti temporis vesti- via rimari, atque in iis legere non omni populo semperfuisse moribus priscis comparatum dare id solatii, ut vocem suam voci totius Ecclesiae jungeret. Qita in re homines adeo antiquitatum Ecclesiasticarum periti ignorare non poterunt sacris ossiciis vel planὰ amandatos, vel saltem ad divini rem illarum partem non admissos Cathecumenos , & PC nitentes iis temporibus , cum Ecclesiae consiletudo ferebat horum varias classes distinguere , eamque consuetudinem
135쪽
Commentariar Historico-Theologicus. II 3 ejus iii Ecclesia fuisse antiquitatis, ut vel Novati tempora praecesserit, vel ipsius aetate, hoc est saeculo III. obtinuerit. Ad haec in animum revocent quanta secreto serent a Sace
dotibus Ecclesiae nomine peragenda , queis adstanti populo vocem suam addere vetus disciplina non dabat. Certe La dicenae Synodi can. I9. loquitur de Orationibus in Ecclefiaseereto habendis r passim in Iacobi, Clementis , Basilii , Chrysostomi, nec non in Syrorum , Armeniorum , atque Nestorianorum Liturgiis alia submissa voce sacerdoti pronuntiandi jubentur , & proinde populorum auditui simul ac
vocibus erepta , alia voce alta proferri mandatur , & C nonem ipsum Missae iam ab Ecclesiae incunnabulis voce subis missa celebrantes legisse, testes nobis sunt Cardinales Bellarin, nus, na, du Perron, Carolus dii Tresne, aliique, quorum opunione fit ipsos Iansenistas potius Apostolicae praxi refragari, dum , Chrystophoro Psassio adnotante , Μ ssae ea, onem Ionora voce ab aliquot annit pereurrunt . Atque ut ad rem nostram ex recensitis priscae Ecclesiae consuetudinibus, alitiaque, quas in promptu esset proferre , concludamus. Si Ecclesia ab Apostolica aetate potuit quibusdam ex populo eripere solatium jungendi vocem suam voci totius Ecclesiae: si ab eodem aevo potuit omnem populum in aliqua sacrorum parte hoc solatio prohibere , cur hodie non poterit Cur
invidiam hac de re illi apud incautos creant Ian senistae , quasi ab Apostolicis consuetudinibus per summum nefas defici erit p
136쪽
Qua lineua olim persoluta suerint divina o ia ; qua nunc utantur Vesoriani, Iacobitae , Maronitae , , Graeri; qua Moschi , Tartari , Sela.
vi, Armeni, AEthiopes , CUbii, Georgiani, asiique Orientases, ae Oeendentales Christiani, ubi plura uide tempore, ἐν autoribus, queis in Ternaculam eorum Angliam fuerant aera Biblia translata; nee non multa demisrundem amplitudine,erroribus Di res istiscentia reseruntur. Liberatur ab Haereis tirarum convitiis Romana Disciplina bibens Derorum usum fingua Vernacula .
Divino spiritu potiti Apostoli cum aliis in Caenacillo eonis
gregatis discipulis , linguarumque omnes dono caelitus repleti , ut Evangelicam lucem propagarent , & sentium
agerent salutena, mOX coeperunt loqui variis suis s sunt veraba Lucae Ach. a.J pro ut idem spisitus dabat eisqui illis , &dedit iisque ad extremam lucem , dum per universum o bem dispersi novae legi hominibus proponendae elaborarunt.
Quomodo enim Perus, Medis , AEthiopibus, Indis , AEgyptiis, Thracibus , aliisque extremo sub sole repostis gentibus Evangelicam Rel ionem potuissent annuntiare omodo praedicata mysteria accepissent gentes λ Quomodo magnalia Dei suspexissent ' populi 3 si diversis omnium linguis locuti
non fuissent Apostoli. An voluerit Deus convertendum po pulum ad intelligentiam penitus ignorati sermonis ita elevare, ut loquentes ignota lingua Apostolos intelligeret Sed tam continuum, universale, & multis nationibus, ac tempore multiplex miraculum ab Erasino, aliisque multo ante conficthim, cui non erit suspectum p & si unico, ac simpli. ei prodigio Evangelicae propagationi consulare poterat Deus, quis non exsibilet multiplex , praesertim ubi nulla exposcebatur necessitate 3 Propagandae itaque fidei mysteria singulis gentibus proprio quarumctimque idiomate non exotico , ac peregrino explicarunt Apostoli , eadem vernacula lingua Scripturas, & Prophetias, quibus novae fidei stabiliebatur veritas , edocuerunt, nec alia quam populari , cunctisque nota lingua divinas Scripturas litteris mandarunt. Constat hoc
137쪽
Commentarias Hissorico-Theologicur. II shoe ex Scriptoriim consensu, quibus arridet Matthaeum Hebraeo, aut Syriaco Sermone suum consemplisse Evangelium, M.trcum , & Lucam Graeco , Graeco item suam primam Epistolam Apostolorum Principem , Syriaco, quam ad Hebraeos misit Paulus, ideo quia familiaris ille erat sermo iis , inter quos scribebant , vel quos per sua scripta in nova Religi ne illustiandos , & confirmandos suscipiebant primi Evange.
Ex hoc sequitur eam divinae Scripturae partem, qua potissimum Deo laudes offerrimus, nimirum Psalmos, transi tam quoque Apostolorum tempore in linguam communem ,& propriam gentium quarumcumque , & proinde eadem lingua publicam Psalmodiam ab initio ubicumque suisse Peractam , tum ut gentes scirent , quae loquerentur; tumne fraudis timor irreperet inter Neophilos , si ad Dei gloriam per ignotum sermonem excitarentur; tum denique s&hoc de tota Scriptura intelligendum J ne ut novae fidei , ita& linguae rudimenta tradendi onus subirent Apostoli iis saltem, quos sacrorum adsciscebant socios , atque ministros. Et revera U. Cl. Augustinus Calmet Dissert. in Uers. Lat. Psalmorum disertis a firmat primam Psalmorum in Latium Idioma
versionem , adornatam ab ipsis Ecclesiae exordiis in gratiam eorum , qui Graecas , Hebraeasque linguas ignorabant , ut publicis orationum conventibus usui es Iet. Idem laudatus Atlistor artis β. I. eit. Differt. fert judicium de Syriaca versone , quae ad publicos usus spectati Sc ad exονdium annum tiati Evangelii spe stare a thiopicam versionem facile assirmari posse opinatur idem Calmeis nec alia, quam
verna Ia lingua, exoriente- fide, celebratos publicos orati. num conventus evincit aperte Apost. ad Cori testimonium ,
ubi de publicis precibus agens asserit benedictioni Corii
thium populum nunquam responsurum Amen , quia ser- Inone tum Corinthiis ignoto elargiebatur benedictio, quo imposterum , ut cum D. Thom. communiter interpretes, sacras functiones celebrari vetat: χοmodo , ait Paulus , dicet Amen ad tuam benedietionem, quoniam quid dicas, nescit. Cujus Apostolici praecepti tenaces etiam num esse videntur
orientales populi, de quibus mox.
138쪽
Apostolarum morem imitati sunt subsecuti aliquot Pontificcum; nam ubi populosissima aliqua natio Christo initiari coepit, Permiserunt, ut ipso ejus sermone pervulgarentur Evangelia, Scripturae,& Ecclesiastica ossicia, quod nova lingua brevi temporis intervallo erudire gentes dissicillimum sit, facillimum vero ad vernaculam linguam easdem Scripturas,& Oricia transferre. Sic Ioan.VIII. divina ossicia peragi Sclavonica lingua induliit Slavorum Principi; & proxime elapsis seculis ipsa iacultas impertita fuit Cinensibus populis, ubi per Evangelicos homines ad eas plagas lux novae fidei penetravit. Utentibus itaque in publicis etiam precibus communi idi mate Apostolis, factum est:, ut inter divinas laudes versari tanqliam celebriores auditae suerint olim linguae Graeca , Syriaca, Hebraea, & Latina . Huic occidentales plurimi, illis Orientales populi vacabant ; quod alterutrum ex his
in occidente , atque Oriente vernaculum esset , & nullis pene ignotum idio ma : sed longa saeculoriim serie, arm rumque ingruente colluvie cvenat , ut avitum sermonem obliviscerentur populi, novia inique , novis Dominis, Se gentibus invadentibus Provinci :s, crini Aem addiscerent; ac ita, quae prius vernacula erat lingua. popularis , ignota fimret, & prorsus aliena. Enim vero iubactae a Romanis S Ptemtrionales regiones latio sermone pene ad unam potiebam turr at decedentibus a Romanorum jugo, decesserunt, &α Romano idiomate,exorta varia linguarum corrii ptella, qua
Galli, Itali, Hispani, Germani invicem discrepant . Idem fatum contingit Syriacae, Sc Graecae linguae in Orienter iis enim propter varias populorum incursiones successerunt Turca, Arabica, Persica aliaeque, quibus diversa Orientis regna scatent , inter quas modo Magnatum aulas , ut plurimum Pcrsica occupat, nec ab hac rerum humanarum vice immunis suit Hebraeorum lingua, patrium non modo solum im- mutata, sed lapsis temporis , multisque captivitatibus adeo antiqua ipsis hebraeis, ut vix ab initio nostrae Religionis , ne d una hodie , pauci superstierint, qui veram optime calleiarent f imo tantam mutationem neque efiigerunt , quae ex praecipuarum linguarum corruptione emersciunt idiomata .
Id videre est in veteri Francorum , quod vix ulli Gallo
139쪽
Commentarius Historieo-Theologicus. II 7 nune intelligitur, Sc in Germano , ac Hispano sermone, ab antiquo ita dissimili, ut ipsam obtineat apud Recentiores
terrigenas obscuritatem . Huic vero mutationi obnoxiae non
fuerunt in rebus divinis recensitae linguae Syriaca, Graeca,Latina,& Hebraea , uti ab initio fidei obtinebat. Corruptus suit qui dem popularis sermo ι non ita in sacris usitatus, vel edocuerit populos a Religione insitum lumen non esse ex abusibus,&privata aut horitate in sacras filii stiones novitatem introducendam , vel invigilarit Ecclesia , ut inconcussa maneret in sacris ossiciis semel instituta lingua , ne erroribus pateret ostium, quod facile eveniret, si cum populari , etiam sacruin sermonem immutare liceret, qui aliquando vel unius sylla- hae, aut accentus additione, sive detractione immutatus, praecipua fidei mysteria convellit , ut nunquam satis reprobanda 'Arii impietas contra filii consilbstantialitatem , &Nestorii adversus genitam a Virgine divinam personam, heu nimium testatur Hinc liquet, quare olim Missa, & ossicia vernacula celobrarentur lingua , nunc ea, quae populis frequenter ignota est celebrentur. Hujusmodi enim mutatio non Ecclesiae, sed populis reserenda est . Si quod olim ustatum erat, perstitisset ubique idioma , pers steret adhuc prisca consuetudo habendi sacras se iustiones communi lingua , illo demto, desit & antiquus mos, siquidem nihil aliud hac in re servatum habetur ab Ecclesia, nisi ut quo idiomate primum institutae suerant, eodem semper publicae preces decantareimir , imitata Israeliticam gentem , quae dum patrio potiretur imperio, hebraice Deo Hymnos laudis decantabat, nec ab ea lingua recessit in divinis , etiam si Babylonico mancipata jugo cum libertate avitum sermonem in prophanis conventibus amisisset. Porro & si cum Legalibus caeremoniis Haebraica lingua, non ita tamen antiquus Syriacae, Grecae, & Latinae linguae
ii sus in sacris ritibus abolevit, sed eo utuntur per universum orbem disseminatae variae Christianorum nationes. Syriaca lingua familiaris est Nestorianis, & quibusdam Iacob itis. Colunt hi populi diurna saeculorum serie a vera Religione divulsi Orientales plagas, di ingenti numero vivunt diffisi
140쪽
dem, Indias, alia tie finitimas Asiae. regiones . Nestoriani ut nomen , ita errores Nestorii sequuntur, quem velut Samnorum albo adscriptum in publicis precibus implorant . Iacobitae ita dicuntur a Iacobo Syrio , qui, Imperante An stasio , per totam Asiam Eutychetis haereum disseminavit s ei- qtie adeo adhaeseriint, ut Iacobitarum nomine Eutychetis Se- statores indigitati fuerint, & indigitentur, licet Eutychiantis vetus error procul sit nunc ab liis, excogitato in Symbolo Athanasii modo , quo antiqua explicent', temperentque deliria . Numero longe praestant Iacobitas Nestoriani, qui suarum Ecclesiarum fines ad Tartarorum , Moselorum , &Sinarum usque imperia extendunt, ut oculatus testis Marcus Paulus Venetus fidem facit, immo in ipsa Regali Sinarum urbe Nestorianos propriam habere Ecclesiam idem Polus imilatur. Diu itirisdictioni unius Patriarchae viXerunt obnoxii, qui R. P. jurisdictionem aemulabatur , atque potestatem ruuemadmodum enim hic per occidentales , Orientalesque plagas Aschiepiscopos creat, atque Epistopos ; ita ille per Clial deae . yriae, atque Indiarum urbes suae consessionis homines Episcopali dignitate decorabat. At vero , Iulio III. vices Christi ηn terris gerente, in duos Praesules tanta scisa fuit potestas: cum enim taedium Nestorianorum alios occupas et, quod a centum prope annorum decursu Babilonensi insula eadem familia potiretur 3 isti a veteri desciscentes, Episcopalia jura ad Simeonem Sula ha S. Pachom ii regulas profitentem, detulerunt, confirmatione renuntiati Antistitis a R. P., ne quis adversari posset, exorata; immo ipsum Neophi- tum Patriarcham ideo Romam ad Iulium Pontificem perrexi L se in ipsius Iulii apud Ciacconium vita legimus: Simeon ab Ecelesta Orientati a Iulia n missus, vir moribus egregiis,eximiaque doctrina ornatus sua Ecclesiae Iitteris Syriace seriptis Romam accessit, quibus, ut eum Patriarcham a civibus electum eo inmret , Pontifex νGalatur. Id Ititius lenigne annuit . Cum Nectoriani, tum Jacobitae Antistites Romanae Sedi non semel iurata fide accesserunt , illudque in primis Nestorianae genti contigit, ut post execratos errores locum inter Tridentinos Patres obtineret ejus Patriarcha Pii IV. concessione, cujus