Epitome doctrinae metricae Godofredi Hermanni

121쪽

in Phoen. 806. 807. 824. 825. ed. Pors., lihi bini huiusmodi versus in unum hexametrum coniungendi. O 294. Tetrameter catalecticus in sylla ham apud Alcmanem invenitur: ταυτα μεν ως αν ὁ δῆμος απας. Et apud Aesch. Suppl. 552. 56 . πολλα βροτεῖν δια ιεσομενα. Παμ λυν τε διορ μενα. Spondeo in hoc excusatio est ab nomine proprio. β 295. Tot ramo ter cataloeticus in disyllabum Archilocho usurpatus in epodis φαινομενον κακον Οἰκαδ' αγεσθαι. Eo versu integra carmina condidit Anacreon :αδυμελἐς χαρίεσσα χελιδοῖ. ο 296. Tetrametro acata lecto et seorsim usi sunt scenici poetae, ita ut propter ultimam ancipitem etiam Creti cum in fine poni liceret, ut Soph. Phil. 826. nisi αλγεος Scripsit: υπν Oδυνας αδαης, υανε δ' αλγέων, et in systema collectis pluribus, numero perpetuato, ut ulti mus pes non nisi aut dactylus aut SpondeuS esse posset. Si iam lyrici, ut Alcman, qui totas strophas hoc metro com Posuit

υμνεν καὶ τίθει χορον. Tragici comicique in antistrophicis diligenter exaequare singulos pedes solent, ut dactylo dactJlus, Spondeo spondous respondeat. Catalexi systematum nunc dactylica in disyllabum

utuntur, nunc alius generis vereum continuant numem dactylico, nunc abrupto dactylico numero, Sed ut ancipitem ex

122쪽

ἀθανάτας ἰδέας, frιδωμεθα

illud Sophocles Antig. αφθιτον, ἀκαμάταν ἀποτμεται, ἰλλομενων ἀροτρων ετος εἰς ἐτος,

Cuesuram non habent hi intrametri. Vsi iis etiam Latinorum et tragici, ut Attius ap. Νω. in V. Expergite h- viqilex. properate, experstite, pectora tarda sopore, emurstite. et comici, ut Terentius Andr. IV. I, . semel. hoccine credibile aut memorabile. Apud Graecos tragicos systematis tetrametrorum etiam dimetri et hexametri scatalecti inseruntur. Vide ββ 293. et 300. β 297. Pon tametro catalectico in sylla ham usus Sophocles in Aiaco 224. 248. τῶν μεγάλο ν Λανααν υπο κ ζομέναν. i θοὰν εἰρεσίας ζυγcν εζομενον. ο298. Penta meter catalecticus in disyllabum ah Hephaestione Sim mi e us vocatur, quod Silumias eouSus sit:

χαῖρε, αναξ, ζαθέας μάκαρ ἶνας.

Aeschylus in Ag. 323. 343. 167. in quarto pede Spondeum habet aιλινον αιλινον εἰπέ, τὼ δ' ει νικάτω.st 299. Hexametri catalectici in disylla hum duo generia sunt. Alter heroicus est, de quo cap. Seq. dicetur. Altero tragici usi sunt, qui eo differt ab heroico, quod per dipodias incedons ursibus non ἀλογοις, sed pIenis, caesuram non habet Disiligod by Corale

123쪽

eam, quae in heroico usitata est, aut si halbet, habot casu. Eurip. Suppl. 27 . βοι, τάλαιν, ἱερων δαπέδων aπὁ Περσεφονεως, ωθι, καὶ ἀκτέασον γονατων, επι--λου-, Σεκνων τελ εώτων κομίσαι δέμας, ω μελέα 'γω, οῖς o τείχεσι Καδμείοισιν ἀπωλεσα κουρους. st 300. Hexametro acata lecto tragici in Systematis tetrametrorum, interdum etiam seorsim usi Sunt. Soph. El. 3ἰu. 450.

ἀλλ'. io reareolae φιλότητος ἀμειβόμεναι ἰω παντλάμον μοδα, σἐ εγωγε νέφυ Θεόν. Vide Eurip. Suppl. 277. 278. st 301. Vehemon ter dot toti sunt numero dactylico lyrici

mediae aetatis, Alcman, Stesichorus, Ibycus, ita ut non modo breviorum sormarum permultas, sed etiam longiores, quam quae ceteris in usu fuerunt, Dequentaverint. Atque hepta metercatalecticus in syllabam, quem hexametrum hypercata lectum et Alcmanium vocat Servi p. 82 ., invenitur in Sinsichori fragm. ap. Athen. XI. p. 499. B.

πῖεν ἐπισχομενος, τd ἐά οι παρ κε Φόλος κεράσας. k302. Hepta meter catalecticus in disyllabum, quem Stesichorium SerViuS Vocat, saopius in fragmentis illorum lyricorum deprehenditur, ut Stesichori ap. Strati. III. p. 448. B. 22 . Tαρτησσου ποταμου παρὰ πῆγας ἀπειρονας αρπρο- ριζους.

Vide Alcman. D. 37. 40. 78. Hic heptameter sive in syllabam sives in disyllatium catalecticus ex uno tantum ordine videtur constare, et proinde etiam carere caesura. Nam ex pluribus ordinibus duorum triumve Pedum Si componas, Sem per inoptum numerum praebebit. Subiicitur autem, ut videtur, quum aliis dactylicis; tum iis, qui per dipodias incedunt.

124쪽

Exemplo sit thyci fragmentum aD. Athon. XIII. p. 564. F. quod ita Scribendum:

6 303. Addit his S 3rvius octa metrum catalocli cum in syllabam, quom vocat he Pι ametrum hyporcat; loci uni Ihycium, e sopbem dactylis et syllaba, huiuscomodi exemplum ponenS: versiculos tibi dactylicos cecini, puer optime, quos facias. st 304. Marius Victorinus otiAm oci R etrum CatR- lecticum indis yllabum usurpatum scribit p. 25 9. Quem videndum no commenti sint metrici coniunctis in unum tetra metris acatalocto ot cataloctico in dis Silatium, quos alternant Aposuisse quidam videntur, ut Alcman in eo Ormino, unde Sunt fragm. 23. ct 25. st 305. Quin omnino quaeri potest, an lyrici isti etiam maiorem multitudinem pedum uno num 'ro versu ve comprehen clerint. Sic in fragmento Ihγci apud Athenaeum XIII. p. 60 . B. quas duas strophas repperit Th. orgkius in Poetis lyricis Graecis p. 654. Post tria membra ex iluobus dactγlis, trochaooot sγlla ha constantia duo loci in daci li uno numero cohaerentes Sequuntur: ηρι μεν αὶ τε Κυδωνιαι

οἰναρέοις θαλέθουσιν, ἐμοὶ δ' ερος

125쪽

LIB. II. CAP. XXV.

σων παρα Κυπριδος αζαλέαις μανίαισιν ἐρεφινος αδ αμβέσιν αρδισι παιδοθεν εφλασεν αμετέρας φρένας. Apud Athenaeum legitur αθωβησε κραταιέος xol ἀθάμβησεν κραταιος παιδοθεν φυλάσσου et φυλάξ . Bergkius scri psit ἀθαμβέσι καρτερεῖς παιδοθεν εφλασεν. At καρτερῶς v lper metrum serri non potest. Posui ego αρδισι, non quod id certum putarem, Sed ut metro tamen et Sententiae conveniens.

CAP. XXV.

De versu heroico. st 306. Hexameter heroicus, quod omnium motr rum et antiquissimum et celebratissimum est, oo disseri ab illo hexamotro catalectico in disyllabum, de quo β 299. dictum, quod non per dipodias incedit, Sed ut plurimum in duo similia quidem, sed inaequalia , omnino autem in Varia membra dis poscitur. Ea membrorum Variet3S facit, ut hic versus, quod otiam in trimetro iambico observatum eSt, non modo sine in iucunditato in infinitum repeti possit, Sed etiam, mensura quoque accedente multiplici variatione, diversissimis rebus apto exprimendis idoneus sit. Φ307. Ca surae a metricis quattuor commemorantur, lπενθημιμερής, κατὰ τρ&ον τροχαῖον, ἐφ' υμεργῆς, τετραποδία βουκολική:

Sod do his ita statuendum, usitatissimas maximeque commo- ldas esse primaS duas, quae πενθημμερης et κατα τρίτον τροχα7ον Vocantur; rariorem esse tertiam, εφ'ημμερῆ, quao lvehementior est; hucolicam denique . a Graecis hucolicis sero l

126쪽

ΝPmper uSurpatani, Sod ira, ut simul una de dualius prioribus ad hi horetur; sappe autem etiam a ceteris Poetis, ubi apta videretur, admissam. Omninoque virtutem longioris carminis in varietate ca Surarum apte temperata cerni, saPpequo plures uno in versu fieri. Quarum eae, quae in arai fiunt, magis masculae sunt: emsque in universum, nisi ubi molle argumentum obstaret, in poesi Graeca usque ad Νonnum praelatas videmus: Nonno, et qui deinceps Secuti sunt poetae, molliores istae, quae in trochaeo fiunt, ultima dactyli syllat sequenti membro relicta, magis placuere, coniunctae cum frequenti usu dactylorum, unde magna nascitur numeri volubilitas. Dictum ea de re in diss. de aetate Orphei Argonauticorum. Deinceps alii accuratius severissimus Nonni eius que Sectatorum leges motricas aporuerunt: Wornickius in

adnotationibus ad Tryphiodorurn, C. Lehrs in Quaestionibus epicis, qui etiam de Oppianorum carminibus disputavit, Struvius in dissertatione de exitu vorsuum in Νonni carminibus edita Regimonti a. 383 . Ac Mnni quidona illa quum in aliis

rebus severitas, tum in eo, quod non duoS continuos spondeos posuit, numeros effecit maxima volubilitate et celeritato suon tes, eo ipso autem tam inter se similos, ut recitant m non consistero sinant, Sed rapiant Secum atque Buserant, pereat que illa praeclara numerorum varietas, quam in Homoricis carminibus admiramur.

Etiam Alexandrini poetae singulari quadam diligontia

numeros heroisti versus elaborarunt: quorum de Apollonio Rhodio disseruit R. Morkset, cuius dissortatio hoc ipso anno Magdeburgi odita inscripta est zu Apollonius Rhodius. Sunt

tamen in hoe genere nonnulla, quae non tam Secundum certa Praecepta, quam SonSu quodam Admoniti fecisse poetae videan

tur. Quare modo admiSerunt aliquid, modo repudiarunt, prouti aptum aut non aptum Videretur. Quod cur ita risum sit, propria cuiusque loci ratione consideranda Apparebit. De Quinto Smyrnaeo dicet in Posthomericorum odition Arm. Κ chl .

127쪽

st 308. Quonium in singulis pedibus, si dactyli Sunt, ter

incidi potest, numerus meSurarum omnium eSt sede tui. Ex his hao maximo memorahites sunt. Prim B, inprima arei: Hom. Iliad. a. 5 . Od. ita. 439.

Vt wmbae instilites stuctu iactante saburram lollunt: -his sese per inania nubila librant. st 310. Qua ria in secunda arsi: Thoocr. XXV. 260. Virg. Georg. II. 296. τρο μεν υπἐκ χειράὶν εφυγεν τανt πλοιος ἐρινεος καμπτομενος, -τθλου δε μιθ πῆδζσεν νή οσῆ. Tam hortes late ramos et brachia tendens huc illuc, -media ipsa ingentem sustinet umbramst 311. So x ta in sino secundito theseos, rara illa. Vimi lius, curiosissimuS in hoo genero, Georg. III. 99. ut quondam in stipiιlis maunus sine uis ibus ignis incassum furit: - ergo animoS aevumque notabis. 9 312. Septima, in tertia arsi quae πενθημμερης dicitur, usitatissima omnium. Haec gravis est si elegantissimo versum dividit: fortumam Priami-cantabo et nobile bellum. st 313. Octava, in media tertia thesi, quae dicitur κατὰ τρίτον τροχαιον. Orphei Calliopea Lino formosus Apollo. Diuili ore by Coosic

128쪽

lupi Haec quia lenis est, frequontissima ost in molli argumento, ut in Moschi opitaphio Bionis. Eadem volubilitatem Auget. Hom. Od. λ. l,98. αυτις' επειτα πέδονδε κυλένδετο λαας αναιδής ο 314. Nona, in fine tertii pedis, perrara , quoniam in duas aequales partes vorsum dividit, admissa a Virgilio Georg. I. 358. montιbus audiri fra9or: - aut resonantiu longe. st 315. Decima, in quarta arsi, quae ἐφθζμμερῆς Vocatur. Idem Georg. 1. 20 . non aliter, quam qui adverso viae flumine lembum remigiis subigit. st 316. Vnd ecima, in media thesi quarta, quae κατὰ

τεταρτον τροχαῖον B grammaticis Vocatur, rarissima est ii pud honos poetas, quia mirum quantum numeros dohilitat. Iliad. l. 394. p. 760. Πηλευς θην 3 ιοι επειτα γυναικα-γαμέσσεται αυτυς.

αγχι μαλ', ως με τίς τε γυναικὸς ἐυζωνοιο.Τolerabilior fit, si certe simul in vicinis arsibus voces finiuntur, ut Iliad. 2. πολλα δ' αρ' Dθα και ενθ' - ι σε μάχη - πεδίοιο.Latini negligentiores hac in re ruerunt, Ovidius maxime θι Calpurnius. Plura vide do hac caesura in diss. do astato Orph. Arg. st 317. Duo doc ima, in fine quarti dactyli, nobilis et gravis caeSura, non modo hucolicis Graeci S, a quihus nomon habet, sed saepe epicis quoque magna cum vi uSurpata esι. Hom. Iliad. δ. 424.

129쪽

MB. II. CAP. XIV.

Saepe ea apud epicos fit quarto pode spondeo, ita ut votorrimi eo loco etiam trochaeum aliquando admiserint. Iliad. λ. 36. Enn. Ann. I.

τῆ δ' ἔπι μεν Γοργω βλοσυρωπις επεφάνωτο.

Omnis cura viris, uter enet endoperator.

Vido supra q* Tl. 83. Multo rarius Graeci quam Latini motas posuerunt vocabulum trium longariim syllabarum quod quartum pedem terminaret, ut Iliad. a. H. g. 522. L 82. 823. I. 3l6. D. 245. OdFSS. μ. 267. φ. 5. st 318. Τer ιia decima, in quinin Brat, rara. Ea uSUS Ennius num me visus homo puker per amoena salicta et ripas raptare, locosque not)os: - ita sola post illa, germana Soror, errare videbar turdaque vestigare et quaerere te, - Neque yOSSecorde capeSsere: Semita nulla pedem stabilibat. 6319. Quinta decima, in sine quinti pedis, improhata grammaticis Graecis: V. Schol. Hari. ad Hom. Od. g. 77. Boniloius ad Irucon. I. 233. observavit Latinos, ubi hac cae sura utantur, sero in ultimo pede duas voces monosyllahas ponere: ut Virg. Eol. VII. 35. nunc te marmoreum pro tempore fecimus. - at tu Sic Propertius in C. Lachmanni ed. I. 9, 5. 32, 9. II. 3, 25. m. 20, 3. 39. 24, 35. 28, 47. IV. 3, 33. 3, 35. 8, 33. 23, 3. Caussa haec est, quod sic ultimus pes, duplici arsi constans, longius producitur, eoque nimiam membrorum inaequa litatem quodammodo compensat. Quod addit Benuoius, di syllabam v vim in ultimo pede Sic poni, si aut ipsa repetita sit, aut sensuS saltem, qui Sit in e8, Brgutum. non Verum t. Vim. Aen. X. 495 ingentem remis Centaurum promovet: - ille

Apud Proportium sic II. 3, 53. III. 33, 23. V. 4, 9. έ, 59.6, 33.

130쪽

6 320. S s x t a decima, in sexta arsi, fit voce monosyllaha versum finiente, quae non ost onclitica . Quao incisio facit, ut ultimus pes mulato numero ex duabus arSihus con sint. Graviter Od. 69. Dion s. Perleg. 759. Virg. Aen. l. 05. Georg. I. 24 T. γαιαν ὁμου καὶ ποντον ' δρώρει δ' Οὐρανε Θεν ἐσχατιας ' δε σφι δις νηιος εκτε Ta1πι dat latus, insequitur cumulo praeruptus aquae - monS. illic, ut perhibent, aut intempesta silet - n . Et in re pusilla Virg. Georg. I. 38 . tum variae illudunt pestes: saepe Migum - vitis. Horatius parturiunt montes, nascetur ridiculu3 - mis. st 321. Inelegans est versus, qui quocumque modo pArtes habet nimis aequalos. Vt hi Ennii: P ii pervortente3 - omnia circlimc G Sarit. disperge hostes, - distrahe, diduc, - divide, ister. I ii orol. II. 77. augescunt aliae gentes, aliae minuuntur. Aut qualem in hanc rem proposuit I. Η V sius ad Virg. G org. II. 539. sole cadente iuvencus aratra reliquu in citrio. ο 322. Latinos observatum est non am3re Veraum VOCR-hulo finire, quod mensura Ionicum a minore refert. Eius rei caussa non in tali vocabulo sita est, sed in praecedente, quiμ, quum Latina lingua non habeat voces ox tonas, iniucundum est vocem iambicam, spondiaciam, anapaestieam eo in loco ultima acuta audiri, ubi iam romissior esse, non intensior fieri numerus debet. Vt in versu Lucretii modo allato. Quare curari solet, ut aut Graeca sint ultima vocabula, aut longior sit

vox penultima, quae quod duplicem ictum habet, eum, qui est in extrema sIllaba, habet debiliorem:

mphion Dircaeus in Actaeo - Aracyntho lamentis gemituque et smineo - ululatu.

ambrosiae succos et subriefram panaceam.