장음표시 사용
71쪽
DE VOCATIONE EX TR A RI INARIA Inere aliquo docendi, quod competat solis ijs qui a Deo in id sunt missi. Atqui solis Clericis fas esse docere doctrinam fidei Christiana nequidem Pontifici assirmant deberet autem solis illis id fas este, si nomine eorum qui illi sunt ad docendum soli Presbyterii Epistopi sint intelligendi, quod heic videtur velle Animadversor. Si sane haec ejus sententia est, plane absurda prostetur, Maliena a mente non universe tantum Ecclesiae antiquar, sed suae quae hodie superest. Qua de re plura a nobis cum sint dicta jam pag. hujus libelli non est quod illa heic repetantur. Si non fuit haec sententia Animadversoris qua fronte, amabo, imperitum lectorem illis nihil ad rem facientibus Apostolicis dictis audet turbare Duplex scit est misio alia proprie ita dicta, qua immediate a Deo missi olim sunt Prophetae Apostoli, ipse Christus, qua Aaron fuit constitutus Sacerdos habetque unice locum quando aliquid novi aut singulare incognitumque is qui mittit vult nunciari. Et hac s-gnificatione forte semper misionis illa vox in Sacris accipitur Ahera improprie dicia, cujus oculto instinctu quis docet aliquid quod novit expedire aut esse necessarium eis immediate a Deo singulari mandato ad id non sit missus. Non tantum vero priorci missionem sed, posteriorem ad praedicandam Evangelicam doctrinam valere, apud omnes in consesso est. lam verti
polutior illa, jure divino jure naturae omnibus pei indo
72쪽
perinde demandata est, si id res exigat Presbyteris aut Episcopis singulatim quodammodo commis a est in
magnis coetibus divino jure. Vt scilicet alter alte rum instruat, doceat,&pro virili juvet ad veram sa tutarem sapientiam, hoc natura jussit ut quis' fratrem suum pro virili ducat daeternam salutem per Evangelium, passim omnes monent Apostoli Hactenus itaque Presbyteris aut Episcopis nihil praetipui est datum. Caeterum cum ordinarijs doctoribus magni coetus casrere nequeant, hinc jam porro Presbyterii Episcopi ex divino instituto sunt Ecclesiis illis praefecti, prudentiae humanae electionis ordinationisque eorum ritibus relictis, quo omnia fiant , οικοδομιbis Sc ordine ac decenter. Id quod pro re nata fieri varijsmodi potest,etique ab Ecclesiis totius mundi diversa ratione semper est peractim. Hisce ob vatis palam est, quana inaniavi vana sint omnia Animadversoris κρ φυγεb. ecbimat pya Scriptura Vbinam amabo reclamat Scriptura hae, ubinam docet illa solis clericis fas
esse λεο γειν Non cita quidem potest adferri ex
universo Sacro codice: tamen non dubitavit Animadversor ad Scripturam provocare. Exadverso Tertullianus diserte agnoscit i. de corona mi illam potestatem a XI pr mandatam a Domino S ita ipse S. Aposto lus Paulus Eucharistiae sacra describit, ut haud obscure appareat, non soli clero potestatem offerendi datam, sud omnibus Christianis factam communem. Et vero
73쪽
POCATIONE EXTRAORDINARIA 'notum est in vulgus, quando Lex aliquid pronunciat citra omnem exceptione, tum saltim permittit aliquid in communi iam vero S. Paulus Eucharistia quomodo sit celebranda universam sine discrimine Ecclesiam corinthiorum docet. Diserte item Omnes qui bibunt docentur j .er in coni memorationem mortis Christi: bibunt autem utique omnes etiam laici Atque adeo & Laicis Lltim fas et facere illa omnia quae Christus facere jussit: quibus O ta liturgia continetur. Ne verbulo quidem sane indicaverunt vel Evangelistae vel S. Paulus, de Eucharistia a solis Presbyteris e lebranda
Qui sinam porro ex uniPersantiquitate Ecclesiasti- ea dixit, soli Presbyterorum ordini ε αυΠας munus lege divina semper competere Iure positivo Ecclesiae ad solos istos potestatem illam rediisse, siquando Presbyteri non absunt, haud diffiteor. Sed de postrivis uribus hodie quaestio non est. In uno Tertullia,no potuisse me testimonium aliquod prioris aevi invenire, falsum est. Longe plura inveniuntur alibi ut vel ex Groiij libello apparet Libuit uno hoc uti, quod unum hoc satis sit in praesentia rei huic probandae. Librum illum de Exhortatione capitatis scripsit, fateor. Ter tullianus jam Montanista at quod nos adduximus, est non dogma, sed testimonium untaxat ejus quod isthac aetate passim obtinebat in Ecclesia Catholica nec hactenus intestabilis habitus unquam fuit Tertullianus. Ac proinde testimonium hoc in dubium nequaquam vocari debere, ipsemet ille doctissimus Capuccinorum Georgius Ambianas ultro profitetur Ndefendit adversus alios. Si porro Tertullianus probare vo
74쪽
luit, iam A cos esse sacerdotes quod latetur Aminadversor quidni idem agnoverit licere Laicisss ειν , cum sit pars muneris sacerdotali, Verba ex libro de r. script petita non adversantur mea af ertioni Exagitant en in illos haereticos, qui ordinaria clericoruni unera abolebant in suis quam vis magnis coetib', atq; ira&laicis illa injungebant. Atqui hoc rite feri in istis coetibus, nec ego nec quisquam Protestantium a Trinaverit Laico licere ευχα ea iis, si piaesens sit consessus sacerdotalis, Tertullianus nusquam asseruit: sed quid liceat tum quando is abest, atque adeo quam licentiam Iaicis jus divinum concesserit. Haereticorum illorum veterum mores quid habent commune cum nostris Non Apelles itaque nos depinxit, sed Animadversor inique calumniatur.
Petavium pariter Alba spineum doctissimus ille Ca- puccinus, quid verum falso distet observans in rotissententiam concessit. Non dubito idem facturos omnes quibus judicium praeoccupatum non est.
H C omnia in libello isto,Dominis alen burchijs salutim haud ignoto, ante hosce Octo annos jam disputavimus. Ostendimus itaque iamdudum saltim ad veritatem a s nitam docendam non esse opus Vocatione aut Ordinatione Ecclesi. astica ordinaria proprie ita dicta, idque ipsum semper fuisse in Ecclesii creditum, nec hodie non esse apud ipsos Pontificios receptum. Ostendimu itidem, si rgeat necessitas. csalus hominum,tum crintcncri quem Vi Christianum quantumvis
75쪽
tum Vis laicum Presbyterorum ossicio fungi, non docendo tantum, sed etiam baptiZando , imo cin ipsa Eucharistica liturgia, sacrarum Clavium exercitio. Ex quibus facile liquet, quid de reliquis Presbyteratis muneris partibus siti
Hisce vero positis manifestum utique est, tametsi merilaici tui Tent omnes primi Ecclesiae Re formatores,in nulla vocatione ordinaria ad sacra isthaec acciti, non tam capeccasse. Imo vero laudem eos mereri posse . quod rem tantam intrepido sint animo aggressici solum freti communi illa omnium Christianorum vocatione, qua Omnibus com missum est, ii res postulet, & docere: sacra reliqua omnia administrare in Ecclesiae commodum. Caeterum bonam partem illorum praestantium virorum fulis iam Presbyteralibus muneribus initiatos, quo tempore coiruptissimae Ecclesiae redintegrationem instituerunt, certum est. Quoniam vero de eo jam tum in Defensione nostra quaedam diximus, haud fuerit abs re etiam illa hic subjungcre. Puere autem tum verba nolira haec quae sequuntur.
Laborat vero S MINOR propositi syllogismi. Vt
enim haud negaverim, initio Reformationis nonnullos etiam laici ordinis, propterea quod alicubi nemo ex clero flacium faceret, sed omnes pro virili potius renalcenti veritatis luci reniterentur, Erument ij laici vetus
exemplum imitato , qui ut Theodoreti verbis utar, Indos sive Ethiopes cuit, κατά γ P αον συναγμοίων τε τα- ρας A Mιτουργίας plamque tamen eorum qui sacram illam Ecclesiae 1 e. sornrationem primi instituere jam ante erant ab ipsa
76쪽
pAps PRIMA Ecclesia Romana ordinati Presbyteri, alijo Episcopi. Qui cum iterum alios rite ordinaverint, jam etiam ad nos decurrat utique series quaedam continua ab Apostolis usque rite ordinatorum Presbyterorum. Non desunt porro inter Protestantes Episcopi quos super intendentes nuncupamus, inuidem ad vitam more prisco alibi tales quidem non reperiuntur nusquam
tamen desunt ubi quidem aliqua grandior est Ecclesia aut Ecclesiarum consociatio qui Episcopali sive Directorio munere fungantur, licet temporali: mutabili.
Dixeris ordinatos a Romanensibus antiquiores nostros illos, ut observarent receptam Romanae Ecclesiae doctrinam, atque ita factos perjuros. Verum enimvero ordinati simul fuerunt in id, ut se gererent ad praescriptum Christib Apostolorum, non vero, ut tantum se componerent ad mores de leges Romanae Ecclesiara quod ex formulis publicis passim est notum. Quem ad modum igitur in omnis acramento quod duo sibi mutuo adversantia exigit, quorum alterum a recto non abit alterum iniquum est, nemore jam probe intellecta tenetur quidquam aliud quam prius illud observare, hoc vero omittere debet vi etias acramentia laetus. Sic nunquam satis laudati illi Presbyteri ex ptae scripto or dinationis suae coacti fuere agnitam salutaris fidei regulam sequi, & reliquum illud posthabere imo damnare. Nec vero perjurus est, qui sacramentum violat fi dei
77쪽
det ionis moribus adversum, ubi rectiora edoctus est sed impius qui non violat.
HACTENU, repetita est illa cluae huc facit doctrina, ex Defensione nostra Ecclesia Protestantium. Eodem autem fere tempore de hoc ipso argumento nonnulla disputavimus etiam adversus es uitam Et bermannum in Examine libelli Jesuit istho Concussioni nostrae oppositi. Adducemus igitur etiam inde nonnulla in medium idque ideo maxime, quoniam objectiones ei uiticae reapse cum alen-burcitianis sunt eaedem Verba igitur nostra ibi quidem pag. Sc F. haec fuerunt.
TRansis ad novuna genus quaestionum. Summa omnium est. Pastores Ecclesiarum nostrarum ha bent spiritualem potestatem ex ure divino juxta no stram sententiam, tamen de ijs nec gry reperitur in sacra scriptura adeoque potest ali litis habere spiritualem potestatem ex jure divino, de quo nihil tamen reperitur in faciis literis, per consequens a me perpe ram postulatum est, ut ex sacris literis demonstretur Pontificum Romanorum Vicaria dixina potestas. Ha inquam summa est omnium turbulentarum quaestionum quam tu ipsemet aeque perspicue Nareviter debuisses proponere, si aut potuisses aut voluisse te probum disputatorem ac virum bonum heic praestare. Nos paucis ad rem ipseria .Prisnam igitur observo, non
abs te allatam esse veram, demonstrativam instantiam,
sed untaxat argumentum aliquod ad hominem quod apta ellant. Quae inter multum est discriminis: utpote
78쪽
s p IN Aquum proba instantia reapse evertat propositionem auis versiam, altera autem illa argumentatio tantum ostendat, adversarium non esse locutum satis convenienter suis alijs thesibus, quae tamen itidem possiant esse falsa VTe videlicet judice, Pastores nostri carent spirituali oriani auctoritate. ideoque id quidem forte eviceris: me, si velim Pastoribus nostris tribuere spiritualem vim ex jure di vino manantem, non debuisse exigere a Papis Ro
manis testimonium sacrarum literarum non tamen C-
vicisti, simpliciter id perperam postulari. Tantum abcst, hac tua collectione vim argumentorum meorum in Concusso ne adhibitorum cis ulla e parte fractam. Secundo duplex est ratio spiritualis potestatis alia enim sine discrimine communis est omnibus alia non nisi certis hominibus propria. Cum utraque non nisi a Deo sit, Aquidem supra natura ordinem instituta, necessiim sane est utramque a Deo perspicuis verbis in Sacris literis mandatam esse idque ipsum a nobis demonstratum est dam vero potestas illa spiritualis qua Pastores nostri gaudent, illa partim omnibus Christia nis partim omnibus Presbyteris est communis qua de re nuper latius dis erui in Defenso ne id Protestauia juvia Persum di Iae estrae argumenta succc iove
pet in b. At Vicariatus Papalis pilane est proprium quid solis Pontificibus, quidem ne illis quidem promiscue omnibus, sed solis legitimis. Quidnam pollini autem debeatit agere, sive omne Cliniliani si vellesbyteri, hoc
79쪽
Trox Erra AORDINARIA M psum disertis verbi si perspicue mandatum est cris monumentis Falsi stimum igitur est, quod tuc dicere, de Pastorum potestate spirituali ne gryqui dein reperiri in sacra scriptura ac proinde falis illae omnes sunt quas tu inde conatus es consequentias
deducere. Vt de singulis Pastoribus seorsim aliquid constitutum sit in sacris literis, non est necesium quippe quum nec ad singulos dignoscendos revelatione sit divina opus, hec ii quod latens vitium subsit Ordinationi sacram talem potestatem impediat. Secus quam sese habet res singulorum Pontificum qui nempe nisi sint legitime constituti non sunt capaces Vicariae illius divinar potestatis, ex vestra sententia. Qua detre infra iterum ad Interrogationem decimam erit dis serendum. Quod si tamen de Vicaria tu divino Paparum in genere aliquid adeo diserte dictum reperiatur, atq; de ossicio iotestate Presbyterorum, salva quodammodo res foret. Et vero saltim tale aliquod documentum divinum unice desideramus. Quod te non potuis se adferre, mox patebit.
AD hunc modum respondi tum Erber manno, cum re
apse idem ageret quod prima sui libri parte jam agunt Dolo ini alenbutchii Nostros scit . ministros Ecc si non est e G
gitimos ministros, quoniam Extraordinaria divina vocatione destituuntur. Quanquam Frbrim annus potist mina volucrit hac argumentatione ostendcre fallitatem unius
praemissatum, qua tamen ego sum usus adversus Papam
80쪽
Episcopos Romanenses adeoque isthaec argumentatio suerit ipsi vice instantiae alicujus. eterum Erber mannus hisce in suo quod appellavit
Examine Examinis reponens nonnulla' Interrogatione quidem XI conatur ostendere, suam hanc argumentationem nullo instantiae vitio laborare. Ubi tamen iterum impingit, non distinguens, inter Deductionem ad vere impossibile, & Deductionem ad incommodum. Quarum illa est species Demonstrationis, probans in directe ex conclusione reapse falsa, reapse falsam esse praemissarum alterutram haec Dialectica quaedam adversari redargutio est, probans ex conclusione quae adversario falsa videtur, falsam esse aliquam praemissarum, quam adversarius pro vera thesi forte vendita. verat qualis deductio toto coelo differt a Demonstratione. Quod ipsum advertens ego objeceram Erbermanno etiamsi forte fuisset usus proba deductione ad incommodum, non tamen eo ipso demonstrasse vere falsam esse praemissarum aliquam id quod tamen demonstrareri voluit debuit. InterrQgatione II X. g. r. respondens ad Secundum meum, gloriosus Pyrgopolinices spirat quidem vehementer, aptus scilicet etiam legionibus dii Bandis, at revera inane bombos crepat. Niti videlicet totum i u meum δε-
dum e losis ct excusta erroribtris, qualis sit r.ecipue decumamuiste uod omnes Christiani habeant jure divino potesatem siritualem Euchari iam facieMdi obus clavium Guem errorem recitesse sit refut λ confutatum illum esse ab HenricoHammando Anglo&Dionysio Petavio. Ita ille ubi advertendum initio venit, non ausum Erber mannum diserte erroris postulare id quod ego etiam dixeram Solis Presbyteris non esse divino jure commissum res sacras docendi munus, sed hoc etiam Laicis concessit imo cominissum esse. Qiis patet, agnovisse Erbermannum, ad docendum non esse sem-Pcr