장음표시 사용
131쪽
ro 3 Jur. Nae. Θ G-r. Lib. I. Odis uterque locus, quum solos eredat ba
EZe Deos , quos ipse eotis . f. CXXXIV. Et ad si- Praeterea, quum nemo de infinitis Dei pedii' sectionibus possit cogitare , quin ejus Omnia
collacan. scientiam, sapientiam , potentiam & bonit,d-m. tem repraesentet: g. CXXVII. fieri etiam non potest , quin homo omnem fiduciam in Deo collocet, & 4s in ejus providentia unice adquiescat , quin &46 quaecumque Deus de se statuerit , forti ac intrepido animo ferat, denique 7 nec, si bonis mala, vel malis bona eveniant, oia fendatur aut animum despondeat, sed s) &mala ista sibi aliisque else profutura , certo persuasus convictusque sit. f. CXX XU.
ngi. ιn his isdem sinat libusque ossiciis culu
erinus & tus Dei INTERNus Consistit , per quem intel- exvernus. ligimus amorem, timorem ac fiduciam, quihus Deum pura mente prosequimur . Quandoquidem vero ita natura comparatum est, ut adfectus in actiones externas erumpat : ViX incerus videretur cultus ille interior, nisi i de nasceretur EXTERNos, qui in actionibus externis, ex amore , timore ac fiducia erga
Deum profectis, consistit. Equidem neressitatem eultus istius externi
ex ratione posse demonstrari , quidam nega- .runt , partim quod hoc cultu non indigeat Deus, ceu recte viderit Demonax , philoso- Phus apud Lucian. in Demonacte p. 86I. To--o I. dum accusatus impietatis , quod nul-
132쪽
Cap. R. De Osriis Hom. er a Deum. Iost Ium umquam sacrifieium Minervae obtulerit, responderit: ἔδε γαρ δῶΘαι αὐτώ πους ἐριουθυσιων - αλβανον. deque enim illam oblatAa me sacrificiis induere , purabam et partia quod societas humana vitae tranquillitas , omissis eultu externo , non laedatur. Τhomas Iurispr. div. II, I. II. fes & Atrod. in Ethie. III, 37. seq. Sed nee eultu interno indiget Deus, quem tamen necellarium esse ,
nemo negaverit . Alterum vero argumentum
facile corruit , si destruxeris πρω re, illud ψευδος, quasi nihil, nisi quod ex socialitate consequitur , juris naturae sit . c g. LXXV. Conferri tamen meretur Hochste iter. Colles. Pi fendoris. Exerc. III, 38. g. CXXXVI. . Quum ergo cultus Dei externus in actioni- gkternus bus externis ex amore, timore, ac fiducia e fluere de-
ga Deum profectis consistat, g. CXXXV. Σ UEL
amor Vero non possit non efficere , ut cujus
perfectione & felicitate unice delectamur, eum quoque verbis celebremus: officii nostrierit, 49 de Deo semper honorifice, & cum 1everentia loqui , so ) alios sermonibus &actionibus nostris ad eumdem amorem acce dere , si Deo lirmnos canere, set nec ejus nomen temere jurando peierandove, vel sermonibus quibuscumque futilibus, ignominia adficere. g. CXXXVII. . . Ex timore Dei , obsequioque quod enti Nee m.
illi perfectissimo debemus, g. CXXXI. merito colligimus, s 3 praeceptis ejus actiones φως 'nostras etiam externas attemperandas, &s 4 semper cogitandum esse , ubique praesentem adeste Deum, ac ipias cogitationes nostras ,
133쪽
IIs Iur. Nan is Gent. Lib. I. nedum actiones externas, perspicere.' Ex quo prono alveo fluet praeceptum pulcnerrimum, s s cavendam csse omnem simulationem pietatis, quippe cum summa divini Numinis iniuria ac contemtu conjunctam. Professus est sublimem illam doctrinam e
iam Thales Milesius, qui interrogatus a non- nemine , si θελ αῖ ρωπον ἄδικων 3 num Iateat Deum homo injuste agens, respondit ra u.' ου δἰ δι-ου os, Immo ne cogitans quidem. Clem. Alex. Strom. V. p. y94. Quis vero Deum praesentem & spectantem omnia non reformidet Eleganter Epictetus apud Arian.
obrem, clausis ianuis ae valvis , quum ara tenebris eo ederitis, nolite diaere, vos flos ef se . enim ceste Urs , Deus intus est. Magna ergo nobis incumbit nece
stas pietatis, quippe degentibus & sub oeulis
Denique Denique qui fiduciam in Deo collocat , o fidu' fg. CXXXIV. numquam intermittet s6 ca- colloca, stas preces fundere, nihilque s faciet li-inis hentius, quam ut, si occasio fuerit, publice privatimque cum Deo , & de Deo , loquatur . Ea enim sunt, quae de cultu Dei extetano perripit recta ratio . Ad ritus vero quod attinet , quamvis 18 ) & ratio intelligat , non posse cultum publicum commode explia Cari , nisi certa loca , temporaque illi destinentur , & 19 tanti momenti negotium omnino exigat , ut omnia decore fiant: εο Ἀ
134쪽
Cap. V. De inciis Hom. erga Deum. Ira Ipsas tamen caeremonias illa nec praescribit. nec si improbat, si ita sint comparatae, ut nobis in memoriam revocent ea, de quibus in cultu divino sit cogitandum. Cel. VUolae vernu e gedane en vom rhum und tamen. des me ch. g. CLXXVI. squ.
De Osciis Hominis erga se sim. g. CXXXIX. Ρ Raeter Deum optimum maximum nihiI hΟ- uomomini seipso propius est, quippe cui i cobligala natura tam tenerum sui amorem impres ' fisit, ut istum emotae mentis esse existimemus, dum se
qui adversus se ipsum odium concipit, sibi ve ipsem. male, quam bene, elle mavult. Nec in)ustus est ille sur ipsius AMOR , dummodo ordinem non turbet. Est enim adfectus, quo quis perfectionibus suis ac felicitate delectatur , e que bona conservare, & magis magisque quotidie amplificare studet . Quum vero Deus Vsuerit , ut exsisteremus , multasque nobis perfectiones eximias dederit, quin & media ad veram felicitatem perveniendi nobis in promtu esse voluerit a voluid etiain procuti dubio, ut conservemur, nostrasque persectiones tueamur & amplificemus , veraque fel, citate potiri studeamus , eaque delectemur , id est, ut nos amemus. g. XCII. g. CXL.
Ex quo iam supra collegimus, g. XCII. Qualis 6 . hominem nihil eorum, quae ad perfe- ' etionem , felicitatemque adsequendam , com mor', '
135쪽
II1 Iur. Nan is Gonj. Ni I. servandam, ampli ficandamque pertinet, pra termittere teneri, dum id sine amoris divini violatione fieri possit.
Itaque hare officia nobis non praestamus tantum, ut felices simul: iam supra enim ostendimus, falli eos, quibus sola es ut litas iusti prope mater O aequi , ) sed quia id Dei
a nobis exigit voluntas , ut persectionibus &selicitati nostrae studeamus. g. LXXVII. seq.9Itaque ipsum, quod nobis debemus, officium eonsistit in studio persectionis ae selieitatis nostrae r non autem studium illud est mulsa , quae nos ad hoe ossicium impellit. g. CXLI. 'Quot Quum ergo ex Dei O. M. voluntate ho . ,h mo obstrictiis sit ad ea omnia , quae ad perfectionem felicitatemque adsequendam, conservandam, ampli ficandamque pertinent, g. CXL. & homo non ex sola mente , sed &ex corpore constet, & utraque substantia ejus . essentiam absolvat: Elem. phil. mor. g. XI. consiquens est, a ) ut homo & MENTEM &Comus perficere, & 2 quia duae 1unt mentis facultates , INTELLECTm SI VOLUNTAS ,
c Elem. phil. mori g. XV. de utriusque perfectionibus adsequendis , conservandis , amplificandisque lollici ius esse debeat, adeoque
3 3 cfficia hominis erga se ipsum partim ad
totum HOMINEM perficiendum conservanduinque , partim ad INTELLECTuM, partim ad vo-LUNTATEM , partim denique ad CoRΡm , sΤΑ-TUMMIE HOMINIs EXTERNUM pertineant.' Observandum hoe contra socratis aliorum-
136쪽
que veterum principia , qui corpus non partem esse hominis, sed ejus instrumentum tantum , res externas vero plane nihil ad hominem pertinere, existimabant . Si e Simplicius in prooem. comment. ad Epictet. p. 6. Ei ἔν δ
ουτί era. δε-eorpori imperat , ipsum vero corpus sibi non mperat , hominem corpus non esse, constat, ac ne utrumque quidem φmul, eadem de caussa. Et quibusdam interje
nem , nec ea quae sunt homiais, currat, sed in- frumentum et qui vero.pecuniae ct id genus aliis rebus studet, me hominem curat , nec hominis ἰUmmentum, sed ea , quae ipsi inserumento serviunt. Non sine strepitu talia jactabant veteres , quum sint dogmata non modo
falsa & stolida, sed & pestilentissima. g. CXLII. Ex quibus porro colligimus , non se- ossicia iungenda esse haec officia, adeoque nec g se mentem , nec corpus negligi oporteret: 6 ζ' hisi tamen contingat, ut utrinque satisfieri non sejungen. possit, ex pluribus bonis vel perfectionibus, V iquas simul adsequi non possumus , non praestantissinam ac summe necessariam eligere, g. XCIV. ac proinde, quum mens corpore sit multo praestantior , Elem. phisimρr. g. XIII. ) perficiendae menti nostrae tunc in gis , quam corpori, studere , at 8 neutram
137쪽
II Iur. Nar. ct Gene. Lib. I. tram tamen nostri partem plane negligere d here . Itaque eontra ossietum faciunt, qui ita eu-
rant corpus, ut mentem obbrutescere patian
tur . Sed ii non magis satisfaciunt ossieto , qui doctrinae atque inteIlectus perficiendi studio ita immorantur libris , ut iis immorian intur. Neutrum ergo ossicium negligendum , quamvis si qdis e. g. studio theologico eo secratus, non tantum sibi vel otii , vel sum- tuum , superesse videat , ut studia quaedam ,
quae theologum alioquin ornant , nec tamen abscisse sunt necessaria , cum theologia conjungat , is omnino recte & ordine facere vudeatur , si id. quod praestantius est , minus praestanti , necessarium minus necessario praeferendum existimet . Rem solide explieavie
Cel. V libid. g. ccon sese g. C X.LIII.
Hono vl- Quod ad TOTUM HOMINEM attinet, eius isty perfectio & felicitas in eo consistit, ut unioreo iam' mentis & corporis maneat salva, quia divul- evitare sis istis partibus , mens quidem , tamquam vn ux, immortalis, superstes est, Elem. philos mor. g. XUL non autem homo V Quandoquidem vero homo vivεκε dicitur tantisper , dum unio illa mentis & corporis salva est ; Molli vero, simul ac partes illae essentiales a sei vicem divelluntur e consequens est , 9 ut homo ad vitam conservandam, ac Io) proinde ad evitandam mortem , ad destructi nem, omnino sit obligatus, nisi in mens, depraestantiore bono per mortem consequendo Certa, mortem non quidem ultro eligat, sed
138쪽
C ML Dυωφeiis Rom. erga seipsum. Myimminentem sibi etiam animo forti ac intrepido obeat.' g. CXLIV. ' Itaque insaniisse dixeris Hegesiam
τον , qui hominem ad e sciscendam sibi mortem obligatum eise, existimabat, idque tanto argumentorum adparatu persuadebat hominibus non magis sanis, ut eatervatim se in mare Pro ieerent . Cic. Tusc. μολ. I, 3 . Valeri Max. mII, 9. Quum enim eum emotae mentis esse , merito judicemus, qui sui
ipsius concipit odium: g. CXXXIX. ea,
quae somniavit secitque ille Hegesias, On sunt esse hominis, non sanus juret Orestes,
maxime quum omnia referret ad voluptatem,
nee futurae alicuius selicitatis spes atque e spectatio vitam hane illi acerbiorem mortem que suaviorem redderet . Contra nihil pra ter offieium optabat Apostolus, dum eupiebat
dissolvi, non martyres eo nomine erant reprehendendi , qui certa spe futurae gloriae fretirnullos eruciatus , nullumque supplicium pertimestebant , quia quod malum minus nos se majori malo subducit, bonique praestantioris reddit participes , potius bonum, quam malum est. Elem. phil. mor. S. cLII, II. Iu
cto g. cs, 3. g. CXLIV. . Inde porro colligimus , a I contra ossi- Ae pio eium agere , qui ipsi sibi violentas manus i idei inferunt. Quod & aliis modis facile potest demonstrari , veluti quod huiusnodi actio thiust 'naturae amoris & boni indoli repugnat , ad- est. eoque contradictionem involvit: Elem. hinmor. g. CLIII. ' in quod mors hujus nodi voluntaria non potest consistere cum illa fiducia in Deo collocanda , mentisque adquie
139쪽
II 6 Iur. me. Θ Genn 2ἰb. I. scentia in voluntate Dei , quas supra Inter ossicia hominis erga Deum esse probavimus.
g. CXXXIV. Sed adjicere iam iuvabit hoc
unum argumentum : Homo tenetur hominem
amare, tamquam seipsum: ac proinde se ipsum, tamquam alios homines . q. XCIII. εs. 66. Atqui amor justitiae non patitur , ut hominem occidamus. Idem ergo non PMtitur , ut nos ipsos occidamus. Ast ita philosophandum eum iis, qui seientes & prudentes in se ipsos sarriunt r non eum iis, qui ex furore vel insania sibi inserunt manus . His actio tum tristis ne imp
tari quidem potesti s. CVI. 29. illis ,
quum sine mussa tale quid fecisse videri nequeant, vel conseientia criminis, vel ealami- tatum , quibus exeruciantur , magnitudo , vel metus dirae atque ignominiosae mortis eonfi- . . lium tam truculentum extorquet . Quarum eaussarum prima manifesto non exeusat, quum supersit medium , cum conscientia redeundi in gratiam . Reliquae non destituuntur colore , quia ex duobus malis physicis merito minus videtur eligendum . Etem. phil. mον. g. CLII. E. 7 Sed quum nec malum physicum sit mors voluntaria , sed morale , quod . . eligi non potest, & calamitas dolorque con-eipi vix possit , quem non adquiescentia in voluntate Dei lenire possit ac debeat e quinci plerumque furor non postremus sit , nemoriare, mori r Martiat. Migr. II, 8o. ne
his quidem easibus dici potest, suae quemque vitae mortisque esse arbitrum. V Uolff. Philos morat. S. cc x sqq.
g. CXLV. V η' λ Ex iisdem axiomatibus , paulo ante
140쪽
Cap. VI. De Osciis Hem. ergo se sum. Ir 7 g. CXLIII. explicatis, Patet , az non mi viIeiudi nus contra officium facere , qui immodicis vi, ne.
laboribus, vel 13 luxu & libidine , sibi glestua.
mortem accelerant , Vel 1 valetudinem Palum curant: quique I nec necessitate , nec officio urgente , Pericula ultro adeunt , eaque ratione ipsi sibi suo iumento malum arcessunt. Quisquis enim actionis alicuius auctor vel caussa est , et actio illa jure imputatur .
g. CV. za. 9 Quis vero dubitet, quin mortis suae eaussa sit , qui se intolerabili laboreaexerueiat λ qui luxu & libidine vires eorporis animique deterit prosternitque , qui valetudinis nullam habet rationem, periculis ma- nifestissimis sese praeter necessitatem obiicite Quum ergo vel in foro humano . ex lege Corinnelia sicarius habeatur , non Iolum qui dolo malo occidit hominem, sed &, qui neci eaunsam praebuit, i. Io. g. 8. D. de poen. l. I. Iλ. ad L. coracl. de sicar. quis dubitet, quin multo magis in foro divino reus propricidii futurus
sit, qui sibi ipse mortis caussam praebuit s. CXLVI. INTELLEcTus humani perfectio procul du- ΟGelabio in cognitione veri & boni consistit .
conservandam, amplificandam , quum homo cius Culsit obstrictus: g. CXL. consequens est , hinhibua a 6 ut unumquemque oporteat de adqui- eommiserenda sibi mentis perspicacitate , facultate- ni que verum & falsum , bonumque & malum discernendi laborare , 17 nullamque occasionem sive ex aliorum inuitutione , sive ex