장음표시 사용
121쪽
cuiusqua illorum orationis nihil eiusmodi habere, sed cum summa cura diligentiaque esse elaboratas. Quid ergo est Nimirum Sophoclea qui non minus naturae quam arti studebat, eam narrationis partem, ad quam sensus horum hominum nihil adtinent, sua elegantia composuit contra judicia sensus, piniones sive ut proprio verbo utar, Omnia subiectiva illos proprio moro eloquentes lacit. Qui igitur talia corrigunt aut submovent, ii non histrionum vel grammaticorum commenta, sed ipsius poeta consilia tollare putandi sunt. Inlustria in hoo genere oratio est onstodis in Ant. 223-236, cuius A. Schoellius quidem versus 227 232 ut ineptos putidosque a suo Sophoclo abiudicat. Bene viri docti Sophoclem in hac re cum hahspeario compararunt. Insignem loci similitudinem nondum contulisse videntur: O. R. 941 sq. et Iohann. R. et IV, cen II verba, quibus nuntius mortem matris resert). Ex illa autem custodis oratione Nauchius auctore Oetilingio submovit n. 234, qui menti illius hominis locoque suo accommodatissimus est Corrupti quidem aliquid
hi versus habet quod Berghius coniecit τι in F oς, id etiam
mihi in mentem venit. Conicere etiam possis φρασυὸν Duoὸς coni. Aristoph. Nub. 577 ωφελουσια). Sed incerta res, hoc certum est,
Inlustris quoque eiusdem oratio 388 - 400 est, in qua orsus
x κω G ρκων καίπερ ῶν πωμοτος sensu dictionique vulgaris hominis aptissimi sunt lati inprimis
vocabulum ιῆκος et pleonasmum δι' ορκον ἀπc9ιιοτος , ut nequo ἐκτo de M. Soysperti sententia in τοπος mutandum neque anchii audaciae ullum verbum huius loci condonandum sit. Is enim ex duobus versibus 9 sq. sagacissime hunc unum concinnavit: πέπεικεν μυ καίπερ ῶν ὀπωιιοτος. Vide denique quanta natura Verbialequo idem custos post longam narrationem adsectum suum aperiat versibus 436 40. Itaque nuntios aut cum prodeunt in scenam casum aliquem gravem relatur aut ubi retulerunt, poeta facit sensus suos proprie enuntiantes, quia in eiusmodi rebus simplex simplicis hominis iudicium magnam vim habet ad animos commovendos. Diqitia i Cooste
122쪽
Maxime nativa est nuntii, qui Antigonae et Haemonis mortem nuntiaturus exiit, oratio ib. 1155 1171, cuius et sententia soli. 1156 1158, 1165 sqq. illi conveniunt et dictiones σιάντα recta interpretatus est Soyssertus recte idem etων καθεσrωτέον, quod acete, ut a nuntio, dictum . Idem nuntius finita narratione temperare sibi non potest quin
addat 1242 sq. δεέἴας ἐν ἀνθρ ωποισι τὴν ἀβουλίαν
οσω ιεγιστον ἀνδρι- σκειται κακόν, quos versus quoniam ipso aliquando additicios et alienos ab hoc loco putavi, quia verba τὴν βουλέα ad Haemona pertinere viderentur
et quia ea reprehensio coram Iocasta dedeceret nuntium, non succenseo . Iacobo, qui pridem hos versus iisdem sere causis Sophocli iudicavit. Duriuscula sententia adit in hominis ingenium ad hoo spectat etiam oppositum, nod inest in verbis ἐν ἀνθρcυποισι praecedit , -δo do ιοις . Quod Iacobus praeterea adseri, Iocastam auditis Verbis, ρεισε πλευραῖς μεσσο εγχος evasisse, ut nuntio Perterrito καυτος τεθῶι κ 1246 non liceat hos versus addere, hoc est inane. Similitudo autem v. 1050 σου κραrισrον TristAco ευ-
βουλία consulto a poeta quaesita est e r. 11 78). Similiter finitur oratio nuntii duobus versibus, ipsis quoque nuntii propriis, O C. 1665 εἰ δε ιν δοκε φρονιμ λεγειν, Ου ανπαοεhιην Ισι ιν δοκω φρονεti'. CD. Trach. 373 sq.
Denique luculentum exemplum habes Trach. 43-46, quos quidem in locum genuinorum versuum suffectos arbitratur Meinehius
πριν ευ πάθρ τις τὴν παρουσαν η/ιεραν. Famulae tribuendum est verbum λογιζε etat, famulae quoque locutio πριν ευ πάθη τις, quam ineptam dicit Nauchius. Iam ut ad O. R. v. undo degressi sumus, redeamus, dicera licet, consilium poetae eos ignorare, qui illos duo versus aut eiciunt aut in unum constant. Verbis ἐκ δυοῖν - ιονου κάτα - ἀνδρι καὶ
123쪽
γυναικὶ tri s ιγῆ suo more subtiliter discernit rem nuntius, aeque opassi post ολβος et ὁλβος, ut aiunt, distinguit. addo, item aliena poetae obtrudere eos, qui in v. 123 verba προς τίνος το αἰτίας:corrigere volunt. Ita enim rogat chorus, ironico quodam modo respondet nuntius Dry προς υιῆς.
g ιιεν γαρ ιιων ἀλγος εἰς εν ερχεται, ἐγω σώμαυτον καὶ πολιν καὶ σε στενω. Nauchius putat parum idonea esse verba foro καί αλον κουδεν avo o neutrum εν commendari auctor Elmsteio versu 519. Equidem cum aliquamdiu existimarem hos contractos versus esse genuinos, hanc rationem habebam putabam enim sollicitudinem singulorum civium dici oportere non in unum cadere nam est iam in quoquo, sed simplicem εἰς ν i. e. ab uno quoque proficisci, in Oedipum autem sollicitudinem triplicem, ut a tribus prosectam,
Sed εἰς εν ερχεται est pertinet ad unum et in uno quoque continetur. Hoc cum minus definitum sit, apto ιονον καν Det ον adicitur verba κουδεν ἄλλον autem i. e. καὶ εἰς ουδένα αλλον et consueto more cis. i. 20. 113. l. 25. 1072. Ant. 706. D. t. 10. i. 858 et propter triplex oppositum adduntur. Verba oti istori ver aegre quis permutare velit pronomine ris. Denique multo probabilius est memoriae lapsu apud Stobaeum illos versus iacturam secisse cis Eur. Suppl. 433, ubi pro uno duos praebet versus Stobaeus, et O. Bernhardi quaest Stobenses p. 26 quam duos versus in tres tam apte egregieque distractos esse. Quod M. Schmidtius auctoritatem codicis a tueri sibi videtur scribendo τ ιι, γαρυμ ον εἰς ἔν εγχεται ιιονον, γλε δε αντον καὶ πολε καὶ σὸ στενω,
hoc magis temeritatis quam certae rationis est, partim Stobae memoriam neglegere partim sequi. Diqitia ' Corale
124쪽
Ant. 23 sqq. varie tentantur. V. 24 eicit underus stiam Paldamus Ann. Ant. Diso. 1839 p. 622 v. 24 ita tolli posse censes, ut cogitationum nexus non modo non interrumpatur, sed etiam adiuvetuo; Α. Iacobus autem non integrum v. 24 deleri vult, sed quia verba es λέγουσι, sive ad D δέκη - de iure nihil dubitavissa Antigonam sive ad κρυφε reserantur ipsam interfuisse sepubtura fratris sororem ex V. 900 sqq. intellegi , hoc loco incommoda sint, componit ita versum:
Dindorfius cis λογος. olsterus hilol. V p. 23 sq. scribi vult 1τ ιιεν ως νό/re καr χθονος et cetera verba ex interpretationibus λεγουσι ad to adscripto, συν δέκρ, ργθεις δέκαια aequa r0g tusμ orta esse opinatur. - . 23 ως γουσι non minus loco est quam φασίν V. 27 et v. 31, neque obstant v 898 sqq. in quibus nihil diei de feoclo infra videbimus. Hoc poeta eo consilio instituisso videtur, ut Creontem postea 16 sqq. ipsum omnia integra exponentem inducere posset cla inprimis 19 sqq. in quibus quae dicuntur, ea sublato illo ώς γουσι ab iis quas Antigona antea dixit, abhorrere vidit Nauchius Iahn Ann. 6 p. 243). Neque vero quidquam causae perspici potest, cur quis hoc adiecerit. Nihil igitur suspectum est praeter verba ργησθῶς δικαέα, quae nemo a Sophoclis dicendi genere aliena esse iudicare non potest. Quamobrem si sunt laudandi, qui emendatione huic loco succurrere student alii alia tentaverunt Nauch. l. o. κρέσει δικαlu, Held. προσθεις ἱκαια,
Wieseler. δίκαια aliquis χρῆστ εἰ lκαια, alius etiam χρηστος ὀ θειος sic , M. Seyssori. χρνῖστος δικαlo. Vocabulum
χρησeto ab hoc loco alienissimum est. Suspicor poetam scripsisse, quod acerbius esset: ιννῖσθεις ἐκπις νὴ vel δικαίευν i. e. in altero
fratro scilicet iuris recordatus.
La v. 673 habet πολις superscripto super a Morthota τ', 674 νιι ιαχνὶ συι ιιαχου Bothi coniectura est), unde Hellandius
125쪽
108 do stichom trag. progr. Stendat. 1855 p. 15 symmetriae quae a V. 631-772 adpareat, restituendae causa, Creontis oratio 4 versus, Haemonis 4 continet scribi vult:αυrviso λεις, ολλυσι κἀν ιάχρυο ς. Ut sentias quam molesto aliquid de hoc loco detrahatur, se locum simillimum ib. 29 sqq. Ουδεν γαρ ἀνθρωποισιν οἱον αργυρος κακὰν o ιισι λεηλασrε τουτο καὶ πολεις πορθει, το ε ανδρας ξανέστησιν δηιωροtos κδιδάσκει καὶ παραλλασσε κτε. Hinc etiam intellegitur minimo cum auehi in v. 673 ιδ' pro ν δ' scribero licere, ut nihil dicam de dubia particula x δὲ qua singula
nomina, non sententiae adiungi solent. Quid autem insertum in cod. post noλις scriptum, si non ex insequente literam natum est, rationis habeat supra sub VII, p. 27 vidimus. - Hic igitur locus nullo modo tentari potest qua vero ratione potius par Versuum numerus restitui debeat, suspicatus est Dindorfius et ego supra p. Icertam causam adtuli. Multus nimiusque est in excidendis versuum particulis inprimis Nauchius. Is quomodo Ant. 393 sq. tractaverit, iam vidimus p. 104).
τὴν παῖδ' εν Ἀδου τήνδε νυμφευειν τιν0. ita conflavit: - ιεῖζον ἀπ ἀποπτυσας ιν ν παιδ' εν ' δεδου τὴνδε νιιφευειν μεθες, qua opera certo hoc effecit, ut verba τι γαρ γενοι ἄν ελκος ιεῖζον
inutilia sint et pronomen τινι, hoc loco non in aliqua vi dictum, desideretur. Da pica formari; σε τε cla Soysserti adnotationem. Praetor id post Meinerium reprehendit Nauchius vocem πτυσας, qua commotus etiam . 1232 damnavit Corriger sane possis V. 653lenissima mutatione ἀποπτυσας ο υσε τε vel ut omnia dubia aboleas Ποπτυσας συ δ' με . sed nides Sophoclem, qui tam multa singularia habet, simplici verbo usum esse putemus 3 ino certe Diqitia i Cooste
126쪽
demonstrari potest, versum 1232 submoveri non posse, ni illo loco dubitatio do locution πιυσα ποοσωπε, tollatur. Nam verba κοὐδεναντεinio tantum valent ad rem personamque describendam, ut nemo prudens iis carere velit; πrυσας προσωπερ autem talis oris motus gestusque
intellegendus, qualem spuentes efficiunt scholiasta explicatio ου κυρέως ποοσπτυσας του πατρὶ, εος καὶ 3ιεῖς ἐν συνηθεlf p ιεν ' κατέπτυσεν
Verba ἔοιια δε δειν οὐδεν, in quibns etiam einehius dubitat an secundum scholiastam ex praecedentibus ἐλθουσαν ἐρωτῆσα ιιε subaudiri nequeat, in legendo satis perspicua sunt, magis sunt in agendo. Ad actionem si animum converteris, et consecutionem et rationem horum verborum plano intellegos. Quod Nauchius τονδε parum idoneum dicit, quia Antigona aliquem, non hunc hominem adspiciat, non mirari non possum τονδε δεικτικῶς dictum ut inprimis saepsadversus personas in scenam prodeuntes scis. O. C. 1249 1253 , noquis cavillator obiciat, caeco Oedipo locum monstrari non posse; M. El. 10 αλλ' εἰσορω γαρ ri δε προσπολων τινα, Jon. 392 sq. εἰσομ γαρ εὐγενῆ ποσιν μυθον πελας δὴ ονδε κτε). D. supra p. 97. n. 43 σωπερ εἰ φιὴ πλεῖστον ανθρωπευν φυν κακιστος δ hco τοισι σοι κακοῖς, κρον Nauchius aut verba εἰ si , - κακιστος delere aut deleto toto v. 743μαλισω ο αλγω τε scribero vult. Si auchius duos versus eiecisset, res aliquid probabilitatis habare posset; uno vero nihil habet, quia enim credit ex vocabulo πλεῖσιον ad os οπερ αλγω adscripto aliquem illum vorsum invenisse. Ne quidquam est, quod sit reprehendendum. De πλεῖστον κακιστος comparant interpretes Phil. 641 πλειστον ἐχ9έσι νοῦς Sententia vel maximo orationi Creontis accommodata est, qui omnia consert, qua suis verbis fidem aciant bonaequo voluntatis documentum edant.
127쪽
Verba εοικεν - ιιουιος aut graviter corrupta aut potius intempolata putat anchius. Do iis εοικεν D. Phil. 31T, O C. 1262; quid rei sit intellexit Schnoideminus Antigona odii trucisquo ingenii patris gnara trepidat in fratro denuntiando. Ceterum in tali denuntiatione καὶ in κεε tres versus usurpari solent potissimum, ut mihi quidem videtur, an ob causam, ut interim persona adgrediatur. Verba autem ἀνδρεῶν γε ιιουνος, ut adtinent ad rem PD. 1206 sqJ, ita mihi quoque corrnpta, indorso interpolator desectum explente digniora quam Sophocle videntur. Nimirum γε ιoυνος corruptum este γ εο υος Vel ερζsιος γε inserto eo, quem supra sub VII, p. 27 notavimus, more). De ἀνδρων ε νηπιος se. O. R. 57 Ουιος ἀνδρῶν,1509 artitis ἐργυιους, ur. r. 206. H υν - ερ sto υῖν Andr. 78 et Hero sur. 551 φέλων θυέος.
mutato ει uo in επαινον anchius haec efficit: καὶ σφέν ο νυν πονεῖ ον υ ελάσσοναεπαινον ισει ζς ιις υπουργίας. Utrum Sophocles o/ιiζετο pro κοιιέζεσθον usurpaverit metri causa, ut Trach. 80 ρας pro αραφιενος 255 διωμοσεν pro Mosιοσατο, saepius media pro activis, an παινον κοι lcειν sit tandem habere ορερε ιν , ut minus apte comparenti R. 580, non percipere,
consequi φε ρεσθαι), dubitari potest. No τουδ' ἀνδρος ambiguum
sit, cavet actor est autem non ιιου, ut interpretatur undems,
sed του πατρος quod corrigere liceret pro οὐδ' ἀνδρος, ο opus esset . Quum autem verba τῆς ἐμῆς πονργίας non ab comparati ἐλάσσονα pendeant, quae Nauchii opinio est, sed aut ab ετ αλλον επαι-νJ novam laudem officii in m oonlati aut ab ισει ut τουδ' ἀνδρος ab κο/ιl τον , expeditam verborum structuram Nauckius suis versibus impedivit conlato ur Anti. 706 loco admodum dubio . Denique os ἐλάσσονα H uo esse l. v. in δώλον ον ἐλάσσονα νr adparet ne quidquam conlocatio verborum habet
128쪽
O. R. I496 τον πατερα παTributis επεφνεν. τὴν τεκουσαν ho i Jδίλε περ αυτος ἐσπαρη κακ των σωλυἐκr σαω ιιας, ωνπερ αυτος ἐξέφυ. ita restituit suo more Nauchius: υυων πεφν οθεν περ αυτος ἐσπαρηκακτῆσF-ia. Primo reputandum est Oedipum enarrare, et quid in patrem et quid in matrem commisserit et quae foeda cognatio inter ipsum et filias intercedat. Deindo quam inutile est ad τον πατερα πατηρ addere θεν περ υτος ἐσπαρ' longe alia ratio est . 1485), contra
quam vim haec verba habent post trν τεκουσαν ροσεν Eandem quidem quam additum in v. 1485. Denique quam non probabiles causae proseruntur Dθεν quod perperam Melaerius mutari iubet in oπου, vel maxime Graeca consustudini dicendi convenit. Constat quam mobilia sint Graecorum ingenia ad plures cogitationes complectendas. Facile igitur caremus coniecturis vel altera cinekii 'θεν - ρoctu veliner-Werdent ετραφη ex Aesch. Sept. 754 . Quid huic in verbis τωνισοθν pro τῶν αυτων positis tam vehementer suspectum sit, ut hoc nomina Nauchi audaciam elicem praedicet, non adsequor aliud est σσος, aliud ὀ σω; των σων ιετεχειν τινέ idem est quod etων
scribendum suspicatur Nauchius T. πρ ν γε τερ ιιιαστορι, quo rectus ordo seriesque sentontiarum tollitur primum enim lectra de se, deindo do egistho, postremo de matro loquitur. Simulac auehit ration sententia Ἐρινυν υειν ἐκφοβομενη sententiae ιι τερ, εἰ χρεων re subiuncta est, parum apte connectitur sententia αλλ ωσπερ ἐγγελωσα κIε.
129쪽
Do verbo natζων se Schneide in et indorfit adnotationem nequa παέζονι neque ποδοιν abesse potest, quia utrumque valet in culpam Agamemnonis minuendam, ut certe consideratius o. Iahnius integrum v. 565 cancellis circumscripserit. Verba κείνης γα οὐ θε ιις ιαθειν non magis inutilia sunt quam . 659 vel . . 93 verba κεένου πατήρ. is aliquid acerbo in Dianam dictum subesse, adfirmare non ausim cis V. 570 .
Quae adnotat, ea digniora aliquo cavillatore quam critico Nanchio sunt. Nomen παρουσία idem est quod latina vox praesentia, quam saeped prassidio et auxilio magis intellegis, quam ut de contrario , sentia cogites. At nulla παρουσέ νέλων excludit εἰδεναι νέλεον παρουσίαν sane; at ut par paribus reseram, non excludit εἰδεναιουτινα φ παρουσέαν Vocabulum oleoυσέαν autem uno locum sortitum est, ut esset sensus: Principio quod adtinet ad amicorum
verba - ησαν num genuina sint dubitat anchius ita, ut poetassensum etiam in v. q. tollat. Hi quidem versus 1148 suspectus est Hermerdeno O. R. d. mai. p. 200 . Nimirum neque Her er-denus neque Nauchius aut Morstadtius intollexit quid rei sit. oo enim dicere vult lectra, se ut matrem in amor Orestis aequaverit aut superarit, ita καί ξοχὴν Oresti fuisse sororem, praecipuo sonomen sororis ab Oreste percepisse quasi Chrysothemis et Iphianassa non adessent υ καὶ οἶκον non solum ad τροφος pertineo. Diqitia i Corale
130쪽
τοισιν ιεγίστοις ἄντες οὐ γιγνωσκετε. Suspicatur Nauchius scribendum esse: π ου nus, civeοις νιες υ γιγνωσκετε i. e. Vos non domi esse ignoratis Laudandus est Nauchius, quod παρ ores i. e. κακοῖς reprehendit, eiusdem ratio medelae nullo
modo probari potest, ne propter sententiam quidem, quam inveniti Ego suspicor in I GYTOIC latero IIEPHIO i. e. περ πιυς taliquo modo ultra extra mala .
Ea verba videntur auchio interpolata, genuina fere haec:
α Aesch. g. 1353 τ ει η μελλειν δ' ὀ ιη. cur Nauchius hunc in modum non sanavit El. 20 sqq. πριν υν τι ἀνδρων Sodomoρειν Hγος, ξυνάατετον λογοισι δευς ννταο 0ιεν, ἔν ουκε οκνειν καιρος, HI πω ἀκμm praesertim quum praetisse Schwerditus , qui deletis verbis ἐνταυF ἀu molesta forma ἐιιεν vexari desiit 8 Verum quum hoc loco Nauchius v. 20 spurium existimet, oratio prosecto nimis nude finiatur
ξ-απτετ υν λογοισιν, ως εργων ἀκμζ, non minus quam versu 22 versu 1 continnato. Vidomus qui sit finis harum opinionum, quae magis sunt lusus ingenii, quam diligentis consideratique eritici consilia. In V. 20 Nauchius verbum ἐξοδοιπορεῖν ut putidum a Sophoclis ingenio alienum duci At ut is versus haud facile abesse potest, ita hoc quoque ridendum no illud verbum si in personam vel in rem maxime conveniat, in personam, quia et hi et infra 1326 sqq. oratio senis paedagogi nescio quid proprii habet, in rem, quia illo verbo quasi sentimus vim quam habeat excessus alicuius ex alta regia domo superi Venientis. In V. 21 verba ενταυ ἐμεν, ἔν τε et clausulae orationis et personae paedagogi tam accommodata sunt, ut nemo iis non