장음표시 사용
61쪽
quadraginta g prope annis labefactatam, variisque errorum
portentis aestuantem cerneret, Catholicorum Praesulum studiis, ae suffragiis inductus ad ii Iam regendam,& labe haeresum eX- purgandam accessit; diuturnis laboribus toleratis, multos passus Arianorum conflictus, tandem nec Catholicorum fugit invidiam . Nam Maximus Aegyptius, Philosopus Cynicus, cum Patriarchalem Constantinopolitanae Sed is dignitatem concupiisset, Aegypti Episcopos pecuniis corrupit, quorum Opera tumultuariis suffragiis in optatae Sed is fastigio collocatur . Cessisset statim Gregorius, & in jucundissimam quietem lubenti animo rediisset, nisi piorum precibus invitus fere fuisset detentus. Hujus Sanetae Synodi Patres probe noscentes, quam legitime Gregorius f b hanc Sedem regendam suscepisset , Maximum Cynicum e sacris Aedibus perperam intrusum ejecerunt, ejus actis omnibus abrogatis . Electio S. Gregorii communi Patrum calculo probata, & confirmata est, sicque hoc Constantinopolitanae Ecclesiae schisma sublatum. Aepaullo post cum Gregorius videret magis in dies furere Aegyptios . habita oratione ad Patres Concilii, dimissionis libel- Ium sponte petiit, & se Episcopali munere abdicavit. In hac sacrosancta Synodo cum de Fide agendum esset, Volumen Occidenta Ilum continens Prosessionem illam Fidei, quam S. Damasus ex Concilio Romano ad Paulinum Episcopum Antiochenum misit, exhibitum fuit. Haec Professio eadem complectebatur, quae prius in Nicaeno Fidei orthodoxae Symbolo compraehensa fuere: sed cum in eo parcius de divinitate Spiritus Sancti actum esset, quoniam nulla tunc haeresis ei insensa emersisset, placuit Sanctae Synodo de Spiritu Sancto, ut olim de Filio in Nicaeno Concilio factum fuerat, aliqua addere, quibus adversus omnes haereticos ejusdem Spiritus Sancti una eademque cum Patre, α Filio divina substantia praedicaretur,
62쪽
eumdemque Spiritum Sanctum, quem servum esse impii haere. tici blasphemabant. Dominum, ac vivificatorem omnium cum Patre,& I Filio coadorandum, & conglorificandum professi sunt. Hic libellus Fidei, ut ipsi Patres nuncupant scribentes ad Damasum, & Romanum Concilium, sive dixerimus Symbolum, collato studio Sanetorum Patrum examinatus, ac decretus, a S. Gregorio Nysteno scriptus fuit; & cum Patres hujus Concilii Constantinopolitani dictam Fidei Prosessionem emitterent, expresse testati sunt, se non novum in substantia Symb Ium edere, sed Nicaenum explicatius tradere; ex quo is flumest, ut in posterioribus Conciliis haec Fidei Prosessio nuncu- Paretur Nicaena Fides.
Eidem Symbolo temporis lapsu additum postea est dogma speciale exprimens Processionem Spiritus Sancti etiam de Fi-Ιio et quo vero tempore id contigerit non constat. Apertum tamen est ante sextam Synodum generalem extitisse, non do- Io, & subreptione, ut Graeci mentiuntur, sed auctoritate R manae Ecclesiae in quodam occidentali Concilio, ut testatur S. Thomas se : vel ab eadem Ecclesia Romana id factum, ut placet S. Bonaventurae: ad ipsam enim spectat dogma declarare, & addere omnia, quae necessaria sunt pro instructione suorum Fidelium. Nam dicendum est cum S. Anselmo ab eodem S. Bonaventura relato, quod Ecclesia Romana potest etiam n vum Symbolum edere, in quo quam Christus doctrinam tradidit, dilucidius exponat; cum plenitudinem ad hoc potestatis habeat a S. Petro Apostolorum Principe Christi Domini verbis acceptam, & caput, ac magistra omnium sit Ecclesiarum: unde tamquam suprema potuit, absque eo quod Graecos vocaret, asserere, statuere, & decernere Spiritum Samstum etiam a FLIio procedere. Animadversone dignum hic arbitramur reserre, Romanam
63쪽
Ecclesiam antiquitatis tenacissimam, antequam additamentum illud Filioque in Symbolum referret, diutissime cunctatam fuisse. Nam, uti refert m) Baronius, Leo IIl. a Carolo Magno rogatus, ut verba praedicta ad Symbolum adderentur, id non modo agere recusavit, verum etiam illud ipsum absque eo additamento in argentea tabu Ia exaratum in Altari post Corpus B. Petri Perpetuo custodiri voluit, ne quibuslibet fas esset aliquid ad S. Symbolum superaddere. Postquam vero Hispani, Franci, Malii omnes Boreales Populi offendebantur, & periculum schis malis oriebatur, quod Romana Ecclesia eam doctrinam Symb Io addere nollet, quam ad probandos Catholicos, constituendosque haereticos Magnus Leo ante tot saecula Hispaniarum Episcopis impertitus erat, tandem Benedietus hujus nominis Papa VII. operae pretium duxit idem Symbolum cum hoc eodem additamento Romae in Ecclesiis canendum tradere, idque ad petitionem Henrici Imperatoris. Cum enim Romani Presbyteri quodam die ab eodem Henrico Imperatore interrogarentur cur post Evangelium, ut in aliis Ecclesiis mos erat, Symbolum non cecinerint, responsum dedere, quod Romana Ecclesia non fuisset aliquando ulla haeresis Iahe insecta, sed juxta S. Petri doctrinam in soliditate Catholicae Fidei permaneret inconcussa ; ideoque magis his necessarium esse Symbolum illud saepius canendo frequentare, qui aliquando ulla haeresis labe potuere maculari: quae omnia resert n Baronius, atque a memorato Benedicto Papa VII. tunc imperatum extitisse, ut ad publicam Missam Symbolum expromeretur. Graviter itaque aberrant, qui putant ex S. Damasi Decreto prosectum, ut hoc Symbolum in Occidentali Ecclesia intra Misiarum solemnia decantaretur, nam auctoritate Russint, qui his temporibus scribebat, liquet, nul Ium aliud Romanam Ecc Iesiam in sacris Ritibus novisse, quam Symbolum Apostolicum; tantumque abest,
id S. Damaso tribui posse, ut Toletanum tertium Conci-
64쪽
itum profiteatur se laudabilem illum usum ab orientali Eee Ieasia accepturum; ideoque evidens est, quod occidentalis Ecclesia hac consuetudine careret. Hoc eodem anno salutis 38 I. auctoritate S. Damasi celebratum est Concilium Aquilejae, cujus acta adhuc sit persunt; & Iegi potest Epistola ejusdem Concilii
Aquilejensis ad Gratianum Imperatorem a Patribus rogatumne aures praebeat Ursicino, qui Romanam Sedem repetere
Anno Redemptionis U Mundi 38i, S. Damasi Pontificatus decimo sexto, Theodosii Imperii quarto, Romae Concilium celebratum r est, ad quod datae a S. Damaso literae, quihus Orientales Epistopos ad Romanam Synodum ex toto Orbe Terrarum cogendam invitabat; & ne Orientales accedere detrectarent, Theodosii auxilium implorat, qui haud gravate Damaso, quem enixe colebat, tractatorias concessit literas, quibus ut Romam accederent significabat: sed accidit ut orientales quamplures necterent caussas, quominus interesse se posse profiterentur, praesertim quoniam greges suos, quos dira Arianorum tabe amatos nuperrime ad pristinam valetudinem revocarunt, inter tot haereticorum turbas, atque insidias deserendos esse non putarent. Quamobrem tres Episcopos Cyriacum, Eusebium, & Priscianum Legatos Damaso miserunt cum Synodicis litetis, quibus, & caussas cur ad Urbem vocati non adiissent explicarunt, SE Oecumenicae Synodi, quam anno superiore Constantinopoli celebrarant, acta Romano Pontifici recognoscenda obtulere, quae a S. Damasci sunt confirmata: quo factum est, ut ea, quae circa Orthodoxam Fidem Constantinopoli constituta erant, Romanus Pontifex, & Occidentalium Romae consistens synodus approbaverit, & Oecumenicorum Decretorum auctoritatem habere voluerit, ut patet ex Epistola S. Damasi ad Paulinum Episcopum Antiochenum, quam refert Theodoretus. Non tantum praedicta trium Episcopo,
65쪽
rum ex Synodo Constantinopolitana missa fuit Legatio, sed &alii ex Oriente Episcopi Romam petiere, ut Concilio ibi cele hrando convenirent, inter quos Paulinus Episcopus Antioche nus. & celeberrimus ille Scriptis, & sanctitate Epiphanius Episcopus Salaminae in Cypro, quae nunc Constantia appellatur; item S. Hieronymus, qui de hac Romae coacta Syn do meminit scribens ad Principiam . In hoc Concilio, in quo S. Ambrosius Mediolanensis Episcopus pariter intersuit, decretum extitit, ut Decimae, ac Primitiae a Fidelibus solverentur, & detrectatores anathemate ferirentur, eamdem subituri sententiam qui foenori operam darent, quique maleficiis, auguriis, ac sortilegiis vacarent. Cautum & de Missis, Festis, aliisque diebus celebrandis, canendisve certis horis. Inter editas hoc anno ab Augustis sanctiones ea legitur, qua Ethnicorum Delubra, in quae populus negotiorum Caussa consuere consueverat, ad eadem I9 negotia peragenda, non tamen ad sacra obeunda aperiri permissum est. Alia quoque in Manichaeos lata lex est, quorum clandestini conventus ita inhibiti, ut in eos diligentius exquirere ad cujusvis delationem per Iudices imperaretur. Illud etiam sapienter editum est, ne qui 'alidi essent corpore, ac viribus, per segnitiem mendicarent.
66쪽
Summam 'mae Annonae inopiam Ubnisi ad Deorum , suaeque superstitionis eontemptum referunt . Symmacbi artes . Gratianus Pontificis Maximi appellationem abdicat . SImmacbus circumventus
judicio a S. Damasto defenditur. V Ertente anno reparatae salutis 383, Pontificatus Damasi decimo septimo, summa fame laboravit Italia . Ob penuriam quidem illam pauperes ab Urbe pulsos esse doluit in) S. Ambrosius . Defectus annonae deplorans Symmachus Urbis tunc Praefectus adscribit sacrilegio, inquiens:
Dii Patrii facite gratiam neglectorum sacrorum , miseram famem pellite zquamprimum revocentur nostri, quos invita dimisit. Facinus vero,
quo liberi homines ab Urbe rei cibariae inopia ejecti fuerant, merito improbat Symmachus, potissimum quia Augusti tempore, ut resert Dici, ingenti vexata Roma annonae egestate, non liberi homines, sed gladiatores, venaliaque mancipia ta tum ultra octoginta millia passuum ab Urbe reje sta fuerunt Sed hic Civium Romanorum acerbus , inhumanusque modus non aeque dolendi caussa est Symmacho, ac sacrorum Gentilium profanatio; Cum S. Damasus gentilibus Urbis Senatoribus restiterit, ipsorumque conatus potissimum apud Imperatores inanes reddiderit, nimirum cum ab Ethnicis Senatoribus Legatio missa esset ad Imperatorem Valentinianum; Cui quidem Legationi S. Damasus remediis validis subvenit, quominus superstitionis gentilitiae sectatores voti compotes fierent: cujus rei testis est S. Ambrosus, qui ad Valentinianum Imperatorem
scribens haec ait: Pauci Gentiles communi utuntur nomine , nam ω ante biennium ferme cum boe petere tentarent, misit ad me S. Damasus manae Melesiae Sacerdos judicio Dei electus libellum , quem ciri vani F , Sena-
67쪽
Senatores dederunt, oe quidem ivηumeri exposulantes niuil se tale manis daisse, non eongruere Gentilium istiusmodi petitionibus praebere eo ensem.
Itaque nullius fuere momenti apud piissimum Imperatorem Ualentinianum expostulata ab Ethnicis Senatoribus pro eorum sacris: quin potius ab Imperatoribus latum est edictum de auferendis redditibus, qui Sacrificiis, & sacris Gentilium erant adscripti, cui tamen edicto, ait se Symmachus diram famem esse consecutam. Imperatores enim, sacris Deorum explosis, impensas quoque ad illa peragenda ex publico conserri solitas sustulerunt; quin & redditus Ves alibus Uirginibus antiquo jure debitos pendi vetueres de quibus omnibus pluribus egit idem Symmachus, cum Praefectus Urbis fuit creatus. Libellum quoque cd super eodem argumento post sequentem annum ad Valentinianum Imperatorem scripsit. Erat enim Symmachus vir
quidem ceteroquin non vulgaribus animi ornamentis conspicuus, ingenio tamen versatili, factoque ad Curiae,&Principum palatum, unde ab occasione, eventu deducens argumentum, eamdem famem exagerans, propter Deorum negleelum accidisse persuadere connititur. At ejus dicta quam egregie S. Ambrosius sic refellit: Certe ante plurimos annos Templorum Drapoto orbe sublata sunt: modo ne demum Diis Gentium venit in mentem suas injurias ultum iri ' Propter ea nee adsueto cursu Nilus intumuit, uo bicorum Sacerdotum dispendia vindicaret, qui non vindicavit suorum 'Edo tamen, si superiore anno Deorum suorum injurias vindicatas putant, ein praesenti anno eontemptui fuere ' Iam enim nee berbarum vulsis radicibus rusticana plebs pascitur, nee Baecae Sylvestris explorat sola ia , nee eibum de sentibus rapit, sed operum laeta felicium, dum melos fWas, . ipsa miratur, explevit voti satietate jejunium, usuarios nobis reddidit
Terra. proventus. Aurelius Prudentius quoque Vir Consularis, ct ejusdem aetatis Scriptor duos in Symmachum libros conscripsit elegantissimis versibus exornatos inter ejusdem impressa opera requirendos. Idem S. Ambrosius ne Imperator Valentinianus
68쪽
nianus clarissimi Viri Symmachi moveretur auctoritate, aliam
etiam Epistolam ad ipsum Augustum misit, ex qua hic pauca referre consentaneum arbitramurr Deferendum meritis clarorum nrorum, ω ego suadeo r sed Deum certum es omnibus praeferendum . Si de re militari es eonsulendum, debit exercitati in praeliis miri expectari sententia , consilium eo robari; quando de 'ligione tractatus est, Deum euita: Nullius injuria est, cui Deus Omnipotens antefertur . EX
his siquidem a S. Ambrosio persuasione, ac ope S. Damasi patratis, res Gentilium Romae mirum in modum collapsae sunt. Demptis enim, ut diximus, sumptibus sacrificiorum, ac stipendiis Sacerdotum, illud superadditum est, ut Gratianus nomen respuerit Pontificis Maximi, quod ad eam diem more Majorum, absque tamen labe ipsorum sacrorum, Christiani Imperatores ob summam potestatis amplitudinem retinuerant. Nam
inter alia a g) Zosmo proditum est, quod cum insectando
Idololatriam Gratianus nomen pariter abjecisset Maximi Pontificis, quod non superstitionis amore. sed juris, ac potestatis Conservandae gratia, ut dictum est titulo tenus Christiani Im Peratores ad id tempus retinuerant. Exerit autem hic sese, ac animadversionem nostram rapit, sibique deposcit ejusdem Caesaris in S. Damasum, ejusque virtutes eximias studium, & observantia. Cum enim Imperatoriae, Caesareaeque, & Augustae appellationi Pontificis etiam Maximi nomenclaturam de more associaret, existimationi S. Pontificis, quam impense singularem animo praeceperat, hoc etiam dedit, ut se Pontificiae nuncupationis ornamento abdicaret, ejusque amplitudinem, decusque nominis in S. Pontificem generose simul, ae obsequenter vellet translatum. Ex qua Gratiant Imperatoris abdicatione faelum, ut imposterum antiquato apud Caesares Pontificis Maximi ad- nomine, Romanorum dumtaxat Pontificum honorificentissimum
haberetur Insigne, & digna Christi Domini vicario, summoque sacrorum Antistite appellatio.
69쪽
Funestus Gratiano hic annus accedit, quo Maximus ejus apud Britannos Dux, sive is Britannus genere, sive, ut alii tradunt, Hispanus, ab Exercitu Imperator acclamatus copias in Galliam transmisit, Treviri Imperii Sede collata; devictos postea Armoricos sedibus e suis expulit, & suorum illuc militum Britannorum Colonias deduxit. Quamobrem Maximi cli potentia ad summum audia, Gratianus proditum se a suis legionibus, ac sere universo Exercitu sentiens, fugam per Alpes in Pan, non iam meditans, trecentis non amplius equitibus assumptis, Lugdunum pervenit. Hic Ponte Rhodanum transmisurus, ab Andragatio Maximi Ducis interceptus , calamitoso vitae exitu suorum armis e vita i) decessit VIII. Kal. Septembris, Imperii anno XVI, aetatis fere XXX, Princeps laudatissimus, fidelis in Domino, ut ait Ambrosius, pius, atque mansuetus,
Puro corde, ac castus in corpore, qui praeter conjugium nescierit alterius foeminae consuetudinem.
Gratiano adhuc superstite, Theodosius Arcadium filium tunc unicum, nam Honorius sequenti anno est ortus, Augustum dixit, & ad Gratianum Iiteris datis enixe rogavit, ut novo Augusto insignem pietate, ac doctrina virum Praeceptorem proVideret. Is ad Damasum ea de re perscripsit, qui Arsenium Romanae Ecclesiae Diaconum ad id muneris delectum Constantinopolim misit. Ferunt plures sacri Scriptores Theodosium cum aliquando ad Arsenium docentem accessisset, & vidisset illum stantem, Arcadium vero sedentem, indignatum Augusti Insignia filio detraxisse, ac imposterum Arsenium docentem sedere, Areadium auditorem stare, detectoque capite praecepisse; qua de caussa paullo post Arcadii iram veritus Arsenius, in Eremum secessit, nec unquam exinde adduci potuit, ut in Aulam
Anno tandem reparatae salutis 38 , Pontificatus Damasi decimo
70쪽
cimo octavo, accidit factum vere egregium sanctissimi nostri Pontificis Damasi, ex quo etiam in Ethnicis conspicitur,
quam maxime erga false circumventos S. Damasus animum adjecerit, ut collatas criminationes dilueret; nimirum cum me
moratus Symmachus Urbis Praesecturam gereret, adversus ipsum ad Imperatores accusationis libellus porrectus est, quo argueretur Christianos ab Ecclesis avulsisse, ac in carcerem conjecisse; item Episcopos e vicinis Urbibus ab eodem petitos in vinculis esse fl) detentos. Res tam sacrilega plurimum Valentinianum offendit, ac statim ad eumdem Symmachum re-Qr ibens, vinctos liberos relaxari jussit, ipsumque durius incre-Puit. At Symmachus, ut caussam suam a falsis crim natoribus tueretur, ad S. Damasum confugit, qui Imperatorem certiorem redderet de ejus innocentia, atque calumnia ipsi perperam ii lata. Illi non defuit S. Damasus, etiamsi, veluti superius relatum est, Symmachus ubique partes Gentilium propugnasset e Rei hujus eventum accipe ex Epistola ejusdem m Symmachi, quae sic se habet: 'spondeat literis Episcopit Damasi, quibus asso
stato res ejusdem 'ligionis negavit ullam contumeliam pertulisse . Non magnopere officii mei praetendo responsa, a quo ideo quaesita es rerum fides , ne factum aliquod recordationem quaesitoris effugeret. Credatis ejus legis Antistii , quae laesa simulatur . . . . Sane laudabili viro Disco. po denegante , ullum e suis aut earcere, aut vinctilis artineri , ω QPio eadem suggerente.