장음표시 사용
121쪽
Ε elisiarum flare faciant sub poena duorum aureorum G tulis infigeuda pro qualibet vice , nisi eos ejici curaverint , re Parochis dimidii au-j.i . R.Iulosis etiam Claustralibus , De Regularibus praecipimus in virtute sanctae obedientiae , ut in Ecclesiis suis deputent aliquem , qui tales eiiciat ; ρο si netluentes fuerint , gravissme ab Ordinario corν piantur equia s illi parere recusaverint, gravissimas poenas incurrent, is pro qualitate personarum etiam eo Oraliter punientur arbitrio nostro . sive Sup ν orum. cum ergo non adeo uelle sit asserendum , aliquid esse peceatum mortale, nisi de re simus certissimi, ut eum Gersone docti Isimo Cancellario Peris ense lib. q. pari. 3. de Uit. spirit. liti. O jam diximus de Cas. 2. Novembr. I 749. ideo &e. Omnis enim quaestio, ait Sanctus Thomas quod-
lib. quaest. I. art. II. in C. in qua de peccato mortali quaeritur, nisi exst esse veritas habeatur, periculos determinarur. Quantum ad ultimum de omissione denucietationis indulgentiarum dic. dico , quod ubi prius tu: si ficatae fuerint coram ordinario Loci, & hic mandaverit, ut eae publicentur, utique arguendus est peccati mortalis, si nuinquam eas lucrari non satagant . Ratio est , quia , ut alibi adnotavimus , nedum Parochianis quoad ea, quae iis sunt ad salutem necessaria, verum etiam qu Gad ea ,
quae iis in hoe sunt valde utilia; prout de facto sunt Indulgentiae. Ergo si has nunquam denunciat, & ob hoc Parochiani &e. dieendum, ipsum
ob hoe graviter deesse muneri suo, & si peccare mortaliter prteipue cum ordinarii mandatum de earumdem publicatione ad hoc tenὸat, ut Paroiaehianis de nune lemur, adeo ut possint eas acquirere. Debet ergo Parochua vel inter Miliarum solemnia, vel alio tempore, Parochianis opportuno. eas de nunciare; non tamen priusquam fuerint coram ordinario loei iustificatae, & hie eas publicari mandaverit; ut enim notat Brotius in Prax. Regul. tit. q. cap. 3 . num. v. Indulgentias, S. Concilii Congregatio deelaravit, quod Nullus sine ordinariorum licentia, & auctoritate , potest eas publicare ψ non obitante quacumque exemptione , etiam Regularis , aut in Ecclesiis ipsorum Regularium , etiam praetextu privilegiorum &e.
CAS. I. 'onsessuq est Titim habenti saeuitatem etiam in reservata tinvalide tamen , eo quia vel caruit dolore , ac vero proposito, vel quia malitiose retieuit unum reservatum, aut aliud mortale. Q. an per illam absolutionem invalidam ablata fuerit reservatio omnium peccatorum , adeout sit absolutus possit absolvi ab inferiore Confessario .
Resp. omissis in sua probabilitate aliorum opinionibus , non fuisse in eisu
ablatam reservationem omnium peccatorum, adeo ut &e. sive talis Confessio invalida fuerit defectu doloris, ae veri propositi; sψε quia Titius
in ea malitiose reticuit unum reservatum ; sive quia denique malitiose non expressit aliquod aliud mortale. Ratio generalis est, quia ut ablata rationabiliter iudicetur reservatio omnium peceatorum , taliter ut sic absolutus possit absolui a quolibet Consessario, requiritur quos Titius in casu revera satisfecerit finis reservationis; ut ipsi met adversarii latentur. Jam vero in neutro ex praedictis easibus huie Titius satis seeit: siquidem
finis verae reservationis, prout haec tollitur ia Consessione iuxta praese
122쪽
tem hypothesim, non consistit in hoc, quod Poenitens genuflectat ad pedes Superioris, aut Delegati, eique unum, vel alterum peccatum referat; nam secus Poenitens, qui id praeliitit, & ob aliquod rationabile motivam non fuit absolutus , puta , quia voluntarie non dimiserat proximam &liberam occasionem peccandi , posset deinceps absolvi a quovis simplici Confellario ab iis , quae perpetravit , atrocioribus eriminibus reservatis Episcopo, eo quia dicto modo se pruientavit Superiori, seu Delegato equod plane alienum est a veritate ; etenim qui in casu sic in absolutum dimittit, nullo modo intendit tollere reservataonem . sed potis; hae adstrictum relinquere, usquequo Poenitens redeat rite dispositus. Igitur finis verus reservationis hic eli, ut graviora crimina graviori iudicio ipi ius Ordinarii , vel eorum, qui ad hoc delegati sunt, subjiciantur; & sic Fideles
probe eonscii, hos non nisi maturo judicio ipsorum crimina expenturos, ae solis recte dispositis, condignaque indicta poena, beneficiunt Absoluti nis impenturos, ab iis committendis deterreantur; ut egregie tradit Homobonus de Cas. Relerv. pari. I. cap. i. pag. I. Ex quo patet , finem reservationis esse , ut non indifferenter ab omnibus Confessariis , sed tantum vel ab ipso Ordinario, vel ab aliquo ex Delegatis, sacramentaliter judicentur huiusmodi peccata, ae remittantur rite dispositis per Absolutionem saeramentalem . Sed Titius in neutro ex dictis ealibus huie fini satisfecit, nunquam enim accessit rite dispositus, nec obtinuit absolutionem sacramentalem; absolutus namque fuit invalide, & sic absolutio , utpote nulla , non suit Sacramentalis ἱ ergo Sc. Neque dicas , fuisse invalidam quoad remissionem culpae , nou vero quoad ablationem reservationis. Nemo enim intendit demere reservationem absque deletione eulpat ; imo quilibet absolvens iniendit quidem absolvere quantum potest , sed Absolutione Sacramentali. Unde cum actus agentis non Operetur ultra intentionem eiusdem , lib. nou omnis si s certum , dicendum , non fuisse in casu ablatam reservationem &e. maxime cum reservatis sit quid moraliter ad)acens ipsi culpae , huic a Superi re alligatum ἰ nec satis pateat , quod ex benignitate , ae praxi Eecletiae in eas bus praedictis deleatur reservatio , quamvis non delea tyreulpa.CAS. II. Consessus est Poenitens , inculpabiliter oblitus unius mortalis . quod paulo post suit reservatum . Q. an Confessarius , qui ab hoe ipsum absolvit in directe, valeat etiam directe ab eodem ipsum absolvere Re . negat. quia per subsequentem reservationem restricta , seu potiti adempta est Confessario necessaria facultas ipsum directe absoluendi .
ideoque , utpote carnes iurisdictione in reservatum de novo , directe nequit ab eo Poenitentem absolvere . Neque dicas eum Boidono tom. resp. 38. numer. 48. tale peccatum in casu quoad culpam non esse
amplius in eonscientia , sed solum quoad obligationem illud confitendi ; si eque eum Pinitens ad illius Confessio aem teneatur , non quia ab ipso fuit eommissum , sed quia fuit commissum , idem Confessarius
utique potest eum absolvere . Contra enim : Ps nitens in ea su tenetur etiam de illo confiteri . quia ab eo fuit commissum ; si enim illud non eommisisset , nihil referret omisso . Deinde , quidquid sit de hoc , & an amplius sit , nec ne , in conscientia quoad culpam ἔhoe eertum est , quod est in conscientia quantum ad obligationem ipsum labi ieiendi Absolutioni directae , & quod reservatio adimit Confessarici facultatem , directam hane Absolutionem impertiendi r . ergo hie nequit illum directe absolvere ἰ ni forte reservatis expresse feci G
123쪽
I 23 Deisset reservationem quoad postea eommittenda , aut tali peccato an
nexuisset cum reservatione censuram : censura namque , saliem regulariter. ad committenda refertur. Puteo ne l. de Poenit. quaest. 6. art. r.
CAS. III. Dubitat Sergiuς, an tenere possit etiam ad Confirmationem quem uti l 'atrinus tenuit ad Baptismum , propterea quoad hoc consulit Parochum. Quid ei respondet Respondet , non posse , nisi aliqua urgens causa ipsum aliter sacere eompellat. Ratio est , quia in primis ita colligitur ex cap. Non plures , &eap. in Catechismo de Consec. Distin. q. ubi etiam allegatur conluetudo Romana , quod in Baptismo , & Confirmatione Patrini sint diversi .
Deinde talis videtur esse etiam communis consensus Doctorum , ut viis de re est apud Cuniliati de Confirm. 3. a. num. 2. in fin. De Ligorici eod. tract. num. i 87. Giribaldum ibidem cap. a. dub. q. num. 8. Sp.rer in supplem. f. 4. Salmanti censes, Anacte tum , & alios passim . Unde eum sententia communis , iuxta vulgatum iuris axioma , habenda sit quasi pro lege, ac pro ratione moraliter evidenti, & demonstratio a , per Abbatem eap. I. de Decim. Felinum cap. I. de Constitui. nn m. 34. ae
Baldum in cap. Ne innitaris; ideo dicendum, Sergium non posse &e.
CAS. I. T TLtima die , qua expirat Consessario facultas audiendi Confessiones, vocatur ad exeipiendam Confessionem infirmi. Praesto est diligens Confessarius. At quia Agrotus morbo graviter premitur, non potest facere Confessionem ni formaliter integνam. I. an si die sequenti infirmus taliter convaluerit , ut possit integre eonfiteri etiam materialiter , idem Sacerdos valeat eius Confessionem excipere , quamvis non obtinuerit novam approbationem ,& etiamsi eommode haberi possit alius Confessarius aporobatus : Seiae undo , an idem Sacerdos similiter valeat excipere Consessionem Sani , qui heri penes ipsum confessus est , sed ineulpabiliter omisit aliquod
lethale. Res . ad I. affirmative cum SaneheZ in Deta l. lib. 2. cap. II. num. II. Tamburino de Poeni r. cap. q. s. io. Card. de Luga eod. tract. disp. 19.sest. i. num. 2 . eaeterisque communiter . Ratio est , quia causa incepta , & non finita , durat Delegati potestas , donec terminetur , ut ex cap. Gratum, cap. In iitimis, o east. Relatum, passim notant D D. Sed in ea su Confessarius incepit eausam , seu iudicium Confestionis infirmi, quam Confessionem . ob gravitatem morbi , hic finire non potuit ; erga durat Consessarii potestas i donec terminetur ae proinde potest die sequenti eam excipere &c. quemadmodum , juxta communionem , plausibilioremque sententiam , simplex Sacerdos , qui iam e cepit audire Confessionem moribundi , Drosequi potest hane audire uiaque ad terminum , quamvis interim adveniat Confessarius approbatus . Et hoe a sortiori valet , si idem infirmus ad hune finem postulat eumdem Saeerdotem , qui interim nequeat facultatis , prorogationem facile obtinere ; hie etenim ea sus videtur per epicheiam exeeptus ; &in hoc , ae etiam in praedicto casu , interveniat rati habitio de praesen-
124쪽
in uase praepostero eompletum, & eonsummatum, uti supponitur in ea-su, in quo proinde puber in dieit in Reservationem. Utraque sententia si obabilis est ; ideoque si Consessarius simplex puberem absolveret , recte se gereret. Reservatio enim in casu non est certo incursa; & stan te probabilitate hine inde , Ecclesia non adimit iurisdictionem . ae est in Confessario jurisdictio certa; ut cum Maetauchello tradit Puteobonellus de
CAS. III. Puellae gravidae, paratae se occidere, Clericus suasit abortum. Q. an per hoc deliquerit, eoque secuto, sit irregularis. Res p. deliquisse. & quidem gravissime , ae secuto abortu , ipsum esse i regularem . Ratio pta parta est , quia in iis , quae sunt intrinseae mala . non lieet per se consulere malum aliquod , etiamsi ab altero gravius expectetur , cum etiam in isto ea su illud minus malum , malum sit, adeoque omnino evitandum; ut recte inquit P. Mansi de Cas. Reserv. pari. I. quaeli. a. eas. 3. num. 29. Et sane quis non pereipit, Cimri eum se praebuisse consilium directe tendens in expulsionern , ae oecisionem scelus innocentis , de hane suisse assumptam tanquam medium ad impediendam mortem puellae eulpabilis quod plane illieitum est , dieente Apollolo , non esse facienda mala , ut eveniant bona ,' ergo talis Clerieus revera gravissime deliquit . Neque apponas non esse malum , de duobus malis minus consulere ; hoe etenim valet solum in easu , quo quis debeat de duobus inalis unum necessario eligere ;tune enim , cum nullus peccet , juxta D. Augustinum in eci , quod evitare non potest , qui eligit minus , male non agit ; ideoque &qui consulit minus , male non consulit . At in praesenti non sumus in eo casu ; imo tantum abest , quod puella habitum debitum vel se oecidendi , vel abortum procurandi , ut utrumque absolute esset ei omnino vetitum ό sic vetitum quoque erat ei eonsulere , ae se de re abortum: ut etiam colligitur ex ῖ . proposit. damn. ab Innoe. XI. Ratio secundae partis in primis expressa constat ex Bulla Efenaram Sixti V. quae inter alia statuta contra proeurantes , aut consulentes abortum scelus amanti , apponit etiam irregularitatem S. Pontifici reservavim , in ordine ad quam Gregoriiis X lU. in sua Moderatoria nihil innovavit . Deinde per suasonem abortus foetus animati influxit
in homicidium ; ergo hoc seeuto , est irregularis 4 Uide praedicta ad s. Junii hujus anni.
CAS. I. s Aroeli ianus Bononienss una simul eum suo Pameho devotionisi gratia Lauretum perventus, hunc rogat ut suam Con monem excipiat . Excipit hie probe sciens , se id posse faeere . Quoniam vero
Poenitens eidem exponit non reservatum hie Bononiae, bene vero Laureti in Par hus ab eo possit ibi illum absolvete ; δε quid si ibi
exponere u reservatum hic, non vero Laureti. Resp. quantum ad I. affirmative eum Card. de Lugo de Poenit. disput. 2 o. sect. I. num. 73. v. dices. Barbosa de Ome. Epileop. pari. 3. allegat. Iz.
num. Io. Posse vino , Ma Eruehelio , & aliis . Ratio est , quia iurisdictio Parochi Bononiensis , quoad Absolutionem sui Parochiam tu soro
125쪽
I 28 id terno , non habetur ab Episcopo Lauretano,.nec ab ipso dependet , cum sit ordinaria, eique competat ipso iure, ratione Omeli, ae Beneficii Parochialis, ut expresse tradunt Benedictus XIV. de Synodo Diste.
lib. I. cap. q. num. 2. Giribaldus, aliique palsim ac proinde per reservationem Episeopi Lauretani non restringitur quoad Absolutionem lacra mentalem dicti Parochiam, qui propterea id idem potest ab ipso ab lavi. Neque dieas , ei quidem competere a jure , sed cum limitatione ad Civitatem, vel opsidum , in quo sita est Parochialis ἰ ut deelaravit S. Cone. Congregatio die χῖ. Maii II 8 I. apud Gale mari ad cap. i s.
sess. 23. Concit .ad rident. Contra enim o quamvis hoc verum lit in rigore iuris, tamen ex habituali consuetudine. fere ubique introdum . scientibus, & non contradicentibus ordinariis , quoad Parochia nos extenditur, nedum ad totam Dioecesim proprii Episcopi, verum etiam extra ut de communi te ivtur laudatuς Benedictus XIV. In litui. 86. num. P. ae deelaravit eadem Sae. Conc. Congregatio in Posnanie n. die a. Dec. 17o7 definiendo', licere Parocho absolvere proprios subditos etiam extra Dioecesim; ut videre est apud Monacellum in Supplem. ad i. Tom. num. i Hinc licet iis in locis , in quibus adhuc viget rigor Iuris, &eon. suetudo in contrarium prout teste Bonacina viget adhuc Mediolani ta liς consuetudo a Parochi ς respectivis servanda sit, adeoque ipsorum iurisdictio'etiam quoad subditos coarctetur ad locum , aut propriam Dioree- sim o scuti coarctatur tumidictio Con 'essariorum , qui ab Episeopo solum approbati fuere ad audienda et Confessiones saecularium in sua Dioecesi tamen quia hie Bononiae , .ejusque Dioecesi, non viget hie luris rigor.quoad Parochos respective ad suos Parochianos ἰ ideo asserui , Parochum posse in ea su expositio suum Parochianum Laureti absol vere a ea su , ibi tantum
Quantum postea ad a. eenseo cum Giberto in Corp. Iur. Can. tra'. de Sacrament. tit. 7. de Indulgent. sem i. reg. ψ2. Joan. Dominico Manside Cas. Reserv. pari. i. quaesi. r. f. I. num. 21. Pedrolo de Minis l. Sa
chum suum Parochianum Laureti absolvere a casu hie Bononiae reserva e , quamvis non sit reservatus Laureti. Ratio est, quia lieet jurisdictis Parochi revera ordinaria si in foro interno, eamque in rigore aeon habeat a proprio Episcopo , sed a iure , & μ Papa ἰ tamen proprii Epicopi imperio tota Paroeliorum iurisdictio subest , ut expresse d et Benedictus XIV. in supra lauὀato opere de Syuodo Diceeesana , libro .capite, & numero ei tatis. Unde sive Parochus Parochianum absol-yat intra Dioecesim , sive extra , eumdem semper absolvit vigore
iurisdictionis , subiectae imperio sui Episeopi a quo propterea sicuti quando habuit potestatem delegatam in reservata , potest , iuxta Crassium , aliosque a Cabrino relatos res. 48. illa uti eum suo Parochian O , tum intra , eum extra Dioeces m ; ita vieeversa quando illam non habuit , prout supponitur in casu , eadem uti non potest cum suo Parochiano . sive intra , sive extra Dioecesim ; uti recte ait Mausius loc. citat. non enim est maior ratio , quare ampliatio laeultatis . facta ab Episeopo , sequatur Parochum etiam extra Dioecesina .& eiusdem saeuitatis limitatio illum non comitetur praecipue tum reis servatio Parochum afficiat non minus , ae alium quemlibet Confessarium Episcopo reservanti subjectum. Nee refert, quod hie agatur de a solutione Parochiano impertienda extra Dioecesim , &. Trideminum aD
126쪽
firmans inesse Episeopis facultatem sibi reservandi ea sus, dieat sessii 4. deSaeram. Poenitent. cap. 7. hujusmodi facultatem Episcopis omnibtis inesse in sua cuique Dioecesi ; nam in primis responderi potest eum laudato Giberi. , quod cum Parochus , suum Parochus , etiam Laureti absolvens, eumdem absolveret ut Parochus talis Dioecesi, intra illam eumdem absolvere censeretur. Deinde ex quo Tridentinum asserat, inesse Episcopis facultatem sibi reservandi casus in sua euique Dioecesii, iat inde evincitur contra hanc nostram assertionem ; mens namque Patrum Coneilii per
hujusmodi verba hare fuit, quod quilibet Episcopus Casus sibi reservans huiusmodi actini exerceret in loco suae iurisdictionis , adeoque non in aliena, sed in sua Dioeces. De caetero an facta ab aliquo Episcopo refervatio Paroelios , aliosque subditos Confessarios asticiat extra Diicesim, nee ne , nil ibi a Concilio statutum ; proindeque nihil inde erui potest in eontrarium . Quod si reponans , statutum reservationis habere rationem legis, cuius indoles eii, per se , ac immediaie respicere territorium , seu dioeces m , eique quasi cohaerere s ac prolude non posse eum adilringere , qui extra disce sim extitit i ut patet in sententia excommunicationis , iuxta Bonifacium V IlI. in cap. fi n. de Constitui. in 6. eos subditos non asticiente . qui peccatum sub excommunicatione reservatum , extra Dirce sim committunt . Respondeo , instantiam
ac paritatem probare , quod si Poenitens ibi , nempe Laureti , ubi ha-jusmodi peccatum non est reservatum , exponat Confessari diverso a proprio Paroelio , ab eo possit absolvi o quod nee ego inficior , eum Confessarius Lauretanus non ligetur a reservatione Arehiepiscopi Bon niensis , neque huie subsit quoad suam iurisdictionem . At diversmode loquendum cum agitur, prout in ea su, de Confessione facta ipsi met proprio Parocho Bonomen si ; eum enim iurisdictio eiusdem ad hae subsit quoad suum Parochianum , Archiepiscopo Bononiensi , etsi Laureti degat, prout supra dictum est; ideo &c. Hinc solum eo tune posset Poenitens ibi a Parocho absolvi, quando ad id facultatem reciperet ab Epi-lcopo Lauretano: in quo casu eumdem non'absolveret ut eius Parochus led tamquam alter Confessarius, ab Episcopo Lauretano approbatus, ac
iurisdictionem habens: cire a quod nulla est difficultas, quod eo in casu
CAS. II. Cum in antecedenti dictum sit, jurisdictionem Parochi esse a Papa ; α boc non obstante Parochum non nosse absolvere subditum a re. larvatis proprio Episcopo, etiam extra Dioecesim. Q. I. unde nam colligatur huiusmodi iurisdictionem esse a Papa; eum Episcopus ille si, qui ut plurimum Sacerdoti confert Beneficium Parochiale, ipsumque immittit in possessonem e3usdem : a. cur sit subiecta Episcopo, eo ipso. quod ha detur a Superiore maiori fle: eo id colligi , quod licet Episcopus revera ut plurimum
Beneficium &e. tamen non ipse eo tunc annectit collato iurisdictionein , neque eo tune illam conserto aceraoti ; sed eam supponit iam Beneficiis Parochialibus annexam adum mis Pontifieibus , qui iplam et Beneficia Parochialia instituere , Velialtem Iurisdictionem us annexam decrevere , semel ae aliquis in Paro'c aum ellet inlli tutus. Unde ex quo ipsi met Summi Pontifices per sa-ia ilΠ0Πς dic e Verdini annexam Beneficiis Parochialibus hujusmodilurioietionem , hinc fit , ut Paroelii non ab Episcopis , sed a Papa . a Iure, eam habere dicantur, quamvis Episcopus is sit, qui ut plu- pendiat. 1 timum
127쪽
possessonem . Filii uetus tom. I. tra'. r. numer. 279. Castropalaus de Poenitent. punct. 12. num. q. aliique. Accedit, jurisdictionem Paroelii in foro interno esse ordinariam , ut supra dictum est , proindeque etiam extra Dioecesim , ut dixitnus , regulariter potest illam exereere .
audiendo Subditi Conseissionem , ergo non ipsam habet ab Episcopo; Epl-
scopus namque jurisdictionem ordinariam conferre non potest , ut testatur Menochius Cons. 32. numer. 6. Ergo illam habet a iure, & a Papa. Ad a. dico, huiuscemodi rei causam non esti aliunde petendam , quom a voluntate ipsorum Romanorum Pontificum , qui voluere talem
subordinationem , ad meliorem Christiani populi disciplinam , & ut se
omnia essent melius ordinata. Hinc scuti quamvis per Apostolum Deus posuerit Episcopos regere Ecclesiam , tamen quia in Romano Pontifice residet suprema potestas in Eeclesiam universam , omnia taliter a Christo Domino ordinata sunt , in ordine ad aliqua hie possit sibi iuri se dictionem peculiariter reservare ; ita cum proportione idem dicendum de Episcopis respective ad Parothos propriae Dioecesis . Propterea Tr, dentinum sess. a . cap. 7. in peculiari loquens quoad Casuum reservationem , inquit : Magnopere vero ad Chrisiani p tili diIciplinam pertinere faucii siviis Fatribus nosiris visum est , tit atrociora quaedam , ω gravi ra crimina , nc u a quibuDis , sed a fummis dΝmtaxat Sacerdotibus absolverentur. Unde merito Pontifices Maximi pro Apr ma potestato, sibi iu
clinia universa tradita , eausas aliquas , nimirum graviores , suo pote-νtini petuliari iudicio reservare . Neque dubitandum es, quod omnia, qua
a Deo sunt, ordinata sunt , quin hoc idem Episcopii in no euique Diae-eesi, ἰn aedificationem tamen, non in defrustionem liceat, pro illis in si
diros tradita βρra reliquos i eriores Sac.rdotes aufioritate , praesertim quoad illa , quibus Excommunication Is censura annexa est . Circa quod tamen sapienter admonet Benedictus XIV. supra laudato lib. I. de Synod. Di mees ga p. q. num. 3. quod Episcopus praedicta saeuitate reservandi ea sus pol lit semper , dc quandocunque noluerit, uti ς nihilominus multis nominibus decet, ut illam potius in Synodo, quam extra Synodum exerceat, ne secus Parochi conquerantur, suam ordinariam potestatem, ipsis prorsus insciis, nimis admodum coarctari : ut enim notat Cardinalis de Lugo de Sacram. Irinit. disp. 2o. Dct. 3. num. 37. quamvis Episcopus possit iurisdictionem absolvendi, quam aliis Sacerdotibus delegat, omnino pro libito limitare, δc ad paueissimas causas restringere 'tanta tamen potestate non potitur quoad Parochos; quorum iurisdictio, ut si ab Episcopo pendeat, eique'. subjaceat, non est tamen delegata, sed ordinaria ; nee potest sne legitima causa aut prorsus auferri , aut adeo
imminui, ut sere inanis remaneat.
CAS. III. Sempronius emisso voto simpliet eastitatis, contraxit Sponsalia defuturo eum Beria . Q. an si hae fiat Monialis , & ipse dispensetur a voto, possit absque alia dispensatione contrahere Matrimonium eum Bertae Sorore.
Resp. posse, supposto, quod votum Castitatis, ab eo emissum ante Spuris alia cum Berta , suerit absolutum , dc Castitatis perpetuae, ac totalis . Ratio est, quia in tali casu hujusmodi Sponsalia, fuere nulla, ae invalida, ratione praedicti voti, quo Sempronius obstrictus eadem contraxit; cum tale votum omnino dissolvat Sponsalia subsequentia , ut probat Rosignotus de Sponsal. i I. praenot. q. ac tradunt Giribaldus , dc alii . DP.
128쪽
DD. eommvn. Et sie, eum id, quod nullum est , nullum in easu produ
eat iuris effectum, ortum non est ex eisdem Sponsalibus impedimentum; os itiae diu blieae honestatis inter ipsum Sempronium , ae Sororem Beriae; prout elate tolligitur ex Tridentino seis. 2 . de Reformat. cap. 3. ae proopterea idem Sempronius, Ut dispensetur a vota , urique potest absque alia dispensatione Matrimonium contrahere cum Bertae Sorore.
CAS. I. r Uo sunt homini Usurarii haeredes. Q. an si unus ex hIs vel I I restituere nolit, vel impotens sit, teneatur alter ut integrum restituere. Secundo, an etiam famuli , & factores Usurariorum restiture teneantur. Tertio, an Consessarius non admones Usurarium de onere restitutionis, loeus illius teneatur restituere. Resp. ad I. non teneri, si cohaeres possit, ae nolit restituere ad ratam suae portionis; teneri vero, si ille sit impotens, & portio , quam ipse' habuit. ad id sussietat. Ratio primae partis est, quia haeredes in ea-su non tenentur restituere titulo iniustae aeeeptionis , sed titulo rei aeeeptae, & inquantum repraesentant personam defuncti; sed ille, de quo est sermo, non accepit haereditatem , nee repraesentat personam defuncti, nisi partialiter, alter enim & ipse accepit aequalem partem haereditatis, & solum ambo simul repraesentant totam personam defuneti ἰergo hoe nolente restiture, ille non tenetur restituere in integrum, sed solum ad ratam portionis, ut eum Cajetano, Molina, Lemo, & aliis tradit BarthoL a S. Faust. de Usur. quaest. 92. Neque dieas , omnia hona defuncti in ea su esse restitutioni obligata, obligatione saltem personali. Si enim omnia obligata sunt, ergo etiam a Gepta a cohaerede g- M se etiam hic emi debet ad restitutionem pro rata r malitia namque unius nolentis vivere, alteri nocere non debet. Excipe tamen ea sum, quo uni eontigissent in partem omnes res per usuram a defuncto aequi- . stae, & hae penes ipsum aῆhue extarent in speeie ; puta, si sit fundus, domus, ct similia; nam tune spectaret ad ipsum ea omnia restituere reum enim ad eum pervenerunt , erant obligata obligatione reali , &eum eadem ad ipsum transierunt, utpote quae sequitur rem apud quemineumque existat; ergo ipse tenerue ea restituere, eum potestate postm
dum agendi de meliori divisione eohaerede , ut salvetur aequalitas. Ratio postea secundae partis est, quia omnia bona libera defuncti, ad quemcumque devenerint in haereditarem, secum detulerunt onus solvendi eius debita; ergo si eohaeres est im notens aliquid restituere, puta, quia Omnia distraxit, aut consumpsi, in tali ea su debet alter haeres restituereqnantum lassicit eum portione suae haereditatis. Vide relatum a S. Fau
Resp. ad Ir. cum dist. Vel isti famuli, & factores Usurariorum, fuerunt aliquo modo causa eooperans ad usuras; vel non; Si non; dico, ipsos ad nihil teneti, quia eum nullum influxum ipsi in usuras praestiturinu,
non est , cur obligentur ad faetendam ob ea; restitutionem . Si vero fuerunt aliquo modo eausa ad eas eo peratis; puta, nomine & auctori tate Dominorum saetendo contractus usurarios ; vel alios compellendo
ad solvendas usuras, aut quid simile ; & tune dico, eos teneri in soli
129쪽
posse restituere , debeant. Ratio est , quia tunc in usuras praestiterunt verum influxum, ex quo proinde in eis emersit onus restitutionis ita DD. eommvn. Quorum aliqui nee excusant a peccato, & onere restitutionis eos, qui serviunt, post factum usurarium Contractum, ex. gr. itieartis seribendo mutuum, quod datur, vel pignora ; aut solum recipiunt usuras, quas solvit -mutuatarius aut simpliciter petunt a mutuatario lueram; aut servant, seu numeraul pecuniam in dando, vel aecipiendo mutuor ita Molina tom. a. de. Gont r. disp. 33 I. Navarrus e p. Irianum. 267. & alii non pauci. oppositum tamen tenent Sotus, sylvester . Toletus, Lemus, & alii quam plures, quos reseνt, ac sequitur a S. Fauiasto de Usur. quaest. II 6. eo quia isti non sunt propriae causae effcaem. aut morales aecipiendi usuras, nec aliquid activitatis influnni ad exati
nem usurarum, sed solum materialiter se habent in istis actibus respectum
Resp. ad III. eum dist. Uel Confessarius eum non admonet inculpabitu
ter, aut quia novit, eum esse satis conseium huiusmodi obligationis;& tune di eo, ipsum non teneri illius loeo restituere, quia in tali ea-su monitionis omissio non est eulpabilis. Vel eum non admonet , n stens , ipsum non esse eonscium dictae obligationis , monitionemquα omittit culpabiliter; & tune dico , lipsum probabilius teneri &e. e quia semel ae suscepit onus audiendi Confessionem , tenetur ex ossici docere Paenitentem ea , quae spectant ad spirituale bonum , ae salutem animae ipsus prout in casu est restitutio . eum non remittatur ecatum, ni a potente restituatur ablatum . Neque dicas ; Confessarium teneri quidem erga Poenitentem, non tamen erga damnificatum . Contra enim: eum refectio damni sit quid necessario subsequens ad restitutionem, semel ae habet onus monendi Poenitentem quoad hanc , simul inest ei obligatio eumdem monendi , ut indemnietet damnificatum. Neque reponas , hane obligationem Consessarium inesse ex charitate, ac religione , sed non ex iustitia . Contra : statim ac suscepit onus audiendi Confessionem , tenetur , ex quasi Contractu cum P nitente, huie rite ministrare Sacramentum & se etiam , ex ossicio ,
& iustitia, ipsum docere, & judicare, prout exigit eius sprituale b
num ; ut recie inter alios tradit de Ligorico de Poenitent. eam a. num. 6t9. Unde si omittit , ipse est causa non restitutionis; proindeque ad hane, in defectu Pinitentis , ipse tenetiar, prout tenetur murus, non
obstans die quantumvis instuant solum negative . Navarrus Filii uetus ,& alii. CAS. II. Clerieus suit promotus ad saeros Ordines titulo Patrimonii paritim veri , partim fictitii. Q. I. an incurrerit poenam Suspensonis, adeo ut, si se eelebret, si irregularis. Secundo, ae Suspensonem ineurrat DP dinatus Subdiaconus titulo veri, ac integri Patrimonii, quod tamen post ordinationem dimittit absque alio titulo. Tertio, quid dieendam de huiusmodi Clerico , si post dictam dimissionem recipiat Diaconatum, & S
Resp. ad I. assirmat. Si pars Patrimonii vera modiea est, multumque stideest ad ipsi ministrandam Congruam, statutam ab ultima Dioecesana Synodo in annuo reditu 2oo. librarum Bononiensium ; idque ipsemet Clerieus, sciebat, & Archiepiscopus ordinans ignorabat. Ratio qu a Maam Suspensionis in primis desumitur ex Decreto praefatae Synodi QON quae
130쪽
quae I b. 2. eap. g. l. neeestate inter alia haee habet: Traυἰa ad actum
Iose o gesserit in repraesentando redditus non a quantes laxam , in prae sent; decreto constitutam . Secundo ex e. Neminem; e. Sanctorum dist. 7o.& aliis saeris Canonibus, statuentibus poenam Suspensionis, aliasque, suseipientibus aliquem ordinem sacrum absque vero titulo Bene fieii , vel Patrimonii: quas poenas innovavit Concilium Tridentinum, ne Cleri ei e nantur mendieare , aut vile aliquod osticium exercere , indecens Statui. e Ratio pollea quoad Irregularitatem, si celebret , haec est e quia violans Censuram scienter, incurrit irregularitatem cap. L, qu is vero de sent. ex comm . in 6. Addidi tamen in responsione ea verba: Si pars Matrimonii υera, modica ess , multumque ei deest me. primo , quia si defectus redditum sit modicus, puta, non excedat duos, aut tres aureos, tunc non in eurritur grave peccatum, neque Suspensio, ac potest Clerieus ab Episeopo ordinari. Giribaldus de Sacr. ind. eap. q. dub. 7. Secundo , quia siquis in assignatione Patrimonii, ad ostentationem, finxerit assignare Patrimonium magis amplum , dummodo vera pars assignata sustietat , aut solum in modico deficiat, Suspensio non incurritur. Subdidi postmodum,
I se ip6-ι Clericus sciebat . quia si id Clerieus ignorabat , immunis est a Suspensione, eum Synodus dicat, si Acte, o Glas, & in hae suppositione loquantur Saeri Canones, ut eruitur ex Declaratione Sacr. Congregat. Concit. die 2I. Novembr. II io. a pluribus relata. Apposui denique ly m Archiepiscopus ordinaus ignorabar, quia si id seivisset, & hoe non obstante Cleri eum ordinasset ; hic in tali ea su Suspensionem probabiliter non incurrisset, sed Archiepiseopus teneretur ipsum alere, vel saltem supplere alimenta , ut patet ex e. Cum secundum Apostolum de
Praebend. Resp. ad II. neg. eum Navario, Bonae ina , & aliiς. Ratio est, quia Suspen sionis poena, lata quidem legitur eontra dolose promotos ad aliquem ordinem Saerum absqua vero titulo; non sic vero contra eos , qui post legitimam promotionem dimittunt Patrimonium. Propterea cum odia re stringi, & favores eonveniat ampliari , ut ait regula iuris , ideo dieendum est, Suspensionem in hoe ea su non incurri a Subdiacono , ut pluries declaravit Sacr. Congregat. Conei l. & signanter die 6. Maii i638. hisce verbis, relatis a SS. D. N. Benedicto Papa XIV. in Notis. 18.edit. lat. num. 28. Sacra Congregatio censuit, eum , qui de facto alienaυit V trimonium ἰ ad cuius titulum fuerat ordinatus, nulla facta m ntione quod
ad illius titulum promotus fuit let, in Censuras non ineidisse, sed alienati ηεm factam esse ipso iure nullσm. Peceat ergo, de ob hoc puniendus esta suo Prilato, qui sic Patrimonium dimittit; suspensionem tam ea non
Resp. ad III. esse dieendum eum Stephano Qua ranta, quem citat, ae sequitus Rosignotus de Ordin. in Conm. quaest. 3. artie. 23. num. m. neque eo tunc incurrere Suspensionem ; quidquid in contrarium sentiat Bonacina tom. 3. disp. R. quaest. I. punct. s. num. q. Pigna tellus tom. consult. 77. aum. 17. Ratio est, quia .non est verum, ut hi suppon uiri. quod Clerieus in tali ea su suscipiat saeros ordines sine titulo; eum enim Tridentinum sessi a l. de Resormat. cap. 2. omnino irritet, ae annullo
dimi ilionem Patrimonii, per semetipsum factam a Clerico, hujusmodi dimissio non subsistit , sed Patrimonium adhue spectat ad Clericum , qui proinde non recipit Diaconatum , di sacerdotium absque titulo . Uide Rosignotum. ibid.