Theologicae institutiones cum recta naturali ratione ut plurimum consociatae opera et studio A. Palma Cherubini

81쪽

82 diffst. neolos. Iib. II. de Loris Nes . d. innuit coelestem Muam , quae non deest cuiquam. Per verba autem subsequentia intelligit cognitionem, e professionem verae Religionis , et aguitionis , et venerationis unius veri Dei ; quae quidem cognitio erit uni Versalis , et communis omnibus ; et nulli mode intelligi possunt de judicio controversiarum fidei, quasi ab unoquoque ipsae dirimi possunt et 'debent , per Spiritum privatum. Quippe inquit. Non docebit uir proximum suum , dicens : cognosce Dominum. Ecquid enim secus , si scilicet interiori spiritu quis doceretur Ecquid, inquam , Christus, et Apostoli docuerunt, et praedicarunt Z Et ecquid etiam ipsi Protestantes docent , mo ment, scribunt , praedicant, et illorum Doctores Sacran Scripturam interpretantur pAd quartum. Apostolus in allato loco instituit anilia hesim, et postquam dixit in versu praecedenti. Anima, lis homo non percipit ea , quae sunt Diruus Dei; subdit. Spiritualis autem judicat omnia. Sed per verba antecedentia animalis homo etc. , non intelligitur perceptio Scripturarum, sed tantum , quod, qui terrenis cupiditatibus, et deliciis , et carnalibus desideriis sunt addicti , non percipi uut hoc est non capiunt , coelestia. Ergo nec per verba subsequentia, Niritualis etc. intelligi pote t sensus scripturae ; quasi , qui spiritualis est, ex se illam cognoscat, interius tantummodo ed cius a suo spiritu privato. Iudicat omnia e scilicet percipit non solum sensibilia , et caduca, ut homo animalis , et verum de illis erirniat judicium; sed vere etiam iudieat coelestia et aeterna. Et quoniam non illusus a sensibus , et recte de 'istis judicat , propterea a n

82쪽

Pars I. dae Saeta seriplura samine iudicatur : scilicet non facile ab aliis erroris argui poterit. Quid ista cum spiritu privato Novatorum Ad ultimum. Unus quidem est verus Magister noster, et Legislator Christus; et caeteri homines Doctores, et Pastores, illius tantummodo gerunt sces. Unde si verus Magister ille dicitur , qui suam , non vero alienam doctrinam docet, nullus alius , praeter Christum , est verus Magister noster , quia omnes alii non suam , sed Clitisii Doctrinam doCent. . ,

De Sacrorum Librorum Metorius.1 a 3. Quoniam soIus Deus est Auctor Doctrinae, quam hominibus revelavit ; et cum doctrina isthaec in Sacrae Scripturae Libris reperiatur; inde sit, ut ipsorum Li-hrorum verus , et unicus Auctor sit idem Deus. Ergo

praesens noster sermo non est de vero Auctore Divinorum Librorum, sed quaerimus dumtaxat, quinam suerint illi, quorum ministerio Deus usus est ad vatrios Scripturarum Libros exarandos. Exordiamur itaque a Libris Veteris Testamenti. 124. Et quidem Pentateuchi auctorem suisse Moy Sem , satis a nobis vindicatum est. Sequitur Liber I Sue , quem ab ipso Iosue suisse conscriptum , satis ostendunt, quae in illius postremo Capite V. 26 Ieguu-tur. Scrimu quoque omnia oerba haec in uolumine

Iegis Domisti. Nihilominus duo objiciuntur. Primo, quod in isto libro fit mentio Terrae chabes, quae

83쪽

s4 Instil. rapolog. Lib. II. de Lotis Theol. vox non excedit tempora Salomonis , qui terram illam dono dedit Hiramo Regi Τhyriorum. Secundo , quod in ultimo capite ipsius , mors Iosue describitur. Verum ad primum adaequale respondet Huetius innixus aucto inritati Josophi Hebraei libro octavo Antiquitatum Iudaicarum , ubi Chabul , de qua est sermo in libro Joiae, distinguitur a Chabul , de qua in libro tertio Regum cap. IX. v. 13. Haec erat parva Regio constans decem oppidis ς illa autem erat simplex vicus in sim-hus Ptolomaidis. Ad secundum dicimus, quod ad complementum historiae mors Iosue addita suit ab Esdra post Babylonicam Captivitatem. 125. Librorum Iudicum , et Ruth omnino ignorantur auctores , licet nonnulli putent exaratos fuisse a Samuele. Idem dicendum de Libris Regum: Nonnulli primum , et secundum tribuunt Samueli , Nathan , et Gad ; et alii tribuunt Ieremiae , Davidi, Ezechiae, vel

Isaiae, vel Esdrae. Dicendum ergo , quod horum omnium Librorum prorsus ignorantur auctores. 126. Quoad Paralipomenon , Iudaeorum Doctores , et multi etiam ex nostris, censent fuisse ab Esdra conis

scripta , propterea quod sub sine libri secundi sit mentio reditus Hebraeorum ex Babylonica Servitute. Item, quia Liber primus Esdrae incipit iisdem verbis , quihus Paralipomena absolvuntur , ideo eidem Esdrae tri itur. Exinde videtur etiam erui, librum , qui dicitur Esdrae, ab ipso Esdra fuisse conscriptum , etsi Capi VII. legatur , Esdram gratiam invenisse apud Artaxersem , quoniam dicunt, Auctorem hic non in alie-ua , sed in propria priMna loqui

84쪽

Rum Is de Verbo Dei Tradito, MIT . Verum quidem, quod non parvi momenti sun bquae contra hujusmodi opinionem objiciuntur. Dicunt enim nonnulli : Post reditam a Captivitate Babylonica, eum Iudaei sub Zorobabele templum reaedificare insepissent, a Legatis Regis Persarum interrogati fuerunt, quo 'iomine id moliri misi fuerint , responsio videtur fuisse auctoris Libri. Sed tunc non aderat Esdras , qux Ierusalem venit tempore Artaxersis , qui fuit Sextus acyro , sub quo soluta suit Captivitas. Ergo Libri auctor non fuit Esdra. Sed alii respondent, Esdram his

Venisse Ierusalom , nempe sub Zorobabele, et post o tentam facultatem ab . laxerse aedificandi Templum, et Civitatem.' Et non desunt, qui dicu ut, verba illa. Ad quod rem dimus. non ab auctore Libri dicta fuisse, sed a Primatibus nomine totius Natiouis.1α8. Liber Tobine partim tui linitur Tobiae Patri, et parum Filio , exceptis duobus postremis.Versiculis ... Ia9. . De Psalterio quidam opinantur, omnes centuin

quinquaginta psalmos ab unci. Davide suisse compositas: Primo, quia omnes semper in Novo Foedere Davidi tribuuntur : Secundo , quia semper legimus , Psalmos Davidis nomine , et nou aliter sui decantatos. Selalii respondent, idi iactum suisse , ex quo major numerus ipsorum est Davidis.1.3o. Proverbia communiter tribuuntur Salomoni quoad rem , sed ab alio sic disposita: Salomoni quoque tri utitur Ecclesiastes , et Cantica Canticorum. At de Lbbro Sapientiae res est incerta. Hieronymus opinatur , hunc librum fuisse a Philone exaratum , eo quia elo quenlia graeca redolet. Augustinus dubitavit. Sed pro .

85쪽

'6 Iasiis. Theolog. Lib. II. de Locis Theotiabile is iidem est, hunc librum ab aliquo elueubratum fuisse ex sententiis Salomonis: sicut quoque dicendum est de Litim Ecclesiastici, qui tribuitur Iesu filio Si,

rach.

x3i. De Prophetieis Libris nemo dubitat suisse illorum , quorum nomina praesesinuit. Denique de Libris minabaeorum certa res videtur, quod non fuit uterque ejusdem Auetoris, quia tu Libro secundo repetuntur , quae in primo enarrata suerunt: Sed qui fuerint auctores , omuino ignoratur.

a 3 a. De Libris Novi Foederis oliqua tantum dimcultas , Sed Vana prorsus , occurrit de Episuila Pauli ad Hebraeos. De Apocalypsi haec o iciuntur a Luthermis. Et quidem primo. Ioannes nec in Evangelio, nec in Epistolis suum apposuit nomen. Ergo Apocalypsis , in qua Saepe repetitur nomen Ioannis, illius non est. Secundo. Ιa vetustissimis codicibus non legitur Ioannes Apostolus, sed Ioannes Theologus. Tertio. Stylus Apocalypsis toto caelo dissert a Stylo Ioannis Apostoli in GVavgelio , et in Epistolis.133. .. Et quidem ad primum dicimus, quod Ioa nes seribens Apocalypsim hicum propheticum, morem gessit Prophetarum , qui omnes suis libris nomen adiposuerunt , et in Evangelio secutus est morem aliorum Evangelistarum. Ad secundum dicimus , quod ideo a Veleribus Ioannes appellatus suit Theologus , quia ve- Iut aquila sublimius in suo Evangelio Ioquitur de Diu nitate , et Incarnatione Divini Verbi. 334. Hactenus de Sacra Scriptura , quantum instituti ratio postulare videbatur. Solent etiam disceptare Τlico-

86쪽

μα I. de Sacra Seriptura 37lagi', num quaelibet Sci ipturae Verba divinitus inspirata sint , an potius tantum quoad sensum. Etsi magni nominis Theologi pro prima sententia pugnent, noS tamen alteram tuemur , ea praesertim ducti ratione, quod' inutile putamus ad divinam iuspiratiouem recurrere, ubi opus non est. Caeterum , si singula Samae Scripturae verba a Deo, inspirata suissent, stylus quoque esset idem, qui tamen varius est , pro varietate iugenii Scriptorum Sacrorum. Ergo si supersua in hoc est divina inspiratio, cur non sumiens dicitux ejus inspiratio quoad Musum tantum 2 185. Pri rediamur itaque ad alterum Verum, et i tum Theologicum locum , ut ab initio diximus, ad Revelationem scilicet, non scriptam , sed voce traditam.

87쪽

PARS SECUNDA

DE VERBO DEI TRADITO.

135. Novatores ut agnoveruut, Sacris Traditionibus maximam inesse vim ad suos confutandos, et profligandos errores , ad illas omnes vires intenderunt, et Pro quovis asserendo dogmate nullam aliam , praeter sacram Scripturam , statuerunt regulam , ut Sic pro arbitrio sensum ipsius Scripturae detorquentes , erroris , et impietatis nec redargui , nec revives possent. Hoc

Pisum jam tentaverunt Valentiniani , et Gnostici ; hoc ipsum secerunt Ariani rejiciendo vocabulum mniousion Propterea quod in nullo ex sacris libris illud scriptum reperiebatur ; et idem praestiterunt Haeretici fere omnes. Sed quoniam majori audacia , et conatu Traditionibus Divinis bellum indixere Luttierant , et Calvinistae, ideo ipsorum proprius hujusmodi error suctus est. Sed ut cognoscatur quantum sit Novatorum odium in Traditiones , meminerimus illa virulenta Lutheri vecta adve sum Regem Angliae. Ego a eratis dicta Patrum, hominum , Angelorum , Daemonum , ρOno non an si iam consensum, non multitudinem hominum , sed unius Majestatis aeternae Verbum , hiis sto , hic sedeo , hic maneo , hic triumpho , hic instato Puistis ... Et Omnibus Portis inferi, nedum diaciis hominum , quantumlibeι Sanctorum , aut Consuetudini mallaci. Dei Merbum est , Suster omnia , Diuina Majestas mecum facit , ut nihil curem, i

88쪽

Pura II. de Verbo Dei Tradiis mille Augustini , mille Tertulliani contra me starent. Deus errare , fallere non potest ; Augustinus et C rianus, sicua Omnes electi errare potuerunt , et errarunt G. dogmata mea stabunt, et Papa cadet.

Proh suror it Sed ut percelebris haec quaestio dilucide resolvatur , visum est praenotare quid , et volu-plex sit Traditio, et quibus notis discernatur. 336. Itaque per Traditionem Patres , et Theologi intelligunt generatim doctrinam non in libris canonicis

seriplam , sed in Ecclesia mnservatum , et ad nos Voce transmissam , quae ad fidem , aut mores , et disciplinam pertinet. Et triplex distinguitur, Divina, Apostolim , et Ecclesiastica.x37. Traditio Divina est , quae a Christo ducit originem , et spectat praesertim formam, at materiam S cramentorum ab ipso Christo , qui solus , ut Deus , potuit sensibilibus signis gratiam alligare , institulorum ..AIUstolica dicitur illa , quae ab Apostolis , procul dubitatione Divino Spiritu inlatis , quoniam a Christo ipso electi ad praedicationem , et propagationem novae Le gis gratiae , Ecclesiae proposita fuit; ut fidei symbolum

recitandum a Catechumenis Sacro lavacro expiandis Tandem Traditiones dicuntur Ecclesiasticae, quae Provido consilio ab Ecclesia inductae, et paullatim receptae fuerunt, et ab omnibus servatae ; cujusmodi sunt ritus in Sacramentorum administratione servandi , ordo precum , institutio dierum sestorum, et alia id generis 'permulta. Omnium tamen Traditionum, quaedam pertinent ad Divinam doctrinam , ut dogma de Canone Sacrarum

Scripturarum, et de perpetua Deiparae Virginitate, quae-

89쪽

iam ad mores, ut jejunium , Sanctorum cult , -- chalis institutio ; et quaedam ad simplicem clisciplinam , ut collatis baptismi per immersionem aut abi

sonem.

138. Ad discernendas Christi , et Mostesorum traditiones , de quibus pri*rie, procedit quaestio , his regulis Theologi conam iter utuntur. Prima. Quod uti versa tener Ecclesia , nec Conciliis imit - fuit

et semper retentum est , nonnisi crinctoritates iso stolica traduum rectissime creditur. Haec regula d sumpta est a D. Augustino lib. quarto de Baptismate contra Donatistas cap. XXIV. Batio hi us regulae apertissima est et nam si consuetudinis cujusinam diu in totae Ecclesia observatae originem , et principium nec acu summos Ponti tam , nee ad Concilia Episcoporum reser-m P Sumus , eam recte repetere debemus ab Apost

Iis , et eisclam tribuere. Secunda huic proxima est. Si quod Mei dogmα Hures. ab initio, secundum suorum temporum staccessionem concordissime tenuerum,

ejusquo contrarium , veruti haereticum , refusarunt, quod tamen in Sacris Libris non Beliar, idio Per Mostolorum traditionem habet Ecclesis. Proeexemplis sunt perpetua Beatae Mariae Virginitas, de- 'scensus Christi ad laseros , ut animam Adae , et reliquorum Patrum , quae ibi tenebantur, erueret; ce Evadgeliorum numerus, et caetera id genus. Quippe omnia sdia dclmata ab Apostolis Ecclesia accepit vel scripto , vel voce , qui si ministri fuerunt sermonis Christi , nullas in fide novas revelationes Ecclesia habet , sed eas tantum , quas Apostoli per spiritum

90쪽

nars II. de Verbo Dei Tradiso. si

Sanctum ; quem illis Christus adpromiserat , fideli populo reliquerunt. Tertia regula est. Si uno ore Miri Ecclesiastici rastrantur, dogmata , aut consuetudι-nem ab Apostesis derivasse , avi contrarium asserentes , tamquam haereticos reprobant, Divinae , aut ostolicae traditionis certum est argumentum

Ita docuerunt Patres septimae Synodi ; quod et rati ni quoque consentaneum est , quia dum adhaeremus Doctoribus Ecclesiasticis , et disjungimur ab Haereticis, sequimur Spiritum veritatis , et recedimus a Pseudopro phetis , et hominibus mendacibus. Contra traditio Diavina vel Apostolica censenda non est, si non ab M elesia Universa servetur, sed vigeat dumtaxat in aliqua Ecclesia peculiari; si perantiqua non rut, ejusque institutionis designetur origo; si a perpaucis, licet antiquis, Scriptoribus commemoretur , sed repugnant alii numero , doctrina, et auctoritate conspicui ; et denique si viri Ecelesiastici , et Apostolica praesertim Ecclesia , tamquam novam adinventionem , illam repudient. Hisce Praemissis, sit

Exivit Diutina Traditio , et ea agnoscenda αι , tamquam altera necessaria regula Mei, et morum. σa39. Hoc dogma fidei ia probatur primo. Nemo

negare audebit, Ecelasiam esse antiquiorem Sacris Scri pluris , et aliquando , solam Traditionem fuisse verae fidei normam. Etenim in lege naturae nulla fuit Sacra