Scholica Hypomnemata scripsit John Bakius

101쪽

apposito usurpatum, quemadmodum τερατολογιαν

Platoni obiicit Athenaeus V. p. 215. F. Sed quod onatui in hac consideratione minime oportet, hoc est, quod totam sere vitam Isocrates ita scribendis orationibus destinavit, ut inde plurimum emolumenti ad patriae totiusque Graeciae salutem redundaturum speraret, Plato contra exiguum in scribendo praesidium esse demonstrat ad homines erudiendos, qui sic in Phaedro p.

275. c. συκουν o τεχνην Οιομενος ἐν γραμμασι καταλιπειν καὶ - ου παραδεχομενος, ως τι σαφες καὶ βαιον ἐκ γραμματων ἐωμενον, πολλῆς αν ευηθείας γεμοι καὶ τω οντι τὴν 'Aμμυνος μαντΠαν ἀγνοοι, πλεον τι οιομενος εἰναι λόγους γεγραμμενους του τον

εἰδοτα υπομνῆσαι περὶ ων ἁν ῆ τὰ γεγραμμένα et deinceps γραφὴν hoc habere commune cum ζωγραφί dicit, quod oratio scripta speciem tantum habet virtutis, δοξαις sit ν ὰν ῶς τι φρονουντας - τους τωρ λογουςὶ λέγειν, ἐὰν δέ τι των λεγομένων

Sequentia, quamquam in eamdem sententiam, describo ut levi opera restituam sententiae Continuationem: ὁταν τε non δεὶ ἁπαξ γραφῆ, κυλινδεῖται μἐν πανταχου πας λογος ομοίως παρα τοις ετ είουσιν, εὐοῦ δ' αὐτως παρ' Οις οὐδἐν προςήκει, καὶ Ουκ ἐπισταται λέγειν oli δει γε καὶ μή. πλ μμελ φε- νος de κ. T. quae respondent praecedentibus

102쪽

κ-νδεῖται μέν, nec erant colo separanda a su

perioribus. Videamus porro de singulis quibusdam Platonis locis. Primum dicamus de Euthydemo, qui quum eo potissimum consilio compositus sit, ut discerinnatur Socratica disputandi ratio ab eristicis, credibile'est ita responderi Isocrati, qui saepe una eristicorum appellatione philosophos, et in primis, ut mihi videtur, Platonem exagitabat: cons. Helenae Encom. init. Sed in sine eius dialogi, p. 304. D usque ad p. 306. B, a Platone Isocratem intelligi amrmarunt alii, alii alium, alii neminem,

certe universum tantum genus rhetorum: cons. Stall.

baum. Disput. de EuthId. Plat. p. 47. sq. , qui Lysiam ex hac suspicione recte exclusit, rationibus ex eius ingenio petitis, iure, ut mihi videtur: recte quoque repudiatur aliorum opinio, qui vel Thrasymachum , vel Theodorum cogitandum esse putabant; addo, quod in similibus quaestionibus minime negligendum esse arbitror, fingi quidem hos sermones

haberi inter Socraticae aetatis aequales, sed pertinuisse non ad illorum castigationem, verum ad resulandos coercendosque eos, quibuscum Plato ipse viveret, quorum placita et opiniones grassari animadverteret. Quod autem ipse Stati baumius conatur defendere, totam cohortem eorum notaria Platone qui orationes scriberent, ita verum esse

s Disi ipso by Cc oste

103쪽

concedendum est, ut tamem unum praecipue e

gilasse dicendus sit. Si certus aliquis, inquit Sta libaumius, illorum temporum rhetor significaretur , dubium non est quin Plato ingenium eius et mores aliquanto accuratius suisset adumbraturus. Sed qui sacere hoc licuisset in eo sermone, qui fingitur diu ante habitus esseῖ Amplector igitur Ileindorsi opinionem, Bobreo quoque prohatam Adversar. I. p. 263, Isocratem cogitari a Platone. quibus hoc argumentis demonstaverit Schleiermacherus, inam ipse Ηeindorsus sere nullo utitur) ignoro; mea nunc e1ponam. In Lyceo quidem quod fingitur haberi sermo ille, qui Eu-ihrdemi nomine inscribitur, nihil sane per se continet quod Isocrati oppositum esse quis existimet ; et tamen operae pretium est animadvertere ab ipso Isocrate notari tres aut quatuor των ἀγελαίων σοφιστων καὶ πάντα φασκοντων εἰδέναι, qui in ipsum invecti essent, sedentes in Lyceo paullo ante Panathenaea maiora, dixissentque eum omnia omnesque παιδείας contemnere praeter suam διατριβήν ' Panathen. p. 236. D. Sed propius attingere Isocratem haec videntur a Platone posita. Nam Criton, in illo dialogo, narrat ad se, quum ab Euthydemo et Dionysodoro discederet, acces

104쪽

δικαστήρια δεινων, qui per ironiam castigans ipsum, quod illam dispulationem deseruisset, quaerenti quid auditurus suisset, respondisset, τί dioλλο, ῆ οἱαπιρ άεὶ ἁν τις των τοιούτων ακούσαι ληρούντων καὶ περὶ ουδενος ἀξίων ἀναξίαν σπουδὴν ποιουμενων, additque his ipsisteum verbis usum esset Euthyd. p. 304. D. E. Non abstinuisse ab huiusmodi reprehendendi acerbitate Isocratem apparet lex Panathen. p. 235. B. in . , quum dicit se ad philosophandum et ad scribendum contulisse se, neque tamen de minutis rebus, aut de privatis contractibus, ουδἐ περὶ ων ἁλλοι τινἐς ληρουσιν' indeque ipsum illud ortum esse videtur, quod sibi obiici narrat, dicere eum σῶντας ληρειν praeter eos qui suam disciplinam secuti essent: ibi d. p. 237. A. cons. Antidos.

8 288. Bekk. Quaeque porro apud Platonem. oratori isti tribuuntur, ut invehatur in eristicos,oις δἐν μέλει ο τι ἁν λεγωσι, παντος δι ρηματος ἀντέρονται. p. 305. Α in primis conveniunt perpetuae apud Isocratem eristicorum reprehensioni. Quaerenti deinceps Socrati, utrius generis esset

ille homo, ποτερον των ἀγωνίσασθαι δεινων ἐν τοις δικαστvρίοις, ἡγήτωρ τις, τῶν τους τοιούτους εἰςπεμποντων,-ποιητης τῶν λογων οις οἱ ρητορες ἀγωνι-

105쪽

κεναι, ἀλλ λάιειν αυτον φαοι-του πράγμοπος νη τὰν inti Mei δεινον λαι καὶ δεινους λήγους συντιθέναι. Equidem de quo oratore των πανυσοφοὶ Οιομένων εἰναι hoc tradatur , ut numquam

sere causam ipse dixerit, praeter Isocratem, plane nescio: in Lysiam certe aliumve sophistam, pr pter civilem conditionem, minus hoc cadit. Excipit Critonem Socrates, deque toto illo hominum

genere suam exponit sententiam: m/τοι γαρ εἰωμεν ους εφη Προδικος μεθορια φιλοσοφου τε ἀνδρος καὶ πολιτικου' et porro et ganter persequitur

hoc ipsum , qui inter duo genera versarentur plorumque utroque deteriores esse, itaque istos quoque non primos, quod sperarent, sed tertios esse tum ad finem ea imbiicit e quibus apparet, e iamsi contemserit Isocratem Plato tamen non infesto in eum animo esse; παντα γαρ ῶνδρααγαπαν, 5ςτις και ὁτιων λέγει ἐνμενον φρονη-εσεως πραγμα καὶ ἀνδρείως επεξιων διαπονειται p. 306. c. In Menone p. si . A., ubi deseribit Plato Sophistarum disciplinam, σοφίας περι καιαρετῆς, ἡ οἱ ἄν -οι τὰς τε οἰκίας καὶ τὰς --λεις καλως διοικήσι, καὶ τους γονέας τοὐς αυτῶν θεραπὲύουσι, και πολίτας καὶ ξενους υποδεξασθαί τε καὶ ἀπωπέιι μκι ἐπίστανται ἀξίως ἀνδρος ἀγαθου,

nihil excogitari potest quod propius ad Isocrateam rationem et setiuridiam accedat. Similia tetigit

106쪽

opposita sunt tum aliis Isocrateis, tum illis Anti .dos. S 304. Behh. quem locum supra apposui. . ,

In Phaedro p. 267. A. Tisiam ridet et Gorgiam quos quidem magistros dicendi habuerat Isocra

non fugit Heindorsium, plane reserunt Isocratis verba Panegrr. p. 42. c. , In eodem dialogo nominatim quidem perstringitur Lysias, sed plura insunt, in quibus mani festo videtur Plato cogitavisse Isocratem, quum ipsius Lysiae convincendi eausa. quippe mortui iam . minime conscriptus dialogus sit, sed eius artificii arguendi, quo plurimum utebatur Isocrates. Igitur, ut unum commemorem exemplum, haec verba, p. 278. B, ουκουν - τὴν μὴ ἐχοντα τιμι τερα ἄν συνεθηκεν ῆ ἐγρα ρεν ανω πικτω στρε- φων ἐν χρονω, προς ἁλληλα κολλων τε καὶ α ναι-

ρων, ἐν δίκη που ποιητην ῆ λιγων Ουγγραφέα κνομογράφον προοερεις, consideramus, de Lysia quidem non item ut de Isocrate constabat eum diu in componenda' elaborandaque oratione et struenda haerere solitum fuisse; itaque de tribus illis appellationibus, λογων συγγραφευς certe reserendum erit ad Isocratem, LIsias supra non hoc

107쪽

nomine, sed λογογραφου, diversa significatione, notatus fuerat: ipse Isocrates illud συγγραφευς των λογιον usurpat Antidos. p. 317. C. Diuturnam illam Isocratis in componenda oratione operam Lysimachus quoque accusasse videtur: vid. Antidos. p. 3I3. 4. In Gorgia plura sunt, quae Isocratis reprehensionem attingant; sed nihil illustrius quam hoc, quod quum rhetoricam des nit Socrates, p. 463. 4.

dicit, δοκει τοίνυν μοι εἰναί τι ἐπιτήδευμα μεν οὐ, δε στοχαστικῆς καὶ ἀνδρειας καὶ φύσει δεινῆς προσομλειν τοῖς ἀνθρώποις. Sunt

enim haec ipsa Isocratis verba Adv. Sophist. p. 294. B., ubi, ipsum bene dicendi munus describens, quod constaret delectu et ordine et dein coro, et sententiarum verborumque ornamentis et numerosa conclusione, ταυτα di, inquit, πολλῆς ἐπιριελείας δεισθαι καὶ ψυχης ἀνδρικῆς καὶ δοξαστικῆς

Notabile hoc quoque est, quod Isocrates Antidos. p. 319. B. instituit quamdam enumerationem, quae genera sint scribendi, id est, secundum ipsum, eruditionis, quam tamen, ut solet, τῶν λογων appellatione indicat. Tροποι των λο- νων, inquit, εχὶν οὐκ ἐλαττους V τῶν μετὰ μέτρου ποιημώτων' alii inquirunt in genera semideorum, alii circa poetas ει ιλοσοφηnαν,1alii res in bellis

108쪽

gestas colligere studuerunt, alii πιρι ειρσεις και τας ἀποκρισεις γεγονασιν, ἀντιλογικοί sed innumerabiles sunt αἱ ἰδέαι τῶν λογιον, in quibus 'unum genus est λο - 'Ελληνικων καιπολιτικῶν καὶ πανηγυριπιον , et hanc suam vel δύναμιν, vel φιλοσοφίαν, vel διατριβὴν appellat,

p. 320. B. Sed hoc ipsum est, quod exagitat Plato in Gorgia p. 449. E. quum Sophista respondet,

Suam επιστημην versari περὶ λογους. Gravissimum autem,indicium contentionis inter Isocratem et Platonem deprehenditur in eodem Gorgia p. 464. B., ubi Socrates explicat duas in diversis rebus, animo et corpore, artes, quarum altera sit Mari, altera γυμνασMκὴ et ἰατρική. ceteraque qua. finxerant ex illa eius sententia, quum dixer trhetoricam non esse artem, sed κολακε eν. Tota

autem illa sestiva disputatio opposita mihi videtur Isocrati, qui ''Antidos. S 193. BAx. ita suae disciplinae rationem de industria explicat: βούλομοι

τες διττὰς ἐπιειελείας κατέλιπον περὶ μέν τὰ ωρματα την παδοτριβικὴν, η γυμναστικὴ

109쪽

εοτι, περὶ di τας ψυχὰς τὴν φιλοσοφέαν - α στροφους καὶ σύζυγας καὶ σφίσιν αυταις ὁμολογου- μενας κ. τ. L quos locos qui inter se conseri, quis non videt sua ita accommodavisse Platonem Isocrateis, ut idem duplicis artis inventum tenens longe tamen diversum exitum haberet demonstra tio, quantum ad rhetoricam attinebat. Nec su-git haec collatio Bobreum Adversar. I. p. 278. Et omnis reliqua Isocratis disputatio, qua demonstrat ad res gerendas aptiores reddi, qui sua disciplina uterentur, et hoc esse praecipue spectandum iis qui iuventutem docerent, provocavit, ut arbitror, contrariam Platonis disputationem in Gorgia. Sic accipienda est apud Isocratem σοφωet φίλο φου definitio, Antidos. 3 293. Behh. , ut ea reserantur ad τὀ ταῖς δοξαις ἐπιτυγχανειν eodemque pertinet hoc, quod nullam diseiplinam

esse putat , quae Virtutem aut iustitiam τοῖς κα- κως πεφυκdiu δεεργασα ἄν' sed cuiusque emendationem sic essici posse, ει πως τε το λέγειν ευ φιλοτίμως διατεθεῖεν, καὶ του πείθειν δύνασθαι τους ἀκωψοντας ἐρασθεῖεν' talemque vim esse huius hene didendi exercitationis porro demonstrat , ωστε, αμιτῶ λέγειν ευ fato leg. pro τὼ λέγεινὶ καὶ τὼ

νειν παραγενήσεται τοῖς φιλωοφιος καὶ φιλοτέ Moes' ) Sie' excluditur suspicio Dobrei in Philipp. p. 104. C.

vid. Adveriar. I. P. 268.

110쪽

προς τω ς λογους διακειμένοις Antidos. 6 293. sqq. Bexh. luodque dein explicat, huius exercitationis hunc quoque finem esse, δοξαν ώς ἐπιεικεστατον λαβειν παρα τώῖς συμπολιτευομένοις , ipsuinque hoc, τὼ δοκεῖν εἰναι καλον κάγαθύν, in primis fidem conciliare orationi, perstringitur a Platone in Euthydemo p. 305. C., .sονται δ' εἰναι πώντων - - Πυτα ι ἀνθρωπων, προς δε τω μναι καὶ δοκεῖν πανυ παρα πολλοις κ. G λ. Et quo modo

istic Plato tangere Isocratem videtur, eodem modo νους περὶ τὰς εριδας σπουδαζοντας perstringit Is crates Λntidos. 6 276, quum dicit istos sperare, ῆν τους λογους διαβὰλλωσι, τους αντων ἐντιμοτέρους ποιήσειν. Cons. ' Bobreus i. o. p. 278, qui praeterea nobile dogma apud Platonem in Gorgia , melius esse iniuriam accipere quam sacere, tangi putat ab Isocrate Panathen. p. 257. L. Sunt haec, opinor, ita sibi invicem opposita, ut, quum eadem aetate edita esse constet, vix dubitari possit quin alter alterius sententias vellia care voluerit. Neque enim praeter Isocratem quemquam illis temporibus suisse suspicor, qui tam diserte et tam destinato consilio alteram sententiam explicuerit aut propugnaverit; id quod propter perpetuum disserendi colorem concedi oportet: neque Plato tam acerbe in castigandis tradueendisque illis opinionibus versatus esset, nisi eas

라틴어 텍스트