Scholica Hypomnemata scripsit John Bakius

201쪽

excusandi causa memoramusοῦ Et ubi Polygelus hoc assirmasset y quem laesus ne in ius quidem vocaverit: cs. p. 527. init. P. 529. 2. Eam esse indolem et consilium

actionis υβρμος demonstrat orator, ut nullum ex ea privatum commodum percipiat actor , sed, condemnato reo, mulcta aerario cedat, quippe praeter τον παθοντα civitas quoque ipsa laesa censeatur; καὶ δίκην ἱκανὴν τὴν τιμωρίαν εἶναι παθοντι, δι - προσήκειν τῶν τοιούτωνεφ' εαυτω λαμβανειν. ReiSkium perperam postrema interpretantem merito deserit Schaeserus, qui sententiam certe assecutus est, ut redderet, ad semel ipsum vindisare et quamquam requiro

exempla, quibus firmetur usus praepos. ἐπί in illa significatione: sussicere puto casum Bativum. Tum, quod Melerus praeseri, ἐφ ἐαυτῶν, primum propter numerum pluralem minus commodum est, post τω παθοντι, deinde diversa aententia est, ut sit soli, quasi de partiendo illo lucro sermo esset. Necdum vidi, qui genitivum

των τοιωJτων esplicaret; quid est enim χρήματα των τοι Μύτων Θ Requiro, ἐπὶ τῶν τοιούτων έαττω λ. in talibus causis sigi accipere. P. 533. 26. Πολλων χρορηγῶν φιλονειμησάντων δεὶς πωποτε τουτ' Hδε τὼ πλεονεκτυα. Priores

iἶδε reddiderant animadvertit. Sed hoc non

202쪽

agebatur, verum utrum quis eorum admisisses. Itaque Schaeserus probat Reishii interpretationem in Ind. Graec. p. 278, prctavit, a lexin, Secratus est, spectavit. Sed hoc dicendum fuerat oιδε, quod crebro cum illo consusum hienecessario restituendum.

P. 537. 13. Exemplum commemoraturus, quo demonstret ex istiusmodi iniuria gravius quid

sequi posse, ita narrat oratore ισασιν απαντες, εἰ δἐ μὴ, πολλοί γε, Ευθυνον τὼν παλαίσαντά ποτ', ἐκεινον τον νεανισκον, καὶ Σωφιλον τον παγκρατιας γν ἰσχυρος τις ἐν , μέλας Λευ oiδ' ora γιγνωσκουσί τινες υριων, ον λεγιοὶ τωτον ἐν Σάμω ἐν συνουσί τινι καὶ διατριβῆ ουτωρ ιδί ,δτι ὀ - τλιτων αυλν υβρέζειν ωετοψ ἀμυνώμενον ουτως ωςε καὶ ἁποκτειναι. Quod mursius et Reishius restituere volebant, Eυθυμον, eam Varietatem in eodem nomine exhibent veti. Edd. Λristoti Rhetor. II, 19, 14r estque hoe nomen ex eorum genere, de quorum duplici terminatione, νος et νους, agit Ruhnhen. Hist. cr. or. Gr. p. 42. sq. De reliquis, quae ex Meieri exemplo descripsi, multis egerunt viri doeti. Sed

Primum, extra controversiam, καὶ ante Σωφιλον delendum est: nam eo servato, quae Praecedunt, χασιν ἁπαντες, ad Sophilum quoque reserentur, de quo tamen ipso mox subiicitur γιγνωσκουσι

203쪽

τινες υμων ον λέγω Maxima dissicultas est in verbis δ τύπτω- quae tamen, sicuti Bocchhio, mihi quoque ideo resecanda esse videntur quoniam ex inepta interpretatione oriuntur, si quis sorte nesciret διατριβην nunc ad ipsum luctae exercitium et lusum privatum pertinere, quod ipsum iam satis indicabatur participio παλαίσαντα ποτε. Boechh. Comment. p. 76. not. l. P. 542. 12. Verba haec, τὴν μεν δίαιταν

ἀντιλαχων Ουκ αγμοσε, quum secus, ut mihi videtur, quam oportuit interpretetur nudi alcherus Diaelet. p. 102. sqq. , operae pretium est totum illud Stratonis negotium accuratius perse qui. Pluribus locis vir eruditissimus et acutissimus hanc narrationem attigit: veluti p. 61. recte amrmat Stratonem arbitrum a Demosthene et Midia suisse delectum, et compromisso constitutum, et tamen suisse unum de 40 publicis Diae-teiis. Quum autem in nola 2., legem, quae apposita sit in Midiana p. 545. 3., non suo loco

commemorari contendit, sed a Grammatico interpositam esse, minus recte hoc argumento utitur, quod tota lex omissa sit in Codice Augustano : sic enim μαρτυρέα ipsa reiicienda erit, quae pariter in illo Codice desideratur. Aliquanto firmius argumentum inde peti posse videtur, quod

in ea lege controversiae tantum πιρὶ συμβολαίων

204쪽

ἰδιων memorantur, quo certe illa κακηγορίας actio referri non poterat: tum quod dicitur ἐλεσθαι oντινων, quae necessario de privato arbitro, non de publico dicuntur, ideoque recte hanc legem exponit Hudi Walcherus in ea parte Commentarii sui p. 177. sq. Ne Ulpianus quidem legem in suo Codice habuisse videtur; si

quidem ad verba καὶ τον τῶν διπιτητῶν άν. νομον longe diversam legis sententiam, scilicet de coniectura, proponit. Publicum fuisse arbitrum Stratonem, tum aliunde intelligitur, tum inde, quod sententiam pronunciavit ἐν τῶ τῶν ἀρυντων οικήματι. duoque Archontes s Thesmothelaein subscribendae sententiae aderant Demosth. Mid. p. 542. et 544:) et hunc locum λ των αρχοντων οι κ nux addere potuisset Uudi Walcherus iis, quae collegit p. 12. Sq. Sed totam narrationem percurrere operae pretium est. Propter illas in negotio ἀντιδωεως acceptas iniurias Demosth. Mid. 540ὶ δόκην κακη- ρορίου instituit Demosthenes in Midiam, non tamen apud magistratum, sed, ut inter ipsos convenerat, apud Stratonem diaetetam. Hic quum eum

in contumaciam condemnavisset V sero diei adVenit Midias, et Stratoni persuadere studet ην καταδεδιητήκει, τωθον αποδεδιyτωένην ἀποφερειν, καὶ τοὐς αρχοντος μεταγρώφειν se.

205쪽

επειθε. p. 542. init. In his verbis, pro ἀποφερειν , alteram lectionem, ἀποφαίνειν, praesert HudiWalcherus p. 102, et interpretatur sententiam iudicatam promulgare, et in actis deponere. Equidem huiusmodi promulgationem in soro Attico prorsus ignoro. Contra, non cogitavit neque Hud tWalcherus, neque alii qui eamdem lectionem defendunt, aliquanto post, in eadem re, dici ἀνωμοτος ἀπενέχθη, quod ipse interpretatur p. 182, et perperam coniungit cum diversissimae rei mentione, in orat. ad y. Callipp. p. 1244. 14, ubi agitur de diaeletae nomine ad magistratum deserendo, simulatque is designatus esset: ubi paulo post ἀποφαίνεσθαι, non ἀποφαίνειν, dicitur de pronuncianda a diae tela sentententia.) Occurret fortasse nobis, qui obiiciat locum in prosimis, p. 545. 26..ubi sine ulla

varietate legitur, ει - τὴν δίκην ην κατεδιήτησεν

ἀποδεδιητημενην ἀπέφηνεν. Sed non patitur, ut mihi videtur, verbi αποφαινειν usus, ut ad Sen tentiae ab arbitro pronunciatae promulgationem reseratur. Multum certe diversum est, quod Senatus, cui ζήτησις a populo mandata esset, id, quod reperisset, ἀποφαίνειν dicitur, sicut aliquoties apud Dinarchum Contr. Demosth. Contra, de diaetetis dicitur τὴν δίαιταν ἀποφαίνεσθαι vid. Index Graec. in v. et in orat. adv. apaturium

206쪽

p. 899 init. permutantur inter se ἀποφαίνεο ιτην δίαιταν, et ἀποφασιν ποιεῖσθαι, quod nomen nihil video, cur nonnumquam a nonnullis ἄπο φανσις scribatur.) quod nihil aliud est nisi se tentiam promunciare in arbitrio. Hinc coniicio, siquidem δίαιταν ἀποφαινεσθαι dicitur, non item δ. καταδεδιητημένην, aut ἀποδεδ. ἀποφαινεσθαι, isto loco legendum esse ἀπήνεγκεν. Nec dissicilis. est buerbi , si Iu dem non, ut Reiaius interpretatur, est nomis

cebatur enim hoc παραδιδοναι τοις πράκτοροι,

neque ullae erant hac in re partes iudicisi sed significat tradere senientiam pronunciatam duobus Arohontibus qui aderant scripto consignandam aut subscribendam: videtur enim haec subm iptio requisita suisse ad sollemnem rei iudicatae sanctionem.

i Nunc videamus de illis verbis, quae initio posui. Quaeritur, quid sit την δίαιταν ἀντιaαχεῖν ΤΗoo satis accurate definivit Schoemann. Lit. 4lt. Lib. IV. p. 652 et 756. sq.: et ex altero loco p. 543. 13 ἀλλ ἡ την μὴ οὐσαν ἀντιλ χειν

δήπου, και-εμι το πωγμα καταςηoασθαι, probatur, hanc contrariam actionem, qua reus uteretur, eiusmodi suisse, ut non defensio esset, sed nova autio contra actorem, qua demonstra-

207쪽

retur huic causam non fuisse cur reum in ius vocaret: quo ipso explicatur locutio η ριῆ ουσα scis aut δίαιτα. Hinc ei, qui dam natus esset, quum ante neque υπωμοσίl neque παραγραφῆ usus esset, hoc unicum remedium super - erat, quo se tutaretur. Qui ita rei iudicatae se subtrahere volebat, ut actoris actionem contraria actione impugnaret, primum hoc consilium iureiurando praestito significabat, eaque, ut Verisimile est, υπωμοσία erat, quae ab eo quoque qua analogia haec suspicio firmaturin postulabatur, qui legis aut psephismatis auctorem παρανομων iudicio persequi destinabat. Sic recte intellexit Hudt- valcherus p. 90 et 113; quem perperam reprehendit Schoemann. Lit. Att. l. c. p. 696. not. 8.Sed in eo errat Hudi Walcherus p. I 12, quod

τὴν μὴ ουσαν ἀντιλαχειν non nisi ei concedit, qui aut ante κυριαν, aut eo ipso die se excusavisset quo minus se in iudicio sisteret. Et miror profecto eum, quo suam Sententiam muniret,

remittere nos ad Demosth. Mid. p. b41. 22, quo loco nihil probatur, nisi omnia, quibus.nti potuisset Midias quo minus δίαιτα perficeretur,

ipseque in contumaciam condemnaretur, eum praetermisisse: tum ad orat. adv. Boeotum de

Nom. p. 1006. 3, ubi memoratur sane illud, τὴν μὴ ουσαν ἀντιλαγχανειν , de eo, qui prius,

208쪽

in ipso arbitrio, και υπωμνvro, sed non attendit vir acutissimas istius interpellationis WΜωρὶ nullam mentum fuisse, et Boeotum ad postremum ἐρήμην ἐπιγαι καταδιαιτῆσαι, plane stetit Midiam. Sed cum illo remedio, sτην mi οὐσαν ἀντιζLαγχόου νεινὶ coniunctum fuisse hoc, ut denunciaretur statim actio praestito iureiurando ἡ-μοσι ) , amuit hic ipse, quem in manibus habemus, Demosthenis locus. Nam verba, μἐν ' δέ-ταν--κ ωμοσεν, quae rectesio Meieras edidit sine distinctione post αντιλαχων unam sententiam negativam inciunt, non,pra stilo illo iureiuram , aintiomem μῆ οὐ σαν -- atauia. Ulpianus, eontra, et Hudinalcherus ita acceperunt, quasi dicat Mator, Midiam illam a tionem instituisse, sed iusiurandum non praest tisse. in Veterem illum interpretem non mulium curor sed IIudtWalckerum miror in ea sententia esse iv. c. p. lol toeil sis liferati niche reeheamsa n, aras .elche L mise Meidias den St-ι- GRABA DURCH DAS E WENDEAE DES RECHT MITTELS DER μὴ ουσα δίκη εicher gemachι habeeet. Nam quid tandem facit his verbis p. 543. 3. αλλὰ την μη ουσαν ἀντιλαχ ιν αυτῶ ἐξηνδήπου καὶ προς εμι το πωγμα κατα σασθαι --αλλ' -κ ηβοω λετοῖ unde necessario conficiendum, Midiam non instituisse illam actionem contrariam.

209쪽

Tamen perseverat in errore HudlWalcherus p. 105. sn. sq. , ubi putat, sic demum sententiam a Stratone pronunciatam tolli potuisse, si Midias illam umquoσιαν praestitisset: neo p. 106 perspexit, institui actionem illam, et υπωμοσίαν, unum idemque esse, quorum alterum necessario alteri insit, sicut Adv. Boeot. p. 1006. init. , quamquam in diversa re, coniunguntur ῆντιδίγαι καὶ

In sequentibus, ubi narratur quid Midias fecerit ut Stratonem ἐπιτιμί privaret, p. 542. 18,

πείσας τον πρυτανεύοντα δουναι τὴν -κ. ,

non satis mirari possum HudiWalcherum, qui, in illa disputatione Ulpianum, credo, Secutus, primum de Senatu cogitaverit, ad quem Stratonis nomen detulerit Midias, tum eam actionem εισαγγελίαν appellaverit. Ex ipsis verbis quae pra cedunt, φυλάξας την τελευταῖαν et μέραν των διαιτητῶν, intelligitur cogitandum esse de ευθύνως, qua actione apud Logistas cons. Meier. Lit. Att. Lib. III. p. 223. not. 37ὶ condemnaverit Stratonem Midias. In iis, quae quis egeogitare posset quo Midiae crudelitas excusaretur, hoc quoque dicitur p. 543. 8: πανυ γε, i. e. concedo: agebatur tantum . de exigua pecuniaὶ αλλὰ δακνει καὶ τωτο, oταν ἐκτίνειν ἀδίκως δεη, ουνέβη δἐ υπερ αρρορ

210쪽

γενομενω λαθειν αυή δι ἡ τ4 MDo1θῆναι. Non satisfaciunt Interpretes: nam postremum, τὀ αδι- κοθῆναι, quum necessario reserendum sit ad damianum quod a Stratone Midias acceperit, non tamen indicatur cuius generis damnum illud fuerit. Mihi videtur excidisse quid, hoc modo supplendum, δια τὰ οὐκ εἰδοτα καταδιαιτηθῆναι r ut totius loci haec sit interpretatio: ac ideratgue ei ut clam se υπερημερος factus esset, propterea quod inscius in arbitrio conde natus erat: quibus nunc aptissime, ad refutandum, subiicitur, αλλ' αυθήμερον μιD - σθετο-: usurpaturque εἰδωρ in ea re, ut insta p. 544. init. P. 547. 2. Non apparet iusta et sollemnis sententiarum iunctura neque oppositio in his: τέρουν υβριζων παυσεται, καὶ διαιταωτα ποιόῖματα αφαιρεθήσεται, εἰ τουτον ωσπερ δεινα πασχιοντα

clusio ipsa arguit de nulla alia re agi, nisi de non concedenda commiseratione Midiae: neque ulla oppositio cogitari potest nisi haec: eius, qui perpetuo υβριζει, miserebit vos tamquam si gravia pateretur, is vero, qui nulla umquam

라틴어 텍스트