Scholica Hypomnemata scripsit John Bakius

211쪽

in quemquram iniuria commissa per talum in eoetremam calamisalem incidit, non excita bilin υobis cndignationem Z quamquam, quoniam in postremo πένης appellatus est, in priori diu tis mentio facta esse poterat. Sed, ut posterior interrogatio εἰ δέ τις), sic etiam prior incipere debebat ab εἴ τις, non . ut nunc sit, τίς Ουν' et manifestum est, in priori coniunctionem εἰ sin εἰ τουτονὶ alienissimo loco positam esse, et exclusaea rite tandem, in hac sorma enunciandi, diei τουτον - ελεήσετε. Praeterea dissicile est reperire qua ratione defendantur haec, δύ α ταὐταποιεῖ- φαιρ., nec sine causa Ulpianus ad haec verba, τὀ μεν ἐνητον ἀσαφες, inquit: sed quae necessaria interpretatio verborum est, ea ipsa arguit perperam haec cum reliquis coniungi; si Midiam absolveritis, quis alius Foliabitur pe-mnis, per quam peccat Z quamquam ne per se quidem hoc recte dicitur; si quidem, protervum et petulantem virum pecunia mulctare non finis erat, sed in remediis ponebatur, quibus illa petulantia coerceri posset: tum, quantum eius sententiae satis erat, supra absolverat orator, p. 546. 13. His de causis suspicor ista temere aliunde in hanc orationis parieti invecta esse, totumque locum

sic ad sanam rationem esse resormandum: εἴ τις ουνυβριζων μηδεποτε πω εται, τουτον ωσπερ δ. κ. T. L

212쪽

P. 547. 13. ozον ἐγώ τις - τοσι μέτριος. Non apparet, quo consilio laus Pronomen ponatur: neque mox respondet σὐ, sed ετερος ουτοσέτις. Potestne corrigi ῶον ες ω τις - 7 deleto.

sicui volebat Reishius, εἰμί' neque enim in altero, quod subiicitur, exemplo verbum substantivum additur. Et melius convenit haec in genere dici, quam, quod Ulpianus pulabat, ut se conferret orator cum Midia. Praeterea puto totam illam conclusionem, quae subiicitur, σὴ δη πλωτὴρ - συλλέξαοθαι, inscite a. commentatore quodam i sertam esse. Quid enim opus erat 7 quum ante . dixisset, quae ad Midiam pertinebant, οὐδεὶς γαρ ἐσι δίκαιος τυγχ. ἐλέ νυ - ἀσυγγνωμονων. Et in eo ipso vis enthrmematis est, quod conclusio

omittitur.

v. 549. 5. De nefariis criminibus, quibus Demosthenem circumveniri operam dederat Midias, in primis Nicodemi interemti, haec orn iissime dicit orator: ἐγώ μιν γὰρ αντον νομίζω

τοχειρα μου γεγενῆοθαι τούτοις τοις εργοις, i. e. quantum in ipso erat, sustulisse, interfecisse me

sua opera; quod opponitur illis criminibus, quibus Nicodemum a Demosthene per Aristarchum sublatum esse iaciebati και τοτε μἐν τοις Λιον- Οἱοις hoc inytile glossemate, τ. A., liberanda esteastissima oratioὶ την παρασκευὴν και τὀ σῶμα καὶ

213쪽

ταναλωμαμ' - νυν δἐ τολοις οις ἐποί.ι καὶ διεπραττετο ἐκεινα τε καὶ τὰ λοιπὰ παντα, τὴν πολιν , τὼ γεωος, τὴν ἐπιτιμίαν, τὰς ἐλπίδαο.Τrae laxit hunc locum Melerus Bon. Damn. p. 19, sed perperam in fine truncatum minus recto dicit corruptumὶ verbo ἀναιρειν, aut ἀποςερεῖν, supplendum esse censet: vera interpretatio noti latuit Schaeserum. Ne hoc quidem intellexit Meierus, ἐκεῖνα non proprie ad τὸν παρασκευὴν et τἀνώ μ ατα referri, squae sane illis criminationibus laedi non poterant), sed intelligendam choragiae victoriam.

P. 550. 20. Quid intolerabilius est, inquit,

quam si quis χρωτο τω πλουτεῖν, ἐπὶ τ ῶτα, ἐν οις μηδενα βλώπτῶν αυτος ἄμεινον τι των ἰδίων θήσεται, ἀλλ' ἐπὶ τἀναντία, ἐν οἶς ἀδίMυς ἐκ -

λων τινα καὶ προπηλακίσας αυλν ευδαιμονιεῖ τῆς

περιουσίας. Interpretatur postrema Beishius, ipse semel beatum prae cet , Φse sibimet placeas plaudatque de suis diuiti A. Novi s3ntaxin illam,

ευδα μονίζειν τινα τινος ' nec tamen puto huius

modi quid in hac sententia ferri posse. Intelligeremus, si simpliciter orator dixisset, Midiam eo dixi iiis suis uti, ut praeter ius aliis eiiciendis et vexandis esserretur, delectaretur, voluptatem qua reret: non item, eum divitiis uti, ut se propter illas beatum praedicaret. Suspicor corrigendum

214쪽

esse ἐκ περιουσίας, ex mem 'mervia et me tantia, sine ulla causa: et αυrδν ευδαιμον. eSSe,

voluptatem sibi quaerere. Cons. Contr. Stephan. I. p. li 22. 3 10.

P. 551. 2. δοκιμαζομένου κατηγορεῖ. Notan dum propterea, quod, ut e X Seqq. apparet, eventum ea res non habuit, sed accusatio suscepta fuisse videtur in Senatu, qui quum eam non comprobaret , res non ad tribunal per Thesmothetas deducta fuit. P. 553. 5. εἰ-λαλων si ἐν καὶ Ouc οτιος γιγνο-

ferus hanc lectionem λαλῶν defendens, alteramque ἁλῶν reprobans, temere, ut mihi videtur,amrmat τῆς συοσιτίας in seqq. mentionem nullam fieri. Τamen satis manifestum est hanc intelligi ex verbo μεθ' ημων συνδεδεWrνηκως, p. 554. 19. Mihi necessario requiri videtur adiectivum aut participium, quod, sicut ομωμφιος, ad victus consuetudinem pertineat; quemadmodum Pro Coron. p. 32 i. 14. Gιοσπονδος cum illo iungitur. Excogitent acutiores. Infra p. 578. med. των πανυ τούτω λαλούντων ηδέως. Aeschin. Clesiph. p. 480. 6 νυνὶ παντας δεξιοilμενος καὶ προσγελων. P. 554.W22. quod Schaeserus suspicatur, corrigendum esse την δεξιὰν οἱ εμβεβλοκοτα, pro copo vereor ut per Attici sermonis consuetu

215쪽

linem probari 'possit, in quo. οἱ pro αυτω vix, ut puto, deprehenditur. ., P. 555. 25. Midiae turpissimas machinationes et sJcophantias perstringens, quibus is se occupare studuisset, . quo minus illam προβολὴν persequi sibi licereti haec diciti in primis oratorie: δοντα Ἐλογον καὶ υποσχοντα κρίων περὶ.ωνῶν τις ἐγκαλῆ, etor' ἀμύνεσθαι τους ἀδίκως ἐψ,' αντον ἐλθοντας 'χρη ,si καὶ TOT',i δεν αδικουντας ορα τις, Ου προαναρπαζειν. Sed in postremis

languidum est illud, ει iniuriam. committere wides quis: ium ne videri quidem illud p test. Accedit, τις in his ad alium. pertinere, quam prius τις bαν τις ἐγκολθὶ, non sane eleganter: . postremo καὶ τοτ' ita suspensum est, ut non nisi per tautologiam suppleri possit - ωνεωθαι. Requiro aliam dicendi formam, qua idem illad

ἀμύνεσθαι gra iu8 iteretur, cui opponatur sequens προαναρπαζειν. Equidem, Suspicor corruptam esse lectionem ex his, καὶ τοτ' άντιδικουντα. τιμωρει- ο θαι, οὐ προαν.

P. 562. 3. . De Alcibiade, quem maiores ποιήσαντες φυγὰδα ἐξέβαλον, via defendi potest, sive hoc modo legatur, sive π. ἁνιμον . καὶ μBequiro verbi participium, quod ' Euc Mentes, indignantes significet. . t PQ 5 . 2. - Pulcre describit, quantum inter-

216쪽

esset inter suas trierarchias, per quas trierarchi soli omnes sumtus facere debuissent, et Midiae trierarchias, quae in legem symmoriarum incidissent, ita ut trierarchi designati, qua pecunia trierarchiam locarent, eam ab iis, qui συντελεῖς dicebantur, repeterent; ἄγπε - των τῆθεέ τὀ-άναλωσαι καὶ δοκειν λελέιτουργv- κέναι καὶ των ἁλλ ν Ηιτουργιων ἀτελέσι γεγενῆσθαι περίεσιν. Sed τὰ - αναλῶσαι non censeri poterat in Iructibus trierarchiae. Legenia dum τοῖ- ἐν. , quo fiat sententia et aptior et maius habeat acumen: ear eo ipso cy'od nullas expensas fecissent, ista commoda iis oriebantur. Ρ. 567. med. ἐτωδη δἐ d ςοατηγος Φωκι- μετDrέμπετο το ς 'Aὐούρας ἱππέας ἐπὶ τὴν διαδοχ γ καὶ κατείληπτο σοφιζομενος, τοτε 6 δει-Mς κ. τ. L. De his recte quidem Schaeserus monuit' apodosin incipere a verbis τοτε δ δειλού sed non constabit ita praecedentium interpretatio, quam viri docti sequi solent, ut κατείλ. σοφιζ. ad 'Midiam reseratur, significetque istum fraude resere consta t. Nam i synlaetica quidem ratio suadet vi, de quo μετεπέμπετο dicatur, , de eodem inhieelo κατεἱ-πτο accipiatur: tum, , qui convenit ista de Midia dici Z quum opimis illaicalliditas diserte ab oratore exponatur. Nihil restat, nisi ut sic corrigamus.κας

217쪽

P. 567. med. d κατηγος Φωκέων. Imperatoris nomen, ubi memoratur, praeponi solet: e ius moris haec exempla sunt apud Demosthenem:

Philippi Epistola p. 159. fin. Καλλίας δ παρυμον ςρατηγος. Pro Corona p. 264. sin. δε α Οικλῆς ςρατηγῶν. Cf. p. 265. init. Aristocr. p. 655. init. Auroκλῆς ςρατηγος. In Theocrin. p. 1334. 16. xαρης κατηγος. Duo contra haec sunt alterius rationis exempla, Fals. Legat. p. 389. med. τον δε ματηγον LIροξενον κομίζειν αυτοὐς, ex decreti formula. Conlr. Euerg. et Mnesib. p. 1154. 13. d ςρατηγος 'Aλκίμαχος. Non mirer si tum in nidiana interpolatum sit nomen proprium, tum in illo postremo loco ex alio eiu dem orationis p. 1163. init. Et saepe sane sine adiecto nomine memoratur 6 κατηγος, sicut Philipp. III. p. 114. fin. ' Aeschin. Fals. Legat. p. 111. fin. Τauclin. P. 571. 26. Ubi narratur iudicium, quod ex προβολῆ ortum erat, quum Menippus Evandrum in ius vocasset, dicitur εἰσελθοντα sEvandrum

218쪽

ετιμήσατε Ἀας βλώβας, βς επι καταχειροτονέ μενων ἐλἐγγίζετο αυτῶ γεγενῆσθαι πιές t μας ανθρωπος. Dissicile est exputare quis hanc mansuetudinem actori, Menippo, persuaserit, quum dicatur του προ λομεν- πεισθεντος. contra, quoniam illam damni computationem non potuit non in actione sua et accusatione explicare Menippus,'ipsius videtur hoc consilium suisse, ut poena rei intra ista consisteret. Quapropter cor rigendum esse puto πείσαντος' nam de pacto aut transactione inter ipsos litigantes cogitari nequit. Diversum sane est, quod narratur Conlr. Euerg.

et Mnesib. p. li52. 8. ubi, in εισαγγελιι , de qua Senatus ipse decerneret, concessit actor deprecantibus ut poena intra viginti quinque drachmas consisteret. Sed, quod Menippum in Midiana secisse coniicio, simile est eius, quod actor de se narrat Conlr. Nicostratum p. 1252. 11 se,qnum res ad tribunal delata esset, in ipso criminis iudicio vicisse, καὶ ἐν τῆ τιμήσει βουλωμένων τῶν δικαςων θανίατον τιμῆσαι αυτω, ἐδεη- θην θω τῶν δικαςῶν ιι 'ἐν ἐμοὐ τηοιουτοναλλα συγχωρῆσαι οσουπερ αυτοὶ ἐτιμῶντο,

ταλώντου. Rursus, in inat. contr. Neaer. p. 1347. 8. narratur de actore, qui, quum res adbsuffragia de poenae aestimatione venisset, rei amitaeis deprecantibus sδεομενοις noluerat concedere

219쪽

concedentis contra exemplum in simili re est Conlr. Nicostr. p. 1254. 25. P. 575. 23. ουδἐ δια τους Μειδίου παιδας. tuum non minus certe emcaciter, nec minus superioribus convenienter dicere potuisset τὰ μει- διου παιδία, quaeri poterit quare illud maluerit. Suspicor in huiusmodi gravioribus sententiis oratorem operam dedisse, ut dactylum in clausula . vitaret, quaereretque vel spondeum, vel trochaeum.

P. 580. 23. In illa parte orationis, in qua in Eubulum invehitur, non appellavit eum initio orator p. 580. 14 ην οντος αυτω προς dat φη-6ὶν λαι. quidni igitur dicemus hic, in verbis ετι τοίνυν παρῆν ω ἁνδρες 'Aθηναῖοι καὶ

ἐκαθῆτο Ευβουλος εἶ, τω θεατρερ, interpolatum esse nomen proprium, sicut istic in nonnullis Cod1. inierpositum est y Suo loco appellat eum nomine p. 581. 6. P. 582. 2. Prorsus inauditam vim verbo ἀναπνεῖν tribuit Reishius. Fingit orator omnium rerum et iudiciorum potestatem esse penes diti in simos illos, qualis Midias erat eiusque amici. In horum tribunal, inquit, si quis Vestrum, τῶν

πολ λων και δημοτικων ἀνθρωπων, adductus esset,

άμαρτῶν οGουν , si quis eum deprecaretur putatisne istosd huius rationem ullam habituros esse, . nec potius dicturos τον di βὰ σκανον - δἐ δλι-

220쪽

inquit Reishius soccurrens Wolfit dubitationii

Servus, non ἀναπνει, quod solummodo libero convenit: libere respirare est in sermone orat rum libere loqui quae velis. Vellem auctoritate confirmasset: nunc perquam dubito, et corrigendum esse puto άντειπεῖν. Qui defenderent sese, aut alios etiam pro se deprecantes adducerent, hos odioso verbo isti ἀντειστεῖν dicerent: et hoc

est illud μὴ σιωris ν p. 548. sn. Ρ. 582. 25. Si, inquit, isti amici tam graviter serunt εἰ ἡ πλουτήσει Μειδίας, ipsi de suo ei pecuniam dent, ut vos secundum iusiurandum suffragia feratis, isti autem ex se gratificentur ei sine vestro dedecore: εἰ δ' ουτοι χρ*κατα ἔχοντει προοιντ' αν, πῶς υρον καλον τον Oρκον προέσθαι. Non apparet, quam necessarium sit participium εχοντες, cuius Simile in Sequ. ορκον non tantum non additur ex concinuitate, sed ne cogitari quidem potest. Leviter corrigendum arbitror

P. 586. i. Hoc quoque notemus, verba τοῖς δικαζοντας non tantum propterea interpolata videri, quod, ut ait Schaeserus, laede τὼ discerpunt, sed etiam quod, ut in proxime antecedd.

라틴어 텍스트