장음표시 사용
281쪽
bet orationem, propterea quod delator putabat partem honorum Aristophanis, quae publicata suerant, latere apud illum; in Aristophanis enim honis non tantum, quantum oportuisset, deprehensum esse. quae delatio si vera esset, conficeretur ita praeter fas Aristophanis bona detineria reo οὐ μονον ἐγω, ἀλλὰ καὶ δ πατὴρ ἁδικος μναι S l. μὴ ουν προκαταγινωσκετε ἀδικίαν S 10.ὶ Talis suspicio et διαβολὴ nitebatur praecipue eo, quod reus Aristophanis κηδεςῆς esset, itaque tanto magis verisimile esse, propter m tuam voluntatem et consuetudinem, partem bonorum Aristophanis ad alterum pervenisse: cons. in Philocrat. 3 2. Puam suspicionem ut infringat reus, omnem originem et rationem istius amniia-
iis explicat 3 12), et de industria persequitur
illud , nullam magnopere consuetudinem inter Aristophanem et patrem suum eastitisse sS 18. sqq. quam bona s de suerit in omni illo nee tio versatus, explicat ita, ut dicat sua cura ac diligentia laclum esse, ne quidquam de bonis Aristophanis, quum publicatio iam decreta esset, per vim aut fraudem averteretur: sed verba ips consideranda sunt 331. Tῶν ἁλαον oσων ἐδο-
282쪽
εμῆς ἀδελφῆς, cpisλακα κατεςήσαμεν τῆ εοικίη, να μήτε θυρωματα, μήτε ἀγγεῖα μήτε ἄλλο μηδἐν ἀπολοιτο. Manifestum est indicare velle oratorem, in aliis bonorum publicationibus saepe accidisse, ut vasa iam direpta essent, et conclavium lares vi ablatae, nempe quo lacilius, quae pretiosa essent, averterentur, itaque nihil in aedibus relinqui,solitum esse quod ex publicatione venderetur: se contra, custodibus appositis, curavisse ne tantillum etiam periret. Merito Taylorus haeserat in hali ante οικίψ' nam quod Reishius
eontendit, domum Aristophanis pignori oppositam censeri pro dote sI 15. sin , ideo salsum est, quod domum aliquanto post nuptias demum emerat Aristophanes S 29:ὶ tum ne hoc quidem reputavit, dotem ipsam, morte mariti soluto matrimonio, non ad κt ιον uxoris redire, sed venire ad liberos, et Aristophanem tres parvulos reli
quisse 3 8. sq. 33.ὶ quo igitur iure huius
causae defensor illam suam domum appellare potuisset y Sauppius omisit pronom. has' qua auctoritate, non memini: sed poterit fortasse mutari in κενὴ, - Nondum satis explicitae sunt rationes istius dolis: quam quaestionem paucis attingere concedi mihi spero. Quadraginta minas, dotis loco, stiae suae, quum nuberet Aristophanti, pater tribuerat
283쪽
penitus perierit liberis ex illo matrimonio natis ΤNeque enim e bonis Aristophanis restituta erat οφείλεσθαι τὴν προῖκα της ἀδελ λῆς. S 32.ὶ et liberi ipsi dicuntur, amissis bonis paternis, nullam spem nisi in avi lacultatibus habuisse S 8. Scilicet, in publicatione bonorum, quae toties
decernebatur, quo aerarii inopiae succurreretur, credibile est nullam magnopere rationem haberi solitum fuisse eorum, quae damnatus aliis deberet, sortasse ne eorum quidem, quae, oροις Positis, aliis hypothecae loco obstricta essent. Eiu modi autem hypothecam, propter dotem ulloris, nullam ab Aristophane concedi potuisse, supra probabiliter, ut mihi videtur, demonstravi; itaque dos illa quadraginta minarum eg mera olaiab νία tributa suerit necesse est. De actionibus dotis vindicandae causa instituendis, copiose egit Meierus, tum Bon. Bamn. p. 222. sqq. , tum Lit. Att. III. p. 422. sqq. Utrum eius uxoris, quam habuerat Aristophanes, o κύριος, quum illius bonorum ἀπογρα pri institueretur, ullam instituerit actionem, nusquam iraditur diserte: verum suspicor iudicium tamen exstare in his verbi, 3 8, de liberis Aristophanis, qui ou μονοντα πατρωα ἀπολ λεκασι παρὰ τους νομους τους si μετερους, ut ne ab avo quidem possent susten-
284쪽
iari, si huius quoque bona publicarentur. Pro- prie enim diversa erat dos tum a bonis paternis, tum ab avitis: sed quoniam non sane de omni publicatione assirmavisse credibile est oratorem, eam praeter leges factam esse s nihil enim per totam orationem in illam publicationem dicitur , suspicor paternorum bonorum nomine nunc, per abusum, dotem quoque comprehendi, quamquam iure Attico ea non transiret in bona mariti. Quapropter fieri potest, et vero etiam credibile est, actionem aliquam apud Syndicos fuisse ante institutam ad dotem repetendam v. c. ἐνεπίσκομμα' cons. Harpocrat. in V.ὶ sed actorem ea causa cecidisse. Certe in hac ipsa suorum bonorum defensione apud SIndicos prosessus erat in causae ἀνακρίσει ut videtur , οφείλεσθαι τὴν προικα
ἀδελφῆς καὶ ἐπτὰ μνὰς,-ωχετο Aristophanesi παρὰ του πατρος του ἐμου S 32 .
Quae adversus hunc oratorem instituta - erat ὰπογραφὴ eo pertinebat, ut accusaretur partem bonorum Aristophanis tenere, quae iam publicata essent. Contra defendebat reus ea, quae possideret, sibi a maioribus relicta et iuste acquisita
gistratu quodam, aut ex mandato hanc suisse institutam accusationem, sed ab inimicis, satis
285쪽
conficitur ex iis quae dicuntur S 2. sq. et 64: et tamen, ut aequum erat, appellatur ἀγων πωοῦτο δημοσιον. Eiusmodi ἀπογραφην rectissime sane in publicis actionibus numerat Meierus Lit. Att. p. 255, et poterat fortasse hoc, si opus esset, confirmare his verbis 3 5bὶ πιρὶ μἐν ουν αυτος τηὶς γραφῆς - ἀκηκοατε' nisi restituendum ibi ἀπογραφῆς. Unde autem conficiat Meierus ibid. p. 257. not. 36. quatuor talenta repeti ex bonis huius, qui causam defendebat, plane ignoro. Sed mira prorsus ea doctrina est, quam tuetur idem vir praestantissimus, Bon. Damn. p. 208. fin. Contendit enim, qua actione quis τον ἀπογραφοντα in ius vocet, demonstrans nihil penes se esse, quod publicum sit, eam ipsam quoque cerro- γραφήν appellari, idque essici ex his verbis Harpocrationis V. ἀπογραφη' μή ποτε καὶ εἶδος τι δίκης ἐςὶν η ἀπογραφη. εἰ γαρ ἀρνοῖτο τις μ η εχειν, άπογραφῆς sic corrigit Meierus ex aliis Lexico- graphis, qui idem iisdemque verbis Scholion habenti ἐκρίνετο. ως οὐκ ὀρθως γεγενημενης τῆς ἀπογραφῆς. Omitto incredibiles turbas quae in
iure civili necessario oriuntur, si contrariae actiones eodem nomine appellentur non criminis, sed
eius quod in altero tantum fingi potest: omitto hoc ipsum, sicut vere et recte ἀπογραφὴ appellatur eius actio, qui allerius bona publicanda esse
286쪽
contendit, ita salio idem nomen imponi alteri, qui istam actionem aggreditur aut ab ea se desendit: sed ne ex ipsis quidem istius Scholii verbis recte demonstratur id, quod vult Meierus. Nam, siquidem ἐκρίπιτο nullum aliud in syntaxi subiectum habet praeter τις, et hic, qui negaret se quidquam habere, secundum Meterum, in ea,
quam singit, actione actor sit, non reus, quomodo dici potest κρίνεσθαι, quum constanti usu κρίνειν usurpetur de in ius vocando' Tum, etiamsi quis corrigendum censeret εκρινε, quis umquam audivit genitivum cum hoc verbo iungi eius nominis, quae ipsam indolem, non obiectum, actionis indicat 7 Umquamne reperimus
ειοαγγελίας κρίνειν τινα, aut ἐνδείξεως, aut φώσεωςῖ Ne Grammatici quidem umquam sic locuti sunt. Sed operae pretium est, quoniam semel adorti sumus hanc quaestionem, ipsa Meteri verba considerare. DSi inquit, ex iis, quae ille in in-ndicem retulerat, suum quidpiam aliquis essen contendebat, et ad illum, cuius bona publica-Drentur, pertinere negabat, utebatur contran ἀπογραφοντα actione ἀπογραφῆς : hanc enim nonis solum tum, cum quis ex bonis proscripti contrandelatorem quidquam se habere negabat, οταν γάρνοῖτο τις si ἀπογεγργμενον δημοσιον, B verum tum quoque locum puto habuisse, cum
287쪽
D quis inter bona. proscripi mi errore aut dolon malo aliquid, quod e suis bonis esset ii descri-vptum esse contendebat; qui si causa vicerat,nquis ni salior ad undecim virorum iurisdictionalem pertinebat, δ ἀπογρα νυν mille drachmisi, iique ea infamia puniebatur,. ut nunquam ein iterum ἀπογραφην sacere liceret. Distinctius etiam, quid velit, explicat altero loco, Lit. Att. p. 255. sqq. Istorum autem pleraque diligenter disputata sunt: unum est, quod requiro, ut istius appellationis, actionem contrariam ipsam quoque ἀπογραφὴν dici, vel levissima ex oratoribus auctorita, excitaretur: contra, ἀπογραφην ποιεισθαι,
ut Demosth. adv. Nicostrat. init. et passim alibi, iamper de ipso auctore publicationis bonorum dicitur. Meierus ramen p. 256 ubi accurate causarum genera persequitur, quae ex omni illo instituto oriri solerent, ἀπογραφὴν ita impuvmari posse scribit. ut contendatur id, quod peream publicaretur, privatum esse iure quaesitum, et hanc quoque aggressionem , secundum Grammaticos, ἀπογραφὴν appellari, quum explicaretur
nifesto hoc quoque nisuur Harpocrationis verbis initio istius Scholii: ἀπογρα ph οταν τις λεγη τινὰ
288쪽
ποσα ταυτα εχ. Sed quo argumento demonstratur in his verbis sermonem esse de eo, cuius
bona praeter ius publicantur 7 Participio, credo, illo, d ἐναγομενος. Non dicam nunc verbum illud oratoribus ipsis incognitum esse: accipiamus poni posse pro δ εἰσαγομενος' erit tamen is, qui ab altero in ius vocatur: cuius defensio, quomodo ipsa quoque actio sui putat Mei erus .appellari potuit Z Τum vide, quam inepte loquentem laciat Grammaticum per illam interpretationem: actio enim illa, quam fingit Meierus, sic non opposita erit alterius ἀπογραφῆ, sed tantum Oταν τις λέγηκ. τ. 1. Multo magis ConSentaneum erat ut κακογοριας δίκην institueret. Multo minus formula libelli δολόον ποθεν ἐἔχει κ. τ. λ. indicio est actionem indicari eius, qui ἀπογραφὴν repellat. Etiamsi enim concederetur ab eo demonstrari opus suisse unde quidque haberet, quod alier scilicet publicum esse urgueret, minime tamen necesse erat ut quanta ea pecunia esSet recenseret: suffciebat enim ostendere, non ae rio deberi ea. sed iure quaesita esse. ' Postremo ne ' credibila quidem est Grammatisos eiusmodi actionem explicare voluisse, cuius nusquam egemplum exstaret , omissa praesertim ea interpretatione τῆς απογραφῆς, quae plurimis locis illustrandis apta esset. Talia nec per se serenda sunt, tum multq minus
289쪽
eorum inaudita consectaria probanda. Potius est vitium agnoscere in Harpocratione, et participium d ἐναγομενος mutare in ἄνευ αγωνος. Ηis, si diligentia quaedam exspectanda est in talibus Scholiis, aptius subiicietur mentio eius ἀπογραφῆς, quae vere actio et accusatio cuiuspiam haberi poterat εἰδος τι δικης in eum, qui argueretur aliquid de publico possidere,, sicut in causa quam agit orator de Boriis Aristophanis;) quippe si is negaret se quidquam δημοσιον habere, illa actione ἀπογραφῆς ab adversario petitus in iudicio defendebat et hoc est ἀπογραφεὶς ἐκρίνετοὶ ,
proscriptionem iure non factam esse. Quapropter reliquos Grammaticos potius corrigendos esse censeo ex Harpocrationis constanti lectione. Necessario duplex vocabuli ἀπογραφῆς explicatio proponitur ab interpretibus quum veteribus, tum recentioribus: nunc autem quaerendum est de postrema interpretatione, ex qua εἶδος τι δίκης appellatur ab Harpocratione. In eo enim non
satis diligenter mihi versari viri docti videntur, quod proscriptione- bo norum publicandorum distinguunt ab ipsa actione. Ipsa actio ἀπογραφ' dicebatur, nihilque continebat libellus, ut in praesenti causa de bonis Aristophanis, nisi ea bona latere apud reum, ideoque publicanda esse;
neque ulla recensio singulorum, quae peterentur,
290쪽
221 addebatur. Hinc, qui contra Philocratem ἀδει γραφὴν instituit, Lys. p. 827. in arguit οτι ἀληθὴς
σα τυννει η ἀπογραφῆ, quod tantas divitias non nisi ex Ergoclis bonis acquirere potuerit Philocrates: nulla agebatur recensio singulorum, nam universa aerario petebantur. Et hoc est illud, quod in prima interpretatione posuit Harpocration, ποθεν τὰ χρηματα' alterum illud, καὶ ποσα ταυτα siri, definiri sortasse potuit ea opinione, quam actor haberet de magnitudine pecuniae aerario surreptae: quantum igitur huic post publicata Aristophanis bona, aut Ergoclis, deesset, id omne petebatur nova hac actione tum ab Aristophanis amne, tum a Philocrate.
Cum hoc genere causarum confundere mihi videtur Melerus eam causam, quae tractatur apud
Demosthenem in 0rat. Contra Nicostratum. Apollodori enim ἀπογραφὴ non fuerat actio, sed inventarium bonorum Arethusii, ex lege pro scriptum, postquam is, non soluta mulcta talenti ex iudicio ψευδοκλητείας, debitor'aerarii exstitisset. In hoc inventario quum, praeter alia Arethusii bona, descripta essent tria mancipia, quae non Arethusii, sed sua esse contendebat Nicostratus, hic in ius vocat Apollodorum, sed 'quo genere actionis, non manifesto constat. Non potuisse hanc appellari ἀπογραφῆς, supra erici.