Scholica Hypomnemata scripsit John Bakius

311쪽

Nicerato Acherdusio, quem Dem osthenes bis commemorat Midian. p. 567. Sq., agnoscere oportuerat Harhlandum, et revocari ab intempestiva correctione, καὶ λαβειν, pro καταλι rata. Melius distinxit Boeckhius oecon . civ. Athen. II. p. 13. sq. Sed molestum tamen, credo, suit interpretibus istud quod vellem aliquis mihi demonstraret apte vel Niciae, vel Nicerato tribui posse, tum utri magis conveniat. Equidem corrigam ἐφανη. Non agitur de Nicerato, sed de Niciae fortunis: hae quantae vere suissent, non statim,

sed ex filii demum qui sub XXX viris perierat, Lys. de Bon. Eucrat. p. 602ὶ bonorum publicatione constare poterat: igitur νικηρατος ωάπεθνησκεν αργε ιον ει xi χρυοίον haec sunt, quae modo τα ἐνδον appellabantur, ουδ' αυτω

έλιπε τω υὼι - , i. e. totum patrimonium, quod Nicias filio Nicerato reliquit, non pluris quam quatuor talentorum est, i. e. constat nunc ita suisse. Perierat autem in Sicilia Nicias undecim annis aptequam Niceratus a XXX viris morte assiciebatur. Boeckhius, qui εφη Verum esse putabat, rem ita explicat, ut prorsus a vero discedat. Rursus alio modo in eodem verbo erratum

est pag. 650, ωρ φησι' nam quid ipsum Calliam hoc memorare oportebat 7 agitur potius de

312쪽

lama illarum disitiarum, legendumque est ἄρ

Pag. 654. Quum de Biotiatio dixisset, quam

temere instituta suisset actio in cognatos eius, si ipse prius mortuus esset, ex opinione magnae pecuniae quam in bello cepisset, subiicit, multis iam hoc accidisse ut salsa in Ulgus valeret opinio pecuniae, quam per belli opportunitates collegissent, aerario, scilicet debitas solam νειας εἰδDαι οτι 'Aλκιβά δης κ. L Manifestum est, hoc esse unum tantum exemplum multorum illorum, in quibus salsa suisset populi opinio. Sed

non haec continuari possunt cum superioribus per coniunctionem επεοα' requiritur αὐτίκα.Pag. 657. BSi, inquit, enumero quae Pater . erogaverit εἰς πολιν καὶ εἰς τοὐς γλους, non facio hoc φιλοτιμίας ἀλM-ποι-- μνος οτι Ου τώ αυτου ἐςὶν ἀνδέκγς ἄνευ ἀνα- τε πολM ἀναλίσκειν καὶ μετὰ κινδύνου του irari ovἐπιθυμῆσαι εχειν τι των κοινῶν. In his particulara post ἀναγκης sacile. carebimus: sed certe, ut oppositio et concinnitas servetur, inserendum eo

Marhlandus, nec Reiskius haec expedire potuit. Ei Murhlandus quidem, inserto ante ε&oς,

313쪽

locum sic interpretatur: n non verisimile est eum, usi peculatus reus fuisset, nullam impensam re-nfugisse: V in quibus ut contraria inter se ponuntur pecula tus remm esse, et nullam e ensam

fugere. Sod nemo umquam potuit accusare istum peculatus, neque cum illa conditione quidquam commune habet illud , utrum quis magnas an parvas laciat expensas. Neque Reishius cavit ab illa salsa interpretatione. Sed particip. δοκωντας

mutandum est vel in προσδοκωντα, vel in ἐπιθυ- μωντα, et initio legendum Ουκουν ἐν τοσ. χρ. , ut sensus sit: non igitur credibile est Uum sertam longum temporis spatium quasvia expensas sustinuisse spe lucri cuiusdam ex aliquo magis ratu capisndi: id quod in breviori temporis spatio sacilius concedi posset. - Sed ea quae statim subiiciuntur, ομ- δἐ καὶ μαρτυρος έμιν παρεξομαν, alienissima sunt ab hoc loco. quid enim isti testaturi erant 7 Ex sequentibus τω

των συμπαντων κ. M Lὶ manifestum esse credo istud, de numero annorum, in parenthesi dictum esse, neque testimoniis indigere; tum continuari potuisse - το πλῆθος τούτων συμπάντων -. Sed illa Oμως - παρέξομαι. delenda sunt. Ρag. 660. ῶςε τω γ'ἐργου πώλαι ταυτ' λὶ -. αμ rexeram πολλM ταωτ' ἐςαι, quum vidi Marklandum in eamdem necessariam, ut puto, coniecturam incidisse.

314쪽

Pag. 661. οὐ μονον ιππουοῦ ἐ-ridoreo ἀώλα καὶ ἄθλητῶς καὶ ἐν- σεν 'A'-ῖ καὶ Nuia . Istud καὶ ante Dίκνσεν , assumtum ex Laurenti, iterum expungendum est, legendumque αθλχνταις, videratque iam Reishius ἀθλητὰς νιααν non dici. Ρag. 657. εισὶ δε τινες οἱ προαναλισκονδες -

Ferri non potest ου μονοπι cui substituam ου πιν

De Oralione Pro Polystrato. Dobreus in Adversariis I. p. 243, locum turbatum tentans, nin hac oratione, inquit, non Μ nimis curiosi esse debemus. U Si Lysiae est haec oratio, iure quodam requiremus et gantiam sermonis, perspicuitatem, et in tenui dicendi genere ac simplici loco et ordine expositas res ac demonstrationes. In quorum omnium absentia et desectu pronunciare licebit non esse hanc Lysiae orationem. Facti quidem et criminis expositi nem omitti potuisse si δευτερολογία sit, concedo: sed ea ipsa quae dicuntur adeo dissoluta sunt, et turbata, ieiuna praeterea et inepta saepe, ut temere librariorum erroribus potius quam insan-

315쪽

tiae oratoris tribuantur. Ponam nonnulla exempla S l. ων εις-ουτος τυγχανει IIohi ρατος' Ουτος γαρ. -S 3. ουτος δi-. Molesta tautologia est S 2. fρεθη μiν υπο τῶν φυλετῶγν -- αἱρεθεὶς υποτ. φ. - S it. καί τοι δε γε - και τοι ειτις. - ibid.

set quam populariter se gessisset Pol Istratus κατα- λογευς ων, tum subiicit συτος di συτε ομοσαιῆθελεν ουτε καrαλέγειν. - S 24. ως' εἰδέναι κατειλεγμενον εις τους ἱππιέας υιος ὴν τὴν ψυχην S 25. ως' ειδεναι ἁπαντας Οἰος την ψυχηνιππεύων -. Sed haec singula sunt. In universis

prorsus desiderari, non dico LIsiacam simplicitatem et venustatem, sed ordinem ac dispositionem, stolidus sit qui non continuo sentiat. Sed ne hoc quidem negligendum est. Veriissime enim pronunciare mihi videtur TartorusLIs. Vit. p. 150. B.: norationes videtur exa-Drasse in extrema senectute: quarum enim aeta Diem eruere possumus, eae omnes post XXX vi-Dratum conficiebantur. Atqui haec pro Polystrato oratio dicta est brevi post Quadringentorum sublatum imperium: itaque iudicat Κrueger. ad Clinton. F. II. 0 l. XCII. 3. Haud iniuria tamen dubitare quis possit, utrum ante Euclidem orationibus scribendis operam dederit Lysias: ante certe quam huic negotio se committeret, dicendi

316쪽

247seholas διοπριβὰς Dionys.) habuisse, Ciceronis

testimonio in Bruto novimus. Sed cuiuscumque sit haec oratio, non Spernenda eius auctoritas est in historia illorum tem-iporum explicanda. Usurpaverunt eam viri docti,

in primis Melerus in commentario de Bonis Damn. p. 182. not. 70, et Κruegerus in cap. VII' commentationum de Thucyd. Hist. par t. postr.; non tamen ita ut singula diligentissime explicarerit.'Polystratus unus fuit e quadringentis, quorum

sicut dicitur S l. 3 alii populi liberiati insidia

bantur, alii nullo improbo consilio hanc curiam intraverant. Statim offendit ἐπιβουλα σαντες, absolute dictum, quum sollemne sit ἐπιβ. τω aut καταλυσαι τον Sed praeterquam quod

in quadringentis fuerat, diserte S 13 appellatur,

καταλογευς fuisse. Et καταλογεῖς quidem, in illorum temporum historia, a Thucydide non memorantur: nec sunt tamen praetermissi a Grammaticis, sed consust cum προβούλοις et συγγραφε λ cons. Κrueger. Comment. cit. p. 375. not. 58. Atqui συγγραφεων munus satis definite explicat Thu dides VIII. 67 ξυγγμηναντας γνωμον εχε- νεγκειν ἐς τιν δῆμον, καθ' ο τι Δριςα ri πολις οἰκη- σεταιὶ , a quo necessario et re et tempore diversi fuerunt καταλογεῖς. Nam probata demum et accepta in concione ea sorma oligarchiae, simulque

317쪽

24ου quod, quum per se intelligeretur, non de industria

memorat historicus constituto ut de civibus non amplius quinquies mille, si videretur, convocarentur , certi institui potuerunt, qui illos ex universo numero designarent et conscriberent: eosque tributim suisse creatos, decem, ut puto, conficitur ex S 2. sq. Neque enim cum reliquis, quae memorantur, congruit, ut istud munus P IIstrato mandatum putemus post sublatos Quadringentos, quod iisdem verbis utitur Thucydides

III. 97 imi οῦ τετρακοσίους καταπαύσαντες πάις πεντακισυλίοις ἐψηφίσαντο τὰ πραγματα παραδου-

ναι.) Nam ex Euboea rediit demum Polystratus, quum et δη μετεπεπτωκει τα πραγματα, 8 14. Isto autem loco S i 3ὶ unum alterumque restat explicandum.

Primum Bobreus offendit in numero δενακισP- λέων, quos Polystratus καταλέξοα dicitur; nam aio 4000 δυοτας fuisse, quod absurdum. Adiicitur sane Verbis, supra appositis, - μήMς

-τω διαφορος εἴη των diva των' sed non consequitur inde numeri incrementum ex uno Polystrati pago assumium esse; nam οἱ δημοται appellantur omnes, quoniam ἐκ τῶν δήμων catalogus conficiendus erat, sive potius κατα δημους, ut in

aliis negotiis: cons. Demosth. Polycl. p. 1208. inii. Igitur Polystra ius non de suo tantum pago

318쪽

sollicitus fuit, sed ex omnibus δημοταις quam maximum numerum conscribere studuit, itaque πλείςους πολίτας ποιεῖν' nam vere hi quinquies mille demum pleno iure civitalis cum suffragio utebantur. Neque tamen existimandum est Polystratum sua auctoritate numerum ipsum augere potuisse; sed plures primum designavisse, e quibus mox sposteaquam sic gratum omnibus secisset)eximeret qui Oπλα παρεχεσθαι ThucId. non possent. Alterum est, quod statim subiicitur si τε ομοσαι ἐθελεν ουτε καταλεγειν, quum modo de hoc ipso ossicio, quo populariter functus esset, commemoraretur. Nec dubilo quamquam pleraque in hac oratione parum apte nectuntur) quin in vitio sit verbum καταλέγειν, ipsumque praecedens ὁμόσαι requirere.idem tempus in coniuncto Ins nitivo. Bestituo εισελθε ν' et utrumque όμ.

et εἰοελθ.ὶ dicebatur de iis, qui in istud quadringentorum consilium cooptati erant. Itaque hine discimus, quod historici tradere neglegerunt, sed tamen coniectura assequi licebat, quadringentos iusiurandum praestitisse conservandi huius imperii disciplinaeque civitatis causa, cuius formula in ipsa illa ad Colonum concione lata ac decreta fuisse videtur, de qua exponit Thucyd. VIII. 67. Minus enim credibile est ab omnibus civibus postulatum suisse tale iusiurandum, quum ne iuris

319쪽

quidem publici Omnes participes suturi essent. Conveniebat hoc magis iis temporibus, quae quadringentorum imperium eXceperunt, eoque pertinere Demophanii psephisma apud Andocid. Myster. p. 48ὶ bene demonstravit Meierus Bon.

Damn. p. 6. Sed minus assentior Κruegero Comment. cit. p. 375. not. 5T, similem sanctionem eius, quae illo Demophanti decreto contineretur , exstitisse iam ante Puadringentos: nam

hi, ut ex Τhucydide intelligitur), nihil aliud metuebant , nisi παοανομων γραφας, aut si quis αλλω τω τροπω quibus tum μεγαλ ας μίας ἐπιθεσαν' quae locutiones non certe indicant caedis impunitatem ante suisse. Iusiurandum autem in causa et sententia quadringeniorum fuisse praestitum, colligi poterit quoque ex ipsa istius psephismalis formula, in qua dicitur, onοσοι δἐ ορκοι ὀμωμονται - λtis καὶ άφίημ. quod Eretriam navigasse dicitur, unde vulneratus redierit domum, puto eam esse expeditionem intelligendam, quam describit Thucyd. VIII. 95. Sed animadvertendus is locus est S 18ὶ, ubi

de priore Polystrati damnatione sermo est. Verba haec sunt: γαρ μυτον αὐτου τε καὶ ήμων κατηγορουντες εῖλον. Meierus Bon. Damn. l. c. sic interpretatur, quasi absens damnatus esset. Sed non suerat Polystratus in eorum nu-

320쪽

mero qui solum verterani, et Deceleam abierant: contra, sublatis uu dringentis domum ex Eretria redierat: et S 22 dicitur, ουτος δἐ έμιν δίκην

Beishil ad j h. l. opinionibus, placet in primis

ἔρημον' sed quum ερημος αυτ ιυ τε καὶ neque explicari, nec delendi possit, servata sermonis proprietate, legam λαβοντες ἀποντων καιήμων : quum eum, nobis quoque abse Iibus filiis eius) desertum deprehemdias I , erimi-n do vicerunt. Quae de patre suo narrat orator S 28, eum strenue se gessisse, καταδρομῆς γενομνης των φυγὰδων, dubito an recte Hoelscherus p. 97. sin. reserat ad Quadringentorum incursiones, potiusque intelligendas esse eas puto, de quibus uni-πerse agit Thucydides VII. 27. In reliquis iam multa salebrosa sunt, ut desperandum sit de interpretatione aut de probabili correctione. Deiliusque quis cuncta de suo refingat et ordinet, quam in praesenti codd. conditione vestigia verae lectionis deprehendat.