장음표시 사용
291쪽
Ex ipsa defensione nihil aliud colligere licet, nisi quod, si victus esset in hoc iudicio Λpollodorus i. e. si paruisset illa tria mancipia salso in bonorum inventarium ab eo fuisse relatain, mille drachmarum mulctam sustinuisset, et ab omni γραφῆς instituendae iure dein exclusus suisset inon ἀπογραφης, ut refert Meierus Bon. Damn. p. 209r cons. Demosth. p. 1246. 10. μήποτε αυθις πδενα υπἐρ ἐμαυτου γραψασθαι, quae minime ad quamcumque ἀπογραφὴν restringuntur, sed ad quasvis publicas actiones pertinent, luculento indicio, Apollodori ἀπογραφῆν non nisi necessarium fuisse consectarium eius, quam prius obtinuisset, causae φευδοκλητείας . Statim initio defendit se non συκοφαντουντα τον ἀπογραφὴν ποιήσασθαι ' neque tamen hinc consciendum est Nicostrati actionem fuisse συκοφαντιας. Ex aliarum actionum analogia suspicor eam ψευδαπογραφῆς appellandam suisse, quamquam fateor huius appellationis nusquam exstare exemplum. Sed, ut redeamus ad causam de bonis Arist phanis , nondum salis constare video Meiero apud quem magistratum ἀπογραφῆ, quam repellit Aristophanis amnis, fuerit instituta. In libro de Lit. Au. p.,258. s n. actionem contra ἀπογρας, νopud XI viros, et quodam tempore apud Syndicos instituendam fuisse dicit. De illa actione con
292쪽
traria quid mihi videatur, supra dixi. Sed omnino istius iurisdictionis nulla exempla aut auctores memorat: itaque tacite remittimur ad librum de Bon. Damnatorum. Istic p. 209 idem dic tur; quae inempe contraria actio; de ipsa directa actione nihil doceturi uni salior ad unde-ncim virorum iurisdictionem pertinebat: ' et p. 210, de iisdem B quos iurisdictionem τῶν n ἀπογραφων aliquam habuisse probavimus. ' Sed aut nihil probaverat, aut quid sit probare in huiusmodi quaestionibus nescio. Nam quod Etymol. M. Scholion. V. ἐνδεκα subiicitur, quare mihi
non satis esse videatur, aliquoties iam significavit lac autem gravem esse auctoritatem, non tamen diserte id traditur, quod vult Meierus: εἰσῆγον δ. καὶ τα απογρα poμενα χωρια οικίας, καὶ τὰ δημοσια εἶναι δοξαντα ἀπεδίδουν τοῖς σαυληταις sex
verissima correctione Stulteri . quam lubrica sit horum verborum interpretatio, ipse documento est Meierus, qui in eadem disputatione paulo ante, p. 203, inde conlacerat, bonorum indicis conficiendi negotium mandari solitum fuisse unde cim viris; quamquam hoc quidem nullo modo iraditur in illo Scholio. Sed ipsa, quae tradit, ut aliquam certe sententiam probabilem continerent, Meierus altero loco p. 209ὶ corrigendum esse vidit in hunc modum, ει oῆγον δἐ κο ὶ τὰς
293쪽
ἀπογραμὶς των ἀπογραφομενων χωριων, οἰκιῶν. Postea tamen hanc correctionem minus necessa
riam esse dixit, Lit. Att. I. p. 77, Verbaque sic explicari posse, ut undecimviri intelligantur indices bonorum publicatorum vel fecisse, vel accepisse, quaeque inde orirentur actiones ad tribunal deduxisse. Equidem non acquiesco in hac interpretatione, et si possem, mire tamen loqui Grammaticum iudicarem, qui dixerit eos fecisse vel accepisse indices, quae tam diversa inter se sint, ut permutari aut simul cogitari nequeant. Aliquanto cautius igitur en unciavit Schoemannus Antiq. Iur. Publ. Graec. p. 246, Ddesignatio-Μnes ὰπογραφὰς) ad undecimviros fieri, qui ea Μ bona in in publicum redigenda, et si qua de iis
D controversia moveretur, causam iudicibus cog-nnoscendam traderent, quorum ipsi consessui D praeessent: quamquam non cognoscendam, sed
iudicandam dicere oportebat. Sed ipse Grammaticus ea coniungit, quae minime coniuncta fuisse probabile est. Nam quod postremo loco ponit τὰ δημοσια - ταυληταῖςὶ verissimum esse puto , et conspirat cum reliquis undecimvirorum muneribus, ut, quam tribunal poenam irrogavisset,
eam, exsequerentur, si nempe aut ipsi qui dili- . quissent fui per ἀπαγωγὴν iis traditi essent, authona indicata. ut per ἀπογραφῆν ex populi aut
294쪽
iudicum sententia factam. De maleficis tamen prius ad Heliaeam referendum erat, quemadmodum de iis, qui, γονέων κακωοεως aut άκατειας
αλωκοτες , quum ideo ατιμοι essent, tamen iura
civium usurpavissent, itaque ad Undecimviros abducti essent; atque ita, ut illi tribunali tum hi ipsi praeessent. Neque enim assentior Meiero sLit. Ati. III. p. 236. not. 79ὶ verbum ει ἐγειν in lege, quae apponitur a Demosthene Τimocr. p. 733. 13, sic interpretanti, tamquam non nisi sistere reos intelligeretur in eo tribunali, cuid alii magistratus praeessent. Duo enim, quae comminiscitur ut hanc interpretationem defendat, nullo modo concedi possunt: primum in verbo ἁπαχθῆ
apud Demosthenem non cogitandam esse ἀπαγ
γῆν, qualem vulgo intelligamus, sed deductionem quae per magistratus ex ossicio seret, ut per Τhesmothetas: novi ἀπαγωγὴν άοῦ τοῖς θεσμοθέτας, sed ab his ad Undecimviros deduci potuisse quem, ne alius quidem locus, Aristocr. p. 630. 13, evincit: praetereu, quae causa esse poterat, ut in ea lege non in genere de απαγωγῆ, sed de una tantum forma diceretur 7 Alterum est, quod ideo istud ἀπαχθῆ non ad sollemnem ἀπαγωγος actionem referri posse putat, quod verbis κατηγορείτω δε δ βουλομενος demum actor in ea causa designetur. Vellem reputasset vir praestantissi-
295쪽
mus quoniam latere sane eum non poteratὶ neque omnino, neque in istiusmodi legum formulis, κατηγορεῖν de actione instituenda dici; si de ae-tione unicuique concedenda sermo sit, usurpari hanc sormam, γραφε σθω d βουλώμνος, aut per aliud sollemne et iudiciale verbum enunciari hoc;
sed hoc loco ne hoc quidem intelligi, si quidem
sermo sit de iis, contra quos ἀπαγωγῆς actio iam instituta sit; tum καννγορειν nihil aliud esse, nisi arguere et criminari eum, qui iam in iudicio constitutus sit per alium, quemadmodum in ipsa Timocratis lege p. 720. 27, de iis qui ex εἰσαγγελέ igitur per τον ει σαγγελλονταὶ in iudicium traducerentur; ipsum adeo locum, quem ea sormula sκατ γορείταο d βουλ.) occupet in lege, satis indicare non referri hoc ad actorem ; qui ordo servatur in alia quoque lege, Timocr. p. 717. 23.
postremo, usu sermonis etiam diversum esse κατ
γορειν ab actione instituenda, sicut v. c. intelligitur ex notissimo illo Demosth. Pro Coron. p. 230. 7. κατηγορεῖ μD , τουτονί' sicut ibid. p. 228: ει μεν ουν πιρὶ ων ἐδίωκε μονον κατηγορηοεν Αἰσχίνης' Contr. Neaer. p. 1347. b: εξω τῆς γραφῆς Πολυα κατηγορων. cons. An
His de causis non video, quare istis iudiciis non praefuisse existimentur Undecimviri, plane
296쪽
sicut furti similibusque, quorum ad ipsos erat ἀπαγωγή' neque aliud patitur diserta formula in
illa lege, εισαγοντων ε 43 τὸν 'Πλιαίαν, a qua distat altera in alia lege, τοις θεσμοθέταις ει γειν τους 'Eνδεκα εἰς το δικαςζριον, quoniam istic de εισαγγελίs agitur, cuius cognitio non Undecimvirorum, sed Τhesmothetarum erat Demosth. p. 720. 24). Restat altera pars Scholii δἐ καὶ τὰ
ἀπογραφομενα χθωρία, οἰκίας. Mira sane loquendi forma; si quidem εἰσαγειν non nisi vel ad reos, vel ad actiones pertinet. Sed ne ea quidem sententia, quae ex Meteri correctione oritur, καὶ τας ἀπογραφὰς των ἀπογραφομέμον χωριων, οἰκιαυὶ probari posse videtur: satis quippe supra firmasse mihi videor, de contrariis actionibus, quae ipsae quoque ἀπογραφαὶ appellarentur, cogitari non posse. Rursus, Undecimviros indices aut secisse, aut accepisse quae posterior est Meieri interpretatio), non quidem per se alterutrum absurdum est, sed tamen quum aliunde, tum ex defensione contra Nicostratum, et ex ipsa rei natura aequum est ut statuamus, eum, qui primariam actionem instituerit, superaveritque adversarium, ipsum quoque, damnato eo, et, in causa mulctae non tempore solutae, sicut apud , auctorem Contra Νeaer. p. 1347. sn.ὶ υπερημερω facto, ἀπογρα γν
297쪽
consecisse, ac tradidisse τοις ' Eνδεκα. Sed neque hoc, neque alterum illud παραδιδοναι τοῖς Πωληταῖς) consundi oportet cum iurisdictionis auctoritate. Quoniam autem Syndicorum, quoque mentio ire hoc iudiciorum genere fieri solet, prius in hos inquiramus, quam ulterius Undecimvirorum munus et potestatem definiamus. Syndici in hac causa ἀπογραφῆς apud Lysiam memorantur Bon. Aristoph. 8 32: καὶ προτερον
προς τους συνδίκους καὶ νυν ἐθέλομεν πέσιν δοθαναι - μὴ ἐχειν τῶν 'Αριςoφώνους χρηματων κ. M λ. de quo loco recte Melerus Bon. Damn. p. 215, Moτερον suspicatur ad ἀνώκριοιν referendum esse. Et magistratum fuisse hoc nomine, μετα τα ἐκ
mιραιως institutum, sed Isaei aetate non amplius cognitum in cuius fragm. initio pro οἱ legamoτιὶ ex Harpocrat. V. Σύνλκοι novimus; tum ex Lysiae fragm. apud eumdem προς τοῖς συνδίκοις ἀπογραφὰς ἀπογραφα ν) et publicas fuisse actiones, ἀπογραφας, et institui iuris suisse eas apud Syndicos: apud quem magistratum ante democratiam instauratam institutae suerint ἀπογραφαὶ, v. c. de quibus loquitur Lysias Agorat. 8 65, praeterita tempora, ut mihi videtur, indicans, ignoramus. Huius magistratus et instituendi opportunitas et appellandi ratio non obscura mihi esse videtur. Nam, quamquam lege et pacto ἀμνηςἱας
298쪽
peculiarium delictorum, paucis exceptis, iudicia
etita erant, repetere tamen mox instituerunt quae aerario deberi et vindicari oportere videretur: nec mirum, si huic uni causarum generi cognoscendo peculiarem praesecerunt magistratum, eosque, quod aerarii, aut ipsius civitatis iura et commoda tuerentur, συνδίκους, tamquam defensores, appellaverunt. Statim exstitit eorum negotium in eo, quod ad ipsos deserebantur ii, qui in equitum ordine, sub XXX viris meruerant, non ut de his poena sumeretur, sed ut κατMασιν
aerario rependerent. Lysias Mantilli. S 7. in Existimabantur enim hi, credo, quum κατα σιν illam per anarchiam accepissent, praeter ius accepisse, itaque tenere id, quod δημοσιον esset.
Sed eodem iure, opinor, publicata bona sunt, post an archiam, eorum, qui beneficio ἀμνησίας tunc exclusi erant, de quibus egit Mei erus Bon. Damn. p. 187. sqq. quumque isti libertatis lautores et patroni haud ita multo post in idem sere vitium incidissent, propter quod oligarchiam exosi erant, quodque huic imperio tum acerbe obiiciebatur, ut, ubi res publica pecunia indigeret, facile optimos quosque cives, si locupletes essent, in i*s vocarent, damnatorumque bona publicarent, nihil magis tam flagitioso instituto consentaneum erat, quam ut, his iudiciis quoquo
299쪽
modo peractis, bonorum inroγραφας apud eosdem Syndicos fieri vellent. Illam turpitudinem Lysias non tantum adv. Nicom. p. 861 memorat, sed manifestissimum eius indicium exstat in hac ipsa de Bon. Aristoph. oratione S 11, ubi dicit ora
eodemque pertinent ea, quae dicuntur Bon. Euerat. I 17 et 20. Itaque multi in ius vocabantur, quod κλέπτειν και δωροδοκειν arguebantur, ideoque vere ea tenere, quae civitatis essent unde crebro de reo ad iudices dicit actor, ὁτι τὰ Φιετερα ἔχει aut τὰ τῆς πολειος' coni. Lys. in Ergo lem, et alibi passim. Tum ne hoc quidem negligendum est, in ipsis his actionibus cum poculatus crimine coniungi solitum fuisse crimen perduellionis, quasi ὀλιγαρχίαν Ιἐκ δημοκρατέαρ καθι ναι reus cogitaret: Lys. in Ergocl. , Iet 11. Hac igitur specie tuebantur eiusdem potestalis SIndicorum continuationem, qui initio in causa repetendorum των δημοσίων extra ordinem fuerant instituti. His de causis coniicio illas uintum ἀπογραφὰς, i. e. designationes bonorum publicandorum, ad Syndicos suisse delatas, quae ex eiusmodi crimi-
300쪽
nibus, ὁτι τα τῆς πολεως τις orirentur.
Publicatio autem δημερονις) quum vel ex lege
peti posset, vel ex iudicum sententia demum et condemnatione, non nisi postremum genus partim ad Syndicos pertinuisse arbitror. Itaque quum indicta causa sublatus esset Aristophanes, is T. ne pronunciata quidem bonorum eius publicatione, aliquis ἀπογραφὴν deserre potuit ad Syndicos, quae, si ex qualicumque iudicio sequeretur, ipsa per se impugnari a nemine poterat, nec nisi ea vindicari ab alio poterant, quae salso in indicem istum relata quis contenderet. Sed persecta iam publicatione ac distractione δεδομυμενιον, S 3i.ὶ quum eventus non responderet opinioni divitiarum Aristophanis, nova videtur ab accusatore ἀπογραφὴ ad Syndicos delata esse bonorum amnis eius, qui hanc habuit orationem, quod is bonam partem bonorum Aristophanis teneret. Et huiusmodr demum ἁπογραφ' vere actio
publica erat, quod rei publicae, i. e. aerarii
causa agebatur, unde a reo ἁγών προς es δημο- σιον dicebatur. Eiusdem igitur generis causa erat adversus Philocratem, quem adversarii eodem
nomine aggrediebantur nempe δτι πολιε των Ἐργοκλέους χρηματων, I 1 . quorum bonorum δἐν ἐν τfi πολει φαίνεται' cuius locutionis quum dimelle sit propriam vim explicare, ita ut sit